stringtranslate.com

جیائوزی

Jiaozhi ( چینی استاندارد ، پینیین : Jiāozhǐ )، یا ویتنامی : Giao Chỉ ، یک منطقه تاریخی بود که توسط سلسله‌های مختلف چینی اداره می‌شد و مطابق با شمال ویتنام کنونی بود . پادشاهی نانیوه (204–111 قبل از میلاد) فرماندهی جیائوژی ( چینی :交趾郡، 交阯郡؛ ویتنامی : Quận Giao Chỉ ، chữ Hán : 郡交趾) را ایجاد کرد که از طریق ویتنام مرکزی از طریق ویتنام وجود داشت. دوره اول و دوم حکومت چین در زمان سلسله هان ، فرماندهی بخشی از استانی به همین نام بود (که بعداً به جیائوژو تغییر نام داد ) که شمال و مرکز ویتنام امروزی و همچنین گوانگدونگ و گوانگشی در جنوب چین را پوشش می داد. در سال 670 پس از میلاد، جیائوژی در تحت الحمایه عنان که توسط سلسله تانگ تأسیس شده بود جذب شد . پس از آن، استفاده رسمی از نام Jiaozhi با "Annan" (Annam) و نام های دیگر ویتنام جایگزین شد ، به جز در دوره کوتاه چهارم حکومت چین که سلسله مینگ ویتنام را به عنوان استان Jiaozhi اداره می کرد .

نام

وقایع نگاران چینی ریشه شناسی های عامیانه مختلفی را برای این نام اختصاص دادند.

به گفته میشل فرلوس ، جیائو چینی-ویتنامی در Jiaozhǐ (交趾)، همراه با نام قومی و خودمختار مردم لائوس (lǎo 獠) و نام قومی Gēlǎo (仡佬)، جمعیت کرایه پراکنده از گویژو شمالی (China) ویتنام، از *k(ə)ra:w پدید آمده است . [7] etymon *k(ə)ra:w همچنین نام قومی Keo/Kæw kɛːw A1 را به ارمغان می آورد ، نامی که مردمان تای زبان به ویتنامی ها داده اند، که در حال حاضر کمی تحقیرآمیز است. [7] در Pupeo ( شاخه Kra )، کیو برای نامگذاری تای ( مرکزی تای ) ویتنام شمالی استفاده می شود. [8]

jiāo 交< MC kæw < OC *kraw [ k.raw ]

lǎo 獠< MC lawX < OC *C-rawʔ [C. خامˀ ]

فردریک پین پیشنهاد می‌کند که *k(ə)ra:w به معنای «انسان» است و از زبان استرالیایی سرچشمه می‌گیرد : [9] او همچنین آن را به یک ریشه محلی پیوند می‌دهد * trawʔ [nb 1] ، که با تارو مرتبط است ، اجدادی از انواع مختلف است. آیتم‌های واژگانی اتریشآسیایی مانند «مونیک (گفتاری Mon krao یا Nyah-kur traw )، پالونژیک (Tung-wa kraɷʔ یا Sem klao )، یا Katuic (Ong raw یا Souei ʰraw < Proto-Katuic * craw )» و احتمالاً برانگیخته شده یک روش کشت خاص (احتمالاً مبتنی بر غده) که توسط جوامع کوچک باغبانی Mon-Khmer استفاده می شود - برخلاف جوامع پیچیده تر و پیشرفته تر کشت غلات (احتمالاً مبتنی بر برنج)" [11]

