stringtranslate.com

اسکندر اول یوگسلاوی

Alexander I Karađorđević ( صربی - کرواتی : Aleksandar I Karađorđević / Александар I Карађорђевић , تلفظ شده [ aleksǎːndar př̩ʋiː karad͡ʑǒːrd͡ʑeʋit͡ɕ 6 - 8 دسامبر 8 ] معروف به اسکندر متحد کننده ، [2] [3] پادشاه صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوونی‌ها از 16 اوت 1921 تا 3 اکتبر 1929 و پادشاه یوگسلاوی از 3 اکتبر 1929 تا زمان ترور وی در سال 1934 بود. 13 سال سلطنت او طولانی‌ترین پادشاهی از سه پادشاه پادشاهی است. یوگسلاوی .

الکساندر در Cetinje مونته نگرو متولد شد و دومین پسر پیتر و زورکا کاراجورجویچ بود . خاندان Karađorđević 30 سال قبل از قدرت در صربستان کنار گذاشته شده بود و اسکندر اولین زندگی خود را در تبعید با پدرش در مونته نگرو و سپس سوئیس گذراند. پس از آن به روسیه نقل مکان کرد و در سپاه امپراتوری پیج ثبت نام کرد . پس از یک کودتا و قتل پادشاه الکساندر اول اوبرنوویچ در سال 1903، پدرش پادشاه صربستان شد . در سال 1909، برادر بزرگ اسکندر، جورج ، از ادعای خود برای تاج و تخت انصراف داد و اسکندر را وارث آشکار کرد . اسکندر در طول جنگهای بالکان خود را به عنوان یک فرمانده متمایز کرد و ارتش صربستان را به پیروزی بر ترکان عثمانی و بلغارها هدایت کرد . در سال 1914، او شاهزاده نایب السلطنه صربستان شد . در طول جنگ جهانی اول ، او فرماندهی اسمی ارتش سلطنتی صربستان را بر عهده داشت .

در سال 1918، الکساندر بر اتحاد صربستان و استان‌های اتریش سابق کرواسی-اسلاونیا ، اسلوونی ، ویوودینا ، بوسنی و هرزگوین ، و دالماسی به پادشاهی صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها بر اساس اعلامیه کورفو نظارت کرد . [4] او پس از مرگ پدرش در سال 1921 به تاج و تخت نشست. یک دوره طولانی از بحران سیاسی به دنبال داشت که با ترور رهبر کروات استیپان رادیچ به اوج خود رسید . در پاسخ، اسکندر قانون اساسی ویدوودان را در سال 1929 لغو کرد، پارلمان را لغو کرد، نام کشور را به پادشاهی یوگسلاوی تغییر داد و یک دیکتاتوری سلطنتی برقرار کرد . قانون اساسی 1931 حکومت شخصی اسکندر را رسمیت بخشید و وضعیت یوگسلاوی را به عنوان یک کشور واحد تأیید کرد و جمعیت غیر صرب را تشدید کرد . تنش های سیاسی و اقتصادی با شیوع رکود بزرگ ، که کشور عمدتا روستایی را ویران کرد، تشدید شد. اسکندر در امور خارجی از پیمان بالکان با یونان ، رومانی و ترکیه حمایت کرد و در پی بهبود روابط با بلغارستان بود .

در سال 1934، الکساندر سفری دولتی به فرانسه را آغاز کرد تا از آنتنت کوچک در برابر بدخواهی مجارستانی و طرح‌های امپریالیستی ایتالیای فاشیست حمایت کند . در طی توقفی در مارسی ، وی توسط ولادو چرنوزمسکی ، یکی از اعضای سازمان انقلابی مقدونیه داخلی طرفدار بلغارستان ، که از اوستاشه کروات به رهبری آنته پاولیچ کمک دریافت کرد ، ترور شد . لوئی بارتو وزیر خارجه فرانسه نیز در این حمله جان باخت. اسکندر توسط پسر یازده ساله اش، پیتر دوم ، به جانشینی پسر عموی اول خود، شاهزاده پل، جانشین شد .

اوایل زندگی

الکساندر کاراجورجویچ در 16 دسامبر 1888 [ OS 4 دسامبر] در شاهزاده مونته نگرو به عنوان فرزند چهارم و پسر دوم پیتر کاراجورجویچ و همسرش شاهزاده زورکا به دنیا آمد . پدربزرگ پدری او که اسکندر نیز نام داشت، مجبور به کناره گیری از شاهزاده صربستان و تسلیم قدرت به خانه رقیب اوبرنوویچ شده بود . پدربزرگ مادری اسکندر نیکلاس اول شاهزاده مونته نگرو بود . علیرغم برخورداری از حمایت امپراتوری روسیه ، در زمان تولد اسکندر و اوایل کودکی، خاندان کاراجورجویچ در تبعید سیاسی بود و اعضای خانواده در سراسر اروپا پراکنده بودند و قادر به بازگشت به صربستان نبودند. [5]

صربستان اخیراً از یک شاه نشین به پادشاهی تحت فرمان اوبرنوویچ ها که با حمایت قوی امپراتوری اتریش-مجارستان حکومت می کردند، تبدیل شده بود . تضاد بین دو خاندان سلطنتی رقیب به حدی بود که پس از ترور شاهزاده میهایلو اوبرنوویچ در سال 1868 (رویدادی که Karađorđevićs مشکوک به شرکت در آن بودند)، Obrenovićs به ایجاد تغییرات در قانون اساسی متوسل شد و به طور خاص اعلام کرد که وارد Karađorđeviće صربستان شده است. و سلب حقوق شهروندی آنها.

الکساندر دو ساله بود که مادرش، پرنسس زورکا، در سال 1890 بر اثر عوارض ناشی از تولد برادر کوچکترش، آندری، که 23 روز بعد درگذشت، درگذشت. اسکندر دوران کودکی خود را در مونته نگرو گذراند. در سال 1894، پدر بیوه او چهار فرزند، از جمله اسکندر، را به ژنو ، سوئیس برد ، جایی که مرد جوان تحصیلات ابتدایی خود را به پایان رساند. [ نیازمند منبع ] او در کنار برادر بزرگترش جورج ، تحصیلات خود را در سپاه امپراتوری پیج در پتروگراد ، امپراتوری روسیه ادامه داد . مورخ بریتانیایی رابرت ستون واتسون توصیف کرد که اسکندر در زمان اقامت خود در پتروگراد یک روسوفیل شده بود و از تمایل امپراتور روسیه نیکلاس دوم برای دادن پناهگاهی به او بسیار سپاسگزار بود و در آنجا با او با احترام و احترام بسیار رفتار شد. [6]

به عنوان یک صفحه ، اسکندر به عنوان فردی سخت کوش و مصمم توصیف می شد و در عین حال یک "تنها" بود که خود را حفظ می کرد و به ندرت احساسات خود را نشان می داد. [7] کاراجورجویچ بودن باعث شد که اسکندر توسط امپراتور روسیه نیکلاس دوم برای شام در کاخ زمستانی دعوت شود ، جایی که او مهمان افتخاری در وعده های غذایی خانواده امپراتوری روسیه بود ، که افتخار بزرگی برای شاهزاده ای از صربستان بود. خانواده شاهزاده مخلوع [7] اسکندر در زمان اقامت خود در پتروگراد، از صومعه الکساندر نوسکی بازدید کرد ، جایی که راهب مقدس نمادی از شاهزاده الکساندر نوسکی را به اسکندر داد و او را به قبر مارشال الکساندر سووروف راهنمایی کرد . [8] پس از بازدید از صومعه، اسکندر ابراز تمایل کرد که یک ژنرال بزرگ مانند مارشال سووروف یا شاهزاده الکساندر نوسکی باشد، و گفت که می‌خواست در زمانی که مرد بود فرماندهی یک ارتش بزرگ یا یک ناوگان بزرگ را بر عهده بگیرد. [9]

در سال 1903، زمانی که جورج و الکساندر جوان در مدرسه بودند، [ نیازمند منبع ] توطئه‌گران کودتای خونینی را در پادشاهی صربستان انجام دادند که به عنوان سرنگونی ماه مه شناخته می‌شد ، که در آن پادشاه اسکندر و ملکه دراگا به قتل رسیدند و تکه تکه شد. بنابراین خاندان Karađorđević پس از چهل و پنج سال تاج و تخت صرب را بازپس گرفتند و پدر 58 ساله اسکندر پادشاه صربستان شد و باعث شد جورج و اسکندر برای ادامه تحصیل به صربستان بازگردند. پس از پانزدهمین سالگرد تولد اسکندر، پادشاه پیتر از اسکندر خواست تا به عنوان سرباز ارتش سلطنتی صربستان ثبت نام کند و به افسران خود دستور دهد که تنها در صورت اثبات شایستگی پسرش را ارتقا دهند. [7] در 25 مارس 1909، اسکندر به طور ناگهانی توسط پدرش به بلگراد فراخوانده شد، بدون اینکه توضیح دیگری ارائه شود جز اینکه او اعلامیه مهمی برای پسرش دارد. [10]

ولیعهد شدن

ملکه ماریا به همراه دو فرزندش تومیسلاو و آندری

در سال 1909، زمانی که ولیعهد جورج ، برادر بزرگتر اسکندر، یک خدمتکار را با لگد به شکم او کشت، رسوایی به راه افتاد . [11] به دنبال فشار شخصیت های قدرتمندی مانند نخست وزیر نیکولا پاشیچ و افسران عالی رتبه دراگوتین "آپیس" دیمیترییوویچ و پتار ژیوکوویچ ، [ نیازمند منبع ] جورج در مارس همان سال علناً از ادعای خود برای تاج و تخت به نفع اسکندر صرف نظر کرد. [11]

در سال 1910، اسکندر تقریباً بر اثر تیفوس معده جان خود را از دست داد و تا پایان عمر با مشکلات معده باقی ماند. [12] در آستانه جنگ اول بالکان ، اسکندر نقش یک دیپلمات را بازی کرد و از صوفیه بازدید کرد تا با تزار فردیناند بلغارستان برای گفتگوهای مخفیانه برای اتحادیه بالکان برای بیرون راندن ترک‌های عثمانی از بالکان ملاقات کند. [13] بلغارستان و صربستان هر دو ادعاهای رقیب در منطقه عثمانی مقدونیه داشتند ، بنابراین اسکندر، به همراه پسر فردیناند، ولیعهد بوریس ، به پتروگراد سفر کردند تا امپراتور روسیه نیکلاس دوم را ببینند تا از روسیه میانجیگری کنند. [ 13] در مارس 1912، صربستان و بلغارستان یک اتحاد دفاعی امضا کردند که بعداً یونان در می 1912 به آن پیوست .

