stringtranslate.com

ویزیگوت ها

جزئیات تاج نذری Recceswinth از گنجینه Guarrazar (تولدو ، اسپانیا)، آویزان در مادرید. حروف آویزان [R]ECCESVINTHVS REX OFFERET [King R. این را ارائه می دهد] می گویند. [ب]

ویزیگوت ها ( / ˈ v ɪ z ɪ ɡ ɒ θ s / ؛ لاتین : Visigothi, Wisigothi, Vesi, Visi, Wesi, Wisi ) یک قوم ژرمنی بودند که تحت حکومت یک پادشاه متحد شدند و در اواخر دوران باستان در امپراتوری روم زندگی می کردند . ویزیگوت ها برای اولین بار در بالکان ظاهر شدند، به عنوان یک گروه نظامی بربر متحد روم [1] که تحت فرماندهی آلاریک اول متحد شدند . اعتقاد بر این است که منشأ دقیق آنها متنوع بوده است، اما احتمالاً شامل بسیاری از نوادگان تروینگی ها می شود که در آغاز سال 376 به امپراتوری روم نقل مکان کرده بودند و نقش مهمی در شکست رومی ها در نبرد آدریانوپل در سال 378 داشتند. [2] روابط. بین رومی‌ها و ویزیگوت‌های آلاریک متفاوت بود، به طوری که این دو گروه در مواقعی که مناسب بود، معاهدات می‌بندند و زمانی که نه، با یکدیگر می‌جنگند. [3] تحت رهبری آلاریک، ویزیگوت ها به ایتالیا حمله کردند و رم را در اوت 410 غارت کردند .

ویزیگوت‌ها متعاقباً در گال جنوبی مستقر شدند و به عنوان فودراتی با رومی‌ها، رابطه‌ای که در سال 418 برقرار شد. این پادشاهی به‌عنوان یک پادشاهی مستقل با پایتخت آن تولوز توسعه یافت و آنها به هزینه سوئیبی‌ها و وندال‌ها ، قدرت خود را به اسپانیا گسترش دادند. کنترل بخش های وسیعی از خاک روم را به دست گرفته بود. در سال 507، فرمانروایی ویزیگوت ها در گال توسط فرانک ها به رهبری کلوویس اول پایان یافت ، که آنها را در نبرد Vouillé شکست داد .

در داخل اسپانیا و پرتغال کنونی است که ویزیگوت‌ها حکومتی را ایجاد کردند که بیشتر به خاطر آن به یادگار مانده‌اند. ویزیگوت‌ها در طول حکومت خود بر هیسپانیا، کلیساهای متعددی ساختند که باقی مانده و آثار باستانی زیادی از خود بر جای گذاشتند، مواردی که در سال‌های اخیر به تعداد فزاینده‌ای توسط باستان‌شناسان کشف شده‌اند. گنجینه گوارازار از تاج‌ها و صلیب‌های نذری، دیدنی‌ترین در میان یافته‌های تاکنون است. در سال 589 یا در حوالی آن، ویزیگوت‌های تحت فرمان Reccared I از مسیحیت آریایی به مسیحیت نیقیه گرویدند و به تدریج فرهنگ رعایای اسپانیایی-رومی خود را پذیرفتند. [4] قانون حقوقی آنها، کد ویزیگوتی (تکمیل شده در سال 654)، رویه دیرینه اعمال قوانین مختلف برای جمعیت اسپانیایی-رومی و ویزیگوت ها را لغو کرد. هنگامی که دیگر تمایزات قانونی بین رومانی و گوتی وجود نداشت ، آنها در مجموع به عنوان اسپانیایی شناخته شدند . در قرن بعد، این منطقه تحت تسلط شوراهای تولدو و اسقف نشینی بود. در سال 711، یک نیروی مهاجم متشکل از اعراب و بربرها ویزیگوت ها را در جریان نبرد گوادالته شکست دادند . پادشاه ویزیگوت، رودریک ، و بسیاری از اعضای نخبگان حاکم ویزیگوت کشته شدند و پادشاهی آنها به سرعت سقوط کرد. [5] پس از آن تشکیل پادشاهی آستوریاس در شمال اسپانیا و آغاز Reconquista توسط سربازان مسیحی تحت فرمان Pelagius انجام شد . [6]

ویزیگوت ها تنها شهرهای جدید اروپای غربی را از سقوط نیمه غربی امپراتوری روم تا زمان ظهور سلسله کارولینژیان تأسیس کردند . بسیاری از نام‌های ویزیگوتیک هنوز در زبان‌های اسپانیایی و پرتغالی مدرن استفاده می‌شوند . با این حال، بارزترین میراث آنها، قانون ویزیگوتیک بود ، که در میان چیزهای دیگر، به عنوان مبنایی برای دادرسی در اکثر ایبریای مسیحی تا اواخر قرون وسطی ، قرن‌ها پس از مرگ پادشاهی، مورد استفاده قرار گرفت.

نامگذاری: Vesi، Tervingi، Visigoths

ویزیگوت‌ها هرگز ویزیگوت‌ها نامیده نمی‌شدند، فقط گوت‌ها نامیده می‌شدند، تا زمانی که کاسیودوروس در اشاره به شکست آنها در برابر کلوویس اول در سال 507 از این اصطلاح استفاده کرد. ظاهراً کاسیودوروس این اصطلاح را بر اساس مدل " استروگوت‌ها " اختراع کرد، اما از نام قدیمی‌تر Vesi استفاده کرد. یکی از نام‌های قبیله‌ای که شاعر قرن پنجم، سیدونیوس آپولیناریس ، قبلاً هنگام اشاره به ویزیگوت‌ها از آن استفاده کرده بود. [7] [8] قسمت اول نام استروگوت مربوط به کلمه "شرق" است، و جردنس ، نویسنده قرون وسطایی، بعدها به وضوح آنها را در Getica خود مقایسه کرد و اظهار داشت که "ویزیگوت ها گوت های کشور غربی بودند." [9] به گفته ولفرام، کاسیودوروس این درک شرقی-غربی از گوت ها را ایجاد کرد، که ابزاری ساده و ادبی بود، در حالی که واقعیت های سیاسی پیچیده تر بودند. [10] کاسیودوروس از اصطلاح «گوت‌ها» فقط برای اشاره به استروگوت‌هایی که به آنها خدمت می‌کرد استفاده کرد و مرجع جغرافیایی «ویزیگوت‌ها» را برای گوت‌های گالو-اسپانیایی اختصاص داد. اصطلاح «ویزیگوت‌ها» بعدها توسط خود ویزیگوت‌ها در ارتباطاتشان با امپراتوری بیزانس استفاده شد و هنوز در قرن هفتم استفاده می‌شد. [10]

اروپا در سال 305 م

دو نام قبیله ای قدیمی از خارج از امپراتوری روم مربوط به ویزیگوت هایی است که در داخل امپراتوری شکل گرفتند. اولین ارجاع به هر قبیله گوتیک توسط نویسندگان رومی و یونانی در قرن سوم بود، به ویژه از جمله تروینگی ها ، که زمانی توسط آمیانوس مارسلینوس به عنوان گوت ها یاد می شد . [11] در مورد "Vesi" یا "Visi" که اصطلاح "Visigoth" از آنها گرفته شده، بسیار کمتر شناخته شده است. قبل از Sidonius Apollinaris، Vesi برای اولین بار در Notitia Dignitatum ، فهرستی از نیروهای نظامی روم در اواخر قرن چهارم یا اوایل قرن پنجم ذکر شد. این فهرست همچنین حاوی آخرین ذکر « تروینگی » در یک منبع کلاسیک است. [11]

