تعاریف دسته‌ای از کلمات هستند که برای بیان روابط مکانی یا زمانی ( در، زیر، به سمت، پشت، پیش ، و غیره) یا علامت‌گذاری نقش‌های معنایی مختلف ( از، برای ) استفاده می‌شوند. [1] متداول‌ترین قیدها عبارت‌اند از حروف اضافه (که قبل از متمم آنها هستند) و مضارع (که به دنبال متمم آنها می‌آیند).
یک قید معمولاً با یک عبارت اسمی ترکیب می شود که به آن مکمل یا گاهی مفعول می گویند . زبان انگلیسی عموماً دارای حروف اضافه است تا پسوند - کلماتی مانند in، under و of مقدم بر مفعول آنها، مانند در انگلستان ، زیر میز ، جین - اگرچه چند استثنا وجود دارد از جمله ago و با وجود این ، مانند "سه روز پیش". و "با وجود محدودیت های مالی". برخی از زبان‌هایی که از ترتیب کلمات متفاوتی استفاده می‌کنند، به جای آن پس‌پوزیشن دارند (مانند زبان‌های ترکی ) یا هر دو نوع دارند (مانند فنلاندی ). عبارتی که از یک قید همراه با متمم آن تشکیل می شود، عبارت اضافی (یا عبارت اضافه، عبارت پسین و غیره) نامیده می شود. چنین عبارتی می تواند به عنوان صفت یا قید عمل کند.
یک نوع کمتر متداول از ادیت ، اطراف است که از دو قسمت تشکیل شده است که در هر طرف مکمل ظاهر می شود. اصطلاحات دیگری که گاهی برای انواع خاصی از اطلاق استفاده می شود عبارتند از ambiposition ، inposition و interposition . برخی از زبان شناسان بدون در نظر گرفتن ترتیب کلمات قابل اجرا، از کلمه اضافه به جای قید استفاده می کنند. [2]
کلمه اضافه از لاتین می آید : prae- پیشوند (پیش پیشوند) ("قبل") و لاتین : ponere ("قرار دادن"). این به وضعیتی در لاتین و یونانی (و در انگلیسی ) اشاره دارد، که در آن چنین کلماتی قبل از مکمل خود قرار می گیرند (به جز گاهی در یونان باستان)، و از این رو "پیش موقعیت" هستند.
در برخی از زبان‌ها، از جمله سندی ، هندوستانی ، ترکی ، مجارستانی ، کره‌ای و ژاپنی ، کلمات مشابهی معمولاً بعد از مکمل خود می‌آیند. برای نشان دادن این موضوع، آنها را postpositions می نامند (با استفاده از پیشوند post- ، از پست لاتین به معنای "پشت، بعد"). همچنین مواردی وجود دارد که عملکرد توسط دو قسمت قبل و بعد از متمم انجام می شود. این را دور زدن می نامند (از پیشوند لاتین circum- "در اطراف").
در برخی از زبان ها، به عنوان مثال فنلاندی ، برخی از اضافات را می توان هم به عنوان حرف اضافه و هم به عنوان حرف اضافه استفاده کرد.
حروف اضافه، مضارع و حروف مجموعاً به عنوان اضافات شناخته می شوند (با استفاده از پیشوند لاتین ad- به معنای "به"). با این حال، برخی از زبان شناسان ترجیح می دهند بدون توجه به موقعیت نسبت به متمم، از حرف اضافه شناخته شده و قدیمی تر به جای قید استفاده کنند . [2]
یک گزاره معمولاً دقیقاً با یک مکمل ترکیب می‌شود ، اغلب یک عبارت اسمی (یا در تحلیلی دیگر، یک عبارت تعیین‌کننده ). در زبان انگلیسی، این معمولاً یک اسم است (یا چیزی که به عنوان اسم عمل می کند، به عنوان مثال، یک gerund )، همراه با مشخص کننده و تعدیل کننده های آن مانند مقالات ، صفت ها ، و غیره. متمم گاهی اوقات مفعول قید نامیده می شود . عبارت حاصل که توسط قیدی به همراه متمم آن تشکیل می شود، عبارت اضافی یا عبارت اضافه (PP) نامیده می شود (یا برای مشخص بودن، عبارت پسوندی یا حاشیه ای).