جنگ های بالکان و جنگ جهانی اول

کارت پستال دوران جنگ از اسکندر

در مارس 1912، اسکندر با ده فرمانده ارشد نظامی ملاقات کرد. همه آنها توافق کردند که به تمام درگیری های داخلی در ارتش سلطنتی صربستان پایان دهند و به طور کامل به تحقق اهداف ملی متعهد شوند، که فضایی را برای تحکیم قبل از دو جنگ متوالی بالکان فراهم کرد . [14]

در جنگ اول بالکان در سال 1912، به عنوان فرمانده ارتش اول، ولیعهد اسکندر نبردهای پیروزمندانه ای را در کومانوو و بیتولا انجام داد . یکی از ارزشمندترین لحظات اسکندر زمانی بود که او ترک‌های عثمانی را از کوزوو بیرون راند و در 28 اکتبر 1912 ارتش سلطنتی صربستان را در بررسی میدان پرندگان سیاه رهبری کرد . [9] میدان پرندگان سیاه جایی بود که صرب‌ها به رهبری شاهزاده لازار در نبردی افسانه‌ای توسط مراد اول سلطان عثمانی در 28 ژوئن 1389 شکست خوردند و صرب‌ها آن را سرزمین مقدس می‌دانستند. برای او افتخار بزرگی بود که به صرب هایی که در آن نبرد قبلی سقوط کرده بودند، احترام بگذارد. [9] پس از جنگ اول بالکان ، اختلافاتی بین پیروزمندان بر سر کنترل مقدونیه پدید آمد و صربستان و یونان اتحادی را علیه پادشاهی بلغارستان امضا کردند .

پس از شکست عثمانی ها و عقب نشینی از اسکوپیه (که اکثر آنها پس از شورش آلبانیایی در سال 1912 ترک کرده بودند )، شاهزاده اسکندر با گل توسط مردم محلی روبرو شد. او ایستاد و از دختر هفت ساله ای به نام واسکا زویچوا پرسید: "تو چی هستی؟" ( Pa šta si ti? ) وقتی او پاسخ داد "بلغاری!" ( بوگارکا! )، شاهزاده به او سیلی زد. این خبر این رویداد به سرعت در سراسر بلغارستان پخش شد . بعداً در سال 1913، در طول جنگ دوم بالکان ، اسکندر ارتش صربستان را در نبرد برگالنیکا علیه بلغارها فرماندهی کرد. [15] در سال‌های 1920 و 1921، مقامات صربستان به دنبال پدر دختر، دانائیل زویچف، پرداختند و به او پیشنهاد دادند که این رویداد را تخیلی رد کند، اما او نپذیرفت. [16] [17] [18] [19]

پس از جنگ دوم بالکان ، منطقه واردار مقدونیه با معاهده بخارست (1913) به پادشاهی صربستان نسبت داده شد . شاهزاده اسکندر در جنگ پیچیده قدرت بر سر نحوه اداره مقدونیه جانبداری کرد. در این مورد، اسکندر سرهنگ دراگوتین دیمیتریویچ "آپیس" را به دست آورد و در پی آن، پدر اسکندر، پادشاه پیتر، موافقت کرد که قدرت های سلطنتی را به پسرش واگذار کند. اگرچه سرهنگ دیمیتریویچ مغز متفکر کودتای 1903 بود که خاندان کاراجورجویچ را به تاج و تخت صربستان بازگرداند، اسکندر به او اعتماد نداشت، در مورد تلاش های او برای اینکه خود را به عنوان یک "پادشاه ساز" معرفی کند و ارتش صربستان را "دولتی در داخل کشور" قرار دهد. دولت خارج از کنترل غیرنظامی به عنوان یک تهدید بزرگ وجود دارد. [20]

علاوه بر این، اسکندر دیمیتریویچ را یک دسیسه غیرمسئول می دانست که با خیانت به یک پادشاه ممکن است همیشه به پادشاه دیگری خیانت کند. در ژانویه 1914، نیکولا پاشیچ، نخست وزیر صربستان، نامه ای به امپراتور روسیه نیکلاس دوم فرستاد که در آن پادشاه پیتر ابراز تمایل کرد که پسرش با یکی از دختران نیکلاس دوم ازدواج کند. [21] [22] نیکلاس دوم در پاسخ خود اظهار داشت که دخترانش مجبور به ازدواج منظم نخواهند شد، اما خاطرنشان کرد که اسکندر در آخرین سفرهایش به پتروگراد در طول شام در کاخ زمستانی مدام نگاه های محبت آمیز به دوشس بزرگ تاتیانا می کرد . باعث شد او حدس بزند که اسکندر می خواهد با او ازدواج کند. در 24 ژوئن 1914، اسکندر نایب السلطنه صربستان شد.

شاهزاده الکساندر در جبهه مقدونی در سال 1916.

در 24 ژوئیه 1914، الکساندر یکی از اولین مقامات صرب بود که اولتیماتوم اتریشی حاوی عباراتی را دید که عمداً برای القای رد نوشته شده بود. [23] با مراجعه به روسیه برای کمک، اسکندر به او توصیه شد که تا آنجا که می تواند به اولتیماتوم کمک کند. [24] الکساندر دیر گفت که "تا آنجایی که یک فرد مستقل می توانست" برای پذیرش اولتیماتوم پیش رفت، زیرا صربستان همه شروط را پذیرفت، به جز شروطی که از افسران پلیس اتریش می خواست که ترور آرشیدوک فرانتس فردیناند را بررسی کنند ، بتوانند بر روی صربستانی عمل کنند. خاک با اختیارات دستگیری، که می توانست پایان موثر صربستان به عنوان یک کشور مستقل باشد. [24] همانطور که انتظار می رفت، اتریشی ها به صربستان اعلان جنگ دادند و اسکندر خود را به آماده سازی دفاع از کشورش انداخت. [24] اسکندر در نامه ای به نیکلاس پادشاه مونته نگرو نوشت: "خدا دوباره اراده کرده است که مردم صربستان جان خود را برای صرب ها در همه جا فدا کنند... من برای حمایت پدران عزیز و خردمندم دعا می کنم." [25]

در آغاز جنگ جهانی اول او فرمانده عالی ارتش سلطنتی صربستان بود . فرماندهی واقعی در دستان رئیس ستاد عالی ستاد بود، سمتی که توسط استپا استپانوویچ (در طول بسیج)، رادومیر پوتنیک (1914–1915)، پتار بویوویچ (1916–1917) و ژیووین میشیچ (1918) بر عهده داشتند. ارتش صربستان در نبردهای سر و درینا ( نبرد کولوبارا ) در سال 1914 خود را متمایز کرد و در برابر نیروهای متجاوز اتریش-مجارستان به پیروزی رسید و آنها را از کشور بیرون کرد. [26]

مورخ بریتانیایی ماکس هستینگز ارتش سلطنتی صربستان را در سال 1914 به عنوان سرسخت ترین ارتش اروپا و همچنین برابرترین ارتش توصیف کرد ، بدون هیچ یک از تمایزات درجه ای که مشخصه سایر ارتش های اروپایی بود، که نمونه آن این بود که چگونه ارتش صربستان تنها ارتش در اروپا بود. جایی که افسران با سایر رده ها دست می دادند. [26] با این حال، ارتش صربستان با کمبود عمده تجهیزات مواجه شد، به طوری که یک سوم از مردانی که در اوت 1914 فراخوانده شدند، تفنگ یا مهمات نداشتند، و به سربازان جدید توصیه شد که چکمه‌ها و لباس‌های خود را بیاورند، زیرا لباسی برای آنها وجود نداشت. [26] اسکندر به پلیس صربستان دستور داد تا خانه‌ها را در سراسر صربستان بازرسی کنند تا ببینند آیا تفنگ و مهماتی برای ارتش وجود دارد یا خیر. [26]

نایب الکساندر و ریموند پوانکاره در سال 1916

در سال 1915، ارتش صربستان در چندین جبهه مورد حمله نیروهای متحد آلمان و اتریش-مجارستان قرار گرفت و متحمل خسارات سنگین شد. در 7 اکتبر 1915 یک گروه ارتش اتریش-آلمانی به فرماندهی فیلد مارشال آگوست فون مککنسن به صربستان حمله کرد و پس از مواجهه با مقاومت شدید در 9 اکتبر بلگراد را تصرف کرد. [27] در 14 اکتبر 1915، بلغارستان به صربستان حمله کرد و در 16 اکتبر بلغارها نیش را گرفتند و راه آهنی را که صربستان را به تسالونیکی در یونان متصل می کرد، قطع کردند . [27] صرب‌ها در 25 نوامبر 1915 که از شمال توسط اتریش‌ها و آلمانی‌ها و از جنوب توسط بلغارها مورد حمله قرار گرفتند، مجبور به ورود به منطقه کوزوو شدند. [27]

کشتارهایی که اتریش ها در سال 1914 دو بار به صربستان حمله کردند، باعث وحشت شدید شد و صدها هزار صرب برای فرار از دست اتریشی ها خانه های خود را ترک کردند، که حرکت ارتش صربستان را به شدت به تأخیر انداخت. [27] فیلد مارشال رادومیر پوتنیک، ولیعهد اسکندر و پادشاه پیتر را متقاعد کرد که بهتر است ارتش صربستان دست نخورده باقی بماند تا روزی صربستان را آزاد کند، به جای ایستادن و جنگیدن در کوزوو همانطور که بسیاری از افسران صرب می‌خواهند. [27]

نایب الکساندر به همراه افسران عالی رتبه مواضع نظامی را در نبرد کیماکچالان در سال 1916 مشاهده می کنند.
نایب الکساندر با یک پزشک نظامی از یک سرباز مجروح روسی در جبهه مقدونیه در سال 1917 بازدید می کند.