در همین حال، جیمز چمبرلین ادعا می‌کند که جیائو از کلمه‌ای نشأت گرفته است که اجدادی به لائوس نیز دارد، بنابراین به معنای جیائو و لائو هم خانواده هستند. [12] چمبرلین، مانند یواخیم شلزینگر، ادعا می‌کند که زبان ویتنامی در ابتدا در ناحیه رودخانه سرخ در شمال ویتنام فعلی قرار نداشت. به گفته آنها، منطقه دلتای رود سرخ در ابتدا توسط تای زبانان ساکن بوده است . آنها ادعا می کنند که این منطقه تنها بین قرن هفتم و نهم پس از میلاد، [13] یا حتی در اواخر قرن دهم، در نتیجه مهاجرت از جنوب، یعنی ویتنام مدرن شمال مرکزی، ویتنامی زبان شد . [14] [15] طبق سوابق هان تانگ ، در شرق Jiaozhi و سواحل گوانگدونگ ، گوانگشی توسط تای-کادای زبانان (که معاصران چینی آنها را Lǐ俚و Lǎo獠 می نامیدند) جمعیت داشت . [16] [17] [18] کاترین چرچمن پیشنهاد می‌کند که نویسه چینی 獠 یک اصطلاح بومی را آوانویسی می‌کند و از ترکیب‌های دو نویسه‌ای قدیمی‌تر کوتاه شده است (که برای رونویسی خوشه‌ی همخوان اولیه این نام استفاده می‌شد). با توجه به اینکه ترکیب‌های قدیمی‌تر دو کاراکتری 鳩獠Qiūlǎo ، 狐獠Húlǎo ، و 屈獠Qūlǎo * kɔ-lawʔ ، * ɣɔ-lawʔ ، و * kʔymoon ، به ترتیب، تلفظ می شدند . که یا مربوط به کلمه klao به معنی "شخص" در زبان های Kra است، یا ترکیبی است به معنای "مردم ما" از پیشوند k- برای "مردم" و ضمیر اول شخص جمع اول شخص - rəu [ nb 2] "ما، ما". [19] با این وجود، مایکل چرچمن اذعان کرد که "فقدان سوابق جابجایی های جمعیتی در مقیاس بزرگ نشان می دهد که یک گروه نسبتاً ثابت از مردم در جیائوژی در طول دوره هان تانگ وجود داشته اند که به زبان های اتریشآسیایی اجدادی ویتنامی های مدرن صحبت می کردند." [20]

جیائوزی که در زبان مالایی کوچی تلفظ می‌شود ، تبدیل به کوچین چین تاجران پرتغالی شد .  1516 ، که برای متمایز کردن آن از شهر و پادشاهی کوچین در هند، اولین دفتر مرکزی آنها در ساحل مالابار ، آن را به این نام نامیدند . پس از آن " کوچینچینا " نامیده شد. [21] [22]

تاریخچه

اشاره های اولیه

منابع چینی متعدد، مربوط به دوره های بهار و پاییز و کشورهای متخاصم ، مکانی به نام جیائو (ژی) را در جنوب چین باستان ذکر کرده اند . [23] [24] [25] [26] [27] [28] کتاب مناسک اولین منبع موجود است که نام Jiaozhi را با Nanman مرتبط کرده است . [29] با این حال، مورخ ویتنامی Đào Duy Anh ، Jiaozhi (که در متون باستانی ذکر شده است) را فقط در جنوب کوه هنگ (衡山) (با نام مستعار 霍山 کوه هوو یا 天柱山کوه Tianzhu )، در قسمت پایینی Yangdraintze قرار می دهد . حوضه، و هیچ کجا دورتر از امروز استان آنهویی در چین (یعنی نه در شمال ویتنام امروزی ). بر این اساس، Đào Jiao (zhi) را به عنوان "سرزمینی در جنوب که با قلمروهای [چین باستان] هم مرز بود" تعریف می کند. [30]

ون لانگ

ایالت بومی وان لانگ به خوبی تایید نشده است، اما منابع بسیار بعدی از Giao Chỉ به عنوان یکی از مناطق قلمرو ( bộ ) نام می برند. قلمرو آن ظاهراً شامل هانوی امروزی و زمینی در ساحل راست رودخانه سرخ است . طبق سنت، پادشاهان هونگ مستقیماً بر Mê Linh حکومت می کردند در حالی که سایر مناطق توسط اربابان وابسته لاک اداره می شدند. [31] پادشاهی ون لانگ در حدود 258 قبل از میلاد به دست شاهزاده Thục Phán افتاد .

