زبان های هند و اروپایی

زبان های هند و اروپایی خانواده زبانی بومی اکثریت قریب به اتفاق اروپا ، فلات ایران و شمال شبه قاره هند هستند . برخی از زبان‌های اروپایی این خانواده - انگلیسی ، فرانسوی ، پرتغالی ، روسی ، هلندی و اسپانیایی - از طریق استعمار در دوره مدرن گسترش یافته‌اند و اکنون در چندین قاره صحبت می‌شوند. خانواده هندواروپایی به چند شاخه یا زیر خانواده تقسیم می‌شود که هشت گروه از آن‌ها با زبان‌های هنوز زنده هستند: آلبانیایی ، ارمنی ، بالتو-اسلاوی ، سلتی ، ژرمنی ، هلنی ، هندوایرانی و ایتالیایی . 9 زیرمجموعه دیگر اکنون منقرض شده اند .

امروزه تک تک زبان‌های هندواروپایی با بیشترین زبان مادری عبارتند از: انگلیسی، اسپانیایی، پرتغالی، روسی، هندوستانی ، بنگالی ، پنجابی ، فرانسوی و آلمانی که هر کدام بیش از 100 میلیون زبان مادری دارند. بسیاری دیگر کوچک هستند و در خطر انقراض هستند.

در مجموع، 46٪ از جمعیت جهان (3.2 میلیارد نفر) به یک زبان هندواروپایی به عنوان زبان اول صحبت می کنند - تا حد زیادی بالاترین زبان در میان خانواده های زبانی. بر اساس تخمین Ethnologue ، حدود 445 زبان هندواروپایی زنده وجود دارد که بیش از دو سوم (313) از آنها به شاخه هند و ایرانی تعلق دارند. ^[1]

همه زبان‌های هندواروپایی از یک زبان ماقبل تاریخ نشأت گرفته‌اند که از نظر زبانی به‌عنوان پروتو-هندواروپایی بازسازی شده‌اند ، که زمانی در دوران نوسنگی یا اوایل عصر برنز صحبت می‌شد . موقعیت جغرافیایی که در آن صحبت می شد، وطن پروتو-هند و اروپایی ، موضوع بسیاری از فرضیه های رقابتی بوده است. اجماع آکادمیک از فرضیه کورگان پشتیبانی می‌کند ، که وطن را استپ پونتیک-کاسپین در اوکراین و جنوب روسیه کنونی می‌داند که با فرهنگ یامنایا و سایر فرهنگ‌های باستان‌شناسی مرتبط در طول هزاره چهارم قبل از میلاد تا اوایل هزاره سوم قبل از میلاد مرتبط است. در زمان ظهور اولین اسناد مکتوب، زبان هندواروپایی به زبان‌های متعددی تبدیل شده بود که در بسیاری از اروپا ، آسیای جنوبی و بخشی از آسیای غربی صحبت می‌شود . شواهد مکتوب هندواروپایی در عصر مفرغ به شکل یونانی میسنی و زبان های آناتولی هیتی و لوویی ظاهر شد . قدیمی‌ترین سوابق، واژه‌ها و نام‌های مجزای هیتی هستند - که در متن‌هایی که در غیر این صورت به زبان اکدی نامرتبط هستند ، که یک زبان سامی است - در متن‌های مستعمره آشوری کولتپه در آناتولی شرقی که مربوط به قرن بیستم قبل از میلاد است، یافت شده است. ^[2] اگرچه هیچ گزارش مکتوب قدیمی تری از جمعیت اولیه پروتو-هند-اروپایی باقی نمانده است، برخی از جنبه های فرهنگ و مذهب آنها را می توان از شواهد بعدی در فرهنگ های دختر بازسازی کرد. ^[3] خانواده هندواروپایی در زمینه زبانشناسی تاریخی مهم است زیرا دارای دومین تاریخ طولانی ثبت شده در میان خانواده های شناخته شده است، پس از زبان مصری آفریقایی و زبان های سامی . تحلیل روابط خانوادگی بین زبان‌های هندواروپایی، و بازسازی منبع مشترک آنها، در توسعه روش‌شناسی زبان‌شناسی تاریخی به عنوان یک رشته دانشگاهی در قرن نوزدهم نقش اساسی داشت.

خانواده زبان های هندواروپایی از نظر اجماع آکادمیک فعلی در زمینه زبان شناسی هیچ گونه رابطه ژنتیکی با خانواده های زبانی دیگر در نظر گرفته نمی شود، اگرچه چندین فرضیه مورد مناقشه چنین روابطی را پیشنهاد می کنند.

تاریخ زبان شناسی هند و اروپایی

در طول قرن شانزدهم، بازدیدکنندگان اروپایی از شبه قاره هند متوجه شباهت‌های زبان‌های هندوآریایی ، ایرانی و اروپایی شدند . در سال 1583، مبلغ یسوعی انگلیسی و محقق کونکانی توماس استفنز نامه ای از گوا به برادرش نوشت (تا قرن بیستم منتشر نشد) ^[4] که در آن به شباهت هایی بین زبان های هندی و یونانی و لاتین اشاره کرد .

گزارش دیگری توسط فیلیپو ساستی ، تاجر متولد فلورانس در سال 1540، که به شبه قاره هند سفر کرد، ساخته شده است. او در نوشتن در سال 1585، به برخی شباهت‌های واژه‌ای بین سانسکریت و ایتالیایی اشاره کرد (این شباهت‌ها شامل devaḥ / dio "خدا"، sarpaḥ / serpe "مار"، sapta / sette "هفت"، aṣṭa / otto "هشت"، و nava / nove "نه" بود. "). ^[4] با این حال، مشاهدات استفنز و ساستیتی به تحقیقات علمی بیشتر منجر نشد. ^[4]

در سال 1647، مارکوس زوریوس ون بوکسهورن ، زبان شناس و محقق هلندی ، به شباهت میان برخی از زبان های آسیایی و اروپایی اشاره کرد و این نظریه را مطرح کرد که این زبان ها از زبان مشترک ابتدایی که او سکایی نامیده بود، مشتق شده اند. ^[5] او در فرضیه خود هلندی ، آلبانیایی ، یونانی ، لاتین ، فارسی و آلمانی را وارد کرد و بعداً زبان‌های اسلاوی ، سلتیک و بالتیک را اضافه کرد . با این حال، پیشنهادات ون باکسهورن به طور گسترده شناخته نشد و تحقیقات بیشتر را تحریک نکرد.

اولیا چلبی ، سیاح ترک عثمانی، در سال‌های ۱۶۶۵–۱۶۶۶ به عنوان بخشی از یک مأموریت دیپلماتیک از وین دیدن کرد و به شباهت‌های کمی بین کلمات آلمانی و فارسی اشاره کرد. گاستون کوردو و دیگران مشاهداتی از همین نوع انجام دادند. کوردو در اواخر دهه 1760 صیغه‌های سانسکریت، لاتین و یونانی را به طور کامل با هم مقایسه کرد تا رابطه‌ای میان آنها را نشان دهد. در همین حال، میخائیل لومونوسوف گروه های زبانی مختلف از جمله اسلاو، بالتیک (" Kurlandic ")، ایرانی (" پزشکی ")، فنلاندی ، چینی ، "Hottentot" ( Khoekhoe ) و دیگران را مقایسه کرد و اشاره کرد که زبان های مرتبط (از جمله لاتین، یونانی، آلمانی و روسی) باید در دوران باستان از اجداد مشترک جدا شده باشند. ^[6]

این فرضیه در سال 1786 هنگامی که سر ویلیام جونز برای اولین بار در مورد شباهت های خیره کننده بین سه زبان قدیمی شناخته شده در زمان خود سخنرانی کرد: لاتین ، یونانی و سانسکریت که به طور آزمایشی گوتیک ، سلتیک و فارسی را به آنها اضافه کرد ، ظاهر شد ^. طبقه بندی حاوی برخی نادرستی ها و حذفیات بود. ^[8] در یکی از معروف‌ترین نقل‌قول‌های زبان‌شناسی، جونز در سخنرانی‌ای در انجمن آسیایی بنگال در سال 1786، بیانیه‌ی پیش‌بینی زیر را بیان کرد و وجود یک زبان اجدادی را حدس زد که او آن را «منبع مشترک» نامید، اما انجام داد. نه نام:

زبان سانسکریت ، هر چه قدمت آن باشد، ساختار شگفت انگیزی دارد. کامل‌تر از یونانی، فراوان‌تر از لاتین، و به طرزی ظریف‌تر از هرکدام، با این حال با هر دوی آن‌ها قرابت قوی‌تری، هم در ریشه افعال و هم در اشکال دستور زبان، نسبت به آنچه که ممکن است تصادفی باشد، دارد. در واقع آنقدر قوی است که هیچ فیلسوفی نمی تواند هر سه آنها را بررسی کند، بدون اینکه باور کند آنها از منبع مشترکی سرچشمه گرفته اند، که شاید دیگر وجود نداشته باشد. ^{[یادداشت 1]}
- سر ویلیام جونز، گفتار سومین سالگرد ارائه شده در 2 فوریه 1786، ELIOHS ^[9]

توماس یانگ برای اولین بار در سال 1813 از اصطلاح هندواروپایی استفاده کرد و آن را از افراط‌های جغرافیایی خانواده زبان‌ها مشتق کرد: از اروپای غربی تا شمال هند . ^[10]^[11] مترادف آن هندو-ژرمنی ( Idg. یا IdG. ) است که جنوب شرقی ترین و شمال غربی ترین شاخه خانواده را مشخص می کند. این اولین بار در سال 1810 در کار کنراد مالت برون به زبان فرانسوی ( هند-ژرمنی ) ظاهر شد . در بیشتر زبان‌ها، این اصطلاح اکنون تاریخ‌گذاری شده یا کمتر از هندواروپایی رایج است ، اگرچه در آلمانی indogermanisch اصطلاح علمی استاندارد باقی می‌ماند. تعدادی از اصطلاحات مترادف دیگر نیز استفاده شده است.

فرانتس باپ در سال 1816 در مورد سیستم صرفی زبان سانسکریت در مقایسه با یونانی، لاتین، فارسی و ژرمنی نوشت ^{[12] و بین 1833 و 1852}دستور زبان مقایسه ای را نوشت . این شروع مطالعات هند و اروپایی به عنوان یک رشته دانشگاهی است. مرحله کلاسیک زبان شناسی تطبیقی هندواروپایی از این اثر به خلاصه آگوست شلیچر در سال 1861 و تا گروندریس کارل بروگمان که در دهه 1880 منتشر شد منتهی می شود. ارزیابی نوگرامری بروگمن از این رشته و توسعه نظریه حنجره توسط فردیناند دو سوسور را می توان سرآغاز مطالعات هندواروپایی «مدرن» دانست. نسل هندواروپایی گرایان فعال در ثلث آخر قرن بیستم (مانند کالورت واتکینز ، یوچم شیندلر و هلموت ریکس ) درک بهتری از مورفولوژی و ابلاوت پس از آپفونی کوریلوویچ در سال 1956 در هند و اروپایی پیدا کردند. ، که در سال 1927 به وجود همخوان هیتی ḫ اشاره کرد. ^[13] کشف کوریلوویچ پیشنهاد فردیناند دو سوسور در سال 1879 را مبنی بر وجود ضرایب سونانتیک ، عناصر سوسور بازسازی کرد تا تغییرات طول مصوت در زبان‌های هند و اروپایی را توضیح دهد. این منجر به به اصطلاح نظریه حنجره شد که گام بزرگی در زبان شناسی هندواروپایی و تأییدی بر نظریه دو سوسور بود. ^[^{نیازمند منبع}^]

طبقه بندی

زیر گروه های مختلف خانواده زبان های هندواروپایی شامل ده شاخه اصلی است که در زیر به ترتیب حروف الفبا فهرست شده اند:

آلبانیایی ، گواهی شده از قرن 13 پس از میلاد. ^[14] پروتوآلبانیایی از یک زبان باستانی بالکان قدیم ، که به طور سنتی تصور می‌شد که ایلیاتی است، یا در غیر این صورت یک زبان هندواروپایی بالکانی کاملاً تایید نشده که ارتباط نزدیکی با ایلیاتی و مسیحایی داشت، به وجود آمد . ^[15]^[16]^[17]
آناتولی ، منقرض شده در دوران باستان متأخر ، که در آناتولی صحبت می‌شد ، به‌صورت مجزا در زبان لوویی / هیتی ذکر شده در متون قدیمی آشوری سامی مربوط به قرن‌های 20 و 19 قبل از میلاد، متون هیتی مربوط به حدود 1650 قبل از میلاد ذکر شده است. ^[18]^[19]
ارمنی ، گواهی شده از اوایل قرن پنجم پس از میلاد. این زبان از زبان پروتو-ارمنی که بر اساس فرضیه ارمنی ، در محل از زبان پروتو-هندواروپایی هزاره سوم قبل از میلاد به وجود آمد. ^[20]^[21]
زبان بالتو-اسلاوی ، که اکثر هندواروپایی‌ها ^[22] معتقدند یک واحد فیلوژنتیکی را تشکیل می‌دهند، در حالی که اقلیتی شباهت‌هایی را به تماس طولانی با زبان نسبت می‌دهند.
- اسلاوی (از پروتو-اسلاوی )، گواهی شده از قرن 9 پس از میلاد ( احتمالاً پیش از آن )، قدیمی ترین متون در اسلاوی کلیسای قدیمی . زبان‌های اسلاوی عبارتند از بلغاری ، روسی ، لهستانی ، چکی ، اسلواکی ، سیلزی ، کاشوبی ، مقدونی ، صرب-کرواسی ( بوسنیایی ، کرواتی ، مونته‌نگرو ، صربی )، سوربی ، اسلوونیایی ، اوکراینی ، بلاروسی و روسین .
- بالتیک ، گواهی شده از قرن 14 پس از میلاد. اگرچه نسبتاً اخیراً تأیید شده است، اما بسیاری از ویژگی های باستانی منسوب به پروتو-هند و اروپایی (PIE) را حفظ می کنند. نمونه های زنده لیتوانیایی و لتونیایی هستند .
سلتیک (برگرفته از Proto-Celtic )، گواهی شده از قرن 6 قبل از میلاد؛ قدمت کتیبه های لپونتیک به قرن ششم قبل از میلاد می رسد. سلتیبری از قرن دوم قبل از میلاد؛ کتیبه‌های ابتدایی ایرلندی اوگام از قرن چهارم یا پنجم پس از میلاد، قدیمی‌ترین کتیبه‌ها به زبان ولزی قدیمی از قرن هفتم پس از میلاد. زبان‌های سلتی مدرن عبارتند از ولزی ، کورنیش ، برتون ، گیلیک اسکاتلندی ، ایرلندی و مانکس .
ژرمنی (از پروتو-ژرمنی )، کهن‌ترین گواهی‌ها در کتیبه‌های رونی مربوط به قرن دوم پس از میلاد، قدیمی‌ترین متون منسجم در گوتیک ، قرن چهارم پس از میلاد. سنت خطی قدیمی انگلیسی مربوط به قرن هشتم پس از میلاد. شامل انگلیسی ، فریزی ، آلمانی ، هلندی ، اسکاتلندی ، دانمارکی ، سوئدی ، نروژی، آفریکانس ، ییدیش ، آلمانی پایین ، ایسلندی ، الفدالیایی و فاروئی است .
یونانی (از یونانی اولیه ، همچنین نگاه کنید به تاریخ یونانی )؛ سوابق تکه تکه‌ای به زبان یونانی میسنی از 1450 تا 1350 قبل از میلاد یافت شده است. ^{[23] متون} هومری مربوط به قرن 8 قبل از میلاد است.
هند و ایرانی ، گواهی ج. 1400 قبل از میلاد ، برگرفته از پروتو-هندوایرانی (مربوط به اواخر هزاره سوم قبل از میلاد).
- هندوآریایی که در حدود 1400 سال قبل از میلاد در متون هیتی از آناتولی گواهی شده است و رگه هایی از کلمات هندوآریایی را نشان می دهد . ^[24]^[25] به صورت کتیبه ای از قرن 3 قبل از میلاد به شکل پراکریت ( فرمان های آشوکا ). فرض بر این است که Rigveda اسناد دست نخورده را از طریق سنت شفاهی مربوط به اواسط هزاره دوم قبل از میلاد به شکل سانسکریت ودایی حفظ می کند . شامل طیف گسترده ای از زبان های مدرن از شمال هند ، پاکستان شرقی و بنگلادش ، از جمله هندوستانی ( هندی ، اردو )، بنگالی ، اودیا ، آسامی ، پنجابی ، کشمیری ، گجراتی ، مراتی ، سندی و نپالی ، و همچنین سینهالی سریلانکا و دیوهی مالدیو و مینیکوی
- ایرانی یا ایرانی که تقریباً از 1000 سال قبل از میلاد به شکل اوستایی گواهی شده است . به صورت کتیبه ای از سال 520 پیش از میلاد به صورت فارسی باستان ( کتیبه بیستون ). شامل فارسی , پشتو , کردی , بلوچی , لری و اوستی می باشد .
- نورستانی (شامل کامکاتا-وری ، واسی-وری ، اسکونو ، وایگالی ، ترگامی ، و زمیاکی ).
ایتالیک (از پروتو-ایتالیک )، گواهی شده از قرن هفتم قبل از میلاد. شامل زبان‌های اسکو-آمبریایی باستانی ، فالیسکان ، و همچنین لاتین و نوادگان آن، زبان‌های رومی مانند فرانسوی است .
توچاریان ، با پیوندهای پیشنهادی به فرهنگ آفاناسوو در جنوب سیبری. ^[26] موجود به دو گویش (تورفانی و کوچایی، یا توچاری A و B)، که تقریباً از قرن ششم تا نهم پس از میلاد گواهی شده است. توسط خاقانات اویغورهای ترک قدیمی به حاشیه رانده شده و احتمالاً در قرن دهم منقرض شده است.

علاوه بر ده شاخه کلاسیک ذکر شده در بالا، چندین زبان و گروه زبانی منقرض شده و کمتر شناخته شده وجود داشته اند یا پیشنهاد می شود که وجود داشته باشند:

بلژیکی باستان : زبان فرضی مرتبط با منطقه فرهنگی پیشنهادی بلوک شمال غربی . گمان می رود که به ایتالیایی یا ونتیکی متصل است و ویژگی های واج شناختی خاصی با لوسیتانی مشترک دارد. ^[27]^[28]
سیمری : احتمالاً ایرانی، تراسیایی یا سلتیکی
داکیان : احتمالاً بسیار نزدیک به تراکیا
الیمیان : زبان ضعیفی که توسط الیمیان صحبت می‌شود ، یکی از سه قبیله بومی (یعنی پیش از یونان و پیش از پونیک) سیسیل. وابستگی هند و اروپایی به طور گسترده پذیرفته شده است، احتمالاً مربوط به ایتالیایی یا آناتولی است. ^[29]^[30]
ایلیری : احتمالاً مربوط به آلبانیایی، مساپی یا هر دو است
Liburnian : شواهد بسیار اندک و نامطمئن برای تعیین چیزی با قطعیت
لیگوریا : احتمالاً نزدیک یا بخشی از سلتیک. ^[31]
لوزیتانی : احتمالاً مربوط به (یا بخشی از) سلتیک، لیگوریایی یا ایتالیایی
مقدونی باستان : رابطه پیشنهادی به یونانی.
Messapic : به طور قطعی رمزگشایی نشده است، اغلب در نظر گرفته می شود که به آلبانیایی مربوط می شود زیرا شواهد زبانی پراکنده موجود، نوآوری های مشخصه مشترک و تعدادی تناظر واژگانی قابل توجه بین دو زبان را نشان می دهد ^[32]^[33]^[34]
Paionian : زبان منقرض شده ای که زمانی در شمال مقدونیه صحبت می شد
فریگی : زبان فریژیان باستان . به احتمال زیاد، اما نه مطمئنا، یک گروه خواهر به هلنیک.
Sicel : زبانی باستانی که توسط سیکل ها (یونانی Sikeloi، لاتین Siculi)، یکی از سه قبیله بومی (یعنی قبل از یونان و قبل از پونیک) سیسیل صحبت می شود. رابطه پیشنهادی با لاتین یا پیش-ایلیری (پیش از هند و اروپایی) در مرحله اولیه. ^[35]
Sorothaptic : پیشنهادی، ماقبل سلتی، زبان ایبری
تراسیایی : احتمالاً از جمله داکیان
ونتیک : شباهت‌های زیادی با زبان‌های لاتین و ایتالیایی دارد، اما با سایر زبان‌های IE، به‌ویژه ژرمنی و سلتیک، شباهت‌هایی نیز دارد. ^[36]^[37]

عضویت زبان‌ها در خانواده زبان‌های هندواروپایی با روابط تبارشناختی تعیین می‌شود ، به این معنی که همه اعضا از یک اجداد مشترک، پروتو-هندواروپایی فرض می‌شوند . عضویت در شاخه‌ها، گروه‌ها و زیرگروه‌های مختلف هندواروپایی نیز تبارشناسی است، اما در اینجا عوامل تعیین‌کننده، نوآوری‌های مشترک در میان زبان‌های مختلف است که نشان‌دهنده اجداد مشترکی است که از سایر گروه‌های هند و اروپایی جدا شده است. برای مثال، آنچه زبان‌های ژرمنی را به شاخه‌ای از هندواروپایی تبدیل می‌کند این است که بسیاری از ساختار و واج‌شناسی آن‌ها را می‌توان در قواعدی بیان کرد که برای همه آنها اعمال می‌شود. بسیاری از ویژگی‌های مشترک آن‌ها نوآوری‌های فرضی است که در زبان پروتو-ژرمنی ، منبع همه زبان‌های ژرمنی، رخ داده است .

در قرن بیست و یکم، تلاش‌های متعددی برای مدل‌سازی فیلوژنی زبان‌های هندواروپایی با استفاده از روش‌های بیزی مشابه روش‌هایی که برای مشکلات در فیلوژنی زیستی به کار می‌رود، انجام شده است. ^[38]^[39]^[40] اگرچه در زمان‌بندی مطلق بین تحلیل‌های مختلف تفاوت‌هایی وجود دارد، اما اشتراکات زیادی بین آن‌ها وجود دارد، از جمله نتیجه این که اولین گروه‌های زبانی شناخته‌شده که از هم جدا شدند، خانواده زبان‌های آناتولی و توچاری بودند، به این ترتیب. .

مدل درخت در مقابل موج

اگر جوامع پس از شروع به واگرایی زبان‌ها در تماس با یکدیگر نباشند، « مدل درختی » نمایش مناسبی از تاریخ تبارشناسی یک خانواده زبانی در نظر گرفته می‌شود. در این مورد، زیر گروه هایی که توسط نوآوری های مشترک تعریف شده اند، یک الگوی تودرتو را تشکیل می دهند. مدل درختی در مواردی که زبان‌ها همچنان در تماس باقی می‌مانند، مناسب نیست. در چنین مواردی ممکن است زیر گروه ها با هم همپوشانی داشته باشند و " مدل موج " نمایش دقیق تری است. ^[41] بیشتر رویکردها به زیرگروه‌های هندواروپایی تا به امروز چنین فرض کرده‌اند که مدل درختی به طور کلی برای هند و اروپایی معتبر است. ^[42] با این حال، سنت طولانی رویکردهای مدل موجی نیز وجود دارد. ^[43]^[44]^[45]

علاوه بر تغییرات تبارشناسی، بسیاری از تغییرات اولیه در زبان های هند و اروپایی را می توان به تماس زبانی نسبت داد . برای مثال، ادعا شده است که بسیاری از ویژگی‌های برجسته‌تر مشترک زبان‌های ایتالیایی (لاتین، اسکان، اومبریا و غیره) ممکن است ویژگی‌های منطقه‌ای باشند . مسلماً، تغییرات بسیار مشابه در سیستم‌های مصوت‌های بلند در زبان‌های ژرمنی غربی، هر گونه تصور احتمالی از یک نوآوری زبان اولیه را تا حد زیادی به عقب می‌اندازد (و نمی‌توان آن را به آسانی به عنوان «واقعی» در نظر گرفت، زیرا انگلیسی و ژرمنی غربی قاره‌ای یک حوزه زبانی نیست). به همین ترتیب، بسیاری از نوآوری‌های مشابه در ژرمنی و بالتو-اسلاوی وجود دارد که به احتمال زیاد ویژگی‌های منطقه‌ای هستند تا قابل ردیابی به یک زبان اولیه مشترک، مانند ایجاد یکنواخت یک واکه بالا (* u در مورد ژرمنی، * i/u در مورد بالتیک و اسلاوی) قبل از رزونانس های هجای PIE * ṛ، *ḷ، *ṃ، *ṇ ، منحصر به این دو گروه در بین زبان های IE، که با مدل موجی همخوانی دارد. Sprachbund بالکان حتی دارای همگرایی منطقه ای در میان اعضای شاخه های بسیار متفاوت است.