یک قید یک رابطه دستوری ایجاد می کند که مکمل آن را به کلمه یا عبارت دیگری در متن پیوند می دهد. همچنین به طور کلی یک رابطه معنایی برقرار می کند که ممکن است مکانی ( در ، روی ، زیر ، ...)، زمانی ( بعد از ، در طول ، ...) یا از نوع دیگری ( از ، برای ، از طریق ، ... باشد. ). اطلس جهانی ساختارهای زبان، اگر یک عبارت اسمی را به عنوان مکمل در نظر بگیرد و رابطه دستوری یا معنایی آن عبارت را با فعل موجود در عبارت حاوی نشان دهد، به عنوان یک ضمیمه رفتار می کند. [3]
چند نمونه از استفاده از حروف اضافه انگلیسی در زیر آورده شده است. در هر مورد، عبارت اضافه به صورت مورب ظاهر می شود ، حرف اضافه داخل آن به صورت پررنگ ظاهر می شود و مکمل حرف اضافه زیر آن خط کشیده می شود . همانطور که در برخی از مثال ها نشان داده شده است، بیش از یک عبارت اضافه ممکن است به عنوان الحاقی برای یک کلمه عمل کند.
در آخرین مثال، متمم به شکل یک قید است که به عنوان یک عبارت اسمی نامگذاری شده است. اشکال مختلف مکمل را در زیر ببینید. عبارات اضافه گاهی اوقات اسمی می شوند:
یک قول ممکن است حالت دستوری مکمل آن را تعیین کند. در زبان انگلیسی، مکمل‌های حروف اضافه در صورت وجود، حالت عینی را می‌گیرند ( از او ، نه * از او ). به عنوان مثال، در زبان یونانی کوئینه ، حروف اضافه معینی همیشه مفعول خود را در یک حالت خاص می گیرند (مثلاً ἐν همیشه مفعول خود را در داتیو می گیرد)، در حالی که حروف اضافه ممکن است بسته به معنای عبارت، در یکی از دو یا چند مورد مفعول خود را بگیرند. حرف اضافه (مثلاً، دی مفعول خود را بسته به معنی در مفعول یا مفعول می گیرد). برخی از زبان‌ها حالت‌هایی دارند که منحصراً بعد از حرف اضافه ( مورد اضافه ) یا اشکال خاصی از ضمایر برای استفاده پس از حرف اضافه ( ضمیر اضافه ) استفاده می‌شوند.
کارکردهای اضافات با نشانه های حروف همپوشانی دارند (به عنوان مثال، معنای حرف اضافه انگلیسی of در بسیاری از زبان ها با یک پایان مصداق بیان می شود )، اما اضافات به عنوان عناصر نحوی طبقه بندی می شوند، در حالی که نشانه های حروف صرفی هستند .
خود گزاره ها معمولاً غیر عطف هستند ("نامغیر"): آنها پارادایم هایی از شکل (مانند زمان، حالت، جنسیت و غیره) را به همان شکلی که افعال، صفت ها و اسم ها می توانند ندارند، ندارند. با این حال، استثنائاتی وجود دارد، مانند حروف اضافه که با یک مفعول ضمیر ترکیب شده اند و حروف اضافه را تشکیل می دهند .
ویژگی‌های زیر مشخصه اکثر سیستم‌های آدوزیونی است:
همانطور که در بالا ذکر شد، اقلام بسته به موقعیت آنها نسبت به متمم، با اصطلاحات مختلفی مورد اشاره قرار می گیرند.