ارتش صربستان از طریق دره های مونته نگرو و شمال آلبانی به جزیره یونانی کورفو عقب نشینی کرد و در آنجا دوباره سازماندهی شد. راهپیمایی در سراسر کوه های Prokletije ("نفرین") بسیار دلخراش بود زیرا ارتش صربستان به همراه انبوهی از پناهجویان مجبور بودند از کوه هایی عبور کنند که در اواسط زمستان به ارتفاع 3000 فوت می رسید و میانگین دمای روزانه آن 20- درجه بود. در حالی که با قبایل متخاصم آلبانیایی با ارتش اتریش، آلمان و بلغارستان در تعقیب می جنگید. [28] بسیاری از صرب‌ها در این راه جان باختند، همانطور که یکی از سربازان صرب در دفتر خاطرات خود نوشت که چگونه پناهندگان در کنار جاده استراحت می‌کردند: "در اثر برف بی‌حرکت شده‌اند، سرهایشان به سینه‌هایشان چسبیده است. دانه‌های برف سفید دور آنها می‌رقصند در حالی که بادهای کوهستانی آواز مرگ خود را سوت می زنند، سرهای اسب ها و گاوهایی که افتاده اند از برف بیرون زده اند». [27]

هنگامی که صرب‌ها در برابر بادهای یخی و بارش‌های برف شهامت می‌کردند، تنها تسلی اسکندر این بود که هوای زمستان ارتش‌های آلمان، اتریش و بلغارستان را به فرماندهی فون مکنسن که در تعقیب ارتش او بودند نیز به تأخیر می‌اندازد. [27] اسکندر بارها خود را در معرض خطر در طول راهپیمایی به سمت دریا قرار داد در حالی که سلامتی او رو به افول بود. [25] با رسیدن به دریا، صرب های زنده مانده که حدود 140000 نفر بودند توسط کشتی های انگلیسی و فرانسوی نجات یافتند و آنها را به کورفو بردند. [28]

در سپتامبر 1915، نیروی ارتش سلطنتی صربستان حدود 420000 نفر تخمین زده شد که از این تعداد 94000 نفر کشته یا زخمی شده بودند و 174000 نفر دیگر در جریان عملیات سقوط در سال 1915 و عقب نشینی متعاقب آن به دریا اسیر یا مفقود شده بودند. [28] تلفات غیرنظامیان صرب در طول لشکرکشی پاییزی در سال 1915 همراه با عقب نشینی به دریا هرگز محاسبه نشده است، اما تخمین زده می شود که بسیار زیاد باشد. [28] وضعیت با شیوع تیفوس و اپیدمی تب راجعه که در سال 1915 کشور را ویران کرد، بدتر شد. تلفات صرب ها به عنوان درصدی از جمعیت، بزرگ ترین تلفات جنگ طلبان در جنگ بود. [28]

خانه کریسمانوویچ ، محل اقامت نایب الکساندر (1918-1922)

سربازان صرب بازمانده در نهایت به تسالونیکی برده شدند تا به متحدان ارتش در شرق بپیوندند . در پاییز 1916، زمانی که سرهنگ دیمیتریویچ آشکارا از رهبری او انتقاد کرد ، اختلاف طولانی مدت اسکندر با جامعه نظامی مخفی دست سیاه آغاز شد . [20] اسکندر که به تهدیدی برای تاج و تخت مشکوک بود، فوراً افسرانی را که اعضای دست سیاه بودند در دسامبر 1916 دستگیر کردند و به دلیل نافرمانی محاکمه کردند. پس از محکومیت خود، دیمیتریویچ و چند تن دیگر از رهبران دست سیاه در 23 ژوئن 1917 توسط جوخه تیراندازی اعدام شدند. [20]

الکساندر اول، پادشاه یوگسلاوی . اتوکروم 1919 اثر آگوست لئون .

در همان زمان، دولت در تبعید صربستان به رهبری نخست وزیر نیکولا پاشیچ با کمیته یوگسلاوی ، گروهی از سیاستمداران و فعالان سیاسی کروات ، اسلوونیایی و صرب بوسنیایی ضد هابسبورگ به رهبری آنته ترومبیچ در تماس بود . ملت جدیدی به نام یوگسلاوی ایجاد کنید که همه مردم اسلاوی جنوبی را در یک کشور واحد متحد کند. [29] در ژوئن 1917، اعلامیه کورفو توسط پاشیچ و ترومبیچ امضا شد که وعده یوگسلاوی پس از جنگ را داده بود. [30] به نظر می رسد اسکندر در مورد برنامه های یوگسلاوی مشکوک بوده است، زیرا در طول جنگ، او در مورد آزادی صربستان صحبت می کرد. [30] معرفی 14 نکته توسط رئیس جمهور ایالات متحده وودرو ویلسون در ژانویه 1918 تردید اسکندر را در مورد یوگسلاوی افزایش داد زیرا نقطه 10 از "خود مختاری قابل توجه" در امپراتوری اتریش پس از جنگ صحبت می کرد، نه تجزیه آن. [31] الکساندر که مایل به دشمنی با ویلسون نبود، طرفدار " صربستان بزرگ " بود که شاهد الحاق صرب‌ها به بخش‌های اسلاو نشین جنوبی از سرزمین‌های هابسبورگ بود . [30] اگرچه ولیعهد در طی یک سفر به بریتانیا در سخنرانی خود اعلام کرد که "برای اتحاد یوگسلاوی در یک کشور یوگسلاوی می جنگد"، هنگامی که سربازان خود را خطاب قرار داد، اظهار داشت که برای "استقرار مجدد صربستان، عزیز ما" می جنگد. وطن". [31]

ترومبیچ به نشانه مشکلات پیش رو، خواستار حق صحبت برای اسلاوهای جنوبی شد که تحت حاکمیت اتریش زندگی می کردند، درخواستی که اسکندر به این دلیل که دولت صربستان نماینده اسلاوهای جنوبی است رد کرد. [31] پس از اینکه ارتش دوباره گروه بندی و تقویت شد، به پیروزی قاطعی در جبهه مقدونی ، در کجماکچالان دست یافت . ارتش صربستان بخش عمده‌ای را در موفقیت نهایی متفقین در جبهه مقدونی در پاییز 1918 انجام داد. بحث در مورد آنچه که ارتش صرب برای یوگسلاوی یا صربستان می‌جنگید، در اکتبر تا نوامبر 1918 با فروپاشی امپراتوری اتریش-مجارستان حل شد . ترک ارتش سلطنتی صربستان برای حرکت به خلاء. [32]

پادشاهی ایتالیا جاه طلبی داشت که دالماسیا ، ایستریا و بسیاری از اسلوونی را ضمیمه کند ، که باعث شد کروات ها و اسلوونیایی ها زندگی با هموطنان اسلاو خود را ترجیح دهند. [4] در 1 دسامبر 1918، شورای ملی از اسکندر خواست تا صربستان را بر اساس اعلامیه کورفو با استان های کرواسی-اسلاونیا ، اسلوونی ، ویوودینا ، بوسنی و هرزگوین و دالماسی متحد اعلام کند . [ 4] صربستان توسط جنگ ویران شده بود و از هر 5 صربی که در سال 1914 زنده بودند، 1 نفر تا سال 1918 مرده بودند .

پادشاه یوگسلاوی

پادشاه الکساندر اول برای اولین بار در سال 1920 از سارایوو بازدید کرد.

در 1 دسامبر 1918، در یک مجموعه از پیش تنظیم شده، الکساندر به عنوان شاهزاده نایب السلطنه، هیئتی از شورای مردمی اسلوونی، کروات و صرب را پذیرفت ، سخنرانی توسط یکی از هیئت ها قرائت شد و اسکندر به عنوان پذیرش سخنرانی کرد. این تولد پادشاهی صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها در نظر گرفته می‌شد . یکی از اولین اقدامات اسکندر به عنوان شاهزاده نایب السلطنه پادشاهی جدید این بود که حمایت خود را از تقاضای گسترده اصلاحات ارضی اعلام کرد و گفت: "در کشور آزاد ما فقط مالکان آزاد می توانند و خواهند بود". [34]

در 25 فوریه 1919، اسکندر فرمان اصلاحات ارضی را امضا کرد که به موجب آن تمام املاک فئودالی به اندازه 100 یوغ کاداستر با غرامتی که باید برای مالکان سابق پرداخت شود، به جز کسانی که به خاندان هابسبورگ و سایر خانواده های حاکم دولت های دشمن تعلق داشتند، متلاشی کرد. در جنگ بزرگ [34] بر اساس فرمان اصلاحات ارضی حدود دو میلیون هکتار زمین به نیم میلیون خانوار دهقانی واگذار شد، اگرچه اجرای آن بسیار کند بود و 15 سال طول کشید تا اصلاحات ارضی کامل شود. [34]

هم در مقدونیه و هم در بوسنی و هرزگوین، اکثریت مالکانی که زمین های خود را از دست دادند مسلمان بودند در حالی که اکثر مستاجران سابق آنها که زمین را دریافت کردند مسیحی بودند و در هر دو مکان اصلاحات ارضی به عنوان حمله به قدرت سیاسی و اقتصادی تلقی می شد. اعیان مسلمان [34] در کرواسی، اسلوونی و وویودینا، اکثریت مالکانی که زمین خود را از دست دادند، اشراف اتریشی یا مجارستانی بودند که معمولاً در آن مکان ها سکونت نداشتند، به این معنی که هر چقدر هم که ممکن بود از از دست دادن زمین خود ناراضی باشند. بازتاب‌های سیاسی آن در مقدونیه و بوسنی که زمین‌داران مسلمان آلبانیایی و بوسنیایی در آن زندگی می‌کردند، داشت. [34]

پادشاه الکساندر اول در مراسم افتتاحیه اولین نمایشگاه لیوبلیانا در اسلوونی در سال 1920.