او لاسی

Thục Phán پایتخت خود را در Co Loa در منطقه Dong Anh هانوی تأسیس کرد . ارگ در حدود 208 قبل از میلاد توسط ژنرال شین ژائو توئو گرفته شد .

نانیو

ژائو توئو پادشاهی مستقل خود را در سال 204 اعلام کرد و قلمرو ویتنامی خود را به عنوان دو فرمانده جیائوزی و جیوژن سازمان داد ( به ویتنامی : Cửu Chân ؛ تان هوآ ، نگه آن و ها تِن امروزی ). به دنبال کودتای بومی که پادشاه ژائو و مادر چینی اش را کشت ، هان ها در سال های 112 و 111 قبل از میلاد دو تهاجم کردند که پایتخت نانیو در پانیو ( گوانگژو ) را ویران کردند. هنگامی که سلسله هان نانیو را در 111 قبل از میلاد فتح کرد، دربار هان آن را به 9 فرماندهی تقسیم کرد، یک فرماندهی به نام جیائوزی مرکز اداره و حکومت هان برای هر 9 منطقه بود. به همین دلیل، کل مناطق 9 فرماندهی زمانی جیائوزی نامیده می شد. از هان تا تانگ، حداقل نام‌های Jiaozhi و Jiao county برای بخشی از Jiaozhi دوران هان استفاده می‌شد. در سال 670، جیائوزی در اداره بزرگتری به نام عنان (جنوب آرام) جذب شد. پس از این، نام Jiaozhi برای دلتای رودخانه سرخ و بیشتر یا تمام شمال ویتنام (Tonkin) به کار رفت. [32]

سلسله هان

استان های چین در اواخر دوره سلسله هان شرقی، 189 م

سلسله هان فرمان تسلیم فرماندهان نانیوه در جیائوژی و جیوژن را دریافت کرد و آنها را در پست های خود تأیید کرد و " اولین دوره سلطه شمالی " را در تاریخ ویتنام آغاز کرد . این فرماندهان توسط مدیران بزرگ ( taishou ) که بعداً توسط بازرسان (刺史، cishi ) از Jiaozhou یا "جیائوژی استان" ( Giao Chỉ bộ ) نظارت می شدند، که اولین آنها شی دای بود، اداره می شدند.

تحت حکومت هان، مرکز سیاسی سرزمین‌های نانیوه سابق از پانیو ( گوانگژو ) به جنوب به جیائوزی منتقل شد. پایتخت Jiaozhi ابتدا Mê Linh (Miling) (در منطقه مدرن Me Linh هانوی ) و سپس Luy Lâu در منطقه Thuan Thanh باک نین بود . [33] [34] بر اساس کتاب "رساله جغرافیایی" هان، جیائوژی شامل 10 شهرستان بود : لیلو (羸🨻)، اندینگ (安定)، گولو (苟屚)، میلینگ (麊泠)، کویانگ (曲昜)، Beidai (北帶)، Jixu (稽徐)، Xiyu (西于)، Longbian (龍編) و Zhugou (朱覯). Đào Duy Anh اظهار داشت که قلمرو Jiaozhi شامل تمام Tonkin ، به استثنای مناطق بالادست رودخانه سیاه و رودخانه Ma است . [35] جنوب غربی گوانگشی نیز بخشی از Jiaozhi بود. [35] منطقه جنوب غربی Ninh Bình امروزی مرز جیوژن بود. بعدها، سلسله هان فرماندهی دیگری به نام رینان ( Nhật Nam ) در جنوب جیوژن ایجاد کرد که از گذرگاه نانگ تا استان کوانگ نام امتداد دارد .