اگرچه او به Vesi، Tervingi یا Greuthungi اشاره نکرد، جوردنز پادشاهان ویزیگوت از آلاریک اول تا آلاریک دوم را جانشینان آتاناریک پادشاه تروینگیان قرن چهارم و پادشاهان استروگوت از تئودریک کبیر تا تئوداهاد را وارثان معرفی کرد. پادشاه گروتونگی ارماناریک . [12] بر این اساس، بسیاری از محققان به طور سنتی اصطلاحات «وسی» و «تروینگی» را به عنوان اشاره به یک قبیله متمایز می‌دانند، در حالی که اصطلاحات «استروگوتی» و « گروتونگی » برای اشاره به دیگری استفاده می‌شدند. [13]

ولفرام، که هنوز اخیراً از معادله Vesi با تروینگی ها دفاع می کند، استدلال می کند که در حالی که منابع اولیه گهگاه هر چهار نام را ذکر می کنند (مثلاً در Gruthungi، Austrogothi، Tervingi، Visi )، هرگاه از دو قبیله مختلف نام می برند، همیشه به آنها اشاره می کنند. یا به "ویسی ها و استروگوتی ها" یا "تروینگی ها و گروتونگی ها" و هرگز آنها را در هیچ ترکیب دیگری جفت نمی کنند. علاوه بر این، ولفرام Notitia Dignitatum را به عنوان معادل Vesi با Tervingi در اشاره به سال های 388-391 تفسیر می کند. [14] از سوی دیگر، یکی دیگر از تفسیرهای اخیر از Notitia این است که دو نام Vesi و Tervingi در مکان‌های مختلف فهرست یافت می‌شوند، «نشان واضح است که ما با دو واحد ارتش متفاوت سروکار داریم، که باید همچنین احتمالاً به این معنی است که در نهایت آنها به عنوان دو قوم متفاوت تلقی می شوند." [7] پیتر هدر نوشته است که موضع ولفرام "کاملا قابل بحث است، اما برعکس". [15]

گوتیودا [ نیازمند منبع ]

ولفرام معتقد است که «وسی» و «استروگوتی» عباراتی بودند که هر قبیله برای توصیف خود با شکوه به کار می بردند و استدلال می کند که «تروینگی» و «گروتونگی» شناسه های جغرافیایی بودند که هر قبیله برای توصیف دیگری استفاده می کرد. [8] این توضیح می دهد که چرا اصطلاحات اخیر مدت کوتاهی پس از سال 400، زمانی که گوت ها در اثر تهاجمات هونیک ها آواره شدند، از کاربرد خارج شدند . [16] ولفرام معتقد است افرادی که زوسیموس توصیف می کند همان تروینگی هایی بودند که پس از فتح هونیک ها عقب مانده بودند. [17] در بیشتر موارد، تمام اصطلاحات تبعیض آمیز بین قبایل مختلف گوتیک پس از نقل مکان به امپراتوری روم به تدریج ناپدید شدند. [8]

بسیاری از محققان اخیر، مانند پیتر هدر ، به این نتیجه رسیده اند که هویت گروه ویزیگوتیک تنها در داخل امپراتوری روم پدیدار شده است. [18] راجر کالینز همچنین معتقد است که هویت ویزیگوتیک از جنگ گوتیک 376-382 زمانی که مجموعه‌ای از تروینگی، گروتونگی و سایر گروه‌های «بربر» در فودراتی چند قومی («ارتش‌های فدرال ولفرام») تحت رهبری آلاریک اول با هم متحد شدند پدیدار شد. شرق بالکان ، از آنجا که آنها به یک گروه چند قومی تبدیل شده بودند و دیگر نمی توانستند ادعا کنند که منحصرا تروینگ هستند. [19]

نام های دیگر برای دیگر بخش های گوتیک به وفور یافت می شود. در سال 469، ویزیگوت ها "گوت های آلاریک" نامیده شدند. [10] جدول ملل فرانک ، احتمالاً منشأ بیزانسی یا ایتالیایی، به یکی از این دو قوم به عنوان والاگوتی اشاره می‌کند که به معنای «گوت‌های رومی» (از آلمانی * walhaz ، خارجی) است. این احتمالاً به ویزیگوت های رومی شده پس از ورود آنها به اسپانیا اشاره دارد. [20] Landolfus Sagax ، که در قرن 10 یا 11 نوشته شده است، ویزیگوت ها را هیپوگوتی می نامد . [21]

ریشه شناسی تروینگی و ویسی/ویزیگوتی

نام تروینگی ممکن است به معنای "مردم جنگل" باشد که قسمت اول نام مربوط به گوتیک triu و انگلیسی "درخت" است. [8] این با شواهدی تأیید می‌شود که توصیف‌گرهای جغرافیایی معمولاً برای متمایز کردن مردم ساکن شمال دریای سیاه قبل و بعد از استقرار گوتیک در آنجا، با شواهدی از نام‌های مرتبط با جنگل در میان تروینگی‌ها، و با فقدان شواهد برای قدمت اولیه برای جفت نام Tervingi-Greuthungi از اواخر قرن سوم است. [22] اینکه نام تروینگی منشأ پیش از پونتیک و احتمالاً اسکاندیناوی دارد، امروزه هنوز هم پشتیبانی می‌شود. [23]

ویزیگوت ها را تربلیوس پولیو ، کلودیان و سیدونیوس آپولیناریس ویسی یا ویسی می نامند . [24] این کلمه گوتیک برای "خوب" است، به معنای "مردم خوب یا شایسته"، [8] مربوط به گوتیک iusiza "بهتر" و بازتابی از هند و اروپایی * wesu "خوب"، شبیه به ولزی gwiw "عالی" "، یونانی eus "خوب"، سانسکریت vásu-ş "id.". جردنز نام این قبیله را به یک رودخانه مرتبط می کند، اگرچه این احتمالاً ریشه شناسی یا افسانه عامیانه ای است مانند داستان مشابه او در مورد نام گروتونگ. [23]

تاریخچه

مهاجرت های ستون اصلی ویزیگوت ها

ریشه های اولیه

ویزیگوت‌ها از قبایل گوتیک پدید آمدند، احتمالاً نامی مشتق از گوتون‌ها ، مردمی که گمان می‌رود منشأ خود را در اسکاندیناوی داشته باشند و به سمت جنوب شرقی به اروپای شرقی مهاجرت کردند. [25] چنین درک منشأ آنها عمدتاً نتیجه سنت‌های گوتیک است و پیدایش واقعی آنها به عنوان یک قوم به همان اندازه مبهم است که فرانکها و آلامانیها . [26] ویزیگوت ها به یک زبان آلمانی شرقی صحبت می کردند که تا قرن چهارم متمایز بود. سرانجام زبان گوتیک در اثر تماس با دیگر مردم اروپا در قرون وسطی از بین رفت . [27]

مبارزات طولانی بین مردم همسایه واندیلی و لوگی با گوت ها ممکن است به مهاجرت قبلی آنها به سرزمین اصلی اروپا کمک کرده باشد. اکثریت قریب به اتفاق آنها بین رودخانه‌های اودر و ویستولا مستقر شدند تا اینکه جمعیت زیاد (طبق افسانه‌های گوتیک یا حماسه‌های قبیله‌ای) آنها را مجبور کرد به سمت جنوب و شرق حرکت کنند و در شمال دریای سیاه ساکن شدند . [28] با این حال، این افسانه توسط شواهد باستان شناسی پشتیبانی نمی شود، بنابراین اعتبار آن قابل بحث است. مالکوم تاد مورخ ادعا می کند که اگرچه این مهاجرت گسترده گسترده امکان پذیر است، حرکت مردمان گوتیک به سمت جنوب شرقی احتمالاً نتیجه نزدیک شدن گروه های جنگجو به ثروت اوکراین و شهرهای ساحلی دریای سیاه بوده است. شاید آنچه در این زمینه در مورد قوم گوتیک قابل توجه است این بود که در اواسط قرن سوم پس از میلاد، آنها "مهم ترین قدرت نظامی فراتر از مرزهای دانوب پایین" بودند. [29] [30]

