stringtranslate.com

هنر دکو

آرت دکو ، مخفف هنرهای تزئینی فرانسوی ( به انگلیسی : Decorative Arts ) ، [1] سبکی از هنرهای تجسمی، معماری و طراحی محصول است که برای اولین بار در پاریس در دهه 1910 (درست قبل از جنگ جهانی اول ) ظاهر شد. [2] و در طول دهه 1920 تا اوایل 1930 در ایالات متحده و اروپا شکوفا شد. آرت دکو از طریق طراحی و طراحی بیرونی و داخلی هر چیزی، از سازه‌های بزرگ گرفته تا اشیاء کوچک، از جمله ظاهر افراد (لباس، مد و جواهرات)، بر پل‌ها، ساختمان‌ها (از آسمان‌خراش‌ها تا سینما)، کشتی‌ها، کشتی‌های اقیانوسی ، قطار، اتومبیل، کامیون، اتوبوس، مبلمان و اشیاء روزمره از جمله رادیو و جاروبرقی. [3] 

آرت دکو نام خود را پس از نمایشگاه بین المللی هنرهای تزئینی و صنایع مدرن ( نمایشگاه بین المللی هنرهای تزئینی و صنعتی مدرن ) در سال 1925 در پاریس گرفته است . [4] هنر دکو ریشه در اشکال هندسی جسورانه جدایی وین و کوبیسم دارد . از همان ابتدا تحت تأثیر رنگ‌های روشن فوویسم و ​​باله‌های روسیه و سبک‌های هنری عجیب و غریب چین ، ژاپن ، هند ، ایران ، مصر باستان و مایا قرار گرفت .

در دوران اوج خود، آرت دکو نمایانگر تجمل، زرق و برق، شور و نشاط و ایمان به پیشرفت اجتماعی و فناوری بود. این جنبش دارای مواد کمیاب و گران قیمت، مانند آبنوس و عاج، و صنایع دستی نفیس بود. همچنین مواد جدیدی مانند آبکاری کروم ، فولاد ضد زنگ و پلاستیک را معرفی کرد. در نیویورک، ساختمان امپایر استیت ، ساختمان کرایسلر و دیگر ساختمان‌های دهه‌های 1920 و 1930 یادگاری از این سبک هستند.

در دهه 1930، در طول رکود بزرگ ، هنر دکو به تدریج تحت فشار قرار گرفت. شکل شیک‌تری از این سبک به نام Streamline Moderne در دهه 1930 ظاهر شد که دارای فرم‌های منحنی و سطوح صاف و صیقلی بود. [5] آرت دکو یک سبک واقعاً بین‌المللی بود، اما تسلط آن با آغاز جنگ جهانی دوم و ظهور سبک‌های کاملاً کاربردی و بدون تزئینات معماری مدرن و سبک بین‌المللی معماری پس از آن پایان یافت. [6] [7]

ریشه شناسی

آرت دکو نام خود را مخفف Arts Décoratifs ، از نمایشگاه بین المللی هنرهای تزئینی و صنعتی مدرن که در سال 1925 در پاریس برگزار شد ، گرفته است ، [4] اگرچه سبک های متنوعی که آن را مشخص می کند، پیش از جنگ جهانی اول در پاریس و بروکسل ظاهر شده بود .

تزئینات هنری برای اولین بار در فرانسه در سال 1858 در Bulletin de la Société française de photographie استفاده شد . [8] در سال 1868، روزنامه فیگارو از اصطلاح Objets d'Art Décoratifs برای اشیاء برای مناظر صحنه ایجاد شده برای تئاتر د l'Opéra استفاده کرد . [9] [10] [11] در سال 1875، دولت فرانسه به طراحان مبلمان، منسوجات، جواهرسازان، کارگران شیشه و سایر صنعتگران به طور رسمی مقام هنرمند را دریافت کرد. در پاسخ، École royale gratuite de dessin (مدرسه طراحی آزاد سلطنتی)، که در سال 1766 توسط پادشاه لوئیس شانزدهم برای آموزش هنرمندان و صنعتگران در صنایع دستی مرتبط با هنرهای زیبا تأسیس شد، به École nationale des arts decoratifs ( مدرسه ملی تزئینات) تغییر نام داد. هنر). در سال 1920 نام فعلی خود را به نام ENSAD ( Ecole Nationale Supérieure des Arts Décoratifs ) گرفت .

اصطلاح واقعی آرت دکو تا سال 1966 در عنوان اولین نمایشگاه مدرن در این زمینه که توسط موزه هنرهای تزئینی در پاریس، Les Années 25 برگزار شد ، چاپ نشد. انواع سبک های اصلی را در دهه های 1920 و 1930 پوشش داد. [12] سپس این اصطلاح در مقاله ای در روزنامه در سال 1966 توسط هیلاری ژلسون در تایمز (لندن، 12 نوامبر)، برای توصیف سبک های مختلف در نمایشگاه استفاده شد . [13]

آرت دکو در سال 1968 زمانی که مورخ Bevis Hillier اولین کتاب مهم دانشگاهی را در مورد آن منتشر کرد، به عنوان یک برچسب سبک به طور گسترده مورد استفاده قرار گرفت ، Art Deco دهه 20 و 30 . [3] او اشاره کرد که این اصطلاح قبلاً توسط دلالان هنری استفاده می‌شد، و به تایمز (2 نوامبر 1966) و مقاله‌ای به نام Les Arts Déco در مجله Elle (نوامبر 1967) به عنوان نمونه اشاره کرد. [14] در سال 1971، او نمایشگاهی را در مؤسسه هنرهای مینیاپولیس ترتیب داد که جزئیات آن را در کتاب خود به نام دنیای هنر دکو ارائه کرد . [15] [16]

در زمان خود، آرت دکو با نام‌های دیگری مانند سبک مدرن ، مدرن ، مدرنیسم یا سبک معاصر برچسب‌گذاری می‌شد و به عنوان سبکی متمایز و همگن شناخته نمی‌شد. [7]

ریشه ها

مواد و فناوری های جدید

مواد و فناوری های جدید، به ویژه بتن مسلح ، کلید توسعه و ظاهر آرت دکو بودند. اولین خانه بتنی در سال 1853 در حومه پاریس توسط فرانسوا کونیه ساخته شد. در سال 1877 جوزف مونیر ایده تقویت بتن را با شبکه ای از میله های آهنی در الگوی گریل مطرح کرد. در سال 1893، آگوست پرت اولین گاراژ بتنی را در پاریس، سپس یک ساختمان آپارتمان، خانه و سپس در سال 1913، تئاتر شانزه لیزه ساخت . این تئاتر توسط یکی از منتقدان به عنوان "زپلین خیابان مونتین"، اثر ادعایی آلمانی ها، کپی برداری شده از جدایی وین محکوم شد . پس از آن، اکثر ساختمان‌های آرت دکو از بتن مسلح ساخته شدند که آزادی فرم بیشتر و نیاز کمتری به ستون‌ها و ستون‌های تقویت‌کننده داشت. پرت همچنین در پوشاندن بتن با کاشی های سرامیکی ، هم برای محافظت و هم برای تزئین، پیشگام بود. معمار لوکوربوزیه برای اولین بار کاربرد بتن آرمه را به عنوان نقشه کش در استودیوی پرت آموخت. [17]

از دیگر فناوری‌های جدید که برای آرت دکو اهمیت داشت روش‌های جدید در تولید شیشه صفحه‌ای بود که هزینه کمتری داشت و پنجره‌های بسیار بزرگ‌تر و قوی‌تر را می‌داد و برای تولید انبوه آلومینیوم که برای ساختمان‌ها و قاب‌های پنجره و بعداً توسط کوربوزیه استفاده شد. وارن مک آرتور ، و دیگران، برای مبلمان سبک وزن.

جدایی وین و وینر ورکستات (1897–1912)

معماران جدایی وین (تشکیل شده در سال 1897)، به ویژه جوزف هافمن ، تأثیر قابل توجهی بر هنر دکو گذاشتند. کاخ استوکلت او در بروکسل (1905-1911)، نمونه اولیه سبک آرت دکو بود که شامل حجم‌های هندسی، تقارن، خطوط مستقیم، بتنی پوشیده شده با پلاک‌های مرمر، تزئینات ظریف حجاری‌شده، و فضای داخلی مجلل، از جمله نقاشی‌های موزاییکی از گوستاو بود. کلیمت . هافمن همچنین بنیانگذار Wiener Werkstätte (1903-1932) بود، انجمنی از صنعتگران و طراحان داخلی که به سبک جدید کار می کردند. این تبدیل به مدلی برای Compagnie des arts français شد که در سال 1919 ایجاد شد و آندره ماره و لویی سو ، اولین طراحان و دکوراتورهای برجسته فرانسوی آرت دکو را گرد هم آورد . [18]

انجمن هنرمندان تزئینی (1901-1945)

ظهور هنر دکو ارتباط نزدیکی با افزایش جایگاه هنرمندان تزئینی داشت که تا اواخر قرن نوزدهم صرفاً صنعتگران در نظر گرفته می شدند. اصطلاح هنرهای تزئینی در سال 1875 [ نیاز به منبع ] ابداع شد و به طراحان مبلمان، منسوجات و سایر دکوراسیون ها جایگاه رسمی داد. Société des artistes decorateurs (انجمن هنرمندان تزئینی)، یا SAD، در سال 1901 تأسیس شد و هنرمندان تزئینی از همان حقوق نویسندگی مانند نقاشان و مجسمه سازان برخوردار بودند. جنبش مشابهی در ایتالیا شکل گرفت. اولین نمایشگاه بین‌المللی که به طور کامل به هنرهای تزئینی اختصاص داشت، Esposizione Internazionale d'Arte Decorativa Moderna ، در سال 1902 در تورین برگزار شد. چندین مجله جدید که به هنرهای تزئینی اختصاص یافته بودند، از جمله Arts et decoration و L'Art moderne décoratif در پاریس تأسیس شدند . بخش‌های هنرهای تزئینی به سالن‌های سالانه Sociéte des artistes français و بعداً در Salon d'Automne معرفی شدند . ناسیونالیسم فرانسوی نیز نقشی در احیای هنرهای تزئینی داشت، زیرا طراحان فرانسوی با افزایش صادرات اثاثیه آلمانی ارزان‌تر احساس چالش کردند. در سال 1911، SAD یک نمایشگاه بزرگ بین المللی جدید از هنرهای تزئینی را در سال 1912 پیشنهاد کرد. هیچ کپی از سبک های قدیمی مجاز نخواهد بود، فقط آثار مدرن. این نمایشگاه تا سال 1914 به تعویق افتاد. و سپس، به دلیل جنگ، تا سال 1925، زمانی که نام خود را به کل خانواده سبک های معروف به "دکو" داد. [19]

