stringtranslate.com

جنگ ضد هوایی

بازنمایی هنرمند از سیستم‌های AA کوتاه و بلند مورد استفاده توسط فرماندهی مشترک دفاع هوایی زمینی هلند

جنگ ضد هوایی، مقابله با جنگ هوایی [1] است و شامل «تمامی اقداماتی است که برای خنثی کردن یا کاهش اثربخشی عملیات هوایی متخاصم طراحی شده‌اند». [2] این سیستم‌های تسلیحاتی مبتنی بر سطح، زیرسطحی ( از زیردریایی ) و مبتنی بر هوا، علاوه بر سیستم‌های حسگر مرتبط، ترتیبات فرماندهی و کنترل، و اقدامات غیرفعال (مانند بالن‌های رگبار ) را در بر می‌گیرد. ممکن است برای محافظت از نیروهای دریایی ، زمینی و هوایی در هر مکانی استفاده شود . با این حال، برای اکثر کشورها، تلاش اصلی دفاع از میهن بوده است . دفاع موشکی گسترش دفاع هوایی است، همانطور که ابتکارات برای انطباق دفاع هوایی با وظیفه رهگیری هر پرتابه در پرواز است.

بیشتر سیستم‌های تسلیحاتی ضد هوایی مدرن (AA) برای دفاع هوایی کوتاه، متوسط ​​یا دوربرد بهینه‌سازی شده‌اند، اگرچه برخی از سیستم‌ها ممکن است از چندین سلاح (مانند توپ‌های خودکار و موشک‌های زمین به هوا ) استفاده کنند. «دفاع هوایی لایه‌ای» معمولاً به چندین «لایه» از سیستم‌های پدافند هوایی اشاره دارد که در صورت ترکیب، یک تهدید هوابرد باید برای رسیدن به هدف خود نفوذ کند. این دفاع معمولاً از طریق استفاده ترکیبی از سیستم‌های بهینه‌سازی شده برای پدافند هوایی کوتاه، متوسط ​​یا دور انجام می‌شود.

در برخی کشورها مانند بریتانیا و آلمان در طول جنگ جهانی دوم ، اتحاد جماهیر شوروی و ناتو و ایالات متحده مدرن، هواپیماهای پدافند هوایی و پدافند هوایی زمینی تحت فرماندهی و کنترل یکپارچه قرار گرفته‌اند. با این حال، در حالی که پدافند هوایی کلی ممکن است برای دفاع از میهن (از جمله تأسیسات نظامی) باشد، نیروهای میدانی، در هر کجا که باشند، دفاع خود را در برابر تهدیدات هوابرد فراهم می کنند.

تا دهه 1950، اسلحه های شلیک کننده مهمات بالستیک از 7.62 میلی متر (.30 اینچ) تا 152.4 میلی متر (6 اینچ) سلاح های استاندارد بودند. سپس موشک‌های هدایت‌شونده غالب شدند، مگر در کوتاه‌ترین بردها (مانند سیستم‌های تسلیحاتی نزدیک ، که معمولاً از توپ‌های خودکار چرخشی یا در سیستم‌های بسیار مدرن، انطباق‌های سطح به هوا از موشک‌های هوا به هوای کوتاه‌برد استفاده می‌کنند . اغلب در یک سیستم با توپ های دوار ترکیب می شوند).

اصطلاحات

همچنین ممکن است نیروهای ضد هوایی ، ضد هوایی ، AA ، flak ، لایه لایه دفاع هوایی یا نیروهای دفاع هوایی نیز نامیده شوند .

اصطلاح دفاع هوایی احتمالاً برای اولین بار توسط بریتانیا استفاده شد زمانی که دفاع هوایی بریتانیا (ADGB) به عنوان یک فرماندهی نیروی هوایی سلطنتی در سال 1925 ایجاد شد . اصطلاحی که تا دهه 1950 در استفاده عمومی باقی ماند. پس از جنگ جهانی اول گاهی اوقات پیشوند "سبک" یا "سنگین" (LAA یا HAA) برای طبقه بندی یک نوع تفنگ یا واحد بود. نام مستعار سلاح های ضدهوایی عبارتند از "AA"، "AAA" یا "triple-A" (مخفف "توپخانه ضد هوایی")، "flak" (از آلمانی Flugzeugabwehrkanone )، "ack-ack" (از املای آن). الفبای مورد استفاده بریتانیایی ها برای انتقال صدای "AA")؛ [3] و "archie" (اصطلاح بریتانیایی جنگ جهانی اول که احتمالا توسط آمیاس بورتون ابداع شده است ، و اعتقاد بر این است که از طریق سپاه پرواز سلطنتی ، از جمله کمدین تالار موسیقی جورج رابی "آرچیبالد، قطعا نه! " ] ).

ناتو جنگ ضد هوایی (AAW) را اینگونه تعریف می کند: «اقداماتی که برای دفاع از نیروی دریایی در برابر حملات تسلیحات هوایی که از هواپیماها، کشتی ها، زیردریایی ها و سایت های مستقر در زمین پرتاب می شوند» انجام می شود. [2] در برخی از ارتش‌ها، اصطلاح دفاع هوایی همه‌جانبه (AAAD) برای دفاع هوایی توسط نیروهای غیرتخصصی استفاده می‌شود. اصطلاحات دیگر از اواخر قرن بیستم عبارتند از "دفاع هوایی مبتنی بر زمین" (GBAD) با عبارات مرتبط " دفاع هوایی کوتاه برد " (SHORAD) و سیستم دفاع هوایی قابل حمل انسان (MANPADS). موشک‌های ضدهوایی را موشک‌های زمین به هوا (SAMs) و سلاح‌های هدایت‌شونده سطح به هوا (SAGW) می‌گویند. به عنوان مثال می توان به RIM-66 Standard ، Raytheon Standard Missile 6 یا موشک MBDA Aster اشاره کرد .

اصطلاحات غیرانگلیسی برای دفاع هوایی شامل آلمانی Flak یا FlaK ( Fliegerabwehrkanone ، 'توپ دفاع هوایی'، [5] همچنین به عنوان Flugabwehrkanone ذکر می شود )، از آنجایی انگلیسی flak ، و اصطلاح روسی Protivovozdushnaya oborona ( سیریلی : Противоровозду́шная a обовозал) ترجمه «دفاع ضد هوایی» به اختصار PVO. [6] در زبان روسی، سیستم‌های AA سیستم‌های zenitnye (یعنی «اشاره به نقطه اوج ») نامیده می‌شوند . در زبان فرانسه، دفاع هوایی دفاع هوایی (DCA) نامیده می شود که aéronef به معنای هواپیما است. [7]

حداکثر فاصله ای که یک تفنگ یا موشک می تواند با هواپیما درگیر شود، رقم مهمی است. با این حال، تعاریف مختلف زیادی استفاده می شود و تا زمانی که از یک تعریف استفاده نشود، عملکرد تفنگ ها یا موشک های مختلف قابل مقایسه نیست. برای اسلحه های AA فقط قسمت صعودی مسیر می تواند مفید باشد. یک اصطلاح "سقف" است، حداکثر سقف ارتفاعی است که یک پرتابه در صورت شلیک عمودی به آن می رسد، به خودی خود عملاً مفید نیست زیرا تعداد کمی از اسلحه های AA قادر به شلیک عمودی هستند و حداکثر مدت زمان فیوز ممکن است بسیار کوتاه باشد، اما به طور بالقوه مفید است. استانداردی برای مقایسه سلاح های مختلف

بریتانیایی ها «سقف مؤثر» را پذیرفتند، یعنی ارتفاعی که در آن یک تفنگ می تواند یک سری گلوله را در برابر یک هدف متحرک پرتاب کند. این می تواند با حداکثر زمان کارکرد فیوز و همچنین توانایی تفنگ محدود شود. در اواخر دهه 1930، تعریف بریتانیایی «ارتفاعی بود که در آن هدفی که مستقیماً با سرعت 400 مایل در ساعت [640 کیلومتر بر ساعت] نزدیک می‌شد، می‌تواند به مدت 20 ثانیه قبل از اینکه تفنگ به ارتفاع 70 درجه برسد، درگیر شود». [8]

توضیحات کلی

ماهیت پدافند هوایی شناسایی هواپیماهای متخاصم و انهدام آنها است. مسئله مهم ضربه زدن به هدفی است که در فضای سه بعدی حرکت می کند. یک حمله نه تنها باید با این سه مختصات مطابقت داشته باشد، بلکه باید این کار را در زمانی انجام دهد که هدف در آن موقعیت قرار دارد. این بدان معنی است که پرتابه ها یا باید برای اصابت به هدف هدایت شوند، یا در زمانی که پرتابه به آن می رسد، با در نظر گرفتن سرعت و جهت هدف و پرتابه، موقعیت پیش بینی شده هدف را هدف قرار دهند.

در طول قرن بیستم، پدافند هوایی یکی از سریع‌ترین حوزه‌های فن‌آوری نظامی بود که به تکامل هواپیماها واکنش نشان می‌داد و از فناوری‌هایی مانند رادار، موشک‌های هدایت شونده و محاسبات (در ابتدا محاسبات آنالوگ الکترومکانیکی از دهه 1930 به بعد، همانطور که در مورد تجهیزات توضیح داده شد، استفاده می‌کرد. زیر). بهبودهایی در حسگرها، کنترل فنی آتش، تسلیحات و فرماندهی و کنترل انجام شد. در آغاز قرن بیستم، اینها یا بسیار ابتدایی بودند یا وجود نداشتند.

در ابتدا حسگرها ابزارهای نوری و صوتی بودند که در طول جنگ جهانی اول توسعه یافتند و تا دهه 1930 ادامه یافتند، [9] اما به سرعت توسط رادار جایگزین شدند، که به نوبه خود توسط اپتوالکترونیک در دهه 1980 تکمیل شد . فرماندهی و کنترل تا اواخر دهه 1930 ابتدایی باقی ماند، زمانی که بریتانیا یک سیستم یکپارچه [10] برای ADGB ایجاد کرد که پدافند هوایی زمینی فرماندهی ضد هوایی ارتش بریتانیا را به هم مرتبط می کرد ، اگرچه پدافند هوایی مستقر در میدان به ترتیبات کمتر پیچیده متکی بود. ناتو بعداً این ترتیبات را "محیط زمینی دفاع هوایی" نامید که به عنوان "شبکه سایت های رادار زمینی و مراکز فرماندهی و کنترل در یک صحنه عملیاتی خاص که برای کنترل تاکتیکی عملیات دفاع هوایی استفاده می شود" تعریف می شود. [2]

قوانین درگیری برای جلوگیری از برخورد پدافند هوایی با هواپیماهای دوستانه یا خنثی ضروری است. استفاده از آنها کمک می‌شود، اما توسط دستگاه‌های الکترونیکی شناسایی دوست یا دشمن (IFF) که در ابتدا در طول جنگ جهانی دوم معرفی شدند، کنترل نمی‌شود . در حالی که این قوانین در بالاترین مقام منشا می گیرند، قوانین متفاوتی می تواند برای انواع مختلف پدافند هوایی که یک منطقه را در یک زمان پوشش می دهند اعمال شود. AAAD معمولاً تحت سخت ترین قوانین عمل می کند.

ناتو این قوانین را "دستورات کنترل تسلیحات" (WCO) می نامد که عبارتند از:

تا دهه 1950، اسلحه هایی که مهمات بالستیک را شلیک می کردند، سلاح استاندارد بودند. سپس موشک های هدایت شونده غالب شدند، مگر در کوتاه ترین بردها. با این حال، نوع گلوله یا کلاهک و فیوزینگ آن و با موشک، آرایش هدایتی متفاوت بوده و هست. اهداف همیشه به راحتی قابل نابودی نیستند. با این وجود، هواپیماهای آسیب دیده ممکن است مجبور به توقف ماموریت خود شوند و حتی اگر موفق به بازگشت و فرود در قلمرو دوستانه شوند، ممکن است برای روزها یا برای همیشه از عملیات خارج شوند. با نادیده گرفتن سلاح‌های کوچک و مسلسل‌های کوچک‌تر، اسلحه‌های پدافند هوایی زمینی از 20 میلی‌متر تا حداقل 152 میلی‌متر تغییر کرده‌اند. [11]

پدافند هوایی زمینی به چند روش مستقر می شود:

پدافند هوایی شامل عناصر دیگری نیز شده است، اگرچه پس از جنگ جهانی دوم، بیشتر آنها از کار افتادند:

پدافند هوایی غیرعامل توسط ناتو به عنوان «اقدامات غیرعاملی که برای دفاع فیزیکی و حفاظت از پرسنل، تأسیسات و تجهیزات ضروری به منظور به حداقل رساندن اثربخشی حمله هوایی و/یا موشکی انجام می‌شود» تعریف می‌کند. [2] این یک فعالیت حیاتی توسط نیروهای زمینی باقی می ماند و شامل استتار و پنهان سازی برای جلوگیری از شناسایی توسط هواپیماهای شناسایی و حمله می شود. اقداماتی مانند استتار ساختمان های مهم در جنگ جهانی دوم رایج بود. در طول جنگ سرد باند و تاکسی وی برخی از فرودگاه ها به رنگ سبز درآمدند.

سازمان

در حالی که نیروی دریایی معمولاً مسئولیت دفاع هوایی خود را بر عهده دارند - حداقل برای کشتی ها در دریا - ترتیبات سازمانی برای دفاع هوایی زمینی بین کشورها و در طول زمان متفاوت است.

شدیدترین حالت اتحاد جماهیر شوروی بود و این مدل هنوز هم ممکن است در برخی کشورها دنبال شود: این یک سرویس جداگانه بود، همتراز با ارتش، نیروی دریایی یا نیروی هوایی. در اتحاد جماهیر شوروی، این Voyska PVO نامیده می شد و دارای هر دو هواپیمای جنگنده جدا از نیروی هوایی و سیستم های زمینی بود. این به دو بازو تقسیم شد، PVO Strany، سرویس دفاع هوایی استراتژیک مسئول دفاع هوایی میهن، که در سال 1941 ایجاد شد و در سال 1954 به یک سرویس مستقل تبدیل شد، و PVO SV، دفاع هوایی نیروهای زمینی. متعاقباً اینها به ترتیب بخشی از نیروی هوایی و نیروی زمینی شدند. [13] [14]

از سوی دیگر، ارتش ایالات متحده دارای یک شاخه توپخانه دفاع هوایی است که دفاع هوایی زمینی را هم برای کشور و هم برای ارتش در میدان فراهم می کند. با این حال، از نظر عملیاتی تحت فرماندهی بخش هوایی نیروی مشترک است . بسیاری از کشورهای دیگر نیز یک شاخه دفاع هوایی در ارتش مستقر می کنند. برخی، مانند ژاپن یا اسرائیل، سیستم های دفاع هوایی زمینی خود را در نیروی هوایی خود ادغام می کنند.