تماس با رم

در طول قرون 3 و 4 درگیری ها و مبادلات متعددی از انواع مختلف بین گوت ها و همسایگان آنها وجود داشت. پس از عقب نشینی رومیان از قلمرو داکیا، جمعیت محلی مورد تهاجم دائمی قبایل مهاجر قرار گرفتند که از جمله اولین آنها گوت ها بودند. [31] در سال 238، گوت ها از طریق رود دانوب به استان رومی موزیا حمله کردند و از طریق گروگان گیری به غارت و پرداخت پول پرداختند. در جریان جنگ با ایرانیان در آن سال، گوت ها نیز در ارتش رومی گوردین سوم ظاهر شدند . [32] هنگامی که یارانه‌ها به گوت‌ها متوقف شد، گوت‌ها سازماندهی کردند و در سال 250 به یک تهاجم بزرگ بربرها به رهبری پادشاه آلمانی، Kniva پیوستند . [32] موفقیت در میدان نبرد علیه رومیان الهام بخش تهاجمات بیشتر به شمال بالکان و عمیق تر به آناتولی شد . [33] با شروع تقریباً در سال 255، گوت ها با رفتن به دریا و حمله به بندرها که آنها را با یونانی ها نیز درگیر کرد، بعد جدیدی به حملات خود اضافه کردند. هنگامی که شهر پیتیوس در سال 256 به دست گوت ها افتاد، گوت ها جسورتر شدند. بین سال‌های 266 و 267، گوت‌ها به یونان حمله کردند، اما زمانی که برای حمله به بیزانس تلاش کردند به تنگه‌های بسفر بروند، عقب رانده شدند. همراه با دیگر قبایل ژرمنی، آنها بیشتر به آناتولی حمله کردند و در راه به کرت و قبرس حمله کردند. اندکی پس از آن، آنها تروا و معبد آرتمیس در افسوس را غارت کردند. [34] در طول سلطنت امپراتور کنستانتین کبیر ، ویزیگوت ها به حملات خود به قلمرو روم در جنوب رود دانوب ادامه دادند. [27] تا سال 332، روابط بین گوت ها و رومیان با یک معاهده تثبیت شد، اما این امر دوام نیاورد. [35]

جنگ با روم (376–382)

گوت ها تا سال 376 در داچیا ماندند، تا زمانی که یکی از رهبران آنها، فریتیگرن ، از امپراتور روم شرقی والنس درخواست کرد تا اجازه دهد با مردمش در کرانه جنوبی دانوب ساکن شود . در اینجا، آنها امیدوار بودند که از هون ها پناه بگیرند . [36] والنس این اجازه را داد، زیرا او در آنها "محل استخدام عالی برای ارتش خود" دید. [37] با این حال، قحطی رخ داد و روم حاضر نبود غذای وعده داده شده و یا زمین را به آنها عرضه کند. به طور کلی، گوت ها توسط رومی ها مورد آزار قرار گرفتند، [38] که شروع به وادار کردن گوت ها در حال گرسنگی به مبادله فرزندان خود کردند تا از گرسنگی جلوگیری کنند. [39] شورش آشکار به وجود آمد که منجر به 6 سال غارت در سراسر بالکان، مرگ یک امپراتور روم و شکست فاجعه بار ارتش روم شد. [40]

نبرد آدریانوپل در سال 378 لحظه تعیین کننده جنگ بود. نیروهای رومی سلاخی شدند و امپراتور والنس در جریان نبرد کشته شد. [41] نحوه سقوط والنس دقیقاً نامشخص است، اما افسانه گوتیک می گوید که چگونه امپراتور را به یک خانه مزرعه بردند، که بالای سرش به آتش کشیده شد، داستانی که با نمایش نمادین امپراتور بدعت گذار که عذاب جهنم را دریافت می کند، محبوبیت بیشتری پیدا کرد. [42] بسیاری از افسران برجسته روم و برخی از زبده ترین مردان جنگنده آنها در طول نبرد کشته شدند که ضربه بزرگی به اعتبار روم و توانایی های نظامی امپراتوری وارد کرد. [43] آدریانوپل جهان روم را شوکه کرد و در نهایت رومی ها را مجبور کرد تا با این قبیله مذاکره کنند و در داخل مرزهای امپراتوری مستقر شوند، تحولی که پیامدهای گسترده ای برای سقوط نهایی رم داشت . سرباز و مورخ رومی قرن چهارم، آمیانوس مارسلینوس، گاهشماری تاریخ روم را با این نبرد به پایان رساند. [44]

علیرغم پیامدهای شدید برای روم، آدریانوپل در مجموع برای ویزیگوت ها مولد نبود و دستاوردهای آنها کوتاه مدت بود. هنوز در یک استان کوچک و نسبتاً فقیر امپراتوری محصور بود، ارتش رومی دیگری علیه آنها جمع می شد، ارتشی که در میان صفوف خود گوت های ناراضی دیگری نیز داشت. [45] لشکرکشی های شدید علیه ویزیگوت ها به دنبال پیروزی آنها در آدریانوپل برای بیش از سه سال بود. مسیرهای نزدیک در سراسر استان های دانوب عملاً با تلاش های هماهنگ روم بسته شد، و در حالی که هیچ پیروزی قاطعی برای ادعا وجود نداشت، اساساً یک پیروزی روم بود که به معاهده ای در سال 382 ختم شد. معاهده منعقد شده با گوت ها اولین فیدوس بود. در خاک امپراتوری روم این قبایل نیمه خودمختار آلمانی را ملزم می‌کرد تا در ازای زمین‌های زراعی و آزادی از ساختارهای قانونی رومی در داخل امپراتوری، برای ارتش روم نیرو جمع کنند. [46] [ج]

سلطنت آلاریک اول

تصویری از ورود آلاریک به آتن در سال 395

امپراتور جدید تئودوسیوس اول با شورشیان صلح کرد و این صلح اساساً تا زمان مرگ تئودوسیوس در سال 395 پابرجا بود . جنجال و دسیسه بین شرق و غرب در گرفت، زیرا ژنرال استیلیکو تلاش کرد موقعیت خود را در امپراتوری حفظ کند. [49] تئودوسیوس توسط پسران نالایقش جانشین شد: آرکادیوس در شرق و هونوریوس در غرب. در سال 397، آلاریک توسط آرکادیوس به عنوان فرمانده نظامی استان ایلیری شرقی منصوب شد. [38]

در طی 15 سال بعد، صلح ناآرام با درگیری های گاه و بیگاه بین آلاریک و ژنرال های قدرتمند ژرمنی که فرماندهی ارتش روم در شرق و غرب را بر عهده داشتند و قدرت واقعی امپراتوری را در اختیار داشتند، شکست. [50] سرانجام، پس از اینکه ژنرال غربی استیلیکو توسط هونوریوس در سال 408 اعدام شد و لژیون‌های رومی خانواده‌های هزاران سرباز بربر را که در تلاش بودند در امپراتوری روم جذب شوند، قتل عام کردند، آلاریک تصمیم گرفت به رم لشکرکشی کند. [51] پس از دو شکست در شمال ایتالیا و محاصره رم که با مذاکره به پایان رسید، آلاریک توسط یک گروه رومی دیگر فریب خورد. او تصمیم گرفت با تصرف بندر آن شهر را قطع کند. با این حال، در 24 اوت 410، نیروهای آلاریک از طریق دروازه سالاریان وارد رم شدند و شهر را غارت کردند . [52] با این حال، رم، در حالی که هنوز پایتخت رسمی بود، دیگر مقر اصلی دولت امپراتوری روم غربی نبود . از اواخر دهه 370 تا 402، میلان مقر حکومت بود، اما پس از محاصره میلان، دربار امپراتوری در سال 402 به راونا نقل مکان کرد . هونوریوس اغلب از رم بازدید می کرد و پس از مرگ او در سال 423، امپراتورها بیشتر در آنجا اقامت داشتند. سقوط روم به شدت اعتماد امپراتوری را به ویژه در غرب متزلزل کرد. آلاریک و ویزیگوت‌ها با غنایم تا آنجا که می‌توانستند به قصد ترک ایتالیا از باسیلیکاتا به شمال آفریقا استخراج کردند . آلاریک قبل از پیاده شدن درگذشت و ظاهراً در نزدیکی خرابه‌های کروتون به خاک سپرده شد. برادر همسرش جانشین او شد. [53]