یکی از مدیران بزرگ جیائوزی، سو دینگ بود. [36] در سال 39 پس از میلاد، دو خواهر Trưng Trắc و Trưng Nhị که دختران لرد لاک Mê Linh بودند، قیامی را رهبری کردند که به سرعت به منطقه ای تقریباً ویتنام امروزی گسترش یافت (Jiaozhi، Jiuzhen ، Hepu و Rinan )، سو دینگ و ارتش هان را مجبور به فرار کرد. همه اربابان لاک تسلیم ترنگ تراک شدند و ملکه او را تاج گذاری کردند. [37] در سال 42 پس از میلاد امپراتوری هان با فرستادن یک اکسپدیشن فتح مجدد به رهبری ما یوان به عقب برگشت . ستون‌های مسی ما یوان ظاهراً توسط ما یوان پس از سرکوب قیام خواهران ترنگ در سال 44 پس از میلاد ساخته شد . به منظور ساخت ستونی که روی آن کتیبه "اگر این ستون برنزی فرو بریزد جیائوژی نابود خواهد شد" در لبه امپراتوری چین حک شده بود. [40] پس از شکست خواهران Trưng، هزاران مهاجر چینی (عمدتا سرباز) وارد شدند و در Jiaozhi مستقر شدند، نام خانوادگی Ma را برگزیدند و با دختران محلی لاک وییت ازدواج کردند ، در حالی که لاک محلی حاکم بود، شروع به توسعه طبقه حاکمه هان ویت کردند. خانواده‌های طبقاتی که به ما یوان تسلیم شده بودند، به عنوان کارمندان محلی در دولت هان استفاده می‌شدند و شرکت‌کنندگان طبیعی در روند ازدواج‌های داخلی بودند. [41] در سال 100، مردم چم در شهرستان شیانگلین (نزدیک به هوی امروزی ) به دلیل مالیات های بالا علیه حکومت هان شورش کردند. چم ها مراکز هان را غارت و سوزاندند. هان ها با سرکوب شورش پاسخ دادند، رهبران خود را اعدام کردند و به شیانگلین دو سال مهلت مالیاتی دادند. [42] در سال‌های 136 و 144، مردم چم دوباره دو شورش دیگر به راه انداختند که شورش‌هایی را در ارتش امپراتوری از جیائوزی و جیوژن و سپس شورش در جیائوزی برانگیخت. به گفته کایرنان، فرماندار جیائوزی با «کلمات وسوسه‌انگیز» آنها را به تسلیم واداشت. [42]

در سال 115، ووهو لی ناحیه کانگوو علیه هان شورش کرد. در سال بعد، هزاران شورشی از یولین و هپو کانگوو را محاصره کردند. ملکه دواگر دنگ تصمیم گرفت از درگیری اجتناب کند و در عوض، رن چوئو، سانسورگر را با اعلامیه ای برای عفو آنها فرستاد. [43]

در سال 157، چو دات رهبر لاک در جیوژن به قاضی چینی حمله کرد و آن را کشت، سپس با ارتشی چهار تا پنج هزار نفری به سمت شمال حرکت کرد. فرماندار جیوژن، نی شی کشته شد. ژنرال هان جیوژن، وی لانگ، ارتشی جمع کرد و چو دات را شکست داد و 2000 شورشی را سر برید. [44] [45]

در سالهای 159 و 161، بازرگانان هندی به جیائوزی رسیدند و به دولت هان خراج پرداختند. [46]

در سال 166، یک هیئت تجاری رومی وارد جیائوزی شد و خراجی را به هان آورد که «احتمالاً از بازارهای محلی» رینان و جیائوزی خریداری شده بودند. [47]

در سال 178، مردم ووهو تحت رهبری لیانگ لانگ جرقه شورشی را علیه هان در هپو و جیائوزی برانگیختند. لیانگ لانگ شورش خود را به سراسر شمال ویتنام، گوانگشی و ویتنام مرکزی گسترش داد و همه گروه‌های قومی غیر چینی در جیائوزی را جذب کرد. در سال 181 امپراتوری هان ژنرال چو چوان را برای مقابله با شورش فرستاد. در ژوئن 181 لیانگ لانگ دستگیر و سر بریده شد و شورش او سرکوب شد. [48]

