کنگره مناستیر ( آلبانیایی : Kongresi i Manastirit ) یک کنفرانس آکادمیک بود که از 14 تا 22 نوامبر 1908 در شهر مناستیر (بیتولا کنونی) با هدف استانداردسازی الفبای آلبانیایی برگزار شد . 22 نوامبر اکنون در آلبانی ، کوزوو و مقدونیه شمالی ، و همچنین در میان مهاجران آلبانیایی ، روز بزرگداشتی است که به عنوان روز الفبا ( آلبانیایی : Dita e Alfabetit ) شناخته می شود. [1] [2] قبل از کنگره، زبان آلبانیایی با ترکیبی از شش یا بیشتر [3] الفبای متمایز، به علاوه تعدادی از انواع فرعی نشان داده می شد. [4]
این کنگره توسط انجمن ادبی اتحادیه (زبان آلبانیایی: اتحاد) [ نیازمند منبع ] در خانه فهیم زاوالانی [5] که به عنوان مقر اتحادیه عمل می کرد، برگزار شد. شرکت کنندگان در این کنگره چهره های برجسته زندگی فرهنگی و سیاسی از سرزمین های آلبانی نشین در بالکان و همچنین سراسر دیاسپورای آلبانیایی بودند . پنجاه نماینده به نمایندگی از بیست و سه شهر، شهرک و انجمن فرهنگی و میهنی ساکن آلبانیایی حضور داشتند که سی و دو نفر از آنها حق رای در کنگره داشتند و هجده نفر ناظر بودند. [ نیاز به منبع ] در زیر لیست شرکت کنندگان دارای حق رای آمده است: [5]
سخنان دو روز اول در رابطه با الفبا جنبه کلی داشت و به ایجاد فضایی برای انجام کار جدی کمک کرد. نمایندگان اهمیت وحدت را درک کردند، صرف نظر از اینکه کدام الفبای انتخاب شده است. جرج فیشتا، که توسعه الفبای اتحاد را ستایش کرد ، اظهار داشت: «من به اینجا نیامده ام تا از هیچ یک از الفباها دفاع کنم، بلکه آمده ام تا با شما متحد شوم و الفبای مورد نظر کنگره را به عنوان مفیدترین الفبای اتخاذ کنم. اعتلای مردم». حضار به شدت تحت تأثیر فیشتا قرار گرفتند. حجت ابراهیم افندی، روحانی مسلمان ، به سوی فیشته شتافت و با چشمانی گریان او را در آغوش گرفت. [6]
در آغاز کنگره، نمایندگان کمیسیونی متشکل از یازده نفر (چهار مسلمان، چهار ارتدوکس و سه کاتولیک) را انتخاب کردند تا قبل از ورود سایر نمایندگان تصمیم بگیرند. [7] جرج فیشتا به عنوان رئیس کمیسیون، پرشقوی قیریازی رئیس و میتحت فراشری به عنوان نایب رئیس آن انتخاب شدند. لوئیج گوراکوقی منشی کمیسیون شد در حالی که پنج عضو دیگر کمیسیون عبارت بودند از: باجو توپولی ، ندره مژدا، شاهین کولونجا، جرج قیریازی و سوتیر پچی. میتحت فراشری نیز به عنوان رئیس کنگره انتخاب شد. نمايندگان براي پذيرش تصميم كميته بيصايي گرفتند. کمیته سه روز متوالی در مورد مسئله الفبای مشترک بحث کرد. [6] آنها از طریق بسا قول دادند که هیچ چیز قبل از تصمیم نهایی معلوم نخواهد شد.
با این حال، کنگره نتوانست یک الفبای واحد را انتخاب کند و در عوض راه حل مصالحه‌ای را با استفاده از هر دو الفبای استانبول و اتحاد انتخاب کرد، اما با تغییراتی برای کاهش تفاوت‌های بین آنها. استفاده از الفبای استانبول به سرعت کاهش یافت و در سال های بعد با اعلام استقلال آلبانی منسوخ شد. [6] الفبای Bashkimi پیشین الفبای رسمی زبان آلبانیایی است که امروزه استفاده می شود. به کسانی که از اینکه کنگره به جای یک فیلمنامه، دو فیلمنامه نوشتاری را انتخاب کرده بود، ناامید شده بودند، جرج فیشتا خاطرنشان کرد که آلمانی نیز دو فیلمنامه نوشته شده دارد. پس از مدتی بحث، تصمیم برای استفاده از هر دو الفبای اتحاد و الفبای استانبولی مورد قبول همه نمایندگان قرار گرفت. همچنین موافقت شد که هر مقام محلی آلبانیایی گزارشی ماهانه در مورد تحولات منطقه خود به انجمن اتحادیه ارائه دهد. توافق دیگری منجر به برگزاری کنگره ای دیگر در 10 ژوئیه 1910 در ایوانینا شد. [6]