فروشگاه های بزرگ پاریس و طراحان مد نیز نقش مهمی در ظهور آرت دکو داشتند. کسب‌وکارهای برجسته‌ای مانند شرکت ظروف نقره کریستوفل ، طراح شیشه رنه لالیک ، و جواهرسازان لوئیس کارتیه و بوچرون شروع به طراحی محصولات با سبک‌های مدرن‌تر کردند. [20] [21] در آغاز سال 1900، فروشگاه های بزرگ هنرمندان تزئینی را برای کار در استودیوهای طراحی خود استخدام کردند. تزیین سالن 1912 Salon d'Automne به فروشگاه بزرگ Printemps [22] [23] سپرده شد و در آن سال کارگاه خود را به نام Primavera ایجاد کرد . [23] تا سال 1920 پریماورا بیش از 300 هنرمند را به کار گرفت که سبک‌هایشان از نسخه‌های به‌روز لویی چهاردهم ، لویی شانزدهم ، و به‌ویژه مبلمان لویی فیلیپ ساخته‌شده توسط لویی سو و کارگاه پریماورا ، تا اشکال مدرن‌تر از کارگاه Au Louvre را شامل می‌شد. فروشگاه بزرگ طراحان دیگر، از جمله Émile-Jacques Ruhlmann و Paul Follot، از تولید انبوه خودداری کردند و اصرار داشتند که هر قطعه به صورت جداگانه ساخته شود. سبک آرت دکو اولیه شامل مواد مجلل و عجیب و غریب مانند آبنوس ، عاج و ابریشم، رنگ‌های بسیار روشن و نقوش سبک ، به‌ویژه سبدها و دسته‌های گل از همه رنگ‌ها بود که ظاهری مدرن می‌داد. [24]

Salon d'Automne (1903–1914)

هنر دکو در زمان تولد خود بین سال‌های 1910 و 1914، انفجاری از رنگ‌ها بود که دارای رنگ‌های روشن و اغلب متضاد، اغلب در طرح‌های گل‌دار، ارائه شده در اثاثه یا لوازم داخلی مبلمان ، فرش، صفحه نمایش، کاغذ دیواری و پارچه بود. بسیاری از آثار رنگارنگ، از جمله صندلی و یک میز از موریس دوفرنه و یک فرش گوبلین درخشان از پل فولو در سال 1912 در Salon des artistes decorateurs ارائه شد . در سال های 1912-1913، طراح آدرین کاربووسکی، یک صندلی گلدار با طرح طوطی برای کلکسیون شکار ژاک دوسه ، کلکسیونر هنری ساخت . [25] طراحان مبلمان Louis Süe و André Mare اولین حضور خود را در نمایشگاه 1912، تحت نام Atelier français ، با ترکیب پارچه های چند رنگ با مواد عجیب و غریب و گران قیمت، از جمله آبنوس و عاج، نشان دادند. پس از جنگ جهانی اول، آنها به یکی از برجسته‌ترین شرکت‌های طراحی داخلی فرانسوی تبدیل شدند و مبلمان سالن‌ها و کابین‌های درجه یک کشتی‌های اقیانوس اطلس فرانسه را تولید کردند . [26]

رنگ‌های زنده آرت دکو از منابع بسیاری، از جمله طراحی صحنه‌های عجیب و غریب لئون باکست برای باله‌های روسیه ، که درست قبل از جنگ جهانی اول در پاریس شور و هیجانی ایجاد کرد. برخی از رنگ‌ها از جنبش فوویسم قبلی به رهبری هانری الهام گرفته شده‌اند. ماتیس ؛ دیگران توسط اورفیسم نقاشان مانند سونیا دلونای ; [27] دیگران توسط جنبش معروف به Les Nabis ، و در کار نقاش نمادگرا، اودیلون ردون، که صفحات شومینه و دیگر اشیاء تزئینی را طراحی کرد. سایه های روشن یکی از ویژگی های کار طراح مد Paul Poiret بود که کارش بر مد آرت دکو و طراحی داخلی تأثیر گذاشت. [26] [28] [29]

تئاتر شانزلیزه (1910–1913)

Apollon et sa méditation entourée des 9 muses ( آپولو و مراقبه او احاطه شده توسط 9 موزه )، نقش برجسته در نمای تئاتر شانزه لیزه اثر بوردل (1910-1912). این اثر یکی از اولین نمونه‌های مجسمه‌سازی آرت دکو را نشان می‌دهد.

تئاتر شانزه لیزه (1910-1913)، اثر آگوست پره ، اولین ساختمان برجسته هنر دکو بود که در پاریس تکمیل شد. پیش از این، بتن مسلح فقط برای ساختمان‌های صنعتی و آپارتمانی استفاده می‌شد، پرت اولین ساختمان آپارتمانی مدرن بتن آرمه را در پاریس در خیابان بنجامین فرانکلین در سال‌های 1903-1904 ساخته بود. هانری سوواژ ، یکی دیگر از معماران مهم آرت دکو در آینده، یکی دیگر از معماران آرت دکو را در سال 1904 در خیابان ترتاگن (1904)، شماره 7 ساخت. از سال 1908 تا 1910، لوکوربوزیه 21 ساله به عنوان نقشه کش در دفتر پرت کار کرد و تکنیک های ساخت بتن را یاد گرفت. ساختمان پرت دارای فرم مستطیلی تمیز، تزئینات هندسی و خطوط مستقیم بود که علائم تجاری آتی هنر دکو هستند. دکور تئاتر نیز انقلابی بود. نما با نقش برجسته های بلند توسط آنتوان بوردل ، گنبدی از موریس دنیس ، نقاشی های ادوارد ویلارد و پرده آرت دکو از کر-خاویر روسل تزئین شده است . این تئاتر محل اجرای بسیاری از اولین اجراهای Ballets Russes شد . [30] Perret و Sauvage معماران برجسته آرت دکو در پاریس در دهه 1920 شدند. [31] [32]

کوبیسم

Danseuse (Femme à l'éventail, Femme à la cruche) اثر جوزف کساکی (1912)، گچ اصلی، به نمایش گذاشته شده در Salon d'Automne 1912 و Salon des Indépendants در سال 1914 ، یک مجسمه پروتو آرت دکو

جنبش هنری معروف به کوبیسم بین سال‌های 1907 تا 1912 در فرانسه ظاهر شد و بر توسعه هنر دکو تأثیر گذاشت. [30] [27] [28] در Art Deco Complete: The Definitive Guide to the Decorative Arts of Decorative Arts of 1920 and 1930 Alastair Duncan می نویسد: «کوبیسم، به شکلی حرام زاده یا دیگر، به زبان هنرمندان تزئینی آن دوران تبدیل شد». [28] [33] کوبیست‌ها، که خود تحت تأثیر پل سزان بودند، به ساده‌سازی فرم‌ها به اصول هندسی‌شان علاقه داشتند: استوانه، کره، مخروط. [34] [35]

در سال 1912، هنرمندان بخش طلایی آثاری را به نمایش گذاشتند که به طور قابل توجهی بیشتر از کوبیسم تحلیلی پیکاسو و براک برای عموم قابل دسترس بود. واژگان کوبیسم برای جذب طراحان مد، مبلمان و داخلی آماده شد. [27] [29] [35] [36]

در بخش Art Décoratif سالن 1912 Automne، یک اینستالیشن معماری به نام La Maison Cubiste به نمایش گذاشته شد . [37] [38] نما توسط Raymond Duchamp-Villon طراحی شده است . دکور خانه توسط آندره ماره بود . [39] [40] La Maison Cubiste یک تاسیسات مبله با نما، یک راه پله، نرده های فرفورژه، یک اتاق خواب، یک اتاق نشیمن - سالن بورژوا ، جایی که نقاشی های آلبرت گلیز ، ژان متزینگر ، ماری لورنسین ، مارسل دوشان ، فرناند لژر و راجر دو لا فرسنای به دار آویخته شدند. [41] [42] [43] هزاران تماشاگر در سالن از مدل تمام مقیاس عبور کردند. [44]

نمای خانه، طراحی شده توسط Duchamp-Villon، با استانداردهای مدرن چندان رادیکال نبود. لنگه ها و سنگفرش ها اشکال منشوری داشتند، اما در غیر این صورت نما شبیه یک خانه معمولی آن دوره بود. ماری برای این دو اتاق کاغذ دیواری را طراحی کرد که دارای گل های رز و طرح های گلدار است، همراه با اثاثه یا لوازم داخلی، مبلمان و فرش، همه با نقوش پر زرق و برق و رنگارنگ. این جدایی متمایز از دکوراسیون سنتی بود. امیل سدین، منتقد، کار ماره را در مجله Art et Decoration توصیف کرد : "او با سادگی خود را خجالت نمی‌کشد، زیرا گل‌ها را در هر کجا که می‌توان گذاشت، تکثیر می‌کند. اثری که او به دنبال آن است، آشکارا از زیبایی و شادی است. او به آن می‌رسد." [45] عنصر کوبیسم توسط نقاشی ها ارائه شد. این نصب توسط برخی از منتقدان به عنوان بسیار رادیکال مورد حمله قرار گرفت که به موفقیت آن کمک کرد. [46] این تاسیسات معماری متعاقباً در نمایشگاه اسلحه‌خانه 1913 ، شهر نیویورک، شیکاگو و بوستون به نمایش گذاشته شد . [27] [35] [47] [48] [49] تا حد زیادی به لطف نمایشگاه، اصطلاح "کوبیست" شروع به استفاده از هر چیزی مدرن کرد، از مدل موهای زنانه تا لباس و اجراهای تئاتر." [46]

نفوذ کوبیسم در هنر دکو ادامه یافت، حتی زمانی که دکو در بسیاری از جهات دیگر منشعب شد. [27] [28]

هندسه ابداع شده کوبیسم در دهه 1920 به سکه قلمرو تبدیل شد. توسعه هندسه انتخابی کوبیسم توسط آرت دکو به آرایه‌ای وسیع‌تر از اشکال، کوبیسم را به‌عنوان یک طبقه‌بندی تصویری برای مخاطبان بسیار گسترده‌تر و جذاب‌تر نشان داد. (ریچارد هریسون مارتین، موزه هنر متروپولیتن) [50]

تأثیر می گذارد

سبک های اروپایی قبل از جنگ جهانی اول

آرت دکو یک سبک واحد نبود، بلکه مجموعه ای از سبک های مختلف و گاه متناقض بود. در معماری، آرت دکو جانشین (و واکنش علیه) آرت نوو بود، سبکی که بین سال‌های 1895 و 1900 در اروپا شکوفا شد و با هنرهای زیبا و نئوکلاسیک که در معماری اروپایی و آمریکایی غالب بودند، همزیستی داشت. در سال 1905 یوژن گراسه Méthode de Composition Ornementale، Éléments Rectilignes را نوشت و منتشر کرد ، [52] که در آن به طور سیستماتیک جنبه های تزئینی (زینتی) عناصر هندسی، فرم ها، نقوش و تغییرات آنها را در تضاد با (و به عنوان یک انحراف از) بررسی کرد. سبک مواج آرت نو هکتور گیمار که چند سال قبل در پاریس بسیار محبوب بود. گراست بر این اصل تأکید داشت که اشکال هندسی ساده مانند مثلث و مربع اساس همه آرایش‌های ترکیبی هستند. ساختمان‌های بتنی آگوست پرت و هانری سوواژ، و به‌ویژه تئاتر شانزلیزه ، شکل جدیدی از ساخت و ساز و دکوراسیون را ارائه کردند که در سراسر جهان کپی شد. [53]