در حالی که اصطلاح حرف اضافه گاهی به هر گزاره ای اشاره می کند، معنای دقیق تر آن فقط به مواردی اشاره دارد که مقدم بر مکمل آن باشد. نمونه هایی از این، از زبان انگلیسی، در بالا آورده شده است. نمونه های مشابه را می توان در بسیاری از زبان های اروپایی و دیگر زبان ها یافت، به عنوان مثال:
در ساختارهای دستوری خاص، متمم یک حرف اضافه ممکن است وجود نداشته باشد یا مستقیماً به دنبال حرف اضافه از موقعیت خود جابجا شود. این ممکن است به عنوان رشته حرف اضافه (همچنین به زیر مراجعه کنید)، مانند " با چه کسی رفتید ؟" و "تنها یک چیز بدتر از این است که در مورد آن صحبت شود ." همچنین برخی عبارات (عمدتاً محاوره ای) وجود دارد که در آنها مکمل یک حرف اضافه ممکن است حذف شود، مانند "من به پارک می روم. آیا می خواهی با [من] بیایی؟"، و فرانسوی Il fait trop froid، je. ne suis pas habillée pour ("خیلی سرد است، من برای [موقعیت] لباس نمی پوشم.") کلمات پررنگ در این مثال ها عموماً هنوز هم حرف اضافه در نظر گرفته می شوند زیرا وقتی یک عبارت را با مکمل تشکیل می دهند (در ساختارهای معمولی تر) آنها باید ابتدا ظاهر شوند.
یک پس‌پوزیشن به دنبال مکمل خود می‌آید تا یک عبارت پس‌پوزیشن را تشکیل دهد. مثالها عبارتند از:
برخی از ادیت ها می توانند قبل یا بعد از مکمل خود ظاهر شوند:
قیدهایی مانند موارد فوق که می توانند حرف اضافه یا پسوند باشند را می توان آمبیپوزیشن نامید . [5] با این حال، ambiposition همچنین ممکن است برای اشاره به یک محیط (نگاه کنید به زیر)، [6] یا به کلمه‌ای که به نظر می‌رسد به‌عنوان حرف اضافه و بعد به طور همزمان عمل می‌کند، مانند ساختار سانسکریت ودایی (اسم-1) استفاده شود. (اسم-2)، به معنای «از (اسم-1) به (اسم-2)». [7]
این که یک زبان در درجه اول دارای حرف اضافه یا پسوضع باشد به عنوان جنبه ای از طبقه بندی گونه شناختی آن در نظر گرفته می شود و تمایل دارد با سایر ویژگی های مربوط به جهت دهی سر همبستگی داشته باشد . از آنجایی که یک قید به عنوان سر عبارت آن در نظر گرفته می شود، عبارات اضافه به صورت سرآغازی (یا شاخه راست ) هستند، در حالی که عبارات پسوندی سر پایانی (یا شاخه چپ) هستند. این تمایل وجود دارد که زبان‌هایی که دارای پس‌پوزیشن هستند، ویژگی‌های سرآخری دیگری نیز داشته باشند، مانند افعالی که دنبال مفعول‌هایشان می‌آیند . و برای زبان‌هایی که دارای حروف اضافه هستند، ویژگی‌های سرآغازی دیگری نیز دارند، مانند افعالی که قبل از مفعول آنها قرار می‌گیرند . اما این تنها یک گرایش است. مثالی از زبانی که رفتار متفاوتی دارد لاتین است که بیشتر از حروف اضافه استفاده می کند، حتی اگر معمولاً افعال را بعد از مفعول آنها قرار می دهد.
یک محیط متشکل از دو یا چند قسمت است که در دو طرف مکمل قرار گرفته اند. تحریف در پشتو و کردی بسیار رایج است . در زیر نمونه هایی از زبان کردی شمالی (کرمانجی) آمده است:
ساخت‌های مختلف در زبان‌های دیگر نیز ممکن است به‌عنوان محیطی تحلیل شوند، برای مثال:
با این حال، اکثر این عبارات را می توان به عنوان داشتن ساختار سلسله مراتبی متفاوت (مانند عبارت اضافه ای که قید زیر را تغییر می دهد) تحلیل کرد. مثال چینی را می‌توان به‌عنوان یک عبارت اضافه با سرکردگی cóng ("از") تجزیه و تحلیل کرد و عبارت اسمی محلی bīngxīang lǐ ("یخچال داخل") را به عنوان مکمل آن در نظر گرفت.
Inposition یک نوع نادر از ادیت است که بین بخش‌های یک مکمل پیچیده ظاهر می‌شود . به عنوان مثال، در زبان بومی کالیفرنیایی تیمبیشا ، عبارت "از سرماخوردگی متوسط" را می توان با استفاده از ترتیب کلمه "سرد از میانگین" ترجمه کرد - این عبارت پس از اسم قرار می گیرد اما قبل از هر اصلاح کننده بعدی که بخشی از همان عبارت اسمی را تشکیل می دهد، قرار می گیرد . [8] کلمه لاتین cum نیز معمولاً به عنوان یک گزاره استفاده می شود، همانطور که در عبارت summa cum laude به معنای "با بالاترین ستایش" روشن می شود. "بالاترین با ستایش".