در 20 نوامبر، زمانی که کنگره رو به پایان بود، هوجه ویلدان، فاضل پاشا و کلنل رضا، سه تن از اعضای جامعه آلبانیایی استانبول وارد شدند. آنها قرار بود در کنگره شرکت کنند و بعداً به انجمن های کوچکتر آلبانیایی مشابه که در سرتاسر آلبانی فعالیت می کردند، مشاوره دهند. در ابتدا، این سه عضو به دنبال محافظت از نوشتار آلبانیایی با استفاده از الفبای ترکی عثمانی بودند . با این حال، حجه ویلدان نگرانی های خود را بی اثر کرد. او سلطان عبدالحمید را محکوم کرد و از اهمیت اتحاد بین آلبانیایی ها برای تعیین سرنوشت و روحیه ملی دفاع کرد. ویلدان استدلال کرد که آنها حق دارند از خط لاتین استفاده کنند و این یک "ابزار" برای پیشرفت خواهد بود. اما در جهت نگارش و مسائل دینی همان موضع را نداشت. در جاهایی که سه عضو از آن بازدید کردند، از این ایده ها همچنان دفاع می شد. [8]
پذیرش الفبای آلبانیایی مبتنی بر نویسه لاتین گام مهمی برای اتحاد آلبانیایی در نظر گرفته شد. [8] [9] [10] [11] برخی از مسلمانان و روحانیون آلبانیایی، که الفبای مبتنی بر عربی را ترجیح می‌دهند، مخالفت خود را با خط لاتین به دلیل نگرانی از تضعیف روابط با جهان اسلام ابراز کردند . [8] [9] [10] وضعیت برای دولت عثمانی نیز نگران کننده بود، زیرا آلبانیایی ها به غیر از جمعیت استانبول، بزرگترین جامعه مسلمان در بخش اروپایی امپراتوری بودند. جنبش ملی آلبانی به عنوان مدرکی تلقی می شد که دیگران نیز نه فقط مسیحیان، با ملت احساس رابطه می کنند و اینکه اسلام به تنهایی نمی تواند مسلمانان عثمانی را متحد نگه دارد. [ نیازمند منبع ]
در نتیجه، امپراتوری عثمانی کنگره‌ای را در سال 1909 در دیبر ترتیب داد، با این هدف که آلبانیایی‌ها رسماً خود را عثمانی معرفی کنند و قول دادند از حاکمیت ارضی خود دفاع کنند و الفبای عربی را اتخاذ کنند. [11] آنها با مخالفت شدید آلبانیایی‌های ملی‌گرا مواجه شدند و عنصر آلبانیایی کنترل کامل دادرسی را در دست گرفت. [8] در حالی که کنگره در حال پیشرفت بود، اعضای CUP در تیرانا تظاهراتی را ترتیب دادند و از پذیرش الفبای لاتین به شعبه محلی اتحادیه اتحادیه انتقاد کردند. طلعت بیگ، وزیر کشور، مدعی شد که مردم آلبانی از استفاده از الفبای ترکی عثمانی و نه الفبای لاتین حمایت می کنند. انجمن اتحادیه تظاهرات را متوقف نکرد و در عوض کنگره ای با 120 شرکت کننده در البستان ترتیب داد. [10]
به دلیل موضوع الفبا و دیگر سیاست های ترک های جوان ، روابط بین نخبگان آلبانیایی، ملی گرایان و مقامات عثمانی به هم خورد. [11] [12] اگرچه در ابتدا باشگاه های ملی آلبانیایی محدود نشدند، مطالبات برای حقوق سیاسی، فرهنگی و زبانی سرانجام عثمانی ها را مجبور به اتخاذ تدابیری برای سرکوب ناسیونالیسم آلبانیایی کرد، که منجر به دو شورش آلبانیایی ( 1910 و 1912 ) به سمت آلبانی شد. پایان حکومت عثمانی [13] [14] [15]
کنگره مناستیر یکی از مهم‌ترین رویدادها برای آلبانیایی‌ها [16] و مهم‌ترین رویداد پس از تأسیس اتحادیه پریزرن است، نه تنها به دلیل تصمیم‌های اتخاذ شده، بلکه به این دلیل که آن تصمیم‌ها باید به طور قانونی توسط عثمانی اجرا می‌شد. مقامات [17] در سال 2008، جشن هایی در بیتولا ، تیرانا و پریشتینا برای جشن صدمین سالگرد کنگره برگزار شد . در تمام مدارس آلبانی ، کوزوو و مناطق با اکثریت آلبانیایی مقدونیه شمالی ، اولین ساعت مدرسه به تجلیل از کنگره و آموزش دانش آموزان در مورد آن اختصاص داشت. [ نیازمند منبع ]
{{cite magazine}}: CS1 maint: postscript ( پیوند )Kongresi i first i Manastirit, pas Lidhjes së Prizrenit, بود njarja më e madhe e popullit shqiptar, که به همین دلیل است که فقط درخواست می‌کند تا از شهروندان خارج شود.
ترجمه
اولین کنگره صومعه سرا، پس از اتحادیه پریزرن، بزرگترین رویداد برای مردم آلبانی بود که نه تنها راه را برای خواسته های مشروع آلبانیایی ها باز کرد، بلکه این خواسته ها به زودی به صورت قانونی توسط سلطان اجرا خواهد شد. دولت از طریق مجاری پارلمانی