stringtranslate.com

فرانسه جدید

فرانسه جدید ( به فرانسوی : Nouvelle-France ) سرزمینی بود که توسط فرانسه در آمریکای شمالی مستعمره شد ، که با اکتشاف خلیج سنت لارنس توسط ژاک کارتیه در سال 1534 آغاز شد و با واگذاری فرانسه جدید به بریتانیا و اسپانیا در سال 1763 به پایان رسید. معاهده پاریس​

نایب سلطنتی وسیع ، فرانسه جدید متشکل از پنج مستعمره در اوج خود در سال 1712 بود که هر کدام دارای مدیریت خاص خود بودند: کانادا ، توسعه یافته ترین مستعمره، که به بخش های کبک (در اطراف جایی که اکنون شهر کبک نامیده می شود )، تروآ-ریویر تقسیم شد . و مونترال​ خلیج هادسون ؛ آکادیا در شمال شرقی؛ Terre-Neuve در جزیره نیوفاندلند ; و لوئیزیانا​ [8] [9] از نیوفاندلند تا چمنزارهای کانادا و از خلیج هادسون تا خلیج مکزیک ، شامل تمام دریاچه‌های بزرگ آمریکای شمالی ، گسترش یافت . رودخانه‌های سنت لارنس و می‌سی‌سی‌پی که از قاره عبور می‌کردند، وسیله‌ای برای انتقال نفوذ فرانسه در بیشتر مناطق آمریکای شمالی بودند.

در قرن شانزدهم، این زمین ها عمدتاً برای استخراج منابع طبیعی، مانند خز، از طریق تجارت با مردمان مختلف بومی مورد استفاده قرار می گرفتند. در قرن هفدهم، سکونتگاه های موفق در آکادیا و کبک آغاز شد. در معاهده 1713 اوترخت ، فرانسه ادعاهای خود را بر سرزمین اصلی آکادیا، خلیج هادسون و نیوفاندلند به بریتانیای کبیر واگذار کرد. فرانسه مستعمره ایل رویال را در جزیره کیپ برتون ایجاد کرد و در آنجا قلعه لوئیسبورگ را ساخت . [10] [11]

جمعیت به آرامی اما پیوسته افزایش یافت. در سال 1754، جمعیت فرانسه جدید شامل 10000 آکادمی ، 55000 کانادایی و حدود 4000 ساکن در لوئیزیانای بالا و پایین بود . جمعا 69000 [12] بریتانیایی‌ها آکادی‌ها را در تحولات بزرگ از 1755 تا 1764 اخراج کردند و فرزندان آن‌ها در استان‌های دریایی کانادا و در مین و لوئیزیانا پراکنده شدند ، با جمعیت کمی در چتیکمپ، نوا اسکوشیا و جزایر ماگدالن . عده ای هم به فرانسه رفتند.

پس از جنگ هفت ساله (که شامل جنگ فرانسه و هند در آمریکا می شد)، فرانسه بقیه فرانسه جدید را در معاهده پاریس در سال 1763 (به جز جزایر سنت پیر و میکلون ) به بریتانیای کبیر و اسپانیا واگذار کرد. بریتانیا کانادا، آکادیا، و لوئیزیانای فرانسه را در شرق رودخانه می سی سی پی به دست آورد ، به استثنای ایل d'Orléans ، که با قلمرو در غرب به اسپانیا داده شد. در سال 1800، اسپانیا بخش خود از لوئیزیانا را تحت معاهده مخفی سان ایلدفونسو به فرانسه بازگرداند و ناپلئون بناپارت آن را در خرید لوئیزیانا در سال 1803 به ایالات متحده فروخت و برای همیشه به تلاش های استعماری فرانسه در سرزمین اصلی آمریکا پایان داد.

فرانسه جدید سرانجام در ایالات متحده و کانادا جذب شد، با تنها بقایای حکومت فرانسه جزایر کوچک سنت پیر و میکلون ، مجموعه ای از فرانسه در خارج از کشور ، اگرچه کبک عمدتاً فرانسوی زبان است. در ایالات متحده، میراث فرانسه جدید شامل نام مکان های متعدد و همچنین مجموعه های کوچکی از جوامع فرانسوی زبان است .

سکونتگاه های فرانسه جدید

فرانسه جدید پنج مستعمره یا قلمرو داشت که هر کدام دارای اداره مخصوص به خود بودند: کانادا (منطقه دریاچه های بزرگ، دره اوهایو و دره رودخانه سنت لارنس)، آکادیا (شبه جزیره گاسپ، نیوبرانزویک، نوا اسکوشیا، جزیره سنت جان). ، و Île Royale -Cape Breton)، خلیج هادسون (و James Bay )، Terre-Neuve (جنوب نیوفاندلند)، و لوئیزیانا . [13]

معاهده 1715 اوترخت منجر به کنار گذاشتن ادعاهای فرانسوی ها بر سرزمین اصلی آکادیا، خلیج هادسون و نیوفاندلند و ایجاد مستعمره ایله رویال ، که اکنون جزیره کیپ برتون نامیده می شود، شد، جایی که فرانسوی ها قلعه لوئیسبورگ را ساختند . [10] [14]

رشد سکونتگاه ها

ژان تالون ، کنت اورساینویل، اولین مقیم فرانسه جدید

جمعیت اروپا تحت حاکمیت فرانسه به آرامی رشد کرد، [15] بنابراین نسبتاً کم باقی ماند زیرا رشد عمدتاً از طریق تولدهای طبیعی به‌جای مهاجرت حاصل می‌شد. [16] بیشتر فرانسوی ها کشاورز بودند و میزان افزایش طبیعی در میان خود مهاجران بسیار بالا بود. [17] این زنان حدود 30 درصد بیشتر از زنان مشابهی که در فرانسه مانده بودند، فرزندان داشتند. [18] ایو لندری می گوید: "کانادایی ها برای زمان خود رژیم غذایی استثنایی داشتند." [19] سرشماری 1666 فرانسه جدید اولین سرشماری بود که در آمریکای شمالی انجام شد. [ 20] توسط ژان تالون ، اولین مقیم فرانسه جدید ، بین سال های 1665 و 1666 سازماندهی شد . [21] سرشماری تفاوت زیادی را در تعداد مردان 2034 در مقابل 1181 زن نشان داد. [21]

در اوایل دهه 1700، مهاجران جدید فرانسه در امتداد رودخانه سنت لارنس و شبه جزیره آکادیان با جمعیتی در حدود 15000 تا 16000 به خوبی مستقر شدند. [22] اولین آمار جمعیت آکادیا مربوط به سال 1671 است که تنها 450 نفر را برشمرده است. [23]

پس از معاهده اوترخت در سال 1713، فرانسه جدید شروع به رونق کرد. صنایعی مانند ماهیگیری و کشاورزی که در دوره تالون شکست خورده بودند شروع به شکوفایی کردند. یک "بزرگراه پادشاه" ( Chemin du Roy ) بین مونترال و کبک برای تشویق تجارت سریعتر ساخته شد. صنعت کشتیرانی نیز با ساخت بنادر جدید و ارتقاء بنادر قدیمی شکوفا شد. تعداد استعمارگران به شدت افزایش یافت. تا سال 1720، کانادا با جمعیت 24594 نفر به یک مستعمره خودکفا تبدیل شد. [24] عمدتاً به دلیل افزایش طبیعی و مهاجرت اندک از شمال غربی فرانسه ( بریتانی ، نرماندی ، ایل دو فرانس ، پوآتو-شارنت و پیس دو لا لوآر ) جمعیت کانادا بر اساس آخرین سرشماری فرانسه در سال 1754 به 55000 افزایش یافت. [25] این افزایش از 42701 نفر در سال 1730 بود. [26] تا سال 1765، جمعیت به 70000 نفر رسید. [24]

تا سال 1714، جمعیت آکادی به بیش از 2500 نفر و در پایان دهه 1750 به حدود 13000 نفر افزایش یافت. [23] این بیشتر ناشی از افزایش طبیعی بود تا مهاجرت که سایر سکونتگاه های فرانسوی را تحت تأثیر قرار داد. [23]

جمعیت اروپایی لوئیزیانا تا دهه 1720 حدود 5000 نفر تخمین زده می شود. [27] این به طور چشمگیری در اواسط دهه 1730 با از دست دادن 2000 مهاجر فرانسوی و معرفی بردگان آفریقایی تغییر کرد. [28] مردان، زنان و کودکان برده شده تقریباً 65 درصد از 6000 جمعیت غیربومی لوئیزیانا را تا پایان حکومت فرانسه تشکیل می دادند. [28]

تاریخچه

اکتشاف اولیه (1523-1650)

در حدود سال 1523، دریانورد فلورانسی، جیووانی دا ورازانو، پادشاه فرانسیس اول را متقاعد کرد که یک اکسپدیشن را برای یافتن مسیر غربی به کاتای (چین) مأمور کند. [29] اواخر همان سال، Verrazzano در Dieppe حرکت کرد و از اقیانوس اطلس بر روی یک کارول کوچک با 50 مرد عبور کرد. [30] پس از کاوش در سواحل کارولینای کنونی در اوایل سال بعد، او به سمت شمال در امتداد ساحل حرکت کرد و در نهایت در خلیج نیویورک لنگر انداخت . [30]

ورازانو، اولین اروپایی که از مکان نیویورک کنونی بازدید کرد، آن را به افتخار پادشاه ، کنت سابق آنگولم ، Nouvelle-Angoulême نامید . [31] سفر Verrazzano پادشاه را متقاعد کرد که به دنبال ایجاد یک مستعمره در سرزمین تازه کشف شده باشد. ورازانو نام فرانچسکا و نوا گالیا را به آن سرزمین بین اسپانیای جدید (مکزیک) و نیوفاندلند انگلیسی داد. [32]

نقشه ای از فرانسه جدید که توسط ساموئل دو شامپلن در سال 1612 ساخته شده است

در سال 1534، ژاک کارتیه صلیبی را در شبه جزیره گاسپه کاشت و زمین را به نام پادشاه فرانسیس اول ادعا کرد . [33] این اولین استان فرانسه جدید بود. اولین سکونتگاه 400 نفری، فورت چارلزبورگ رویال ( شهر کبک کنونی ) در سال 1541 انجام شد اما تنها دو سال به طول انجامید. [34]

ناوگان ماهیگیری فرانسه به سواحل اقیانوس اطلس و رودخانه سنت لارنس حرکت کردند و با کشورهای کانادایی اولین اتحاد برقرار کردند که زمانی که فرانسه شروع به اشغال سرزمین کرد اهمیت پیدا کرد. بازرگانان فرانسوی به زودی متوجه شدند که منطقه سنت لارنس مملو از حیوانات با ارزش خزدار است، به ویژه بیش از حد ، که در اروپا کمیاب می شد . در نهایت، ولیعهد فرانسه تصمیم به استعمار این سرزمین برای تامین امنیت و گسترش نفوذ خود در آمریکا گرفت. [ نیازمند منبع ]

آکادیا و کانادا (فرانسه جدید) محل سکونت مردمان بومی کوچ نشین Algonquian و ساکنان Iroquoian ساکن بودند . این سرزمین ها مملو از منابع طبیعی بهره برداری نشده و ارزشمند بود که تمام اروپا را به خود جذب می کرد. در دهه 1580، شرکت‌های تجاری فرانسوی تأسیس شدند و کشتی‌ها برای بازگرداندن خز قرارداد بسته شدند. بسیاری از آنچه بین جمعیت بومی و بازدیدکنندگان اروپایی آنها در آن زمان رخ داده است، به دلیل کمبود سوابق تاریخی، شناخته شده نیست. [33]

تلاش های دیگر برای ایجاد سکونتگاه های دائمی نیز با شکست مواجه شد. در سال 1598، یک پست تجاری فرانسوی در جزیره سابل ، در سواحل آکادیا تأسیس شد ، اما ناموفق بود. در سال 1600، یک پست تجاری در Tadoussac ایجاد شد ، اما تنها پنج مهاجر از زمستان جان سالم به در بردند. [33]

در سال 1604، سکونتگاهی در Île-Saint-Croix در Baie François ( خلیج فاندی ) تأسیس شد که در سال 1605 به پورت رویال منتقل شد . 1613، پس از آن مهاجران به سایر مکان‌های مجاور نقل مکان کردند و شهرک‌هایی را ایجاد کردند که در مجموع به نام آکادیا و مهاجران به نام آکادیان شناخته می‌شدند . [33]

بنیاد شهر کبک (1608)

سکونت Champlain ج.  1608

در سال 1608، پادشاه هنری چهارم از پیر دوگوآ، سیور دو مونس و ساموئل دو شامپلین به عنوان بنیانگذاران شهر کبک با 28 مرد حمایت کرد . این دومین اقامتگاه دائمی فرانسوی ها در مستعمره کانادا بود . [35] [36] [37] استعمار کند و دشوار بود. بسیاری از مهاجران به دلیل آب و هوای سخت و بیماری ها زود مردند. در سال 1630، تنها 103 استعمارگر در این شهرک زندگی می کردند، اما در سال 1640، جمعیت به 355 نفر رسید. [38]

شامپلن در اسرع وقت با مردمان آلگونکوین و مونتانی در منطقه که در حال جنگ با ایروکوئی ها بودند متحد شد . در سال 1609، شامپلن و دو همراه فرانسوی، متحدانش آلگونکوین، مونتانی و هورون را در جنوب از دره سنت لارنس تا دریاچه شامپلن همراهی کردند . او با قاطعیت در نبردی علیه ایروکوئی ها در آنجا شرکت کرد و با اولین گلوله آرکبوس خود دو تن از سران ایروکوایی را کشت . این درگیری نظامی علیه ایروکوها موقعیت شامپلین را نزد متحدان هورون و آلگونکوین از نیوفرانس تثبیت کرد و او را قادر ساخت تا پیوندهای ضروری برای منافع فرانسه جدید در تجارت خز را حفظ کند. [39]

نقشه ای از غرب فرانسه جدید، از جمله کشور ایلینویز ، توسط وینچنزو کورونلی ، 1688
نقشه 1592 فرانسه جدید توسط پتروس پلانسیوس .

