پانژیریک ( ایالات متحده : / ˌ p æ n ɪ ˈ dʒ ɪ r ɪ k / یا بریتانیا : / ˌ p æ n ɪ ˈ dʒ aɪ r ɪ k / ) یک سخنرانی عمومی رسمی یا آیه مکتوب است که در ستایش بالا از یک ایراد می شود . شخص یا چیز . [1] پانژیریک های اصلی سخنرانی هایی بودند که در رویدادهای عمومی در آتن باستان ایراد می شدند.
این کلمه از ترکیب یونانی باستان : παν - «همه» (شکلی که با کلمه πᾶν، خنثی از πᾶς «همه» گرفته می شود، زمانی که به عنوان پیشوند استفاده می شود) و کلمه یونانی باستان : ἄγυρις ، رومی شده : ágyris گرفته شده است. «مجموعه» ( فرم گویش آئولیکی ، مطابق با شکل آتیک یا یونی یونانی باستان : ἀγορά ، رومی شده : agorá ). ترکیب، یونانی باستان : πανήγυρις ، رومی شده : panḗgyris «مجمع عمومی یا ملی، به ویژه جشنی به افتخار یک خدا» و صفت مشتق شده یونانی باستان : πανηγυρικός ، رومی شده : panēgyrikós «از یا برای یک مجمع عمومی یا جشنواره». در یونانی هلنیستی، این اسم به معنای «سخنرانی جشن، سخنرانی ستایش آمیز» و صفت «از یا مربوط به مداحی، چاپلوسی» بود. اسم یونانی باستان : πανήγυρις ، رومی شده : panḗgyris در حدود قرن دوم پس از میلاد به لاتین کلاسیک به عاریت گرفته شده بود ، به عنوان "جشنواره" panēgyris (در کاربرد پس از کلاسیک نیز "مجمع عمومی"). به همین ترتیب، لاتین کلاسیک همچنین شامل صفت panēgyricus است که به معنای «ستایش‌کننده» به نظر می‌رسد، اما به عنوان یک اسم به معنای «مداحی عمومی» نیز عمل می‌کند. این کلمات الهام‌بخش شکل‌بندی‌های مشابه در زبان‌های اروپایی در اوایل دوره مدرن بودند، مانند فرانسوی panégyrique ، که در سال 1512 تأیید شد. به نظر می‌رسد اسم و صفت انگلیسی panegyric از کلمه فرانسوی وام گرفته شده باشد، اما بدون شک با آگاهی از ریشه لاتین و یونانی آن. . [2]
در آتن چنین سخنرانی هایی در جشنواره ها یا بازی های ملی با هدف برانگیختن شهروندان به تقلید از اعمال باشکوه نیاکان خود ایراد می شد . معروف‌ترین آنها المپیاکوس گورگیاس ، المپیاکوس لیسیاس ، و پانه‌گیریکوس و پاناتنایکوس ( البته هیچکدام از آنها در واقع تحویل داده نشده‌اند) ایزوکراتس هستند . [1] مراسم تشییع جنازه، مانند سخنرانی معروف پریکلس در توسیدید ، نیز از ماهیت عبادت ها بهره می برد . [1]
رومیان عموماً مراسم عزاداری را به زنده‌ها محدود می‌کردند و در عوض متوفی مراسم تشییع جنازه را دریافت می‌کرد . [1] با این حال، مشهورترین نمونه پانژیریک لاتین ، نمونه ای است که پلینی جوان (سال 100 پس از میلاد) در سنا به مناسبت تصدی سمت کنسولگری ارائه کرد ، که حاوی مداحی از تراژان بود که توسط برخی از محققان مضحک تلقی می شد. [ 1] در اواخر قرن سوم و در طول قرن چهارم، در نتیجه شرقی‌سازی دربار امپراتوری توسط دیوکلتیان ، جشن گرفتن فضایل و دستاوردهای مافوق بشری امپراتور سلطنتی معمول شد . ] در یک رویداد ادبی به صورت رسمی. در سال 336، یوسبیوس قیصریه‌ای از کنستانتین کبیر در سی‌امین سال سلطنت خود، به‌عنوان عذرخواهی کرد ، که در آن به جای دستاوردهای دنیوی خود، با بزرگداشت تقوای امپراتور، سنت را شکست. یک پانژیور خوب، ظریف و شوخ، وسیله‌ای برای یک جوان تحصیل کرده اما بی‌تجربه شد تا توجه مطلوب را در یک حوزه رقابتی به خود جلب کند. کلودیان شاعر پیش از حدود سال 395 از اسکندریه به روم آمد و اولین شهرت خود را با یک شهامت به دست آورد. او شاعر دربار استیلیکو شد .