در بریتانیا و برخی از ارتش‌های دیگر، واحد توپخانه هم مسئولیت دفاع هوایی داخلی و هم در خارج از کشور را بر عهده داشت، اگرچه مسئولیت دفاع هوایی جزایر بریتانیا در جنگ جهانی اول با نیروی دریایی سلطنتی تقسیم شده بود . با این حال، در طول جنگ جهانی دوم ، هنگ RAF برای محافظت از فرودگاه ها در همه جا تشکیل شد و این شامل دفاع هوایی سبک بود. در دهه‌های بعدی جنگ سرد، این شامل پایگاه‌های عملیاتی نیروی هوایی ایالات متحده در بریتانیا نیز می‌شد. تمام پدافند هوایی زمینی در سال 2004 از حوزه قضایی نیروی هوایی سلطنتی (RAF) حذف شد . فرماندهی ضد هوایی ارتش بریتانیا در مارس 1955 منحل شد، [15] اما در طول دهه های 1960 و 1970 فرماندهی جنگنده RAF موشک های دفاع هوایی دوربرد را برای محافظت از مناطق کلیدی در بریتانیا به کار برد. در طول جنگ جهانی دوم، تفنگداران دریایی سلطنتی همچنین واحدهای دفاع هوایی را فراهم کردند. به طور رسمی بخشی از سازمان دفاعی پایگاه متحرک نیروی دریایی بود، آنها به عنوان بخشی جدایی ناپذیر از پدافند هوایی زمینی تحت فرماندهی ارتش به کار گرفته شدند.

واحد اصلی پدافند هوایی معمولاً یک باتری با 2 تا 12 اسلحه یا پرتاب کننده موشک و عناصر کنترل آتش است. [ نیازمند منبع ] این باتری ها، به ویژه با تفنگ، معمولاً در یک منطقه کوچک مستقر می شوند، اگرچه ممکن است باتری ها تقسیم شوند. این برای برخی از سیستم های موشکی معمول است. باتری های موشک SHORAD اغلب در یک منطقه با پرتابگرهای جداگانه چند کیلومتری از هم مستقر می شوند. هنگامی که MANPADS توسط متخصصان کار می‌کند، باتری‌ها ممکن است چندین تیم داشته باشند که به طور جداگانه در بخش‌های کوچک مستقر شوند. اسلحه های دفاع هوایی خودکششی ممکن است به صورت جفتی مستقر شوند.

باتری ها معمولاً به گردان یا معادل آن دسته بندی می شوند. در ارتش صحرایی، یک اسلحه سبک یا گردان SHORAD اغلب به یک لشکر مانور اختصاص داده می شود. اسلحه‌های سنگین‌تر و موشک‌های دوربرد ممکن است در تیپ‌های پدافند هوایی باشند و تحت فرماندهی سپاه یا بالاتر باشند. پدافند هوایی میهن ممکن است ساختار نظامی کاملی داشته باشد. برای مثال، فرماندهی ضد هوایی بریتانیا، که توسط یک ژنرال کامل ارتش بریتانیا فرماندهی می‌شود ، بخشی از ADGB بود. در اوج خود در سال های 1941-1942، سه سپاه AA با 12 لشکر AA بین آنها تشکیل می شد. [16]

تاریخچه

اولین استفاده

استفاده از بالون توسط ارتش ایالات متحده در طول جنگ داخلی آمریکا، کنفدراسیون ها را مجبور کرد تا روش های مبارزه با آنها را توسعه دهند. اینها شامل استفاده از توپخانه، سلاح های سبک و خرابکاران بود. آنها ناموفق بودند و سیاست داخلی باعث شد که سپاه بالون ارتش ایالات متحده در اواسط جنگ منحل شود. کنفدراسیون ها با بالن ها نیز آزمایش کردند. [17]

ترکها اولین عملیات ضد هوایی تاریخ را در طول جنگ ایتالیا و ترکیه انجام دادند . اگرچه فاقد سلاح های ضد هوایی بودند، اما اولین کسانی بودند که یک هواپیما را با شلیک تفنگ ساقط کردند. اولین هواپیمایی که در یک جنگ سقوط کرد، هواپیمای ستوان پیرو مانزینی بود که در 25 اوت 1912 سرنگون شد. [18] [19]

اولین استفاده شناخته شده از سلاح هایی که به طور خاص برای نقش ضد هوایی ساخته شده بودند، در طول جنگ فرانسه و پروس در سال 1870 رخ داد. پس از فاجعه در سدان ، پاریس محاصره شد و نیروهای فرانسوی در خارج از شهر شروع به تلاش برای برقراری ارتباط از طریق بالون کردند . گوستاو کروپ یک تفنگ 1 پوندی (37 میلی‌متری) اصلاح‌شده - Ballonabwehrkanone (توپ دفاعی بالن) یا BaK - را در بالای یک کالسکه اسب سوار کرد تا این بالون‌ها را ساقط کند. [20] [ صفحه مورد نیاز ]

در اوایل قرن بیستم، بالون یا کشتی هوایی، تفنگ ها برای استفاده زمینی و دریایی توجهات را به خود جلب کردند. انواع مختلفی از مهمات پیشنهاد شد، مواد منفجره قوی، آتش زا، زنجیر گلوله، گلوله میله ای و ترکش. نیاز به نوعی ردیاب یا دنباله دود بیان شد. گزینه های Fuzing نیز مورد بررسی قرار گرفتند، هر دو نوع ضربه و زمان. پایه‌ها معمولاً از نوع پایه‌ای بودند، اما می‌توانستند روی سکوهای صحرایی باشند. آزمایشات در بیشتر کشورهای اروپایی در حال انجام بود، اما تنها کروپ، ارهارت، ویکرز ماکسیم و اشنایدر تا سال 1910 اطلاعاتی را منتشر کردند. تفنگ Erhardt همچنین دارای 12 پوند بود، در حالی که Vickers Maxim یک 3 پوندی و Schneider یک 47 میلی متری را ارائه کردند. تفنگ بالون فرانسوی در سال 1910 ظاهر شد، این تفنگ 11 پوندی بود اما روی یک وسیله نقلیه نصب شده بود و وزن کل بدون خدمه آن دو تن بود. با این حال، از آنجایی که بالون ها آهسته حرکت می کردند، مناظر ساده بودند. اما چالش‌های هواپیماهای با سرعت بیشتر شناخته شد. [21]

تا سال 1913 فقط فرانسه و آلمان تفنگ های میدانی مناسب برای درگیری با بالون ها و هواپیماها و مسائل مربوط به سازماندهی نظامی را توسعه دادند. نیروی دریایی سلطنتی بریتانیا به زودی اسلحه های AA 3 اینچی QF و QF 4 اینچی AA را معرفی کرد و همچنین دارای "پوم پوم" سریع شلیک سریع 1 پوندی ویکرز بود که می توانست در نصب های مختلف استفاده شود. [22] [23]

اولین توپ ضد هوایی ایالات متحده یک طرح مفهومی 1 پوندی توسط Admiral Twining در سال 1911 برای مقابله با تهدید کشتی های هوایی بود که در نهایت به عنوان پایه ای برای اولین توپ ضد هوایی عملیاتی نیروی دریایی ایالات متحده مورد استفاده قرار گرفت: 3 اینچی / اسلحه کالیبر 23 . [24]

جنگ جهانی اول

اسلحه ضد هوایی 9 پوندی Krupp قدیمی 1909
یک واحد ضد هوایی کانادایی در سال 1918 "در حال گرفتن پست"
یک باتری موتور ضدهوایی فرانسوی (باتری AAA موتوری) که یک زپلین را در نزدیکی پاریس سرنگون کرد. از مجله Horseless Age ، 1916.

در 30 سپتامبر 1915، نیروهای ارتش صربستان سه هواپیمای دشمن را در حال نزدیک شدن به کراگویواچ مشاهده کردند . سربازان با تفنگ ساچمه ای و مسلسل به آنها شلیک کردند، اما نتوانستند از پرتاب 45 بمب بر فراز شهر، حمله به تاسیسات نظامی، ایستگاه راه آهن و بسیاری از اهداف دیگر، عمدتا غیرنظامی، در شهر جلوگیری کنند. در جریان بمباران، رادویه لیوتواک، سرباز ، توپ خود را به سمت هواپیمای دشمن شلیک کرد و یکی از آنها را با موفقیت سرنگون کرد. در شهر سقوط کرد و هر دو خلبان بر اثر جراحات وارده جان باختند. توپ مورد استفاده Ljutovac به عنوان یک توپ ضد هوایی طراحی نشده بود. این یک توپ ترکیه ای بود که کمی تغییر یافته بود که در طول جنگ اول بالکان در سال 1912 تصرف شد. این اولین مورد در تاریخ نظامی بود که یک هواپیمای نظامی با آتش توپخانه زمین به هوا سرنگون شد . [25] [26] [27]

انگلیسی ها چند هفته قبل از شروع جنگ جهانی اول نیاز به قابلیت ضد هوایی را تشخیص دادند. در 8 ژوئیه 1914، نیویورک تایمز گزارش داد که دولت بریتانیا تصمیم گرفته است "سواحل جزایر بریتانیا را با مجموعه ای از برج ها، هر کدام مجهز به دو اسلحه سریع شلیک با طراحی خاص" پر کند، در حالی که "یک دایره کامل از برج ها" قرار بود در اطراف "تاسیسات دریایی" و "در سایر نقاط به ویژه آسیب پذیر" ساخته شود. تا دسامبر 1914، ذخیره داوطلبان نیروی دریایی سلطنتی (RNVR) اسلحه‌های AA و نورافکن‌های مونتاژ شده از منابع مختلف در حدود 9 بندر را در اختیار داشت. توپخانه پادگان سلطنتی (RGA) مسئولیت دفاع AA در میدان را با استفاده از بخش های موتوردار دو تفنگی به عهده گرفت. اولین آنها به طور رسمی در نوامبر 1914 تشکیل شد. در ابتدا آنها از "pom-pom" QF 1 پوند (نسخه های 37 میلی متری Maxim Gun ) استفاده کردند. [23] [28]

یک مسلسل ضد هوایی ماکسیم در موزه ضد هوایی فنلاند، 2006

همه ارتش‌ها به زودی اسلحه‌های AA را اغلب بر اساس قطعات میدانی کوچک‌تر خود، به ویژه 75 میلی‌متری فرانسوی و 76.2 میلی‌متری روسی، مستقر کردند، که معمولاً به سادگی بر روی نوعی خاکریز قرار می‌گرفتند تا پوزه را به سمت آسمان هدایت کنند. ارتش بریتانیا 13 پوندی را به کار گرفت و به سرعت پایه‌های جدید مناسب برای استفاده AA تولید کرد، QF 6 cwt Mk III 13 pdr در سال 1915 تولید شد. این دستگاه در طول جنگ در خدمت باقی ماند، اما تفنگ‌های 18 pdr برای گرفتن 13 مورد استفاده قرار گرفت. پوسته pdr با یک کارتریج بزرگتر که 13-pr QF 9 cwt را تولید می کند و اینها بسیار رضایت بخش تر بودند. [29] با این حال، به طور کلی، این راه حل های موردی تا حد زیادی بی فایده بودند. با تجربه اندک در این نقش، هیچ وسیله ای برای اندازه گیری هدف، برد، ارتفاع یا سرعت دشواری مشاهده ترکیدگی پوسته آنها نسبت به توپچی های هدف، ثابت نشد که نمی تواند فیوز خود را به درستی تنظیم کند و بیشتر گلوله ها در زیر اهداف خود منفجر می شوند. استثناء این قاعده، اسلحه‌هایی بود که از بادکنک‌های لکه‌گیر محافظت می‌کردند، در این صورت می‌توان ارتفاع را با دقت از طول کابل نگهدارنده بالون اندازه‌گیری کرد.

اولین مسئله مهمات بود. قبل از جنگ مشخص شد که مهمات باید در هوا منفجر شود. هم از مواد منفجره قوی (HE) و هم ترکش استفاده شد، عمدتاً اولی. فیوزهای Airburst یا شعله ور (بر اساس یک فیوز در حال سوختن) یا مکانیکی (ساعت گرد) بودند. فیوزهای آتش زا برای استفاده ضد هوایی مناسب نبودند. طول فیوز بر اساس زمان پرواز تعیین شد، اما میزان سوختن باروت تحت تأثیر ارتفاع قرار گرفت. پوم پوم های بریتانیایی فقط مهمات ذوب شده تماسی داشتند. زپلین‌ها ، که بالون‌های پر از هیدروژن بودند، اهدافی برای گلوله‌های آتش‌زا بودند و انگلیسی‌ها این بالون‌ها را با فیوزهای انفجاری هوا، هر دو پرتاب ترکش به سمت جلو «گلدان» آتش‌زا و پرتاب پایه جریان آتش‌زا معرفی کردند. بریتانیایی ها همچنین ردیاب هایی را برای استفاده در شب روی پوسته های خود نصب کردند. گلوله های دود نیز برای برخی از اسلحه های AA موجود بود، این انفجارها به عنوان اهداف در طول آموزش استفاده می شدند. [30]

حملات هوایی آلمان به جزایر بریتانیا در سال 1915 افزایش یافت و تلاش‌های AA تا حدودی بی‌اثر تلقی شد، بنابراین یک متخصص توپخانه نیروی دریایی سلطنتی ، دریاسالار پرسی اسکات ، برای بهبود، به‌ویژه یک دفاع AA یکپارچه برای لندن منصوب شد. پدافند هوایی با اسلحه های RNVR AA بیشتر، 75 میلی متری و 3 اینچی، گسترش یافت که پوم پوم ها بی اثر بودند. نیروی دریایی 3 اینچی نیز توسط ارتش پذیرفته شد، QF 3 اینچی 20 cwt (76 میلی‌متر)، یک نصب میدانی جدید در سال 1916 معرفی شد. از آنجایی که بیشتر حملات در شب بودند، به زودی از نورافکن‌ها و روش‌های تشخیص صوتی استفاده شد. و مکان یابی توسعه یافتند. تا دسامبر 1916، 183 بخش AA از بریتانیا (بیشتر با 3 اینچ)، 74 با BEF در فرانسه و 10 در خاورمیانه دفاع می کردند. [31]

توپخانه AA تجارت دشواری بود. مشکل هدف گیری موفقیت آمیز یک پوسته برای ترکیدن در نزدیکی موقعیت آتی هدف بود، با عوامل مختلفی که بر مسیر پیش بینی شده پوسته ها تأثیر می گذاشتند. به این حالت تفنگ انحرافی می‌گفتند، که در آن زوایای «تغییر تنظیم» برای برد و ارتفاع بر روی دوربین تنظیم می‌شد و با حرکت هدف به‌روزرسانی می‌شد. در این روش زمانی که دید روی هدف قرار می گرفت، لوله به سمت موقعیت آینده هدف نشانه می رفت. محدوده و ارتفاع هدف طول فیوز را تعیین می کند. با بهبود عملکرد هواپیما، مشکلات افزایش یافت.