شامپلن همچنین ترتیب داد تا مردان جوان فرانسوی با مردم بومی محلی زندگی کنند تا زبان و آداب و رسوم آنها را بیاموزند و به فرانسوی ها کمک کنند تا با زندگی در آمریکای شمالی سازگار شوند. این coureurs des bois ("دوندگان جنگل")، از جمله Étienne Brûlé ، نفوذ فرانسه را در جنوب و غرب تا دریاچه های بزرگ و در میان قبایل هورون که در آنجا زندگی می کردند، گسترش دادند. در نهایت، برای بخش بهتری از یک قرن، ایروکوایی ها و فرانسوی ها در یک سری از حملات و تلافی جویانه با هم درگیر شدند. [39]

در طول دهه های اول وجود این مستعمره، تنها چند صد فرانسوی در آنجا زندگی می کردند، در حالی که مستعمرات انگلیسی در جنوب بسیار پرجمعیت تر و ثروتمندتر بودند. کاردینال ریشلیو ، مشاور لوئی سیزدهم ، مایل بود که فرانسه جدید را به اندازه مستعمرات انگلیس مهم کند. در سال 1627، ریشلیو شرکت صد همکار را تأسیس کرد تا در فرانسه جدید سرمایه گذاری کند و به صدها شهرک نشین جدید قول داده قطعه زمینی بدهد و کانادا را به یک مستعمره مهم تجاری و کشاورزی تبدیل کند. [40] او شامپلین را به عنوان فرماندار فرانسه جدید معرفی کرد و غیر کاتولیک ها را از زندگی در آنجا منع کرد. در نتیجه، هر مهاجر پروتستان به فرانسه جدید مجبور شد به کاتولیک گروید، و بسیاری از آنها را وادار کرد که در عوض به مستعمرات انگلیسی نقل مکان کنند. [40]

کلیسای کاتولیک و میسیونرهایی مانند Recollets و Jesuits در این قلمرو مستقر شدند. ریشلیو همچنین سیستم سینیوریال را معرفی کرد ، یک سیستم نیمه فئودالی کشاورزی مبتنی بر مزارع روبانی که تا قرن نوزدهم یکی از ویژگی های دره سنت لارنس باقی ماند. در حالی که تلاش های ریشلیو برای افزایش حضور فرانسه در فرانسه جدید کمک چندانی نکرد، اما راه را برای موفقیت تلاش های بعدی هموار کرد. [40]

به طور همزمان، مستعمرات انگلیسی در جنوب شروع به حمله به دره سنت لارنس کردند، همچنین کبک را تا سال 1632 تصرف و نگهداری کردند . در سال 1634 انجام داد. شامپلین در سال 1635 درگذشت.

در 23 سپتامبر 1646، تحت فرمان پیر لگاردور ، لو کاردینال به همراه ژول (ژیل) تروتیر دوم و خانواده اش به کبک رسیدند. Le Cardinal، به سفارش Communauté des Habitants ، از لاروشل، فرانسه آمده بود . Communauté des Habitants در زمان تروتیر عمدتاً خز را تجارت می کرد. در 4 ژوئیه 1646، توسط Pierre Teuleron، Sieur de Repentigny، زمینی به Trottier در La Rochelle برای ساخت و توسعه فرانسه جدید، تحت مجوز Jacques Le Neuf de la Poterie اعطا کرد .

تصاحب سلطنتی و تلاش برای حل و فصل

پرچم تجاری فرانسه (طرح 1689) ، الهام گرفته از پرچم کبک

در سال 1650، فرانسه جدید هفتصد مستعمره داشت و مونترال تنها چند ده شهرک نشین داشت. از آنجایی که مردم ملل اول بیشتر کار شکار بیش از حد را انجام می دادند، شرکت به تعداد کمی کارمند فرانسوی نیاز داشت. فرانسه جدید کم جمعیت تقریباً به طور کامل به دست نیروهای متخاصم ایروکوایی افتاد. در سال 1660، شهرک نشین آدام دلارد د اورمو، یک شبه نظامی کانادایی و هورون را علیه یک نیروی بسیار بزرگتر ایروکوئی رهبری کرد. هیچ یک از کانادایی ها جان سالم به در نبردند، اگرچه آنها حمله ایروکوئی ها را به عقب برگرداندند.

در سال 1627، کبک تنها هشتاد و پنج مستعمره فرانسوی داشت و دو سال بعد، زمانی که سه خصوصی انگلیسی شهرک را غارت کردند، به راحتی غرق شد. در سال 1663، فرانسه جدید سرانجام زمانی که لویی چهاردهم آن را به یک استان سلطنتی تبدیل کرد، امنیت بیشتری پیدا کرد و کنترل آن را از گروه صد همکار خارج کرد . در همان سال انجمن نوتردام د مونترال دارایی های خود را به سمینار سن سولپیس واگذار کرد . [42]

تاج و تخت هزینه گذرگاه‌های فراآتلانتیک را پرداخت کرد و مشوق‌های دیگری را برای کسانی که مایل به نقل مکان به فرانسه جدید بودند، ارائه کرد، پس از آن جمعیت فرانسه جدید به سه هزار نفر افزایش یافت. [43]

در سال 1665، لویی چهاردهم یک پادگان فرانسوی، هنگ Carignan-Salières را به کبک فرستاد. دولت استعماری در امتداد خطوط دولت فرانسه اصلاح شد و فرماندار کل و قصد تابع وزیر نیروی دریایی فرانسه بود. در سال 1665، ژان تالون، وزیر نیروی دریایی، انتصاب ژان باپتیست کولبر را به عنوان اولین قصد فرانسه جدید پذیرفت. این اصلاحات قدرت اسقف کبک را که پس از مرگ شامپلین بیشترین قدرت را در اختیار داشت، محدود کرد.

تالون سعی کرد با اجبار مالکان به اقامت در زمین خود و محدود کردن اندازه سینیورها ، سیستم حقوقی را اصلاح کند و قصد داشت زمین های بیشتری را در اختیار مهاجران جدید قرار دهد. تلاش های تالون با شکست مواجه شد زیرا تعداد کمی از مهاجران وارد شدند و صنایع مختلفی که او تأسیس کرد نتوانست از اهمیت تجارت خز پیشی بگیرد.

شهرک نشینان و خانواده های آنها

یک گروه از دختران کینگ در سال 1667 به کبک می‌رسند

اولین مهاجری که شامپلین به کبک آورد، داروساز لویی هربرت و خانواده اش در پاریس بود. آنها صریحاً آمدند تا در فرانسه جدید مستقر شوند و بمانند تا این شهرک سازی قابل دوام باشد. موجی از استخدام در پاسخ به درخواست مردان با مهارت های خاص، مانند . g .، کشاورزان، معماران، و آهنگران. در همان زمان، دولت ازدواج‌های مختلط با مردم بومی را تشویق می‌کرد و از خدمتکاران یا نامزدهای فرستاده شده به فرانسه جدید استقبال می‌کرد. با ازدواج زوج‌ها، مشوق‌های نقدی برای داشتن خانواده‌های پرجمعیت در نظر گرفته شد و مؤثر واقع شد.

برای تقویت بیشتر امپراتوری استعماری نوپای فرانسه ، لویی چهاردهم از زنان مجرد، با فضیلت، از نظر بدنی مناسب و 15 تا 30 ساله که به دختران پادشاه یا به فرانسوی les filles du roi معروف بودند، حمایت مالی کرد تا به فرانسه جدید نقل مکان کنند. پادشاه هزینه عبور آنها را پرداخت و پس از ازدواج با مهاجران مجرد، کالا یا پولی را به عنوان جهیزیه آنها اعطا کرد. تقریباً 800 زن، عمدتاً از خانواده‌های فقیر پاریسی، نورمن و غرب مرکزی، طی سال‌های 1663-1673 نقل مکان کردند. تا سال 1672، جمعیت فرانسه جدید به 6700 نفر افزایش یافت که نسبت به جمعیت 3200 نفری در سال 1663 افزایش قابل توجهی داشت [44] .

نقشه سیاسی قسمت شمال شرقی آمریکای شمالی در سال 1664

این رشد سریع جمعیتی هم ناشی از تقاضای زیاد برای کودکان و هم به دلیل عرضه آماده منابع طبیعی برای حمایت از آنها بود. به گفته لندری، "کانادایی ها برای زمان خود رژیم غذایی استثنایی داشتند. این به دلیل فراوانی طبیعی گوشت، ماهی، و آب خالص، شرایط خوب حفظ غذا در طول زمستان و عرضه کافی گندم در بیشتر سال ها بود." [18] در نتیجه، زنان استعماری حدود 30 درصد بیشتر از زنان مشابه در فرانسه بچه داشتند.

علاوه بر وظایف خانه، برخی از زنان در تجارت خز، منبع اصلی پول در فرانسه جدید، شرکت می کردند. آنها در خانه در کنار همسران یا پدران خود به عنوان تاجر، منشی و تأمین کننده کار می کردند. برخی بیوه بودند که نقش شوهرانشان را بر عهده گرفتند. برخی حتی به کارآفرینان مستقل و فعال تبدیل شدند. [45]

سکونتگاه ها در لوئیزیانا

نقشه نیواورلئان در سال 1728

فرانسوی ها ادعای ارضی خود را در اواخر قرن هفدهم به جنوب و غرب مستعمرات آمریکا گسترش دادند و آن را به نام پادشاه لوئی چهاردهم به نام لا لوئیزیان نامیدند . در سال 1682، رنه رابرت کاولیه، سیور د لا سال دره رودخانه اوهایو و دره رودخانه می سی سی پی را کاوش کرد و کل قلمرو فرانسه را تا جنوب خلیج مکزیک مدعی شد . [46]

لا سال تلاش کرد اولین مستعمره جنوبی را در قلمرو جدید در سال 1685 ایجاد کند، اما نقشه های نادرست و مسائل ناوبری باعث شد که در عوض فورت سنت لوئیس خود را در تگزاس فعلی تأسیس کند . این مستعمره به دلیل بیماری ویران شد و مهاجران زنده مانده در سال 1688 در حمله بومیان منطقه کشته شدند . [47] سایر بخش‌های لوئیزیانا مانند نیواورلئان و ایلینویز جنوبی با موفقیت مستقر شدند و توسعه یافتند که مدت‌ها پس از خرید لوئیزیانا، نفوذ قوی فرانسوی‌ها در این مناطق باقی ماند .

بسیاری از قلعه های استراتژیک در آنجا به دستور فرماندار لوئیس د بواد د فروتناک ساخته شد . قلعه‌هایی نیز در بخش‌های قدیمی‌تر فرانسه جدید که هنوز مستقر نشده بودند ساخته شد. [48] ​​بسیاری از این قلعه‌ها توسط Troupes de la Marine ، تنها سربازان عادی در فرانسه جدید بین سال‌های 1683 و 1755، نگهبانی داده شدند.

فتح فرانسه جدید

فتح فرانسه جدید (به فرانسوی: La Conquête ) - فتح نظامی فرانسه جدید توسط بریتانیای کبیر در طول جنگ هفت ساله 1756-1763 - با لشکرکشی بریتانیا در سال 1758 آغاز شد و با قرار گرفتن منطقه تحت کنترل ارتش بریتانیا پایان یافت. رژیم بین 1760 و 1763. تصاحب کانادا توسط بریتانیا با معاهده پاریس در سال 1763 که به جنگ هفت ساله پایان داد، رسمی شد.

این اصطلاح معمولاً هنگام بحث درباره تأثیر تسخیر بریتانیا بر 70000 ساکن فرانسوی و همچنین بر ملل اول استفاده می شود . موضوعی که از آن زمان تاکنون در بحث های عمومی و علمی مطرح است، رفتار بریتانیایی ها با مردم فرانسه و تأثیر تاریخی درازمدت برای خوب یا بد بودن آن است.

تجارت خز و اقتصاد

پول کارت در نیوفرانسه همان ارزش ارزی در مستعمره را داشت که پول ضرب شده بود. c.1714

بر اساس تز staples ، توسعه اقتصادی فرانسه جدید با ظهور اقتصادهای متوالی مبتنی بر کالاهای اصلی مشخص شد که هر یک از آنها تنظیمات سیاسی و فرهنگی آن زمان را دیکته می کردند. در طول قرن شانزدهم و اوایل قرن هفدهم، اقتصاد فرانسه جدید به شدت بر روی ماهیگیری اقیانوس اطلس متمرکز بود . این امر در نیمه‌های پایانی قرن‌های 17 و 18 با نفوذ بیشتر سکونتگاه‌های فرانسوی به داخل قاره تغییر کرد. [50] در اینجا منافع اقتصادی فرانسه تغییر می کند و خود را بر توسعه تجارت خز در آمریکای شمالی متمرکز می کند . به زودی به کالای اصلی تبدیل خواهد شد که اقتصاد فرانسه جدید، به ویژه اقتصاد مونترال را برای قرن آینده تقویت و به حرکت در می آورد.

پست تجاری ویل ماری که در جزیره فعلی مونترال تأسیس شد، به سرعت به قطب اقتصادی تجارت خز فرانسه تبدیل شد. این به دلیل موقعیت خاص خود در امتداد رودخانه سنت لارنس تا حد زیادی به این امر دست یافت . از اینجا یک اقتصاد جدید پدید آمد، اقتصادی با اندازه و تراکم که فرصت‌های اقتصادی بیشتری را برای ساکنان فرانسه جدید فراهم کرد. در دسامبر 1627، شرکت New France به رسمیت شناخته شد و حقوق تجاری برای جمع آوری و صادرات خز از سرزمین های فرانسه به آنها داده شد. [51] با تجارت با جمعیت‌های بومی مختلف و تأمین بازارهای اصلی، قدرت آن به طور پیوسته برای دهه بعد افزایش یافت. در نتیجه، توانست قیمت‌های مشخصی را برای خز و سایر کالاهای با ارزش تعیین کند و اغلب این کار را برای محافظت از هژمونی اقتصادی خود بر سایر شرکای تجاری و سایر حوزه‌های اقتصادی انجام می‌دهد.

تجارت خز به خودی خود مبتنی بر کالایی با حجم کم اما با ارزش بالا بود. به همین دلیل توانست توجه و/یا سرمایه ورودی را که در غیر این صورت برای سایر حوزه‌های اقتصاد در نظر گرفته می‌شد، جلب کند. منطقه مونترال شاهد یک بخش کشاورزی راکد بود. بیشتر معیشت با اهداف تجاری کم یا بدون اهداف خارج از مستعمره فرانسه بود . این نمونه بارز تأثیر ناتوانی تجارت خز بر مناطق همسایه اقتصاد بود . [52]

ساختمان شرکت نیوفرانس در شهر کبک امروزی

با این وجود، در آغاز دهه 1700، رونق اقتصادی که تجارت خز برانگیخت، به آرامی مونترال را متحول کرد. از نظر اقتصادی، این شهر دیگر شهر تاجران کوچک یا نمایشگاه های پوست نبود، بلکه شهر بازرگانان و چراغ های روشن بود. بخش اولیه تجارت خز ، عمل به دست آوردن و فروش خز، به سرعت باعث رشد بخش های مکمل دوم و سوم اقتصاد شد. به عنوان مثال، تعداد کمی دباغ‌خانه در مونترال و همچنین تعداد بیشتری مسافرخانه، میخانه و بازار تأسیس شد که از تعداد روزافزون ساکنانی که معیشتشان به تجارت خز وابسته بود، پشتیبانی می‌کرد. تا سال 1683 بیش از 140 خانواده وجود داشت و ممکن است 900 نفر در مونترال زندگی کنند.

تأسیس Compagnie des Indes در سال 1718، بار دیگر اهمیت اقتصادی تجارت خز را برجسته کرد. [53] این انجمن بازرگانان، مانند سلف خود Compagnie des Cent Associés، تجارت خز را به بهترین شکل ممکن تنظیم کرد و قیمت‌ها را تحمیل کرد، از مالیات‌های فروش دولتی حمایت کرد و با شیوه‌های بازار سیاه مبارزه کرد. با این حال، در نیمه قرن 18، تجارت خز در حال کاهش بود. [54]

وفور طبیعی خزها گذشته بود و دیگر نمی توانست نیاز بازار را برآورده کند. این در نهایت منجر به لغو 25 درصد مالیات بر فروش شد که قبلاً با هدف محدود کردن هزینه های اداری انباشته شده توسط New France بود. علاوه بر این، کاهش عرضه باعث افزایش تجارت در بازار سیاه شد. تعداد بیشتری از گروه‌های بومی و تاجران خز شروع به دور زدن مونترال و نیوفرانس کردند. بسیاری از آنها شروع به تجارت با بازرگانان انگلیسی یا هلندی در جنوب کردند. [54]

با پایان فرمانروایی فرانسه در فرانسه جدید در سال 1763، تجارت خز به طور قابل توجهی اهمیت خود را به عنوان کالای اصلی که بیشتر از اقتصاد فرانسه جدید را برای بیش از قرن گذشته پشتیبانی می کرد، از دست داد. با این حال، به عنوان نیروی اساسی در پشت ایجاد و رشد گسترده مونترال و مستعمره فرانسه عمل کرد.