اصطلاح interposition [9] برای تصدیقات در ساختارهایی مانند کلمه به کلمه ، کودتای فرانسوی ("یکی پس از دیگری، مکرر ") و روسی друг с другом ("یکی با دیگری") استفاده شده است . این موردی نیست که یک قید در متمم ظاهر شود، زیرا این دو اسم یک عبارت واحد را تشکیل نمی‌دهند ( مثلاً عبارت * کلمه کلمه وجود ندارد). چنین کاربردهایی بیشتر جنبه هماهنگی دارند .
رشته حرف اضافه یک ساختار نحوی است که در آن حرف اضافه در جایی غیر از بلافاصله قبل از مکمل آن اتفاق می افتد. مثلا در جمله انگلیسی "What did you sit on?" حرف اضافه on دارای چه چیزی به عنوان مکمل است، اما آنچه به ابتدای جمله منتقل می شود، زیرا یک کلمه پرسشی است . این جمله بسیار رایج تر و طبیعی تر از جمله معادل بدون رشته است: "روی چه نشستی؟" رشته حرف اضافه معمولاً در زبان انگلیسی [10] و همچنین زبان های آلمانی شمالی مانند سوئدی یافت می شود . وجود آن در آلمانی مورد بحث است. رشته حرف اضافه همچنین در برخی از زبان های نیجریه-کنگو مانند واتا و گبادی و در برخی از انواع زبان های فرانسوی آمریکای شمالی یافت می شود .
برخی از دستور زبان های تجویزی انگلیسی می آموزند که حروف اضافه نمی توانند یک جمله را پایان دهند، اگرچه هیچ قانونی برای منع استفاده از آن وجود ندارد . [11] [12] قوانین مشابهی در طول ظهور کلاسیک گرایی به وجود آمدند، زمانی که آنها به تقلید از زبان های کلاسیک مانند لاتین در انگلیسی به کار رفتند. Otto Jespersen ، در Essentials of English Grammar (برای اولین بار در سال 1933 منتشر شد)، در مورد این قاعده برگرفته از تعریف اظهار داشت: «... و نه نیازی به حرف اضافه (لاتین: praepositio ) در برابر کلمه ای که حاکم است (به احمق ها بین (Sh akespeare]) به چه چیزی می خندید ؟ " [13]
جملات ساده از یک کلمه تشکیل شده است ( روی ، در ، برای ، به سوی ، و غیره). اضافات پیچیده شامل گروهی از کلمات هستند که به عنوان یک واحد عمل می کنند. نمونه هایی از حروف اضافه پیچیده در زبان انگلیسی عبارتند از in spite of , با توجه به , به جز , by dit of , و next to .
تمایز بین جملات ساده و پیچیده واضح نیست. بسیاری از اضافات پیچیده از اشکال ساده (مثلاً با + در → درون ، کنار + کنار → کنار ) از طریق دستور زبان مشتق شده اند . این تغییر به زمان نیاز دارد و در طی مراحل انتقالی، قید از جهاتی مانند یک کلمه واحد و از جهات دیگر مانند یک واحد چند کلمه ای عمل می کند. به عنوان مثال، قراردادهای املایی فعلی آلمان وضعیت نامشخص حروف اضافه خاص را به رسمیت می شناسد و دو املا را مجاز می کند: anstelle / an Stelle ("به جای")، aufgrund / auf Grund ("به دلیل")، mithilfe / mit Hilfe ("از طریق" ")، zugunsten / zu Gunsten ("به نفع")، zuungunsten / zu Ungunsten ("به ضرر")، zulasten/zu Lasten ("به هزینه"). [14]
تمایز بین اضافات پیچیده و ترکیب آزاد کلمات یک مسئله سیاه و سفید نیست: اضافات پیچیده (در انگلیسی، "اصطلاح اضافه") می توانند بیشتر متحجر یا کمتر متحجر شوند. در زبان انگلیسی، این به تعدادی از ساختارهای شکل "حرف اضافه + (مقاله) + اسم + حرف اضافه"، مانند جلوی , به خاطر . [15] ویژگی‌های زیر نشانه‌های خوبی هستند مبنی بر اینکه یک ترکیب معین به اندازه‌ای «یخ زده» است که به عنوان حرف اضافه پیچیده در انگلیسی در نظر گرفته شود: [16]
حروف اضافه حاشیه‌ای حروف اضافه‌ای هستند که با کلاس‌های کلمه دیگر، به‌ویژه حرف‌های مشارکتی، قرابت دارند. [17] حروف اضافه حاشیه ای مانند حروف اضافه رفتار می کنند اما از سایر قسمت های گفتار مشتق می شوند. برخی از حروف اضافه در زبان انگلیسی عبارتند از barring , about , considering , excluding , failing , follow , شامل , علیرغم , در نظر گرفتن , و احترام گذاشتن .