در سال 192، مردم چم در شهرستان شیانگلین به رهبری Khu Liên با موفقیت علیه سلسله هان شورش کردند. Khu Liên پادشاهی مستقل لام Ấp را پیدا کرد . [49]

جیائوزی به عنوان مرکز ثقل اقتصادی در سواحل جنوبی امپراتوری هان ظهور کرد. در سال 2 پس از میلاد، این منطقه چهار برابر تعداد خانوارهای نانهای (گوانگدونگ امروزی) گزارش شد، در حالی که تراکم جمعیت آن 9.6 برابر بیشتر از گوانگدونگ تخمین زده می شود. جیائوزی تامین کننده کلیدی برنج بود و صنایع دستی و منابع طبیعی ارزشمندی تولید می کرد. موقعیت منطقه برای تجارت بسیار مطلوب بود. به خوبی از طریق کانال لینگ به مرکز چین متصل شد و نزدیکترین ارتباط بین دربار هان و جاده ابریشم دریایی را تشکیل داد . [50]

در پایان قرن دوم پس از میلاد، بودیسم (که قرن‌ها قبل از آن توسط بوداییان هندی از طریق دریا آورده شد) رایج‌ترین دین جیائوزی شد. [51]

سه پادشاهی

در طول دوره سه پادشاهی , Jiaozhi از Longbian ( Long Biên ) توسط Shi Xie به نمایندگی از وو اداره می شد . این خانواده چندین فرماندهی اطراف را کنترل می کردند، اما پس از مرگ رئیس، گوانگژو به عنوان استانی مجزا از شمال شرقی جیائوژو تشکیل شد و پسر شی ژی تلاش کرد تا جایگزین منصوب شده پدرش را غصب کند. در تلافی، سان کوان پسر و همه برادرانش را اعدام کرد و بقیه اعضای خانواده را به وضعیت مشترک تنزل داد. [52]

سلسله مینگ

در طول چهارمین تسلط چین بر ویتنام ، سلسله مینگ نام تاریخی Jiaozhi را احیا کرد و استان Jiaozhi را در شمال ویتنام ایجاد کرد. پس از عقب راندن نیروهای مینگ، ل لاشی تمام ساختار اداری سابق را کنار گذاشت و کشور را به 5 دائو تقسیم کرد . بنابراین، Giao Chỉ و Giao Châu از آن زمان هرگز نام واحدهای اداری رسمی نبوده اند.

تماس چین و رومی

لیوان شیشه‌ای سبز رومی کشف شده از مقبره سلسله هان شرقی (25-220 پس از میلاد)، گوانگشی ، چین

در سال 166 پس از میلاد، آنتون ( مارکوس اورلیوس آنتونینوس ) از ایالت تاچین مأمورانی را از آن سوی رینان فرستاد تا عاج، شاخ کرگدن و لاک پشت را به دربار هان تقدیم کنند. [53] سوابق هو هان شو:

در سال نهم یانکسی [166 پس از میلاد]، در زمان امپراتور هوان ، پادشاه داکین [امپراتوری روم]، آندون ( مارکوس اورلیوس آنتونینوس ، r.  161–180)، فرستادگانی را از آن سوی مرزها از طریق رینان فرستاد. .. در زمان امپراتور هی [89–105 پس از میلاد]، آنها چندین فرستاده را فرستادند که خراج و هدایا را حمل می کردند. بعداً مناطق غربی شورش کردند و این روابط قطع شد. سپس، در طی سالهای دوم و چهارم یانشی در سلطنت امپراتور هوان [159 و 161 پس از میلاد]، و اغلب از آن زمان، [این] خارجی ها [از طریق دریا] به مرزهای رینان [فرماندهی در ویتنام مرکزی مدرن] رسیده اند. ارائه ها [54] [55]