Coureurs des bois و voyageurs

ورود رادیسون به اردوگاه آمریکایی در سال 1660

coureurs des bois مسئول شروع جریان تجارت از مونترال بودند و کالاهای فرانسوی را به مناطق بالا می بردند در حالی که مردم بومی خزهای خود را پایین می آوردند . کورورها با قبایل بازرگانی متوسط ​​سفر کردند و دریافتند که مشتاقند از دسترسی فرانسوی ها به قبایل دورتر شکار خز جلوگیری کنند. با این حال، کورورها با استفاده از رودخانه اتاوا به عنوان گام اولیه خود در سفر و نگه داشتن مونترال به عنوان نقطه شروع خود به بیرون راندند . [55] رودخانه اتاوا بسیار مهم بود زیرا مسیری را ارائه می‌کرد که برای اروپایی‌ها عملی بود، با بیرون بردن تاجران به سمت شمال از قلمرو تحت تسلط ایروکوئی‌ها . به همین دلیل بود که مونترال و رودخانه اتاوا محل اصلی جنگ و رقابت بومیان بود.

مونترال با داشتن تعداد زیادی از کورورها در جنگل با مشکلاتی مواجه شد. پایین آمدن خزها باعث عرضه بیش از حد در بازارهای اروپا شده بود . این امر تجارت کورورها را به چالش کشید زیرا آنها به راحتی از کنترل، انحصار و مالیات فرار می کردند، و علاوه بر این به این دلیل که تجارت کورورها برای هر دو گروه فرانسوی و گروه های بومی مختلف مورد هتک قرار می گرفت. کورور فرانسوی ها را با عادت دادن آنها به زندگی کامل با بومیان و بومیان با تجارت بر اساس میل آنها به الکل، فاسد کرد. [55]

این مسائل باعث شکاف بزرگی در مستعمره شد و در سال 1678، توسط مجمع عمومی تایید شد که تجارت باید به صورت عمومی انجام شود تا امنیت جمعیت بومی بهتر تضمین شود. همچنین بردن ارواح به داخل کشور برای تجارت با گروه های بومی ممنوع بود. با این حال، این محدودیت‌ها بر روی کورورها، به دلایل مختلف، هرگز جواب نداد. تجارت خز همچنان به ارواح وابسته بود و به طور فزاینده ای در دست کوروهایی بود که برای جستجوی خز به شمال سفر می کردند. [55]

با گذشت زمان، Coureurs des bois تا حدی با تلاش‌های مجاز تجارت خز جایگزین شد و کارگران اصلی سفرهای قایق رانی این تلاش‌ها را voyageurs نامیدند .

مردمان بومی

فرانسوی ها و آلگونکوئین ها برای اولین بار در سال 1603 پس از اینکه ساموئل دو شامپلین اولین سکونتگاه دائمی فرانسه در آمریکای شمالی را در امتداد رودخانه سنت لارنس تأسیس کرد ، با یکدیگر روبرو شدند . در سال 1610، آلگونکوین ها با هدایت اتین بروله به داخل کانادا، به تحکیم روابط خود با فرانسوی ها ادامه دادند.

رابطه بین ایروکوئی ها و فرانسوی ها برای اولین بار در سال 1609 آغاز شد، زمانی که ساموئل دو شامپلین درگیر نبرد علیه ایروکوها شد. Champlain از دره سنت لارنس به همراه متحدان خود Algonquin ، Montagnais و Huron سفر کرد و با اولین شلیک آرکبوس خود موفق شد سه رئیس ایروکویی را در دریاچه Champlain بکشد . پس از آن، دو جناح (ایروکوئی ها و فرانسوی ها) تا زمان صلح بزرگ مونترال در سال 1701 به طور مداوم با یکدیگر در جنگ بودند. [56]

نقشه ای که موقعیت تقریبی قبایل و سکونتگاه های اصلی بومیان آمریکا را نشان می دهد [57]

فرانسوی ها علاقه مند به بهره برداری از زمین از طریق تجارت خز و همچنین تجارت چوب بودند. مهاجران فرانسوی علیرغم داشتن ابزار و اسلحه، برای زنده ماندن در آب و هوای سخت در این قسمت از آمریکای شمالی به بومیان وابسته بودند. بسیاری از مهاجران نمی دانستند چگونه در زمستان زنده بمانند. مردم بومی به آنها نشان دادند که چگونه در دنیای جدید زنده بمانند. آنها به مهاجران نشان دادند که چگونه برای غذا شکار کنند و از خزها برای لباس هایی استفاده کنند که در ماه های زمستان از آنها محافظت کند. [58] مورخان مدرن تأکید کرده‌اند که علی‌رغم روابط عمدتاً کاربردی با مردم بومی، مدیران در فرانسه همکاری را به عنوان یک وظیفه کاملاً آزاردهنده می‌دانستند. [59] درباریان پاریس که از نظر جغرافیایی از مستعمرات خارج شده بودند، مردم بومی را « وحشی » می‌نگریستند و اغلب از مقامات فرانسوی جدید به خاطر تعامل با ملت‌ها انتقاد می‌کردند. [59]

با تبدیل شدن تجارت خز به اقتصاد مسلط در دنیای جدید، مسافرین، تله‌گذاران و شکارچیان فرانسوی اغلب با زنان بومی ازدواج می‌کردند یا با آنها رابطه برقرار می‌کردند. این به فرانسوی ها اجازه داد تا روابط خود را با ملت های بومی همسران خود توسعه دهند که به نوبه خود حفاظت و دسترسی به شکار و شکار آنها را فراهم می کرد.

یکی از گروه‌های بومی خاص که ناشی از این روابط است ، مردم متیس هستند که از فرزندان ازدواج بین مردان فرانسوی و زنان بومی هستند. نام آنها از یک اصطلاح فرانسوی قدیمی برای "شخص با والدین مختلط" گرفته شده است. [60] در آغاز تجارت خز، این روابط توسط فرانسوی ها به عنوان راهی برای تشویق اولین ملل به پذیرش فرهنگ فرانسوی و تحکیم اتحادها تشویق شد، اما هنگامی که متیس ها به عنوان یک فرهنگ مستقل در حدود 1700 شروع به ظهور کردند، آن را تشویق کردند. شروع به دلسرد شدن توسط فرانسوی ها کرد. [61] بسیاری از خانواده های متیس در پاسخ به این امر و همچنین به دلایل دیگر، مانند فرصت های تجارت خز، به غرب کانادا نقل مکان کردند. یکی از سکونتگاه های اصلی در این زمان در دره رود سرخ بود که به لحاظ استراتژیک در منطقه قابل توجهی برای تجارت خز قرار داشت. این خاستگاه ملت مدرن متیس بود که به طور قانونی توسط کانادا مدرن به عنوان یک گروه بومی محافظت شده در قانون اساسی، 1982 به رسمیت شناخته شد . تاریخچه حقوقی قبلی آن ریشه در قوانینی مانند قانون مانیتوبا، 1870 دارد ، که شروع به شناسایی ملت متیس به عنوان یک گروه جداگانه با حقوق و حمایت های مختلف کرد، اما توسط اکثریت قریب به اتفاق متیس ها حمایت نشد، زیرا بسیاری از آنها را از سرزمین خارج کرد. که به حق مال آنها بود

تجارت خز برای مردم بومی نیز سودمند بود. آنها خز را با ابزار فلزی و سایر اقلام ساخت اروپا معامله می کردند که زندگی آنها را آسان تر می کرد. ابزارهایی مانند چاقو، دیگ و کتری، تور، اسلحه گرم و قمه باعث بهبود رفاه عمومی مردم بومی شد. در عین حال، در حالی که زندگی روزمره آسان‌تر شد، برخی از روش‌های سنتی انجام کارها کنار گذاشته شدند یا تغییر یافتند، و در حالی که مردم بومی بسیاری از این ابزارها و ابزارها را پذیرفتند، در معرض کالاهای تجاری کمتر حیاتی مانند الکل و شکر قرار گرفتند. گاهی با اثرات مضر [62] ایروکوئی ها ، مانند اکثر قبایل، شروع به تکیه بر واردات کالاهای اروپایی، مانند سلاح گرم کردند، که به طور قابل توجهی به کاهش جمعیت بیش از حد دره هادسون کمک کرد . این کاهش منجر به حرکت تجارت خز به سمت شمال، در امتداد رودخانه سنت لارنس شد . [63]

ورود رسمی انگلستان به تجارت خز منطقه نیو فرانسه

نقشه 1681 فرانسه از دنیای جدید بالای خط استوا: فرانسه جدید و دریاچه های بزرگ در شمال، با یک خط تیره مانند رودخانه می سی سی پی در غرب در کشور ایلینویز و دهانه رودخانه (و نیواورلئان آینده) سپس ترا ناشناس

از آنجایی که هنری هادسون در سال 1611 مدعی خلیج هادسون و سرزمین های اطراف آن برای انگلستان شده بود، مستعمره نشینان انگلیسی شروع به گسترش مرزهای خود در سراسر شمال کانادا و فراتر از قلمرو فرانسه جدید کرده بودند. در سال 1670، چارلز دوم، پادشاه انگلستان، منشوری به شاهزاده روپرت و «شرکت ماجراجویان انگلیس که در خلیج هادسون تجارت می‌کردند» برای انحصار انگلیس در برداشت خز در سرزمین روپرت ، که بخشی از زمین به خلیج هادسون می‌ریزد، صادر کرد . این شروع شرکت خلیج هادسون است که از قضا توسط coureurs فرانسوی des bois ، Pierre-Esprit Radisson و Médard des Groseilliers که از قوانین مجوز فرانسه ناامید شده اند، کمک می کند. [64] [65] [66] اکنون هر دو فرانسه و انگلستان به طور رسمی در تجارت خز کانادا بودند. [67]

اقتصاد ازلا لوئیزیان

نقشه کانادا (فرانسه جدید) در سال 1703 که طول کامل رودخانه می سی سی پی را نشان می دهد.

اهمیت تجاری عمده منطقه خرید لوئیزیانا رودخانه می سی سی پی بود. نیواورلئان، بزرگ‌ترین و مهم‌ترین شهر این قلمرو، تا زمان جنگ داخلی، تجاری‌ترین شهر ایالات متحده بود و بیشتر مشاغل در آنجا مربوط به تجارت و کشتی‌رانی بود. تولید کمی وجود داشت. اولین محموله تجاری که از رودخانه می سی سی پی پایین آمد ، پوست آهو و خرس در سال 1705 بود . آلاباما ، توسط مهاجران فرانسوی در سال 1702 آغاز شد.

قلمرو لوئیزیانای فرانسوی (بعداً اسپانیایی) چندین سال تحت مالکیت فرانسه بود تا اینکه قلمرو پول‌باز در سال 1713 به مدت 15 سال به بانکدار فرانسوی Antoine Crozat منتقل شد. پس از از دست دادن چهار برابر سرمایه گذاری خود، Crozat منشور خود را در سال 1717 رها کرد. کنترل لوئیزیانا و 700 ساکن آن در سال 1719 به شرکت هند داده شد. این شرکت با استخدام مهاجران اروپایی برای استقرار در قلمرو، یک برنامه اسکان بزرگ را انجام داد. افراد بیکار، محکومان و روسپی ها نیز به قلمرو لوئیزیانا فرستاده شدند. پس از ورشکستگی شرکت در سال 1720، کنترل به پادشاه بازگشت. [68] [69]

لویی پانزدهم ارزش کمی در لوئیزیانا دید و برای جبران خسارات اسپانیا در جنگ هفت ساله ، لوئیزیانا را در سال 1762 به پسر عمویش چارلز سوم منتقل کرد . لوئیزیانا تا زمانی که درخواست شد به فرانسه تحویل داده شود تحت کنترل اسپانیا باقی ماند. توسط ناپلئون اگرچه لوئیزیانا بر اساس معاهده سوم سن ایلدفونسو در سال 1800 متعلق به فرانسه بود ، لوئیزیانا تا زمان خرید لوئیزیانا در سال 1803 توسط اسپانیا اداره می شد . پس از تصرف این قلمرو توسط آمریکا، جمعیت آن بین 1803 و ایالت لوئیزیانا در سال 1812 سه برابر شد.

دین

قبل از ورود استعمارگران و کاشفان اروپایی، اولین ملل از طیف وسیعی از مذاهب عمدتاً جاندار پیروی می کردند . [70] در طول دوره استعمار، فرانسوی‌ها در امتداد سواحل رودخانه سنت لارنس مستقر شدند ، به‌ویژه کاتولیک‌ها ، از جمله تعدادی از یسوعی‌ها که به تغییر مذهب مردم بومی اختصاص داشتند. تلاشی که در نهایت موفق شد. [71]

کلیسای کاتولیک که پس از مرگ شامپلن نیروی غالب در فرانسه جدید بود، می خواست یک جامعه مسیحی در مستعمره ایجاد کند. [72] در سال 1642، آنها حمایت مالی گروهی از مهاجران را به رهبری پل شومدی د مایزونو کردند که ویل ماری، پیشروی مونترال امروزی را در دورتر از سنت لارنس تأسیس کرد. [73] در طول دهه 1640، مبلغان یسوعی به منطقه دریاچه های بزرگ نفوذ کردند و بسیاری از هورون را تغییر دادند . میسیونرها با ایروکوئی ها که اغلب به مونترال حمله می کردند درگیر شدند.