توسعه‌ای برای مدل رینگ - وارنو از تکامل زبان نشان می‌دهد که IE اولیه تماس محدودی بین دودمان مجزا داشته است، با این که تنها زیرخانواده ژرمنی رفتار کمتر درخت مانندی از خود نشان می‌دهد، زیرا برخی از ویژگی‌ها را از همسایگان در اوایل تکامل خود به دست آورده است. ذکر شده است که تنوع داخلی زبان آلمانی غربی کاملاً غیر درختی بوده است. ^[46]

زیر گروه های پیشنهادی

متخصصان وجود زیرگروه های مرتبه بالاتری مانند ایتالو-سلتیک ، یونانی-ارمنی ، یونانی-آریایی یا یونانی-آرمنو-آریایی و بالتو-اسلاو-ژرمنی را فرض کرده اند. با این حال، بر خلاف ده شاخه سنتی، همه اینها به میزان کم و بیش بحث برانگیز هستند. ^[47]

گروه فرعی ایتالو-سلتیک در مقطعی بحث برانگیز بود و آنتوان میله آن را حتی بهتر از بالتو-اسلاوی می دانست. ^[48] خطوط اصلی شواهد شامل پسوند جنسی -ī ; پسوند فوق العاده -m̥mo ; تغییر /p/ به /kʷ/ قبل از /kʷ/ دیگر در همان کلمه (مانند penkʷe > *kʷenkʷe > لاتین quīnque ، ایرلندی قدیمی cóic ). و تکواژ فرعی -ā- . ^{[49] این شواهد به طور برجسته توسط}کالورت واتکینز به چالش کشیده شد ، ^[50] در حالی که مایکل وایس برای این گروه فرعی استدلال کرده است. ^[51]

شواهدی برای رابطه بین یونانی و ارمنی شامل تغییر منظم حنجره دوم به a در ابتدای کلمات و همچنین اصطلاحات برای "زن" و "گوسفند" است. ^[52] یونانی ها و هندی-ایرانی ها عمدتاً در ریخت شناسی کلامی و الگوهای اشتقاق اسمی نوآوری دارند. ^{[53] همچنین روابط بین فریگی و یونانی}^[54] و بین تراکیان و ارمنی پیشنهاد شده است . ^[55]^[56] برخی از ویژگی‌های مشترک اساسی، مانند aorist (شکل فعل که بیانگر عمل بدون اشاره به مدت یا تکمیل است) که دارای ذرات فعال کامل ثابت در ساقه است، این گروه را به زبان‌های آناتولی نزدیک‌تر می‌کند ^[57] و توچاریان. از سوی دیگر، ویژگی‌های مشترک با زبان‌های بالتو-اسلاوی (به‌ویژه شکل‌های فعلی و پیش‌قدیم)، ممکن است به دلیل تماس‌های بعدی باشد. ^[58]

فرضیه هند و هیتی پیشنهاد می کند که خانواده زبان های هند و اروپایی از دو شاخه اصلی تشکیل شده است: یکی توسط زبان های آناتولی نشان داده می شود و شاخه دیگری که همه زبان های هند و اروپایی دیگر را در بر می گیرد. ویژگی‌هایی که زبان آناتولی را از سایر شاخه‌های هندواروپایی جدا می‌کند (مانند جنسیت یا سیستم فعل) به طور متناوب به عنوان بقایای باستانی یا به عنوان نوآوری به دلیل انزوای طولانی تفسیر شده است. نکاتی که به نفع فرضیه هند و هیتی ارائه می شود عبارتند از اصطلاحات کشاورزی هند و اروپایی (غیر جهانی) در آناتولی ^[59] و حفظ حنجره. ^[60] با این حال، به طور کلی این فرضیه به عنوان وزن بیش از حد به شواهد آناتولی در نظر گرفته می شود. بر اساس دیدگاهی دیگر، زیرگروه آناتولی نسبتاً دیرتر، تقریباً همزمان با زبان هند و ایرانی و دیرتر از تقسیمات یونانی یا ارمنی، زبان مادری هندواروپایی را ترک کرد. دیدگاه سوم، که به‌ویژه در مکتب فرانسوی مطالعات هند و اروپایی رایج است، معتقد است که شباهت‌های موجود در زبان‌های غیرقانونی به طور کلی - از جمله زبان آناتولی - ممکن است به دلیل موقعیت حاشیه‌ای آنها در منطقه زبان هند و اروپایی باشد. به جدایی زودهنگام، به جای نشان دادن یک رابطه خاص اجدادی. ^[61] هانس جی. هولم، بر اساس محاسبات واژگانی، به تصویری می رسد که تقریباً عقاید عمومی دانشمندان را تکرار می کند و فرضیه هند و هیتی را رد می کند. ^[62]

زبان های ساتم و سنتوم

تقسیم زبان های هندواروپایی به گروه های ساتم و سنتوم توسط پیتر فون برادکه در سال 1890 مطرح شد، اگرچه کارل بروگمان در سال 1886 نوع مشابهی از تقسیم بندی را پیشنهاد کرد. شاخه های ایرانی، و همچنین (در بیشتر جهات) آلبانیایی و ارمنی، پالاتوولارهای پروتو-هندواروپایی بازسازی شده متمایز باقی ماندند و اصطکاک شدند، در حالی که لابیوولارها با "ولارهای ساده" ادغام شدند. در زبان های سنتوم، پالاتوولارها با ولارهای ساده ادغام شدند، در حالی که لبیوولارها متمایز باقی ماندند. نتایج این تحولات جایگزین با واژه‌های «صد» در اوستایی ( satem ) و لاتین ( centum ) نمونه‌سازی می‌شود - palatovelar اولیه در اولی به یک [s] اصطکاکی تبدیل شد ، اما در دوره اول به یک velar معمولی [k] تبدیل شد. دومی

به جای اینکه یک جدایی شجره نامه ای باشد، تقسیم centum-satem معمولاً ناشی از تغییرات نوآورانه ای است که در شاخه های گویش PIE در یک منطقه جغرافیایی خاص گسترش یافته است. ایزوگلاس centum-satem تعدادی از ایزوگلاس های دیگر را قطع می کند که تمایز بین ویژگی ها را در شاخه های اولیه IE مشخص می کند. ممکن است شاخه‌های سنتوم در واقع منعکس‌کننده وضعیت اصلی در PIE باشند، و تنها شاخه‌های ساتم مجموعه‌ای از نوآوری‌ها را به اشتراک گذاشته‌اند که بر همه به جز نواحی پیرامونی پیوستار گویش PIE تأثیر گذاشته است. ^[63] کورتلاند پیشنهاد می‌کند که اجداد بالت‌ها و اسلاوها قبل از اینکه بعداً به حوزه غرب هند و اروپایی کشیده شوند، در ساتم‌سازی شرکت کردند. ^[64]

روابط خارجی پیشنهادی

از همان آغاز مطالعات هند و اروپایی، تلاش هایی برای پیوند تبارشناسی زبان های هندواروپایی با زبان ها و خانواده های زبانی دیگر صورت گرفته است. با این حال، این نظریه‌ها به شدت بحث‌برانگیز باقی می‌مانند، و بیشتر متخصصان زبان‌شناسی هندواروپایی نسبت به چنین پیشنهادهایی بدبین یا ادم‌اند. ^[65]

پیشنهادهایی که زبان‌های هند و اروپایی را با یک خانواده زبانی پیوند می‌دهند عبارتند از: ^[65]

هندو-اورالیک ، پیوستن به هند و اروپایی با اورالیک
پونتیک ، فرض شده توسط جان کولاروسو ، که هند و اروپایی را به شمال غربی قفقاز می پیوندد.

سایر خانواده های پیشنهادی عبارتند از: ^[65]

نوستراتیک ، شامل همه یا برخی از زبان‌های اوراسیا و خانواده زبان‌های کارتولی ، دراویدی (یا وسیع‌تر، الامو-دراویدی ) و آفرآسیایی است.
اوراسیاتیک ، نظریه‌ای که توسط جوزف گرینبرگ حمایت می‌شود ، شامل خانواده‌های اورالیک ، آلتایی و « پالئوسیبری » مختلف ( آینو ، یوکاگیر ، نیوخ ، چوکوتکو-کامچاتکان ، اسکیمو-الئوت ) و احتمالاً دیگران

نوستراتیک و اوراسیاتیک به نوبه خود در گروه‌های حتی گسترده‌تری، مانند Borean ، یک خانواده زبانی که به طور جداگانه توسط هارولد سی فلمینگ و سرگئی استاروستین پیشنهاد شده‌اند ، گنجانده شده‌اند که تقریباً همه زبان‌های طبیعی جهان را به استثنای زبان‌های بومی زیر در بر می‌گیرد. صحرای آفریقا ، گینه نو ، استرالیا و جزایر آندامان .

تکامل

پروتو-هند-اروپایی

زبان پروتو-هند-اروپایی پیشنهادی (PIE) نیای مشترک بازسازی شده زبان های هند و اروپایی است که توسط هند و اروپایی ها صحبت می شود . از دهه 1960، دانش آناتولی برای برقراری ارتباط آن با PIE به اندازه کافی قطعی شد. با استفاده از روش بازسازی داخلی ، مرحله اولیه ای به نام پیشاستان-هندواروپایی پیشنهاد شده است.

PIE یک زبان عطفی است که در آن روابط دستوری بین کلمات از طریق تکواژهای عطفی (معمولاً پایان) مشخص می شود. ریشه های PIE تکواژهای اساسی هستند که معنای واژگانی دارند . با افزودن پسوندها ، ساقه می سازند و با افزودن پایانه ها ، کلماتی که از نظر دستوری عطف دارند ( اسم یا فعل ) را تشکیل می دهند. سیستم فعل هندواروپایی بازسازی شده پیچیده است و مانند اسم، سیستمی از ابلاوت را نشان می دهد .

تنوع بخشی

تنوع زبان مادر به شاخه‌های گواهی شده زبان‌های دختر از نظر تاریخی تایید نشده است. از سوی دیگر، جدول زمانی تکامل زبان‌های مختلف دختر، کاملاً بدون توجه به منشأ هندواروپایی ، عمدتاً مورد بحث است .