در کتاب لیانگ آمده است:

بازرگانان این کشور [امپراتوری روم] مکرراً از فونان [در دلتای مکونگ ]، رینان ( آنام ) و جیائوزی [در دلتای رودخانه سرخ در نزدیکی هانوی مدرن ] بازدید می کنند. اما تعداد کمی از ساکنان این ایالت های مرزی جنوبی به داکین آمده اند. در سال پنجم دوره هوانگوو سلطنت سان کوان [226 پس از میلاد] یک تاجر داکین که نامش کوین لون بود به جیائوزی [تونکین] آمد. بخشدار [ تایشو ] جیائوزی، وو میائو، او را نزد سون کوان [امپراتور وو] فرستاد، و او از او گزارشی در مورد کشور مادری و مردم آن درخواست کرد.» [56]

پایتخت جیائوزی توسط فردیناند فون ریختهوفن در سال 1877 پیشنهاد شد تا بندری باشد که بطلمیوس جغرافیدان و رومیان به نام کاتیگارا در نزدیکی هانوی امروزی قرار دارد . [57] [58] دیدگاه Richthofen به طور گسترده ای پذیرفته شد تا زمانی که باستان شناسی در Óc Eo در دلتای مکونگ نشان داد که مکان ممکن است محل آن بوده باشد. به نظر می‌رسد کاتیگارا در چند قرن اول پس از میلاد، پیش از جایگزینی با گوانگدونگ ، بندر اصلی کشتی‌هایی بوده است که از غرب به چین سفر می‌کردند . [59]

از نظر یافته های باستان شناسی، یک ظروف شیشه ای رومی دوران جمهوری خواهان در مقبره هان غربی در گوانگژو در امتداد دریای چین جنوبی پیدا شده است که مربوط به اوایل قرن اول قبل از میلاد است. [60] علاوه بر این، از سایتی در نزدیکی رودخانه سرخ در استان شمالی لائو کای ویتنام (مرز با یوننان )، یک کاسه شیشه‌ای متعلق به اواخر قرن اول قبل از میلاد تا اوایل قرن اول پس از میلاد به همراه 40 اثر باستانی از جمله هفت اثر باستانی کشف شد. طبل هگر نوع اول . [61] در Óc Eo، که در آن زمان بخشی از پادشاهی فونان در نزدیکی جیائوزی بود، مدال‌های طلایی رومی ساخته شده در دوران سلطنت آنتونینوس پیوس و جانشین او مارکوس اورلیوس پیدا شده است. [62] [63] این شهر بندری کاتیگارا است که توسط بطلمیوس توصیف شده است ، که فراتر از کرسونی طلایی (یعنی شبه جزیره مالایی ) قرار دارد. [62] [63]

یادداشت ها

  1. ^ همانطور که توسط هری لئونارد شورتو تا سطح Proto-Mon-Khmer بازسازی شده است . Sidwell (2024:xx) * sroʔ [10] : xi  را بازسازی می کند
  2. ^ Pittayaporn (2009:358, 386) بازسازی * rawᴬ