پادشاهی ویزیگوتیک

اروپا در سقوط امپراتوری روم غربی در سال 476 پس از میلاد

پادشاهی ویزیگوتیک یک قدرت اروپای غربی در قرون 5 تا 8 بود که ابتدا در گول ایجاد شد، زمانی که رومیان کنترل خود را بر نیمه غربی امپراتوری خود از دست دادند و سپس تا سال 711 در اسپانیا. پادشاهی در اروپای غربی [54] در پاسخ به تهاجم وندال‌ها ، آلان‌ها و سوبی به اسپانیای رومی در سال 409 ، هونوریوس ، امپراتور در غرب، از ویزیگوت‌ها کمک گرفت تا کنترل قلمرو را دوباره به دست آورد. از سال 408 تا 410، ویزیگوت‌ها آنقدر به رم و اطراف آن آسیب وارد کردند که تقریباً یک دهه بعد، استان‌های داخل و اطراف شهر تنها توانستند یک هفتم از سهم مالیات قبلی خود را تأمین کنند. [55]

در سال 418، هونوریوس به فدرال‌های ویزیگوتیک خود با دادن زمینی در گالیا آکیتانیا به آنها پاداش داد تا پس از حمله به چهار قبیله - سوئیبی ، آسدینگ و وندال‌های سیلینگ ، و همچنین آلان‌ها - که از رود راین در نزدیکی موگونتیاکوم ( مینتس امروزی ) عبور کرده بودند، در آن ساکن شوند. آخرین روز سال 406 و در نهایت توسط یک غاصب رومی در پاییز 409 به اسپانیا دعوت شدند (دو قبیله اخیر ویران شدند). این احتمالاً تحت عنوان hospitalitas ، قوانین مربوط به بیلتینگ سربازان ارتش انجام شده است. [56] استقرار هسته پادشاهی آینده ویزیگوتیک را تشکیل داد که در نهایت در سراسر پیرنه و شبه جزیره ایبری گسترش خواهد یافت. این استقرار ویزیگوتیک برای آینده اروپا بسیار مهم بود، زیرا اگر جنگجویان ویزیگوتی که دوشادوش با سربازان رومی تحت فرماندهی ژنرال فلاویوس آتیوس می جنگیدند، نبود ، شاید این امکان وجود داشت که آتیلا کنترل گول را به دست می گرفت، نه رومی ها. برای حفظ سلطه [57]

دومین پادشاه بزرگ ویزیگوت ها، اوریک ، جناح های مختلف نزاع را در میان ویزیگوت ها متحد کرد و در سال 475، با امپراتور جولیوس نپوس، پیمان صلح منعقد کرد . در این معاهده، امپراتور را دوست ویزیگوت‌ها ( amicus ) می‌نامیدند، در حالی که از آنها می‌خواست که او را لرد ( dominus ) خطاب کنند. [58] اگرچه امپراتور به طور قانونی حاکمیت گوتیک را به رسمیت نمی شناخت، طبق برخی دیدگاه ها [59] تحت این معاهده، پادشاهی ویزیگوتیک به یک پادشاهی مستقل تبدیل شد. بین سالهای 471 و 476، یوریک بیشتر مناطق جنوبی گال را تصرف کرد. [60] به گفته مورخ JB Bury، Euric احتمالاً "بزرگترین پادشاه ویزیگوت" بود زیرا او موفق شد دستاوردهای سرزمینی را که پیشینیانش از آنها دریغ شده بود به دست آورد و حتی به دریای مدیترانه دسترسی پیدا کرد . [61] در هنگام مرگ وی، ویزیگوت‌ها قدرتمندترین دولت‌های جانشین امپراتوری روم غربی بودند و در اوج قدرت خود بودند. [62] اوریک نه تنها قلمرو قابل توجهی را تضمین کرده بود، بلکه او و پسرش، آلاریک دوم ، که جانشین او شد، حکومت اداری و بوروکراتیک رومی، از جمله سیاست‌های جمع‌آوری مالیات و قوانین حقوقی رم را اتخاذ کردند. [63]

بیشترین گستره پادشاهی ویزیگوتیک تولوز به رنگ نارنجی روشن و تیره، c. 500. از 585 تا 711 پادشاهی ویزیگوتیک تولدو در رنگ های نارنجی تیره، سبز و سفید (هسپانیا)

در این مرحله، ویزیگوت ها نیز قدرت غالب در شبه جزیره ایبری بودند که به سرعت آلان ها را درهم شکستند و وندال ها را به شمال آفریقا وادار کردند . [64] تا سال 500، پادشاهی ویزیگوتیک، به مرکزیت تولوز ، آکیتانیا و گالیا ناربوننسیس و بیشتر هیسپانیا را به استثنای پادشاهی سوئیبی در شمال غربی و مناطق کوچک تحت کنترل باسک ها و کانتابری ها کنترل کرد . [65] هر بررسی اروپای غربی که در این لحظه انجام می‌شد، به این نتیجه می‌رسید که خود آینده اروپا «به ویزیگوت‌ها بستگی دارد». [66] با این حال، در سال 507، فرانک ها به رهبری کلوویس اول، ویزیگوت ها را در نبرد Vouillé شکست دادند و کنترل آکیتن را به دست گرفتند. [67] شاه آلاریک دوم در نبرد کشته شد. [62] اسطوره های ملی فرانسه این لحظه را به عنوان زمانی رمانتیک می دانند که یک گول که قبلاً تقسیم شده بود به پادشاهی متحد فرانسیا تحت رهبری کلوویس تبدیل شد. [68]

قدرت ویزیگوت ها در سراسر گال به دلیل حمایت پادشاه قدرتمند استروگوتیک در ایتالیا، تئودوریک کبیر ، که نیروهایش کلوویس اول و ارتشش را از سرزمین های ویزیگوتیک بیرون راندند، به کلی از بین نرفت. [67] کمک تئودوریک کبیر بیانگر نوع دوستی قومی نبود، بلکه بخشی از برنامه او برای گسترش قدرت خود در سراسر اسپانیا و سرزمین های مرتبط با آن بود. [67]

پس از مرگ آلاریک دوم، اشراف ویزیگوتیک، وارث او، آمالاریک پادشاه کودک ، را ابتدا به ناربون ، که آخرین پاسگاه گوتیک در گال بود، و سپس در سراسر پیرنه به هیسپانیا منتقل کردند. مرکز حکومت ویزیگوتیک ابتدا به بارسلونا و سپس به داخل و جنوب به تولدو منتقل شد . [69] از 511 تا 526، ویزیگوت ها توسط تئودریک بزرگ استروگوت ها به عنوان نایب السلطنه آمالاری جوان اداره می شدند. با این حال، مرگ تئودوریک در سال 526، ویزیگوت‌ها را قادر ساخت تا سلسله سلطنتی خود را احیا کنند و پادشاهی ویزیگوتیک را از طریق آمالاریک، که اتفاقاً چیزی بیش از پسر آلاریک دوم بود، دوباره تقسیم کنند. او همچنین نوه تئودوریک کبیر از طریق دخترش تئودگوتو بود. [70] آمالاریک به مدت پنج سال به طور مستقل سلطنت کرد. [71] پس از ترور آمالاریک در سال 531، یکی دیگر از فرمانروایان استروگوتیک، تئودیس، جای او را گرفت. [64] برای هفده سال بعد، تئودیس تاج و تخت ویزیگوت را در دست داشت. [72]