با استفاده از یک تحلیل ریاضی وام گرفته شده از زیست شناسی تکاملی، دونالد رینگ و تاندی وارنو درخت تکاملی زیر شاخه های هند و اروپایی را پیشنهاد می کنند: ^[66]

پیش از آناتولی (قبل از 3500 قبل از میلاد)
پیش توچاریان
پیش ایتالیک و ماقبل سلتیک (قبل از 2500 سال قبل از میلاد)
پیش از ارمنی و پیش یونانی (پس از 2500 قبل از میلاد)
پروتو -هندوایرانی (2000 قبل از میلاد)
ماقبل آلمانی و ماقبل بالتو اسلاوی; ^[66] پیش آلمانی ج. 500 قبل از میلاد ^[67]

دیوید آنتونی دنباله زیر را پیشنهاد می کند: ^[68]

پیش از آناتولی (4200 قبل از میلاد)
پیش از توچاریان (3700 قبل از میلاد)
پیش از آلمان (3300 قبل از میلاد)
پیش از ایتالیک و ماقبل سلتیک (3000 قبل از میلاد)
پیش از ارمنی (2800 قبل از میلاد)
پیش از بالتو-اسلاوی (2800 قبل از میلاد)
پیش از یونان (2500 قبل از میلاد)
پروتو- هند و ایرانی (2200 ق.م)؛ انشعاب بین هندی ایرانی و هندی قدیم 1800 ق.م

از 1500 قبل از میلاد ممکن است دنباله زیر ارائه شود: ^{[ نیازمند منبع ]}

1500-1000 قبل از میلاد: عصر برنز نوردیک اسکاندیناوی پیش از ژرمنی پیش از سلتیک و فرهنگ هالشتات (قبل از پیش) سلتیک در اروپای مرکزی ظهور کردند و عصر آهن را معرفی کردند . مهاجرت سخنرانان پروتو- ایتالیک به شبه جزیره ایتالیا ( نقشه باگنولو ). مهاجرت آریایی ها به هند و به دنبال آن ویرایش ریگودا . ظهور تمدن ودایی و آغاز عصر آهن در پنجاب . تمدن Mycenaean جای خود را به قرون تاریک یونان می دهد . هیتیت منقرض می شود ایرانیان شروع به مهاجرت به سمت جنوب به ایران بزرگ می کنند . بالتو-اسلاوی به اجداد بالتیک و اسلاوی مدرن تقسیم می شود .
1000-500 قبل از میلاد: زبان های سلتی در اروپای مرکزی و غربی از جمله بریتانیا گسترش یافتند . زبان های بالتیک در منطقه وسیعی از لهستان امروزی تا مسکو صحبت می شود . ^[69] پیش از ژرمنیک در جنوب اسکاندیناوی به پروتو-ژرمنیک منجر می شود . هومر و آغاز دوران باستان کلاسیک . تمدن ودایی با رسیدن زبان هندوآریایی به شرق، جای خود را به ماهاجاناپاداها می‌دهد و حوزه فرهنگی ماگادای بزرگ را به وجود می‌آورد، جایی که ماهاویرا موعظه جینیسم و سیذارتا گوتاما بودیسم را موعظه می‌کند . زرتشت گاتاها ، ظهور امپراتوری هخامنشی و جایگزینی عیلامیان و بابلیان را می سازد . جداسازی پروتو-ایتالیک به اسکو-آمبریایی ، لاتین-فالیسکی ، و احتمالاً ونتیک و سیکولی . در اروپای جنوبی، از جمله زبان‌های تراسیایی ، داکیایی و ایلیاتی ، و در آناتولی ( فریژی )، علاوه بر یونانی ، به انواع زبان‌های پالئوبالکانی صحبت می‌شود . توسعه پراکریت ها در سراسر شبه قاره هند شمالی و همچنین مهاجرت هندوآریایی زبانان به سریلانکا و مالدیو .
500 قبل از میلاد - 1 قبل از میلاد / پس از میلاد: باستان کلاسیک : گسترش یونانی و لاتین در سراسر مدیترانه و در طول دوره هلنیستی ( هندو یونانیان )، به آسیای مرکزی و هندوکش . قدرت و نفوذ ماگادان در هند باستان، به ویژه با فتوحات امپراتوری‌های ناندان و موریان افزایش می‌یابد . ژرمنی زبانان شروع به مهاجرت به سمت جنوب می کنند تا سرزمین های سلتیک سابق را اشغال کنند. فرهنگ های سکایی از اروپای شرقی ( سکاهای پونتیک ) تا شمال غربی چین ( فرهنگ اوردوس ) گسترش یافته است.
1 قبل از میلاد - 500 پس از میلاد: اواخر باستان ، دوره گوپتا ؛ تصدیق ارمنی . پروتو اسلاوی . امپراتوری روم و سپس مهاجرت ژرمن ها زبان های سلتی را به جزایر بریتانیا به حاشیه رانده است. سغدی ، یک زبان ایرانی شرقی ، به دلیل ازدیاد بازرگانان سغدی در آنجا ، به زبان راه ابریشم در آسیای مرکزی منتهی به چین تبدیل می‌شود. سکونت گاه های یونانی و حکومت بیزانس باعث انقراض آخرین زبان های آناتولی شده است . زبانهای ترکی جایگزین زبانهای سکایی شدند .
500-1000: قرون وسطی اولیه . عصر وایکینگ یک کوئین اسکاندیناوی قدیمی را تشکیل می دهد که شامل اسکاندیناوی، جزایر بریتانیا و ایسلند می شود. Phrygian منقرض می شود. فتوحات اسلامی و گسترش ترک ها منجر به عرب سازی و ترکی شدن مناطق قابل توجهی شد که در آن به زبان های هند و اروپایی صحبت می شد، اما فارسی همچنان تحت حکومت اسلامی توسعه می یابد و تا افغانستان و تاجیکستان گسترش می یابد . به دلیل مهاجرت های بیشتر ترک ها ، توچاری به طور کامل منقرض می شود در حالی که زبان های سکایی به طور عمده جایگزین می شوند. زبان‌های اسلاوی در مناطق وسیعی در اروپای مرکزی، شرقی و جنوب شرقی گسترش یافتند و تا حد زیادی جایگزین زبان رومی در بالکان (به استثنای رومانیایی) و هر آنچه از زبان‌های پالئوبالکان باقی مانده بود به استثنای آلبانیایی شدند. حوضه پانونی توسط مجیارها از اسلاوهای غربی گرفته شده است .
1000-1500: اواخر قرون وسطی : گواهی آلبانیایی و بالتیک . گویش های مدرن زبان های هند و اروپایی شروع به ظهور می کنند.
1500-2000: دوره مدرن اولیه تا کنون: استعمار منجر به گسترش زبان های هند و اروپایی به هر قاره قابل سکونت، به ویژه زبان های رومی (آمریکای شمالی، مرکزی و جنوبی، شمال و جنوب صحرای آفریقا، آسیای غربی)، آلمانی غربی ( انگلیسی در آمریکای شمالی، جنوب صحرای آفریقا، آسیای شرقی و استرالیا تا حدی هلندی و آلمانی) و روسی تا آسیای مرکزی و شمال آسیا.

زبان های مهم برای بازسازی

در بازسازی تاریخ زبان های هند و اروپایی و شکل زبان پروتو-هندواروپایی ، برخی از زبان ها از اهمیت ویژه ای برخوردار بوده اند. این زبان‌ها عموماً شامل زبان‌های هندواروپایی باستانی می‌شوند که هم به خوبی تأیید شده‌اند و هم در زمان‌های اولیه مستند شده‌اند، اگرچه برخی از زبان‌های دوره‌های بعد اگر از نظر زبانی محافظه‌کار باشند (به ویژه لیتوانیایی ) مهم هستند. شعر اولیه به دلیل متر شعری سفت و سختی که معمولاً به کار می‌رود، اهمیت ویژه‌ای دارد ، که بازسازی تعدادی از ویژگی‌ها (مثلاً طول مصوت ) را ممکن می‌سازد که در فرآیند انتقال به قدیمی‌ترین نسخه‌های خطی موجود یا نانوشته یا مخدوش شده‌اند .

قابل توجه ترین از همه: ^[70]

سانسکریت ودایی ( حدود 1500-500 قبل از میلاد). این زبان از این جهت منحصر به فرد است که اسناد مبدأ آن همه به صورت شفاهی سروده شده و از طریق سنت شفاهی ( مدارس شاخا ) تا سال 1390 به دست آمده است. 2000 سال قبل از نوشتن. قدیمی ترین اسناد همگی در قالب شعر هستند. قدیمی ترین و مهم ترین از همه Rigveda ( حدود 1500 قبل از میلاد ) است.
یونان باستان ( حدود 750-400 قبل از میلاد). یونانی میسنی ( حدود 1450 قبل از میلاد ) قدیمی ترین شکل ثبت شده است، اما ارزش آن به دلیل مواد محدود، موضوع محدود، و سیستم نوشتاری بسیار مبهم کاهش یافته است. مهمتر یونان باستان است که به طور گسترده با دو شعر هومر ( ایلیاد و ادیسه ، حدود 750 قبل از میلاد ) شروع می شود.
هیتی ( حدود 1700–1200 قبل از میلاد). این اولین زبان ثبت شده در بین تمام زبان های هند و اروپایی است و به دلیل جدا شدن زودهنگام زبان های آناتولی از بقیه، بسیار با سایر زبان ها متفاوت است. این دارای برخی از ویژگی های بسیار باستانی است که فقط به صورت جزئی، اگر اصلاً در زبان های دیگر یافت می شود. اما در عین حال، به نظر می‌رسد که دستخوش تغییرات واج‌شناختی و دستوری اولیه بسیاری شده است که همراه با ابهامات سیستم نوشتاری آن، تا حدودی مانع از مفید بودن آن می‌شود.

سایر منابع اولیه:

لاتین ، که در دوره کلاسیک ( حدود 200 قبل از میلاد - 100 پس از میلاد) در حجم عظیمی از مواد منظوم و منثور گواهی شده است و مطالب قدیمی‌تر را از اوایل قرن بیستم محدود کرده است. 600 قبل از میلاد
گوتیک (باستانی ترین زبان ژرمنی که به خوبی مستند شده است، حدود 350 پس از میلاد )، همراه با شاهد ترکیبی از دیگر زبان های قدیمی ژرمنی: مهمتر از همه، انگلیسی باستان ( حدود 800-1000 )، آلمانی عالی قدیمی ( حدود 750 - 1000) و نورس قدیم ( حدود 1100 تا 1300 پس از میلاد، با منابع محدود قبلی مربوط به حدود سال 200 پس از میلاد ).
اوستای قدیم ( حدود 1700 - 1200 قبل از میلاد) و اوستای جوان ( حدود 900 قبل از میلاد ). اسناد پراکنده هستند، اما با این وجود به دلیل ماهیت بسیار باستانی آن بسیار مهم هستند.
لیتوانیایی مدرن ، با سوابق محدود به زبان لیتوانیایی قدیمی ( حدود 1500-1700 ).
اسلاوی کلیسای قدیمی ( حدود 900-1000 ).

سایر منابع ثانویه، با ارزش کمتر به دلیل گواهی ضعیف:

زبان های لووی ، لیکیایی ، لیدیایی و دیگر زبان های آناتولی ( حدود 1400 تا 400 قبل از میلاد).
اسکان ، اومبریا و دیگر زبان‌های ایتالیایی قدیمی ( حدود 600 تا 200 قبل از میلاد).
پارسی باستان ( حدود 500 قبل از میلاد ).
پروس قدیم ( حدود 1350–1600 )؛ حتی قدیمی تر از لیتوانیایی.

سایر منابع ثانویه، به دلیل تغییرات گسترده واج شناختی و تصدیق نسبتاً محدود، ارزش کمتری دارند: ^[71]

ایرلندی باستان ( حدود 700–850 پس از میلاد ).
توچاریان ( حدود 500-800 پس از میلاد )، دستخوش تغییرات آوایی و ادغام های بزرگ در زبان اولیه شد، و تقریباً یک سیستم انحراف کاملاً بازسازی شده دارد.
ارمنی کلاسیک ( حدود 400–1000 پس از میلاد ).
آلبانیایی ( حدود 1450 – زمان کنونی).

صدا تغییر می کند

همانطور که زبان پروتو-هندواروپایی (PIE) از هم پاشید، سیستم صوتی آن نیز از هم جدا شد و بر اساس قوانین صوتی مختلف که در زبان‌های دختر ثابت شده بود تغییر کرد .

PIE معمولاً با یک سیستم پیچیده از 15 همخوان توقف بازسازی می‌شود، از جمله یک تمایز سه‌طرفه‌ای غیرمعمول بین توقف‌های بی‌صدا ، صدادار و « مطمع صدا » (یعنی صدای نفس‌گیر ) و یک تمایز سه‌طرفه در میان همخوان‌های ولار . صداهای نوع k ) بین "palatal" ḱ ǵ ǵh ، "plain velar" kg gh و labiovelar kʷ gʷ gʷh . (درست بودن اصطلاحات پالاتال و ولار ساده مورد بحث است؛ به آواشناسی پروتو-هند-اروپایی مراجعه کنید .) همه زبان های دختر تعداد تمایزات میان این صداها را کاهش داده اند، اغلب به روش های متفاوت.