تمدن های باستانی و غیر اروپایی

در دکوراسیون، بسیاری از سبک های مختلف توسط آرت دکو به عاریت گرفته شد و مورد استفاده قرار گرفت. آنها شامل هنر پیشامدرن از سراسر جهان و قابل مشاهده در موزه لوور ، موزه هوم و موزه ملی هنرهای آفریقا و اقیانوسیه بودند . همچنین به دلیل حفاری در پمپئی ، تروی و مقبره فرعون توت عنخ آمون، سلسله هجدهم، علاقه مردمی به باستان شناسی وجود داشت . هنرمندان و طراحان نقوشی از مصر باستان ، آفریقا ، بین النهرین ، یونان ، روم ، آسیا، بین‌النهرین و اقیانوسیه را با عناصر عصر ماشین ترکیب کردند . [57] [58] [59] [60] [61] [62]

جنبش های آوانگارد اوایل قرن بیستم

سبک های دیگر وام گرفته شده عبارتند از فوتوریسم ، اورفیسم، کارکردگرایی و به طور کلی مدرنیسم . کوبیسم پتانسیل تزئینی خود را در زیبایی شناسی آرت دکو کشف می کند، زمانی که از بوم بر روی یک ماده نساجی یا کاغذ دیواری جابجا شود. سونیا دلونه مدل لباس خود را به سبک انتزاعی و هندسی، "به عنوان نقاشی های زنده یا مجسمه هایی از اشکال زنده" تصور می کند. طرح‌های کوبیست‌مانند توسط لوئیس باریلت در شیشه‌های رنگی بار آمریکایی در کازینو اتریوم در داکس (۱۹۲۶) ایجاد شده‌اند، اما نام‌های کوکتل‌های مد روز را نیز شامل می‌شوند. در معماری، تضاد واضح بین حجم‌های افقی و عمودی، مخصوص ساخت‌گرایی روسی و خط فرانک لوید رایت - ویلم مارینوس دودوک ، به وسیله‌ای رایج در بیان نماهای آرت دکو، از خانه‌ها و ساختمان‌های مسکونی گرفته تا سینماها یا ایستگاه‌های نفت تبدیل می‌شود. [69] [35] [57] [70] [71] آرت دکو همچنین از رنگ‌ها و طرح‌های متضاد فوویسم استفاده کرد، به‌ویژه در آثار هنری ماتیس و آندره دراین ، از طرح‌های پارچه‌های آرت دکو، کاغذ دیواری و نقاشی الهام گرفت. سرامیک. [35] ایده‌هایی از واژگان مد بالا آن دوره گرفته شد، که شامل طرح‌های هندسی، شورون‌ها، زیگزاگ‌ها و دسته‌های گل است. تحت تأثیر اکتشافات مصرشناسی و علاقه فزاینده به مشرق زمین و هنر آفریقا قرار گرفت. از سال 1925 به بعد، اغلب از اشتیاق به ماشین‌های جدید، مانند کشتی‌های هوایی، اتومبیل‌ها و کشتی‌های اقیانوس‌پیما الهام می‌گرفت و تا سال 1930 این تأثیر به سبکی به نام Streamline Moderne منجر شد . [72]

نمایشگاه بین المللی هنرهای تزئینی و صنعتی مدرن (1925)

رویدادی که اوج این سبک را رقم زد و نام آن را به آن داد، نمایشگاه بین‌المللی هنرهای تزئینی و صنعتی مدرن بود که از آوریل تا اکتبر سال 1925 در پاریس برگزار شد. این نمایشگاه به طور رسمی توسط دولت فرانسه حمایت مالی شد و سایتی را پوشش داد. پاریس به مساحت 55 جریب، از کاخ بزرگ در ساحل راست تا Les Invalides در ساحل چپ و در امتداد سواحل سن. کاخ بزرگ، بزرگترین سالن شهر، مملو از نمایشگاه هایی از هنرهای تزئینی از کشورهای شرکت کننده بود. 15000 غرفه دار از بیست کشور مختلف از جمله اتریش، بلژیک، چکسلواکی، دانمارک، بریتانیای کبیر، ایتالیا، ژاپن، هلند، لهستان، اسپانیا، سوئد و اتحاد جماهیر شوروی جدید حضور داشتند . آلمان به دلیل تنش های پس از جنگ دعوت نشد. ایالات متحده، با درک نادرست از هدف نمایشگاه، از شرکت در آن خودداری کرد. این رویداد در طول هفت ماهه خود توسط شانزده میلیون نفر بازدید شد. قوانین نمایشگاه ایجاب می کرد که همه آثار مدرن باشند. هیچ سبک تاریخی مجاز نبود. هدف اصلی این نمایشگاه ترویج تولیدکنندگان فرانسوی مبلمان لوکس، چینی، شیشه، فلزکاری، منسوجات و سایر محصولات تزئینی بود. برای تبلیغ بیشتر محصولات، تمام فروشگاه های بزرگ پاریس و طراحان بزرگ، غرفه های خود را داشتند. این نمایشگاه یک هدف ثانویه در ترویج محصولات مستعمرات فرانسه در آفریقا و آسیا، از جمله عاج و چوب های عجیب و غریب داشت.

Hôtel du Collectionneur یک جاذبه محبوب در نمایشگاه بود. طرح‌های مبلمان جدید امیل ژاک رولمان و همچنین پارچه‌های آرت دکو، فرش‌ها و تابلویی از ژان دوپاس را به نمایش گذاشت . طراحی داخلی از همان اصول تقارن و فرم‌های هندسی پیروی می‌کرد که آن را از هنر نو متمایز می‌کرد و رنگ‌های روشن، صنایع دستی ظریف مواد کمیاب و گران‌قیمت که آن را از عملکرد دقیق سبک مدرنیسم متمایز می‌کرد. در حالی که بیشتر غرفه ها به طرز مجللی تزئین شده بودند و با مبلمان لوکس دست ساز پر شده بودند، دو غرفه، غرفه اتحاد جماهیر شوروی و پاویون de L'Esprit Nouveau که توسط مجله ای به این نام توسط لوکوربوزیه ساخته شده بود، در فضایی سخت ساخته شدند. سبک با دیوارهای سفید ساده و بدون دکوراسیون. آنها از اولین نمونه های معماری مدرنیستی بودند . [73]

هنر دکو اواخر

در سال 1925، دو مکتب مختلف رقیب در آرت دکو همزیستی داشتند: سنت گرایان که انجمن هنرمندان تزئینی را تأسیس کرده بودند. شامل طراح مبلمان، امیل ژاک رولمان، ژان دانان ، مجسمه ساز آنتوان بوردل، و طراح پل پوآره. آنها فرم های مدرن را با صنایع دستی سنتی و مواد گران قیمت ترکیب کردند. در طرف دیگر، مدرنیست‌ها بودند که به طور فزاینده‌ای گذشته را رد می‌کردند و سبکی مبتنی بر پیشرفت در فناوری‌های جدید، سادگی، کمبود دکوراسیون، مواد ارزان قیمت و تولید انبوه می‌خواستند. مدرنیست ها سازمان خود را به نام اتحادیه هنرمندان مدرن فرانسه در سال 1929 تأسیس کردند. اعضای آن شامل معمارانی پیر شارو ، فرانسیس ژوردن ، روبر مالت-استیونز ، کوربوزیه، و در اتحاد جماهیر شوروی، کنستانتین ملنیکوف بودند . طراح ایرلندی آیلین گری; طراح فرانسوی سونیا دلون; و جواهرسازان ژرژ فوکت و ژان پویفورکات . آنها به شدت به سبک سنتی آرت دکو، که به گفته آنها فقط برای ثروتمندان ایجاد شده بود، حمله کردند و اصرار داشتند که ساختمان های خوش ساخت باید در دسترس همه باشد و این فرم باید از عملکرد پیروی کند. زیبایی یک شی یا ساختمان در این است که آیا برای انجام عملکرد خود کاملاً مناسب است یا خیر. روش‌های صنعتی مدرن به این معنی بود که مبلمان و ساختمان‌ها را می‌توان به صورت انبوه تولید کرد، نه با دست. [74] [75] [ صفحه مورد نیاز ]

پل فولو، طراح داخلی آرت دکو، از آرت دکو اینگونه دفاع کرد: "می دانیم که انسان هرگز به چیزهای ضروری راضی نمی شود و چیزهای زائد همیشه مورد نیاز است... اگر نه، باید از موسیقی، گل ها و گل ها خلاص شویم. عطر..!" [76] با این حال، لوکوربوزیه تبلیغاتی درخشان برای معماری مدرنیستی بود. او اظهار داشت که یک خانه صرفاً «ماشینی برای زندگی است» و خستگی ناپذیر این ایده را ترویج کرد که هنر دکو گذشته و مدرنیسم آینده است. ایده های لوکوربوزیه به تدریج توسط دانشکده های معماری پذیرفته شد و زیبایی شناسی هنر دکو کنار گذاشته شد. همان ویژگی هایی که آرت دکو را در ابتدا محبوب کرده بود، صنعتگری، مواد غنی و تزئینات آن، منجر به افول آن شد. رکود بزرگ که در سال 1929 در ایالات متحده آغاز شد و اندکی پس از آن به اروپا رسید، تعداد مشتریان ثروتمندی را که می‌توانستند برای اثاثیه و اشیاء هنری پرداخت کنند، به شدت کاهش داد. در شرایط اقتصادی رکود، شرکت های کمی آماده ساخت آسمان خراش های جدید بودند. [35] حتی شرکت رولمن به جای اقلام دست ساز فردی، به تولید قطعات مبلمان به صورت سری متوسل شد. آخرین ساختمان‌هایی که در پاریس به سبک جدید ساخته شده‌اند، موزه آثار عمومی اثر آگوست پره ( شورای اقتصادی، اجتماعی و محیط‌زیست فرانسه کنونی )، کاخ شیلو توسط لویی هیپولیت بولو ، ژاک کارلو و لئون آزما ، و کاخ هستند. د توکیو از نمایشگاه بین المللی پاریس 1937 ; آنها به غرفه باشکوه آلمان نازی که توسط آلبرت اسپیر طراحی شده بود، نگاه کردند ، که با غرفه به همان اندازه بزرگ سوسیالیست-رئالیست اتحاد جماهیر شوروی استالین روبرو بود.