Cassiodorus ، magister officiorum تئودوریک کبیر ، کتابی به نام ستایشگران از خود به جای گذاشت . یکی از زندگی‌نامه‌نویسان او، جیمز اودانل، این ژانر را چنین توصیف کرده است: «می‌توان انتظار داشت که ستایش موجود در سخنرانی بیش از حد باشد؛ نکته فکری تمرین (و به احتمال زیاد معیار مهمی در قضاوت آن). این بود که ببینیم چقدر می‌توان ستایش را زیاده‌روی کرد، در حالی که در محدوده‌های آراستگی و خویشتن‌داری باقی ماند، تا چه حد می‌توان ستایش کرد تا شاهد کینه توزی از صداقت ساده به نظر برسد». [3]
در امپراتوری بیزانس ، باسیلیکوس لوگوس یک مراسم رسمی برای یک امپراتور بود که در یک مناسبت مهم ارائه می شد. [4]
اشعار پانجریک یکی از اشکال ادبی عمده در میان اعراب بود. المتنبی با نوشتن به زبان عربی درباره لشکرکشی مشهور سیف الدوله علیه امپراتوری بیزانس نوشت . [5]
اشعار پانژوریک زبان فارسی از قرون وسطی حاوی جزئیاتی از زندگی شاعران دربار و حامیان آنهاست و نگرش ها و موضوعات مورد علاقه سیاسی و نظامی معاصر مانند قصیده فرخی سیستانی در مورد هجوم محمود غزنوی حاکم غزنوی را روشن می کند. معبد سومنات شعرهایی برای جشنواره هایی مانند عید فطر ، نوروز و مهرگان سروده شد . برخی از اشعار حامی را به عنوان قهرمانی در نبرد بین اسلام و کفار به تصویر می کشند . جنگ علیه مسلمانان مستلزم توضیحات تکمیلی بود و اشعاری از فرخی و معزی در حمایت از تصرف ری توسط محمود و حملات احمد سنجر به حاکم غزنوی ارسلان شاه در سال 1117. این اشعار منابع مهمی برای دوره سلجوقی بزرگ هستند که تعداد کمی از رکوردها باقی مانده است. [5]
فردوسی در شعری هولناک خطاب به محمود غزنه ای می گوید: «بناهای نجیب از باران و گرمای خورشید ویران می شود./من بنای کاخ بلند شعری را گذاشته ام که از باد و باران آسیبی نمی بیند. " این شبیه ادعاهای بزرگ هوراس شاعر رومی است که در خطاب به امپراتور آگوستوس می گوید که شعر او از برنز ماندگارتر و از اهرام بزرگتر است . [6]
سنت شفاهی آفریقا شامل آداب و رسوم پانژیریک مانند نام های ستایش و شعر ستایش است. این آداب و رسوم غالباً در میان گروه‌های قومی متعدد قاره، کارکردهای یادمانی و تبارشناسی را انجام می‌دهند و معمولاً با معنویت قبیله‌ای نیز مرتبط هستند .
به عنوان مثال می توان به اوریکی در میان مردم یوروبا ، [7] ایسیبونگو در میان مردم زولو ، [8] و ایزیدوکو در میان مردم خوسا اشاره کرد . [9]
رسم پانژیریک خطاب به پادشاهان در دوره باروک احیا شد، اگرچه نمونه‌های رنسانس مانند Laudatio florentinae urbis برونی به فلورانس در سال 1403، و Panegyricus اراسموس ، که اولین بار در سال 1504 منتشر شد ، وجود دارد . توسط شاعران انگلیسی به افتخار به قدرت رسیدن چارلز دوم انگلستان منتشر شد . یکی دیگر از آثار مهم عبارت است از "Panegyric برای دوک لرما " که توسط شاعر اسپانیایی لوئیس دو گونگورا در سال 1617 نوشته شده است. شاعران روسی قرن هجدهم، به ویژه میخائیل لومونوسوف ، شکل پانژیریک را برای تجلیل از دستاوردهای امپراتوران و امپراتورهای روسیه اتخاذ کردند. . [ نیازمند منبع ]