رساله ( / ɪ ˈ p ɪ s əl / ؛ از یونان باستان ἐπιστολή ( epistolḗ ) «نامه») نوشته ای است که برای شخص یا گروهی از مردم هدایت یا ارسال می شود، معمولاً یک نامه آموزشی ظریف و رسمی . ژانر رساله نامه نویسی در مصر باستان به عنوان بخشی از برنامه درسی نویسندگی مدرسه نویسندگان رایج بود . نامه های عهد جدید از رسولان به مسیحیان معمولاً به عنوان رساله نامیده می شود. رساله‌هایی که به طور سنتی به پولس نسبت داده می‌شوند به عنوان رساله‌های پولس و بقیه به عنوان رساله‌های کاتولیک (یعنی «عمومی») شناخته می‌شوند .
مصریان باستان رساله هایی را اغلب به دلایل آموزشی می نوشتند . ادوارد ونته مصر شناس (1990) حدس می زند که فرعون جدکاره ایسیسی از سلسله پنجم - در نامه های زیادی که برای وزیرانش فرستاده بود - پیشرو در ژانر اپیستولاری بود. [1] وجود آن به طور محکم در طول سلسله ششم پادشاهی قدیم تایید شده است ، و به طور برجسته در راهنمای آموزشی کتاب کیمیت که در طول سلسله یازدهم نوشته شده است، برجسته شده است . [1] یک فرمول استاندارد برای ترکیبات اپیستولاری در زمان پادشاهی میانه مصر وجود داشت . فرمول‌های رساله‌ای که در دوره رامسید استفاده می‌شد ، ریشه در حروفی داشت که در دوره آمارنای سلسله بیستم سروده شد . ونته «نامه طنزآمیز» یافت شده بر روی پاپیروس آناستازی اول سلسله نوزدهم را به عنوان یک رساله توصیف می کند که معمولاً به عنوان تمرین نوشتاری توسط دانش آموزان مصری بر روی استراکا سرامیکی (بیش از هشتاد نمونه از آن تاکنون توسط باستان شناسان پیدا شده است) کپی می شود. نامه‌هایی نیز به مردگان نوشته می‌شد، و در دوره رامسید، به خدایان . در دوران تسلط ایرانیان و یونانی‌ها ، این دومی گسترش بیشتری یافت . [1]
رسائل به نثر و منظوم یکی از ژانرهای اصلی ادبیات در میان یونانیان و به ویژه رومیان بود . نامه‌های سیسرو یکی از مهم‌ترین منابع تاریخ جمهوری روم متأخر است و ویژگی‌های زبان لاتین محاوره‌ای را که همیشه در سخنرانی‌ها و رساله‌های او مشهود نیست، حفظ کرده است. نامه های پلینی جوان نیز به عنوان نمونه هایی از نثر لاتین با ویژگی های ادبی خودآگاه و منابع اطلاعات تاریخی مورد مطالعه قرار می گیرند. اووید سه مجموعه از رساله‌های منظوم را که در دوبیتی‌های مرثیه سروده شده بود، ارائه کرد : هیرویدها ، نامه‌هایی که در شخصیت زنان افسانه‌ای برای عاشقان غایبشان نوشته شده بود. و Tristia و Ex Ponto که به صورت اول شخص در دوران تبعید شاعر نوشته شده است . رسائل سنکا با نشخوارهای اخلاقی یا فلسفی خود بر نویسندگان پدرشناس بعدی تأثیر گذاشت.
رساله های مسیحی، چه در عهد جدید و چه در میان پدران مسیحی اولیه، مطابق با سنت رسمی هلنیستی نوشته شده است . این نشان دهنده میزان تأثیر هلنیستی بر نویسندگان رساله، به ویژه در مورد پولس است. استیو ریس، کلاسیک گرا، هزاران نامه یونانی، رومی و یهودی معاصر را با پولس مقایسه کرده است و مشاهده می کند که پولس از بسیاری از قراردادهای معمول رساله پیروی می کند. [2]
برخلاف نامه‌های امروزی، رساله‌ها معمولاً در ابتدا نام نویسنده و سپس گیرنده را می‌آورند (برای مثال، فیلیپیان 1:1 را ببینید). کاتب (یا به عبارت صحیح تر، amanuensis ) که نامه را نوشت ممکن است در پایان رساله نام برده شود (مثلاً، رومیان 16:22). در غیاب سیستم پستی ، ممکن است پیک نیز نامیده شود (مثلاً افسسیان 6:21-22).