بریتانیایی ها ابتدا با اندازه گیری برد برخورد کردند، زمانی که متوجه شدند برد کلید ایجاد یک تنظیم بهتر فیوز است. این منجر به یاب ارتفاع/برد (HRF) شد، اولین مدل Barr & Stroud UB2 بود، یک مسافت یاب تصادفی نوری دو متری که روی سه پایه نصب شده بود. فاصله تا هدف و زاویه ارتفاع را اندازه گیری می کرد که با هم ارتفاع هواپیما را نشان می داد. اینها ابزارهای پیچیده ای بودند و روش های مختلف دیگری نیز مورد استفاده قرار می گرفت. HRF به زودی توسط نشانگر ارتفاع/فیوز (HFI) به آن ملحق شد، این با زوایای ارتفاع و خطوط ارتفاعی که با منحنی های طول فیوز پوشانده شده بودند، مشخص شد، با استفاده از ارتفاع گزارش شده توسط اپراتور HRF، طول فیوز لازم قابل خواندن بود. [32]

با این حال، مشکل تنظیمات انحراف - "هدف خاموش" - مستلزم دانستن میزان تغییر در موقعیت هدف بود. هم فرانسه و هم بریتانیا دستگاه های تاکی متری را برای ردیابی اهداف و تولید زوایای انحراف عمودی و افقی معرفی کردند. سیستم Brocq فرانسوی الکتریکی بود. اپراتور وارد محدوده هدف شده و اسلحه ها را نمایش می دهد. با 75 میلی متر آنها استفاده شد. مدیر اسلحه ویلسون-دالبی بریتانیایی از یک جفت ردیاب و سرعت‌سنجی مکانیکی استفاده کرد. اپراتور طول فیوز را وارد کرد و زوایای انحراف از ابزار خوانده شد. [33] [34]

با شروع جنگ جهانی اول ، 77 میلی‌متر به سلاح استاندارد آلمانی تبدیل شد و بر روی یک تراورس بزرگ نصب شد که به راحتی می‌توان آن را روی یک واگن حمل کرد. اسلحه‌های 75 میلی‌متری Krupp با یک سیستم دید نوری عرضه شدند که قابلیت‌های آنها را بهبود بخشید. ارتش آلمان همچنین یک توپ گردان اقتباس کرد که برای پروازهای متفقین به عنوان " پیاز شعله ور " از پوسته های در حال پرواز شناخته شد . این تفنگ دارای پنج لوله بود که به سرعت مجموعه ای از گلوله های توپ 37 میلی متری را پرتاب می کرد. [ نیازمند منبع ]

با شروع استفاده از هواپیماها علیه اهداف زمینی در میدان نبرد، اسلحه‌های AA نمی‌توانستند با سرعت کافی از اهداف نزدیک عبور کنند و از آنجایی که نسبتاً کم بودند، همیشه در مکان مناسب قرار نداشتند (و اغلب در میان سربازان دیگر محبوبیت نداشتند)، بنابراین تغییر کردند. موقعیت های مکرر به زودی نیروها سلاح‌های مختلفی را که بر پایه مسلسل نصب شده بودند، اضافه کردند . این سلاح‌های کوتاه‌برد مرگبارتر بودند، و اعتقاد بر این است که " بارون سرخ " توسط یک مسلسل ضد هوایی ویکرز سرنگون شده است . هنگامی که جنگ به پایان رسید، واضح بود که افزایش قابلیت های هواپیماها به ابزارهای بهتری برای دستیابی به اهداف و هدف گیری آنها نیاز دارد. با این وجود، الگویی تعیین شده بود: جنگ ضد هوایی از سلاح های سنگین برای حمله به اهداف در ارتفاع بالا و سلاح های سبک تر برای استفاده در هنگام رسیدن هواپیما به ارتفاعات پایین تر استفاده می کرد.

شماره 1 Mark III Predictor که با تفنگ AA 3.7 اینچی QF استفاده می شد یک کامپیوتر مکانیکی بود.
تیراندازی با اسلحه ضد هوایی در سوئد 1934

سالهای بین دو جنگ

جنگ جهانی اول نشان داد که هواپیماها می‌توانند بخش مهمی از میدان نبرد باشند، اما در برخی کشورها این چشم‌انداز حمله هوایی استراتژیک بود که موضوع اصلی بود و هم یک تهدید و هم فرصت بود. تجربه چهار سال حملات هوایی به لندن توسط بمب افکن های زپلین و گوتا جی وی به ویژه بر بریتانیا تأثیر گذاشته بود و اگر نگوییم یکی از محرک های اصلی برای تشکیل یک نیروی هوایی مستقل بود. همانطور که قابلیت های هواپیماها و موتورهای آنها بهبود می یافت، مشخص بود که نقش آنها در جنگ های آینده با افزایش برد و بار تسلیحات آنها بسیار مهم تر خواهد بود. با این حال، در سال‌های بلافاصله پس از جنگ جهانی اول، دورنمای یک جنگ بزرگ دیگر، به‌ویژه در اروپا، جایی که توانمندترین کشورها از نظر نظامی بودند و بودجه کمی در دسترس بود، دور به نظر می‌رسید.

چهار سال جنگ شاهد ایجاد یک شاخه جدید و فنی از فعالیت های نظامی بود. پدافند هوایی پیشرفت های عظیمی داشته است، البته از نقطه شروع بسیار پایین. با این حال، جدید بود و اغلب فاقد «دوستان» تأثیرگذار در رقابت برای سهمی از بودجه دفاعی محدود بود. از کار افتادن به این معنی بود که اکثر اسلحه های AA از خدمت خارج شدند و فقط مدرن ترین آنها باقی ماند.

با این حال، درس هایی برای آموختن وجود داشت. به‌ویژه بریتانیایی‌ها که در بیشتر سالن‌ها در نور روز اسلحه‌های AA داشتند و از آن‌ها علیه حملات شبانه در خانه استفاده می‌کردند. علاوه بر این، آنها همچنین در طول جنگ یک بخش آزمایشی ضد هوایی تشکیل داده بودند و مقادیر زیادی از داده ها را جمع آوری کردند که مورد تجزیه و تحلیل گسترده قرار گرفت. در نتیجه، آنها کتاب درسی دو جلدی توپخانه ضد هوایی را در سالهای 1924-1925 منتشر کردند. این شامل پنج توصیه کلیدی برای تجهیزات HAA بود:

دو فرض اساس رویکرد بریتانیا به آتش HAA بود. اول، شلیک هدف‌دار روش اولیه بود و این با پیش‌بینی داده‌های اسلحه از ردیابی بصری هدف و داشتن ارتفاع آن فعال شد. دوم، اینکه هدف مسیر، سرعت و ارتفاع ثابتی را حفظ کند. این HAA قرار بود با اهدافی تا ارتفاع 24000 فوت (7.3 کیلومتر) درگیر شود. فیوزهای زمانی مکانیکی مورد نیاز بودند زیرا سرعت سوزاندن پودر با ارتفاع متفاوت بود، بنابراین طول فیوز تابع ساده ای از زمان پرواز نیست. آتش خودکار نرخ ثابت آتش را تضمین می کرد که پیش بینی اینکه هر پوسته باید به طور جداگانه به کجا هدف قرار گیرد را آسان تر می کرد. [35] [36]

در سال 1925، انگلیسی ها ابزار جدیدی را که توسط ویکرز توسعه داده شده بود، اتخاذ کردند. این یک کامپیوتر آنالوگ مکانیکی بود - Predictor AA No 1. با توجه به ارتفاع هدف، اپراتورهای آن هدف را ردیابی کردند و پیش بینی کننده بلبرینگ، ارتفاع ربع و تنظیم فیوز را تولید کرد. اینها به صورت الکتریکی به اسلحه ها منتقل می شدند، جایی که روی صفحه های تکرارکننده به لایه هایی که "اشاره گرها" (داده های هدف و داده های واقعی اسلحه) را برای قرار دادن اسلحه ها مطابقت داشتند، نمایش داده می شدند. این سیستم از شماره های الکتریکی تکرار کننده بر اساس ترتیباتی که توسط توپخانه ساحلی بریتانیا در دهه 1880 معرفی شد، ساخته شد و توپخانه ساحلی پس زمینه بسیاری از افسران AA بود. سیستم های مشابهی در کشورهای دیگر به کار گرفته شد و به عنوان مثال Sperry M3A3 بعدی در ایالات متحده نیز توسط بریتانیا به عنوان Predictor AA No 2 مورد استفاده قرار گرفت. اندازه یاب های ارتفاع نیز در حال افزایش بودند. در بریتانیا، فاصله یاب استریوسکوپی بار و استرود UB 2 با پایه نوری هفت فوتی جنگ جهانی اول با پایه نوری 9 فوتی UB 7 و پایه نوری هجده فوتی UB 10 (فقط در سایت های AA ایستا استفاده می شود) جایگزین شد. Goertz در آلمان و Levallois در فرانسه پنج متر (16 فوت) ساز تولید کردند. با این حال، در بیشتر کشورها تلاش اصلی در اسلحه‌های HAA تا اواسط دهه 1930 بهبود اسلحه‌های موجود بود، اگرچه طرح‌های جدید مختلف روی تخته‌های طراحی بودند. [36] [37]

از اوایل دهه 1930 هشت کشور رادار توسعه دادند . این پیشرفت ها در اواخر دهه 1930 به اندازه کافی پیشرفت کردند تا کار توسعه روی دستگاه های صوتی مکان یابی صدا به طور کلی متوقف شود، اگرچه تجهیزات حفظ شدند. علاوه بر این، در بریتانیا، سپاه ناظر داوطلب که در سال 1925 تشکیل شد، شبکه ای از پست های رصد را برای گزارش پرواز هواپیماهای متخاصم بر فراز بریتانیا فراهم کرد. در ابتدا از رادار برای نظارت بر فضای هوایی برای شناسایی هواپیماهای متخاصم استفاده می شد. با این حال، رادار Würzburg آلمان که در سال 1940 مورد استفاده قرار گرفت، قادر به ارائه داده های مناسب برای کنترل اسلحه های AA بود و رادار بریتانیایی، Gun Laying، Mark I ، برای استفاده در موقعیت های اسلحه AA طراحی شد و تا سال 1939 مورد استفاده قرار گرفت . 38]

معاهده ورسای از داشتن تسلیحات AA آلمان جلوگیری کرد و برای مثال، طراحان Krupps به Bofors در سوئد پیوستند. برخی از اسلحه های جنگ جهانی اول حفظ شدند و برخی از آموزش های پنهانی AA در اواخر دهه 1920 آغاز شد. آلمان FlaK 18 8.8 سانتی متری را در سال 1933 معرفی کرد، مدل های 36 و 37 با پیشرفت های مختلف دنبال شدند، اما عملکرد بالستیک بدون تغییر باقی ماند. در اواخر دهه 1930 FlaK 38 10.5 سانتی متری ظاهر شد و به زودی 39 ظاهر شد. این در درجه اول برای سایت های استاتیک طراحی شده بود اما دارای یک نصب متحرک بود و واحد دارای ژنراتورهای 220 ولت 24 کیلوواتی بود. در سال 1938 طراحی بر روی FlaK 12.8 سانتی متری آغاز شد . [39] [40]

بریتانیا در سال 1918 یک تفنگ 3.6 اینچی جدید را با موفقیت آزمایش کرد. در سال 1928 یک تفنگ 3.7 اینچی (94 میلی متر) راه حل ترجیحی شد، اما شش سال طول کشید تا بودجه به دست آید. تولید اسلحه 3.7 اینچی QF در سال 1937 آغاز شد. این تفنگ در کالسکه های متحرک با ارتش صحرایی و اسلحه های قابل حمل بر روی پایه های ثابت برای موقعیت های ثابت استفاده می شد. در همان زمان، نیروی دریایی سلطنتی یک تفنگ 4.5 اینچی (113 میلی‌متری) جدید را در یک برجک دوقلو به کار گرفت، که ارتش آن را در پایه‌های تک تفنگ ساده‌شده برای موقعیت‌های ثابت، بیشتر در اطراف بنادری که مهمات دریایی در دسترس بود، به کار برد. عملکرد اسلحه های جدید توسط فیوز استاندارد شماره 199 آنها با مدت زمان 30 ثانیه محدود می شد، اگرچه فیوز مکانیکی جدید با زمان 43 ثانیه در حال آماده سازی بود. در سال 1939 یک دستگاه فیوز تنظیم کننده برای حذف تنظیم دستی فیوز معرفی شد. [41]

ایالات متحده جنگ جهانی اول را با دو تفنگ AA 3 اینچی پایان داد و در طول دوره بین جنگ پیشرفت هایی ایجاد شد. با این حال، در سال 1924 کار بر روی یک اسلحه جدید AA با نصب ثابت 105 میلی‌متری آغاز شد، اما تنها تعداد کمی از آن‌ها تا اواسط دهه 1930 تولید شد، زیرا در این زمان کار روی تفنگ 90 میلی‌متری AA با کالسکه‌های متحرک و پایه‌های ثابت قادر به درگیری آغاز شد. اهداف هوایی، دریایی و زمینی. نسخه M1 در سال 1940 تایید شد. در طول دهه 1920 کارهایی روی یک 4.7 اینچی انجام شد که از بین رفت، اما در سال 1937 احیا شد و در سال 1944 به یک تفنگ جدید منجر شد. [42]

در حالی که HAA و دستیابی به هدف و کنترل آتش مرتبط با آن، تمرکز اصلی تلاش‌های AA بود، اهداف سطح پایین برد نزدیک باقی ماندند و تا اواسط دهه 1930 تبدیل به یک مشکل شدند.