Le Grand Voyage du Pays des Hurons ، گابریل ساگارد ، 1632

حضور مبلغان یسوعی در جامعه هورون غیرقابل مذاکره بود. هورون برای تسهیل زندگی و جنگ به کالاهای فرانسوی متکی بود. از آنجا که فرانسوی‌ها از تجارت با تمام جوامع بومی که روابط با مبلغان مذهبی را انکار می‌کردند خودداری می‌کردند، هورون تمایل بیشتری به تغییر دین مسیحی داشت. [74] هورون به شدت به کالاهای اروپایی برای انجام مراسم تدفین معروف به جشن مردگان هورون متکی بود . داد و ستد با فرانسوی ها اجازه می داد که مقادیر بیشتری از کالاهای تزئینی در طول مراسم دفن شوند، در حالی که فقط با حداقل حداقلی. [74] با اپیدمی های فزاینده و تعداد بالای مرگ و میر، هورون نمی توانستند روابط خود را با فرانسوی ها از دست بدهند، زیرا می ترسیدند اجداد خود را عصبانی کنند. [74]

مبلغان یسوعی رودخانه می سی سی پی، از جمله کشور ایلینویز را کاوش کردند . پدر ژاک مارکت و کاوشگر لویی ژولیت در یک مهمانی کوچک سفر کردند، از خلیج گرین به پایین رودخانه ویسکانسین تا رودخانه می سی سی پی شروع کردند و با قبایلی که در مسیر ملاقات کردند ارتباط برقرار کردند. اگرچه کالاهای تجاری اسپانیایی به اکثر مردم بومی رسیده بود، این اولین فرانسوی‌ها بودند که در منطقه ایلینویز ، از جمله کاسکاسکیا ، به هم متصل شدند . آنها سوابق دقیقی از آنچه دیدند و مردمی که ملاقات کردند، ترسیم کردند و آنچه را که می‌توانستند ترسیم کردند و رودخانه می‌سی‌سی‌پی را در سال 1673 نقشه‌برداری کردند . جنوب صاف بود [75]

پس از ورود کودکان فرانسوی به کبک در سال 1634، سرخک نیز به همراه آنها آورده شد که به سرعت در بین مردم بومی گسترش یافت. کشیش یسوعی ژان دو بربوف علائم را شدید توصیف کرد. Brebeuf اظهار داشت که بی باکی مردم بومی نسبت به مرگ بر اثر این بیماری آنها را کاندیدای عالی برای گرویدن به مسیحیت کرده است. [76] مردم بومی بر این باور بودند که اگر به مسیحیت نگروندند، در معرض جادوی شیطانی کشیشان قرار می‌گیرند که باعث این بیماری شده است. [74]

مبلغان یسوعی از نبود پدرسالاری در جوامع بومی نگران بودند. زنان بومی در جوامع خود بسیار مورد توجه بودند و در تصمیم گیری های سیاسی و نظامی شرکت داشتند. [77] یسوعیان تلاش کردند تا مادرسالاری را از بین ببرند و قدرت مردان و زنان را برای تطبیق با قدرت جوامع اروپایی تغییر دهند. "در فرانسه، زنان باید مطیع اربابان خود، شوهران خود باشند." [78] یسوعیان تلاش می‌کردند تا این موضوع را برای زنان بومی توجیه کنند، به این امید که آنها را در مورد رفتار مناسب اروپایی آگاه کنند. در پاسخ، زنان بومی نسبت به حضور این مبلغان از ترس از دست دادن قدرت و آزادی در جوامع خود نگران شدند. [78] تا سال 1649، هر دو مأموریت یسوعی و جامعه هورون تقریباً توسط تهاجمات ایروکوئی ها نابود شدند (به شهدای کانادا مراجعه کنید ). در سال 1653، یک دعوت صلح از سوی ملت اونونداگا ، یکی از پنج کشور کنفدراسیون ایروکوئی ، به فرانسه جدید صادر شد و گروهی از یسوعیان به رهبری سیمون لو موین ، سنت ماری دو گاننتا را در سال 1656 تأسیس کردند . مجبور شد تا در سال 1658 ماموریت را رها کند، زیرا خصومت ها با ایروکوئی ها از سر گرفته شد. [79]

ماده دوم منشور Compagnie des Cent-Associés بیان می کرد که فرانسه جدید فقط می تواند کاتولیک باشد . [80] این باعث شد که هوگنوها با محدودیت های قانونی برای ورود به مستعمره مواجه شوند، زمانی که کاردینال ریشلیو کنترل مستعمره را به Compagnie des Cent-Associés در سال 1627 منتقل کرد. سپس پروتستانتیسم در فرانسه و تمام دارایی های خارج از آن توسط فرمان فونتن بلو در سال 168 غیرقانونی شد. [80] با وجود آن، تقریباً 15000 پروتستان با استفاده از بهانه های اجتماعی-اقتصادی و در عین حال پنهان کردن پیشینه مذهبی خود در فرانسه مستقر شدند. [81]

هوگنوت ها (نامی که برای تعیین پروتستان های فرانسوی زبان استفاده می شود) یک گروه تجاری بودند که از شهرهای ساحلی شمال غربی فرانسه سرچشمه می گرفتند و تأثیر قابل توجهی در توسعه اولیه فرانسه جدید، به ویژه در مناطق کبک و آکادیا داشتند. ، [82] که در آن بسیاری از مردم هنوز نام خانوادگی هوگنو را تا به امروز دارند. [83] هوگنوت ها به خاطر شبکه تجاری و ارتباطی بزرگ و به هم پیوسته خود که در سراسر فرانسه و بیشتر مستعمراتش گسترده بود، مشهور بودند. [84] این شبکه همچنین برای تجارت با جمهوری هلند، و پادشاهی انگلستان شناخته شده بود. دو تا از مهمترین رقبای فرانسه که اتفاقاً کشورهای پروتستان نیز بودند.

در ابتدا، پادشاه هنری چهارم، پروتستان ها را به عنوان یک اقلیت مهم در فرانسه به رسمیت شناخت و به آنها درجاتی از آزادی در مذهب خود اجازه داد. پس از چندین سال درگیری‌های مختلف در کلان‌شهر فرانسه، هوگنوت‌ها «خادمان وفادار پادشاه» نیستند، و قدرت بازرگانی آن‌ها سلب شد، شبکه تجاری‌شان منحل شد، و سیاست‌های آزار و اذیت دولتی گسترده هم در سرزمین اصلی فرانسه و هم در نوول فرانسه اعمال شد. . در سال 1661، لویی شانزدهم توانست با پایان یافتن سلطنتش، خودگردانی کند و انواع کنوانسیون های ضد پروتستان را در سراسر امپراتوری بزرگ فرانسه تشکیل داد. بر اساس این قوانین جدید، کودکان پروتستان به زور به کاتولیک گرویدند، صلاحیت قضایی مستقیم دولتی را بر مسیرهایی که قبلاً تحت کنترل هوگونوها بود، اعمال کردند، و جوامع پروتستان در سراسر نوول فرانسه (به ویژه کبک و آکادیا) را به عنوان تهدیدی مهم برای مستعمرات نامیدند. ممکن است با پروتستان های انگلیسی که در همان زمینه ها و مشاغل رقابت می کنند، همدردی کند. سرانجام، پروتستان‌ها از اسکان در نوول فرانسه منع شدند و پروتستان‌های موجود فقط مجاز به «تابستان» در مستعمرات بودند، نه «زمستان» در آنجا. [84]

قوه قضاییه فرانسه جدید

تاریخ اولیه در فرانسه جدید (قبل از 1663)

نموداری که سازمان سیاسی فرانسه جدید، ج.  1759

در مراحل اولیه حل و فصل فرانسه، مسائل حقوقی در اختیار فرماندار نیوفرانس بود . [85] بر اساس این ترتیب، اختلافات حقوقی به دلیل خودسری فرماندار در صدور احکام، به صورت غیر منسجم حل و فصل شد.

از سال 1640، یک Seneschal ( sénéchal )، یک قاضی ( juge d'épée ، که در لغت به معنای "قاضی شمشیردار") و یک حوزه قضایی در Trois-Rivières ایجاد شد. [85] با این حال، Seneshal تحت نظارت فرماندار بود، از این رو فرماندار هنوز کنترل نسبتا گسترده ای بر مسائل قانونی در فرانسه جدید داشت. [85] در سال 1651، کمپانی فرانسه جدید سنشال بزرگ ( Grand Sénéchal ) را به عنوان رئیس دادگاه انتخاب کرد. [85] با این حال، جزیره مونترال در آن زمان فرماندار ویژه خود را داشت که او نیز عدالت را در جزیره اجرا می کرد و تا سال 1652 عدالت را به بزرگ سنشال سپرد. [86]

اگرچه در عمل سنشال بزرگ به عنوان یک عنوان افتخاری به پسر ژان دو لوسون ، فرماندار وقت فرانسه جدید اعطا شد. وظایف قضایی در واقع توسط معاونین سنشال انجام می شد. [87] این معاونان شامل مقاماتی مانند سپهبد مدنی و جنایی ( سپهسالار جنرال civil et criminel )، ستوان ویژه ( سپهسالار particulier ، که به عنوان دستیار قاضی سلطنتی عمل می کند)، و ستوان مالی ( سپهسالار مالی ، که به عنوان قاضی مالیاتی عمل می کند) بودند. . [87]

ژنرال سپهبد مدنی و جنایی به عنوان قاضی در دادگاه های بدوی حضور داشت، در حالی که درخواست های تجدیدنظر توسط فرماندار، که حق حاکمیتی برای حل و فصل درخواست های نهایی از جانب پادشاه فرانسه را داشت، مورد قضاوت قرار می گرفت. سنشال بزرگ همچنین یک قاضی در تروآ-ریویر و همچنین یک ضابط دادگستری داشت که توسط انجمن کشیشان سنت سولپیس در جزیره مونترال تشکیل شده بود . [88]

فرماندار فروتناک در حال اجرای رقص قبیله ای با متحدان بومی

سنشال بزرگ علاوه بر مسئولیت‌های قضایی، دعوت از اشراف محلی در فرانسه جدید و همچنین صدور اعلامیه‌های جنگی در صورت لزوم را نیز بر عهده داشت. [86] با این حال، چنین نقش جایگزین سنشال بزرگ به زودی با سلب حقوق اعلان جنگ و اداره امور مالی از سمت خود تضعیف شد، زیرا ولیعهد فرانسه می‌ترسید که افسران استعماری اختیارات زیادی داشته باشند. [86]

اصلاحات قانونی (1663)

قضات سلطنتی و شورای حاکمیتی

در 13 اکتبر 1663، دربار سلطنتی جایگزین دفتر Seneschal ( sénéchaussée ) شد. کانادا به سه ناحیه تقسیم شد: ناحیه کبک سیتی، ناحیه تروآ-ریویر و ناحیه مونترال . [89] هر ناحیه دارای صلاحیت قضایی جداگانه خود با یک قاضی بود که توسط ولیعهد منصوب می شد، که به عنوان ژنرال ستوان مدنی و جنایی شناخته می شد. [89] آنها مسئول کلیه امور حقوقی اعم از مدنی و کیفری در هر یک از ولسوالی ها بودند. [89]

در هر ناحیه علاوه بر قضات سلطنتی، افسران قضایی دیگری نیز حضور داشتند. منشی دادگاه (دفتر ثبت) وظیفه رونویسی کلیه مراحل دادرسی و سایر اسناد مربوط به هر یک از پرونده ها را بر عهده داشت. [88] وکیل پادشاه ( procureur du roi ) مسئول تحقیق در مورد حقایق و تهیه پرونده علیه متهم بود. [90] در نواحی شهر کبک و مونترال، قضات سلطنتی ستوان های ویژه ای داشتند که در صورت غیبت یا بیماری آنها را جایگزین می کردند. [90] دادگاه های فئودال به موارد جزئی رسیدگی می کردند. [91] [92]

این اصلاحات همچنین شورای حاکمیت فرانسه جدید ( Conseil souverain ) را به وجود آورد که بعداً به شورای عالی تغییر نام داد . شورای حاکم عملاً به عنوان معادل عملکردی یک شورای دولتی ( Conseil d'État ) برای فرانسه جدید عمل کرد که دارای اختیار صدور احکام در مورد تجدیدنظر نهایی بود. [93] در ابتدا، شورا هر هفته یک بار تشکیل جلسه می داد و نصاب شورای حاکمیتی هفت نفر برای امور کیفری و پنج نفر برای پرونده های مدنی بود. [93] شیوه های شورا در طول زمان تکامل یافت. در شورای حاکمیت، دادستان کل پادشاه ( procureur général du roi ) وجود داشت که وظایف مشابه وکلای پادشاه منطقه را بر عهده داشت. [94] او همچنین مسئول نظارت بر عملیات روزانه وکلای پادشاه و همچنین اجرای احکام و مقررات سلطنتی بود که توسط شورا در مناطق مربوطه آنها تصویب می شد. [95]

رسم پاریس

در سال 1664، رسم پاریس ( coutume de Paris ) به طور رسمی به عنوان منبع اصلی قانون برای قانون مدنی در امپراتوری ماوراء بحار فرانسه تعیین شد. همه قضات سلطنتی و وکلای پادشاه در نیوفرانس باید با این مجموعه قوانین آشنایی کامل داشته باشند. [93] عرف بر جنبه های مدنی مختلف زندگی روزمره در فرانسه جدید، از جمله دارایی، ازدواج، ارث و غیره حاکم بود.

جزیره مونترال: گذار از عدالت فئودالی به عدالت سلطنتی

جزیره مونترال یک مورد خاص بود زیرا قوه قضاییه آن قبلاً توسط انجمن سنت سولپیس اداره می شد. در سال 1663، فرماندار کل فرانسه جدید ، آگوستین دو سافری دو میسی، ابتدا در نظر داشت که پل دو شومدی، سیور دو مایزونو را به عنوان فرماندار جزیره مونترال منصوب کند و حوزه قضایی سلطنتی را در جزیره تثبیت کند، اما این طرح با مخالفت سنت سولپیسین ها مواجه شد. ، که جزیره را به عنوان شاه نشین خود نگه داشت و عملاً به عنوان فرماندار جزیره عمل کرد. [96] به عبارت دیگر، شورای حاکمیتی نتوانسته بود کنترل مؤثری بر امور حقوقی جزیره به دست گیرد. در عوض، سنت سولپیسیان عدالت را در جزیره اجرا می کردند.

تا اینکه در 16 سپتامبر 1666 بود که سنت سولپیسیان سرانجام دادگستری جزیره مونترال را به قصد فرانسه جدید سپرد. [97] در سال 1693، پادشاه فرانسه دستور داد دادگاه‌های کلیسایی در مونترال با یک دادگاه سلطنتی متشکل از یک قاضی سلطنتی جایگزین شود و درخواست‌ها به شورای حاکمیت ارسال شود . ایجاد دربار سلطنتی در جزیره مونترال همچنین منجر به الغای دربار فئودالی در طوفان تروا-ریویر (که در آن زمان در اختیار یسوعی ها بود ) شد. [98]

کبک: تأسیس Provostry of Quebec

در منطقه کبک سیتی، دادگاه بدوی ( tribunal antérieur ) در سال 1664 تأسیس شد و در مرحله اول صلاحیت رسیدگی به پرونده ها را داشت، اما سپس در سال 1674 لغو شد . موارد در وهله اول تا زمانی که استان کبک ( prévôté de Québec ) در می 1677 ایجاد شد.