در توصیف برخی از زبان ها، حروف اضافه به مناسب (یا ضروری ) و نادرست (یا تصادفی ) تقسیم می شوند. حرف اضافه در صورتی نادرست نامیده می شود که قسمت دیگری از گفتار مانند حرف اضافه به کار رفته باشد. نمونه هایی از حروف اضافه ساده و پیچیده که به این ترتیب طبقه بندی شده اند عبارتند از prima di ("قبل") و davanti (a) ("در مقابل") در ایتالیایی ، [18] و ergo ("به دلیل") و causa (" به خاطر") در لاتین . [19] با این حال، در ارجاع به یونان باستان ، حرف اضافه نامناسب عبارتی است که نمی تواند به عنوان پیشوند یک فعل نیز باشد . [20]
همانطور که در بالا ذکر شد، اضافات معمولاً دارای عبارات اسمی به عنوان مکمل هستند. این می تواند شامل بندهای اسمی و انواع خاصی از عبارت فعل غیر محدود باشد :
کلمه to when قبل از مصدر در انگلیسی یک حرف اضافه نیست، بلکه یک ذره دستوری خارج از هر کلاس کلمه اصلی است .
در موارد دیگر، متمم ممکن است شکل یک صفت یا عبارت صفت یا یک قید داشته باشد. این ممکن است به عنوان مکملی در نظر گرفته شود که مقوله نحوی متفاوتی را نشان می دهد ، یا به سادگی به عنوان یک شکل غیر معمول از عبارت اسمی ( به نام گذاری مراجعه کنید ).
در مثال آخر، متمم حرف اضافه از در واقع عبارت اضافه دیگری است. دنباله حاصل از دو حرف اضافه ( از زیر ) ممکن است به عنوان یک حرف اضافه پیچیده در نظر گرفته شود. در برخی از زبان‌ها، چنین دنباله‌ای ممکن است با یک کلمه به‌عنوان روسی из-под iz-pod ("از زیر") نمایش داده شود.
به نظر می‌رسد که برخی از گزاره‌ها با دو مکمل ترکیب می‌شوند:
با این حال، معمولاً فرض می شود که سامی و گزاره زیر یک بند کوچک را تشکیل می دهند ، که سپس به مکمل تک حرف اضافه تبدیل می شود. (در مثال اول، کلمه ای مانند as ممکن است در نظر گرفته شود که حذف شده است ، که در صورت وجود، رابطه دستوری را روشن می کند.)
اقلام را می توان برای بیان طیف وسیعی از روابط معنایی بین مکمل آنها و بقیه زمینه استفاده کرد. روابط بیان شده ممکن است فضایی (نشان دهنده مکان یا جهت)، زمانی (نشان دهنده موقعیت در زمان) یا روابط بیان کننده مقایسه، محتوا، عامل، ابزار، وسیله، شیوه، علت، هدف، مرجع و غیره باشد.