تا این زمان انگلیسی ها با اصرار RAF به استفاده از مسلسل های جنگ جهانی اول ادامه دادند و دو پایه MG را برای AAAD معرفی کردند. ارتش از در نظر گرفتن چیزی بزرگتر از 0.50 اینچ منع شده بود. [ نیاز به ذکر منبع ] با این حال، در سال 1935 آزمایشات آنها نشان داد که حداقل دور موثر یک پوسته HE 2 پوندی با ضربه ذوب شده بود. در سال بعد، آنها تصمیم گرفتند که Bofors 40 میلی متری و یک لوله دوقلو Vickers 2-pdr (40 میلی متر) را بر روی یک پایه دریایی اصلاح شده به کار گیرند. Bofors هوا خنک بسیار برای استفاده از زمین برتر بود، بسیار سبک تر از "pom-pom" خنک کننده با آب بود، و تولید بریتانیا از Bofors 40 میلی متری مجوز داشت. Predictor AA No 3 که به طور رسمی Kerrison Predictor شناخته می شد همراه با آن معرفی شد. [43]

Bofors 40 میلی‌متری در سال 1931 در دسترس قرار گرفت. در اواخر دهه 1920، نیروی دریایی سوئد دستور ساخت یک تفنگ ضد هوایی دریایی 40 میلی‌متری را به شرکت Bofors داد. سبک، پرتاب کننده سریع و قابل اعتماد بود و به زودی نسخه متحرک آن بر روی کالسکه چهار چرخ ساخته شد. که به سادگی به عنوان 40 میلی‌متر شناخته می‌شود ، درست قبل از جنگ جهانی دوم توسط 17 کشور مختلف مورد استفاده قرار گرفت و هنوز در برخی از کاربردها مانند ناوچه‌های گارد ساحلی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

راین متال در آلمان در دهه 1920 یک خودکار 20 میلی متری تولید کرد و اورلیکن در سوئیس حق امتیاز یک تفنگ خودکار 20 میلی متری طراحی شده در آلمان را در طول جنگ جهانی اول به دست آورد. آلمان فلاک 30 2 سانتی متری را با شلیک سریع معرفی کرد و بعداً در این دهه بود. توسط Mauser-Werke دوباره طراحی شد و تبدیل به FlaK 38 2 سانتی متری شد. [44] با این وجود، در حالی که 20 میلی متر بهتر از یک مسلسل بود و بر روی یک تریلر بسیار کوچک نصب شده بود، حرکت آن را آسان می کرد، کارایی آن محدود بود. بنابراین آلمان 3.7 سانتی متر اضافه کرد. اولین، FlaK 18 3.7 سانتی متری که توسط راین متال در اوایل دهه 1930 ساخته شد، اساساً یک FlaK 30 بزرگ شده 2 سانتی متری بود. در سال 1935 معرفی شد و تولید آن در سال بعد متوقف شد. یک اسلحه بازطراحی شده 3.7 سانتی متری FlaK 36 در سال 1938 وارد خدمت شد، همچنین دارای یک کالسکه دو چرخ بود. [45] با این حال، در اواسط دهه 1930، Luftwaffe متوجه شد که هنوز یک شکاف پوشش بین 3.7 سانتی متر و 8.8 سانتی متر وجود دارد. آنها شروع به توسعه یک تفنگ 5 سانتی متری روی یک کالسکه چهار چرخ کردند. [46]

پس از جنگ جهانی اول، ارتش ایالات متحده شروع به توسعه یک توپ 37 میلی متری خودکار دو منظوره (AA/زمینی) کرد که توسط جان ام. براونینگ طراحی شده بود . این توپ در سال 1927 به عنوان توپ T9 AA استاندارد شد، اما آزمایشات به سرعت نشان داد که در نقش زمینی بی ارزش است. با این حال، در حالی که پوسته کمی سبک بود (کمتر از 2 پوند)، سقف موثر خوبی داشت و 125 گلوله در دقیقه شلیک می کرد. یک کالسکه AA ساخته شد و در سال 1939 به عنوان اسلحه 37 میلی متری M1 وارد خدمت شد . ثابت شد که مستعد پارگی است و در نهایت در واحدهای AA با Bofors 40 میلی متری جایگزین شد. Bofors توجه نیروی دریایی ایالات متحده را به خود جلب کرده بود، اما هیچ کدام قبل از سال 1939 به دست نیامدند . مسلسل های خنک شده و یک کارگردان نوری. ثابت شد که ناموفق بود و رها شد. [48]

اتحاد جماهیر شوروی یک M1931 76 میلی متری جدید را در سال 1937 معرفی کرد، یک M1938 85 میلی متری [49] و M1939 37 میلی متری (61-K) را توسعه داد که به نظر می رسد از Bofors 40 میلی متری کپی شده است. یک Bofors 25 میلی‌متری، که اساساً 40 میلی‌متر کوچک‌شده است، به‌عنوان M1939 25 میلی‌متری نیز کپی شده است . [50]

در طول دهه 1930، موشک های سوخت جامد در اتحاد جماهیر شوروی و بریتانیا در دست توسعه بودند. در بریتانیا علاقه به آتش ضد هوایی بود، به سرعت مشخص شد که برای دقت به راهنمایی نیاز است. با این حال، راکت‌ها یا همان طور که به آنها « پرتابه‌های چرخش نشده » گفته می‌شود، می‌توانند برای رگبارهای ضد هوایی استفاده شوند. یک موشک دو اینچی با استفاده از HE یا کلاهک های مانع سیمی - باتری Z - برای مقابله با حملات بمباران سطح پایین یا غواصی به اهداف کوچکتر مانند فرودگاه ها معرفی شد. سه اینچی در پایان دوره بین جنگ در حال توسعه بود. [51]

جنگ جهانی اول جنگی بود که در آن جنگ هوایی شکوفا شد، اما به حدی بالغ نشده بود که تهدیدی واقعی برای نیروهای دریایی باشد. فرض غالب این بود که چند اسلحه دریایی با کالیبر نسبتا کوچک می توانند هواپیماهای دشمن را فراتر از بردی که ممکن است انتظار آسیب وجود داشته باشد، نگه دارند. در سال 1939، پهپادهای هدف رادیویی به مقدار زیادی در دسترس نیروی دریایی ایالات متحده قرار گرفتند که امکان آزمایش واقعی‌تر مجموعه‌های ضدهوایی موجود در برابر اهداف واقعی پرواز و مانور را فراهم کرد. [52] نتایج تا حد غیر منتظره ای هشیار کننده بود.

ایالات متحده هنوز از اثرات رکود بزرگ بیرون می آمد و بودجه برای ارتش بسیار اندک بود به حدی که 50 درصد پوسته های مورد استفاده هنوز پودر ذوب شده بودند. [52] نیروی دریایی ایالات متحده دریافت که بخش قابل توجهی از گلوله‌های آن از نوع انفجاری یا انفجاری درجه پایین (انفجار ناقص مواد منفجره موجود در پوسته) است. تقریباً همه کشورهای بزرگی که در جنگ جهانی دوم شرکت داشتند، در توسعه هواپیما سرمایه گذاری کردند. هزینه تحقیق و توسعه هواپیما ناچیز بود و نتایج آن می توانست بزرگ باشد. [53] جهش های عملکردی هواپیماهای در حال تکامل آنقدر سریع بود که سیستم کنترل زاویه بالا بریتانیا (HACS) منسوخ شد و طراحی جانشینی برای استقرار بریتانیا بسیار دشوار بود. [54] الکترونیک ثابت می‌کند که توانمندساز سیستم‌های ضدهوایی موثر است و هم ایالات متحده و هم بریتانیا صنعت الکترونیک رو به رشدی داشتند. [54]

در سال 1939 پهپادهای رادیویی کنترل شده برای آزمایش سیستم های موجود در سرویس بریتانیا و آمریکا در دسترس قرار گرفتند. نتایج با هر معیاری ناامید کننده بود. پهپادهای مانور سطح بالا عملاً در برابر سیستم های AA کشتی مصون بودند. پهپادهای آمریکایی می توانند بمباران غواصی را شبیه سازی کنند که نشان دهنده نیاز شدید به توپ های خودکار است. ژاپن در سال 1940 گلایدرهای برقی را به عنوان هواپیماهای بدون سرنشین معرفی کرد اما ظاهراً قادر به شیرجه زدن بمب نبود. [55] هیچ مدرکی مبنی بر استفاده از قدرت های دیگر از پهپادها در این برنامه وجود ندارد. ممکن است باعث دست کم گرفتن تهدید و دید متورم از سیستم های AA آنها شده باشد. [56]

جنگ جهانی دوم

دفاع AA لهستان با حمله آلمان برابری نمی کرد و وضعیت در سایر کشورهای اروپایی نیز مشابه بود. [57] AAW (جنگ ضد هوایی) قابل توجه با نبرد بریتانیا در تابستان 1940 آغاز شد . اسلحه های AA 3.7 اینچی QF ستون فقرات دفاع زمینی AA را فراهم کردند، اگرچه در ابتدا تعداد قابل توجهی از QF 3 اینچ 20 وجود داشت. cwt نیز استفاده شد. فرماندهی ضد هوایی ارتش، که تحت فرماندهی عملیاتی فرماندهی جنگنده RAF در دفاع هوایی بریتانیا بود، به 12 لشکر AA در سه سپاه AA افزایش یافت. اسلحه های 40 میلی متری Bofors به ​​تعداد فزاینده وارد خدمت شدند. علاوه بر این، هنگ RAF در سال 1941 با مسئولیت دفاع هوایی فرودگاه و در نهایت با 40 میلی متری بوفور به عنوان سلاح اصلی تشکیل شد. پدافندهای AA ثابت، با استفاده از HAA و LAA، توسط ارتش در مکان‌های کلیدی خارج از کشور، به ویژه مالت ، کانال سوئز و سنگاپور ایجاد شد .

در حالی که اسلحه 3.7 اینچی اصلی ترین تفنگ HAA در دفاع ثابت و تنها اسلحه متحرک HAA با ارتش صحرایی بود، اسلحه 4.5 اینچی QF که توسط توپخانه سرنشین دار بود، در مجاورت بنادر دریایی استفاده می شد و از مهمات دریایی استفاده می کرد. عرضه 4.5 اینچی در سنگاپور اولین موفقیت را در سرنگونی بمب افکن های ژاپنی داشت. اسلحه های دریایی 5.25 اینچی QF در اواسط جنگ در برخی از سایت های دائمی در اطراف لندن مستقر شدند. این اسلحه همچنین در مواضع دو نقش دفاع ساحلی / AA مستقر شد.

تفنگ فلک 88 میلی متری آلمان در عملیات علیه بمب افکن های متفقین

نیازهای آلمان در ارتفاع بالا در ابتدا قرار بود با یک تفنگ 75 میلی متری از Krupp که با همکاری همتای سوئدی آنها Bofors طراحی شده بود، پر شود ، اما مشخصات بعداً برای نیاز به عملکرد بسیار بالاتر اصلاح شد. در پاسخ، مهندسان Krupp یک طرح جدید 88 میلی‌متری به نام FlaK 36 ارائه کردند . این اسلحه برای اولین بار در اسپانیا در طول جنگ داخلی اسپانیا مورد استفاده قرار گرفت ، این اسلحه ثابت کرد که یکی از بهترین اسلحه های ضد هوایی در جهان است و همچنین به ویژه در برابر تانک های سبک، متوسط ​​و حتی سنگین اولیه مرگبار است.

پس از حمله Dambusters در سال 1943، یک سیستم کاملاً جدید ایجاد شد که برای سرنگونی هر هواپیمای در ارتفاع پایین با یک ضربه مورد نیاز بود. اولین تلاش برای تولید چنین سیستمی از یک تفنگ 50 میلی متری استفاده شد، اما این نادرست بود و یک تفنگ جدید 55 میلی متری جایگزین آن شد. این سیستم از یک سیستم کنترل متمرکز شامل رادار جستجو و هدف گیری استفاده می کرد که پس از در نظر گرفتن باد و بالستیک نقطه هدف اسلحه ها را محاسبه می کرد و سپس دستورات الکتریکی را به تفنگ ها ارسال می کرد که از هیدرولیک برای نشان دادن خود در سرعت های بالا استفاده می کردند. اپراتورها به سادگی اسلحه ها را تغذیه می کردند و اهداف را انتخاب می کردند. این سیستم که حتی با استانداردهای امروزی مدرن است، با پایان جنگ در اواخر توسعه بود.

سرباز آلمانی با اسلحه ضد هوایی MG34 در جنگ جهانی دوم

انگلیسی‌ها قبلاً مجوز ساخت بوفور 40 میلی‌متری را ترتیب داده بودند و اینها را وارد خدمت کرده بودند. اینها قدرت سقوط هواپیماهای با هر اندازه ای را داشتند، اما به اندازه کافی سبک بودند که متحرک باشند و به راحتی تاب بخورند. این اسلحه برای تلاش های جنگی بریتانیا به قدری مهم شد که آنها حتی فیلمی به نام The Gun تولید کردند که کارگران در خط مونتاژ را تشویق کرد تا بیشتر کار کنند. نقشه‌های تولید اندازه‌گیری امپریالیستی که بریتانیا توسعه داده بود، در اختیار آمریکایی‌هایی قرار گرفت که نسخه‌ای (بدون مجوز) 40 میلی‌متری خود را در آغاز جنگ تولید کردند و در اواسط سال 1941 به تولید مجاز رفتند.

یک B-24 لیبراتور تلفیقی USAAF بر فراز ایتالیا مورد اصابت گلوله قرار گرفت، 10 آوریل 1945

با این حال، آزمایش‌های خدماتی مشکل دیگری را نشان داد: این که برد و ردیابی اهداف جدید با سرعت بالا تقریباً غیرممکن بود. در برد کوتاه، منطقه هدف ظاهری نسبتاً بزرگ است، مسیر مسطح و زمان پرواز کوتاه است، که امکان تصحیح سرب را با تماشای ردیاب‌ها فراهم می‌کند. در برد طولانی، هواپیما برای مدت طولانی در برد شلیک می‌ماند، بنابراین محاسبات لازم را می‌توان در تئوری با قوانین اسلاید انجام داد - اگرچه، زیرا خطاهای کوچک در فاصله باعث خطاهای بزرگ در ارتفاع سقوط پوسته و زمان انفجار، محدوده دقیق می‌شود. حیاتی است. برای محدوده و سرعتی که بوفورها در آن کار می کردند، هیچ یک از آنها به اندازه کافی خوب نبود.

اسلحه 3.7 اینچی QF بریتانیا در لندن در سال 1939

راه حل، اتوماسیون بود ، به شکل یک کامپیوتر مکانیکی، Kerrison Predictor . اپراتورها آن را به سمت هدف نگه می‌داشتند و پیش‌بینی‌کننده سپس نقطه هدف مناسب را به‌طور خودکار محاسبه کرد و آن را به‌عنوان یک اشاره‌گر نصب شده روی تفنگ نمایش داد. اپراتورهای اسلحه به سادگی نشانگر را دنبال کردند و پوسته ها را پر کردند. کریسون نسبتاً ساده بود، اما راه را به نسل‌های آینده نشان داد که ابتدا رادار را برای برد و بعداً برای ردیابی در خود جای دادند. سیستم‌های پیش‌بینی مشابهی توسط آلمان در طول جنگ معرفی شد، همچنین با پیشروی جنگ، برد راداری اضافه شد.