در 16 آگوست 1921، پس از مرگ پدرش، اسکندر بر تاج و تخت پادشاهی صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها نشست که از همان ابتدا هم در این پادشاهی و هم در بقیه اروپا به عنوان یوگسلاوی شناخته می‌شد . بریجیت فارلی، مورخ، الکساندر را برای مورخان چیزی شبیه رمز را توصیف کرد، زیرا او مردی کم حرف و محجوب بود که از بیان احساسات خود چه به صورت حضوری و چه به صورت نوشتاری بیزار بود. [35] از آنجایی که اسکندر هیچ دفتر خاطراتی نداشت یا خاطرات نمی نوشت، فارلی نوشت که هر بیوگرافی اسکندر را به راحتی می توان «در جستجوی پادشاه اسکندر» نامید زیرا او شخصیتی مبهم و مبهم باقی می ماند. [35]

مورخ بریتانیایی آر دبلیو ستون واتسون ، که اسکندر را به خوبی می‌شناخت، او را سربازی می‌خواند که در یک محیط نظامی بسیار راحت و آرام بود و برای یک پادشاه به طرز شگفت‌انگیزی متواضع بود. [36] ستون واتسون الکساندر را دارای شخصیتی «خودکامه» توصیف کرد، مردی که قبل از هر چیز سربازی بود که «شش سال از شکل گیری خود را» در ارتش صربستان گذراند، که او را با «نگرش نظامی که برای او مناسب نبود» به ارمغان آورد. برای رسیدگی به مشکلات ظریف حکومت مشروطه که سازش را برای او سخت کرده بود». [37]

ستون واتسون نوشت که الکساندر "...بسیار شجاع بود، اگرچه هرگز مردی با هیکل قوی یا سلامتی قوی نبود. او یک هدف قوی، از خود گذشتگی زیاد به وظیفه، قدرت کار مداوم داشت. او جذابیت و سادگی زیادی داشت. او در دسترس بود و در برابر عقاید بسیار باز بود - اگرچه او به ندرت بر اساس آنها عمل می کرد، و هر چند گاهی اوقات با خشونت مثبت واکنش نشان می داد، مانند مورد زرجاو اسلوونیایی که در حضور او غش کرد. [38]

یکی از چیزهایی که مورخان می توانند در مورد اسکندر مطمئن باشند، اعتقاد او به حفظ یوگسلاوی به عنوان یک کشور واحد و مخالفت مداوم او با فدرالیسم است که به اعتقاد او منجر به تجزیه یوگسلاوی و شاید ترور خود او می شود. [39] به نوبه خود، مخالفت اسکندر با فدرالیسم مربوط به اعتقاد او بود که در یوگسلاوی فدرال شده، صرب‌های پیش‌چانی توسط کروات‌ها و مسلمانان بوسنیایی مورد تبعیض قرار می‌گیرند، زمانی که به یک کشیش ارتدوکس صرب گفت که فدرالیسم "به صرب‌ها در برگشت". [40]

عروسی پادشاه الکساندر اول و پرنسس ماریا رومانی در سال 1922.

الکساندر به‌عنوان یک کاراجورجویچ، کاملاً از خصومت طولانی مدت بین خاندان اوبرنوویچ و کاراجورجویچ آگاه بود که سیاست صرب‌ها را در قرن نوزدهم مخدوش کرده بود و کودتای 1903 که سرانجام اوبرنوویچ‌ها را سرنگون کرد و به کاراجویچورها منجر شد. تاج و تخت به این دلیل اتفاق افتاده بود که آخرین پادشاه اوبرنوویچ، اسکندر، به طور گسترده ای مطیع اتریش-مجارستان بود و به منافع صرب ها خیانت می کرد. [41] به دلیل تغییرات مکرر در وفاداری در ارتش سلطنتی صربستان در قرن 19 بین خانواده های سلطنتی متخاصم، اسکندر هرگز کاملاً متقاعد نشد که افسران ارتش سلطنتی یوگسلاوی تحت تسلط صرب ها کاملاً به او وفادار هستند، و همیشه اگر می‌ترسیدند که مانند آخرین پادشاه اوبرنوویچ به صربستان خیانت می‌کند، ممکن است او نیز سرنگون شود و کشته شود. [41]

پادشاه الکساندر اول در سال 1926، کاخ الیزه ، پاریس، فرانسه.

در 8 ژوئن 1922 با شاهزاده ماریا رومانی که دختر فردیناند اول رومانی بود ازدواج کرد . آنها سه پسر داشتند: ولیعهد پیتر و شاهزاده های تومیسلاو و آندری . گفته می شد که او آرزو داشت با دوشس اعظم تاتیانا نیکولاونا از روسیه ، پسر عموی همسرش و دختر دوم تزار نیکلاس دوم ازدواج کند و از مرگ نابهنگام او در جنگ داخلی روسیه مضطرب شده بود . اسکندر روسوفیل از قتل خاندان رومانوف - از جمله دوشس اعظم تاتیانا - وحشت زده شد و در دوران سلطنت او نسبت به اتحاد جماهیر شوروی بسیار خصمانه بود و از مهاجران روسی به بلگراد استقبال می کرد. [42]

عروسی سلطنتی مجلل با پرنسس ماریا رومانی به منظور تحکیم اتحاد با رومانی، یک "ملت پیروز" در جنگ جهانی اول بود که مانند یوگسلاوی با کشورهای شکست خورده مانند مجارستان و بلغارستان اختلافات ارضی داشت. [43] برای اسکندر، عروسی سلطنتی به ویژه رضایت بخش بود، زیرا اکثر خانواده های سلطنتی اروپا در آن شرکت کردند، که نشان داد خانه کاراجورجویچ، خانواده ای دهقانی که به خاطر سلاخی خانه رقیب اوبرنوویچ در سال 1903 مورد نفرت بودند، سرانجام به پایان رسید. توسط بقیه خانواده سلطنتی اروپایی پذیرفته شده است. [43]

پادشاه الکساندر اول در لباس دریاسالار نیروی دریایی در دریای آدریاتیک 1930، رنگ روغن روی بوم، اثر ایوان واوپوتیچ، موزه ملی اسلوونی .

در سیاست خارجی، اسکندر طرفدار حفظ نظام بین‌المللی ایجاد شده در سال‌های 1918-1919 بود و در سال 1921 یوگسلاوی به همراه چکسلواکی و رومانی برای محافظت در برابر مجارستان به آنتانت کوچک پیوست. مجارستان از پذیرفتن معاهده تریانون امتناع ورزید و ادعاهای ارضی علیه هر سه کشور انتانت کوچک داشت. [44]

در سال 1921، یک کهنه سرباز جنگ و کمونیست Spasoje Stejić Baćo با پرتاب بمب به سمت کالسکه پادشاه اسکندر تلاش کرد تا پادشاه اسکندر را ترور کند. بمب از بالکن پرتاب شد و در سیم‌های تلفن گیر کرد و در نهایت چند نفر را مجروح کرد. [45]

دشمن اصلی یوگسلاوی در دهه 1920 ایتالیای فاشیست بود که خواهان بسیاری از اسلوونی و کرواسی امروزی بود. [44] خاستگاه اختلافات ایتالیا-یوگسلاوی مربوط به این دعوای ایتالیایی بود که آنها را از آنچه در معاهده محرمانه لندن در سال 1915 در کنفرانس صلح پاریس در سال 1919 به آنها وعده داده بود، «فریب خورده‌اند». ترس از ایتالیا از اینکه اسکندر در سال 1927 یک معاهده اتحاد با فرانسه امضا کرد، بنابراین فرانسه متحد اصلی یوگسلاوی شد. [46] در واقع، الکساندر اول و بنیتو موسولینی رقبای اصلی بودند.

از سال 1926، اتحادی از دموکرات‌های صرب به رهبری سوتوزار پریبیچویچ و حزب دهقان کروات به رهبری استیپان رادیچ به طور سیستماتیک مانع از skupština برای اعمال فشار برای فدرالیسم برای یوگسلاوی، طرح فیلیباستر و ارائه طرح‌های بیهوده برای جلوگیری از تصویب هر گونه مصوبه شد. [47] در پاسخ به انسداد احزاب مخالف، در ژوئن 1928، یکی از نمایندگان ناامید از مونته نگرو تفنگ دستی خود را بیرون آورد و رادیچ را در کف skupština تیراندازی کرد . [47] رادیچ کاریزماتیک، "پادشاه بی تاج کرواسی"، ارادت شدیدی را در کرواسی برانگیخته بود و ترور او به عنوان نوعی اعلان جنگ صرب ها تلقی می شد. [48] ​​این ترور یوگسلاوی را به آستانه جنگ داخلی سوق داد و اسکندر را بر آن داشت تا «قطع عضو» کرواسی را بر فدرالیسم ترجیح دهد. [48]

الکساندر به پریبیچویچ فکر کرد که: "ما نمی توانیم با کروات ها کنار هم بمانیم. چون نمی توانیم، بهتر است جدا شویم. بهترین راه برای ایجاد یک جدایی مسالمت آمیز مانند سوئد و نروژ است." [47] هنگامی که پریبیچویچ اعتراض کرد که این یک عمل "خیانت" است، اسکندر به او گفت که در مورد آنچه باید انجام دهد بیشتر فکر خواهد کرد. [47] الکساندر کشیش کاتولیک اسلوونی، پدر آنتون کروشچ را به نخست وزیری منصوب کرد، با یک مأموریت، یعنی توقف حرکت به سمت جنگ داخلی. [48] ​​در 1 دسامبر 1928، جشن‌های باشکوه دهمین سالگرد تأسیس پادشاهی سه‌گانه صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها که دولت ترتیب داد، به شورش‌هایی منجر شد که 10 کشته در زاگرب بر جای گذاشت. [48]