اکثر اقلام رایج بسیار چند معنایی هستند (آنها معانی مختلفی دارند). در بسیاری از موارد، یک معنای اولیه و مکانی با فرآیندهای استعاری یا دیگر به کاربردهای غیرمکانی تعمیم می‌یابد . به دلیل تنوع معانی، یک قید منفرد اغلب معادل‌های ممکن زیادی در زبان دیگر دارد، بسته به بافت دقیق. این می تواند باعث ایجاد مشکلات در یادگیری زبان خارجی شود . استفاده همچنین می تواند بین گویش های یک زبان متفاوت باشد (به عنوان مثال، انگلیسی آمریکایی در آخر هفته استفاده می کند ، در حالی که انگلیسی بریتانیایی در آخر هفته استفاده می کند ).
در برخی زمینه‌ها (مانند برخی از افعال عبارتی ) انتخاب گزاره ممکن است توسط عنصر دیگری در ساخت تعیین شود یا توسط ساختار به عنوان یک کل ثابت شود. در اینجا ممکن است گزاره از خود محتوای معنایی مستقل کمی داشته باشد، و ممکن است دلیل روشنی وجود نداشته باشد که چرا گزاره خاص به جای دیگری استفاده می شود. نمونه هایی از این عبارات عبارتند از:
حروف اضافه گاهی نقش هایی را مشخص می کنند که ممکن است عمدتاً دستوری در نظر گرفته شوند:
معانی مکانی اضافات ممکن است جهت دار یا ایستا باشد . معنای جهت دار معمولاً شامل حرکت در یک جهت خاص ("کی به فروشگاه رفت")، جهتی که در آن چیزی منتهی می شود یا اشاره می کند ("مسیری به داخل جنگل") یا وسعت چیزی ("مه از لندن کشیده شد" به پاریس"). معنای ایستا فقط یک مکان را نشان می دهد (" در فروشگاه"، " پشت صندلی"، " روی ماه"). برخی از حروف اضافه می توانند هر دو کاربرد داشته باشند: "او در آب نشست" (ایستا). «او در آب پرید» (احتمالاً جهت دار). در برخی از زبان ها، مورد مکمل بسته به معنی متفاوت است، مانند چندین حرف اضافه در آلمانی ، مانند :
در انگلیسی و بسیاری از زبان‌های دیگر، عبارات اضافه با معنای ایستا معمولاً به‌عنوان عبارات قید کننده پس از یک کوپولا استفاده می‌شوند ("باب در فروشگاه است"). این ممکن است با برخی از حروف اضافه جهت دار نیز اتفاق بیفتد ("باب از استرالیا است")، اما کمتر رایج است. عبارات اضافه جهت دار بیشتر با افعالی ترکیب می شوند که حرکت را نشان می دهند ("جی در حال رفتن به اتاق خوابش است"، اما نه *"جی در اتاق خوابش دراز کشیده است").
معانی جهتی را می توان بیشتر به تلیک و آتلیک تقسیم کرد . عبارات حرف اضافه دلالت بر حرکت تمام راه تا نقطه پایان دارند ("او به سمت حصار دوید")، در حالی که عبارات آتلیک اینطور نیست ("او به سمت حصار دوید"). [21]
معانی ایستا را می توان به دو دسته تصویری و غیر فرافکنی تقسیم کرد که معانی فرافکنی آنهایی هستند که درک آنها مستلزم آگاهی از دیدگاه یا دیدگاه است. برای مثال، معنای «پشت سنگ» احتمالاً به موقعیت گوینده (برفکنی) بستگی دارد، در حالی که معنای «روی میز» (غیر فرافکنی) نیست. گاهی اوقات تعبیر مبهم است، مانند «پشت خانه» که ممکن است به معنای پشت طبیعی خانه باشد یا در طرف مقابل خانه از گوینده. [22]
برخی از زبان‌ها دارای گزاره‌های عطفی هستند - اضافات (معمولاً حروف اضافه) که برای شخص دستوری و/یا عدد دستوری علامت‌گذاری می‌شوند تا معانی مانند "بر من"، "از تو" و غیره نشان دهند. در زبان‌های هند و اروپایی این پدیده بیشتر به زبان های سلتیک مانند ولزی و ایرلندی . لهستانی همچنین اجازه می دهد تا حدی از ترکیب حروف اضافه با ضمایر در سوم شخص. [23]
اکثر حروف اضافه ولزی قابل عطف هستند. این امر با داشتن یک حرف اضافه مانند o ( ' از/از ' ) + یک عنصر پیوند دهنده به دست می آید. در مورد o این -hon- + عنصر ضمیر جذب شده است، که در نتیجه ohon- شکل "ساقه" حرف اضافه است. در گفتار معمول است که ضمیر بعد از حرف اضافه وجود داشته باشد، اما می توان آن را حذف کرد. مگر اینکه با ضمیر استفاده شود، شکل همیشه o است و نه "ساقه"، به عنوان مثال dw i'n dod o Gymru - " من از ولز آمده‌ام " ، gormod o gwrw - " بیش از حد ( از ) آبجو " .