پس از نام نویسنده و گیرنده، رساله های پولین اغلب با سلام، "فیض و سلام بر شما" آغاز می شود. «فیض» یک سلام رایج هلنیستی بود، در حالی که «صلح» ( شالوم ) سلام رایج یهودیان بود . این نشان دهنده هویت دوگانه پولس در ایمان یهودی و فرهنگ هلنیستی بود. همچنین ممکن است یک کلمه تشکر از مخاطبان وجود داشته باشد. در نامه های دنیوی، دعا یا آرزوی سلامتی به دنبال داشت.
بدن با بیانیه مختصری شروع می شود که موضوع اصلی کل بدن را معرفی می کند.
رساله های قانون عهد جدید معمولاً به شرح زیر تقسیم می شوند:
رساله های پولس که رساله های پولس یا نامه های پولس نیز نامیده می شوند، سیزده کتاب عهد جدید هستند که به پولس رسول نسبت داده می شوند ، اگرچه تألیف برخی از آنها مورد اختلاف است. در میان این رساله ها برخی از قدیمی ترین اسناد موجود مسیحی وجود دارد. آنها بینشی در مورد اعتقادات و اختلافات مسیحیت اولیه ارائه می دهند . به عنوان بخشی از قانون عهد جدید، آنها متون اساسی برای الهیات و اخلاق مسیحی هستند . رساله به عبرانیان ، اگرچه نام او را یدک نمی‌کشد، به طور سنتی به عنوان پولس در نظر گرفته می‌شد (اگرچه اوریگن در قرن سوم پس از میلاد نویسندگی آن را زیر سوال برد)، اما از قرن شانزدهم به بعد، عقاید به طور پیوسته بر ضد تألیف پولس حرکت کردند و اکنون تعداد کمی از محققان آن را به آن نسبت می‌دهند. پولس، بیشتر به این دلیل که از نظر سبک و محتوا مانند هیچ یک از رساله های دیگر او خوانده نمی شود. [3] اکثر محققین موافق هستند که پولس در واقع هفت رساله پولس را نوشته است، اما چهار رساله به نام پولس شبه کتبی هستند ( افسسیان ، تیموتائوس اول ، تیموتائوس دوم و تیطوس [4] ) و دو رساله دیگر مشکوک هستند. تألیف ( دوم تسالونیکیان و کولسیان ). [4] به گفته برخی از محققان، پولس این نامه ها را با کمک یک منشی یا amanuensis نوشت ، [5] که اگر محتوای کلامی آنها نبود، بر سبک آنها تأثیر می گذاشت.
رساله های پولس معمولاً در نسخه های امروزی بین اعمال رسولان و رساله های کاتولیک قرار می گیرند . با این حال، اکثر نسخه‌های خطی یونانی، رساله‌های عمومی را در ابتدا قرار می‌دهند، [6] و چند جزئی ( 175 ، 325 ، 336 ، و 1424 ) رساله‌های پولس را در پایان عهد جدید قرار می‌دهند.
رسائل کاتولیک (که رساله های عمومی نیز نامیده می شود [8] ) هفت رساله عهد جدید هستند. رساله های کاتولیک به ترتیب ظهور آنها در عهد جدید فهرست شده اند:
اینها نامه هایی هستند که توسط برخی از رهبران بسیار اولیه مسیحی در قرن اول یا دوم نوشته شده اند که بخشی از عهد جدید نیستند . آنها به طور کلی بخشی از اساس سنت مسیحی را تشکیل می دهند. کلمه شرافت بخش "نامه" تا حدودی به این دلیل استفاده می شود که همه آنها به یونانی نوشته شده اند، در دوره زمانی نزدیک به زمان نگارش رساله های عهد جدید، و بنابراین "نامه" وزن بیشتری از قدرت می بخشد.