پس از جنگ جهانی دوم، سبک معماری غالب به سبک بین المللی تبدیل شد که توسط لوکوربوزیه و میس ون در روهه پیشگام شد . تعداد انگشت شماری از هتل های آرت دکو پس از جنگ جهانی دوم در ساحل میامی ساخته شدند ، اما در جاهای دیگر این سبک تا حد زیادی ناپدید شد، به جز در طراحی صنعتی، جایی که همچنان در طراحی خودرو و محصولاتی مانند جوک باکس استفاده می شد. در دهه 1960، تا حدی به لطف نوشته های مورخان معماری مانند Bevis Hillier، احیای آکادمیک متوسطی را تجربه کرد. در دهه 1970 تلاش هایی در ایالات متحده و اروپا برای حفظ بهترین نمونه های معماری آرت دکو انجام شد و بسیاری از ساختمان ها بازسازی و تغییر کاربری دادند. معماری پست مدرن ، که برای اولین بار در دهه 1980 ظاهر شد، مانند هنر دکو، اغلب شامل ویژگی های صرفا تزئینی است. [35] [57] [77] [78] دکو همچنان به الهام بخشیدن به طراحان ادامه می دهد و اغلب در مد، جواهرات و لوازم آرایش معاصر استفاده می شود. [79]

نقاشی

در نمایشگاه 1925 هیچ بخشی برای نقاشی در نظر گرفته نشد. نقاشی آرت دکو بنا به تعریف تزئینی بود که برای تزئین یک اتاق یا اثر معماری طراحی شده بود، بنابراین تعداد کمی از نقاشان منحصراً به این سبک کار می کردند، اما دو نقاش ارتباط نزدیکی با هنر دکو دارند. ژان دوپاس نقاشی‌های دیواری آرت دکو را برای غرفه بوردو در نمایشگاه هنرهای تزئینی پاریس در سال 1925 کشید و همچنین این تصویر را روی شومینه در نمایشگاه Maison du Collectionneur در نمایشگاه 1925 کشید، که مبلمانی توسط رولمان و دیگر طراحان برجسته هنر دکو را نشان می‌داد. نقاشی های دیواری او همچنین در دکوراسیون کشتی اقیانوس پیمای فرانسه SS Normandie برجسته بود . کار او صرفاً تزئینی بود و به عنوان پس‌زمینه یا همراهی با دیگر عناصر دکور طراحی شده بود. [80]

نقاش دیگری که ارتباط نزدیکی با این سبک دارد تامارا د لمپیکا است . او در لهستان متولد شد و پس از انقلاب روسیه به پاریس مهاجرت کرد . او زیر نظر موریس دنیس و آندره لوت تحصیل کرد و عناصر بسیاری را از سبک آنها به عاریت گرفت. او پرتره هایی را به سبک آرت دکو واقع گرایانه، پویا و رنگارنگ نقاشی کرد. [81]

در دهه 1930، شکل دراماتیک جدیدی از نقاشی آرت دکو در ایالات متحده ظاهر شد. در طول رکود بزرگ، پروژه هنر فدرال اداره پیشرفت کار ایجاد شد تا به هنرمندان بیکار کار کند. به بسیاری از آنها وظیفه تزیین ساختمان های دولتی، بیمارستان ها و مدارس داده شد. هیچ سبک خاصی از آرت دکو در نقاشی های دیواری استفاده نشده است. هنرمندانی که به نقاشی دیواری در ساختمان‌های دولتی مشغول بودند، از مکاتب مختلف، از منطقه‌گرایی آمریکایی گرفته تا رئالیسم اجتماعی ، آمده بودند . آنها شامل رجینالد مارش ، راکول کنت و نقاش مکزیکی دیگو ریورا بودند . نقاشی‌های دیواری آرت دکو بودند زیرا همگی تزئینی بودند و به فعالیت‌های ساختمان یا شهری مربوط می‌شدند: رجینالد مارش و راکول کنت هر دو ساختمان‌های پست ایالات متحده را تزئین کردند و کارکنان پست را در محل کار نشان دادند در حالی که دیگو ریورا کارگران کارخانه خودروسازی را به تصویر می‌کشید. موسسه هنر دیترویت نقاشی دیواری دیگو ریورا مرد در چهارراه (1933) برای 30 راکفلر پلازا پرتره غیرمجاز لنین را به نمایش گذاشت . [82] [83] هنگامی که ریورا از حذف لنین خودداری کرد، نقاشی از بین رفت و نقاشی دیواری جدیدی توسط هنرمند اسپانیایی جوزپ ماریا سرت کشیده شد . [84] [85] [86]

مجسمه سازی

مجسمه های یادبود و عمومی

مجسمه سازی یکی از ویژگی های بسیار رایج و جدایی ناپذیر معماری آرت دکو بود. در فرانسه، نقش برجسته‌های تمثیلی که رقص و موسیقی آنتوان بوردل را به نمایش می‌گذارد ، اولین نقطه دیدنی هنر دکو در پاریس، تئاتر شانزلیزه ، در سال 1912 را تزئین کرد. فریزها و غرفه های متعددی که به مجسمه های کوچکتر استودیویی اختصاص داده شده است. در دهه 1930، گروه بزرگی از مجسمه سازان برجسته آثاری را برای نمایشگاه بین المللی هنرها و تکنیک ها در سال 1937 در Chaillot ساختند. آلفرد جانیوت مجسمه های برجسته را در نمای کاخ توکیو ساخته است. موزه هنر مدرن د لا ویل پاریس ، و محوطه جلوی کاخ شیلو، رو به روی برج ایفل، مملو از مجسمه های جدید چارلز مالفری ، هنری آرنولد و بسیاری دیگر بود. [87]

مجسمه‌سازی عمومی آرت دکو تقریباً همیشه نمایش‌دهنده شخصیت‌های قهرمانانه یا تمثیلی مربوط به هدف ساختمان یا اتاق بود. مضامین معمولاً توسط حامیان انتخاب می شد نه هنرمند. مجسمه سازی انتزاعی برای تزئین بسیار نادر بود. [88] [89]

در ایالات متحده، برجسته ترین مجسمه ساز آرت دکو برای هنر عمومی ، پل منشیپ بود که موضوعات و مضامین کلاسیک و اساطیری را به سبک آرت دکو به روز کرد. مشهورترین اثر او مجسمه پرومتئوس در مرکز راکفلر در شهر نیویورک بود که اقتباسی از یک موضوع کلاسیک در قرن بیستم است. دیگر آثار مهم مرکز راکفلر توسط لی لاوری ساخته شده است ، از جمله نمای مجسمه و مجسمه اطلس .

در طول رکود بزرگ در ایالات متحده، مجسمه‌سازان زیادی مأمور ساخت آثاری برای تزئین ساختمان‌های دولت فدرال شدند، با بودجه ارائه شده توسط WPA یا اداره پیشرفت کار . آنها شامل مجسمه ساز سیدنی بیهلر واو بودند که تصاویری سبک و ایده آل از کارگران و وظایف آنها برای ساختمان های اداری دولت فدرال خلق کرد. [90] در سانفرانسیسکو، رالف استکپول مجسمه هایی را برای نمای ساختمان جدید بورس اوراق بهادار سانفرانسیسکو ارائه کرد . در واشنگتن دی سی، مایکل لانتز کارهایی را برای ساختمان کمیسیون تجارت فدرال ساخت .

در بریتانیا، مجسمه عمومی دکو توسط اریک گیل برای خانه پخش بی‌بی‌سی ساخته شد ، در حالی که رونالد اتکینسون لابی ساختمان سابق دیلی اکسپرس در لندن را تزئین کرد (1932).

یکی از شناخته‌شده‌ترین و مطمئناً بزرگ‌ترین مجسمه‌های عمومی آرت دکو، « مسیح رستگار» ساخته‌ی مجسمه‌ساز فرانسوی پل لندوفسکی است که بین سال‌های 1922 و 1931 تکمیل شد و در بالای کوهی مشرف بر ریودوژانیرو ، برزیل قرار دارد.

مجسمه استودیو

بسیاری از مجسمه های آرت دکو اولیه کوچک بودند و برای تزئین سالن ها طراحی شده بودند. یکی از ژانرهای این مجسمه مجسمه Chryselephantine نام داشت که به دلیل سبک مجسمه های معبد یونان باستان ساخته شده از طلا و عاج نامگذاری شد. آنها گاه از برنز، یا گاهی با مواد بسیار فاخرتر، مانند عاج، عقیق ، آلاباستر و ورق طلا ساخته می شدند.

یکی از مشهورترین مجسمه سازان سالن های آرت دکو، دمتر چیپاروس رومانیایی الاصل بود که مجسمه های کوچک رنگارنگی از رقصندگان تولید کرد. دیگر مجسمه سازان برجسته سالن عبارتند از: فردیناند پریس ، یوزف لورنزل ، الکساندر کلتی، دوروتیا شارول و گوستاو اشمیت کاسل. [91] یکی دیگر از مجسمه سازان مهم آمریکایی در قالب استودیو، هریت ویتنی فریشموث بود که با آگوست رودن در پاریس تحصیل کرده بود.

پیر لو پاگوایز مجسمه ساز برجسته استودیو آرت دکو بود که آثارش در نمایشگاه 1925 به نمایش درآمد. او با برنز، مرمر، عاج، عقیق، طلا، آلاباستر و سایر مواد گرانبها کار می کرد. [92]

فرانسوا پومپون از پیشگامان مجسمه سازی حیوانی سبک مدرن بود . او تا سن 67 سالگی در سالن پاییز سال 1922 با کار ما blanc ، که به عنوان خرس سفید نیز شناخته می شود ، که اکنون در موزه اورسی پاریس است، به طور کامل به خاطر دستاوردهای هنری خود شناخته نشد. [93]

به موازات این مجسمه سازان آرت دکو، مجسمه سازان آوانگارد و مدرنیست انتزاعی بیشتری در پاریس و شهر نیویورک مشغول به کار بودند. برجسته‌ترین آنها کنستانتین برانکوشی ، جوزف چسکی ، الکساندر آرچیپنکو ، هانری لورن ، ژاک لیپچیتز ، گوستاو میکلوس ، ژان لمبرت راکی ، یان و ژول مارتل ، چانا اورلوف و پابلو گارگالو بودند . [94]

هنرهای گرافیک

سبک آرت دکو در اوایل هنرهای گرافیک، در سال‌های قبل از جنگ جهانی اول ظاهر شد. این سبک در پاریس در پوسترها و طرح‌های لباس لئون باکس برای باله‌های روسیه، و در کاتالوگ‌های طراحان مد پل پوآره ظاهر شد. [95] تصاویر ژرژ باربیه و ژرژ لپاپ و تصاویر مجله مد La Gazette du bon ton به خوبی ظرافت و شهوانی بودن این سبک را به تصویر می کشد. در دهه 1920، نگاه تغییر کرد. مدهای مورد تاکید بیشتر غیررسمی، ورزشی و جسورانه بودند و مدل‌های زن معمولاً سیگار می‌کشیدند. مجلات مد آمریکایی مانند Vogue ، Vanity Fair و Harper's Bazaar به سرعت سبک جدید را انتخاب کردند و آن را در ایالات متحده رایج کردند. همچنین بر کار تصویرگران کتاب آمریکایی مانند راکول کنت تأثیر گذاشت. در آلمان، مشهورترین هنرمند پوستر آن دوره ، لودویگ هوهلواین بود که پوسترهای رنگارنگ و نمایشی را برای جشنواره های موسیقی، آبجو و در اواخر کار خود برای حزب نازی خلق کرد. [96]

در دوره هنر نو، پوسترها معمولاً محصولات تئاتری یا کاباره را تبلیغ می کردند. در دهه 1920، پوسترهای مسافرتی که برای خطوط کشتی بخار و خطوط هوایی ساخته شده بودند، بسیار محبوب شدند. این سبک به طور قابل توجهی در دهه 1920 تغییر کرد تا توجه به محصولی که تبلیغ می شود، متمرکز شود. تصاویر ساده تر، دقیق تر، خطی تر، پویاتر شدند و اغلب در پس زمینه تک رنگ قرار می گرفتند. در فرانسه، طراحان محبوب آرت دکو شامل چارلز لوپات و پل کالین بودند که با پوسترهای خود از خواننده و رقصنده آمریکایی ژوزفین بیکر مشهور شد . ژان کارلو پوسترهایی را برای فیلم‌ها، صابون‌ها و تئاترهای چارلی چاپلین طراحی کرد. در اواخر دهه 1930 او به ایالات متحده مهاجرت کرد، جایی که در طول جنگ جهانی، پوسترهایی را برای تشویق تولید جنگ طراحی کرد. طراح چارلز گسمار در ساخت پوستر برای خواننده Mistinguett و برای Air France مشهور شد . یکی از مشهورترین طراحان پوستر آرت دکو فرانسوی ، کاساندره بود که پوستر مشهور کشتی اقیانوس پیمای SS Normandie را در سال 1935 ساخت . [96]

در دهه 1930 ژانر جدیدی از پوسترها در طول رکود بزرگ در ایالات متحده ظاهر شد. پروژه هنر فدرال هنرمندان آمریکایی را استخدام کرد تا پوسترهایی برای تبلیغ گردشگری و رویدادهای فرهنگی ایجاد کنند.