جدول زیر اشکال عطف حرف اضافه o ( ' از / از ' ) را نشان می دهد. ضمایر اختیاری که به دنبال اشکال عطف می آیند در داخل پرانتز آورده شده است.
Cymerodd ef hi ohonof – « او آن را از من گرفت » .
حروف اضافه در زبان های سامی ، از جمله عبری ، [24] عربی ، آشوری نوآرامی و آمهری یافت می شود .
مثلاً حرف اضافه عربی على ( /ʕalaː ) " بر " علىَّ ( /ʕalajːa / ) " را بر من عطف مى كند " ، علَيْكَ ) ( / ʕalajka / ) " بر شما M . SG ) ' , علَيْهِ ( /ʕalajhi / ) ' بر او ' و غيره .
برخی از زبان‌های ایرانی ، از جمله فارسی ، حروف اضافه را ایجاد کرده‌اند. به عنوان مثال، فارسی az u ' از او / او ' می شود azaš ; با šoma ' با تو PL ' باهاتون می شود .
در زبان های عاشقانه ایبریایی مانند اسپانیایی و پرتغالی ، حرف اضافه con یا com با ' دارای اشکال خاصی است که ضمایر خاصی را در خود جای می دهد (بسته به زبان). به عنوان مثال، در زبان اسپانیایی و آستوریایی conmigo به معنای " با من " است . از نظر تاریخی، این از استفاده لاتین cum ' با ' پس از ضمیر، مانند mecum ' با من ' ایجاد شد .
بورورو ، زبان بومی برزیل، در همه زمینه‌ها از پس‌پوزیشن استفاده می‌کند: توری جی « درباره کوه‌ها » . هنگامی که اینها یک ضمیر را به جای یک اسم کامل تغییر می دهند، عبارت به یک پسوند عطفی منقبض می شود [25] (و بنابراین مانند یک پیشوند ضمیری به نظر می رسد، به جای یک پسوند مانند مثال های بالا: bagai " برای " ، i-wagai " برای من ' ).
اغلب شباهت هایی از نظر شکل بین قیدها و قیدها وجود دارد . برخی از قیدها از ادغام حرف اضافه و مکمل آن مشتق شده اند (مانند طبقه پایین ، از پایین (از پله) و زیرزمین ، از زیر (زمین) ). برخی از کلمات می توانند هم به عنوان قید و هم به عنوان حرف اضافه عمل کنند، مانند داخل ، روی ، زیر (به عنوان مثال، می توان گفت "برو داخل"، با استفاده از قید، یا "برو داخل خانه"، با استفاده اضافه). چنین مواردی مشابه افعالی هستند که می توانند به صورت متعدی یا غیر گذرا به کار روند، و بنابراین، اشکال قید ممکن است به عنوان "حروف اضافه" تحلیل شوند. این تحلیل [26] را می‌توان به قیدهای دیگر مانند اینجا (این مکان)، آنجا (آن مکان)، پس از آن و غیره نیز تعمیم داد، اگرچه این قیدها هرگز مکمل نیستند.
بسیاری از افعال عبارتی انگلیسی حاوی ذراتی هستند که به صورت قید به کار می روند، حتی اگر آنها اکثراً شکل حرف اضافه دارند (این کلمات را می توان قید اضافه نامید ). مثالها در ادامه ، سوار شدن ، و غیره و بیش از در take over ، fall over و غیره هستند. معادل ها در هلندی و آلمانی پیشوندهای جداشدنی هستند ، که اغلب آنها نیز شکلی یکسان با حروف اضافه دارند: به عنوان مثال، هلندی aanbieden و آلمانی anbieten (هر دو به معنای "ارائه کردن") حاوی پیشوند قابل تفکیک aan/an هستند که به معنای حرف اضافه نیز می باشد. "روشن" یا "به".