زمانی در سال 549، آتاناگیلد ویزیگوت از ژوستینیان اول کمک نظامی خواست و در حالی که این دستیار به آتاناگیلد کمک کرد تا در جنگ‌هایش پیروز شود، رومیان چیزهای بیشتری در ذهن داشتند. [64] گرانادا و جنوبی ترین بئتیکا به دست نمایندگان امپراتوری بیزانس (برای تشکیل استان اسپانیا ) که برای کمک به حل این مبارزه خاندان ویزیگوتیک دعوت شده بودند، اما به عنوان یک نوک نیزه مورد انتظار برای یک "مبارزه" باقی ماندند، گم شدند. تسخیر مجدد غرب دور توسط امپراتور ژوستینیان اول . [73] ارتش امپراتوری روم از رقابت های ویزیگوت ها استفاده کردند و حکومتی را در کوردوبا تأسیس کردند. [74]

اسپانیایی ویزیگوتیک و تقسیمات منطقه ای آن در سال 700، قبل از فتح مسلمانان

آخرین پادشاه ویزیگوت آریایی، لیوویگیلد ، بیشتر مناطق شمالی (کانتابریا) را در سال 574، پادشاهی سوئیک را در سال 584 فتح کرد و بخشی از مناطق جنوبی از دست رفته به بیزانس را پس گرفت ، [75] که پادشاه سوئینتیلا در سال 624 بازیابی کرد. [76] ] سوئینتیلا تا سال 631 سلطنت کرد. [77] تنها یک منبع تاریخی بین سال های 625 تا 711 نوشته شده است که از جولیان تولدو می آید و تنها به سال های 672 و 673 می پردازد. [78] وامبا پادشاه ویزیگوت ها از سال 672 بود. تا سال 680. [78] در طول سلطنت او، پادشاهی ویزیگوتیک تمام هیسپانیا و بخشی از جنوب گال معروف به سپتیمانیا را در بر گرفت . پادشاه ارویگ جانشین وامبا شد که حکومت او تا سال 687 ادامه داشت. [ 79] کالینز مشاهده می کند که "ارویگ اگیکا را به عنوان جانشین منتخب خود در 14 نوامبر 687 معرفی کرد." Chronica Regum Visigothorum . [81]

این پادشاهی تا سال 711 زنده ماند، زمانی که پادشاه رودریک (رودریگو) در هنگام مخالفت با تهاجم خلافت اموی از جنوب در نبرد گوادالته کشته شد . این نشان دهنده آغاز فتح هیسپانیا توسط امویان بود ، زمانی که بیشتر شبه جزیره ایبری در اوایل قرن هشتم تحت حکومت اسلامی قرار گرفت. [82]

یکی از نجیب زادگان ویزیگوتیک، Pelayo ، نیروهای اموی را در نبرد کووادونگا در سال 718 شکست داد و پادشاهی آستوریاس را در قسمت شمالی شبه جزیره تأسیس کرد. [۸۳] به گفته جوزف اف. در پایان حکومت ویزیگوت ها، همسان سازی هیسپانو رومی ها و ویزیگوت ها با سرعتی سریع اتفاق می افتاد. [84] اشراف آنها شروع کرده بودند به این که خود را یک قوم تشکیل می دهند، تیره Gothorum یا Hispani . تعداد نامعلومی از آنها فرار کردند و به آستوریاس یا سپتیمانیا پناه بردند. در آستوریاس از قیام پلاژیوس حمایت کردند و با پیوستن به رهبران بومی، اشراف جدیدی را تشکیل دادند. جمعیت منطقه کوهستانی شامل آستورها ، گالیسی‌ها ، کانتابری‌ها ، باسک‌ها و سایر گروه‌هایی بود که در جامعه اسپانیایی-گوتیک جذب نشده بودند. [85] سایر ویزیگوت‌هایی که از پذیرش دین مسلمان یا زندگی تحت حکومت آنها خودداری کردند، به سمت شمال به پادشاهی فرانک‌ها گریختند و ویزیگوت‌ها چند نسل بعد نقش کلیدی در امپراتوری شارلمانی ایفا کردند. در سال‌های اولیه امارت قرطبه ، گروهی از ویزیگوت‌ها که تحت سلطه مسلمانان باقی ماندند، محافظ شخصی امیر الحراس بودند . [86]

ویزیگوت‌ها در طول سلطنت طولانی خود در اسپانیا، تنها شهرهای جدیدی بودند که در اروپای غربی بین قرن‌های پنجم و هشتم تأسیس شدند . مسلم است (از طریق گزارش‌های اسپانیایی معاصر) که آنها چهار نفر را تأسیس کردند: Reccopolis ، Victoriacum ( Vitoria-Gasteiz مدرن ، اگرچه شاید Iruña-Veleia )، Luceo و Olite . همچنین یک پنجمین شهر احتمالی وجود دارد که توسط یک منبع عربی متأخر به آنها نسبت داده شده است: بایارا (شاید مونتورو مدرن ). همه این شهرها برای اهداف نظامی و سه شهر برای جشن پیروزی تأسیس شده اند. علیرغم این واقعیت که ویزیگوت ها بیش از 250 سال در اسپانیا سلطنت کردند، بقایای کمی از زبان گوتیک به زبان اسپانیایی وام گرفته شده است. [87] [d] [e] ویزیگوت ها به عنوان وارثان امپراتوری روم زبان خود را از دست دادند و با جمعیت اسپانیایی-رومی اسپانیا ازدواج کردند. [89]

ژنتیک

یک مطالعه ژنتیکی که در مارس 2019 در Science منتشر شد ، بقایای هشت ویزیگوت دفن شده در Pla de l'Horta در قرن ششم را مورد بررسی قرار داد. این افراد پیوندهای ژنتیکی را به اروپای شمالی و مرکزی نشان دادند . [90]

فرهنگ

قانون

قانون ویزیگوتی ( لاتین : Forum Iudicum)، همچنین به نام Liber Iudiciorum (به انگلیسی: کتاب قضات) و Lex Visigothorum (به انگلیسی: قانون ویزیگوت ها)، مجموعه ای از قوانین است که اولین بار توسط پادشاه چینداسوینت (642-653) ابلاغ شد. پس از میلاد) که بخشی از سنت شفاهی اشرافی بوده و در سال 654 نوشته شده است . این به جزییات بیشتر از قانون اساسی مدرن می‌پردازد و چیزهای زیادی را در مورد ساختار اجتماعی ویزیگوتیک آشکار می‌کند. [91] این آیین نامه سنت قدیمی داشتن قوانین مختلف برای رومی ها ( leges romanae ) و ویزیگوت ها ( leges barbarorum ) را لغو کرد و بر اساس آن همه رعایای پادشاهی ویزیگوتی دیگر رومی و گوتی نبودند و در عوض به اسپانیایی تبدیل شدند . همه اتباع پادشاهی تحت صلاحیت یکسانی قرار داشتند که تفاوت‌های اجتماعی و حقوقی را از بین می‌برد و همسان سازی بیشتر گروه‌های جمعیتی را تسهیل می‌کرد. [92] قانون ویزیگوتیک انتقال از حقوق روم به حقوق ژرمنی را نشان می دهد .