به عنوان مثال، در زبان انگلیسی ، یکی از زبان های ژرمنی ، موارد زیر برخی از تغییرات عمده ای است که رخ داده است:

مانند سایر زبان‌های سنتوم ، توقف‌های «پلین ولار» و «پالاتال» با هم ادغام شدند و تعداد توقف‌ها را از 15 به 12 کاهش داد.
مانند سایر زبان‌های ژرمنی، تغییر صدای ژرمنی درک همه صامت‌های توقف را تغییر داد، و هر صامت به دیگری تغییر کرد:
bʰ → b → p → f
dʰ → d → t → θ
gʰ ← g ← k ← x (اول بعدی x → h )
gʷʰ ← gʷ ← kʷ ← xʷ (اول بعدی xʷ → hʷ )
هر صامت اصلی یک موقعیت را به سمت راست تغییر می دهد. به عنوان مثال، dʰ اصلی تبدیل به d شد، در حالی که d اصلی به t و t اصلی تبدیل شد به θ ( به انگلیسی th نوشته شده است). این منبع اصلی صداهای انگلیسی نوشته شده با f ، th ، h و wh است . به عنوان مثال، مقایسه انگلیسی با لاتین، که در آن صداها تا حد زیادی بدون تغییر باقی می مانند:
برای PIE p : piscis vs. pēs، pēdis در مقابل پا ; pluvium "باران" در مقابل جریان ; پدر در مقابل پدر
برای PIE t : trēs در مقابل سه ; مادر در مقابل مادر
برای PIE d : decem در مقابل ده ; pēdis در مقابل پا ; quid در مقابل چیست
برای PIE k : centum در مقابل hund(red) ; capere "گرفتن" در مقابل داشتن
برای PIE kʷ : quid در مقابل what ; quandō در مقابل وقتی
تغییرات بیشتر بر صامت ها در وسط یا انتهای کلمه تأثیر می گذارد:
- توقف های صوتی ناشی از جابجایی صدا به اصطکاک های صدادار نرم شد (یا شاید تغییر صدا مستقیماً اصطکاک هایی را در این موقعیت ها ایجاد کرد).
- قانون ورنر همچنین برخی از اصطکاکی‌های بی‌صدا ناشی از تغییر صدا را به اصطکاک‌های صوتی یا توقف تبدیل کرد. به همین دلیل است که t در لاتین centum به جای th مورد انتظار به d در hund (قرمز) ختم می شود .
- اکثر صداهای باقیمانده h ناپدید شدند، در حالی که f و th باقی مانده به صدا درآمدند. برای مثال، decem لاتین به ده ختم می‌شود که هیچ h در وسط آن وجود ندارد (اما به taíhun «ده» در گوتیک ، یک زبان آلمانی باستانی توجه کنید). به طور مشابه، کلمات هفت و دارای یک V صدادار هستند (مقایسه کنید لاتین septem ، capere )، در حالی که پدر و مادر دارای یک صدای th هستند ، اگرچه املای متفاوتی ندارند (مقایسه کنید لاتین pater ، māter ).

هیچ یک از خانواده‌های دختر زبان (به جز احتمالاً آناتولی ، به‌ویژه لوویان ) توقف‌های ولار ساده را متفاوت از دو سری دیگر منعکس نمی‌کنند، و حتی مقدار مشخصی اختلاف وجود دارد که آیا این سریال اصلاً در PIE وجود داشته است. تمایز عمده بین زبان‌های centum و satem با نتیجه PIE plain velars مطابقت دارد:

زبان‌های ساتم «مرکزی» ( هندوایرانی ، بالتو-اسلاوی ، آلبانیایی و ارمنی ) هر دو «ولار ساده» و لبیوولار را به‌عنوان ولارهای ساده منعکس می‌کنند، که اغلب با کامپایی ثانویه قبل از مصوت جلویی ( ei ē ī ) هستند. استاپ های "کامی" کامی هستند و اغلب به صورت سیبلانت ظاهر می شوند (معمولاً اما نه همیشه از ایستگاه های کامی ثانویه متمایز هستند).
زبان‌های centum "محیطی" ( ژرمنی ، ایتالیایی ، سلتیک ، یونانی ، آناتولی و توچاری ) هر دو توقف "کامی" و "ولار ساده" را به صورت ولارهای ساده منعکس می‌کنند، در حالی که لبیوولارها بدون تغییر ادامه می‌یابند، اغلب با کاهش بعدی به صامت‌های لبی یا ولاری ساده. .

تمایز سه‌طرفه PIE بین توقف‌های آسپیره‌شده بی‌صدا، صدادار و صدادار از منظر گونه‌شناسی زبانی بسیار غیرمعمول در نظر گرفته می‌شود - به‌ویژه در وجود توقف‌های آسپیره‌شده صدادار بدون یک سری توقف‌های آسپیره شده بی‌صدا. هیچ یک از خانواده های مختلف دختر زبان آن را بدون تغییر ادامه نمی دهند، با چندین "راه حل" برای وضعیت ظاهراً ناپایدار PIE:

زبان‌های هندوآریایی این سه سری را بدون تغییر حفظ می‌کنند، اما سری چهارم صامت‌های بی‌صدا را ایجاد کرده‌اند.
زبان‌های ایرانی احتمالاً از همین مرحله عبور کرده‌اند و متعاقباً توقف‌های آسپیره شده را به اصطکاکی تبدیل کرده‌اند.
یونانی آسپیرات های صدادار را به آرزوهای بی صدا تبدیل کرد.
ایتالیک احتمالاً از همان مرحله گذشته است، اما آرزوهای صدادار را به صورت اصطکاک‌های بی‌صدا، به‌ویژه f (یا گاهی اوقات توقف‌های با صدای ساده در لاتین ) منعکس می‌کند.
سلتیک ، بالتو-اسلاو ، آناتولی ، و آلبانیایی صداهای مورد نظر را در ایستگاه‌هایی با صدای ساده ادغام می‌کنند.
ژرمنی و ارمنی هر سه سری را در یک تغییر زنجیره ای تغییر می دهند (مثلاً با bh bp تبدیل شدن به bpf (معروف به قانون گریم در آلمانی)).

از دیگر تغییرات قابل توجهی که بر صامت ها تأثیر می گذارد عبارتند از:

قانون صدای روکی ( s به /ʃ/ قبل از r، u، k، i ) در زبان های ساتم تبدیل می شود .
از دست دادن p prevocalic در Proto-Celtic .
ایجاد s به h در زبان یونانی پیشواوکالیک ، با از دست دادن بعداً h بین حروف صدادار.
قانون ورنر در پروتو-ژرمنیک .
قانون گراسمن (تجزیه آسپیرات ها) به طور مستقل در زبان یونانی و پیش هندی-ایرانی.

جدول زیر نتایج اساسی صامت های PIE را در برخی از مهم ترین زبان های دختر برای اهداف بازسازی نشان می دهد. برای یک جدول کاملتر، قوانین صحیح هند و اروپایی را ببینید .

یادداشت ها:

ج - در ابتدای کلمه.
- ج - بین مصوت ها.
- ج در پایان یک کلمه.
`- ج - پیروی از یک مصوت بدون تاکید ( قانون ورنر ).
- ج - ^(rl) بین مصوت ها، یا بین مصوت و ر، ل (در دو طرف).
C ^T قبل از توقف (PIE) ( p, t, k ).
C ^T- بعد از یک مانع (PIE) ( p، t، k ، و غیره؛ s ).
C ^(T) قبل یا بعد از یک مانع ( p، t، k ، و غیره؛ s ).
C ^H قبل از حنجره اصلی.
C ^E قبل از یک (PIE) مصوت جلو ( i، e ).
C ^E' قبل از حروف صدادار ثانویه (پس از PIE).
C ^e قبل از e .
C ^(u) قبل یا بعد از (PIE) u ( قانون boukólos ).
C ^(O) قبل یا بعد از (PIE) o, u ( قانون boukólos ).
C ⁿ⁻ بعد از n .
C ^R قبل از سونورانت ( r، l، m، n ).
C ^(R) قبل یا بعد از سونورانت ( r، l، m، n ).
C ^(r)،l،u– قبل از r، l یا بعد از r، u .
سی ^روکی– بعد از r، u، k، i ( قانون صدای روکی ).
C ^..Ch قبل از یک صامت آسپیره شده در هجای بعدی ( قانون گراسمن ، همچنین به عنوان تجزیه آسپیرات شناخته می شود ).
C ^E..Ch قبل از یک مصوت جلویی (PIE) ( i، e ) و همچنین قبل از یک صامت دمیده شده در هجای بعدی ( قانون گراسمن ، که به نام تلفیق آسپیرات نیز شناخته می شود ).
C ^(u)..Ch قبل یا بعد از یک (PIE) u و همچنین قبل از یک صامت دمیده شده در هجای بعدی ( قانون گراسمن ، همچنین به عنوان dissimilation of aspirates شناخته می شود ).

مقایسه صیغه ها

جدول زیر مقایسه ای از صرف زمان حال موضوعی را نشان می دهد که نشان دهنده ریشه لفظی * bʰer- از فعل انگلیسی to bear و بازتاب های آن در زبان های مختلف گواهی شده اولیه IE و نوادگان یا خویشاوندان مدرن آنها است، که نشان می دهد که همه زبان ها در دوران اولیه داشته اند. یک سیستم افعال عطفی را مرحله بندی کنید.

در حالی که هنوز شباهت‌هایی بین نوادگان مدرن و خویشاوندان این زبان‌های باستانی قابل مشاهده است، تفاوت‌ها در طول زمان افزایش یافته است. برخی از زبان‌های اینترنت اکسپلورر از سیستم‌های فعل ترکیبی به سیستم‌های عمدتاً پیرامونی حرکت کرده‌اند . بعلاوه، ضمایر صیغه های پریفراستی هنگام ظاهر شدن در داخل پرانتز قرار می گیرند. برخی از این افعال نیز دستخوش تغییر معنا شده اند.

در ایرلندی مدرن، beir معمولاً فقط معنای تحمل کردن را به معنای بچه دار شدن دارد. معانی رایج آن گرفتن، گرفتن است . به غیر از اول شخص، اشکال ارائه شده در جدول فوق دیالکتیکی یا منسوخ هستند. شکل‌های دوم و سوم شخص معمولاً با اضافه کردن یک ضمیر پس از فعل، به صورت حاشیه‌ای با هم ترکیب می‌شوند: beireann tú، beireann sé/sí، beireann sibh، beireann siad .
فعل هندوستانی ( هندی و اردو ) bʰarnā ، ادامه فعل سانسکریت، می تواند معانی مختلفی داشته باشد، اما رایج ترین آن "پر کردن" است. اشکال ارائه شده در جدول، اگرچه از نظر ریشه شناختی از دال بر حال مشتق شده اند ، اما اکنون معنای فاعلی آینده را دارند . ^[72] از دست دادن نشان حال در هندوستانی تقریباً با ساخت نشان عادتی پیرامونی ، با استفاده از فعل عادتی (از نظر ریشه‌شناسی از فعل حال سانسکریت bʰarant- ) و یک کمکی: ma͠i bʰartā hū̃, tūi bʰahart جبران می شود. , ham bʰarte ha͠i, tum bʰarte ho, ve bʰarte ha͠i (اشکال مذکر).
زبان آلمانی مستقیماً از گوتیک نشأت نمی گیرد، اما اشکال گوتیک تقریبی نزدیک از آن چیزی است که اشکال اولیه ژرمن غربی از ج. 400 بعد از میلاد به نظر می رسید. نوادگان پروتو-ژرمنی *beraną ( خرس انگلیسی ) در آلمانی تنها در ترکیب gebären به معنای "خرس (کودک)" زنده مانده است.
فعل لاتین ferre نامنظم است و نماینده خوبی برای یک فعل موضوعی عادی نیست. در بیشتر زبان‌های عاشقانه مانند پرتغالی، افعال دیگر اکنون به معنای «حمل کردن» هستند (مثلاً Pt. portar < لات. portare ) و ferre فقط در ترکیباتی مانند sofrer «رنج کشیدن» (از لاتین sub- و ferre ) به عاریت گرفته شده و بومی شده است. و conferir "تصور کردن" (از لاتین "con-" و "ferre").
در یونانی جدید ، phero φέρω (آوانویسی مدرن fero ) هنوز هم استفاده می شود اما فقط در زمینه های خاص و در ترکیباتی مانند αναφέρω، διαφέρω، εισφέρω، εκφέρω، καταφέρω، προφέρω، προαναφέρω، προσφέρω و غیره رایج است. که امروزه (بسیار) متداول است، pherno φέρνω (آوانویسی مدرن ferno ) به معنای آوردن است. بعلاوه، شکل کامل فرنو (که برای صدای فاعل و همچنین برای زمان آینده استفاده می شود) نیز phero است .
شکل‌های دوگانه در لیتوانیایی استاندارد قدیمی هستند و در حال حاضر فقط در برخی از گویش‌ها (مانند ساموگیتی ) استفاده می‌شوند.
در میان زبان‌های اسلاوی مدرن، تنها زبان اسلوونیایی همچنان دارای یک عدد دوگانه در انواع استاندارد است.