معماری

سبک ها

سبک معماری آرت دکو اولین بار در سال 1903-1904 در پاریس با ساخت دو ساختمان آپارتمانی در پاریس، یکی توسط آگوست پره در خیابان بنجامین فرانکلین و دیگری در خیابان ترتن توسط هانری سوواژ، آغاز شد. این دو معمار جوان برای اولین بار در ساختمان های مسکونی پاریس از بتن مسلح استفاده کردند. ساختمان‌های جدید دارای خطوط تمیز، فرم‌های مستطیلی و بدون تزئین در نما بودند. آنها یک گسست تمیز با سبک هنر نو را مشخص کردند . [97] بین سال‌های 1910 و 1913، پرت از تجربه‌اش در ساختمان‌های آپارتمانی بتنی برای ساخت تئاتر شانزه‌لیزه، خیابان 15 Montaigne استفاده کرد . بین سالهای 1925 و 1928 سوواژ نمای جدید آرت دکو فروشگاه بزرگ La Samaritaine را در پاریس ساخت. [98]

سبک آرت دکو به ساختمان های روی زمین محدود نمی شد. کشتی اقیانوس پیمای SS Normandie ، که اولین سفر آن در سال 1935 بود، دارای طراحی آرت دکو بود، از جمله یک اتاق غذاخوری که سقف و دکوراسیون آن توسط لالیک از شیشه ساخته شده بود . [99]

معماری آرت دکو گاهی به سه نوع طبقه بندی می شود: زیگزاگ [مدرن] (معروف به جاز مدرن [100] ). مدرن کلاسیک؛ و مدرن را ساده کنید . [101]

زیگزاگ مدرن

زیگزاگ مدرن (معروف به جاز مدرن ) اولین سبکی بود که وارد ایالات متحده شد. " زیگزاگ " به پلکانی از طرح کلی آسمان خراش برای اغراق در ارتفاع آن اشاره دارد، [101] [100] و عمدتا برای ساختمان های عمومی و تجاری بزرگ، به ویژه هتل ها، سالن های سینما، رستوران ها، آسمان خراش ها و فروشگاه های بزرگ استفاده می شد. [102]

مدرن کلاسیک

کلاسیک مدرن ظاهر برازنده تری دارد و تزئینات کمتری در آن دیده می شود. کلاسیک مدرن گاهی اوقات به عنوان PWA ( اداره کارهای عمومی ) مدرن یا Depression Moderne نیز شناخته می‌شود، زیرا در دوران رکود بزرگ توسط PWA انجام شد . [102] [100] [101]

مدرن را ساده کنید

در اواخر دهه 1930، انواع جدیدی از معماری آرت دکو رایج شد. به آن Streamline Moderne یا به سادگی Streamline یا در فرانسه Style Paquebot یا Ocean Liner می گفتند. ساختمان هایی به این سبک گوشه های گرد و خطوط افقی بلند داشتند. آنها از بتن مسلح ساخته شده بودند و تقریبا همیشه سفید بودند. و گاهی اوقات دارای ویژگی های دریایی بودند، مانند نرده ها و سوراخ هایی که شبیه به کشتی ها بود. گوشه گرد کاملاً جدید نبود. در سال 1923 در برلین در Mossehaus توسط اریش مندلسون و بعداً در ساختمان هوور ، یک مجتمع صنعتی در حومه لندن در Perivale ظاهر شد . در ایالات متحده، بیشترین ارتباط را با حمل و نقل پیدا کرد. Streamline moderne در ساختمان‌های اداری نادر بود، اما اغلب برای ایستگاه‌های اتوبوس و پایانه‌های فرودگاه استفاده می‌شد، مانند ترمینال در فرودگاه La Guardia در شهر نیویورک که اولین پروازهای ماوراء اقیانوس اطلس را از طریق قایق‌های پرنده PanAm Clipper انجام می‌داد. و در معماری کنار جاده، مانند پمپ بنزین و غذاخوری. در اواخر دهه 1930، مجموعه ای از غذاخوری ها، با الگوبرداری از واگن های راه آهن ساده، تولید و در شهرهای نیوانگلند نصب شدند. حداقل دو نمونه هنوز باقی مانده و اکنون بناهای تاریخی ثبت شده هستند. [103]

انواع ساختمان

آسمان خراش ها

آسمان خراش های آمریکایی قله سبک آرت دکو را مشخص کردند. آنها به بلندترین و قابل تشخیص ترین ساختمان های مدرن در جهان تبدیل شدند. آنها طراحی شده بودند تا اعتبار سازندگان خود را از طریق قد، شکل، رنگ و روشنایی چشمگیرشان در شب نشان دهند. [104] ساختمان رادیاتور آمریکایی توسط ریموند هود (1924) عناصر مدرن گوتیک و دکو را در طراحی ساختمان ترکیب کرد. آجر سیاه در نمای ساختمان (نماد زغال سنگ) برای ایجاد تصوری از استحکام و دادن جرم جامد به ساختمان انتخاب شد. قسمت های دیگر نما با آجرهای طلایی (نماد آتش) پوشیده شده بود و ورودی با آینه های مرمر و سیاه تزئین شده بود. یکی دیگر از آسمان‌خراش‌های اولیه هنر دکو، ساختمان نگهبان دیترویت بود که در سال 1929 افتتاح شد. این ساختمان که توسط مدرنیست ورت سی رولند طراحی شد ، اولین ساختمانی بود که از فولاد ضد زنگ به عنوان عنصر تزئینی و استفاده گسترده از طرح‌های رنگی به جای زیور آلات سنتی استفاده کرد.

افق شهر نیویورک توسط ساختمان کرایسلر در منهتن (که در سال 1930 تکمیل شد) که توسط ویلیام ون آلن طراحی شده بود، به طور اساسی تغییر کرد . این یک تبلیغ غول پیکر هفتاد و هفت طبقه برای اتومبیل های کرایسلر بود. قسمت بالای آن توسط یک گلدسته از جنس استنلس استیل پوشانده شده بود و توسط "گارگویل" های دکو به شکل تزئینات درپوش رادیاتور از جنس استنلس استیل تزئین شده بود. پایه برج، سی و سه طبقه بالاتر از خیابان، با دیوارهای رنگارنگ آرت دکو تزئین شده بود و لابی با نمادهای آرت دکو و تصاویری که مدرنیته را بیان می کرد تزئین شده بود. [105]

ساختمان کرایسلر به زودی با ساختمان امپایر استیت توسط ویلیام اف. لمب (1931)، در سبک دکو کمی مجلل و ساختمان RCA (در حال حاضر 30 راکفلر پلازا) توسط ریموند هود (1933) پیشی گرفت که با هم به طور کامل نیو را تغییر دادند. خط افق شهر یورک بالای ساختمان ها با تاج های آرت دکو و گلدسته هایی که با فولاد ضد زنگ پوشانده شده بودند، و در مورد ساختمان کرایسلر، با گارگویل های آرت دکو که از تزیینات رادیاتور الگوبرداری شده بودند، تزئین شده بودند، در حالی که ورودی ها و لابی ها به طرز مجللی با مجسمه های آرت دکو تزئین شده بودند. سرامیک و طراحی ساختمان‌های مشابه، هرچند نه چندان بلند، به زودی در شیکاگو و دیگر شهرهای بزرگ آمریکا ظاهر شدند. مرکز راکفلر یک عنصر طراحی جدید را اضافه کرد: چندین ساختمان بلند که در اطراف یک میدان باز، با یک فواره در وسط قرار گرفته اند. [106]

"کلیسای جامع تجارت"

ویترین های بزرگ طراحی داخلی آرت دکو آمریکایی، لابی ساختمان های دولتی، تئاترها و به ویژه ساختمان های اداری بود. فضای داخلی به شدت رنگارنگ و پویا بود که ترکیبی از مجسمه‌ها، نقاشی‌های دیواری و طرح‌های هندسی پرآذین در سنگ مرمر، شیشه، سرامیک و فولاد ضد زنگ بود. نمونه اولیه ساختمان فیشر در دیترویت، اثر جوزف ناتانیل فرنچ بود . لابی به شدت با مجسمه و سرامیک تزئین شده بود. ساختمان نگهبان (در اصل ساختمان اعتماد اتحادیه) در دیترویت، توسط ویرت رولند (1929)، تزئین شده با سنگ مرمر قرمز و سیاه و سرامیک های رنگارنگ، که توسط درب ها و پیشخوان های آسانسور فولادی برجسته شده است. تزیینات مجسمه ای نصب شده در دیوارها، فضایل صنعت و صرفه جویی را به تصویر می کشد. این ساختمان بلافاصله "کلیسای جامع تجارت" نامیده شد. ساختمان پزشکی و دندانپزشکی به نام 450 Sutter Street در سانفرانسیسکو توسط تیموتی فلوگر از معماری مایاها الهام گرفته شده است ، به شکلی بسیار شیک. از اشکال هرمی استفاده می‌کرد و دیوارهای داخلی با ردیف‌هایی از هیروگلیف‌های شیک پوشیده شده بود. [107]

در فرانسه، بهترین نمونه از دکوراسیون داخلی آرت دکو در این دوره، کاخ پورت دوری (1931) اثر آلبر لاپراد ، لئون ژاسلی و لئون بازن بود . این ساختمان (موزه ملی مهاجرت فعلی، با یک آکواریوم در زیرزمین) برای نمایشگاه استعماری پاریس در سال 1931 ساخته شد تا مردم و محصولات مستعمرات فرانسه را جشن بگیرند. نمای بیرونی به طور کامل با مجسمه پوشانده شده بود و لابی هارمونی آرت دکو را با کف پارکت چوبی در یک الگوی هندسی ایجاد کرد. و ترکیبی هماهنگ از درهای عمودی و بالکن های افقی. [107]