یکی از بزرگ‌ترین کمک‌های ویزیگوت‌ها به حقوق خانواده، حمایت آن‌ها از حقوق مالکیت زنان متاهل بود، که توسط قوانین اسپانیا ادامه یافت و در نهایت به سیستم مالکیت اجتماعی که اکنون در سراسر اکثریت اروپای غربی وجود دارد، تبدیل شد. [93]

دین

قبل از قرون وسطی ، ویزیگوت‌ها و همچنین دیگر مردمان ژرمنی، از چیزی پیروی می‌کردند که امروزه به عنوان بت‌پرستی ژرمنی از آن یاد می‌شود . [94] در حالی که مردم ژرمن به آرامی با ابزارهای مختلف به مسیحیت گرویدند ، بسیاری از عناصر فرهنگ پیش از مسیحیت و باورهای بومی پس از فرآیند تغییر دین، به ویژه در مناطق روستایی و دوردست، به‌طور استوار باقی ماندند. [95]

ویزیگوت‌ها، استروگوت‌ها و وندال‌ها زمانی که هنوز خارج از محدوده امپراتوری روم بودند مسیحی شدند . با این حال، آنها به جای به نسخه نیقیه (تثلیث گرایی) و به دنبال آن اکثر رومیان که آنها را بدعت گذار می دانستند، به آریانیسم گرویدند . [96] شکاف مذهبی بین ویزیگوت ها، که برای مدت طولانی به آریانیسم پایبند بودند، و اتباع کاتولیک آنها در اسپانیا وجود داشت. همچنین شکاف‌های فرقه‌ای عمیق در میان جمعیت کاتولیک شبه جزیره وجود داشت که به تحمل ویزیگوت‌های آریایی در شبه جزیره کمک کرد. ویزیگوت‌ها از دخالت در میان کاتولیک‌ها تحقیر می‌کردند، اما به آراستگی و نظم عمومی علاقه داشتند. [f] پادشاه لیوویگیلد (568-586)، تلاش کرد تا وحدت سیاسی بین نخبگان ویزیگوتی-آریایی و جمعیت کاتولیک اسپانیایی-رومی نیقیه را از طریق یک توافق عقیدتی سازش در مورد مسائل اعتقادی احیا کند، اما این کار شکست خورد. [97] منابع نشان می‌دهند که ویزیگوت‌های ایبری، آریانیسم مسیحی خود را حفظ کردند، به‌ویژه نخبگان ویزیگوت تا پایان سلطنت لیوویگیلد. [98] هنگامی که Reccared I به مذهب کاتولیک گروید، او به دنبال این بود که پادشاهی را تحت یک ایمان واحد متحد کند. [99] [100]

پایتخت کلیسای ویزیگوتیک سن پدرو د لا ناو ، استان زامورا

در حالی که ویزیگوت ها ایمان آریایی خود را حفظ کردند، یهودیان به خوبی تحمل شدند. قوانین روم و بیزانس قبلی وضعیت آنها را تعیین می کرد، و قبلاً به شدت علیه آنها تبعیض قائل می شد، اما صلاحیت سلطنتی در هر صورت کاملاً محدود بود: اربابان محلی و جمعیت های مربوط به یهودیان که صلاح می دیدند. مثلاً از خاخام ها می خوانیم که غیریهودیان از آنها خواسته اند تا مزارع خود را برکت دهند. [101] مورخ جین گربر نقل می‌کند که برخی از یهودیان «مناصب رتبه‌بندی در دولت یا ارتش داشتند؛ برخی دیگر برای خدمت پادگان استخدام و سازماندهی شدند؛ برخی دیگر همچنان در رتبه سناتوری بودند». [102] بنابراین، به طور کلی، پادشاهان ویزیگوت، یعنی تا زمان گذار از آریانیسم به کاتولیک، مورد احترام و رفتار خوبی بودند. [103] گرویدن به کاتولیک در سراسر جامعه ویزیگوتیک بسیاری از اصطکاک بین ویزیگوت ها و جمعیت اسپانیایی-رومی را کاهش داد. [104] با این حال، تغییر مذهب ویزیگوتیک بر یهودیان تأثیر منفی گذاشت، که به دلیل اعمال مذهبی خود تحت نظارت قرار گرفتند. [105]

شاه ریکارد شورای سوم تولدو را برای حل و فصل اختلافات مذهبی مربوط به تبدیل مذهبی از آریانیسم به کاتولیک تشکیل داد. [106] به نظر می رسد که قوانین تبعیض آمیز تصویب شده در این شورا به طور جهانی اجرا نشده است، همانطور که توسط چندین شورای دیگر تولدو که این قوانین را تکرار کردند و سختگیری آنها را گسترش دادند، نشان داد. اینها وارد قانون شرعی شدند و در سایر نقاط اروپا نیز به سوابق قانونی تبدیل شدند. اوج این روند در زمان پادشاه سیسیبوت رخ داد، که رسماً فرمان تغییر مسیحیت اجباری را برای همه یهودیان مقیم اسپانیا صادر کرد. [107] ظاهراً این فرمان تنها موفقیت جزئی داشت: فرمان‌های مشابهی توسط پادشاهان بعدی با تثبیت قدرت مرکزی تکرار شد. این قوانین یا تعمید اجباری یهودیان را تجویز می‌کردند یا ختنه کردن، آیین‌های یهودی، و برگزاری سبت و دیگر اعیاد را ممنوع می‌کردند. در طول قرن هفتم، یهودیان به دلایل مذهبی مورد آزار و اذیت قرار می گرفتند، اموالشان مصادره می شد، مشمول مالیات های مخرب می شدند، تجارت ممنوع می شدند و گاهی به سنگر تعمید کشیده می شدند. بسیاری مجبور بودند مسیحیت را بپذیرند، اما به طور خصوصی به رعایت دین و اعمال یهود ادامه دادند. [108] فرمان 613 یک قرن دشواری را برای یهودیان اسپانیا ایجاد کرد که تنها با فتح مسلمانان پایان یافت. [g]

در این موارد نمی توان جنبه های سیاسی تحمیل قدرت کلیسا را ​​نادیده گرفت. با تبدیل پادشاهان ویزیگوت به مسیحیت کلسدونی ، اسقف ها قدرت خود را افزایش دادند، تا اینکه در شورای چهارم تولدو در سال 633، پادشاهی را از میان خاندان سلطنتی انتخاب کردند، این رویه ای که قبلاً مختص اشراف بود. این همان مجمعی بود که علیه کسانی که تعمید یافته بودند اما دوباره به یهودیت بازگشته بودند سخن گفت. تا آنجا که به ویزیگوت ها مربوط می شد، زمان پلورالیسم دینی «گذشته بود». [109] در پایان قرن هفتم، تغییر مذهب کاتولیک باعث شد تا ویزیگوت ها از شهروندان رومی بومی شبه جزیره ایبری کمتر متمایز شوند. هنگامی که آخرین سنگرهای ویزیگوتیک به دست ارتش مسلمان افتاد، که تهاجمات بعدی آنها اسپانیا را از آغاز قرن هشتم متحول کرد، هویت گوتیک آنها کم رنگ شد. [110]

در قرون هشتم تا یازدهم، طایفه موالد بانو قاسی ادعا می‌کردند که از کنت ویزیگوتیک کاسیوس تبار دارند . [111]