برخی از کلمات را می توان هم به عنوان ضمیمه و هم به عنوان ربط فرعی استفاده کرد :
می‌توان چنین ربط‌هایی (یا حتی سایر حروف ربط فرعی) را به عنوان حروف اضافه که یک جمله کامل را به عنوان مکمل می‌گیرند، تحلیل کرد.
در برخی از زبان ها، از جمله تعدادی از انواع چینی ، بسیاری از کلماتی که به عنوان حرف اضافه عمل می کنند نیز می توانند به عنوان فعل استفاده شوند . به عنوان مثال، در زبان چینی استاندارد ، 到dào را می توان به صورت حرف اضافه یا شفاهی به کار برد:
به دلیل این همپوشانی، و این واقعیت که دنباله ای از عبارات اضافه و عبارات فعل اغلب شبیه یک ساخت فعل متوالی است ، حروف اضافه چینی (و زبان های دیگر با ساختار دستوری مشابه) اغلب به عنوان سرپوش نامیده می شوند .
همانطور که در بخش‌های قبلی اشاره شد، می‌توان گفت که چینی نیز دارای پس‌پوزیسیته است، اگرچه می‌توان آنها را به عنوان عناصر اسمی ( اسم ) تحلیل کرد. برای اطلاعات بیشتر، به مقاله گرامر چینی ، به ویژه بخش‌های پوشش و عبارات محلی مراجعه کنید .
برخی از نشانه‌های دستوری دستوری عملکردی مشابه با اضافات دارند. یک پسوند در یک زبان ممکن است از نظر معنایی معادل حرف اضافه یا پسوند در زبان دیگر باشد. به عنوان مثال، در انگلیسی، عامل یک ساختار غیرفعال با حرف اضافه با علامت گذاری می شود ، در حالی که در روسی با استفاده از حالت ابزاری مشخص می شود . گاهی اوقات چنین معادلاتی در یک زبان واحد وجود دارد. به عنوان مثال، حالت جنسی در آلمانی اغلب با عبارتی که از حرف اضافه von استفاده می کند قابل تعویض است (همانطور که در زبان انگلیسی، حرف اضافه of اغلب با پسوند ملکی 's قابل تعویض است ).
اضافات از نظر نحوی با مکمل خود ترکیب می شوند، در حالی که علامت های کوچک با اسم از نظر صرفی ترکیب می شوند . در برخی موارد ممکن است مشخص نباشد که کدام مورد کاربرد دارد. موارد زیر برخی از ابزارهای ممکن برای ایجاد چنین تمایزی است:
با این حال، همیشه نمی توان تمایز روشنی قائل شد. به عنوان مثال، عناصر پساسمی در زبان ژاپنی و کره‌ای گاهی ذرات مورد و گاهی اوقات پس‌پوزیشن نامیده می‌شوند. گاهی اوقات آنها را به عنوان دو گروه مختلف تجزیه و تحلیل می کنند زیرا ویژگی های متفاوتی دارند (مثلاً توانایی ترکیب با ذرات متمرکز)، اما در چنین تحلیلی مشخص نیست که کدام کلمات باید در کدام گروه قرار گیرند.
ترکی ، فنلاندی و مجارستانی دارای موارد و موارد پس‌پوزیسیون گسترده هستند، اما شواهدی وجود دارد که به تمایز این دو کمک می‌کند:
در این مثالها، علامت‌های حروف با میزبان خود یک کلمه را تشکیل می‌دهند (همانطور که با هارمونی واکه‌ها ، سایر جلوه‌های درونی کلمه و توافق صفت‌ها در فنلاندی نشان داده می‌شود)، در حالی که پس‌پوزیشن‌ها کلمات مستقلی هستند. همانطور که در آخرین مثال مشاهده می شود، اضافات اغلب همراه با ضمائم مورد استفاده می شوند - در زبان هایی که دارای یک مورد هستند، یک گزاره معین معمولاً در یک مورد خاص مکمل می شود، و گاهی اوقات (همانطور که در بالا دیده شد) انتخاب عبارت است. case به مشخص کردن معنای ادله کمک می کند.