نیروهای گارد ساحلی ایالات متحده در اقیانوس آرام جنوبی یک توپ ضد هوایی 20 میلی متری را کنترل می کنند

مجموعه‌ای از سیستم‌های ضدهوایی با کالیبر کوچک‌تر در اختیار نیروهای ترکیبی ورماخت آلمان قرار داشت، و در میان آن‌ها سیستم ضدهوایی چهارگانه 20 میلی‌متری فلاکویرلینگ منشأ 1940 یکی از رایج‌ترین سلاح‌هایی بود که دیده شد . ، مشاهده خدمات هم در خشکی و هم در دریا. تسلیحات دفاع هوایی مشابه متفقین با کالیبر کوچکتر نیروهای آمریکایی نیز کاملاً توانا بودند. نیازهای آنها را می‌توان با تسلیحات با کالیبر کوچکتر فراتر از استفاده از مسلسل معمولی یکباره کالیبر M2 .50 در بالای برجک یک تانک برآورده کرد، زیرا چهار اسلحه "لوله سنگین" (M2HB) زمینی با هم روی تیربار آمریکایی نصب شده بودند. اسلحه Maxson M45 Quadmount (به عنوان پاسخی مستقیم به Flakvierling )، که اغلب در پشت نیمه مسیر نصب می شدند تا کالسکه موتور چند تفنگ M16 را تشکیل دهند . اگرچه قدرت کمتری نسبت به سیستم‌های 20 میلی‌متری آلمان داشت، اما چهار یا پنج باتری رزمی معمولی یک گردان AAA ارتش اغلب کیلومترها از یکدیگر فاصله داشتند و به سرعت به واحدهای رزمی زمینی بزرگ‌تر متصل و جدا می‌شدند تا از هواپیماهای دشمن دفاع کنند.

سربازان هندی در سال 1941 یک مسلسل سبک برن را در یک سیستم ضد هوایی

از گردان های AAA نیز برای کمک به سرکوب اهداف زمینی استفاده شد. اسلحه بزرگتر 90 میلی متری M3 آنها ، مانند هشتاد و هشت، نشان می دهد که یک اسلحه ضد تانک عالی نیز می سازد، و در اواخر جنگ در این نقش به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت. همچنین در آغاز جنگ، اسلحه 120 میلی‌متری M1 استراتوسفر در دسترس آمریکایی‌ها بود که قوی‌ترین اسلحه AA با قابلیت ارتفاع 60000 فوت (18 کیلومتر) بود، با این حال هیچ 120 M1 هرگز به سمت هواپیمای دشمن شلیک نشد. . اسلحه های 90 میلی متری و 120 میلی متری تا دهه 1950 مورد استفاده قرار گرفتند.

نیروی دریایی ایالات متحده نیز تا حدودی به این مشکل فکر کرده بود، هنگامی که نیروی دریایی ایالات متحده در سال 1939 شروع به تسلیح مجدد در بسیاری از کشتی ها کرد، مسلسل کوتاه برد اولیه مسلسل کالیبر M2 .50 بود. در حالی که در جنگنده های 300 تا 400 یارد موثر است، این برد نقطه خالی در برد ضد هوایی نیروی دریایی است. تولید اورلیکن 20 میلی متری سوئیس برای محافظت از انگلیسی ها شروع شده بود و این در ازای مسلسل های M2 اتخاذ شد. [58] از دسامبر 1941 تا ژانویه 1942، تولید نه تنها تمام نیازهای بریتانیا را پوشش داد، بلکه اجازه داد 812 واحد در واقع به نیروی دریایی ایالات متحده تحویل داده شود. [59] تا پایان سال 1942، 20 میلی متر 42 درصد از کل هواپیماهای نابود شده توسط کشتی AA نیروی دریایی ایالات متحده را تشکیل می داد. با این حال، هیئت پادشاهی اشاره کرده بود که تعادل به سمت اسلحه های بزرگتر مورد استفاده ناوگان تغییر می کند. نیروی دریایی ایالات متحده قصد داشت از پوم پوم بریتانیا استفاده کند، با این حال، این سلاح نیاز به استفاده از کوردیت داشت که BuOrd آن را برای خدمات ایالات متحده قابل اعتراض دانست. [60] تحقیقات بیشتر نشان داد که پودرهای ایالات متحده در پوم پوم کار نمی کنند. [61] اداره مهمات به خوبی از تفنگ 40 میلی متری Bofors آگاه بود. شرکت York Safe and Lock در حال مذاکره با Bofors برای دستیابی به حقوق نسخه هوا خنک این سلاح بود. در همان زمان، هنری هوارد، مهندس و تاجر از آن آگاه شد و با RADM WR Furlong، رئیس اداره مهمات تماس گرفت. او دستور داد تا سیستم تسلیحاتی Bofors مورد بررسی قرار گیرد. York Safe و Lock به عنوان عامل قرارداد استفاده می شود. این سیستم باید هم برای سیستم اندازه‌گیری انگلیسی و هم برای تولید انبوه دوباره طراحی می‌شد، زیرا اسناد اصلی توصیه می‌کردند که قطعات دستی و سوراخ‌کاری را برای شکل دادن به آن‌ها نصب کنند. [62] در اوایل سال 1928 نیروی دریایی ایالات متحده نیاز به جایگزینی مسلسل کالیبر 50 را با چیزی سنگین تر دید. 1.1 اینچ/75 (28 میلی‌متر) Mark 1 طراحی شده بود. در پایه‌های چهارگانه با سرعت شلیک 500 دور در دقیقه قرار می‌گرفت. با این حال، اسلحه از مشکلات دندان درآوردن رنج می‌برد و مستعد گیر کردن بود. وزن سیستم برابر با چهار کوه Bofors 40 میلی متری بود در حالی که فاقد برد و قدرتی بود که Bofors ارائه می کرد "/38 تفنگ دریایی مجموعه AA نیروی دریایی ایالات متحده را دور زد. یک پایه دو منظوره، در هر دو نقش سطحی و AA با موفقیت زیادی استفاده شد.

جفت شدن با کارگردان Mark 37 و فیوز مجاورتی، می تواند به طور معمول پهپادها را تا برد 13000 یارد از آسمان به بیرون پرتاب کند. [64]

آتش 5 اینچی ، 40 میلی‌متری و 20 میلی‌متری به کارگردانی USS New Mexico در یک Kamikaze ، نبرد اوکیناوا ، 1945

یک اسلحه نیمه اتوماتیک دوگانه 3 اینچ/50 MK 22 تولید شد اما قبل از پایان جنگ مورد استفاده قرار نگرفت و بنابراین از محدوده این مقاله خارج شد. اما نشانه های اولیه 3 اینچ/50 در اسکورت ناوشکن و کشتی های تجاری به کار رفت. اسلحه های کالیبر 3/50 (مارک های 10، 17، 18 و 20) برای اولین بار در سال 1915 به عنوان بازسازی USS  Texas  (BB-35) وارد خدمت شدند و متعاقباً بر روی بسیاری از انواع کشتی ها به عنوان نیاز به ضد هوایی نصب شدند. حفاظت به رسمیت شناخته شد. در طول جنگ جهانی دوم، آنها سلاح اصلی اسلحه برای اسکورت ناوشکن ، ناوچه های گشتی ، تعقیب کننده های زیردریایی ، مین روب ها ، برخی از زیردریایی های ناوگان و سایر شناورهای کمکی بودند و به عنوان یک باتری دو منظوره ثانویه در برخی از انواع دیگر کشتی ها از جمله استفاده می شدند. چند کشتی جنگی قدیمی آنها همچنین اسلحه‌های اصلی با زاویه پایین 4 اینچ/50 (مارک 9) را در ناوشکن‌های کلاس «فلاش دک» ویکز و کلمسون جایگزین کردند تا حفاظت ضد هوایی بهتری ارائه کنند. تبدیل‌های مناقصه هواپیمای دریایی AVD دو اسلحه دریافت کردند؛ ترابری پرسرعت «APD» ، لایه‌های مین «DM» و تبدیل‌های مین‌روب «DMS» سه تفنگ دریافت کردند و آن‌هایی که طبقه‌بندی ناوشکن را حفظ کردند، شش اسلحه دریافت کردند. [65]

یکی از هشت برج فلک ساخته شده در طول جنگ جهانی دوم در وین
قلعه ماونسل جنگ جهانی دوم بریتانیایی دریای شمال

آلمانی‌ها ساختمان‌های بزرگ بتن آرمه با ارتفاع بیش از شش طبقه ساختند که به عنوان برج‌های فلک هوخ‌بونکر یا برج‌های فلک فلک‌ترمه شناخته می‌شدند و توپخانه‌های ضدهوایی را روی آن قرار می‌دادند. آنهایی که در شهرهایی که توسط نیروهای زمینی متفقین مورد حمله قرار می گرفتند به قلعه تبدیل شدند. چندین ساختمان در برلین برخی از آخرین ساختمان‌هایی بودند که در طول نبرد برلین در سال 1945 به دست شوروی افتاد. بریتانیایی‌ها سازه‌هایی مانند قلعه‌های ماونسل در دریای شمال ، خور تیمز و سایر مناطق جزر و مدی ساختند که بر اساس آنها اسلحه‌ها را بنا کردند. بعد از جنگ بیشتر آنها به حال خود رها شدند. برخی از آنها خارج از آب های سرزمینی بودند و در دهه 1960 زندگی دوم را به عنوان سکو برای ایستگاه های رادیویی دزدان دریایی داشتند ، در حالی که یکی دیگر به پایگاه یک کشور کوچک تبدیل شد ، شاهزاده سی لند .

یک بمب افکن B-24 USAAF از ابری از پوسته بیرون می آید که موتور شماره 2 آن دود می کند.

برخی از کشورها تحقیقات موشکی را قبل از جنگ جهانی دوم آغاز کردند، از جمله برای استفاده ضد هوایی. تحقیقات بیشتر در طول جنگ آغاز شد. اولین گام، سامانه‌های موشکی هدایت‌نشده مانند RP و 3 اینچی بریتانیایی بود که به تعداد زیاد از باتری‌های Z شلیک می‌شد و همچنین بر روی کشتی‌های جنگی نصب می‌شد. گمان می رود شلیک یکی از این وسایل در طی یک حمله هوایی باعث فاجعه بتنال گرین در سال 1943 شده باشد . لارک های آمریکایی به عنوان اقدامات متقابل، اما هیچ یک از آنها در پایان جنگ آماده نبودند. تحقیقات موشکی آلمانی ها پیشرفته ترین تحقیقات جنگ بود زیرا آلمانی ها تلاش قابل توجهی در تحقیق و توسعه سیستم های موشکی برای همه اهداف انجام دادند. در میان آنها چندین سیستم هدایت شده و غیر هدایت شونده وجود داشت . سیستم های هدایت نشده شامل راکت انداز فلیگرفاوست (به معنای واقعی کلمه "مشت هواپیما") به عنوان اولین MANPADS بود . سیستم های هدایت شونده چندین موشک پیچیده رادیویی، سیمی یا راداری هدایت شونده مانند موشک Wasserfall ("آبشار") بودند. به دلیل شرایط جنگی سخت برای آلمان، همه این سیستم ها فقط در تعداد کمی تولید می شدند و بیشتر آنها فقط توسط واحدهای آموزشی یا آزمایشی استفاده می شدند.

فلاک در بالکان، 1942 (نقاشی توسط هلموت الگارد )

یکی دیگر از جنبه های دفاع ضد هوایی استفاده از بالون های رگبار برای عمل به عنوان مانع فیزیکی در ابتدا برای بمباران هواپیماها بر فراز شهرها و سپس برای هواپیماهای حمله زمینی بر فراز ناوگان تهاجم نرماندی بود . بالون، یک بادکنک ساده که به زمین بسته شده بود، به دو صورت کار می کرد. اولاً، آن و کابل فولادی برای هر هواپیمایی که قصد پرواز در میان آنها را داشت، خطری بود. ثانیاً برای اجتناب از بالن ها، بمب افکن ها باید در ارتفاع بالاتری پرواز می کردند که برای اسلحه ها مطلوب تر بود. بالون های رگبار از نظر کاربرد محدود بودند و کمترین موفقیت را در سرنگون کردن هواپیما داشتند و عمدتاً دفاع غیر متحرک و غیرعامل بودند.

پیشرفته‌ترین فناوری‌های متفقین با دفاع ضد هوایی در برابر موشک‌های کروز V-1 آلمان (V مخفف Vergeltungswaffe ، "سلاح تلافی جویانه") به نمایش گذاشته شد. گردان های 419 و 601 ضد هوایی ارتش ایالات متحده ابتدا برای دفاع از لندن به ساحل فولکستون-دوور اختصاص یافتند و سپس به بلژیک منتقل شدند تا بخشی از پروژه "Antwerp X" شوند که از Le Grand Veneur هماهنگ شده بود  [nl] [66] در Keerbergen . با آزادسازی آنتورپ، این شهر بندری بلافاصله به بالاترین هدف تبدیل شد و بیشترین تعداد موشک V-1 و V-2 را در بین شهرهای دیگر دریافت کرد. کوچکترین واحد تاکتیکی این عملیات یک باتری اسلحه متشکل از چهار گلوله تفنگ 90 میلی متری بود که مجهز به فیوز مجاورتی رادیویی بود . اهداف ورودی توسط رادار SCR-584 به طور خودکار ردیابی و ردیابی شدند . خروجی رادار اسلحه‌گذار به مدیر تفنگ M9 ، یک کامپیوتر آنالوگ الکترونیکی برای محاسبه اصلاحات سرب و ارتفاع برای اسلحه‌ها داده شد. با کمک این سه فناوری، نزدیک به 90 درصد موشک‌های V-1 در مسیر منطقه دفاعی اطراف بندر منهدم شد. [67] [68]

پس از جنگ

یک موشک ضد هوایی تالوس متعلق به دهه 1970 که از یک رزمناو شلیک شد

تجزیه و تحلیل پس از جنگ نشان داد که حتی با استفاده از جدیدترین سیستم های ضد هوایی توسط هر دو طرف، اکثریت قریب به اتفاق بمب افکن ها با موفقیت در حدود 90 درصد به اهداف خود رسیدند. در حالی که این ارقام در طول جنگ نامطلوب بود، ظهور بمب هسته ای به طور قابل توجهی مقبولیت رسیدن حتی یک بمب افکن به هدف خود را تغییر داد.

