در زبان‌شناسی ، معین بودن یک ویژگی معنایی عبارات اسمی است که بین ارجاعات یا حواس قابل شناسایی در یک بافت معین (عبارات اسمی معین) و آنهایی که نیستند (عبارات اسمی نامعین) تمایز قائل می‌شود. عبارت اسمی مشخص اولیه یک مرجع منحصر به فرد، آشنا و خاص مانند خورشید یا استرالیا را انتخاب می کند ، در مقابل مثال های نامعین مانند یک ایده یا ماهی .
تنوع قابل توجهی در بیان قطعیت در زبانها وجود دارد و برخی از زبانها مانند ژاپنی به طور کلی آن را نشان نمی‌دهند، بنابراین همان عبارت می‌تواند در برخی زمینه‌ها قطعی و در برخی دیگر نامشخص باشد. در زبان های دیگر، مانند انگلیسی ، معمولاً با انتخاب تعیین کننده مشخص می شود (به عنوان مثال، در مقابل a ). هنوز زبان‌های دیگر، مانند دانمارکی ، با تغییر خود اسم ، قطعیت را از نظر صرفی مشخص می‌کنند (مانند دانمارکی en mand (یک مرد)، manden (مرد)).
مواقعی وجود دارد که یک NP مشخص از نظر دستوری در واقع قابل شناسایی نیست. به عنوان مثال، زیستگاه خرس قطبی قطب شمال است که به یک خرس منحصر به فرد، آشنا و خاص اشاره نمی کند ، در مثالی از عدم تطابق شکل به معنای . "تمایز نظری بین قطعیت دستوری و شناسایی شناختی این مزیت را دارد که ما را قادر می سازد بین یک مقوله گسسته (گرامری) و یک دسته غیر گسسته (شناختی) تمایز قائل شویم." [1] [ص. 84] [الف]
در انگلیسی ، قطعیت معمولاً با انتخاب تعیین کننده مشخص می شود . تعیین کننده های خاصی مانند a , an , many , و some همراه با اعداد (مثلاً چهار مورد ) معمولاً یک عبارت اسمی را به عنوان نامعین علامت گذاری می کنند. سایرین، از جمله , that و عبارات اسمی جنسی (مثلاً برادر من ) معمولاً عبارت اسمی را مشخص می‌کنند. [2]
تعدادی تست برای تشخیص عبارات اسمی معین از نامعین ارائه شده است. "هر یک پایه ای در شهود و همچنین درجاتی از تأثیر دستوری دارند. با این حال، مشخص نیست که هر یک از آنها به طور خالص با مقوله های رسمی مطابقت داشته باشد." [3]
زبان‌های ژرمنی ، رومی ، سلتیک ، سامی ، و زبان‌های کمکی عموماً یک حرف معین دارند که اغلب مضارع می‌شوند، اما در برخی موارد مضمون می‌شوند. بسیاری از زبان های دیگر این کار را نمی کنند. برخی از نمونه ها عبارتند از زبان های چینی , ژاپنی , فنلاندی و اسلاوی مدرن به جز بلغاری و مقدونی . در صورت لزوم، زبان‌هایی از این نوع ممکن است قطعیت را با ابزارهای دیگری مانند نمایش نشان دهند . [5] [ صفحه مورد نیاز ]
متداول است که قطعیت با علامت گذاری حروف در زمینه های نحوی خاص تعامل داشته باشد. در بسیاری از زبانها، یک شی مستقیم تنها در صورتی مشخص می‌شود که مشخص باشد. به عنوان مثال، در زبان ترکی ، مفعول مستقیم در جمله adamı gördüm (به معنای "مرد را دیدم") با پسوند -ı (نشان دهنده قطعیت) مشخص می شود. [5] : 204 عدم وجود پسوند در شیء مستقیم در ترکی به معنای نامعین بودن آن است و در غیاب حرف مجهول bir دیگر به صراحت مفرد نیست: adam gördüm ("مردی را دیدم/مردانی را دیدم" ).
در صربی-کرواسی ، در زبان های بالتیک ، لتونی و لیتوانیایی ، و تا حدی در اسلوونی ، قطعیت را می توان از نظر صرفی روی صفت های پیش اسمی بیان کرد. [8] شکل کوتاه صفت به نامعین تعبیر می شود، در حالی که شکل بلند معین یا خاص است :
در برخی از زبان ها، مشخص بودن مفعول بر گذرا بودن فعل تأثیر می گذارد . در غیاب نشانه‌گذاری ویژگی‌های خاص، همچنین تمایل دارد بر وضوح پیش‌بینی‌های تک موردی تأثیر بگذارد .
در برخی از زبان‌های اسکاندیناوی، مانند سوئدی ، اسم‌های معین با مجموعه‌ای از پسوندها عطف می‌شوند. این در سوئدی به عنوان دسته دستوری گونه ها شناخته می شود. [ نیازمند منبع ]