Provostry of Quebec در تالار عدالت ( palais de justice ) در شهر کبک قرار داشت و فقط یک قاضی سلطنتی داشت که به عنوان ژنرال مدنی و جنایی شهر کبک نیز شناخته می شد که به پرونده های مدنی و کیفری و همچنین رسیدگی می کرد. پلیس منطقه [99] علاوه بر این، یک منشی دادگاه و یک وکیل پادشاه به دربار منصوب شدند. اگر هر یک از این دو افسر به دلیل بیماری یا سایر شرایط غیرقابل دفاع نمی توانستند در محاکمه شرکت کنند، متصدی یک جانشین موقت تعیین می کرد. [99]

عدالت کیفری

در مراحل اولیه استعمار فرانسه، اجرای عدالت کیفری در فرانسه جدید کاملاً خودسرانه بود. فرماندار نیوفرانس به عنوان قاضی برای استعمارگران و همچنین سربازان خدمت می کرد. حکم خود را در حضور روسای شرکت صد همکار اعلام می کرد و قطعی می شد. [100]

پس از تأسیس شورای حاکمیتی در کبک در سال 1663، این شورا طبق احکام عمومی فرانسه به اجرای عدالت کیفری پرداخت. [100] در سال 1670، فرمان کیفری در فرانسه جدید به دستور پادشاه فرانسه به عنوان تدوین قوانین کیفری قبلی تصویب شده توسط شورای حاکمیت وضع شد . [101]

دادگاه های ویژه

دادگاه کلیسا

دادگاه کلیسایی ( tribunal ecclésiastique یا Officialité ) دادگاه ویژه ای برای رسیدگی به محاکمات اولیه در مورد امور مذهبی و سکولار مربوط به اعضای کلیسا بود. [ 102] اولین بار در حدود سال 1660 ظاهر شد اما به طور رسمی توسط مقامات ایالتی به رسمیت شناخته نشد زیرا تا سال 1684 توسط اسقف اداره نمی شد . [102]

دادگاه دریاسالاری

دادگاه دریاسالاری در 12 ژانویه 1717 ایجاد شد و آخرین نهاد قضایی بود که در دوره استعمار فرانسه در کانادا تأسیس شد. [103] دادگاه دارای یک قاضی (همچنین به عنوان سپهبد دادگاه) بود که توسط دریاسالاری فرانسه منصوب می شد، یک وکیل پادشاه، یک منشی دادگاه، و یک یا دو ضابط ( huissiers ). [104] دادگاه دریاسالاری در شهر کبک قرار داشت و صلاحیت قضایی آن بر تمام فرانسه جدید به جز لوئیزیانا و لوئیزیبورگ بود . [102] دادگاه محاکمه های بدوی در مورد امور دریایی، از جمله تجارت و رفتار دریانوردان را مورد بررسی قرار داد. [102] در زمان جنگ، فرماندهی پلیس دریایی را نیز بر عهده داشت. [102] قبل از سال 1717، پروواستری کبک وظایف دادگاه دریاسالاری را انجام می داد. [102]

آکادیا

برخلاف کانادا، سیستم قضایی آکادیا در دوره فرانسه جدید تا حدودی توسعه نیافته بود. قبل از سال 1670، آکادیا در شرایطی بود که بین مستعمره نشینان مختلف اروپایی درگیر بود. هیچ یک از کشورهای اروپایی -فرانسه، انگلیس، هلند- نتوانستند یک حوزه قضایی پایدار در آنجا ایجاد کنند.

در سال 1670، فرانسه کنترل آکادیا را مجددا به دست گرفت و ماتیو دو گوتین را به عنوان ستوان مدنی و جنایی آکادیا منصوب کرد. [105] به طور همزمان، فرماندار آکادیا راه اندازی شد و کار او در درجه اول دفاع از آکادیا در برابر حملات انگلیسی بود. [106] ستوان مدنی و کیفری اساساً تحت نظارت فرماندار بود که دارای اختیارات قضایی برتر نسبت به ستوان بود، اما در بیشتر مواقع به ستوان اجازه می داد در امور حقوقی میانجیگری و تصمیم گیری کند. [107]

با توجه به وضعیت آکادیا به عنوان یک سکونتگاه کوچک با حدود 399 شهرک نشین در سال های 1670-1671، که در برابر تهاجم خارجی آسیب پذیر بود، دادگاه ها بسیار کم بودند و فقط شامل یک ستوان مدنی و جنایی و یک وکیل پادشاه بود. [106] دادگاه رسمی در آکادیا وجود نداشت ، اگرچه وکیل پادشاه آکادیا وظایف بسیار مشابهی را با همتای خود در فرانسه جدید انجام می داد. [108] اما از آنجایی که آکادیا هرگز واقعاً دادگاهی نداشت، منشی دادگاه وجود نداشت. در عوض، محاکمه ها توسط یک دفتر اسناد رسمی محلی ثبت شد . [108] ردیابی تاریخ قضایی آکادیای فرانسه دشوار است زیرا آرشیو مربوطه در آتش سوزی در سال 1708 از بین رفت. [108]

درگیری های نظامی

حضور مهاجران، شرکت‌های تجاری از چندین کشور اروپایی که در حال برداشت خز هستند، همراه با منافع مردم بومی در این رقابت جدید برای منابع آمریکای شمالی، زمینه را برای درگیری‌های نظامی قابل توجهی میان همه طرف‌ها در فرانسه جدید از سال 1642 آغاز کرد و به پایان رسید. جنگ هفت ساله، 1756-1763.

حمله ایروکوایی به مونترال

حکاکی که آدام دلارد را با یک بشکه باروت بالای سرش، در طول نبرد لانگ سولت نشان می دهد.

ویل ماری مکان قابل توجهی بود زیرا مرکز دفاع در برابر ایروکوئی ها ، نقطه عزیمت تمام سفرهای غربی و شمالی و نقطه ملاقاتی بود که سرخپوستان تجاری خزهای سالانه خود را به آنجا می آوردند. این امر ویل ماری را که بعداً به نام مونترال شناخته شد ، در خط مقدم در برابر ایروکوئی ها قرار داد که باعث شد تجارت آن به راحتی و مکرراً قطع شود. ایروکوئی‌ها با هلندی‌ها و انگلیسی‌ها در اتحاد بودند، [109] که به آنها اجازه داد تا تجارت خز فرانسه را قطع کنند و خزها را از رودخانه هادسون برای بازرگانان هلندی و انگلیسی بفرستند. [55]

این امر همچنین ایروکوئی ها را در جنگ علیه هورون ها ، آلگونکیان ها و هر قبیله دیگری که با فرانسوی ها متحد بودند قرار داد. اگر ایروکوئی ها می توانستند فرانسه نو و متحدان هندی اش را نابود کنند، می توانستند آزادانه و سودآور با هلندی ها و انگلیسی ها در رودخانه هادسون تجارت کنند. [110] ایروکوئی ها در سال تاسیس آن در سال 1642 و تقریباً در هر سال بعد از آن به طور رسمی به شهرک امروزی کبک حمله کردند. [111] یک حکومت مذهبی ستیزه جو مونترال را حفظ کرد. در سال‌های 1653 و 1654، نیروهای کمکی به مونترال رسید که باعث توقف ایروکوئی‌ها شد. [112] [ منبع خود منتشر شده ] در آن سال ایروکوئی ها با فرانسوی ها صلح کردند. [55]

Adam Dollard des Ormeaux ، مستعمره‌نشین و سرباز فرانسه جدید، در حملات ایروکوایی‌ها به مونترال چهره‌ای برجسته بود. ایروکوئی ها به زودی حملات خود را علیه مونترال از سر گرفتند و معدود مهاجران مونترال تقریباً به طور کامل به دست نیروهای متخاصم ایروکوایی افتادند. ایروکوئی ها از تاکتیک های حمله معمولی برای حرکت سریع و بی صدا استفاده نمی کردند. در عوض، افراد را اسیر کرده و به قلمرو خود بازگرداندند. زنان و کودکان بخشی از دهکده شدند و مردان با مرگ های آهسته آزاردهنده مواجه شدند. در دهه 1660، جنگ تغییر کرد و فرانسه شروع به ضد حمله کرد. سربازان حرفه ای فرانسوی برای اولین بار وارد دنیای جدید شده بودند و الکساندر دو پروویل آنها را هدایت کرد تا به قلمرو ایروکوایی حمله کنند. [113] در بهار سال 1660، آدام دالارد د اورمو، یک شبه نظامی کوچک متشکل از 16 مرد از مونترال را علیه نیروهای بسیار بزرگتر ایروکوئی در نبرد لانگ سولت در رودخانه اتاوا رهبری کرد . [114] آنها موفق شدند تهاجم ایروکوئی ها را به عقب برگردانند و مسئول نجات مونترال از نابودی هستند. [115] آنها توانستند رئیس Canaqueese را به عنوان زندانی بگیرند و در سپتامبر 1660، فرانسوی ها بازگشتند و خانه ها و محصولات ایروکوئی ها را سوزاندند . بعداً در همان زمستان، بسیاری از ایروکوئی ها به دلیل گرسنگی مردند، و ایروکوئی ها سرانجام با صلح موافقت کردند که تقریباً بیست سال به طول انجامید. [113] رویارویی بین Ormeaux و Iroquois بسیار مهم است زیرا Iroquois را از حملات بیشتر علیه مونترال منصرف کرد. [116]

جنگ شاه ویلیام

نقشه آمریکای شمالی در سال 1702 که دژها، شهرها و مناطق اشغال شده توسط سکونتگاه های اروپایی را نشان می دهد.

در سال 1688، جنگ پادشاه ویلیام آغاز شد و انگلیسی ها و ایروکوئی ها پس از سال ها درگیری های کوچک در سراسر قلمروهای انگلیسی و فرانسه، یورش بزرگی را به فرانسه جدید آغاز کردند. فرانسه جدید و کنفدراسیون واباناکی توانستند گسترش نیو انگلند به آکادیا را خنثی کنند، مرزی که فرانسه جدید به عنوان رودخانه Kennebec در جنوب مین تعریف می شود. [117] [118] [119] جنگ پادشاه ویلیام در سال 1697 به پایان رسید، اما جنگ دوم ( جنگ ملکه آن ) در سال 1702 آغاز شد. کبک از تهاجمات انگلیسی هر دو این جنگ ها جان سالم به در برد و در طول جنگ ها فرانسه بسیاری از انگلیسی ها را تصرف کرد. مرکز تجارت خز شرکت خلیج هادسون در خلیج هادسون از جمله کارخانه یورک است که فرانسوی ها به فورت بوربون تغییر نام دادند .

جنگ ملکه آن

در حالی که آکادیا در طول جنگ پادشاه ویلیام، تلاش انگلیسی ها برای حمله را شکست داد ، این مستعمره در طول جنگ ملکه آن توسط بریتانیا اشغال شد. فتح نهایی آکادیا در سال 1710 اتفاق افتاد. در سال 1713 با معاهده اوترخت صلح به فرانسه جدید رسید . [120] اگرچه این معاهده خلیج هادسون، نیوفاندلند و بخشی از آکادیا (شبه جزیره نوا اسکوشیا ) را به بریتانیای کبیر تبدیل کرد، فرانسه همچنان تحت کنترل Île Royale ( جزیره کیپ برتون ) (که همچنین ایله سن ژان ( جزیره پرنس ادوارد ) را اداره می کرد ) باقی ماند. ). بخش شمالی آکادیا ، آنچه امروز نیوبرانزویک و مین نامیده می شود ، همچنان منطقه مورد مناقشه باقی ماند. ساخت قلعه لوئیسبورگ در ایل رویال، یک دژ نظامی فرانسوی با هدف حفاظت از مسیرهای شهرک‌های رودخانه سنت لارنس، در سال 1719 آغاز شد. [121]

جنگ پدر رال

تصویری در دهه 1850 از مرگ کشیش یسوعی فرانسوی سباستین رال در جریان جنگ پدر رال

اما در آکادیا، جنگ ادامه یافت. جنگ پدر رال (1722-1725) مجموعه ای از نبردها بین نیوانگلند و کنفدراسیون واباناکی بود که با فرانسه جدید متحد بودند. فرانسه جدید و کنفدراسیون واباناکی در برابر گسترش شهرک‌های نیوانگلند به آکادیا، که مرز آن فرانسه جدید به عنوان رودخانه Kennebec در جنوب مین تعریف می‌شود، دفاع کردند. [117] [118] [119] پس از فتح آکادیا نیوانگلند در سال 1710، سرزمین اصلی نوا اسکوشیا تحت کنترل نیوانگلند بود، اما هم نیوبرانزویک امروزی و هم تقریباً تمام مین کنونی قلمروی مورد مناقشه بین نیو اسکوشیا باقی ماندند. انگلستان و فرانسه جدید. برای تضمین ادعای نیوفرانس در منطقه، هیئت‌های کاتولیک را در میان سه روستای بومی بزرگ منطقه تأسیس کرد: یکی در رودخانه کنبک ( Norridgewock ). یکی در شمال در رودخانه Penobscot ( Penobscot ) و دیگری در رودخانه سنت جان ( Medoctec ). [122] [123]

جنگ در دو جبهه آغاز شد: زمانی که نیوانگلند راه خود را از طریق مین پیش برد و زمانی که نیوانگلند خود را در کانسو، نوا اسکوشیا مستقر کرد . در نتیجه جنگ، مین با شکست پدر سباستین رال در نوریج واک و متعاقب آن عقب‌نشینی مردم بومی از رودخانه‌های کنبک و پنوبسکوت به سنت فرانسیس و بکانکور، کبک ، به دست نیوانگلندها افتاد . [d]

جنگ شاه جورج

صلح تا سال 1744 در کانادا ادامه داشت، تا زمانی که خبر وقوع جنگ جانشینی اتریش ( جنگ پادشاه جورج در آمریکای شمالی) به فورت لوئیسبورگ رسید. نیروهای فرانسوی ابتدا در تلاشی ناموفق برای تصرف آناپولیس رویال ، پایتخت نوا اسکوشیا بریتانیا، وارد حمله شدند . در سال 1745، ویلیام شرلی ، فرماندار ماساچوست ، یک ضد حمله به لوئیسبورگ را رهبری کرد. هم فرانسه و هم فرانسه جدید نتوانستند محاصره را تسکین دهند و لوئیسبورگ به دست انگلیسی ها افتاد. با اکسپدیشن معروف Duc d'Anville ، فرانسه تلاش کرد تا آکادیا و قلعه را در سال 1746 پس بگیرد اما شکست خورد. این قلعه بر اساس معاهده اکس لا شاپل به فرانسه بازگردانده شد ، اما پیمان صلح که تمام مرزهای استعماری را به وضعیت قبل از جنگ بازگرداند، برای پایان دادن به دشمنی طولانی بین فرانسه، بریتانیا و مستعمرات مربوطه آنها کار چندانی انجام نداد. و همچنین هیچ گونه اختلاف ارضی را حل نکرد. [ نیازمند منبع ]

جنگ پدر لوتر

در آکادیا و نوا اسکوشیا، جنگ پدر لوتر (1749-1755) با تأسیس هالیفاکس توسط بریتانیا آغاز شد . در طول جنگ پدر لوتر، نیوفرانس سه قلعه در امتداد مرز نیوبرانزویک کنونی ایجاد کرد تا از حمله نیوانگلند از نوا اسکوشیا محافظت کند. جنگ تا پیروزی بریتانیا در فورت بوزژور ادامه یافت ، که پدر لوتر را از منطقه بیرون کرد و در نتیجه به اتحاد او با Maliseet، Acadians و Mi'kmaq پایان داد . [123]

جنگ فرانسه و هند

نقشه ادعاهای ارضی در آمریکای شمالی تا سال 1750، قبل از جنگ فرانسه و هند ، که بخشی از درگیری جهانی بزرگتر به نام جنگ هفت ساله (1756 تا 1763) بود. دارایی بریتانیا (صورتی)، فرانسه (آبی) و اسپانیا. (خطوط سفید مرزی استان های بعدی کانادا و ایالات ایالات متحده را برای مرجع مشخص می کنند)

قلعه دوکسن ، واقع در محل تلاقی رودخانه‌های آلگنی و مونونگاهلا در محل کنونی پیتسبورگ، پنسیلوانیا ، از مهم‌ترین مکان استراتژیک غرب در زمان جنگ هفت ساله محافظت می‌کرد. این بنا برای اطمینان از اینکه دره رودخانه اوهایو تحت کنترل فرانسه باقی می ماند ساخته شد. یک نیروی کوچک استعماری از ویرجینیا قلعه‌ای را در اینجا شروع کرد، اما یک نیروی فرانسوی به فرماندهی کلود-پیر پکائودی دو کنترکور آنها را در آوریل 1754 بیرون راند. فرانسه جدید این ادعا را به عنوان بخشی از مستعمره خود کرد، و فرانسوی‌ها مشتاق بودند که انگلیسی‌ها را از تجاوز باز دارند. روی آن فرانسوی ها فورت دوکس را در اینجا ساختند تا به عنوان یک دژ نظامی و به عنوان پایگاهی برای توسعه تجارت و تقویت اتحادهای نظامی با مردم بومی منطقه باشد.