همچنین ببینید

مراجع

  1. ^ 禮記集說 ( جمع آوری اظهارات در مورد کتاب مناسک ) نسخه سیکو کوانشو ، "جلد 31-32"، ص. 127 از 160; نقل قول: "交趾足相向然"
  2. ^ لیجی ، "وانگجی" "南方曰蠻，雕題交趾，有不火食者矣。" ترجمه جیمز لگ: "آنهایی که در جنوب بودند، من نامیده می شدند. آنها پیشانی های خود را به سمت یکدیگر خالکوبی کرده بودند. برخی از آنها غذای خود را بدون پخته شدن خوردند.»
  3. ↑ "مردم محله جنوبی " مان" نامیده می شوند . پیشانی آنها خالکوبی شده [ دیائوتی ] و انگشتان پاهایشان ضربدری [ جیائوزی ] است. و در میان آنها افرادی هستند که غذای پخته نمی خورند." در ترجمه جیمز ام. هارگت در سال 2010 از رساله های سرپرست و نگهبان دریای دارچین فن چنگدا نقل شده است . ناشر: انتشارات دانشگاه واشنگتن. ص 209-210
  4. ↑ کتاب لاتر هان، «حساب مرد جنوبی و یی جنوب غربی» متن: «禮記稱「南方曰蠻，雕題交阯」。其俗男女同川而浴نظر دادن در همان پاساژ لیجی; ثبت شده در 禮記集說 ( جمع آوری اظهارات در مورد کتاب مناسک ) نسخه سیکو کوانشو ، "جلد 31-32"، ص. 127 از 160; نقل قول: "浴則同川"
  5. ^ دو یو و همکاران. تونگدیان ، جلد. 188، نقل قول: "極南之人雕題交趾 其俗男女同川而浴 題額也雕謂刻其肌肉用青交趾闊並立相交 "
  6. ↑ تایپینگ یولان ، "بخش سوم در مورد استان ها و استان ها: در استان ها" متن متن: "應劭《漢官儀》曰：孝武皇帝南平百越，...，置人，遂交南方，為子孫基阯也."
  7. ^ آب فرلوس (2009)، ص. 4.
  8. ↑ فرلوس (2009)، ص. 3.
  9. ^ درد (2008)، ص. 646.
  10. ↑ سیدول، پل (2024). "500 Proto Austroasiatic Etyma: نسخه 1.0". مجله انجمن زبانشناسی جنوب شرقی آسیا . 17 (1).
  11. ^ فردریک درد. (2020) ""Giao Chỉ" ("Jiāozhǐ" ffff) به عنوان مرکز انتشار تغییرات دیاکرونیک چینی: تضاد وزن هجا و واج‌شناسی همبستگی‌های آوایی آن". halshs-02956831
  12. ^ چمبرلین (2016)، ص. 40.
  13. ↑ چمبرلین (2000)، ص. 97، 127.
  14. ^ Schliesinger (2018a)، ص. 21، 97.
  15. ^ Schliesinger (2018b)، ص. 3-4، 22، 50، 54.
  16. ^ چرچمن (2011)، ص. 70.
  17. ^ شفر (1967)، ص. 58.
  18. ↑ پولی بلنک (1983)، ص. 433.
  19. ↑ چرچمن، کاترین (2016) مردم بین رودخانه ها: ظهور و سقوط فرهنگ طبل برنزی، 200-750 پس از میلاد . نیویورک: رومن و لیتلفیلد. ص 87-88
  20. ^ چرچمن (2010)، ص. 36.
  21. ^ Yule (1995)، ص. 34.
  22. ^ رید (1993)، ص. 211.
  23. ↑ نقل قول کتاب اسناد "کانون یائو": "申命羲叔，宅南交。平秩南訛，敬致。" ترجمه لگه: "او به برادر سوم شی دستور داد تا در نان- چی ساکن شود . پایتخت درخشان نامیده می شود تا دگرگونی های تابستان را تنظیم و ترتیب دهد و با احترام، حد دقیق (سایه) را رعایت کند."
  24. ↑ سوابق امور آیینی توسط دای بزرگ (大戴禮記) متن "کمی اوقات فراغت": "昔虞舜以天德嗣堯，布功散德制禮。朔潹.. ترجمه : «در زمان‌های گذشته، یون از فضیلت‌های بهشتی استفاده می‌کرد . "