تحولات در طول جنگ جهانی دوم برای مدت کوتاهی در دوره پس از جنگ نیز ادامه یافت. به ویژه ارتش ایالات متحده یک شبکه دفاع هوایی عظیم را در اطراف شهرهای بزرگتر خود بر اساس تفنگ های 90 میلی متری و 120 میلی متری هدایت شونده توسط رادار راه اندازی کرد. تلاش‌های ایالات متحده در دهه 1950 با سیستم Skysweeper 75 میلی‌متری ، یک سیستم تقریباً کاملاً خودکار شامل رادار، رایانه، برق و تفنگ بارگیری خودکار روی یک پلت‌فرم تک نیرو ادامه یافت. Skysweeper جایگزین تمام اسلحه های کوچکتر شد که در آن زمان در ارتش استفاده می شد، به ویژه Bofors 40 میلی متری. در سال 1955، ارتش ایالات متحده، Bofors 40 میلی متری را به دلیل کاهش توانایی آن در سرنگونی هواپیماهای جت، منسوخ تلقی کرد و به توسعه SAM با نایک آژاکس و RSD-58 روی آورد . در اروپا فرماندهی متفقین ناتو اروپا یک سیستم دفاع هوایی یکپارچه به نام محیط زمینی دفاع هوایی ناتو (NADGE) توسعه داد که بعداً به سیستم یکپارچه دفاع هوایی ناتو تبدیل شد .

معرفی موشک هدایت شونده منجر به تغییر قابل توجهی در استراتژی ضد هوایی شد. اگرچه آلمان از معرفی سامانه های موشکی ضد هوایی ناامید بود، اما هیچ کدام در طول جنگ جهانی دوم عملیاتی نشدند. با این حال، پس از چندین سال توسعه پس از جنگ، این سیستم ها شروع به تبدیل شدن به سلاح های قابل دوام کردند. ایالات متحده ارتقاء دفاعی خود را با استفاده از موشک نایک آژاکس آغاز کرد و به زودی توپ های ضد هوایی بزرگتر ناپدید شدند. همین اتفاق در اتحاد جماهیر شوروی پس از معرفی سیستم های راهنمای SA-2 آنها رخ داد .

یک تیم آتش سه نفره JASDF با استفاده از یک هدف موشکی با یک نوع آموزشی از نوع 91 Kai MANPADS در طی تمرینی در پایگاه هوایی Eielson ، آلاسکا، به عنوان بخشی از Red Flag - Alaska تمرین می کند.

همانطور که این روند ادامه یافت، موشک خود را برای نقش‌هایی که قبلاً توسط تفنگ‌ها انجام می‌شد استفاده می‌کرد. اولین سلاح های بزرگ بودند که با سیستم های موشکی به همان اندازه بزرگ با کارایی بسیار بالاتر جایگزین شدند. موشک‌های کوچک‌تر به زودی دنبال شدند و در نهایت به اندازه‌ای کوچک شدند که بر روی خودروهای زرهی و شاسی تانک‌ها نصب شوند. این سیستم‌ها در دهه 1960 شروع به جایگزینی یا حداقل جایگزینی سیستم‌های مشابه مبتنی بر تفنگ SPAAG کردند و تا دهه 1990 تقریباً همه این سیستم‌ها را در ارتش‌های مدرن جایگزین کردند. موشک‌های قابل حمل انسان، MANPADS، همانطور که امروزه شناخته می‌شوند، در دهه 1960 معرفی شدند و حتی کوچک‌ترین اسلحه‌ها را در اکثر ارتش‌های پیشرفته جایگزین یا جایگزین کرده‌اند.

در جنگ فالکلند در سال 1982 ، نیروهای مسلح آرژانتین جدیدترین تسلیحات اروپای غربی از جمله توپ دوقلوی 35 میلی متری اورلیکن GDF-002 و موشک رولند را به کار گرفتند . سیستم موشکی راپیر سیستم اولیه GBAD بود که هم توسط توپخانه بریتانیا و هم هنگ RAF استفاده می‌شد، چند FIM-92 Stinger کاملاً جدید توسط نیروهای ویژه بریتانیا استفاده می‌شد. هر دو طرف از موشک Blowpipe نیز استفاده کردند . موشک‌های دریایی بریتانیایی مورد استفاده شامل Sea Dart و سیستم‌های قدیمی‌تر Sea Slug با برد بلندتر، SeaCat و سیستم‌های جدید Sea Wolf می‌شدند. مسلسل ها در پایه های AA هم در خشکی و هم در شناور استفاده می شدند.

در طول جنگ اوستیای جنوبی در سال 2008، نیروی هوایی با سیستم های قدرتمند SAM، مانند Buk-M1 در دهه 1980 مواجه شد .

در فوریه 2018، یک جنگنده اف-16 اسرائیلی پس از حمله به یک هدف ایرانی در سوریه در استان اشغالی جولان سرنگون شد. [69] [70] [71] [72] در سال 2006، اسرائیل همچنین یک هلیکوپتر را بر فراز لبنان از دست داد که توسط موشک حزب الله سرنگون شد. [73]

سیستم های جنگی AA

Gepard در حال حرکت در روز نظامی 2015 در اوفنهایم . Gepard یک سیستم ضد هوایی خودکششی آلمانی است که دارای قابلیت کنترل در همه شرایط آب و هوایی است و مجهز به دوقلو Oerlikon GDF است .
سیستم ضد هوایی 35 میلی متری ارتش بنگلادش CS/AA3 به همراه سیستم رادار کنترل آتش FW-2 پشت سر. CS/AA3 یک نوع چینی از Oerlikon GDF است

اگرچه اسلحه های گرم مورد استفاده توسط پیاده نظام، به ویژه مسلسل ها، می توانند برای درگیری با اهداف هوایی در ارتفاع پایین مورد استفاده قرار گیرند، اما در مواردی با موفقیت قابل توجهی، کارایی آنها به طور کلی محدود است و چشمک های پوزه موقعیت های پیاده نظام را نشان می دهد. سرعت و ارتفاع هواپیماهای جت مدرن فرصت های هدف را محدود می کند و سیستم های حیاتی ممکن است در هواپیماهایی که برای نقش حمله زمینی طراحی شده اند زره پوش شوند . انطباق‌های اتوکان استاندارد ، که در اصل برای استفاده هوا به زمین در نظر گرفته شده بود، و سیستم‌های توپخانه سنگین‌تر معمولاً برای اکثر توپخانه‌های ضدهوایی استفاده می‌شد، که با قطعات استاندارد روی پایه‌های جدید شروع می‌شد و به تفنگ‌هایی با طراحی ویژه با عملکرد بسیار بالاتر قبل از جنگ جهانی دوم.

گلوله‌های شلیک شده توسط این سلاح‌ها معمولاً با انواع مختلف فیوز ( بارومتریک ، تأخیر زمانی یا مجاورت ) برای منفجر شدن در نزدیکی هدف هوابرد و رها شدن بارانی از قطعات فلزی سریع نصب می‌شوند. برای کار با برد کوتاه‌تر، به سلاح سبک‌تر با سرعت شلیک بالاتر نیاز است تا احتمال اصابت به یک هدف سریع هوابرد افزایش یابد. در این نقش از سلاح های بین 20 تا 40 میلی متری استفاده شده است. اسلحه‌های کوچک‌تر، معمولاً کالیبر 50 یا حتی تفنگ‌های 8 میلی‌متری در کوچک‌ترین پایه‌ها استفاده شده‌اند.

برخلاف اسلحه‌های سنگین‌تر، این سلاح‌های کوچک‌تر به دلیل هزینه کم و توانایی در تعقیب سریع هدف، کاربرد گسترده‌ای دارند. نمونه‌های کلاسیک توپ‌های خودکار و اسلحه‌های کالیبر بزرگ، توپ‌های خودکار 40 میلی‌متری Bofors و تفنگ 8.8 سانتی‌متری FlaK 18, 36 طراحی‌شده توسط Krupp هستند. تسلیحات توپخانه ای از این نوع در اکثر موارد با سیستم های موشکی موثر زمین به هوا که در دهه 1950 معرفی شدند جایگزین شده اند، اگرچه هنوز در بسیاری از کشورها نگهداری می شوند. توسعه موشک‌های زمین به هوا در آلمان نازی در اواخر جنگ جهانی دوم با موشک‌هایی مانند Wasserfall آغاز شد ، اگرچه هیچ سیستم کاری قبل از پایان جنگ مستقر نشده بود و نشان دهنده تلاش‌های جدیدی برای افزایش کارایی سیستم‌های ضد هوایی بود. با تهدید فزاینده بمب افکن ها مواجه شد . SAMهای زمینی را می توان از تاسیسات ثابت یا پرتابگرهای سیار، چرخدار یا ردیابی، مستقر کرد. وسایل نقلیه ردیابی معمولاً وسایل نقلیه زرهی هستند که به طور خاص برای حمل SAM طراحی شده اند.

SAMهای بزرگتر ممکن است در پرتابگرهای ثابت مستقر شوند، اما می توانند به دلخواه بکسل یا دوباره مستقر شوند. SAM هایی که توسط افراد راه اندازی می شوند در ایالات متحده به عنوان سیستم های دفاع هوایی قابل حمل انسان (MANPADS) شناخته می شوند. مانپدهای اتحاد جماهیر شوروی سابق به سرتاسر جهان صادر شده‌اند و می‌توانند توسط بسیاری از نیروهای مسلح مورد استفاده قرار گیرند. اهداف SAMهای غیر ManPAD معمولاً توسط رادار جستجوی هوایی به دست می‌آیند ، سپس قبل از/در حالی که یک SAM "قفل شده" است و سپس شلیک می‌شوند، ردیابی می‌شوند. اهداف بالقوه، اگر هواپیماهای نظامی باشند، قبل از درگیری به عنوان دوست یا دشمن شناسایی می شوند. پیشرفت‌ها در جدیدترین و نسبتا ارزان‌ترین موشک‌های کوتاه‌برد، جایگزین توپ‌های خودکار در این نقش شده‌اند.

اسلحه‌های ضدهوایی 85 میلی‌متری شوروی که در همسایگی کلیسای جامع سنت آیزاک در جریان محاصره لنینگراد (پتروگراد سابق که اکنون سنت پترزبورگ نامیده می‌شود) در سال 1941 مستقر شدند.

هواپیمای رهگیر (یا به طور ساده رهگیر) نوعی هواپیمای جنگنده است که به طور خاص برای رهگیری و انهدام هواپیماهای دشمن، به ویژه بمب افکن ها ، معمولاً با تکیه بر قابلیت های سرعت و ارتفاع بالا طراحی شده است . تعدادی از جت های رهگیر مانند F-102 Delta Dagger ، F-106 Delta Dart و MiG-25 در دوره ای ساخته شدند که پس از پایان جنگ جهانی دوم شروع شد و در اواخر دهه 1960 به پایان رسید. به دلیل تغییر نقش بمباران استراتژیک به ICBM ها اهمیت دارد . همیشه این نوع هواپیماهای جنگنده با سرعت‌های بالاتر و بردهای عملیاتی کوتاه‌تر و همچنین کاهش بسیار محموله مهمات از دیگر طراحی‌های هواپیماهای جنگنده متمایز می‌شود.

سامانه‌های رادار از امواج الکترومغناطیسی برای شناسایی برد، ارتفاع، جهت یا سرعت هواپیما و تشکل‌های آب‌وهوا برای ارائه هشدار و جهت تاکتیکی و عملیاتی، عمدتاً در طول عملیات‌های دفاعی، استفاده می‌کنند . آنها در نقش های عملکردی خود جستجوی هدف، تشخیص تهدید، راهنمایی ، شناسایی ، ناوبری ، ابزار دقیق و گزارش آب و هوا را برای عملیات های رزمی ارائه می دهند.

دفاع ضد پهپاد

سیستم دفاعی ضد پهپاد (AUDS) سیستمی برای دفاع در برابر هواپیماهای بدون سرنشین نظامی است . طرح‌های مختلفی با استفاده از لیزر، [74] تفنگ‌های توری و توری هوا به هوا، پارازیت سیگنال و جک با استفاده از هک در حین پرواز توسعه داده شده‌اند. [75] سیستم‌های دفاعی ضد پهپاد علیه پهپادهای داعش در طول نبرد موصل (2016-2017) مستقر شده‌اند . [76] [77]

رویکردهای جایگزین برای مقابله با پهپادها شامل استفاده از تفنگ ساچمه ای در فاصله نزدیک و برای پهپادهای کوچکتر، آموزش عقاب ها برای ربودن آنها از هوا است. [75] این فقط بر روی پهپادهای نسبتاً کوچک و مهمات پرسه‌زن (که "پهپادهای انتحاری" نیز نامیده می‌شوند) کار می‌کند. UCAV های بزرگتر مانند MQ-1 Predator را می توان مانند هواپیماهای سرنشین دار با اندازه ها و مشخصات پرواز مشابه سرنگون کرد (و اغلب هم می کند). [78] [79]

ناوشکن های تایپ 45 نیروی دریایی سلطنتی کشتی های دفاع هوایی پیشرفته هستند

تحولات آینده

اسلحه ها به طور فزاینده ای در نقش های تخصصی مانند دروازه بان هلندی CIWS قرار می گیرند که از تفنگ 30 میلی متری گاتلینگ هفت لول GAU-8 Avenger برای دفاع ضد موشکی و ضد هوایی آخرین خندق استفاده می کند. حتی این سلاح سابق خط مقدم در حال حاضر با سیستم‌های موشکی جدید جایگزین شده است، مانند موشک RIM-116 Rolling Airframe Missile که کوچک‌تر، سریع‌تر است و امکان تصحیح مسیر (هدایت) در اواسط پرواز را برای اطمینان از ضربه زدن فراهم می‌کند. برای پر کردن شکاف بین اسلحه‌ها و موشک‌ها، روسیه به‌ویژه موشک CIWS کاشتان را تولید می‌کند که هم از تفنگ و هم از موشک‌ها برای دفاع نهایی با دو توپ دوار 30 میلی‌متری Gsh-6-30 شش لول و هشت موشک زمین به هوا 9M311 استفاده می‌کند. به خاطر قابلیت های دفاعی اش

برهم زدن این پیشرفت در سیستم های تمام موشکی، حرکت فعلی به سمت هواپیماهای رادارگریز است . موشک های دوربرد برای ارائه سرب قابل توجهی به شناسایی دوربرد وابسته هستند. طراحی‌های پنهان‌کاری محدوده‌های تشخیص برش را به قدری کاهش می‌دهند که هواپیما اغلب حتی دیده نمی‌شود، و زمانی که دیده می‌شود، اغلب برای رهگیری خیلی دیر است. سیستم‌های شناسایی و ردیابی هواپیماهای رادارگریز مشکل اصلی توسعه ضد هوایی است.