در زمینه عبادت ، رساله ممکن است به طور خاص به بخشی خاص از یک رساله عهد جدید (رساله های پولس و نامه های عمومی ) اشاره کند - گاهی اوقات همچنین از کتاب اعمال رسولان یا مکاشفه یوحنا ، اما نه از انجیل های چهارگانه - که قرار است در یک روز خاص یا در یک مناسبت خاص خوانده شود.
در مراسم عشای ربانی کاتولیک رومی و عشای انگلیکن ، رسائل بین مجموعه و انجیل خوانده می شود . سرودهای گرگوری مربوطه دارای لحن خاصی هستند ( tonus epistolae ). هنگامی که رساله در مراسم عشای ربانی خوانده یا خوانده می شود ، این کار توسط شماس فرعی انجام می شود . رساله ها نیز توسط یک پیر یا اسقف در خدمات الهی لوتری ، بین تدریجی و انجیل خوانده می شود.
در مراسم عبادت الهی کلیسای ارتدکس شرقی و کاتولیک های آیین بیزانس، خواندن رساله رسول نامیده می شود (همان نام به لکشنری که از آن خوانده می شود). رسول شامل اعمال رسولان و همچنین رسالات است، اما هرگز آخرالزمان (مکاشفه یوحنا). برخلاف آیین های مذهبی لاتین ، هرگز قرائتی از عهد عتیق وجود ندارد . [20] برای هر روز از سال درس های رساله وجود دارد ، به جز روزهای هفته در روزه بزرگ ، که عبادت الهی برگزار نمی شود. این خوانش های روزانه رساله بخشی از چرخه عید پاک است که در نهایت به تاریخ عید پاک (عید پاک) وابسته است. همچنین دروس برای روزهای جشن مقدسین و بزرگداشت های متعدد تعیین شده است . ممکن است یک، دو یا سه قرائت از رسول در طول یک آیین منفرد وجود داشته باشد. این رساله بین پروکیمنون و آللویا خوانده می شود . خواندن رساله همیشه با خواندن انجیل مرتبط است ، اگرچه برخی از خدمات، مانند متین ، درس انجیل خواهد داشت، اما هیچ رساله ای ( عشری در تعدادی از روزهای عید (معمولاً برای رسولان) نیز سه بار قرائت رساله خواهد داشت. بدون انجیل). تعدادی از خدمات علاوه بر عبادت الهی، دارای رساله و انجیل خوانی خواهد بود. چنین خدماتی اغلب شامل Prokeimenon و Alleluia نیز می شود. این رساله توسط خواننده خوانده می شود ، اما در یک مراسم مذهبی سلسله مراتبی (نمایش الهی که توسط اسقف برگزار می شود)، توسط یک شماس خوانده می شود . کسی که رساله را می خواند، آیات پروکیمنون را نیز می خواند .
در طول قرون وسطی ، هنر نامه نویسی در کتاب های راهنمای متعددی تدریس می شد و ars dictaminis به یک ژانر مهم گفتمان آموزشی تبدیل شد. ضرورت نامه نویسی تا حد زیادی به دلیل زوال عمومی زندگی مدنی و زوال سیستم راه روم در اوایل قرون وسطی بود ، عواملی که افراد باسواد را که تجارت می کردند مجبور می کرد به جای مسافرت، برای ارسال نامه معامله کنند. [21] تعداد زیادی نامه و کتابچه راهنمای نامه نویسی به زبان لاتین آن دوره نوشته شد . [22]
محققان معمولاً سیزده نامه پولس عهد جدید را به سه دسته تقسیم می کنند: رساله های شبانی 1 و 2 تیموتائوس و تیطوس، که بسیار به رسمیت شناخته شده است که توسط شخصی غیر از پولس نوشته شده است. نامه‌های تثنیه-پائولین افسسیان، کولسیان، و 2 تسالونیکیان، که تقریباً به طور گسترده توسط نویسندگان دیگر نوشته شده‌اند (سه نویسنده مختلف؛ این نامه‌ها باید به‌صورت موردی معتبر باشند یا نه). و هفت حرف دیگر که «پولینیان بلامنازع» نامیده می شوند: رومیان، 1 و 2 قرنتیان، غلاطیان، فیلیپیان، اول تسالونیکیان، و فیلمون.