مقایسه همزاد

توزیع حاضر

امروزه، زبان‌های هندواروپایی توسط میلیاردها زبان مادری در تمام قاره‌های مسکونی صحبت می‌شوند، ^{[73] که} بیشترین تعداد برای هر خانواده زبانی شناخته‌شده است. از 20 زبانی که بر اساس Ethnologue بیشترین تعداد گویشور را دارند ، 10 زبان هند و اروپایی هستند: انگلیسی ، هندوستانی ، اسپانیایی ، بنگالی ، فرانسوی ، روسی ، پرتغالی ، آلمانی ، فارسی و پنجابی که هر کدام 100 میلیون گویشور یا بیشتر دارند. ^[74] علاوه بر این، صدها میلیون نفر در سراسر جهان زبان‌های هندواروپایی را به عنوان زبان‌های ثانویه یا ثالث مطالعه می‌کنند، از جمله در فرهنگ‌هایی که خانواده‌های زبانی و پیشینه‌های تاریخی کاملاً متفاوتی دارند - حدود 600 میلیون ^[75] زبان انگلیسی تنها زبان‌آموز هستند.

موفقیت خانواده زبان، از جمله تعداد زیاد گویشوران و بخش وسیعی از زمین که آنها در آن زندگی می کنند، به عوامل متعددی بستگی دارد. مهاجرت باستانی هند و اروپایی و اشاعه گسترده فرهنگ هند و اروپایی در سرتاسر اوراسیا ، از جمله فرهنگ خود هند و اروپایی ها و فرهنگ های دختر آنها از جمله هندوآریایی ها ، اقوام ایرانی ، سلت ها ، یونانی ها ، رومی ها ، ژرمنی ها. مردمان و اسلاوها منجر به این شدند که شاخه‌های این مردمان از خانواده زبانی تقریباً در تمام اوراسیا به جز بخش‌هایی از خاور نزدیک ، شمال و شرق آسیا ، جای بسیاری (اما نه همه) از زبان‌های قبلی را گرفتند. زبانهای پیش از هند و اروپایی این ناحیه وسیع. با این حال، زبان‌های سامی در بیشتر خاورمیانه و شمال آفریقا و زبان‌های قفقازی در بسیاری از مناطق قفقاز غالب هستند . به طور مشابه در اروپا و اورال، زبان‌های اورالیک (مانند مجارستانی، فنلاندی، استونیایی و غیره) باقی می‌مانند، همانطور که باسک ، یک منزوی پیش از هند و اروپایی است.

با وجود ناآگاهی از منشأ زبانی مشترک خود، گروه های متنوعی از هندواروپایی زبانان همچنان از نظر فرهنگی تسلط داشتند و اغلب جایگزین زبان های بومی دو سوم غربی اوراسیا می شدند. در آغاز دوره مشترک ، مردمان هند و اروپایی تقریباً تمام این منطقه را تحت کنترل داشتند: سلت ها اروپای غربی و مرکزی، رومی ها در جنوب اروپا، اقوام آلمانی در شمال اروپا، اسلاوها در اروپای شرقی، مردمان ایرانی بیشتر مناطق غربی و آسیای مرکزی و بخش‌هایی از اروپای شرقی، و اقوام هندوآریایی در شبه قاره هند ، با توچاری‌ها ساکن مرزهای هند و اروپایی در غرب چین. در دوره قرون وسطی، تنها زبان‌های سامی ، دراویدی ، قفقازی ، و اورالیک و زبان منزوی باسک از زبان‌های (نسبتا) بومی اروپا و نیمه غربی آسیا باقی ماندند.

با وجود تهاجمات قرون وسطایی توسط عشایر اوراسیا ، گروهی که زمانی پروتو-هند-اروپایی ها به آن تعلق داشتند، گسترش هند و اروپایی در اوایل دوره مدرن با افزایش چشمگیر جمعیت شبه قاره هند و توسعه طلبی اروپایی در سراسر جهان به اوج دیگری رسید. در دوران اکتشاف ، و همچنین جایگزینی و جذب مداوم زبانها و مردمان غیر هندواروپایی اطراف به دلیل تمرکز دولت و ناسیونالیسم افزایش یافته است . این روندها در طول دوره مدرن به دلیل رشد عمومی جمعیت جهانی و نتایج استعمار اروپا در نیمکره غربی و اقیانوسیه ترکیب شد و منجر به انفجاری در تعداد سخنوران هندواروپایی و همچنین مناطق مسکونی آنها شد.

به دلیل استعمار و تسلط مدرن زبان‌های هند و اروپایی در زمینه‌های سیاست، علم جهانی، فناوری، آموزش، مالی و ورزش، حتی بسیاری از کشورهای مدرن که جمعیت آن‌ها عمدتاً به زبان‌های غیرهندواروپایی صحبت می‌کنند، دارای زبان‌های هندواروپایی هستند. زبان های رسمی، و اکثریت جمعیت جهان حداقل به یک زبان هند و اروپایی صحبت می کنند. اکثریت قریب به اتفاق زبان های مورد استفاده در اینترنت هند و اروپایی هستند و انگلیسی همچنان رهبری گروه را بر عهده دارد. انگلیسی به طور کلی از بسیاری جهات تبدیل به زبان فرانک در ارتباطات جهانی شده است.

همچنین ببینید

یادداشت ها

این جمله در ادامه می‌گوید، همان‌طور که معلوم شد، به همان اندازه درست می‌گوید: «...در اینجا دلیلی مشابه، هرچند نه چندان قهرآمیز، برای این فرض وجود دارد که گوتیک و سلتیک، هر چند با اصطلاحی بسیار متفاوت آمیخته شده‌اند، همان منشأ با سانسکریت و فارسی قدیم ممکن است به یک خانواده اضافه شود.