کاخ های فیلم

بسیاری از بهترین نمونه های بازمانده از آرت دکو سینماهایی هستند که در دهه های 1920 و 1930 ساخته شده اند. دوره آرت دکو مصادف شد با تبدیل فیلم های صامت به صدا و شرکت های فیلم سازی مقاصد نمایشی بزرگی در شهرهای بزرگ ساختند تا مخاطبان زیادی را که برای دیدن فیلم ها می آمدند جذب کنند. کاخ های فیلم در دهه 1920 اغلب مضامین عجیب و غریب را با سبک آرت دکو ترکیب می کردند. تئاتر مصری گرومن در هالیوود (1922) از مقبره ها و اهرام مصر باستان الهام گرفته شد ، در حالی که تئاتر فاکس در بیکرزفیلد، کالیفرنیا برجی را به سبک ماموریت کالیفرنیا به سالن هنر دکو متصل کرد. بزرگترین سالن موسیقی رادیو سیتی در شهر نیویورک است که در سال 1932 افتتاح شد. این سالن که در ابتدا به عنوان فضای اجرای تئاتر طراحی شده بود، به سرعت به یک سینما تبدیل شد که می تواند 6015 مشتری را در خود جای دهد. در طراحی داخلی دونالد دسکی از شیشه، آلومینیوم، کروم و چرم برای ایجاد یک فرار بصری از واقعیت استفاده شده است. تئاتر پارامونت در اوکلند، کالیفرنیا، ساخته تیموتی فلوگر، دارای نمای سرامیکی رنگارنگ، لابی چهار طبقه و اتاق‌های سیگار آرت دکو مجزا برای آقایان و خانم‌ها بود. کاخ های بزرگ مشابهی در اروپا ظاهر شد. گراند رکس در پاریس (1932)، با برج باشکوهش، پس از 6000 صندلی کاخ گومون (1931-1973) بزرگترین سینمای اروپا بود . سینمای دولتی Gaumont در لندن (1937) دارای برجی بود که از روی ساختمان امپایر استیت ساخته شده بود، با کاشی‌های سرامیکی کرم پوشانده شده بود و فضای داخلی به سبک رنسانس هنر دکو-ایتالیایی بود. تئاتر پارامونت در شانگهای چین (1933) در ابتدا به عنوان یک سالن رقص به نام دروازه 100 لذت ساخته شد . پس از انقلاب کمونیستی در سال 1949 به سینما تبدیل شد و اکنون یک سالن رقص و دیسکو است. در دهه 1930 معماران ایتالیایی یک کاخ فیلم کوچک به نام Cinema Impero را در آسمارا در اریتره فعلی ساختند. امروزه بسیاری از سالن های سینما به چند واحد تقسیم شده اند، اما برخی دیگر بازسازی شده اند و به عنوان مراکز فرهنگی در جوامع خود مورد استفاده قرار می گیرند. [108]

تزئینات و نقوش

Decoration in the Art Deco period went through several distinct phases. Between 1910 and 1920, as Art Nouveau was exhausted, design styles saw a return to tradition, particularly in the work of Paul Iribe. In 1912 André Vera published an essay in the magazine L'Art Décoratif calling for a return to the craftsmanship and materials of earlier centuries and using a new repertoire of forms taken from nature, particularly baskets and garlands of fruit and flowers. A second tendency of Art Deco, also from 1910 to 1920, was inspired by the bright colours of the artistic movement known as the Fauves and by the colourful costumes and sets of the Ballets Russes. This style was often expressed with exotic materials such as sharkskin, mother of pearl, ivory, tinted leather, lacquered and painted wood, and decorative inlays on furniture that emphasized its geometry. This period of the style reached its high point in the 1925 Paris Exposition of Decorative Arts. In the late 1920s and the 1930s, the decorative style changed, inspired by new materials and technologies. It became sleeker and less ornamental. Furniture, like architecture, began to have rounded edges and to take on a polished, streamlined look, taken from the streamline modern style. New materials, such as nickel or chrome-plated steel, aluminium and bakelite, an early form of plastic, began to appear in furniture and decoration.[119]

Throughout the Art Deco period, and particularly in the 1930s, the motifs of the décor expressed the function of the building. Theatres were decorated with sculpture which illustrated music, dance, and excitement; power companies showed sunrises, the Chrysler building showed stylized hood ornaments; The friezes of Palais de la Porte Dorée at the 1931 Paris Colonial Exposition showed the faces of the different nationalities of French colonies. The Streamline style made it appear that the building itself was in motion. The WPA murals of the 1930s featured ordinary people; factory workers, postal workers, families and farmers, in place of classical heroes.[120]

Art Deco, like the complex times that engendered it, can best be characterized by a series of contradictions: minimalist vs maximalist, angular vs fluid, ziggurat vs streamline, symmetrical vs irregular, to name a few. The iconography chosen by Art Deco artists to express the period is also laden with contradictions. Fair maidens in 18th-century dress seem to coexist with chic sophisticated ladies and recumbent nudes, and flashes of lightning illuminate stylized rosebuds.[121]

Furniture

French furniture from 1910 until the early 1920s was largely an updating of French traditional furniture styles, and the art nouveau designs of Louis Majorelle, Charles Plumet and other manufacturers. French furniture manufacturers felt threatened by the growing popularity of German manufacturers and styles, particularly the Biedermeier style, which was simple and clean-lined. The French designer Frantz Jourdain, the President of the Paris Salon d'Automne, invited designers from Munich to participate in the 1910 Salon. French designers saw the new German style and decided to meet the German challenge. The French designers decided to present new French styles in the Salon of 1912. The rules of the Salon indicated that only modern styles would be permitted. All of the major French furniture designers took part in Salon: Paul Follot, Paul Iribe, Maurice Dufrêne, André Groult, André Mare and Louis Suë took part, presenting new works that updated the traditional French styles of Louis XVI and Louis Philippe with more angular corners inspired by Cubism and brighter colours inspired by Fauvism and the Nabis.[122]

The painter André Mare and furniture designer Louis Süe both participated the 1912 Salon. After the war the two men joined to form their own company, formally called the Compagnie des Arts Française, but usually known simply as Suë and Mare. Unlike the prominent art nouveau designers like Louis Majorelle, who personally designed every piece, they assembled a team of skilled craftsmen and produced complete interior designs, including furniture, glassware, carpets, ceramics, wallpaper and lighting. Their work featured bright colors and furniture and fine woods, such as ebony encrusted with mother of pearl, abalone and silvered metal to create bouquets of flowers. They designed everything from the interiors of ocean liners to perfume bottles for the label of Jean Patou.The firm prospered in the early 1920s, but the two men were better craftsmen than businessmen. The firm was sold in 1928, and both men left.[123]

The most prominent furniture designer at the 1925 Decorative Arts Exposition was Émile-Jacques Ruhlmann, from Alsace. He first exhibited his works at the 1913 Autumn Salon, then had his own pavilion, the "House of the Rich Collector", at the 1925 Exposition. He used only most rare and expensive materials, including ebony, mahogany, rosewood, ambon and other exotic woods, decorated with inlays of ivory, tortoise shell, mother of pearl, Little pompoms of silk decorated the handles of drawers of the cabinets.[124] His furniture was based upon 18th-century models, but simplified and reshaped. In all of his work, the interior structure of the furniture was completely concealed. The framework usually of oak, was completely covered with an overlay of thin strips of wood, then covered by a second layer of strips of rare and expensive woods. This was then covered with a veneer and polished, so that the piece looked as if it had been cut out of a single block of wood. Contrast to the dark wood was provided by inlays of ivory, and ivory key plates and handles. According to Ruhlmann, armchairs had to be designed differently according to the functions of the rooms where they appeared; living room armchairs were designed to be welcoming, office chairs comfortable, and salon chairs voluptuous. Only a small number of pieces of each design of furniture was made, and the average price of one of his beds or cabinets was greater than the price of an average house.[125]

Jules Leleu was a traditional furniture designer who moved smoothly into Art Deco in the 1920s; he designed the furniture for the dining room of the Élysée Palace, and for the first-class cabins of the steamship Normandie. his style was characterized by the use of ebony, Macassar wood, walnut, with decoration of plaques of ivory and mother of pearl. He introduced the style of lacquered Art Deco furniture in the late 1920s, and in the late 1930s introduced furniture made of metal with panels of smoked glass.[126] In Italy, the designer Gio Ponti was famous for his streamlined designs.

The costly and exotic furniture of Ruhlmann and other traditionalists infuriated modernists, including the architect Le Corbusier, causing him to write a famous series of articles denouncing the arts décoratif style. He attacked furniture made only for the rich and called upon designers to create furniture made with inexpensive materials and modern style, which ordinary people could afford. He designed his own chairs, created to be inexpensive and mass-produced.[127]

In the 1930s, furniture designs adapted to the form, with smoother surfaces and curved forms. The masters of the late style included Donald Deskey, who was one of the most influential designers; he created the interior of the Radio City Music Hall. He used a mixture of traditional and very modern materials, including aluminium, chrome, and bakelite, an early form of plastic.[128] Other top designers of Art Deco furniture of the 1930s in the United States included Gilbert Rohde, Warren McArthur, and Kem Weber.

The Waterfall style was popular in the 1930s and 1940s, the most prevalent Art Deco form of furniture at the time. Pieces were typically of plywood finished with blond veneer and with rounded edges, resembling a waterfall.[129]

Design

Streamline was a variety of Art Deco which emerged during the mid-1930s. It was influenced by modern aerodynamic principles developed for aviation and ballistics to reduce aerodynamic drag at high velocities. The bullet shapes were applied by designers to cars, trains, ships, and even objects not intended to move, such as refrigerators, gas pumps, and buildings.[59] One of the first production vehicles in this style was the Chrysler Airflow of 1933. It was unsuccessful commercially, but the beauty and functionality of its design set a precedent; meant modernity. It continued to be used in car design well after World War II.[130][131][132][133]

New industrial materials began to influence the design of cars and household objects. These included aluminium, chrome, and bakelite, an early form of plastic. Bakelite could be easily moulded into different forms, and soon was used in telephones, radios and other appliances.

Grand dining room of the ocean liner SS Normandie by Pierre Patout (1935); bas-reliefs by Raymond Delamarre

Ocean liners also adopted a style of Art Deco, known in French as the Style Paquebot, or "Ocean Liner Style". The most famous example was the SS Normandie, which made its first transatlantic trip in 1935. It was designed particularly to bring wealthy Americans to Paris to shop. The cabins and salons featured the latest Art Deco furnishings and decoration. The Grand Salon of the ship, which was the restaurant for first-class passengers, was bigger than the Hall of Mirrors of the Palace of Versailles. It was illuminated by electric lights within twelve pillars of Lalique crystal; thirty-six matching pillars lined the walls. This was one of the earliest examples of illumination being directly integrated into architecture. The style of ships was soon adapted to buildings. A notable example is found on the San Francisco waterfront, where the Maritime Museum building, built as a public bath in 1937, resembles a ferryboat, with ship railings and rounded corners. The Star Ferry Terminal in Hong Kong also used a variation of the style.[35]

Textiles

Textiles were an important part of the Art Deco style, in the form of colourful wallpaper, upholstery and carpets, In the 1920s, designers were inspired by the stage sets of the Ballets Russes, fabric designs and costumes from Léon Bakst and creations by the Wiener Werkstätte. The early interior designs of André Mare featured brightly coloured and highly stylized garlands of roses and flowers, which decorated the walls, floors, and furniture. Stylized Floral motifs also dominated the work of Raoul Dufy and Paul Poiret, and in the furniture designs of J.E. Ruhlmann. The floral carpet was reinvented in Deco style by Paul Poiret.[134]

The use of the style was greatly enhanced by the introduction of the pochoir stencil-based printing system, which allowed designers to achieve crispness of lines and very vivid colours. Art Deco forms appeared in the clothing of Paul Poiret, Charles Worth and Jean Patou. After World War I, exports of clothing and fabrics became one of the most important currency earners of France.[135]

Late Art Deco wallpaper and textiles sometimes featured stylized industrial scenes, cityscapes, locomotives and other modern themes, as well as stylized female figures, metallic finishes and geometric designs.[135]