معماری

سن پدرو د لا ناو ، کلیسای ویزیگوتیک در زامورا، اسپانیا

ویزیگوت ها در طول حکومت خود بر هیسپانیا، کلیساهای متعددی به سبک بازیلیکل یا صلیبی ساختند که باقی مانده اند، از جمله کلیساهای سن پدرو دلا ناو در ال کامپیلو، سانتا ماریا د ملکه در سن مارتین د مونتالبان ، سانتا لوسیا دل ترامپال در آلکوئسکار، سانتا کومبا در بانده و سانتا ماریا د لارا در کوینتانیلا د لاس ویناس. [112] دخمه ویزیگوتیک (دخمه سن آنتولین) در کلیسای جامع پالنسیا یک کلیسای کوچک ویزیگوتیک مربوط به اواسط قرن هفتم است که در زمان سلطنت وامبا برای حفظ بقایای شهید سنت آنتونینوس پامیر ، یک ویزیگوتیک-گالیک ساخته شد. نجیب زاده ای که توسط خود وامبا در سال 672 یا 673 از ناربون به هیسپانیای ویزیگوتیک آورده شد. اینها تنها بقایای کلیسای جامع ویزیگوتیک پالنسیا هستند. [113]

Reccopolis، واقع در نزدیکی روستای کوچک مدرن Zorita de los Canes در استان گوادالاخارا ، کاستیل-لامانچا، اسپانیا، یک مکان باستان‌شناسی از حداقل چهار شهر است که در اسپانیا توسط ویزیگوت‌ها تأسیس شده است. این تنها شهری در اروپای غربی است که بین قرن پنجم و هشتم تأسیس شده است. [h] دستور ساخت شهر توسط پادشاه ویزیگوت لیوویگیلد صادر شد تا به پسرش رکارد احترام بگذارد و به عنوان همنشین پادشاه در استان ویزیگوتیک سلتیبریا ، در غرب کارپتانیا ، جایی که پایتخت اصلی تولدو قرار داشت، خدمت کند. [114]

طلاسازی

گنج Pietroasele کشف شده در رومانی، منسوب به ویزیگوت ها [115]

در اسپانیا، مجموعه مهمی از فلزات دوره ویزیگوتیک در گوادامور در استان تولدو پیدا شد که به گنج گوارازار معروف است . این یافته باستان شناسی از بیست و شش تاج نذری و صلیب های طلایی از کارگاه سلطنتی در تولدو، با نشانه هایی از نفوذ بیزانس تشکیل شده است. به گفته باستان شناسان اسپانیایی، این گنجینه نشان دهنده نقطه اوج طلاسازی ویزیگوتیک است. [116] دو تاج مهم نذری تاج های رکسوینث و سوئینتیلا هستند که در موزه ملی باستان شناسی مادرید به نمایش گذاشته شده اند. هر دو از طلا ساخته شده اند و با یاقوت کبود، مروارید و دیگر سنگ های قیمتی پوشیده شده اند. [117] کاشف قرعه دوم برخی از قطعاتی را که هنوز در اختیارش بود، به ملکه اسپانیا، الیزابت دوم داد، از جمله تاج سوئینتیلا، این تاج در سال 1921 به سرقت رفت و هرگز پیدا نشد. [118] چندین تاج کوچک دیگر و صلیب های نذری زیادی در گنجینه وجود دارد. [117]

این یافته‌ها، همراه با سایر یافته‌ها از برخی مکان‌های مجاور و با کاوش‌های باستان‌شناسی وزارت فواید عمومی اسپانیا و آکادمی سلطنتی تاریخ اسپانیا (آوریل 1859)، گروهی متشکل از:

نازک نی های آبی شکل (عقاب شکل) که در گورستان هایی مانند Duratón ، Madrona یا Castiltierra (شهرهای Segovia ) کشف شده اند ، نمونه ای غیرقابل انکار از حضور ویزیگوت ها در اسپانیا هستند. این فیبولاها به صورت جداگانه یا جفت به عنوان گیره یا سنجاق طلایی، برنزی و شیشه ای برای اتصال لباس ها استفاده می شد که نشان دهنده کار زرگران هیسپانیا ویزیگوتیک بود. [120]

سگک کمربند ویزیگوتیک. آلیاژ مس با گارنت، شیشه و شامل لاجورد. موزه هنر متروپولیتن (نیویورک)

سگک های کمربند ویزیگوتیک که نمادی از رتبه و جایگاه مشخصه لباس زنان ویزیگوت است، به عنوان آثار طلاسازی نیز قابل توجه است. برخی از قطعات شامل خاتم‌های لاجورد لاجوردی استثنایی به سبک بیزانسی هستند و عموماً مستطیلی شکل، با آلیاژ مس، گارنت و شیشه هستند. [121] [من]

همچنین ببینید

مراجع

یادداشت ها

  1. ↑ موزه هنر جفت عقاب فیبولا والترز
  2. ↑ اولین R در موزه کلونی پاریس برگزار می شود.
  3. ↑ منابع دیگر محتوای «پیمان» مفروض را به چالش می‌کشند و ادعا می‌کنند که این یک تسلیم گوتیک است. [47]
  4. ^ کلماتی مانند: werra > guerra (جنگ)، falda > falda (دامن) و skankjan > escanciar (ریختن). La época visigoda Susana Rodríguez Rosique (اسپانیایی) را در Cervantes Virtual ببینید. دریافت شده در 15 اکتبر 2017.
  5. ↑ بقایای زبانی قوم گوتیک در اسپانیا پراکنده است. چند نام مکان و تعداد انگشت شماری از نام‌های معروف «اسپانیایی» مانند آلفونسو، فرناندو، گونزالو، الویرا و رودریگو منشأ ژرمنی (ویزیگوتیک) دارند. [88]
  6. ↑ حداقل یک ویزیگوت بلندپایه، زرزیندو ، دوکس بتیکا، در اواسط قرن ششم یک کاتولیک بود.
  7. ^ رجوع کنید به گزارش های گسترده تاریخ یهودیان ویزیگوتیک توسط هاینریش گریتز، تاریخ یهودیان ، جلد. 3 (Philadelphia: Jewish Publication Society of America, 1956 reprint [1894])، صفحات 43-52 (در Sisibut، صفحات 47-49); Salo W. Baron, A Social and Religious History of Jews , Vol. 3 (نیویورک: انتشارات دانشگاه کلمبیا، 1957)، صفحات 33-46 (در Sisibut صفحات 37-38); N. Roth، یهودیان، ویزیگوت ها و مسلمانان در قرون وسطی اسپانیا: همکاری و درگیری (لیدن: بریل، 1994)، ص 7-40; رام بن شالوم، «یهودیت قرون وسطایی در جهان مسیحیت»، در ام. گودمن، جی. کوهن و دی. سورکین، کتاب راهنمای مطالعات یهودی آکسفورد (آکسفورد: انتشارات دانشگاه آکسفورد، 2002)، ص. 156.
  8. ↑ طبق گفته E. A Thompson، "The Barbarian Kingdoms in Gaul and Spain"، Nottingham Mediaeval Studies ، 7 (1963:4n11)، دیگران (1) Victoriacum بودند که توسط Leovigild تأسیس شد و ممکن است به عنوان شهر ویتوریا باقی بماند ، اما بنیاد قرن دوازدهمی برای این شهر در منابع معاصر آمده است، (2) Lugo id est Luceo در آستوریاس ، که توسط ایزیدور سویل به آن اشاره شده است ، و (iii) Ologicus (شاید Ologitis )، که با استفاده از نیروی کار باسک در سال 621 توسط Suinthila تأسیس شد . به عنوان یک استحکامات در برابر باسک ها، Olite مدرن است . همه این شهرها برای اهداف نظامی و حداقل Reccopolis، Victoriacum، و Ologicus برای جشن پیروزی تاسیس شده اند. پنجمین پایه احتمالی ویزیگوتیک، بایرا (شاید مونتورو مدرن ) است که توسط رکارد در گزارش جغرافیایی قرن پانزدهم، کتاب الروض المیتر ، قس . خوزه ماریا لاکارا، "Panorama de la historia urbana en la península Ibérica desde el siglo V al X"، La città nell'alto medioevo ، 6 (1958:319-358). تجدید چاپ در Estudios de alta edad media española (والنسیا: 1975)، صفحات 25-90.
  9. ↑ یافته های مهمی نیز در گورستان ویزیگوتیک کاستیلتیرا ( سگوویا ) در اسپانیا به دست آمده است . [122]