در پاسخ به بحران سیاسی ناشی از ترور استیپان رادیچ ، پادشاه اسکندر در 6 ژانویه 1929 قانون اساسی را لغو کرد ، پارلمان را لغو کرد و یک دیکتاتوری شخصی (به اصطلاح " دیکتاتوری 6 ژانویه "، Šestojanuarska diktatura ) را معرفی کرد. یکی از اولین اقدامات رژیم جدید، پاکسازی خدمات دولتی با اخراج یک سوم از خدمات کشوری تا ماه مه 1929 در تلاش برای رسیدگی به شکایات مردمی در مورد فساد گسترده در بوروکراسی بود. [48] ​​او همچنین نام کشور را به پادشاهی یوگسلاوی تغییر داد و تقسیمات داخلی را از 33 استان به نه بانوینای جدید در 3 اکتبر تغییر داد. از بین بانوویناها ، تنها یکی از آنها اکثریت اسلوونیایی، دو نفر با اکثریت کروات و بقیه دارای اکثریت صرب بودند، که به ویژه مسلمانان بوسنیایی را که در هر بانووینا در اقلیت بودند، خشمگین کرد . [49]

شیوه ای که بانوین ها بر اساس مرزهای جدید که با مرزهای منطقه ای تاریخی مطابقت نداشتند، باعث نارضایتی زیادی به خصوص در بوسنی و کرواسی شد. [49] بانویناها به جای نام‌های تاریخی، بر اساس توپوگرافی یوگسلاوی نامگذاری شده‌اند تا وفاداری‌های منطقه‌ای را تضعیف کنند، زیرا توسط ممنوعیت‌هایی که توسط پادشاه تعیین شده اداره می‌شوند. [48] ​​در همان ماه، او تلاش کرد تا با فرمانی استفاده از سیریلیک صربی را برای ترویج استفاده انحصاری از الفبای لاتین در یوگسلاوی، حذف کند. [50]

اسکندر سه پرچم منطقه‌ای را برای پادشاهی سه‌گانه صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوونی‌ها با یک پرچم واحد برای کل کشور جایگزین کرد، یک کد قانونی واحد برای قلمرو خود وارد کرد، یک کد مالی واحد وضع کرد تا همه رعایایش مالیات یکسانی بپردازند. نرخ، و یک بانک ارضی یوگسلاوی با ادغام تمام بانک های ارضی منطقه ای در یک بانک ایجاد شد. [48] ​​الکساندر سعی کرد با گذراندن تعطیلات خود در اسلوونی، نامگذاری پسر دوم خود به نام پادشاه کروات و پدرخوانده بودن یک کودک مسلمان بوسنیایی، احساس هویت یوگسلاوی را ترویج کند. [51] اسکندر زمانی بارها با مردم عادی دوستی داشت و به خاطر عادتش به بازدیدهای غیرمنتظره از روستاهای مختلف در سراسر یوگسلاوی برای گفتگو با مردم عادی شهرت داشت، اما پس از اعلام دیکتاتوری سلطنتی، حلقه اجتماعی او متشکل از چند ژنرال و ژنرال بود. درباریان، که باعث شد شاه ارتباط خود را با رعایای خود قطع کند. [52]

پادشاه الکساندر اول از پنجره کاخ در بلگراد در سال 1931 به کهنه سربازان جنگ صربستان سلام می کند .

در صربستان، دیکتاتوری سلطنتی برای اولین بار اسکندر را به چهره ای نامحبوب تبدیل کرد. [53] مورخ بریتانیایی ریچارد کرامپتون نوشت: بسیاری از صرب‌ها «... با تلاش، هرچند ناموفق، برای کاستن از سلطه صرب‌ها بیگانه شدند و برای اضافه کردن توهین به آسیب، بسیاری از خطاهای سیستم قبلی مقصر شناخته شدند. صرب‌ها را که قابل اعتمادترین حامیان سانترالیسم بودند، به طور ضمنی به شرورهای قطعه ویدودان تبدیل کرده بود». [53] دیکتاتوری سلطنتی در کرواسی صرفاً نوعی تسلط صرب‌ها تلقی می‌شد و یکی از نتایج آن افزایش قابل توجهی در حمایت از Ustashe فاشیست بود که از کسب استقلال کرواسی از طریق خشونت حمایت می‌کرد. [54]

تا سال 1931، اوستاها یک کمپین تروریستی از بمب گذاری، ترور و خرابکاری را به راه انداختند، که حداقل تا حدی بی میلی اسکندر را برای تعامل با مردم عادی توضیح داد، همانطور که در گذشته از ترس ترور انجام می داد. [54] در 14 فوریه 1931، اسکندر از زاگرب بازدید کرد، و مردان منطقه تورنوپلیه، که برای قرن ها همیشه یک گارد افتخاری برای هر بازدید کننده سلطنتی از زاگرب فراهم می کردند، حاضر نشدند، سخنی که نشان می داد اسکندر چقدر منفور شده است. در کرواسی [54] در 19 فوریه 1931، مورخ کروات میلان شوفلی توسط ماموران پلیس به قتل رسید و به یک هدف بین المللی تبدیل شد و آلبرت اینشتین و هاینریش مان کمپینی را برای تحت فشار قرار دادن اسکندر برای محاکمه قاتلان شوفلی رهبری کردند. [54]

رکود بزرگ به ویژه در یوگسلاوی عمدتاً روستایی شدید بود زیرا باعث کاهش تورم شد که منجر به سقوط قیمت محصولات کشاورزی شد. [54] آنته ترومبیچ، سیاستمدار کروات، هنگام سخنرانی در اوایل سال 1931، احساسات بسیاری را خلاصه کرد و گفت: "ما در یک بحران، یک بحران اقتصادی، مالی و اخلاقی هستیم. هیچ اعتبار مادی یا معنوی در کشور وجود ندارد. دیگر هیچ کس چیزی را باور نمی کند!" [54] با این حال، اسکندر بدون مزاحمت باقی می ماند و در مصاحبه ای با مطبوعات اظهار داشت: "سیاست یوگسلاوی دیگر هرگز توسط منافع محدود مذهبی، منطقه ای یا ملی هدایت نخواهد شد". [55] در پاسخ به فشار متحدان یوگسلاوی، به‌ویژه فرانسه و چکسلواکی، اسکندر تصمیم گرفت تا با ارائه قانون اساسی جدیدی که به skupština اجازه می‌داد دوباره با یکدیگر ملاقات کنند، دیکتاتوری سلطنتی را کاهش دهد. [55]

در سال 1931، اسکندر قانون اساسی جدیدی را صادر کرد که قدرت اجرایی را به پادشاه منتقل کرد. انتخابات باید با رای عمومی مردان برگزار می شد. پیش‌بینی رای‌گیری مخفی حذف شد و فشار بر کارمندان دولتی برای رای دادن به حزب حاکم یکی از ویژگی‌های همه انتخاباتی بود که تحت قانون اساسی اسکندر برگزار می‌شد. علاوه بر این، پادشاه نیمی از مجلس علیا را مستقیماً منصوب می‌کرد و قانون می‌توانست تنها با تأیید یکی از مجلس‌ها در صورتی که توسط پادشاه تأیید شود، به قانون تبدیل شود. قانون اساسی 1931 یوگسلاوی را به عنوان یک کشور واحد نگه داشت، که باعث خشم مردم غیر صرب شد که خواستار یک فدراسیون بودند و دیکتاتوری سلطنتی اسکندر را تحت سلطه صرب ها می دانستند. [55] در انتخابات skupština در دسامبر 1931 - ژانویه 1932، فراخوان احزاب مخالف برای تحریم رای به طور گسترده مورد توجه قرار گرفت، که نشانه ای از نارضایتی مردم از قانون اساسی جدید بود. [53]

در پاسخ به فقیر شدن روستاها ناشی از رکود بزرگ، اسکندر در یک سخنرانی مجدداً بر حق هر خانواده دهقان به حداقل مقدار زمینی که در صورت عدم پرداخت بدهی توسط بانک قابل تصرف نیست، تأکید کرد. در سال 1932 او با صدور فرمانی تمام پرداخت بدهی کشاورزان به بانک ها را به مدت شش ماه به حالت تعلیق درآورد و هرگونه توقیف دیگر توسط بانک ها علیه کشاورزان را ممنوع کرد. [56] تدابیر اسکندر در جلوگیری از بانک‌ها برای توقیف کشاورزانی که قادر به پرداخت وام‌های خود نبودند، بسیاری از دهقانان را از تباهی نجات داد و از سیاسی شدن مشکلات اقتصادی در روستا جلوگیری کرد، اما در درازمدت، سیاست‌های او مشکلات اقتصادی را حل نکرد. از مناطق روستایی [56]

زیان بانک‌ها و ناتوانی آن‌ها در بازپرداخت کشاورزانی که وام‌های معوق داشتند، بانک‌ها را تمایلی به اعطای وام‌های جدید به کشاورزان نداشت. [56] از آنجایی که کشاورزی یوگسلاوی، به ویژه در بخش‌های جنوبی کشور عقب مانده بود، کشاورزان برای نوسازی مزارع خود به وام نیاز داشتند، اما عدم تمایل بانک‌ها به وام دادن به کشاورزان، نوسازی مزارع را در دهه 1930 غیرممکن کرد. [56]

در سپتامبر 1932، دوست الکساندر، سیاستمدار کروات ، آنته ترومبیچ مصاحبه ای با روزنامه منچستر گاردین انجام داد و در آن اظهار داشت که زندگی برای کروات های معمولی زمانی که بخشی از امپراتوری اتریش بودند بهتر بود و اظهار داشت که شاید کروات ها بهتر باشند اگر آنها از یوگسلاوی جدا شدند تا کشور خود را تشکیل دهند. [57] برای الکساندر، که همیشه به ترومبیچ احترام می گذاشت و دوست داشت دوست سابقش را ببیند که به جدایی طلبی کروات ها نزدیک شده است، ضربه دردناکی بود. [57] در 7 نوامبر 1932، ترومبیچ و ولادکو ماچک از حزب دهقان کروات، به اصطلاح نقاط زاگرب را صادر کردند که خواستار قانون اساسی جدیدی بود که یوگسلاوی را به یک فدراسیون تبدیل می‌کرد و اظهار داشت که کروات‌ها در غیر این صورت خواستار استقلال خواهند شد. [57]

اسکندر ماچک را بدون هیچ اتهامی زندانی کرد، اما صدور امتیاز زاگرب به مردمان دیگر انگیزه داد تا اعلامیه‌های مشابهی را با اسلوونیایی‌ها صادرکننده امتیاز لیوبلیانا، مسلمانان بوسنیایی صادرکننده امتیاز سارایوو و مجارها صادرکننده نقاط نووی ساد صادر کنند. [57] ظهور یک جنبش اپوزیسیون چند قومیتی که مردم غیر صرب را در آغوش می‌گرفت، کشور را از هم پاشید و اسکندر را مجبور کرد تا سطح سرکوب را کاهش دهد زیرا وزرای او به او هشدار دادند که نمی‌تواند کل کشور را زندانی کند. [57]

در مقدونیه، سازمان انقلابی مقدونیه داخلی به مبارزات چریکی طولانی مدت خود ادامه می داد در حالی که در کرواسی وضعیت امنیتی تا سال 1932 بیشتر بدتر شده بود . مقامات [58] پاسخ اغلب خشونت آمیز ژاندارم های عمدتاً صرب به تروریسم اوستاشی باعث حمایت بیشتر از اوستاش شد . [58] برای بسیاری، به نظر می رسید که یوگسلاوی در حال لغزش به سمت جنگ داخلی است که قرار بود «کودتای خود» اسکندر در ژانویه 1929 از آن جلوگیری کند. [58]

الکساندر اول پادشاه یوگسلاوی و مصطفی کمال آتاتورک ، اولین رئیس جمهور ترکیه ، در سال 1933.