Fashion

The new woman of pre-WW1 days became the Amazon of the Art Deco era. Fashion changed dramatically during this period, thanks in particular to designers Paul Poiret and later Coco Chanel. Poiret introduced an important innovation to fashion design, the concept of draping, a departure from the tailoring and patternmaking of the past.[136] He designed clothing cut along straight lines and constructed of rectangular motifs.[136] His styles offered structural simplicity[136] The corseted look and formal styles of the previous period were abandoned, and fashion became more practical, and streamlined. With the use of new materials, brighter colours and printed designs.[136] The designer Coco Chanel continued the transition, popularising the style of sporty, casual chic.[137]

A particular typology of the era was the Flapper, a woman who cut her hair into a short bob, drank cocktails, smoked in public, and danced late into the night at fashionable clubs, cabarets or bohemian dives. Of course, most women didn't live like this, the Flapper being more a character present in popular imagination than a reality. Another female Art Deco style was the androgynous garçonne of the 1920s, with flattened bosom, dispelled waist and revealed legs, reducing the silhouette to a short tube, topped with a head-hugging cloche hat.[138]

Jewelry

In the 1920s and 1930s, designers including René Lalique and Cartier tried to reduce the traditional dominance of diamonds by introducing more colourful gemstones, such as small emeralds, rubies and sapphires. They also placed greater emphasis on very elaborate and elegant settings, featuring less-expensive materials such as enamel, glass, horn and ivory. Diamonds themselves were cut in less traditional forms; the 1925 Exposition saw many diamonds cut in the form of tiny rods or matchsticks. Other popular Art Deco cuts include:

The settings for diamonds also changed; More and more often jewellers used platinum instead of gold, since it was strong and flexible, and could set clusters of stones. Jewellers also began to use more dark materials, such as enamels and black onyx, which provided a higher contrast with diamonds.[141]

Jewellery became much more colourful and varied in style. Cartier and the firm of Boucheron combined diamonds with colourful other gemstones cut into the form of leaves, fruit or flowers, to make brooches, rings, earrings, clips and pendants. Far Eastern themes also became popular; plaques of jade and coral were combined with platinum and diamonds, and vanity cases, cigarette cases and powder boxes were decorated with Japanese and Chinese landscapes made with mother of pearl, enamel and lacquer.[141]

Rapidly changing fashions in clothing brought new styles of jewellery. Sleeveless dresses of the 1920s meant that arms needed decoration, and designers quickly created bracelets of gold, silver and platinum encrusted with lapis-lazuli, onyx, coral, and other colourful stones; Other bracelets were intended for the upper arms, and several bracelets were often worn at the same time. The short haircuts of women in the twenties called for elaborate deco earring designs. As women began to smoke in public, designers created very ornate cigarette cases and ivory cigarette holders. The invention of the wristwatch before World War I inspired jewelers to create extraordinary, decorated watches, encrusted with diamonds and plated with enamel, gold and silver. Pendant watches, hanging from a ribbon, also became fashionable.[142]

The established jewellery houses of Paris in the period, Cartier, Chaumet, Georges Fouquet, Mauboussin, and Van Cleef & Arpels all created jewellery and objects in the new fashion. The firm of Chaumet made highly geometric cigarette boxes, cigarette lighters, pillboxes and notebooks, made of hard stones decorated with jade, lapis lazuli, diamonds and sapphires. They were joined by many young new designers, each with his own idea of deco. Raymond Templier designed pieces with highly intricate geometric patterns, including silver earrings that looked like skyscrapers. Gerard Sandoz was only 18 when he started to design jewelry in 1921; he designed many celebrated pieces based on the smooth and polished look of modern machinery. The glass designer René Lalique also entered the field, creating pendants of fruit, flowers, frogs, fairies or mermaids made of sculpted glass in bright colors, hanging on cords of silk with tassels.[142] The jeweller Paul Brandt contrasted rectangular and triangular patterns, and embedded pearls in lines on onyx plaques. Jean Despres made necklaces of contrasting colours by bringing together silver and black lacquer, or gold with lapis lazuli. Many of his designs looked like highly polished pieces of machines. Jean Dunand was also inspired by modern machinery, combined with bright reds and blacks contrasting with polished metal.[142]

Glass art

Like the Art Nouveau period before it, Art Deco was an exceptional period for fine glass and other decorative objects, designed to fit their architectural surroundings. The most famous producer of glass objects was René Lalique, whose works, from vases to hood ornaments for automobiles, became symbols of the period. He had made ventures into glass before World War I, designing bottles for the perfumes of François Coty, but he did not begin serious production of art glass until after World War I. In 1918, at the age of 58, he bought a large glass works in Combs-la-Ville and began to manufacture both artistic and practical glass objects. He treated glass as a form of sculpture, and created statuettes, vases, bowls, lamps and ornaments. He used demi-crystal rather than lead crystal, which was softer and easier to form, though not as lustrous. He sometimes used coloured glass, but more often used opalescent glass, where part or the whole of the outer surface was stained with a wash. Lalique provided the decorative glass panels, lights and illuminated glass ceilings for the ocean liners SS Île de France in 1927 and the SS Normandie in 1935, and for some of the first-class sleeping cars of the French railroads. At the 1925 Exposition of Decorative Arts, he had his own pavilion, designed a dining room with a table setting and matching glass ceiling for the Sèvres Pavilion, and designed a glass fountain for the courtyard of the Cours des Métiers, a slender glass column which spouted water from the sides and was illuminated at night.[144]

Other notable Art Deco glass manufacturers included Marius-Ernest Sabino, who specialized in figurines, vases, bowls, and glass sculptures of fish, nudes, and animals. For these he often used an opalescent glass which could change from white to blue to amber, depending upon the light. His vases and bowls featured molded friezes of animals, nudes or busts of women with fruit or flowers. His work was less subtle but more colourful than that of Lalique.[144]

Other notable Deco glass designers included Edmond Etling, who also used bright opalescent colours, often with geometric patterns and sculpted nudes; Albert Simonet, and Aristide Colotte and Maurice Marinot, who was known for his deeply etched sculptural bottles and vases. The firm of Daum from the city of Nancy, which had been famous for its Art Nouveau glass, produced a line of Deco vases and glass sculpture, solid, geometric and chunky in form. More delicate multi-coloured works were made by Gabriel Argy-Rousseau, who produced delicately shaded vases with sculpted butterflies and nymphs, and Francois Decorchemont, whose vases were streaked and marbled.[144]

The Great Depression ruined a large part of the decorative glass industry, which depended upon wealthy clients. Some artists turned to designing stained glass windows for churches. In 1937, the Steuben glass company began the practice of commissioning famous artists to produce glassware.[144] Louis Majorelle, famous for his Art Nouveau furniture, designed a remarkable Art Deco stained glass window portraying steel workers for the offices of the Aciéries de Longwy, a steel mill in Longwy, France.

Amiens Cathedral has a rare example of Art Deco stained glass windows in the Chapel of the Sacred Heart, made in 1932–34 by the Paris glass artist Jean Gaudin based on drawings by Jacques Le Breton.[145]

Metal art

Art Deco artists produced a wide variety of practical objects in the Art Deco style, made of industrial materials from traditional wrought iron to chrome-plated steel. The American artist Norman Bel Geddes designed a cocktail set resembling a skyscraper made of chrome-plated steel. Raymond Subes designed an elegant metal grille for the entrance of the Palais de la Porte Dorée, the centre-piece of the 1931 Paris Colonial Exposition. The French sculptor Jean Dunand produced magnificent doors on the theme "The Hunt", covered with gold leaf and paint on plaster (1935).[146]

Animation

Art Deco visuals and imagery was used in multiple animated films including Batman, Night Hood, All's Fair at the Fair, Merry Mannequins, Page Miss Glory, Fantasia and Sleeping Beauty.[147] The architecture is featured in the fictitious underwater city of Rapture in the BioShock video game series.

Art Deco architecture around the world

Art Deco architecture began in Europe, but by 1939 there were examples in large cities on every continent and in almost every country. This is a selection of prominent buildings on each continent.

For a comprehensive list of existing buildings by country, see: List of Art Deco architecture.

Africa

Most Art Deco buildings in Africa were built during European colonial rule, and often designed by Italian, French and Portuguese architects.

Asia

Many Art Deco buildings in Asia were designed by European architects. But in the Philippines, local architects such as Juan Nakpil, Juan Arellano, Pablo Antonio and others were preeminent. Many Art Deco landmarks in Asia were demolished during the great economic expansion of Asia the late 20th century, but some notable enclaves of the architecture still remain, particularly in Shanghai and Mumbai.

The Indian Institute of Architects, founded in Mumbai in 1929, played a prominent role in propagating the Art Deco movement. In November 1937, this institute organised the 'Ideal Home Exhibition' held in the Town Hall in Mumbai which spanned over 12 days and attracted about one hundred thousand visitors. As a result, it was declared a success by the 'Journal of the Indian Institute of Architects'. The exhibits displayed the 'ideal', or better described as the most 'modern' arrangements for various parts of the house, paying close detail to avoid architectural blunders and present the most efficient and well-thought-out models. The exhibition focused on various elements of a home ranging from furniture, elements of interior decoration as well as radios and refrigerators using new and scientifically relevant materials and methods.[149]Guided by their desire to emulate the west, the Indian architects were fascinated by the industrial modernity that Art Deco offered.[149] The western elites were the first to experiment with the technologically advanced facets of Art Deco, and architects began the process of transformation by the early 1930s.[149]

Mumbai's expanding port commerce in the 1930s resulted in the growth of educated middle class population. It also saw an increase of people migrating to Mumbai in search of job opportunities. This led to the pressing need for new developments through Land Reclamation Schemes and construction of new public and residential buildings.[150] Parallelly, the changing political climate in the country and the aspirational quality of the Art Deco aesthetics led to a whole-hearted acceptance of the building style in the city's development. Most of the buildings from this period can be seen spread throughout the city neighbourhoods in areas such as Churchgate, Colaba, Fort, Mohammed Ali Road, Cumbala Hill, Dadar, Matunga, Bandra and Chembur.[151][152]

Australia and New Zealand

Melbourne and Sydney, Australia, have several notable Art Deco buildings, including the Manchester Unity Building and the former Russell Street Police Headquarters in Melbourne, the Castlemaine Art Museum in Castlemaine, central Victoria and the Grace Building, AWA Tower and Anzac Memorial in Sydney.

Several towns in New Zealand, including Napier and Hastings were rebuilt in Art Deco style after the 1931 Hawke's Bay earthquake, and many of the buildings have been protected and restored. Napier has been nominated for UNESCO World Heritage Site status, the first cultural site in New Zealand to be nominated.[153][154] Wellington has retained a sizeable number of Art Deco buildings.[155]

North America

In Canada, surviving Art Deco structures are mainly in the major cities; Montreal, Toronto, Hamilton, Ontario, and Vancouver. They range from public buildings like Vancouver City Hall to commercial buildings (College Park) to public works (R. C. Harris Water Treatment Plant).

In Mexico, the most imposing Art Deco example is interior of the Palacio de Bellas Artes (Palace of Fine Arts), finished in 1934 with its elaborate décor and murals. Examples of Art Deco residential architecture can be found in the Condesa district, many designed by Francisco J. Serrano.