در سال 1755، ژنرال ادوارد برادوک لشکرکشی را علیه فورت دوکسن رهبری کرد ، و اگرچه آنها از نظر عددی برتر از شبه نظامیان فرانسوی و متحدان هندی آنها بودند، ارتش برادوک شکست خورد و برادوک کشته شد. [124] بعداً در همان سال در نبرد دریاچه جورج، ژنرال بریتانیایی ویلیام جانسون با نیرویی متشکل از 1700 سرباز آمریکایی و ایروکوئی، یک نیروی فرانسوی متشکل از 2800 فرانسوی و کانادایی و 700 بومی آمریکایی به رهبری بارون دیسکو (فرمانده نظامی نیو) را شکست داد. فرانسه).

نبرد برای کنترل بر کشور اوهایو منجر به جنگ فرانسه و هند شد که به عنوان مرحله آمریکای شمالی از جنگ هفت ساله (که از نظر فنی تا سال 1756 در اروپا آغاز نشد) آغاز شد. جنگ با شکست یک گروه شبه نظامی ویرجینیا به رهبری سرهنگ جورج واشنگتن توسط نیروهای فرانسوی de la marine در دره اوهایو آغاز شد . در نتیجه آن شکست، انگلیسی ها تصمیم گرفتند برای فتح شهر کبک، پایتخت فرانسه جدید، آماده شوند. بریتانیایی ها فرانسه را در آکادیا در نبرد فورت بووزژور (1755) و سپس ایل رویال ( جزیره کیپ برتون ) (که همچنین ایله سن ژان ( جزیره پرنس ادوارد ) را با محاصره لوئیسبورگ (1758) اداره می کرد، شکست دادند .

در طول جنگ، انگلیسی ها آکادی ها را به سیزده مستعمره و اروپا تبعید کردند، که شبه نظامیان آکادی با کمک نیروهای میکماق و مالیست در برابر آنها مقاومت کردند. تحولات بزرگ از سال 1755 تا 1764 ادامه یافت. در سال 1756، نیروی بزرگی از فرانسوی ها، کانادایی ها و متحدان بومی آمریکایی آنها به رهبری مارکی دو مونتکلم حمله ای را علیه پست کلیدی بریتانیا در فورت اوسوگو در دریاچه انتاریو از فورت فروتناک آغاز کردند و مجبور شدند. پادگان برای تسلیم شدن سال بعد Montcalm با نیروی عظیمی متشکل از 7200 سرباز فرانسوی و کانادایی و 2400 بومی آمریکایی فورت ویلیام هنری را در سواحل جنوبی دریاچه جورج محاصره کردند و پس از سه هفته نبرد، فرمانده بریتانیایی مونرو تسلیم شد. مونتکالم به او شرایط شرافتمندانه ای داد تا به انگلیس برگردد و 18 ماه نبرد کند. با این حال، زمانی که نیروهای بریتانیایی با غیرنظامیان در سه مایلی قلعه فاصله داشتند، متحدان بومی آمریکا حدود 1100 نفر از 1500 نیروی نیرو را قتل عام کردند.

در سال 1758، هنگامی که بریتانیایی ها شهر قلعه لوئیسبورگ را در ژوئیه تصرف کردند، در حالی که در فورت کاریلون در ژوئیه به پیروزی رسیدند، فرانسوی ها متحمل شکست شدند . نبرد کاریلون در قلعه ای به همین نام، که در نواری از زمین بین دریاچه شامپلین و دریاچه جورج واقع شده است، انجام شد و 3400 سرباز منظم فرانسوی و تفنگداران دریایی از آن دفاع کردند، با حداقل حمایت شبه نظامیان و مردمان بومی. این نبرد بزرگترین نبردی بود که تا آن زمان در آمریکای شمالی دیده شده بود، زیرا ژنرال جیمز ابرکرومبی نیرویی متشکل از 16200 سرباز بریتانیایی، آمریکایی و ایروکوئی را گرد هم آورد. دفاع پرشور فرانسه باعث شد که بریتانیا پس از نبردی سخت در 8 ژوئیه 1758 عقب نشینی کند. در طول نبرد، انگلیسی ها 2200 تلفات و چندین قطعه توپ از دست دادند، در حالی که فرانسوی ها تقریباً 104 کشته و 273 زخمی دریافت کردند.

در حالی که فتح آکادیا توسط بریتانیا در سال 1710 اتفاق افتاد، فرانسوی ها با فورت بووزژور و قلعه لوئیسبورگ همچنان نیروی مهمی در منطقه باقی ماندند . جمعیت غالب در منطقه آکادیان باقی ماندند، یعنی نه بریتانیایی. در سال 1755، انگلیسی ها در نبرد Beausejour موفق شدند و بلافاصله پس از آن اخراج آکادی ها آغاز شد .

در این بین فرانسوی ها به کاوش در غرب و گسترش اتحادهای تجاری خود با مردم بومی ادامه دادند. فورت د لا کورن در سال 1753 توسط لوئیس د لا کورن، شوالیه د لا کورن درست در شرق رودخانه ساسکاچوان فورکز در استان امروزی ساسکاچوان کانادا ساخته شد . این دورترین پاسگاه به سمت غرب امپراتوری فرانسه در آمریکای شمالی بود که قبل از سقوط آن تأسیس شد.

معاهدات واگذاری

در سال 1758، نیروهای بریتانیایی دوباره لوئیسبورگ را تصرف کردند و به آنها اجازه دادند ورودی رودخانه سنت لارنس را مسدود کنند. این امر در جنگ تعیین کننده بود. در سال 1759، بریتانیا کبک را از طریق دریا محاصره کرد و ارتشی به فرماندهی ژنرال جیمز ولف فرانسوی‌ها را به فرماندهی ژنرال لوئی-ژوزف دو مونتکلم در نبرد دشت‌های آبراهام در سپتامبر شکست داد. پادگان در کبک در 18 سپتامبر تسلیم شد و تا سال بعد فرانسه جدید توسط بریتانیا پس از حمله به مونترال فتح شد که از اعتراف به سقوط کانادا خودداری کرده بود. آخرین فرماندار فرانسوی فرانسه جدید، پیر فرانسوا دی ریگو، مارکی دورویل-کاوانال ، در 8 سپتامبر 1760 به ژنرال بریتانیایی جفری آمهرست تسلیم شد. فرانسه در معاهده پاریس که در 10 فوریه 176 امضا شد، کانادا را به طور رسمی به بریتانیا واگذار کرد . [125 ]

عواقب

نقشه ای که دستاوردهای ارضی بریتانیا پس از معاهده پاریس را با رنگ صورتی و دستاوردهای ارضی اسپانیا پس از معاهده فونتنبلو را با رنگ زرد نشان می دهد.

آکادیان اخراج شده ابتدا در بسیاری از شرق آمریکای شمالی (از جمله سیزده مستعمره ) پراکنده شدند و برخی به فرانسه فرستاده شدند. بسیاری در نهایت در کبک یا لوئیزیانا ساکن شدند، در حالی که دیگران به مناطق نیوبرانزویک و نوا اسکوشیا بازگشتند . Chéticamp، نوا اسکوشیا ، و جزایر Magdalen جوامع قابل توجهی دارند. در لوئیزیانا نوادگان آنها به نام Cajuns شناخته شدند که یک فساد آکادینس فرانسوی است .

در اواسط دهه 1700، مهاجران فرانسوی با جمعیتی در حدود 70000 نفر، عمدتاً به دلیل افزایش طبیعی، به خوبی تثبیت شدند . [126] [127] جمعیت اروپا تحت سلطه فرانسه به آرامی افزایش یافته بود. [16] [128] [129] سیزده مستعمره بریتانیا در جنوب در امتداد سواحل اقیانوس اطلس جمعیت خود را از افزایش طبیعی و مهاجران جدید بیشتری از اروپا افزایش دادند. تا سال 1760، تقریباً 1.6 میلیون نفر در مستعمره های بریتانیا زندگی می کردند که نسبتی تقریباً بیست و سه به یک در مقایسه با فرانسه جدید بود. [130] جمعیت مستعمرات نیوانگلند به تنهایی در سال 1760 نزدیک به 450000 نفر بود.

فرهنگ و مذهب فرانسوی در بیشتر قلمرو سابق فرانسه جدید غالب باقی ماند تا اینکه ورود مهاجران بریتانیایی منجر به ایجاد کانادای علیا ( انتاریو امروزی ) و نیوبرانزویک شد . قلمرو لوئیزیانا که از پایان جنگ هفت ساله تحت کنترل اسپانیا بود، برای اسکان سیزده مستعمره آمریکا ممنوع بود.

دوازده سال پس از شکست انگلیسی ها بر فرانسوی ها، جنگ انقلابی آمریکا در سیزده مستعمره آغاز شد. بسیاری از فرانسوی‌های کانادایی از جمله سرگرد کلمان گوسلین و دریاسالار لویی فیلیپ دو ودرول در جنگ شرکت کردند . پس از تسلیم بریتانیا در یورک‌تاون در سال 1781، معاهده ورسای تمام ادعاهای سابق بریتانیا در فرانسه جدید در زیر دریاچه‌های بزرگ را در اختیار ایالات متحده قرار داد . یک معاهده اتحاد فرانسه و اسپانیا در سال 1801 لوئیزیانا را به فرانسه بازگرداند، اما رهبر فرانسه ناپلئون بناپارت آن را در سال 1803 در خرید لوئیزیانا به ایالات متحده فروخت و به تلاش‌های استعماری فرانسه در آمریکای شمالی پایان داد.

بخش‌هایی از فرانسه جدید سابق که تحت سلطه بریتانیا باقی مانده بود، به‌عنوان کانادای علیا و کانادای سفلی ، 1791-1841 اداره می‌شد و سپس این مناطق در طی سال‌های 1841-1867، زمانی که قانون آمریکای شمالی بریتانیا تصویب شد، به عنوان استان کانادا ادغام شدند. در سال 1867 حاکمیت خانه را برای اکثر مناطق بریتانیایی آمریکای شمالی برقرار کرد و کبک فرانسوی زبان (کانادای سفلی سابق) را به عنوان یکی از استان های اصلی قلمرو کانادا تأسیس کرد . مستعمره سابق فرانسه آکادیا ابتدا مستعمره نوا اسکوشیا نامگذاری شد ، اما اندکی پس از آن مستعمره نیوبرانزویک ، که در آن زمان جزیره پرنس ادوارد را شامل می شد، از آن جدا شد.

در کانادا، میراث فرانسه جدید را می توان در هویت ماندگار فرانکوفون فرزندانش دید، که منجر به دوزبانگی نهادی در کل کانادا شده است.

تنها بقایای قلمرو مستعمرات سابق فرانسه جدید که تا به امروز تحت کنترل فرانسه باقی مانده است، مجموعه فرانسوی سنت پیر و میکلون (به فرانسوی: Collectivité territoriale de Saint-Pierre-et-Miquelon) است که از گروهی کوچک تشکیل شده است. جزایر در 25 کیلومتری (16 مایل؛ 13 نانومیل) دور از ساحل نیوفاندلند ، کانادا.

تاریخ نگاری

فتح (اشاره به سقوط فرانسه جدید به دست بریتانیا، و به طور خاص وقایع 1759-1760) همیشه موضوع اصلی و بحث برانگیز حافظه کانادایی بوده است. برخی از مورخان انگلیسی زبان فتح را به عنوان یک پیروزی برای "برتری نظامی، سیاسی و اقتصادی بریتانیا" توصیف می کنند و استدلال می کنند که در نهایت منافعی برای مهاجران فرانسوی به همراه داشت. [131] با این حال، Cornelius Jaenen اشاره می کند که مورخان فرانسوی-کانادایی در مورد این موضوع به شدت اختلاف نظر دارند. یک گروه آن را به عنوان یک فاجعه اقتصادی، سیاسی و ایدئولوژیک بسیار منفی می بینند که شیوه زندگی را با ماتریالیسم و ​​پروتستانیسم تهدید می کند. در قطب دیگر آن دسته از مورخانی هستند که امکان حفظ زبان و مذهب و آداب و رسوم سنتی تحت سلطه بریتانیا را به نفع مثبت می دانند. [131] بحث های فرانسه و کانادا از دهه 1960 تشدید شده است، زیرا فتح به عنوان یک لحظه محوری در تاریخ ناسیونالیسم کبک دیده می شود. ژوسلین لتورنو، مورخ فرانسوی زبان، در سال 2009 پیشنهاد کرد که امروز، "1759 اساساً به گذشته ای تعلق ندارد که ممکن است بخواهیم مطالعه و درک کنیم، بلکه به حال و آینده ای تعلق دارد که ممکن است بخواهیم آن را شکل دهیم و کنترل کنیم." [132]

مناقشه ماندگار میراث فتح را می توان با اپیزودی در سال 2009 مثال زد، زمانی که تلاش برای بزرگداشت 250 سالگرد نبرد دشت های ابراهیم لغو شد. توضیح لغو این بود که به خاطر نگرانی‌های امنیتی بود، اما سیلوین روشلو، فعال اظهار داشت: «[من فکر می‌کنم] آن‌ها مجبور بودند این رویداد را لغو کنند زیرا به اکثریت فرانسوی‌ها توهین می‌کرد. آنها مجبور شدند آن را لغو کنند زیرا ایده بدی بود. ". [133]

همچنین ببینید

یادداشت ها

  1. ^ نسخه کوچکتر نشان که توسط دولت فرانسه استفاده می شود .
  2. ↑ پرچم سلطنتی فرانسه مدرن اولیه یا " پرچم بوربون " رایج ترین پرچم مورد استفاده در فرانسه جدید بود [1] [2] [3] [4] [5]
  3. ↑ قلمرو ماورایی فرانسه .
  4. ↑ در حالی که نیوانگلندی ها با خیال راحت این سرزمین را سکنی گزیدند، تا زمانی که معاهده 1752 ماساچوست رسما ادعای کل حوضه آبخیز پنوبسکوت را مطرح نکرد، و در سال 1759، اکسپدیشن پاونال به رهبری فرماندار توماس پاونال ، فورت پاونال را در کیپ جلیسون در مکانی که اکنون وجود دارد، تأسیس کرد. استاکتون اسپرینگز .