  25. ↑ موزی "اعتدال در استفاده" متن: "古者堯治天下，南撫交阯..." ترجمه: "در زمان های قدیم [امپراتور] یائو همه تحت بهشت ​​را اداره می کرد و جیائوزی را در جنوب تسلیم می کرد..."
  26. ↑ هان فیزی متن "ده افراط": "由余對曰：「臣聞昔者堯有天下，... 其地南至交趾..." tr: "تو یو پاسخ داد: "در زمان های گذشته این را می شنیدم. [امپراتور] یائو همه چیز را زیر بهشت ​​نگه داشت... قلمرو او به جیائوزی در جنوب رسید..."
  27. ↑ Lüshi Chunqiu "در جستجوی مردم" متن: "禹... 南至交阯、孫樸、續樠之國，" ترجمه: " یو ['s قلمرو]...، در جنوب، به Jiaozhi ، Sunbu می رسد. ملت های خومان..."
  28. ↑ سوابق امور آیینی توسط دای بزرگ (大戴禮記) متن "پنج امپراتور فضیلت": "孔子曰：「顓頊，... 乘龍而至四海北臙曰：「顓頊，... ，西濟於ترجمه 流沙，東至於蟠木，..." کنفوسیوس گفت: "Zhuanxu... هنگامی که از دنیا رفت (به روشنی "سوار اژدها")، [قلمرو او] تا چهار دریا گسترش یافت: رسیدن به یولینگ در شمال، رسیدن به جیائوزی در جنوب، پیشروی شن‌های روان در غرب، رسیدن به درخت پیچ‌خورده در شرق،...»؛ متن: "南撫交阯" ترجمه: "(کنفوسیوس در مورد امپراتور شون به زای یو صحبت می کند ): [شون] جیائوزی را در جنوب آرام کرد"
  29. ^ لیجی ، "وانگجی" "南方曰蠻，雕題交趾，有不火食者矣。"
  30. ^ Đào Duy Anh، "Jiaozhi in Shujing"، گزیده ای از کتاب Đào در سال 2005 Lịch Sử Cổ Đại Việt Nam . هانوی: ناشر فرهنگ و اطلاعات.
  31. ^ تیلور (1983)، ص. 12-13.
  32. ↑ ژائو روکو ، ۴۶ ساله، ن. 1 . همانطور که در Fan 2011، ص. 209
  33. ^ تیلور (1983)، ص. 12، 32-35.
  34. ^ Xiong (2009).
  35. ^ ab Đất nước Việt Nam qua các đời ، ناشر Văn hóa Thông tin، 2005
  36. ^ کایرنان (2019)، ص. 78.
  37. ↑ کایرنان (2019)، ص. 79.
  38. ↑ کایرنان (2019)، ص. 80.
  39. ↑ کایرنان (2019)، ص. 81.
  40. ^ تیلور (1983)، ص. 48.
  41. ^ تیلور (1983)، ص. 48، 50-53، 54.
  42. ^ ab Kiernan (2019)، ص. 85.
  43. ^ چرچمن (2016)، ص. 126.
  44. ^ تیلور (1983)، ص. 64-66.
  45. ^ Loewe (1986)، ص. 316.
  46. ^ لی (2011)، ص. 48.
  47. ↑ کایرنان (2019)، ص. 86.
  48. ^ تیلور (1983)، ص. 67-68.
  49. ^ تیلور (1983)، ص. 69.
  50. ^ لی (2011)، ص. 39-44.
  51. ↑ کایرنان (2019)، ص. 92.
  52. ↑ کایرنان (2019)، ص. 91.
  53. ^ یو (1986)، ص. 470.
  54. ^ هیل (2009)، ص. 27.
  55. ^ هیل (2009)، ص. 31.
  56. ^ هیل (2009)، ص. 292.
  57. ↑ Richthofen 1944، ص. 387.
  58. ↑ Richthofen (1944)، صفحات 410-411.
  59. ^ Hill 2004 - نگاه کنید به: [1] و ضمیمه: F.
  60. ^ An (2002)، ص. 83.
  61. ↑ بورل (2012)، صفحات 70-71.
  62. ^ ab Young (2001)، صفحات 29-30.
  63. ^ ab Osborne (2006)، صفحات 24-25.

منابع

مقالات

کتاب ها

لینک های خارجی