نقل قول ها

  1. ^ Wood 2012, p. 16.
  2. ↑ هدر 1998، صفحات 52-57، 300-301.
  3. ↑ Waldman & Mason 2006, p. 843.
  4. ^ کلود 1998، صفحات 119-120.
  5. ↑ O'Callaghan 1975، صفحات 91–92.
  6. ^ اوکالاگان 1975، ص. 98.
  7. ^ ab Christensen 2002, p. 219.
  8. ^ abcde Wolfram 1988, p. 25.
  9. ↑ Jordanes 1915، ص. 74 [XIV.82].
  10. ^ abc Wolfram 1988, p. 26.
  11. ^ ab Christensen 2002, pp. 207-212.
  12. ^ هدر 1998، صص 300-301.
  13. ↑ هدر 1999، صفحات 43-44.
  14. ↑ Wolfram 1988, pp. 24-25.
  15. ^ هدر 1999، ص. 75.
  16. ^ Wolfram 1988, p. 24.
  17. ^ Wolfram 1988, p. 387، fn57.
  18. ↑ هدر 1998، صفحات 52-57، 130-178، 302-309.
  19. ^ کالینز 2004، صفحات 22-24.
  20. ↑ گوفارت 1983، صفحات 125-126.
  21. ^ فریدریش 1910، ص. 14.
  22. ↑ Wolfram 1988, pp. 387–388, fn58.
  23. ^ ab Wolfram 1988, p. 387، fn58.
  24. ^ استیونسون 1899، ص. 36، fn15.
  25. ↑ Wolfram 1997, pp. 39-40.
  26. ^ تاد 2000، ص. 149.
  27. ^ ab Waldman & Mason 2006, p. 844.
  28. ^ Wolfram 1997, p. 42-43.
  29. ^ تاد 2000، صفحات 149-150.
  30. ↑ Wolfram 1988, pp. 42-55.
  31. ^ ژرژسکو 1991، ص. 11.
  32. ^ ab Todd 2000, p. 150.
  33. ^ تاد 2000، صفحات 150-151.
  34. ^ تاد 2000، ص. 151.
  35. ^ تاد 2000، ص. 152.
  36. ↑ Waldman & Mason 2006, pp. 844-845.
  37. ^ فولر 1998، ص. 55.
  38. ^ ab Waldman & Mason 2006, p. 845.
  39. دورانت 1950، ص. 24.
  40. ↑ دورانت 1950، ص 24-25.
  41. ↑ ساریس 2002، ص. 36.
  42. ↑ Halsall 2007, pp. 178-179.
  43. ^ Halsall 2007, p. 179.
  44. ^ کاتز 1955، صفحات 88-89.
  45. ^ تاد 2000، ص. 154.
  46. ^ Halsall 2007, pp. 179-180.
  47. ^ Halsall 2007, pp. 180-81.
  48. ↑ Burns 2003، ص 322، 374.
  49. ↑ هدر 2013، صفحات 153-160.
  50. ↑ هدر 2013، صفحات 183-223.
  51. ↑ فراستتو 2003، ص 204-205.
  52. ^ Halsall 2007, pp. 214-217.
  53. ^ کالینز 1999، صفحات 63-65.
  54. ^ ویلیامز 2004، ص. 51.
  55. ^ هدر 2005، ص. 434.
  56. ↑ سیوان 1987، صص 759–772.
  57. ^ برنز 2003، ص. 382.
  58. ↑ Wolfram 1988, pp. 186-187.
  59. ↑ Barbero & Loring 2005، p. 170.
  60. ^ فراستتو 2003، ص. 358.
  61. ↑ Bury 2000، صفحات 211-212.
  62. ^ ab Waldman & Mason 2006, p. 846.
  63. ^ Frassetto 2003, pp. 358-359.
  64. ^ abc Carr 2004, p. 421.
  65. ^ تاد 2000، ص. 165.
  66. ^ Bury 2000, p. 213.
  67. ^ abc Frassetto 2003, p. 359.
  68. ^ هدر 2013، ص. 70.
  69. ↑ Wolfram 1988, pp. 243-45.
  70. ^ هدر 2013، ص. 93.
  71. ^ Wolfram 1988, p. 245.
  72. ^ هدر 2013، ص. 94.
  73. ^ رابرتز 1997، صفحات 82-85.
  74. ^ رابرتز 1997، ص. 82.
  75. ↑ کالینز 2000، صفحات 51-53.
  76. ^ Arce 1999، ص. 4.
  77. ^ کالینز 2004، ص. 69.
  78. ^ ab Collins 2004, p. 70.
  79. ↑ کالینز 2004، صفحات 102-104.
  80. ^ کالینز 2004، ص. 105.
  81. ^ کالینز 2004، ص. 109.
  82. ^ رابرتز 1997، صفحات 96-100.
  83. ^ ویلیامز 2004، ص. 60.
  84. ^ اوکالاگان 1975، ص. 176.
  85. ^ اوکالاگان 1975، ص. 286.
  86. ^ Wolf 2014، صفحات 14-15.
  87. ^ اوستلر 2006، ص. 307.
  88. ^ تاد 2000، ص. 175.
  89. ↑ Nadeau & Barlow 2013، صفحات 28-35.
  90. ^ اولالده 2019.
  91. ^ کالینز 2004، صفحات 6-8.
  92. ^ اوکالاگان 1975، ص. 49.
  93. ^ کولیج 2011، صفحات 17-25.
  94. ↑ Wolfram 1997, pp. 58, 66, 72-74.
  95. ↑ جیمز 2009، صفحات 215-225.
  96. ↑ Wolfram 1997, pp. 75-79.
  97. ^ هدر 2013، ص. 325.
  98. ↑ Wolfram 1997, pp. 265-269.
  99. ^ فراستتو 2003، ص. 304.
  100. ^ ماتیسن و سیوان 1999، ص. 40.
  101. ↑ گریتز 1894، ص. 44.
  102. ^ گربر 1992، ص. 9.
  103. ^ راث 1994، صفحات 35-40.
  104. ↑ Waldman & Mason 2006, p. 847.
  105. ↑ کالینز 2000، صص 59-60.
  106. ↑ کالینز 1999، صفحات 211-212.
  107. ^ کالینز 2000، ص. 60.
  108. ↑ Gonzalez-Salinero 1999, pp. 140-147.
  109. ^ لیم 1999، ص 209-210.
  110. ↑ کالینز 2000، صفحات 60-62.
  111. ^ فلچر 2006، ص. 45.
  112. ^ Galeano 2016.
  113. ↑ Salvador Conejo، Cripta visigoda de San Antolín.
  114. ^ کالینز 2004، صفحات 55-56.
  115. ^ اودوبسکو 1889، ص. 1-100.
  116. ↑ Guerra, Galligaro & Perea 2007, pp. 53-74.
  117. ↑ ab Museo Arqueologico Nacional، "Tesoro de Guarrazar".
  118. ↑ Balmaseda Muncharaz 1996, p. 109.
  119. ↑ Bardiès-Fronty 2015، صفحات 22-24.
  120. ↑ Bacoup 2015.
  121. ↑ موزه هنر متروپولیتن، «Belt Buckle 550–600».
  122. ↑ Ripoll 2011، صفحات 161-179.

کتابشناسی

لینک های خارجی

در ویکی‌انبار رسانه‌هایی مربوط به ویزیگوت‌ها وجود دارد .