از سال 1933، اسکندر نگران آلمان نازی شده بود . در مارس 1933، وزیر فرانسه در بلگراد، Paul-Émile Naggiar ، به الکساندر گفت که فرانسه به طور جدی نگران ثبات یوگسلاوی است و هشدار داد که پادشاه نمی تواند در مواجهه با مخالفت اکثریت رعایایش و پاریس به حکومت ادامه دهد. معتقد بود که اسکندر در حال تبدیل شدن به یک بدهی برای فرانسه است. [59] نگیار پیش‌بینی کرد که رژیم جدید در آلمان دیر یا زود نظم بین‌المللی ایجاد شده توسط معاهده ورسای را به چالش می‌کشد و فرانسه به پایداری و قوی بودن یوگسلاوی نیاز دارد، که باعث شد نگیار به پادشاه توصیه کند که فدرالیسم را برای قلمرو خود اتخاذ کند. . [59]

با این حال، یک نقطه توافق اسکندر با موسولینی ترس او از Anschluss بود که آلمان را به همسایه مستقیم یوگسلاوی تبدیل می کرد. اسکندر هیچ تمایلی به داشتن آلمان به عنوان همسایه نداشت و همین امر باعث شد تا از ادامه استقلال اتریش حمایت کند. [60] پادشاه علیرغم بیزاری از کمونیسم، هرچند به شیوه ای بسیار محتاطانه و مردد، از طرح های وزیر امور خارجه فرانسه لوئی بارتو برای وارد کردن اتحاد جماهیر شوروی به جبهه ای برای مهار آلمان حمایت کرد. [60] در 1933-1934، اسکندر طرفدار پیمان بالکان شد که یوگسلاوی، یونان، رومانی و ترکیه را متحد می کرد. [46]

اگرچه پیمان بالکان عمدتاً علیه ایتالیا و متحدانش (مجارستان، آلبانی و بلغارستان) بود، اما اسکندر امیدوار بود که این پیمان بتواند محافظتی در برابر آلمان ایجاد کند. [46] پس از کودتای مه 1934 در صوفیه ، پادشاه اسکندر همچنین امیدوار بود که بلغارستان به آنتانت بالکان بپیوندد . دولت جدید بلغارستان سرکوب علیه IMRO را آغاز کرده بود . در سپتامبر 1934، اسکندر برای بهبود روابط با بلغارستان از صوفیه بازدید کرد. یک سازمان نظامی بلغاری، Zveno ، از اتحاد بلغارستان و آلبانی در یوگسلاوی حمایت کرد، که با سیاست اسکندر، بالکان برای مردمان بالکان موافق بود .

ترور

بنای یادبود پادشاه الکساندر اول و لوئی بارتو وزیر خارجه فرانسه در مارسی ، فرانسه

پس از قیام ولبیت اوستاشها در نوامبر 1932، اسکندر از طریق یک واسطه به دولت ایتالیا گفت: "اگر می خواهید در یوگسلاوی شورش های جدی داشته باشید یا رژیم را تغییر دهید، باید من را بکشید. به من شلیک کنید و مطمئن باشید که می خواهید. من را تمام کرده‌اند، زیرا این تنها راه ایجاد تغییرات در یوگسلاوی است." [61]

لوئی بارتو وزیر خارجه فرانسه در سال 1934 تلاش کرده بود تا اتحادی را برای مهار آلمان ایجاد کند که متشکل از متحدان فرانسه در اروپای شرقی مانند یوگسلاوی همراه با ایتالیا و اتحاد جماهیر شوروی بود. [62] رقابت طولانی مدت بین بنیتو موسولینی و پادشاه اسکندر کار بارتو را پیچیده کرده بود زیرا اسکندر از ادعاهای ایتالیا علیه کشورش همراه با حمایت ایتالیا از رویزیونیسم مجارستان و اوستاشه کروات شکایت کرد . [63]

تا زمانی که متحد فرانسه یوگسلاوی به اختلافات خود با ایتالیا ادامه می داد، برنامه های بارتو برای نزدیکی ایتالو-فرانسه مرده به دنیا می آمد. بارتو در جریان بازدید از بلگراد در ژوئن 1934 به پادشاه قول داد که فرانسه موسولینی را برای امضای معاهده‌ای تحت فشار قرار خواهد داد که به موجب آن او از ادعاهای خود علیه یوگسلاوی چشم‌پوشی خواهد کرد. [ 64] اسکندر نسبت به نقشه بارتو بدبین بود و اشاره کرد که صدها اوستاش در ایتالیا پناه گرفته بودند و شایعه شده بود که موسولینی یک تلاش ناموفق اوستاش برای ترور او را در دسامبر 1933 تامین مالی کرده است.

موسولینی به این باور رسیده بود که این تنها شخصیت اسکندر است که یوگسلاوی را نگه می دارد و اگر پادشاه ترور شود، یوگسلاوی وارد جنگ داخلی خواهد شد که به ایتالیا اجازه می دهد بدون ترس از انتقام گیری از سوی فرانسه، مناطق خاصی از یوگسلاوی را ضمیمه کند. [65] با این حال، فرانسه نزدیکترین متحد یوگسلاوی بود، و بارتو اسکندر را برای بازدید از فرانسه دعوت کرد تا توافقنامه فرانسه و یوگسلاوی را امضا کند که به بارتو اجازه می داد "با اطمینان از موفقیت به رم برود". [65] در نتیجه مرگ قبلی سه عضو خانواده در روزهای سه‌شنبه، اسکندر از انجام هرگونه فعالیت عمومی در آن روز هفته خودداری کرد. با این حال، در روز سه‌شنبه، 9 اکتبر 1934، او چاره‌ای نداشت، زیرا در حال ورود به مارسی برای آغاز یک سفر دولتی به فرانسه برای تقویت اتحاد هر دو کشور در آنتانت کوچک بود . [66] [ تأیید ناموفق ] [ مشکوک - بحث ]

در حالی که اسکندر به همراه بارتو وزیر امور خارجه فرانسه به آرامی با خودرو در خیابان ها رانده می شد، یک مرد مسلح بلغاری به نام ولادو چرنوزمسکی [ 67] وارد خیابان شد و با یک تپانچه نیمه اتوماتیک Mauser C96 دو بار به شاه و راننده شلیک کرد . اسکندر در ماشین جان باخت و با چشمان باز به پشت روی صندلی خم شد. [68] بارتو همچنین با شلیک گلوله پلیس فرانسه در جریان درگیری پس از حمله کشته شد. [69] سرهنگ دوم پیوله با شمشیر به ضارب ضربه زد. ده نفر از افراد حاضر در این راهپیمایی زخمی شدند، از جمله ژنرال آلفونس ژرژز که هنگام تلاش برای مداخله مورد اصابت دو گلوله قرار گرفت. 9 نفر از جمعیتی که برای دیدن شاه آمده بودند مجروح شدند که چهار نفر از آنها جان باختند. در میان آنها یولاند فاریس بود که به سختی 20 سال داشت، در میدان کاستلان، که برای دیدن شاه به کاخ د لا بورس آمد. او مورد اصابت گلوله سرگردان قرار گرفت و در هتل دیو در 11 اکتبر 1934 درگذشت. خانم دومازت و دوربک نیز که برای دیدن پادشاه آمده بودند نیز درگذشتند.

این یکی از اولین ترورهایی بود که در فیلم ثبت شد. تیراندازی در مقابل فیلمبردار فیلم خبری رخ داد، [70] که در آن زمان تنها چند متر با او فاصله داشت. در حالی که لحظه دقیق تیراندازی در فیلم ثبت نشده بود، وقایع منجر به ترور و عواقب بلافاصله پس از آن ثبت شد. جسد راننده فواساک که به شدت مجروح شده بود، به سمت ترمزهای ماشین گیر کرد و به فیلمبردار اجازه داد تا چند دقیقه بعد به فیلمبرداری از فاصله چند سانتی متری شاه ادامه دهد. سابقه فیلم ترور الکساندر اول یکی از برجسته‌ترین فیلم‌های خبری موجود است [71] در کنار فیلم تاج‌گذاری امپراتور نیکلاس دوم روسیه ، مراسم تشییع جنازه ملکه ویکتوریا ) و امپراتور فرانتس جوزف اول. اتریش و ترور جان اف کندی . فیلم خبری فاکس قرن بیستم که توسط گراهام مک نامی ارائه شده بود ، دستکاری شد تا به مخاطب این تصور را بدهد که ترور در فیلم ثبت شده است. پس از آن سه صدای شلیک یکسان به فیلم اضافه شد، اما در واقع، چرنوزمسکی بیش از ده بار با اسلحه خود شلیک کرد و در مجموع 15 نفر را کشته یا زخمی کرد. یک کلاه حصیری بر روی زمین نشان داده می شود که گویی متعلق به قاتل است، برخلاف واقعیت. یک تپانچه نیمه اتوماتیک Mauser C96 با یک خشاب 10 گلوله به عنوان سلاح ترور نشان داده شده است، اما نمونه واقعی دارای یک خشاب 20 گلوله است. لحظه دقیق ترور هرگز فیلمبرداری نشد. [72] تنها چند ساعت بعد، چرنوزمسکی در بازداشت پلیس درگذشت. [73]

ماسک های مرگ الکساندر اول و لویی بارتو.
تشییع جنازه پادشاه اسکندر در بلگراد.