با این حال، با رشد فناوری مخفی کاری ، فناوری ضد مخفی کاری نیز رشد می کند. گفته می شود که رادارهای فرستنده چندگانه مانند رادارهای بیستاتیک و رادارهای فرکانس پایین قابلیت شناسایی هواپیماهای رادارگریز را دارند. اشکال پیشرفته دوربین‌های ترموگرافی مانند آن‌هایی که دارای QWIP هستند ، می‌توانند هواپیمای رادارگریز را بدون توجه به سطح مقطع راداری هواپیما (RCS) ببینند. علاوه بر این، رادارهای نمای جانبی، ماهواره‌های نوری پرقدرت ، و رادارهای اسکن آسمان، با دیافراگم بالا و حساسیت بالا مانند تلسکوپ‌های رادیویی ، همگی می‌توانند موقعیت یک هواپیمای رادارگریز را تحت پارامترهای خاصی محدود کنند. [80] جدیدترین SAMها دارای توانایی ادعایی برای شناسایی و درگیری با اهداف رادارگریز هستند، که قابل توجه ترین آنها اس-400 روسی است که ادعا می شود قادر به شناسایی هدف با RCS 0.05 متر مربع از 90 است. کیلومتر دورتر [81]

یکی دیگر از سیستم های تسلیحاتی بالقوه برای استفاده ضد هوایی، لیزر است . اگرچه برنامه ریزان هوایی از اواخر دهه 1960 لیزرها را در نبرد تصور می کردند، اما در حال حاضر فقط مدرن ترین سیستم های لیزری به آنچه می توان «مفید آزمایشی» در نظر گرفت، رسیده است. به ویژه لیزر انرژی بالا تاکتیکی می تواند در نقش ضد هوایی و ضد موشکی استفاده شود. سیستم ALKA با انرژی هدایت شده (DEW) یک سلاح الکترومغناطیسی/لیزر دوگانه ترکی است که توسط Roketsan ساخته شده است که گفته می شود برای از بین بردن یکی از پهپادهای Wing Loong II GNC استفاده می شود . اگر درست باشد، این اولین بار است که یک لیزر رزمی سوار بر وسیله نقلیه برای از بین بردن خودروی جنگی دیگر در شرایط واقعی زمان جنگ استفاده شده است. [82]

آینده تسلیحات مبتنی بر پرتابه ممکن است در ریل تفنگ پیدا شود . در حال حاضر آزمایش‌هایی روی سیستم‌هایی در حال توسعه است که می‌توانند به اندازه یک Tomahawk آسیب وارد کنند ، اما با کسری از هزینه. در فوریه 2008 نیروی دریایی ایالات متحده یک تفنگ ریلی را آزمایش کرد. با استفاده از 10 مگاژول انرژی، یک گلوله را با سرعت 9000 کیلومتر در ساعت شلیک کرد. عملکرد مورد انتظار آن بیش از 13000 مایل (21000 کیلومتر) سرعت پوزه در ساعت است که به اندازه کافی دقیق است تا به یک هدف 5 متری از فاصله 200 مایل دریایی (370 کیلومتر) در حالی که با سرعت 10 شلیک در دقیقه شلیک می کند، برخورد کند. انتظار می‌رود این سیستم در سال‌های 2020 تا 2025 آماده شود. [83] این سیستم‌ها، در حالی که در حال حاضر برای اهداف ثابت طراحی شده‌اند، تنها به توانایی هدف‌گیری مجدد نیاز دارند تا به نسل بعدی سیستم AA تبدیل شوند.

ساختارهای نیرو

بیشتر ارتش های غربی و کشورهای مشترک المنافع، پدافند هوایی را صرفاً با خدمات سنتی ارتش (یعنی ارتش ، نیروی دریایی و نیروی هوایی )، به عنوان یک بازوی جداگانه یا به عنوان بخشی از توپخانه، ادغام می کنند. به عنوان مثال، در ارتش بریتانیا ، پدافند هوایی بخشی از بازوی توپخانه است، در حالی که در ارتش پاکستان ، در سال 1990 از توپخانه جدا شد تا یک بازوی جداگانه برای خود تشکیل دهد. کشورهای کمونیستی سابق) که در آن‌ها نه تنها مقرراتی برای دفاع هوایی در ارتش، نیروی دریایی و نیروی هوایی وجود دارد، بلکه شاخه‌های خاصی نیز وجود دارد که فقط به دفاع هوایی قلمرو می‌پردازند، به عنوان مثال، PVO Strany شوروی . اتحاد جماهیر شوروی همچنین دارای یک نیروی موشکی استراتژیک مجزا بود که مسئول موشک های بالستیک قاره پیما بود .

نیروی دریایی

AK-630 CIWS شوروی/روسی (سیستم تسلیحاتی نزدیک)
مدل موشک چند منظوره IDAS نیروی دریایی آلمان با قابلیت شلیک از سامانه های ضدهوایی غوطه ور

قایق‌ها و کشتی‌های کوچک‌تر معمولاً دارای مسلسل یا توپ‌های سریع هستند، که اغلب برای هواپیماهای کم‌پرواز می‌توانند مرگبار باشند، اگر به یک توپ رادار کنترل شده توسط رادار برای دفاع نقطه‌ای متصل شوند. برخی از شناورها مانند ناوشکن ها و رزمناوهای مجهز به Aegis به اندازه هر سیستم دفاع هوایی زمینی برای هواپیماها تهدید هستند. به طور کلی، کشتی‌های نیروی دریایی باید مورد احترام هواپیماها قرار گیرند، اما عکس آن نیز به همان اندازه صادق است. از گروه‌های جنگی ناو هواپیمابر به‌خوبی دفاع می‌شود، زیرا نه تنها معمولاً از کشتی‌های زیادی با تسلیحات دفاع هوایی سنگین تشکیل شده‌اند، بلکه می‌توانند جت‌های جنگنده را برای گشت‌زنی هوایی رزمی در بالای سر به پرواز درآورند تا تهدیدات هوایی ورودی را رهگیری کنند.

کشورهایی مانند ژاپن از شناورهای مجهز به SAM خود برای ایجاد محیط دفاع هوایی بیرونی و پیکت راداری در دفاع از جزایر اصلی خود استفاده می کنند و ایالات متحده نیز از کشتی های مجهز به Aegis خود به عنوان بخشی از سیستم دفاع موشکی بالستیک Aegis در منطقه استفاده می کند. دفاع از قاره ایالات متحده

برخی از زیردریایی‌های مدرن، مانند زیردریایی‌های نوع 212 نیروی دریایی آلمان ، مجهز به سیستم‌های موشکی زمین به هوا هستند، زیرا هلیکوپترها و هواپیماهای جنگی ضد زیردریایی تهدیدهای مهمی هستند. موشک ضد هوایی پرتاب زیرسطحی اولین بار توسط دریاسالار عقب نیروی دریایی ایالات متحده چارلز بی. مومسن در مقاله ای در سال 1953 مورد استفاده قرار گرفت. [84]

پدافند هوایی لایه ای

یک موشک سطح به هوا RIM-67 یک پهپاد فایربی را در وایت سندز ، 1980 رهگیری کرد.

پدافند هوایی لایه ای در تاکتیک های دریایی، به ویژه در یک گروه حامل، اغلب حول یک سیستم از لایه های متحدالمرکز با ناو هواپیمابر در مرکز ساخته می شود. لایه بیرونی معمولاً توسط هواپیمای حامل، به‌ویژه هواپیمای AEW&C همراه با CAP ارائه می‌شود . اگر مهاجم بتواند به این لایه نفوذ کند، لایه‌های بعدی از موشک‌های زمین به هوای حمل‌شده توسط اسکورت حامل می‌آیند. موشک‌های دفاع منطقه‌ای مانند استاندارد RIM-67 با برد 100 نانومیل و موشک‌های دفاع نقطه‌ای مانند RIM-162 ESSM با برد حداکثر 30 نانومیل. در نهایت، تقریباً هر کشتی جنگی مدرن مجهز به تفنگ‌های کالیبر کوچک، از جمله CIWS است که معمولاً یک تفنگ گاتلینگ کنترل‌شده با رادار با کالیبر 20 میلی‌متر تا 30 میلی‌متر است که قادر به شلیک چندین هزار گلوله در دقیقه است. [85]

ارتش

ارتش‌ها معمولاً دارای دفاع هوایی در عمق هستند، از سیستم‌های دفاع هوایی قابل حمل انسان (MANPADS) مانند RBS 70 ، Stinger و Igla در سطوح نیروی کوچک‌تر تا سیستم‌های دفاع موشکی سطح ارتش مانند آنگارا و پاتریوت . اغلب، سامانه‌های موشکی دوربرد در ارتفاع بالا هواپیماها را مجبور می‌کنند در سطح پایین پرواز کنند، جایی که توپ‌های ضدهوایی می‌توانند آنها را پایین بیاورند. علاوه بر سیستم های کوچک و بزرگ، برای پدافند هوایی موثر باید سیستم های میانی وجود داشته باشد. اینها ممکن است در سطح هنگ مستقر شوند و شامل جوخه‌هایی از سکوهای ضد هوایی خودکششی باشند، خواه توپ‌های ضدهوایی خودکششی (SPAAG)، سیستم‌های دفاع هوایی یکپارچه مانند 2K22 Tunguska یا سطح همه کاره باشند. سکوهای موشک به هوا مانند رولند یا SA-8 Gecko .

در سطح ملی، ارتش ایالات متحده غیرمعمول بود، زیرا در درجه اول مسئول دفاع موشکی قاره ایالات متحده با سیستم هایی مانند پروژه نایک بود .

نیروی هوایی

یک F-22A رپتور USAF که یک موشک هوا به هوا AIM-120 را شلیک می کند

دفاع هوایی توسط نیروهای هوایی معمولاً توسط جت های جنگنده حامل موشک های هوا به هوا ارائه می شود . با این حال، اکثر نیروهای هوایی ترجیح می دهند دفاع پایگاه هوایی را با سیستم های موشکی زمین به هوا تقویت کنند، زیرا آنها اهداف ارزشمندی هستند و مورد حمله هواپیماهای دشمن قرار می گیرند. علاوه بر این، برخی از کشورها تصمیم می گیرند که تمام مسئولیت های دفاع هوایی را زیر نظر نیروی هوایی قرار دهند.

پدافند هوایی منطقه

پدافند هوایی منطقه، پدافند هوایی یک منطقه یا مکان خاص، (برخلاف دفاع نقطه‌ای )، در طول تاریخ توسط هر دو ارتش ( مثلاً فرماندهی ضد هوایی در ارتش بریتانیا) و نیروی هوایی ( هوایی ایالات متحده ) عملیاتی شده است. CIM-10 Bomarc از Force ). سامانه‌های پدافند منطقه‌ای برد متوسط ​​تا بلند دارند و می‌توانند از سامانه‌های مختلف دیگر تشکیل شده و در یک سامانه پدافند منطقه‌ای شبکه شوند (در این صورت ممکن است از چندین سامانه برد کوتاه تشکیل شده باشد تا به طور مؤثر یک منطقه را پوشش دهد). نمونه ای از دفاع منطقه ای دفاع از عربستان سعودی و اسرائیل توسط باتری های موشکی پاتریوت MIM-104 در طول جنگ اول خلیج فارس است که هدف آن پوشش مناطق پرجمعیت بود.

تاکتیک

تحرک

Pantsir-S1 روسی می تواند در حین حرکت با اهداف درگیر شود و در نتیجه به بقای بالایی دست یابد.

اکثر سیستم های دفاع هوایی مدرن نسبتاً متحرک هستند. حتی سیستم‌های بزرگ‌تر معمولاً روی تریلرها نصب می‌شوند و طوری طراحی شده‌اند که نسبتاً سریع خراب یا راه‌اندازی شوند. در گذشته همیشه اینطور نبود. سیستم های موشکی اولیه دست و پا گیر بودند و به زیرساخت های زیادی نیاز داشتند. خیلی ها را اصلا نمی شد جابه جا کرد. با تنوع پدافند هوایی تاکید بسیار بیشتری بر تحرک شده است. اکثر سیستم‌های مدرن معمولاً یا خودکششی هستند (یعنی اسلحه‌ها یا موشک‌ها روی یک کامیون یا شاسی ردیابی نصب می‌شوند) یا یدک‌کشی می‌شوند. حتی سیستم‌هایی که از اجزای زیادی تشکیل شده‌اند ( حمل‌کننده/برپاکننده/پرتابگر ، رادارها ، پست‌های فرماندهی و غیره) از نصب شدن بر روی ناوگان وسایل نقلیه سود می‌برند. به طور کلی، یک سیستم ثابت را می توان شناسایی، حمله و نابود کرد، در حالی که یک سیستم سیار می تواند در مکان هایی که انتظار نمی رود ظاهر شود. پس از درس‌هایی که در جنگ ویتنام بین ایالات متحده و ویتنام با دستورالعمل SA-2 آموخته‌اند، سیستم‌های شوروی به ویژه بر تحرک تمرکز می‌کنند .

دفاع هوایی در مقابل سرکوب پدافند هوایی

AGM-88 HARM زیر بدنه هواپیمای Luftwaffe Panavia Tornado

اسرائیل و نیروی هوایی ایالات متحده [ نیازمند منبع ] ، همراه با اعضای ناتو ، تاکتیک های مهمی را برای سرکوب پدافند هوایی توسعه داده اند . سلاح‌های اختصاصی مانند موشک‌های ضد تشعشع و اطلاعات الکترونیکی پیشرفته و پلت‌فرم‌های متقابل الکترونیکی به دنبال سرکوب یا نفی اثربخشی یک سیستم دفاع هوایی مخالف هستند. این یک مسابقه تسلیحاتی است. همانطور که پارازیت، اقدامات متقابل و تسلیحات ضد تشعشع بهتر توسعه می‌یابد، سیستم‌های SAM با قابلیت‌های ECCM و توانایی ساقط کردن موشک‌های ضد تشعشع و سایر مهمات که به سمت آنها یا اهدافی که از آنها دفاع می‌کنند، بهتر می‌شوند.