مراجع

نقل قول ها

↑ «گزارش قوم شناس برای هند و اروپایی». قوم شناس.
↑ برایس، ترور (2005). پادشاهی هیتی ها (ویرایش جدید). انتشارات دانشگاه آکسفورد ص 37. شابک 978-0-19-928132-9.
^ مالوری، جی پی (2006). آکسفورد مقدمه ای بر پروتو-هند-اروپایی و جهان اولیه-هند-اروپایی . انتشارات دانشگاه آکسفورد ص 442. شابک 978-0-19-928791-8.
^ abc Auroux 2000, p. 1156.
^ بیکس 2011، ص. 12.
↑ ام وی لومونوسوف (پیش نویس هایی برای دستور زبان روسی، منتشر شده در سال 1755). در: نسخه کامل، مسکو، 1952، جلد. 7، صفحات 652–59 بایگانی شده در 1 اوت 2020 در Wayback Machine : ... Польской и россійской языкъ коль давно раздѣлились! Подумай же, когда курляндской! Подумай же, когда латинской, греч., нѣм., росс. О глубокая древность! [تصور کنید این زبانها چقدر از هم جدا شدند! ... لهستانی و روسی خیلی وقت پیش از هم جدا شدند! حالا فکر کنید چند وقت پیش [این اتفاق برای] کورلندیک افتاد! فکر کنید وقتی [این اتفاق برای] لاتین، یونانی، آلمانی و روسی افتاد! اوه، قدمت عالی!]
^ پوزر، ویلیام جی. کمبل، لایل (1992). «عمل و روش تاریخی هند و اروپایی». مجموعه مقالات هجدهمین نشست سالانه انجمن زبان شناسی برکلی: جلسه عمومی و بحث در مورد جایگاه ریخت شناسی در گرامر. جلد 18. انجمن زبانشناسی برکلی. صص 227-8. doi :10.3765/bls.v18i1.1574 . بازبینی شده در 7 دسامبر 2022 .
↑ راجر بلنچ (2004). "باستان شناسی و زبان: روش ها و مسائل" (PDF) . در جان بینتلیف (ویرایش). همراه باستان شناسی . آکسفورد: انتشارات بلک ول. صص 52-74. بایگانی شده از نسخه اصلی (PDF) در 17 مه 2006 . بازبینی شده در 29 مه 2010 .بلنچ به اشتباه مصری ، ژاپنی و چینی را در زبان‌های هندواروپایی گنجانده است، در حالی که هندی را حذف کرده است .
↑ جونز، ویلیام (۲ فوریه ۱۷۸۶). «گفتمان سومین سالگرد». کتابخانه الکترونیکی تاریخ نگاری . Universita degli Studi Firenze،برگرفته از: Shore (Lord Teignmouth), John (1807). آثار سر ویلیام جونز. با زندگی نویسنده . جلد III. جان استوکدیل و جان واکر. ص 24-46. OCLC 899731310.
↑ رابینسون، اندرو (2007). آخرین مردی که همه چیز را می دانست: توماس یانگ، نابغه گمنامی که ثابت کرد نیوتن اشتباه می کند و سنگ روزتا را رمزگشایی کرده است، از جمله دیگر شاهکارهای شگفت انگیز . پنگوئن. شابک 978-0-13-134304-7.
^ در لندن فصلنامه بررسی X/2 1813.; رجوع کنید به Szemerényi, Jones & Jones 1999, p. 12 پانوشت 6.
↑ فرانتس باپ (2010) [1816]. Über das Conjugationssystem der Sanskritsprache: در Vergleichung mit jenem der griechischen، lateinischen، persischen und germanischen sprache . Documenta Semiotica : Serie 1, Linguistik (2 ed.). هیلدسهایم: اولمز.
↑ کوریلوویچ، جرزی (1927). «هند و اروپایی و هیتیت». در Taszycki، W. Doroszewski, W. (ویرایشات). Symbolae grammaticae به افتخار یوآنیس روزوادوفسکی . جلد 1. صص 95-104.
↑ السی، رابرت (2005). «تئودور اسکودرا (1210) و دیگر متون اولیه». ادبیات آلبانیایی: تاریخچه ای کوتاه . نیویورک/وستپورت/لندن: IB Tauris . ص 5.
↑ اریک هامپ در آخرین کتاب خود از این نظریه حمایت می کند که زبان ایلیاتی به گروه شمال غربی تعلق دارد، زبان آلبانیایی از ایلیاتی نشأت گرفته است و آلبانیایی با مساپیک که گویش پیشین ایلیاتی است مرتبط است (هامپ 2007).
↑ De Vaan، Michiel (11 ژوئن 2018). "آواشناسی آلبانیایی". در کلاین، جارد؛ جوزف، برایان؛ فریتز، ماتیاس (ویرایشات). هندبوک زبان شناسی تطبیقی و تاریخی هند و اروپایی . والتر دو گروتر. صفحات 1732-1749. شابک 978-3-11-054243-1.
↑ کرتیس، متیو کوان (30 نوامبر 2011). تماس، همگرایی و همزیستی زبان اسلاو-آلبانیایی. ProQuest LLC. ص 18. شابک 978-1-267-58033-7. بازبینی شده در 31 مارس 2017 . بنابراین، در حالی که زبان شناسان ممکن است در مورد پیوندهای بین آلبانیایی و زبان های قدیمی بالکان بحث کنند، و در حالی که اغلب آلبانیایی ها ممکن است ارتباط شجره نامه ای با زبان ایلیاتی را غیرقابل انکار بدانند، این واقعیت باقی می ماند که صرفاً شواهد کافی برای پیوند زبان های ایلیاتی، تراکایی یا داکیایی با زبان ایلیاتی وجود ندارد. زبان، از جمله آلبانیایی
↑ «قله ها و نواحی هیتی». www.leidenuniv.nl . 2 مه 2006. بایگانی شده از نسخه اصلی در 3 فوریه 2017 . بازبینی شده در 25 نوامبر 2013 .
^ گوتربوک، هانس جی. "پروژه تحلیل کامپیوتری هیتی" (PDF) . بایگانی شده از نسخه اصلی (PDF) در 2 دسامبر 2013 . بازبینی شده در 25 نوامبر 2013 .
↑ گامکرلیدزه، تاماز وی . ایوانف، ویاچسلاو (1995). هندواروپایی و هندواروپایی ها: بازسازی و تحلیل تاریخی یک زبان اولیه و فرهنگ اولیه. بخش اول: متن بخش دوم: کتابشناسی، نمایه ها . والتر دو گروتر. شابک 978-3-11-081503-0.
^ هابر، مارک؛ مزاویلا، ماسیمو؛ شو، یالی؛ کوماس، دیوید؛ گاسپارینی، پائولو؛ زالوا، پیر؛ تایلر اسمیت، کریس (2015). شواهد ژنتیکی مبنی بر منشأ ارامنه از اختلاط چند جمعیت از عصر برنز. مجله اروپایی ژنتیک انسانی . 24 (6): 931-6. bioRxiv 10.1101/015396. doi :10.1038/ejhg.2015.206. PMC 4820045. PMID 26486470.
↑ مانند Schleicher 1874–1877، p. 8, Szemerényi 1957, Collinge 1985, and Beekes 1995, p. 22.
↑ «تبلت اکتشاف اولین نوشتار اروپایی را ۱۵۰ سال به عقب برد». علم 2.0 . 30 مارس 2011.
^ تاریخ هند. ناشران متفقین. 1988. ص. 114. شابک 978-81-8424-568-4.
↑ مارک، جاشوا جی. (28 آوریل 2011). "میتانی". دایره المعارف تاریخ جهان .
↑ آنتونی، دیوید دبلیو (2013). "دو فیلوژنی IE، سه مهاجرت PIE، و چهار نوع دامداری استپی". مجله روابط زبان . 9 : 1-22. doi : 10.31826/jlr-2013-090105 . S2CID 132712913.
↑ F. Ribezzo, Revue Internationale d'Onomastique , II, 1948 p. 43 sq. et III 1949, p. 45 sq., M.Almagro dans RSLig , XVI, 1950, p. 42 متر مربع، P.Laviosa Zambotti، lc
↑ برنارد، سرجنت (1995). Les Indo-Europeens: تاریخ، زبان‌ها، اسطوره‌ها . پاریس: Bibliothèques scientifiques Payot. صص 84-85.
↑ Tribulato، Olga (دسامبر ۲۰۱۲). زبان و تماس زبانی در سیسیل باستان . کمبریج: انتشارات دانشگاه کمبریج . صص 95-114. شابک 9781139248938.
^ قیمت، گلانویل (آوریل 2000). دایره المعارف زبانهای اروپا . جان وایلی و پسران ص 136. شابک 0631220399.
↑ کروتا، ونسلاس (1991). سلت ها تیمز و هادسون ص 54.
↑ ترامپر، جان (2018). "برخی ایزوگلاس سلتو آلبانیایی و مفاهیم آنها". در گریمالدی، میرکو; لای، روزنجلا؛ فرانکو، لودویکو؛ بالدی، بندتا (ویرایش‌ها). ساختاربندی تنوع در زبان شناسی عاشقانه و فراتر از آن: به افتخار لئوناردو ام. ساوویا. شرکت انتشارات جان بنجامین. شابک 9789027263179.صص 283-286.
↑ فریدمن، ویکتور ای. (2020). "بالکان". در Evangelia Adamou ، Yaron Matras (ed.). راهنمای تماس زبان روتلج. کتاب های راهنمای روتلج در زبان شناسی. راتلج. صص 385-403. شابک 9781351109147.ص 388
↑ فریدمن، ویکتور اِی (2011). «زبان‌های بالکان و زبان‌شناسی بالکان». بررسی سالانه انسان شناسی . 40 : 275-291. doi :10.1146/annurev-anthro-081309-145932.
^ خوب، جان (1985). یونانیان باستان: تاریخ انتقادی . انتشارات دانشگاه هاروارد ص 72. شابک 978-0-674-03314-6. اکثر محققان اکنون بر این باورند که سیکان ها و سیسل ها و همچنین ساکنان جنوب ایتالیا، اساساً از ذخایر ایلیاتی بودند که بر روی یک جمعیت بومی «مدیترانه ای» قرار گرفته بودند.
↑ لژون، میشل (1974). Manuel de la langue vénète . هایدلبرگ: سی زمستان. ص 341.
↑ پوکورنی، جولیوس (1959). Indogermanisches Etymologisches Wörterbuch [ فرهنگ ریشه شناسی هندوژرمانی ] (به آلمانی). برن: فرانک. ص 708-709، 882-884.
^ بوکارت، رمکو؛ لمی، فیلیپ (24 اوت 2012). "نقشه برداری از خاستگاه ها و گسترش خانواده زبان های هند و اروپایی". علم . 337 (6097): 957-960. Bibcode :2012Sci...337..957B. doi :10.1126/science.1219669. hdl :11858/00-001M-0000-000F-EADF-A. PMC 4112997 . PMID 22923579.
↑ درینکا، بریجت (1 ژانویه 2013). "مدل های فیلوژنتیک و منطقه ای ارتباط هند و اروپایی: نقش تماس در بازسازی". مجله تماس با زبان . 6 (2): 379-410. doi : 10.1163/19552629-00602009 . بازیابی شده در 30 سپتامبر 2020 .
^ چانگ، ویل؛ Chundra، Cathcart (ژانويه 2015). "تحلیل فیلوژنتیکی محدود به اجداد از فرضیه استپ هندواروپایی پشتیبانی می کند" (PDF) . زبان . 91 (1): 194-244. doi :10.1353/lan.2015.0005. S2CID 143978664 . بازیابی شده در 30 سپتامبر 2020 .
↑ فرانسوا، الکساندر (2014)، "درختان، امواج و پیوندها: مدل های تنوع زبان" (PDF) ، در Bowern, Claire; Evans, Bethwyn (ed.), The Routledge Handbook of Historical Linguistics , London: Routledge , pp. 161–89, ISBN 978-0-415-52789-7
↑ بلاژک، واتسلاو (2007). «از آگوست شلیچر تا سرگئی استاروستین: در مورد توسعه مدل‌های نمودار درختی زبان‌های هند و اروپایی». مجله مطالعات هند و اروپایی . 35 (1-2): 82-109.
↑ میله، آنتوان (1908). Les dialectes indo-europeens [ گویش های هند و اروپایی ] (به فرانسوی). پاریس: قهرمان Honoré.
↑ بونفانته، جولیانو (1931). من dialetti indoeuropei . برشا: Paideia.
^ پورزیگ 1954.
↑ نخله، لوای; رینگ، دان و وارنو، تاندی (2005). "شبکه های فیلوژنتیک کامل: روشی جدید برای بازسازی تاریخ تکاملی زبان های طبیعی" (PDF) . زبان . 81 (2): 382-420. CiteSeerX 10.1.1.65.1791 . doi :10.1353/lan.2005.0078. S2CID 162958.
^ مالوری، جی پی؛ آدامز، دی کیو (1997). دایره المعارف فرهنگ هند و اروپایی . لندن: فیتزروی دیربورن.
↑ Porzig 1954، ص. 39.
^ فورتسون 2004، ص. 247.
↑ واتکینز، کالورت (1966). "ایتالو-سلتیک بازبینی شد". در Birnbaum، Henrik; پوهول، ژان (ویرایش‌ها). لهجه های باستانی هند و اروپایی . برکلی: انتشارات دانشگاه کالیفرنیا . صص 29-50.
↑ وایس، مایکل (2012). جیمیسون، استفانی دبلیو. ملچرت، اچ. کریگ; واین، برنت (ویرایش‌ها). Italo-Celtica: نقاط تماس زبانی و فرهنگی بین ایتالیک و سلتیک. مجموعه مقالات بیست و سومین کنفرانس سالانه هند و اروپایی UCLA. برمن: کنف. صص 151-73. شابک 978-3-934106-99-4. بازبینی شده در 19 فوریه 2018 .
↑ گرپین، جیمز (1996). "بررسی رابطه زبانی ارمنی و یونانی اثر جیمز کلاکسون". زبان . 72 (4): 804-07. doi :10.2307/416105. JSTOR 416105.
↑ اویلر، ولفرام (1979). Indoiranisch-griechische Gemeinsamkeiten der Nominalbildung und deren indogermanische Grundlagen [ شباهت های هندی-ایرانی-یونانی در شکل گیری اسمی و مبانی هند و اروپایی آنها ] (به آلمانی). اینسبروک: Institut für Sprachwissenschaft der Universität Innsbruck.
↑ لوبوتسکی 1988.
↑ کورتلند 1988.
↑ رنفرو، کالین (1987). باستان شناسی و زبان پازل ریشه های هند و اروپایی . لندن: جاناتان کیپ. شابک 978-0224024952.
↑ دایره المعارف بریتانیکا 1981، ص. 593.
↑ دایره المعارف بریتانیکا 1981، ص. 667 جورج اس. لین، داگلاس کیو آدامز، مسئله توچاریان .
↑ خودکامگی مفروض هیتی ها، فرضیه هند و هیتی و مهاجرت جوامع کشاورزی «هند و اروپایی» توسط کالین رنفرو (Renfrew 2001, pp. 36-73) به طور ذاتی با هم مرتبط شد.
↑ دایره المعارف بریتانیکا 1981، هووینک تن کیت، اچ جی. ملچرت، اچ. کریگ و ون دن هاوت، تئو پی جی ص. 586 زبان مادر، نظریه حنجره ; ص 589، 593 زبان های آناتولی .
↑ دایره المعارف بریتانیکا 1981، ص. 594، فرضیه هند و هیتی .
↑ Holm 2008، صص 629-36. نتیجه یک زنجیره تا حدی جدید از جدایی برای شاخه های اصلی هند و اروپایی است که به خوبی با واقعیت های دستوری و همچنین با توزیع جغرافیایی این شاخه ها مطابقت دارد. به‌ویژه به وضوح نشان می‌دهد که زبان‌های آناتولی به‌عنوان زبان‌های اول از هم جدا نشده‌اند و بدین ترتیب فرضیه هند و هیتی را رد می‌کند.
↑ Encyclopædia Britannica 1981، ص 588، 594.
↑ کورتلند 1990.
^ abc Kallio، Petri; کویولهتو، جورما (2018). "روابط دورتر پروتو-هند و اروپایی". در جرد کلاین؛ برایان جوزف؛ ماتیاس فریتز (ویرایشگران). هندبوک زبان شناسی تطبیقی و تاریخی هند و اروپایی . صص 2280-2291.
^ ab Anthony 2007, pp. 56-58.
^ حلقه 2006، ص. 67.
^ آنتونی 2007، ص. 100.
^ ویجی، جان؛ اسلوکام، جاناتان (10 نوامبر 2008). "زبان های هند و اروپایی: خانواده بالتو اسلاوی". مرکز تحقیقات زبانشناسی، دانشگاه تگزاس. بایگانی شده از نسخه اصلی در 4 ژوئن 2011 . بازیابی شده در 7 آگوست 2010 .
^ بیکس 2011، ص. 30، Skt: 13، بازدید: 20، Gk: 24.
^ بیکس 2011، ص. 30، لمس: 19، بازو: 20، آلبوم: 25 و 124، OIr:27.
↑ ون اولفن، هرمان (1975). "جنبه، زمان و حالت در فعل هندی" . مجله هند و ایرانی . 16 (4): 284-301. doi :10.1163/000000075791615397. ISSN 0019-7246. JSTOR 24651488. S2CID 161530848.
↑ «فهرست قوم‌شناسی خانواده‌های زبانی» (ویرایش بیست و دوم). قوم شناس . 25 مه 2019 . بازیابی شده در 2 ژوئیه 2019 .
↑ «فهرست قوم شناسی زبان ها بر اساس تعداد گویشوران» . قوم شناس . 3 اکتبر 2018 . بازبینی شده در 29 ژوئیه 2021 .
↑ «انگلیسی» . قوم شناس . بازبینی شده در 17 ژانویه 2017 .