قاتل عضو سازمان انقلابی مقدونیه داخلی طرفدار بلغارستان (IMRO یا VMRO) و یک تیرانداز باتجربه بود. [74] بلافاصله پس از ترور پادشاه اسکندر، چرنوزمسکی با شمشیر یک پلیس سوار فرانسوی کشته شد و سپس توسط جمعیت مورد ضرب و شتم قرار گرفت. زمانی که او از صحنه خارج شد، پادشاه قبلاً مرده بود. IMRO یک سازمان سیاسی بود که برای آزادی منطقه اشغالی مقدونیه و استقلال آن ، در ابتدا به عنوان نوعی دولت دوم بلغارستان ، و سپس اتحاد بعدی با پادشاهی بلغارستان، مبارزه کرد. [75]

IMRO در اتحاد با گروه Ustaše کرواسی به رهبری Ante Pavelić کار کرد . [70] [76] چرنوزمسکی و سه همدست کروات از مجارستان از طریق سوئیس به فرانسه سفر کرده بودند. پس از این ترور، همدستان چرنوزمسکی توسط پلیس فرانسه دستگیر شدند. [70] یک دیپلمات برجسته با کاخ چیگی، بارون پمپئو آلویسی، ابراز نگرانی کرد که اوستاشی مستقر در ایتالیا پادشاه را کشته است و از دیپلمات دیگر، پائولو کورتز، اطمینان می‌داد که ایتالیا در این امر دخالت نداشته است. [65] وقتی کورتز به او گفت که با مرگ اسکندر، یوگسلاوی در شرف فروپاشی است، آلویسی مطمئن نشد. [65]

افکار عمومی و مطبوعات در یوگسلاوی معتقد بودند که ایتالیا در برنامه ریزی و هدایت این ترور بسیار مهم بوده است. [77] تظاهرکنندگان خارج از سفارت ایتالیا در بلگراد و کنسولگری ایتالیا در زاگرب و لیوبلیانا موسولینی را مسئول ترور اسکندر دانستند. [78] تحقیقات پلیس فرانسه به سرعت نشان داد که قاتلان در مجارستان آموزش دیده و مسلح شده بودند. با گذرنامه های جعلی چکسلواکی به فرانسه سفر کرده بود. و به طور مکرر با رهبر اوستاش، آنته پاولیچ ، که در ایتالیا زندگی می کرد، تماس گرفت. [79]

این حادثه بعداً توسط یوگسلاوی به عنوان استدلالی برای مقابله با تلاش‌های کرواسی برای جدایی و رویزیونیسم ایتالیا و مجارستان مورد استفاده قرار گرفت. [70] شرکت کنندگان در این ترور ایوان راجیچ، میجو کرالج ، زوونیمیر پوسپیشیل و آنتون گودینا بودند. آنها به حبس ابد محکوم شدند اگرچه مقامات یوگسلاوی انتظار داشتند که آنها به اعدام محکوم شوند . در سال 1940، پس از سقوط فرانسه ، آنها توسط آلمان از زندان آزاد شدند.

پیر لاوال که جانشین بارتو به عنوان وزیر امور خارجه شد، مایل بود روابط حسنه با رم را ادامه دهد و ترورهای مارسی را یک ناراحتی می دانست که به بهترین وجه فراموش می شد. [80] هم لندن و هم پاریس به صراحت اعلام کردند که موسولینی را یک دولتمرد مسئول اروپایی می‌دانند و در خلوت به بلگراد گفتند که تحت هیچ شرایطی اجازه نمی‌دهند ایل دوسه سرزنش شود. [81] در یک سخنرانی در نورث همپتون ، انگلستان، در 19 اکتبر 1934، وزیر امور خارجه بریتانیا، سر جان سیمون، همدردی خود را با مردم یوگسلاوی در مورد ترور پادشاه ابراز کرد و اظهار داشت که از سخنرانی موسولینی در میلان متقاعد شده است که دست داشتن در این ماجرا را انکار می کند. ترور [82]

زمانی که یوگسلاوی درخواست استرداد پاولیچ را به اتهام قتل عام به ایتالیا ارائه کرد، کای دورسی ابراز نگرانی کرد که در صورت استرداد پاولیچ، او ممکن است موسولینی را متهم کند و زمانی که همتایانش در کاخ چیگی اعلام کردند احتمال وجود پاولیچ وجود ندارد، بسیار اطمینان یافتند. در حال استرداد [83] لاوال بدبینانه به یک روزنامه نگار فرانسوی گفت که مطبوعات فرانسوی باید از ترورهای مارسی دست بردارند زیرا فرانسه هرگز برای دفاع از ناموس کشور ضعیفی مانند یوگسلاوی وارد جنگ نمی شود. [83]

روز بعد، جسد پادشاه الکساندر اول توسط ناوشکن JRM Dubrovnik به بندر اسپلیت در یوگسلاوی منتقل شد . پس از تشییع جنازه بزرگی در بلگراد که با حضور حدود 500000 نفر و بسیاری از دولتمردان برجسته اروپایی برگزار شد، اسکندر در کلیسای Oplenac در توپولا ، که توسط پدرش ساخته شده بود، به خاک سپرده شد. مقر مقدس به اسقف های آلویسیوس استپیناک ، آنتون آکشاموویچ، دیونیسیه نجارادی و گریگوریج روژمان اجازه ویژه داد تا در مراسم تشییع جنازه در یک کلیسای ارتدکس شرکت کنند. [84] از آنجایی که پسرش پادشاه پیتر دوم هنوز خردسال بود، پسر عموی اول اسکندر، شاهزاده پل، نایب السلطنه پادشاهی یوگسلاوی را به دست گرفت.

یک گزارش بالستیک در مورد گلوله های یافت شده در ماشین در سال 1935 تهیه شد، اما نتایج آن تا سال 1974 در دسترس عموم قرار نگرفت. این گزارش نشان داد که بارتو توسط یک گلوله 8 میلی متری مدل 1892 که معمولاً در سلاح ها استفاده می شود، مورد اصابت قرار گرفته است. پلیس [69]

پس از این ترور، روابط یوگسلاوی و فرانسه سردتر شد و هرگز به سطح قبلی بازنگشت. همچنین پیمان کوچک و پیمان بالکان اهمیت خود را از دست دادند. افکار عمومی یوگسلاوی آن را تکان دهنده می دانستند که این ترور در خاک فرانسه اتفاق افتاده است. در سالهای آینده، شاهزاده پل (به عنوان نایب السلطنه) تلاش کرد تا تعادل بی طرفی بین لندن و برلین را تا سال 1941 حفظ کند، زمانی که برای پیوستن به پیمان سه جانبه تحت فشار شدید قرار گرفت .

موضوع

در فرهنگ عامه

افتخارات

بنای یادبود اسکندر متحد کننده در نیش ، صربستان.
شاه الکساندر روی جلد تایم در 11 فوریه 1929