مراجع

  1. ↑ فرماندار کل کانادا (12 نوامبر 2020). "پرچم سلطنتی فرانسه - نشان میراث". تایید پرچم یک پرچم. 15 فوریه 2008 جلد. V، ص. 202 . دفتر دبیری استانداری کل.
  2. ↑ انجمن تاریخی ایالت نیویورک (1915). مجموعه مقالات انجمن تاریخی ایالت نیویورک با مجله فصلنامه: دومین تا بیست و یکمین نشست سالانه با فهرستی از اعضای جدید. انجمن. این احتمال وجود دارد که پرچم بوربون در بخش عمده ای از اشغال فرانسوی ها در منطقه امتداد جنوب غربی از سنت لارنس تا می سی سی پی، معروف به فرانسه جدید، استفاده شده است... پرچم فرانسه احتمالاً در آن زمان آبی بود. با سه فلور طلایی ....
  3. ↑ «پس‌زمینه: اولین پرچم‌های ملی». دایره المعارف کانادایی . 2019 . بازیابی شده در 1 مارس 2021 . در زمان فرانسه جدید (1534 تا 1760)، دو پرچم را می‌توان به عنوان دارای جایگاه ملی در نظر گرفت. اولین پرچم فرانسه بود - یک پرچم مربع آبی که دارای سه فلور طلایی بود. در سالهای اولیه مستعمره بر فراز استحکامات پرواز می کرد. به عنوان مثال، این بنر در سال 1604 بر فراز اقامتگاه های پیر دو گوا د مونت در Île Sainte-Croix به پرواز درآمد. شواهدی وجود دارد که نشان می دهد این پرچم در سال 1608 بر فراز محل سکونت ساموئل دو شامپلن نیز به اهتزاز درآمد. ... پرچم کاملاً سفید فرانسوی ها نیروی دریایی سلطنتی از کشتی ها، قلعه ها و گاهی اوقات در مراسم درخواست زمین پرواز می کرد.
  4. ↑ "INQUINTE.CA | کانادا 150 سال تاریخ ~ داستان پشت پرچم". inquinte.ca​ زمانی که کانادا به عنوان بخشی از فرانسه مستقر شد و به آن "فرانسه جدید" لقب گرفت، دو پرچم موقعیت ملی پیدا کردند. یکی پرچم سلطنتی فرانسه بود. این دارای یک پس‌زمینه آبی با سه رنگ طلایی بود. پرچم سفید نیروی دریایی سلطنتی فرانسه نیز از کشتی‌ها و قلعه‌ها برافراشته می‌شد و گاهی اوقات در مراسم درخواست زمین برافراشته می‌شد.
  5. ↑ والاس، دبلیو استوارت (1948). "پرچم فرانسه جدید". دایره المعارف کانادا . جلد II. تورنتو: همکاران دانشگاهی کانادا. صص 350-351. در طول رژیم فرانسه در کانادا، به نظر می رسد که هیچ پرچم ملی فرانسه به معنای امروزی این واژه وجود نداشته است. "پرچم فرانسه" که از تابلوهای رنگارنگ بر روی یک میدان آبی تشکیل شده بود، نزدیک به یک پرچم ملی بود، زیرا زمانی که پادشاه به نبرد می رفت، آن را در برابر پادشاه حمل می کردند و بنابراین به نوعی نماد پادشاهی بود. فرانسه در دوره بعدی حکومت فرانسه، به نظر می‌رسد که این نشان... پرچمی بود که بر روی زمینی سفید رنگ را نشان می‌داد... همانطور که در فلوریدا دیده می‌شود. با این حال، 68 پرچم برای خدمات مختلف توسط لویی چهاردهم در سال 1661 مجاز بود. و تعدادی از آنها بدون شک در فرانسه جدید مورد استفاده قرار گرفتند
  6. ↑ Middlekauff, Robert (2007). علت باشکوه: انقلاب آمریکا، 1763-1789 (ویرایش توسعه یافته تجدید نظر شده). نیویورک: انتشارات دانشگاه آکسفورد. صص 58-60. شابک 978-0-1951-6247-9.
  7. ↑ هاوارد، ویدال، تاریخ فرانسه فرانسه ، فلاماریون، 2003، ص. 67.
  8. ^ فرانسیس، آر. داگلاس؛ جونز، ریچارد؛ اسمیت، دونالد بی. (2009). Journeys: A History of Canada. Cengage Learning. ص 51. شابک 978-0-17-644244-6.
  9. ↑ «La Nouvelle France: Le Territoire» [فرانسه جدید: قلمرو] (به فرانسوی). دولت فرانسه بایگانی شده از نسخه اصلی در 20 سپتامبر 2008 . بازبینی شده در 16 ژانویه 2017 .
  10. ↑ اب جانستون، اندرو جان بیلی (2001). کنترل و نظم در لوئیزبورگ استعماری فرانسه، 1713-1758. مطبوعات MSU. صص 8-9. شابک 978-0-8701-3570-5. JSTOR  10.14321/j.ctt7zt68f.
  11. ↑ «تاریخ». انجمن قلعه لوئیسبورگ بایگانی شده از نسخه اصلی در 23 جولای 2010 . بازبینی شده در 23 آوریل 2015 .
  12. ↑ Leclerc, Jacques [به فرانسوی] (2018). "ورود اروپایی ها: کانادا در زمان فرانسه جدید". تاریخ زبانی کانادا دانشگاه اتاوا به صورت آنلاین
  13. ↑ «ورود اروپایی‌ها و معرفی زبان‌های انگلیسی و فرانسوی». دانشگاه اتاوا 1 سپتامبر 2024 . بازبینی شده در 2 سپتامبر 2024 .
  14. ↑ دانشگاه اتاوا (2004). "کانادا در زمان فرانسه جدید". بایگانی شده از نسخه اصلی در 25 مارس 2017 . بازبینی شده در 24 مارس 2017 .
  15. ↑ پرستون، دیوید ال (2009). بافت تماس: جوامع مهاجران اروپایی و هندی در مرزهای ایروکویا، 1667-1783. انتشارات دانشگاه نبراسکا ص 43. شابک 978-0-8032-2549-7.
  16. ^ آب پاول، جان (2009). "فرانسه جدید". دایره المعارف مهاجرت آمریکای شمالی . انتشارات پایگاه اطلاعات. ص 203. شابک 978-1-4381-1012-7. بازیابی شده در 8 مارس 2021 .
  17. ^ مک ایلورایت، توماس اف. مولر، ادوارد کی (2001). آمریکای شمالی: جغرافیای تاریخی یک قاره در حال تغییر. Rowman & Littlefield Publishers. ص 72. شابک 978-1-4616-3960-2.
  18. ^ ab Landry، Yves (زمستان 1993). "باروری در فرانسه و فرانسه جدید: ویژگی های متمایز رفتار کانادایی در قرن هفدهم و هجدهم". تاریخ علوم اجتماعی . 17 (4): 586. doi :10.2307/1171305. JSTOR  1171305.
  19. ↑ لندری، ایو (1993). "باروری در فرانسه و فرانسه جدید: ویژگی های متمایز رفتار کانادایی در قرن هفدهم و هجدهم". تاریخ علوم اجتماعی . 17 (4). Université de Montréal: 577–592, quote p 586. doi :10.1017/S0145553200016928. JSTOR  1171305. S2CID  147651557.
  20. ↑ «اولین سرشماری آمریکای شمالی». آمار کانادا 2009. بایگانی شده از نسخه اصلی در 16 ژوئن 2012 . بازبینی شده در 23 ژوئن 2010 .
  21. ^ ab "جدول داده های سرشماری جمع آوری شده در سال های 1665 و 1666 توسط ژان تالون". آمار کانادا 2009. بایگانی شده از نسخه اصلی در 2 دسامبر 2010 . بازبینی شده در 23 ژوئن 2010 .
  22. ↑ «جمعیت تخمینی کانادا، ۱۶۰۵ تا کنون». آمار کانادا 2009 . بازبینی شده در 26 آگوست 2010 .
  23. ^ abc Hornsby, Stephen J., ed. (2005). "نقشه های توضیحی سنت کروکس و آکادیا: تبعید، مهاجرت و اسکان آکادیان". مرکز کانادایی-آمریکایی، دانشگاه مین . بازیابی شده در 8 مارس 2021 .
  24. ↑ ab Belanger، Claude (23 اوت 2000). "جمعیت کبک 1605-1844". تاریخچه کبک: مواد و نمودارهای آماری . مونترال: کالج ماریانوپلیس . بازبینی شده در 25 جولای 2016 . سال 1765 جمعیت 69810
  25. ↑ لسلی، پیتر ام. (1988). قوم گرایی در یک ایالت فدرال: مورد کانادا. دانشگاه کوئینز ص 6 تبصره 5. شابک 978-0-88911-456-2.
  26. ↑ هارتز، لوئیس (1969). تأسیس جوامع جدید: مطالعات تاریخ ایالات متحده، آمریکای لاتین، آفریقای جنوبی، کانادا و استرالیا. هاگتون میفلین هارکورت ص 231. شابک 0-547-97109-5.
  27. ^ گزارش سالانه وزارت فواید عمومی، کانادا. 1891. صفحات 3-4.
  28. ^ ab Lescarbot, Marc; پرسیوال بیگار، هنری؛ گرانت، ویلیام لاوسون؛ گانانگ، ویلیام فرانسیس (1907). Histoire de la Nouvelle-France [ تاریخ فرانسه جدید ] (به فرانسوی). انجمن شامپلین. ص 21.
  29. ↑ لیتالین، ریموند (2004). شامپلین: تولد آمریکای فرانسوی. مطبوعات مک گیل-کوئین. ص 115. شابک 978-0-7735-7256-0.
  30. ^ اب کاکس، کارولین؛ آلبالا، کن (2009). باز شدن آمریکای شمالی، 1497-1800. انتشارات پایگاه اطلاعات. ص 27. شابک 978-1-60413-196-3.
  31. ↑ پریچارد، ایوان تی (2002). بومیان نیویورک: میراث مردم آلگونکوین نیویورک. کتاب های بلوط شورای. ص 21. شابک 978-1-57178-107-9.
  32. ↑ اکسلرود، آلن (2011). یک امپراتوری وحشی: تله‌گذاران، معامله‌گران، قبایل و جنگ‌هایی که آمریکا را ساختند. چاپخانه سنت مارتین. ص 50. شابک 978-1-4299-9070-7.
  33. ^ abcde Riendeau, Roger E. (2007). تاریخچه مختصر کانادا انتشارات پایگاه اطلاعات. ص 36. شابک 978-1-4381-0822-3.
  34. ↑ «مکان تاریخی ملی سلطنتی فورت چارلزبورگ کانادا». مکان های تاریخی کانادا: پارک های کانادا . بازبینی شده در 31 جولای 2018 .
  35. ↑ گرنون، ژان ایو (2000). پیر دوگوا د مونس: بنیانگذار Acadie (1604–05)، یکی از بنیانگذاران کبک (1608) . ترجمه رابرتز، فیل. آناپولیس رویال، نوا اسکوشیا: مطبوعات شبه جزیره. شابک 978-0-9682-0162-6.
  36. ↑ لیبل، ژان (1999). پیر دوگوا، سیور دو مونس، فانداتور کبک . پاریس: Le Croît vif. شابک 978-2-9079-6748-8.
  37. ↑ بینوت، گای (2004). Pierre Dugua de Mons: gentilhomme royannais، استعمار برتر کانادا، سپهبد de la Nouvelle-France از 1603 تا 1612 . [Vaux-sur-Mer]: انس خوشگل. شابک 978-2-9144-6313-3.
  38. ↑ «جمعیت تخمینی کانادا، ۱۶۰۵ تا کنون». آمار کانادا 2009 . بازبینی شده در 26 آگوست 2010 .
  39. ^ ab Hunter، داگلاس (2007). رحمت خدا: رقابت، خیانت و رویای کشف. خانه تصادفی کانادا ص 240-242. شابک 978-0-3856-6058-7.
  40. ^ abc Knecht، RJ (1991). ریشلیو ​اسکس، انگلستان: Pearson Education Limited. ص 165. شابک 978-0-582-43757-9.
  41. ↑ فرای، مایکل (2001). امپراتوری اسکاتلند . پرس تاکول. ص 21. شابک 978-1-84158-259-7.
  42. ↑ یانگ، برایان (1986). فصل اول خانه داری مقدس: شرکت و مدیریت بازرگانی. در ظرفیت شرکتی آن: حوزه علمیه مونترال به عنوان یک موسسه تجاری، 1816-1876 . مونترال: انتشارات دانشگاه مک گیل کوئین. صص 3-37. شابک 978-0-7735-0554-4.
  43. ↑ تیلور، آلن (2001). مستعمرات آمریکا: استقرار آمریکای شمالی. نیویورک: کتاب های پنگوئن. صص 365-366. شابک 978-0-14-200210-0.
  44. ↑ «Le peuplement d'un pays». موزه تمدن 1998. بایگانی شده از نسخه اصلی در 1 نوامبر 2013 . بازبینی شده در 3 اکتبر 2013 .
  45. ↑ نوئل، جان (2009). "N'être plus la déléguée de personne: une Réévaluation du rôle des femmes dans le commerce en Nouvelle-France" (PDF) . Revue d'histoire de l'Amérique française . 63 (2): 209-241. doi : 10.7202/044453ar .
  46. ^ Magocsi، Paul R. (1999). دایره المعارف مردم کانادا. انتشارات دانشگاه تورنتو صص 539-540. شابک 978-0-8020-2938-6.
  47. ↑ چارتراند، رنه (2010). قلعه های فرانسه جدید: دریاچه های بزرگ، دشت ها و ساحل خلیج فارس، 1600-1763. بلومزبری آمریکا ص 51. شابک 9781846035043.
  48. ↑ چارتراند، رنه (2013). قلعه های فرانسه جدید در شمال شرق آمریکا 1600-1763. انتشارات بلومزبری. صص 6-8. شابک 9781472803184.
  49. ↑ حافلی، ایوان؛ سوینی، کوین (2006). تاریخچه‌های اسیر: روایت‌های انگلیسی، فرانسوی و بومی حمله دیرفیلد در سال 1704. انتشارات دانشگاه ماساچوست. ص 207. شابک 978-1-55849-543-2.
  50. ↑ واتکینز، ملویل اچ. (مه 1963). "نظریه اصلی رشد اقتصادی". مجله کانادایی اقتصاد و علوم سیاسی . 29 (2): 141-158. doi :10.2307/139461. JSTOR  139461.
  51. ↑ Adair, ER (1942). "تکامل مونترال تحت رژیم فرانسه" (PDF) . گزارش نشست سالانه انجمن تاریخی کانادا . 21 (1): 20-41. doi : 10.7202/300228ar .
  52. ^ اینیس، HA (1937). "عوامل مهم در توسعه اقتصادی کانادا". بررسی تاریخی کانادا 18 (4): 374-384. doi :10.3138/CHR-018-04-02. S2CID  162329527.
  53. ↑ وین، توماس (1990). "فروش پوست بیش از حد در آمریکای شمالی و اروپا، 1720-1760: کاربردهای امپریالیسم تجارت خز" (PDF) . مجله انجمن تاریخی کانادا . 1 (1): 293-317. doi : 10.7202/031021ar .