تاکتیک های شورشی

موشک‌های استینگر که توسط ایالات متحده عرضه می‌شد، توسط مجاهدین افغان در زمان اشغال افغانستان توسط شوروی در جنگ سرد، علیه هواپیماهای اتحاد جماهیر شوروی استفاده شد. نارنجک‌های راکت‌پرنده (RPG) را می‌توان علیه هلیکوپترهای معلق استفاده کرد (به عنوان مثال، توسط شبه‌نظامیان سومالیایی در نبرد موگادیشو در سال 1993. شلیک RPG در زوایای شیب‌دار برای کاربر خطری ایجاد می‌کند، زیرا انفجار پس از شلیک منعکس می‌شود. در سومالی، اعضای شبه نظامیان گاهی اوقات یک صفحه فولادی را بر روی انتهای اگزوز یک RPG جوش می دهند تا فشار را از تیرانداز در هنگام شلیک به هلیکوپترهای ایالات متحده منحرف کنند سلاح در دسترس نیست

نمونه دیگر استفاده از آر پی جی علیه هلیکوپترها، عملیات آناکوندا در مارس 2002 در افغانستان است. شورشیان طالبان در دفاع از دره شاه کوت از آر پی جی در نقش شلیک مستقیم علیه هلیکوپترهای فرود استفاده کردند. چهار تکاور هنگامی که هلیکوپتر آنها توسط یک آرپی جی ساقط شد کشته شدند و نیل سی رابرتز عضو تیم SEAL از هلیکوپتر خود به بیرون افتاد که توسط دو آرپی جی مورد اصابت قرار گرفت. [87] در موارد دیگر هلیکوپترها در افغانستان در حین ماموریت [88] در ولایت وردک سرنگون شده اند . یکی از ویژگی هایی که RPG ها را در دفاع هوایی مفید می کند این است که آنها به طور خودکار در ارتفاع 920 متری منفجر می شوند. [89] اگر به هوا هدف گیری شود، این باعث می شود که کلاهک منفجر شود که می تواند مقدار محدود اما بالقوه آسیب زا ترکش در برخورد با هلیکوپتر در حال فرود یا بلند شدن را آزاد کند. [ نیازمند منبع ]

برای شورشیان، مؤثرترین روش مقابله با هواپیماها ، تلاش برای نابودی آنها بر روی زمین است، یا از طریق نفوذ به محیط پایگاه هوایی و انهدام هواپیما به صورت جداگانه، به عنوان مثال حمله به کمپ باستیون در سپتامبر 2012 ، یا یافتن موقعیتی که در آن هواپیما بتواند با آتش غیرمستقیم درگیر شود. مانند خمپاره. یک روند اخیر در طول جنگ داخلی سوریه ، استفاده از ATGM علیه هلیکوپترهای فرود است. [90]

همچنین ببینید

مراجع

نقل قول ها

  1. ↑ Wragg, David W. (1973). فرهنگ لغت هوانوردی ماهی ماهی خوار. ص 37.
  2. ^ abcde AAP-6
  3. ^ "ack-ack، adj. and n.". بایگانی شده در 24 سپتامبر 2015 در Wayback Machine OED Online. سپتامبر 2013. انتشارات دانشگاه آکسفورد. (دسترسی در 14 سپتامبر 2013).
  4. ↑ «Air Vice-Marshal AE Borton». هوای اقتدار - تاریخچه سازمان RAF . Rafweb.org. بایگانی شده از نسخه اصلی در 3 مارس 2009.
  5. ^ "فلک". دیکشنری آنلاین مریام وبستر. بایگانی شده از نسخه اصلی در 14 مه 2008 . بازیابی شده در 30 ژوئن 2008 .
  6. ^ بلامی 1986، ص. 219.
  7. ^ le petit Larousse 2013 p20–p306
  8. ^ هوگ WW2 صفحه 99–100
  9. ↑ مجلات هرست (دسامبر 1930). "گوش بزرگ هواپیماها را پیدا می کند و سرعت آنها را می گوید". مکانیک محبوب مجلات Hearst. ص 895.
  10. ^ چکلند و هاولول صفحه. 127
  11. ^ روتلج 1994، ص. 456.
  12. ↑ Dahl، Per F. (1999). آب سنگین و مسابقه زمان جنگ برای انرژی هسته ای. بریستول [انگلیس]: موسسه فیزیک. شابک 0-585-25449-4. OCLC  45728821.
  13. ^ بلامی 1986، ص. 82.
  14. ^ بلامی 1986، ص. 213.
  15. ↑ بکت 2008، 178.
  16. ^ روتلج 1994، ص. 396-397.
  17. ^ شماره بهار 2007 مجله تاریخدانان انجمن آمریکایی
  18. ↑ «جنگ ترک و ایتالیا».
  19. ↑ James D. Crabtree: On Air Defense, ISBN 0275947920 , گروه انتشارات گرین وود, صفحه 9 
  20. ↑ Essential Militaria: Facts, Legends, and Curiosities about Warfare Through the Ages, Nicholas Hobbs, Atlantic Monthly Press 2004, ISBN 0-8021-1772-4 
  21. ↑ بیت‌ئیل ص 56–80
  22. ^ روتلج 1994، ص. 3.
  23. ^ ab Routledge 1994, p. 4.
  24. ↑ مجلات هرست (دسامبر 1911). "سلاح های هوایی جدید آمریکایی". مکانیک محبوب مجلات Hearst. ص 776.
  25. ↑ «نخستین هواپیمای نظامی چگونه سرنگون شد». نشنال جئوگرافیک . بایگانی شده از نسخه اصلی در 31 اوت 2015 . بازبینی شده در 5 آگوست 2015 .
  26. ↑ «لیوتواچ، رادوجه». انجمن امانت. بایگانی شده از نسخه اصلی در 6 اکتبر 2014 . بازبینی شده در 5 آگوست 2015 .
  27. ↑ "رادوجه راکا لیوتوواچ - اولین کسی در جهان که یک هواپیما را با توپ ساقط کرد". پچات. 30 سپتامبر 2014. بایگانی شده از نسخه اصلی در 12 اوت 2015 . بازبینی شده در 5 آگوست 2015 .
  28. ^ روتلج 1994، ص. 5.
  29. ^ روتلج 1994، ص. 6.
  30. ↑ وزارت مهمات صفحه 40-41
  31. ^ روتلج 1994، ص. 8-17.
  32. ^ روتلج 1994، ص. 14-15.
  33. ^ روتلج 1994، ص. 14-20.
  34. ^ وزارت مهمات صفحه 11
  35. ^ روتلج 1994، ص. 48.
  36. ^ ab Routledge 1994, p. 49.
  37. ^ روتلج 1994، ص. 50.
  38. ^ روتلج 1994، ص. 95-97.
  39. ^ هاگ 1997، ص. 14.
  40. ^ هاگ 1997، ص. 162-177.
  41. ↑ جنگ جهانی دوم هاگ متفقین صفحه 97–107
  42. ↑ جنگ جهانی دوم هاگ متفقین صفحه ۱۱۴–۱۱۹
  43. ↑ جنگ جهانی دوم هاگ متفقین صفحه 108–110
  44. ^ هاگ 1997، ص. 144-147.
  45. ^ هاگ 1997، ص. 150–152.
  46. ^ هاگ 1997، ص. 155-156.
  47. ↑ جنگ جهانی دوم هاگ متفقین صفحه 115–117
  48. ↑ مجلات هرست (دسامبر 1931). "آخرین سلاح های عمو سام برای جنگ در هوا". مکانیک محبوب مجلات Hearst. ص 944.
  49. ↑ جنگ جهانی دوم هاگ متفقین صفحه 127–130
  50. ↑ جنگ جهانی دوم هاگ متفقین صفحه ۱۳۱
  51. ^ روتلج 1994، ص. 56.
  52. ^ ab Friedman, Norman Naval Anti-aircraft Guns and Gunnery Location 242
  53. ↑ Friedman, Norman Naval Anti-aircraft Guns and Gunnery Location 266
  54. ^ ab Friedman, Norman Naval Anti-aircraft Guns and Gunnery Location 271
  55. ↑ Friedman, Norman Naval Anti-aircraft Guns and Gunnery Location 1617
  56. ↑ Friedman, Norman Naval Anti-aircraft Guns and Gunnery Location 1642
  57. ↑ «نبرد بریتانیا». raf100schools.org.uk . بایگانی شده از نسخه اصلی در 17 سپتامبر 2018.
  58. ^ فریدمن، 2014 مکان 8687
  59. ^ فریدمن، 2014 مکان 8713
  60. ↑ Bulletin of Ordnance Information, No.245, pp. 54-60.
  61. ^ فریدمن، 2014 مکان 8620
  62. ^ فریدمن، 2014 مکان 8956-8620
  63. ↑ "USA 1.1"/75 (28 میلی متر) Mark 1 and Mark 2 - NavWeaps". بایگانی شده از نسخه اصلی در 30 سپتامبر 2018. بازیابی شده در 2 مارس 2019 .
  64. ↑ "USA 5"/38 (12.7 سانتی متر) Mark 12 - NavWeaps". بایگانی شده از نسخه اصلی در 28 سپتامبر 2017. بازیابی شده در 2 مارس 2019 .
  65. ↑ Silverstone 1968 pp. 112, 212, 215, 276, 303
  66. ↑ «عملیات Le Grand Veneur Keerbergen Antwerp X». یوتیوب . 25 ژانویه 2014. بایگانی شده از نسخه اصلی در 15 نوامبر 2016 . بازبینی شده در 16 مارس 2016 .
  67. ↑ دفاع موشکی کروز: دفاع از آنتورپ در برابر V-1 ، سرهنگ دوم جان آ. همیلتون
  68. ↑ دفاع از آنتورپ در برابر موشک V-1 ، RJ Backus، LTC، Fort Leavenworth، KS، 1971
  69. ↑ «به گفته ارتش، جت اف 16 اسرائیل با آتش سوریه سرنگون شد». aljazeera.com. الجزیره 10 فوریه 2018. بایگانی شده از نسخه اصلی در 21 مه 2019 . بازبینی شده در 14 مارس 2019 .
  70. ^ لوبل، مایان؛ بارینگتون، لیزا (10 فوریه 2018). جت اسرائیل پس از بمباران سایت ایرانی در سوریه سرنگون شد. رویترز . رویترز.com بایگانی شده از نسخه اصلی در 3 مارس 2019 . بازبینی شده در 14 مارس 2019 .
  71. ↑ «جت اسرائیلی پس از حمله به اهداف ایرانی در سوریه سقوط کرد». france24.com. France24. 10 فوریه 2018. بایگانی شده از نسخه اصلی در 18 دسامبر 2018 . بازبینی شده در 14 مارس 2019 .
  72. ↑ کارکنان تویی (11 فوریه 2018). خلبان هواپیمای سرنگون شده F-16 به هوش آمد و ماسک تنفسی را برداشت. timesofisrael.com. زمان اسرائیل بایگانی شده از نسخه اصلی در 13 فوریه 2018 . بازبینی شده در 14 مارس 2019 .
  73. ↑ «سوریه هواپیمای جنگی اسرائیل را با تشدید درگیری سرنگون کرد». bbc.com اخبار بی بی سی. 10 فوریه 2018. بایگانی شده از نسخه اصلی در 6 آوریل 2019 . بازبینی شده در 15 مارس 2019 .
  74. ↑ سویتمن، بیل (2 آوریل 2015). "تکنولوژی لیزری پهپادهای کوچک را هدف قرار می دهد". هفته هوانوردی بایگانی شده از نسخه اصلی در 14 دسامبر 2016 . بازبینی شده در 11 مارس 2017 .
  75. ↑ ab Schechter، Erik (5 آوریل 2016). "واقعا بهترین راه برای سرنگونی پهپاد چیست؟" مکانیک محبوب بایگانی شده از نسخه اصلی در 13 مارس 2017 . بازبینی شده در 11 مارس 2017 .
  76. ↑ «سیستم پهپاد ضد AUDS توسط Blighter در موصل عراق مشاهده شد». توییتر . بایگانی شده از نسخه اصلی در 15 مارس 2017 . بازبینی شده در 11 مارس 2017 .
  77. ↑ «سیستم دفاعی ضد پهپاد Blighter® AUDS». www.blighter.com . 2016. بایگانی شده از نسخه اصلی در 12 مارس 2017 . بازبینی شده در 11 مارس 2017 .
  78. ↑ اورستین، برایان (29 ژوئن 2015). «نیروی هوایی: درنده گمشده در سوریه سرنگون شد». نیروی هوایی تایمز بازبینی شده در 18 نوامبر 2021 .
  79. ^ اسمیت، سافورا؛ کوبه، کورتنی؛ گوباش، شارلین؛ سود، موشه (21 اوت 2019). به گفته مقامات، پهپاد ارتش آمریکا بر فراز یمن سرنگون شد. NBC News . بازبینی شده در 18 نوامبر 2021 .
  80. ↑ «فناوری ضد خفا» (PDF) . بایگانی شده از نسخه اصلی (PDF) در 4 نوامبر 2011 . بازبینی شده در 15 اوت 2010 .
  81. ↑ کارلو کوپ (نوامبر 2003). "SAMهای جدید آسیا" (PDF) . هواپیمایی استرالیا : 30. بایگانی شده از نسخه اصلی (PDF) در 23 ژوئیه 2006 . بازیابی شده در 9 جولای 2006 .
  82. ↑ پک، مایکل (1 سپتامبر 2019). "آیا لیزر رزمی ترکیه یک پهپاد چینی را ساقط کرد؟" منافع ملی بازبینی شده در 17 مارس 2022 .
  83. ↑ سرهنگ Y Udaya Chandar (Retd.) (2017). تسلیحات مدرن نیروهای مسلح جهان . مطبوعات مفهومی. شابک 9781946983794.
  84. ↑ مجلات هرست (اوت 1953). "آیا زیردریایی های جدید بر دریاها حکومت خواهند کرد؟" مکانیک محبوب مجلات Hearst. صص 74-78.
  85. ↑ انجمن حمله دریایی. "آنچه برای حمله موفقیت آمیز به یک ناو هواپیمابر آمریکایی نیاز است". موسسه لکسینگتون ص 15
  86. ↑ «Stacked Up Over Anaconda». مجله نیروی هوایی . بازیابی شده در 2 اکتبر 2020 .
  87. ↑ «Operation Anaconda Overview» (PDF) . بایگانی شده از نسخه اصلی (PDF) در 10 اکتبر 2015 . بازیابی شده در 27 ژانویه 2020 .
  88. ↑ "تحقیق تایید کرد که RPG چینوک سقوط کرده است". مجله نیروی هوایی . 14 اکتبر 2011 . بازیابی شده در 2 اکتبر 2020 .
  89. ↑ «ODIN - OE Data Integration Network».
  90. ↑ Kaaman, Hugo [@HKaaman] (18 مه 2018). "حمله موشک های هدایت شونده ضد تانک (ATGM) به هلیکوپترها در طول جنگ داخلی سوریه - من یک مجموعه کوتاه با جزئیات 8 حمله ATGM ثبت شده به هلیکوپترها در سوریه تهیه کردم. 3 حمله به هلیکوپترهای پارک شده، 2 حمله به هلیکوپترهای فرود، 2 حمله به هلیکوپترها پس از اضطرار فرود و 1 در هلی در پرواز https://t.co/Za6azGABVV" ( توییت ) . بازیابی شده در 31 دسامبر 2020 - از طریق توییتر .

منابع

لینک های خارجی

در ویکی‌انبار رسانه‌هایی مربوط به دفاع هوایی موجود است .