منابع

AA.VV. (1981). "زبان های هند و اروپایی". دایره المعارف بریتانیکا . جلد 22 (چاپ پانزدهم). شیکاگو: هلن همینگوی بنتون.
آنتونی، دیوید دبلیو (2007). اسب، چرخ و زبان: چگونه سوارکاران عصر برنز از استپ های اوراسیا دنیای مدرن را شکل دادند . انتشارات دانشگاه پرینستون شابک 978-0-691-05887-0.
Auroux, Sylvain (2000). تاریخ علوم زبان. برلین: والتر دو گروتر. شابک 978-3-11-016735-1.
بیکس، رابرت اس پی (1995). زبانشناسی هندواروپایی تطبیقی: مقدمه . ترجمه شده توسط Vertalers، Uva; گابرینر، پل (ویرایش اول). آمستردام / فیلادلفیا: جان بنجامین. شابک 9027221510.
بیکس، رابرت اس پی (2011). زبانشناسی هندواروپایی تطبیقی: مقدمه. تصحیح و تصحیح شده توسط Michiel de Vaan (ویرایش دوم). آمستردام / فیلادلفیا: جان بنجامین. شابک 978-9027285003.شومیز: ISBN 978-9027211866 .
بروگمن، کارل (1886). Grundriss der Vergleichenden Grammatik der indogermanischen Sprachen (به آلمانی). جلد گروه ارستر. استراسبورگ: کارل جی تروبنر.
Collinge، NE (1985). قوانین هند و اروپایی . آمستردام: جان بنجامین. شابک 9789027235305.
فورتسون، بنجامین دبلیو (2004). زبان و فرهنگ هندواروپایی: مقدمه . مالدن، ماساچوست: بلک ول. شابک 978-1-4051-0315-2.
همپ، اریک (2007). رجپ اسماجلی (ویرایش). Studime krahasuese për shqipen [ Comparative studies on Albanian ] (in Albanian). Akademia e Shkencave و e Arteve e Kosova, Prishtin.
هولم، هانس جی (2008). «توزیع داده‌ها در فهرست‌های ورد و تأثیر آن بر زیرگروه‌بندی زبان‌ها». در پریساچ، کریستین؛ بورکهارت، هانس؛ اشمیت-تیمه، لارس; و همکاران (ویرایش‌ها). تجزیه و تحلیل داده ها، یادگیری ماشین و برنامه های کاربردی. مجموعه مقالات سی و یکمین کنفرانس سالانه انجمن طبقه بندی آلمان (GfKl)، دانشگاه فرایبورگ، 7-9 مارس 2007. هایدلبرگ / برلین: Springer-Verlag. شابک 978-3-540-78239-1.
کورتلند، فردریک (1988). "تغییر همخوان تراکو-ارمنی". Linguistique Balkanique . 31 : 71-4.
کورتلند، فردریک (1990) [1989]. "گسترش هند و اروپایی ها" (PDF) . مجله مطالعات هند و اروپایی . 18 (1-2): 131-40.
Lubotsky، A. (1988). "کتیبه آریاستیس فریجی قدیم" (PDF) . کادموس . 27 : 9-26. doi :10.1515/kadmos-1988-0103. hdl : 1887/2660 . S2CID 162944161.
پورزیگ، والتر (1954). Die Gliederung des indogermanischen Sprachgebiets . هایدلبرگ: Carl Winter Universitätsverlag.
Renfrew, C. (2001). خاستگاه آناتولی پروتو-هندواروپایی و خودمختاری هیتی ها. در Drews، R. (ed.). آناتولی بزرگ و خانواده زبان های هند و هیتی . واشنگتن دی سی: موسسه مطالعات انسان. شابک 978-0941694773.
رینگ، دان (2006). از پروتو-هندواروپایی تا پروتو-ژرمنی. انتشارات دانشگاه آکسفورد شابک 0-19-928413-X.
شلیچر، آگوست (1861). Compendium der vergleichenden Grammatik der indogermanischen Sprachen (به آلمانی). وایمار: Böhlau (تجدید چاپ شده توسط Minerva GmbH، Wissenschaftlicher Verlag). شابک 978-3-8102-1071-5.
شلیچر، آگوست (1874-1877). خلاصه ای از گرامر تطبیقی زبان های هندواروپایی، سانسکریت، یونانی و لاتین . قسمت اول و دوم. ترجمه بندال، هربرت. لندن: Trübner & Co.قسمت دوم از طریق آرشیو اینترنتی.
سمرنی، اسوالد جان لوئیس (1957). "مشکل وحدت بالتو-اسلاو: یک بررسی انتقادی". کراتیلوس 2 . O. Harrassowitz: 97-123.
- تجدید چاپ در Szemerényi, Oswald John Louis (1991). کنسیدین، پی. هوکر، جیمز تی. Scripta Minora: مقالات برگزیده به زبان های هندواروپایی، یونانی و لاتین . Innsbrucker Beiträge zur Sprachwissenschaft. جلد IV: زبان های هند و اروپایی غیر از لاتین و یونانی. Institut für Sprachwissenschaft der Universität Innsbruck. صص 2145–2171. شابک 9783851246117. ISSN 1816-3920.
سمرنی، اسوالد جان لوئیس ؛ جونز، دیوید؛ جونز، ایرنه (1999). مقدمه ای بر زبان شناسی هند و اروپایی . انتشارات دانشگاه آکسفورد شابک 978-0-19-823870-6.
فون برادکه، پیتر (1890). Über Methode und Ergebnisse der arischen (indogermanischen) Alterthumswissenshaft (به آلمانی). Giessen: J. Ricker'che Buchhandlung.

در ادامه مطلب

بیورن، راسموس جی (2022). «وام واژه‌ها و مبادلات هند و اروپایی در عصر برنز آسیای مرکزی و شرقی». علوم انسانی تکاملی . 4 : e23. doi : 10.1017/ehs.2022.16 . PMC 10432883 . PMID 37599704. S2CID 248358873.
چاکرابارتی، بیومکس (1994). مطالعه تطبیقی سانتالی و بنگالی . کلکته: KP Bagchi & Co. ISBN 978-81-7074-128-2.
شانترین، پیر (1968). Dictionnaire étymologique de la langue grecque . پاریس: Klincksieck – از طریق آرشیو اینترنت.
گیمبوتاس، ماریجا (1997). رابینز دکستر، میریام؛ جونز-بلی، کارلین (ویرایشگران). فرهنگ کورگان و هند و اروپایی شدن اروپا. مونوگراف JIES. جلد 18. شابک 0-941694-56-9.
کرونن، گاس؛ مالوری، جیمز پی. Comrie, Bernard, eds. (2018). نوسنگی سخنگو: مجموعه مقالات کارگاه آموزشی در مورد ریشه های هند و اروپایی که در موسسه ماکس پلانک برای انسان شناسی تکاملی، لایپزیگ، 2 تا 3 دسامبر 2013 برگزار شد. مونوگراف JIES. جلد 65. شابک 978-0-9983669-2-0.
مالوری، جی پی (1989). در جستجوی هند و اروپایی ها لندن: تیمز و هادسون. شابک 978-0-500-27616-7- از طریق اینترنت آرشیو.
مارکی، TL; Repanšek, Luka, eds. (2020). بازبینی پراکندگی‌های سلتیک و ژرمنیک. 400 قبل از میلاد - حدود 400 پس از میلاد مجموعه مقالات کنفرانس بین‌رشته‌ای بین‌المللی که در Dolenjski muzej، Novo mesto، اسلوونی برگزار شد. 12 - 14 اکتبر 2018. مونوگراف JIES. جلد 67. شابک 978-0-9845353-7-8.
میله، آنتوان (1936). Esquisse d'une grammaire comparée de l'arménien classique (ویرایش دوم). وین: صومعه مخیتاریست - از طریق آرشیو اینترنتی.
اولاندر، توماس، ویرایش. (سپتامبر 2022). خانواده زبان های هند و اروپایی: دیدگاه فیلوژنتیک . انتشارات دانشگاه کمبریج doi :10.1017/9781108758666. شابک 9781108758666. S2CID 161016819 .
رامت، پائولو؛ جیاکالون رامات، آنا، ویراستاران. (1998). زبان های هند و اروپایی . لندن: روتلج. شابک 041506449X.
رمیس، ادموند (17 دسامبر 2007). "ویژگی های متمایز کلی زبان های مختلف هند و اروپایی و رابطه آنها با لیتوانیایی". Indogermanische Forschungen . 112 (2007): 244-276. doi :10.1515/9783110192858.1.244. شابک 9783110192858. ISSN 0019-7262. S2CID 169996117.
استرازنی، فیلیپ؛ Trask, RL , eds. (2000). فرهنگ لغت زبانشناسی تاریخی و تطبیقی (1 ویرایش). راتلج. شابک 978-1-57958-218-0.
واتکینز، کالورت (2000). فرهنگ لغت میراث هند و اروپایی ریشه های هند و اروپایی . هاتون میفلین. شابک 978-0-618-08250-6.
اسدپور، هیوا و توماس یوگل، ویرایش. تنوع ترتیب کلمات: زبان های سامی، ترکی و هند و اروپایی در تماس. جلد 31. Walter de Gruyter GmbH & Co KG، 2022.

لینک های خارجی

در ویکی‌انبار رسانه‌هایی مربوط به زبان‌های هند و اروپایی وجود دارد .

ویکی‌نبشته دارای متن مقاله « زبان‌های هند و اروپایی » در سال 1911 دانشنامه بریتانیکا است .

منابع کتابخانه ای در مورد
زبان های هند و اروپایی

کتاب های آنلاین
منابع موجود در کتابخانه شما
منابع موجود در سایر کتابخانه ها

دایره المعارف فرهنگ هند و اروپایی (1997)

پایگاه های داده

داین، ایزیدور؛ کروسکال، جوزف؛ بلک، پل (1997). «هند و اروپایی تطبیقی». وردگامبو . بازیابی شده در 13 دسامبر 2009 .
"هند و اروپایی". LLOW زبان های جهان. بایگانی شده از نسخه اصلی در 10 اکتبر 2017 . بازیابی شده در 14 دسامبر 2009 .
«مرکز اسناد هند و اروپایی». مرکز تحقیقات زبانشناسی، دانشگاه تگزاس در آستین . 2009. بایگانی شده از نسخه اصلی در 3 سپتامبر 2009 . بازیابی شده در 14 دسامبر 2009 .
لوئیس، ام. پل، ویرایش. (2009). "درختان خانواده زبان: هند و اروپایی". Ethnologue: Languages of the World، نسخه آنلاین (ویرایش شانزدهم). دالاس، تگزاس: SIL International..
"Thesaurus Indogermanischer Text- und Sprachmaterialien: TITUS" (به آلمانی). TITUS، دانشگاه فرانکفورت. 2003 . بازیابی شده در 13 دسامبر 2009 .
"پایگاه اطلاعات واژگانی هند و اروپایی (IELex)". دانشگاه اوپسالا، اوپسالا 2021.
glottothèque – دستور زبان باستانی هند و اروپایی آنلاین، مجموعه ای آنلاین از ویدیوهای مقدماتی زبان های هند و اروپایی باستان که توسط دانشگاه گوتینگن تهیه شده است.

لکسیکا

«فرهنگ ریشه‌شناسی هند و اروپایی (IEED)». لیدن، هلند: گروه زبان‌شناسی مقایسه‌ای هندواروپایی، دانشگاه لیدن. بایگانی شده از نسخه اصلی در 7 فوریه 2006 . بازیابی شده در 14 دسامبر 2009 .
«شاخص ریشه های هند و اروپایی». فرهنگ لغت میراث آمریکایی زبان انگلیسی (ویرایش چهارم). آرشیو اینترنت: ماشین راه برگشت. 22 اوت 2008 [2000]. بایگانی شده از نسخه اصلی در 17 فوریه 2009 . بازیابی شده در 9 دسامبر 2009 .
کوبلر، گرهارد (2014). Indogermanisches Wörterbuch (به آلمانی) (ویرایش پنجم). گرهارد کوبلر بازبینی شده در 29 مارس 2015 .
شالین، یوهان (2009). "واژه نامه های وام واژه های هند و اروپایی اولیه که به زبان فنلاندی حفظ شده اند". یوهان شالین . بازیابی شده در 9 دسامبر 2009 .