  54. ^ آب لون، ژان (1939). "تجارت غیرقانونی خز از نیو فرانسه، 1713-60" (PDF) . گزارش نشست سالانه انجمن تاریخی کانادا . 18 (1): 61-76. doi : 10.7202/300187ar . ISSN  0317-0594 . بازبینی شده در 20 فوریه 2012 .
  55. ^ abcde Rich، EE (1966). مونترال و تجارت خز . مونترال: انتشارات دانشگاه مک گیل.
  56. ↑ "La Rochelle، 1641 | موزه مجازی فرانسه جدید" . بازبینی شده در 9 نوامبر 2022 .
  57. ↑ جنینگز، فرانسیس (1984). امپراتوری مبهم ایروکوئی. WW نورتون. ص 15، 26. شابک 978-0-393-01719-9.
  58. ^ فریدرز، جیمز اس. (1993). مردم بومی در کانادا: درگیری های معاصر . اسکاربورو: انتاریو: پرنتیس هال کانادا. شابک 978-0-1301-2204-9.
  59. ↑ ab Crouch، Christian Ayne (2014). اشراف از دست رفته: فرهنگ های رزمی فرانسوی و کانادایی، هندی ها و پایان فرانسه جدید . نیویورک: انتشارات دانشگاه کرنل. ص 164.
  60. ↑ «متیس | ریشه شناسی، منشأ و معنای متیس». دیکشنری ریشه شناسی آنلاین . بازبینی شده در 9 نوامبر 2022 .
  61. ^ دولت آلبرتا "راه رفتن با هم: اولین ملل، دیدگاه‌های متیس و اینویت در برنامه درسی. جهان بینی FNMI: مردم متیس." . دسترسی به 9 نوامبر 2022.
  62. ^ کارلوس، آن ام. لوئیس، فرانک دی (2010). تجارت توسط دریای یخ زده: بومیان آمریکا و تجارت خز اروپا. فیلادلفیا: انتشارات دانشگاه پنسیلوانیا. شابک 978-0812204827.
  63. ↑ "کنفدراسیون Iroquois - نقش کنفدراسیون Iroquois در رقابت فرانسه و بریتانیا | بریتانیکا". www.britannica.com . بازیابی شده در 10 نوامبر 2022 .
  64. ↑ «شرکت خلیج هادسون در ۲ می ۱۶۷۰ متولد شد». HBC Heritage، شرکت خلیج هادسون . بازبینی شده در 14 نوامبر 2013 .
  65. ↑ «کاوشگران: رادیسون و دس گروسیلیرز». HBC Heritage، شرکت خلیج هادسون . بازبینی شده در 14 نوامبر 2013 .
  66. ↑ فوکس، دنیز (مارس 2002). "مفاهیم درگیری: ساخت و سازهای پسران بومی سرزمین روپرت، 1760 تا 1861". تاریخچه مانیتوبا 44 . انجمن تاریخی منیتوبا: 10-17. ISSN  0226-5044.
  67. ↑ «تاریخ ما: مردم - ساموئل هرن». HBC Heritage، شرکت خلیج هادسون . بازیابی شده در 14 نوامبر 2007 .
  68. ^ آب گاروی، جوآن؛ ویدمر، مری لو (2012). هلال زیبا: تاریخ نیواورلئان (تجدید چاپ ویرایش). گرتنا، لوئیزیانا: انتشارات پلیکان. شابک 978-1455617425.
  69. ↑ کنراد، گلن آر. (1995). تجربه فرانسه در لوئیزیانا مرکز مطالعات لوئیزیانا، دانشگاه جنوب غربی لوئیزیانا. شابک 978-0-9409-8497-4.
  70. ↑ الیزابت توکر (1979). معنویت بومی آمریکای شمالی در جنگل‌های شرقی: اسطوره‌های مقدس، رویاها، رویاها، سخنرانی‌ها، فرمول‌های شفابخش، آیین‌ها و تشریفات. مطبوعات پائولیس. ص 20. شابک 978-0-8091-2256-1.
  71. ^ جان ای. فایندلینگ; فرانک دبلیو تاکری (2010). چه اتفاقی افتاد؟ دایره المعارف وقایعی که آمریکا را برای همیشه تغییر داد. ABC-CLIO. ص 52. شابک 978-1-59884-622-5.
  72. ↑ شنون، لی (2001). Stratégies missionnaires des Jésuites Français en Nouvelle-France et en Chine au XVIIieme siècle . Les Presses de l'Université Laval، L'Harmattan. ص 44. شابک 978-2-7475-1123-0.
  73. ↑ میکلون، دیل (16 دسامبر 2013) [7 فوریه 2006]. "ویل ماری (مستعمره)". دایره المعارف کانادایی (ویرایش آنلاین). Historica کانادا بایگانی شده از نسخه اصلی در 27 فوریه 2014 . بازبینی شده در 14 ژوئن 2016 .
  74. ^ abcd Seeman، Erik R. (2011). جشن مردگان هورون وندات: برخوردهای هند و اروپایی در اوایل آمریکای شمالی. بالتیمور: انتشارات دانشگاه جان هاپکینز. ص 95. شابک 978-0-8018-9854-9.
  75. ^ ab Stelle، Lenville J.; و همکاران (2005). "پروژه تاریخ قومی اینوکا: توصیفات شاهدان چشمی از نسل تماس، 1673-1700". Champaign، ایلینوی: مرکز تحقیقات اجتماعی، کالج پارکلند . بازبینی شده در 14 آوریل 2010 .
  76. ^ سیمن (2011)، ص. 50.
  77. ↑ اسمیت، آندریا (2008). بومیان آمریکا و راست مسیحی: سیاست جنسیتی اتحادهای بعید. نیویورک: انتشارات دانشگاه دوک. ص 116. شابک 978-0-8223-4163-5.
  78. ^ آب رندال، کاترین (2011). ردای سیاه و پوست سیاه: گزیده ای از روابط یسوعی. تورنتو: انتشارات دانشگاه فوردهام. ص 98. شابک 978-0-8232-3262-8.
  79. ↑ اطلس تاریخی کانادا. انتشارات دانشگاه تورنتو 1987. ص 84–. شابک 978-0-8020-2495-4.
  80. ^ آب لارین، رابرت (2011). "سلطنت فرانسه و مهاجرت پروتستان به کانادا قبل از 1760؛ زمینه های اجتماعی، سیاسی و مذهبی". در Zuidema، Jason (ویرایش). پروتستان های فرانسوی زبان در کانادا: مقالات تاریخی . بریل ص 17. شابک 978-90-04-21176-6.
  81. ↑ جان پاول (2009). دایره المعارف مهاجرت آمریکای شمالی. انتشارات پایگاه اطلاعات. ص 101–. شابک 978-1-4381-1012-7.
  82. ↑ «اولین مستعمره کانادا: آکادیا». Musée virtuel du protestantisme . بازبینی شده در 9 نوامبر 2022 .
  83. ↑ Jaenen، Cornelius J. "Huguenots". دایره المعارف کانادایی . بازبینی شده در 9 نوامبر 2022 .
  84. ^ آب ماهی، مالکوم. "Huguenots و Nouvelle France: ردیابی تاثیر اقلیت پروتستان فرانسوی بر توسعه استعماری در کانادا". دیالوگ های پی اچ پی دانشگاه ریورز تامپسون بازبینی شده در 9 نوامبر 2022 .
  85. ^ abcd Lareau، Edmond (1881). Histoire du droit Canadien depuis les origines de la colonie jusqu'à nos jours, Vol. من: سلطه فرانسه. مونترال، کبک: A. Périard. ص 244.
  86. ^ abc Lareau (1881)، ص. 246.
  87. ^ ab Lareau (1881)، ص. 245.
  88. ^ آب لارو (1881).
  89. ^ abc Lareau (1881)، ص. 247.
  90. ^ ab Lareau (1881)، ص. 249.
  91. ^ اکلس، WJ (1998). فرانسوی ها در آمریکای شمالی (1500-1783) . ایست لنسینگ، میشیگان: انتشارات دانشگاه ایالتی میشیگان. ص 80. شابک 978-1-5504-1076-1.
  92. ↑ «نمایشگاه/اداره/اداره دادگستری». Champlain2004.org. بایگانی شده از نسخه اصلی در 11 ژوئن 2011 . بازیابی شده در 30 ژوئن 2010 .
  93. ^ abc Lareau (1881)، ص. 248.
  94. ^ لارو (1881)، ص. 251.
  95. ^ لارو (1881)، ص. 252.
  96. ^ لارو (1881)، ص. 253.
  97. ^ لارو (1881)، ص. 254.
  98. ^ لارو (1881)، ص. 261.
  99. ^ abc Lareau (1881)، ص. 264.
  100. ^ ab Lareau (1881)، ص. 286.
  101. ^ لارو (1881)، ص. 282.
  102. ^ abcdefg "Les structure judiciaire dans la justice sous le régime français". دادگستری کبک بایگانی شده از نسخه اصلی در 3 مارس 2016.
  103. ^ لارو (1881)، ص. 268.
  104. ^ لارو (1881)، ص. 269.
  105. ↑ واندرلیندن، ژاک (2004). ستوان مدنی و جنایتکار: Mathieu de Goutin en Acadie Française (1688-1710) . مونکتون، نیوبرانزویک: Chaire d'études acadiennes، Université de Moncton. ص 28. شابک 978-0-9192-4116-9.
  106. ^ ab Vanderlinden (2004)، ص. 55.
  107. ↑ Vanderlinden (2004)، ص. 201.
  108. ^ abc Vanderlinden (2004)، ص. 69.
  109. ^ مردم بومی قاره آمریکا. Encyclopædia Britannica, Inc. 2010. p. 99. شابک 978-1-61535-365-1.
  110. ^ آیرز، ادوارد ال. گولد، لوئیس ال. اوشینسکی، دیوید ام. سودرلوند، ژان آر. پاساژهای آمریکایی. Cengage Learning. ص 78. شابک 978-1-111-80846-4.
  111. ↑ Otterbein، Keith F. (2004). چگونه جنگ آغاز شد. انتشارات دانشگاه A&M تگزاس. ص 211. شابک 978-1-60344-637-2.
  112. ↑ آدامز، چارلز ای. (2013). حمله به یک فرهنگ شرکت Xlibris ص 52. شابک 978-1-4836-1293-5.[ منبع خود منتشر شده ]
  113. ^ ab "تاریخ افتخار ما | Algonquins of Ontario". www.tanakiwin.com . بازبینی شده در 9 نوامبر 2022 .
  114. ↑ گوف، بری ام (2010). فرهنگ لغت تاریخی کانادا. مترسک پرس. ص 27. شابک 978-0-8108-7504-3.
  115. ↑ دلاژ، دنیس (1995). جشن تلخ: آمریکایی ها و اروپایی ها در شمال شرقی آمریکای شمالی، 1600-64. ترجمه جین بریرلی مطبوعات UBC. ص 277. شابک 978-0-7748-4282-2.
  116. ↑ ویلسون، کیث (1980). تجارت خز در کانادا: تمرکز بر سری های تاریخ کانادا . تورنتو: Grolier Limited.
  117. ↑ اب ویلیامسون، ویلیام دورکی (1832). تاریخچه ایالت مین. جلد II. Glazier, Masters & Co. p. 27.
  118. ^ ab Griffiths، NES (2005). از مهاجر تا آکادیان. انتشارات دانشگاه مک گیل کوئین. ص 61. شابک 978-0-7735-2699-0.
  119. ↑ اب کمبل، ویلیام ادوارد (2005). جاده کانادا: مسیر بزرگ ارتباطات از سنت جان به کبک . نسخه های Goose Lane و پروژه نظامی میراث نیوبرانزویک. ص 21. شابک 978-0-8649-2426-1.
  120. ↑ اکسلرود، آلن (2007). خون در گریت میدوز: جورج واشنگتن جوان و نبردی که مرد را شکل داد. در حال اجرا. ص 62. شابک 9780762432271.
  121. ↑ «تاریخ لوئیسبورگ». انجمن قلعه لوئیسبورگ 2008. بایگانی شده از نسخه اصلی در 23 جولای 2010 . بازیابی شده در 9 ژوئن 2010 .
  122. ↑ دهکده هندی مدوتیک / سایت تاریخی ملی فورت مدوتیک کانادا . ثبت مکان‌های تاریخی کانادا بازبینی شده در 20 دسامبر 2011.
  123. ^ آب گرنیر، جان (2008). دوردست‌های امپراتوری: جنگ در نوا اسکوشیا، 1710-1760. انتشارات دانشگاه اوکلاهاما ص 51، 54. شابک 978-0-8061-3876-3.
  124. ↑ «نبرد مونونگهلا». کتابخانه دیجیتال جهانی 1755 . بازبینی شده در 22 فوریه 2016 .
  125. ↑ رودریگز، جونیوس پی (2002). خرید لوئیزیانا: دایره المعارف تاریخی و جغرافیایی. ABC-CLIO. ص 272. شابک 978-1-5760-7188-5.
  126. ↑ «جمعیت تخمینی کانادا، ۱۶۰۵ تا کنون». آمار کانادا 2009 . بازبینی شده در 26 آگوست 2010 .
  127. ↑ دیوید ال پرستون (2009). بافت تماس: جوامع مهاجران اروپایی و هندی در مرزهای ایروکویا، 1667-1783. U of Nebraska Press. ص 43. شابک 978-0-8032-2549-7.
  128. ↑ رونالد جی دیل (2004). سقوط فرانسه جدید: چگونه فرانسوی ها یک امپراتوری آمریکای شمالی را از دست دادند 1754-1763. جیمز لوریمر و شرکت. ص 2. ISBN 978-1-55028-840-7.
  129. ^ جان ای. فایندلینگ; فرانک دبلیو تاکری (2011). چه اتفاقی افتاد؟: دایره المعارف رویدادهایی که آمریکا را برای همیشه تغییر داد. ABC-CLIO. ص 38. شابک 978-1-59884-621-8.
  130. ^ بوگ، دونالد جی . اندرتون، داگلاس ال. بارت، ریچارد ای. (2010). جمعیت ایالات متحده: ویرایش سوم. سیمون و شوستر. ص 6. ISBN 978-1-4516-0312-5.
  131. ^ ab Jaenen، Cornelius J. (1982). Muise, DA (ویرایش). کانادا در زمان رژیم فرانسه. ص 40. شابک 978-0-8020-6442-4. {{cite book}}: |work=نادیده گرفته شد ( کمک )
  132. ↑ Létourneau، Jocelyn (2012). باکنر، فیلیپ؛ رید، جان جی (ویرایش‌ها). با 1759 چه باید کرد؟ انتشارات دانشگاه تورنتو ص 279. شابک 978-1-4426-9924-3. {{cite book}}: |work=نادیده گرفته شد ( کمک )
  133. ↑ «سازمان‌دهندگان نبرد ساختگی دشت‌های ابراهیم را لغو کردند». CBC . 17 فوریه 2009 . بازبینی شده در 13 مارس 2019 .

در ادامه مطلب

کلاسیک های قدیمی تر

منابع اولیه

تاریخ نگاری

به زبان فرانسه

لینک های خارجی

منابع کتابخانه در مورد
نیوفرانس
  • منابع موجود در کتابخانه شما
  • منابع موجود در سایر کتابخانه ها