مراجع و یادداشت ها

یادداشت ها
  1. ↑ پادشاه صرب‌ها، کروات‌ها و اسلوونی‌ها تا ۳ اکتبر ۱۹۲۹
نقل قول ها
  1. ^ تلفظ های جایگزین «الکساندار» و «من» به ترتیب [alěksaːndar] و [pr̩̂ːʋiː] هستند .
  2. ^ Passmore 2003, p. 104
  3. ↑ Aleksandar Ujedinitelj ( صربی : Александар Ујединитељ [aleksǎːndar ujedǐniteʎ] )
  4. ^ abc Farley 2007, p. 66.
  5. ↑ فولی، لیام (09-10-2021). "9 اکتبر 1934: ترور پادشاه اسکندر یوگسلاوی". تاریخ سلطنتی اروپا بازیابی شده در 2023-02-24 .
  6. ^ Seton-Watson 1935, p. 35.
  7. ^ abc Farley 2007, p. 55.
  8. ↑ فارلی 2007، صص 57-58.
  9. ^ abc Farley 2007, p. 58.
  10. ↑ فارلی 2007، ص. 56.
  11. ↑ ab "HM King Peter I of صربستان - Henry Poole & Co". Henry Poole Savile Row . بازیابی شده در 2024-08-17 .
  12. ↑ «اسکندر اول یوگسلاوی». www.1066.co.nz . بازیابی شده در 2024-08-17 .
  13. ^ abc Farley 2007, p. 57.
  14. ↑ باکیچ، دراگان (2017). "نایب الکساندر کاراجورجویچ در جنگ جهانی اول". بالکانیکا (XLVIII): 193–194.
  15. ^ فارلی 2007، ص. 59.
  16. ↑ پاکسازی قومی در بالکان: ناسیونالیسم و ​​تخریب سنت، کتی کارمایکل، راتلج، 2003، شابک 1134479530 ، ص. 138. 
  17. ↑ Contested Ethnic Identity: The Case of Macedonia Immigrants in Toronto, 1900–1996 , Chris Kostov, Peter Lang, 2010, ISBN 3034301960 , p. 77. 
  18. ↑ ایگور دسپوت (2019) «جنگ‌های بالکان: فرصتی مورد انتظار برای پاکسازی قومی»، مجله امور اقلیت‌های مسلمان ، 39:3، 343–355، doi : 10.1080/13602004.2019.1652410.
  19. ↑ Y. Konstantinova، (2011) "متفقین و دشمنان: مردمان بالکان در تبلیغات سیاسی بلغارستان در طول جنگ های بالکان"، ص. 130 در Études Balkaniques ، شماره 1، صص 109-148.
  20. ^ abc Farley 2007, p. 62.
  21. ↑ «پیش نویس نامه به تزار، نوشته دست پاسیک». اسناد نیکولا پاسیچ (به روسی). آرشیو صربستان بایگانی شده از نسخه اصلی در 14 ژوئن 2010 . بازیابی شده در 21 سپتامبر 2010 .
  22. ^ [1] Živojinović, Dragoljub R., " King Peter I Karadjordjević ," I–III, Belgrade, 1990. ISBN 86-13-00494-6 
  23. ↑ فارلی 2007، صص 59-60.
  24. ^ abc Farley 2007, p. 60.
  25. ^ اب فارلی 2007، ص. 61.
  26. ^ abcd Hastings 2013، صفحات 141-142.
  27. ^ abcdefg Strachan 2006, p. 153.
  28. ^ abcde Strachan 2006, p. 154.
  29. ↑ فارلی 2007، صفحات 62-63.
  30. ^ abc Farley 2007, p. 63.
  31. ^ abc Farley 2007, p. 64.
  32. ↑ فارلی 2007، ص. 65.
  33. ^ کرامپتون 1997، ص. 131.
  34. ^ abcde Crampton 1997, p. 130.
  35. ^ اب فارلی 2007، ص. 83.
  36. ↑ Seton-Watson 1935، صفحات 20-22.
  37. ↑ Seton-Watson 1935، صفحات 21-22.
  38. ^ Seton-Watson 1935, p. 20.
  39. ↑ فارلی 2007، صص 84-85.
  40. ↑ فارلی 2007، ص. 85.
  41. ^ اب فارلی 2007، ص. 84.
  42. ^ Seton-Watson 1935, p. 21.
  43. ^ اب فارلی 2007، ص. 69.
  44. ^ ab Crampton 1997، صفحات 140-141.
  45. ↑ «Atentat O Kojem Se Nije Učilo U Školama: Moler koji je usred Beograda Zamalo Ubio Kralja». ایستوریسکی زاباونیک . 2 مارس 2021 . بازیابی شده در 2021-03-02 .
  46. ^ abc Crampton 1997, p. 141.
  47. ^ abcd Farley 2007، ص. 71.
  48. ^ abcdefg کرامپتون 1997، ص. 138.
  49. ^ ab Crampton 1997، صفحات 138-139.
  50. ↑ فرمان خطرناک، زمان ، 21 اکتبر 1929
  51. ↑ فارلی 2007، ص. 76.
  52. ↑ فارلی 2007، صفحات 76-77.
  53. ^ abc Crampton 1997, p. 139.
  54. ^ abcdef Farley 2007، ص. 77.
  55. ^ abc Farley 2007, p. 78.
  56. ^ abcd کرامپتون 1997، ص. 140.
  57. ^ abcde Farley 2007، ص. 79.
  58. ^ abcd Farley 2007، ص. 80.
  59. ^ ab Farley 2007، صفحات 80-81.
  60. ^ ab Seton-Watson 1935, p. 26.
  61. ^ مارکوویچ 2003، ص. 21.
  62. ↑ Kovrig 1976، صفحات 191-192.
  63. ^ Kovrig 1976، ص. 192.
  64. ^ ab Kovrig 1976, p. 193.
  65. ^ abcd Kovrig 1976, p. 194.
  66. ↑ متیو گریوز، «حافظه و فراموشی در حاشیه ملی: مارسی و جنایت کشی سال 1934»، پورتال: مجله مطالعات بین‌المللی چند رشته‌ای ، جلد. 7، شماره 1، ژانویه 2010 [2]
  67. ↑ این ترور به سازمان اوستاشی کرواسی، دشمنان فانی سلطه صرب ها نسبت داده شد، اما مشخص شد که قاتل واقعی بلغاری، عضو IMRO، چرنوزمسکی، با نام مستعار "ولادو شوفر. تاج خارها: سلطنت پادشاه بوریس سوم" بود . بلغارستان، 1918–1943، استفان گروف، کتاب مدیسون، 1998، ISBN 1461730538 ، ص 224. 
  68. ↑ "قتل پادشاه اسکندر - تصاویر واضح از صحنه تراژدی مارسی". مسیر بریتانیا . بازبینی شده در 8 جولای 2013 .
  69. ↑ اب دو لونی، ژاک (1974). Les grandes controverses de l'histoire contemporaine 1914-1945 . Edito-Service Histoire Secrete de Notre Temps. ص 568.
  70. ^ abcd Moll، Nicolas (2012). "Kampf gegen den Terror" [مبارزه با ترور]. دامالز (به آلمانی). شماره 6. صص 72-77.
  71. ↑ "ترور پادشاه اسکندر اول یوگسلاوی و لوئیس بارتو (1934) | مسیر بریتانیا". یوتیوب . مسیر بریتانیا. 13 آوریل 2014 . بازبینی شده در 7 ژوئیه 2024 .
  72. ↑ Verschollene Filmschätze 1934 Das Attentat auf König Alexander I. von Jugoslawien در YouTube (به آلمانی)
  73. ↑ موراوسکی، کنراد سباستین (۲۰۱۶). «قتل الکساندر اول پادشاه یوگسلاوی در پرتو مقالات آرشیوی مطبوعاتی». Studia z Dziejów Rosji i Europy Środkowo-Wschodniej . 51 (1): 47-76. doi : 10.12775/SDR.2016.EN1.03 .
  74. ↑ «قاتل انتحاری از سوی VMRO ولادو سرنوزمسکی بود که به دستور میهایلوف و VMRO قومی ملی‌اش که به عنوان بلغارستان تعریف می‌شد، پادشاه یوگسلاوی الکساندر اول کارادزوردزوویچ و وزیر امور خارجه فرانسه لویی بارو را در سال 1934 در مارسی کشت. " سیاست های جدید بالکان، شماره 6، 2003، استفان تروبست، سیاست های تاریخی و "شاهکارهای" تاریخی در مقدونیه قبل و بعد از 1991. بایگانی شده در 3 دسامبر 2013 در Wayback Machine
  75. ↑ «حافظه جمعی، هویت ملی، و تضاد قومی: یونان، بلغارستان و مسئله مقدونی»، ویکتور رودومتوف، گروه انتشارات گرین وود، 2002، ISBN 0275976483 ، ص. 99: "در عواقب جنگ جهانی اول، فراکسیون محافظه کار (طرفدار بلغارستان) IMRO تحت رهبری تودور الکساندروف بازسازی شد... این IMRO برنامه ای برای مقدونیه خودمختار ایجاد کرد، زیرا راهی برای اتحاد با بلغارستان... ایوان میهایلوف و الکساندر پروتوگروف، که در پی مرگ تودور الکساندروف (1924) رهبری IMRO را بر عهده گرفتند، حمایت خود را از مقدونیه مستقل پس گرفتند و به سمت خودمختاری قدیمی خود حرکت کردند به عنوان رهبر کلیدی این گروه، طرح جدیدی را پیشنهاد کرد که خواستار اتحاد یک منطقه قبل از 1913 مقدونیه به یک کشور واحد بود، که از بلغارستان خودمختار می شد دولت و به عنوان یک عامل نیمه خودمختار شروع به فعالیت کرد و مایل به ایجاد یک کشور مقدونیه بود که تحت کنترل شخصی او باشد. 
  76. ↑ «ترورهای بدنام-شاه اسکندر». تاریخچه UKTV بازبینی شده در 17 ژوئن 2012 .
  77. ^ هامرلی، پترا. "حمایت مجارستانی-ایتالیایی از جدایی طلبی کرواسی بین سال های 1928 و 1934". بررسی تاریخی بوهمی غربی
  78. ^ Kovrig 1976، ص. 195.
  79. ^ Kovrig 1976، ص. 196.
  80. ^ Kovrig 1976، ص. 197.
  81. ↑ Kovrig 1976، صفحات 197-198.
  82. ^ Kovrig 1976، ص. 199.
  83. ^ ab Kovrig 1976, p. 201.
  84. ↑ «دیکتاتوری پادشاه اسکندر و کلیسای کاتولیک رومی 1929–1934» (PDF) . بایگانی شده از نسخه اصلی (PDF) در 19 اکتبر 2013 . بازبینی شده در 29 دسامبر 2013 .
  85. ↑ در حالی به دنیا آمد که پدرش هنوز با پرنسس کریستینا هسن ازدواج کرده بود (بنابراین لازم بود او در ۱۵ فوریه ۱۹۶۵ پس از ازدواج با مادرش او را به طور قانونی به فرزندی قبول کند)
  86. ^ Словото, Виртуална библиотека за българска литература, Песни за Македония, Ив. وازوف: "Па шта си ти?".
  87. ^ Църнушанов، کوستا. Македонизмът и съпротивата на Македония срещу него, Университетско издание Св. Климент Охридски, صوفیه, 1992, ص. 107-108.
  88. ↑ ""Aleksandar od Jugoslavije" از 15. marta na Nova S". N1 (به صربی). 08-03-2021 . بازیابی شده در 2021-03-08 .
  89. ^ abcdefghijklmnopqrstu vwxyz aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba Acović, Dragomir (2012). Slava i čast: Odlikovanja među Srbima، Srbi među odlikovanjima . بلگراد: Službeni Glasnik. ص 273-289.
  90. ↑ اولیویرا، هامبرتو نونو د (2010). "Subsídio para a história das relações bilaterais entre Portugal ea Sérvia" [یارانه برای تاریخچه روابط دوجانبه بین پرتغال و صربستان]. Lusíada História . 2 (7): 460. ISSN  0873-1330 . بازیابی شده در 21 مارس 2020 .
  91. ↑ «Ordem Militar da Torre e Espada – Processos de Estrangeiros: Príncipe Alexandre (Regente do Reino dos Sérvios, Croatas e Eslovenos)» (به پرتغالی)، Arquivo Histórico da Presidência da República . بازبینی شده در 2 آوریل 2020.
  92. ↑ «رومانی». بایگانی شده از نسخه اصلی در 2015-04-02 . بازیابی شده در 2015-02-28 .
  93. ^ پینترست
کتابشناسی

لینک های خارجی

رسانه‌های مربوط به الکساندر اول یوگسلاوی در ویکی‌انبار