In the United States, Art Deco buildings are found from coast to coast, in all the major cities. It was most widely used for office buildings, train stations, airport terminals, and cinemas; residential buildings are rare. During the 1920s and 1930s architects in the Southwestern United States, particularly in the US state of New Mexico, combined Pueblo Revival with Territorial Style and Art Deco to create Pueblo Deco, as seen in the KiMo Theater in Albuquerque. In the 1930s, the more austere streamline style became popular. Many buildings were demolished between 1945 and the late 1960s, but then efforts began to protect the best examples. The City of Miami Beach established the Miami Beach Architectural District to preserve the fine collection of Art Deco buildings found there.

Central America and the Caribbean

Art Deco buildings can be found throughout Central America, including in Cuba.

Europe

The architectural style first appeared in Paris with the Théâtre des Champs-Élysées (1910–13) by Auguste Perret but then spread rapidly around Europe, until examples could be found in nearly every large city, from London to Moscow. In Germany two variations of Art Deco flourished in the 1920s and 30s: The Neue Sachlichkeit style and Expressionist architecture. Notable examples include Erich Mendelsohn's Mossehaus and Schaubühne in Berlin, Fritz Höger's Chilehaus in Hamburg and his Kirche am Hohenzollernplatz in Berlin, the Anzeiger Tower [de] in Hanover and the Borsig Tower [af] in Berlin.[157]

One of the largest Art Deco buildings in Western Europe is the National Basilica of the Sacred Heart in Koekelberg, Brussels. In 1925, architect Albert van Huffel won the Grand Prize for Architecture with his scale model of the basilica at the Exposition Internationale des Arts Décoratifs et Industriels Modernes in Paris.[158]

Spain and Portugal have some striking examples of Art Deco buildings, particularly movie theaters. Examples in Portugal are the Capitólio Theater (1931) and the Éden Cine-Theatre (1937) in Lisbon, the Rivoli Theater (1937) and the Coliseu (1941) in Porto and the Rosa Damasceno Theater (1937) in Santarém. An example in Spain is the Cine Rialto in Valencia (1939).

During the 1930s, Art Deco had a noticeable effect on house design in the United Kingdom,[57] as well as the design of various public buildings.[77] Straight, white-rendered house frontages rising to flat roofs, sharply geometric door surrounds and tall windows, as well as convex-curved metal corner windows, were all characteristic of that period.[78][159][160]

The London Underground is famous for many examples of Art Deco architecture,[161] and there are a number of buildings in the style situated along the Golden Mile in Brentford. Also in West London is the Hoover Building, which was originally built for The Hoover Company and was converted into a superstore in the early 1990s.

Bucharest, once known as the "Little Paris" of the 19th century, engaged in a new design after World War I, redirected its inspiration towards New York City. The 1930s brought a new fashion which echoed in the cinema, theatre, dancing styles, art and architecture. Bucharest during the 1930s was marked by more and more Art Deco architecture from the bigger boulevards like Bulevardul Magheru to the private houses and smaller districts. The Telephone Palace, an early landmark of modern Bucharest, was the first skyscraper of the city. It was the tallest building between 1933 and the 1950s, with a height of 52.5 metres (172 ft). The architects were Louis Weeks and Edmond van Saanen Algi and engineer Walter Troy. The Art Deco monuments are a crucial part of the character of Bucharest since they describe and mark an important period from its history, the interbellic life (World War I–World War II). Most of the buildings from those years are prone to catastrophe, as Bucharest is located in an earthquake zone.[162]

South America

Art Deco in South America is especially present in countries that received a great wave of immigration in the first half of the 20th century, with notable works in their richest cities, like São Paulo and Rio de Janeiro in Brazil and Buenos Aires in Argentina. The Kavanagh Building in Buenos Aires (1934), by Sánchez, Lagos and de la Torre, was the tallest reinforced-concrete structure when it was completed and is a notable example of late Art Deco style.

Preservation and neo-Art Deco

In many cities, efforts have been made to protect the remaining Art Deco buildings. In many U.S. cities, historic Art Deco cinemas have been preserved and turned into cultural centres. Even more modest Art Deco buildings have been preserved as part of America's architectural heritage; an Art Deco café and gas station along Route 66 in Shamrock, Texas is an historic monument. The Miami Beach Architectural District protects several hundred old buildings, and requires that new buildings comply with the style. In Havana, Cuba, many Art Deco buildings have badly deteriorated. Efforts are underway to bring the buildings back to their original appearance.

In the 21st century, modern variants of Art Deco, called Neo Art Deco (or neo-Art Deco), have appeared in some American cities, inspired by the classic Art Deco buildings of the 1920s and 1930s.[165] Examples include the NBC Tower in Chicago, inspired by 30 Rockefeller Plaza in New York City; and Smith Center for the Performing Arts in Las Vegas, Nevada, which includes Art Deco features from Hoover Dam, 80 km (50 miles) away.[165][166][167][168]

Gallery

See also

References

  1. ^ McLaughlin, Katherine; Stamp, Elizabeth (26 June 2023). "Art Deco Architecture: Everything You Need to Know". Architectural Digest. Retrieved 28 December 2023.
  2. ^ Texier 2012, p. 128.
  3. ^ a b Hillier 1968, p. 12.
  4. ^ a b Benton, Benton & Wood 2003, p. 16.
  5. ^ Renaut, Christophe and Lazé, Christophe, Les Styles de l'architecture et du mobilier (2006), Editions Jean-Paul Gisserot, pp. 110–116
  6. ^ Benton, Benton & Wood 2003, pp. 13–28.
  7. ^ a b Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. pp. 14, 16. ISBN 978-973-1872-03-2.
  8. ^ "M. Cunny présente une Note sur un procédé vitro-héliographique applicable aux arts décoratifs" Archived 20 December 2016 at the Wayback Machine, Bulletin de la Société française de photographie, Société française de photographie. Éditeur: Société française de photographie (Paris), 1858, Bibliothèque nationale de France, département Sciences et techniques, 8-V-1012
  9. ^ "Enfin, dans les ateliers, on travaille à l'achèvement des objets d'art décoratifs, qui sont très nombreux" Archived 20 December 2016 at the Wayback Machine, Le Figaro, Éditeur: Figaro (Paris), 1869-09-18, no. 260, Bibliothèque nationale de France
  10. ^ L'Art décoratif à Limoges, La Voix de la province : Revue littéraire, artistique, agricole et commerciale, 1862 Archived 16 August 2018 at the Wayback Machine, (1862/04/01 (N1)-1863/01/01 (N12)), Bibliothèque francophone multimédia de Limoges, 2013-220524, Bibliothèque nationale de France
  11. ^ Revue des arts décoratifs (Paris), 1880–1902 Archived 20 December 2016 at the Wayback Machine, Bibliothèque nationale de France, département Sciences et techniques, 4-V-1113
  12. ^ Les années "25": art déco, Bauhaus, Stijl, Esprit nouveau (in French). Musée des arts décoratifs. 1966.
  13. ^ Poulin, Richard (2012). Graphic Design and Architecture, A 20th Century History: A Guide to Type, Image, Symbol, and Visual Storytelling in the Modern World. Rockport Publishers. p. 85. ISBN 978-1-61058-633-7.
  14. ^ Benton, Benton & Wood 2003, p. 430.
  15. ^ Hillier, Bevis (1971). The World of Art Deco: An Exhibition Organized by The Minneapolis Institute of Arts, June–September 1971. E.P. Dutton. ISBN 978-0-525-47680-1.
  16. ^ Benton, Charlotte; Benton, Tim; Wood, Ghislaine (2010). Art Déco dans le monde- 1910–39. Renaissance du Livre. pp. 16–17. ISBN 9782507003906.
  17. ^ Cabanne 1986, p. 225.
  18. ^ Texier 2019, pp. 5–7.
  19. ^ Benton, Benton & Wood 2003, pp. 165–170.
  20. ^ "Metropolitan Review, Volume 2, Metropolitan Press Publications, 1989, p. 8". 1989.
  21. ^ Campbell, Gordon, The Grove Encyclopedia of Decorative Arts, Oxford University Press, USA, 9 Nov 2006 Archived 6 December 2022 at the Wayback Machine, pp. 42 (Vera), 43 (Cartier), 243 (Christofle), 15, 515, 527 (Lalique), 13, 134 (Boucheron), ISBN 0195189485
  22. ^ "Salon d'Automne 2012, exhibition catalogue" (PDF). Archived from the original (PDF) on 1 February 2018. Retrieved 10 October 2016.
  23. ^ a b Campbell, Gordon, The Grove Encyclopedia of Decorative Arts, Oxford University Press, USA, 9 Nov 2006 Archived 6 December 2022 at the Wayback Machine, pp. 42-43 ISBN 0195189485
  24. ^ Laurent, Stephane, "L'artiste décorateur", in Art Deco, 1910–1939 by Charlotte Benton, Tim Benton and Ghislain Wood (2002), Renaissance du Livre, pages 165–171
  25. ^ "Bergère - Adrien Karbowsky". www.musee-orsay.fr. Musee d'Orsay. Archived from the original on 8 January 2022. Retrieved 8 January 2022.
  26. ^ a b Arwas 1992, pp. 51–55.
  27. ^ a b c d e Arwas, Victor; Russell, Frank (1980). Art Deco. New York: Harry N. Abrams. Inc. pp. 21, 52, 85, 171–184, 197–198. ISBN 0-8109-0691-0.
  28. ^ a b c d Duncan, Alastair (1988). The Encyclopedia of Art Deco, An Illustrative Guide to a Decorative Style from 1920 to 1939. New York: E. P. Dutton. pp. 46–47, 71, 73, 76, 82, 130. ISBN 9780525246138.
  29. ^ a b Mackrell, Alice (1990). Paul Poiret. New York: Holmes & Meier. pp. 16, 56.
  30. ^ a b Hillier, Bevis (1983). The style of the century, 1900–1980. New York: Dutton. pp. 62, 67, 70.
  31. ^ Collins, Peter (1959). Concrete: The Vision of a New Architecture. New York: Horizon Press.
  32. ^ Poisson 2009, pp. 318–319.
  33. ^ Duncan, Alastair (2009). Art Deco Complete: The Definitive Guide to the Decorative Arts of the 1920s and 1930s. Abrams. ISBN 978-0-8109-8046-4.
  34. ^ Loran, Erle (1963). Cézanne's Composition: Analysis of His Form, with Diagrams and Photographs of His Motifs. University of California Press. p. 9. ISBN 978-0-520-00768-0.
  35. ^ a b c d e f g h Goss, Jared (June 2010). "French Art Deco". Metropolitan Museum of Art. Archived from the original on 31 March 2022.
  36. ^ La Section d'or, 1912-1920-1925, Cécile Debray, Françoise Lucbert, Musées de Châteauroux, Musée Fabre, exhibition catalogue, Éditions Cercle d'art, Paris, 2000
  37. ^ Eve Blau, Nancy J. Troy, "The Maison Cubiste and the meaning of modernism in pre-1914 France", in Architecture and Cubism, Montreal, Cambridge, MA, London: MIT Press−Centre Canadien d'Architecture, 1998, pp. 17–40, ISBN 0-262-52328-0
  38. ^ Nancy J. Troy, Modernism and the Decorative Arts in France: Art Nouveau to Le Corbusier, New Haven CT, and London: Yale University Press, 1991, pp. 79–102, ISBN 0-300-04554-9
  39. ^ "Portraits of Architects- André Mare" site of the Cité de l'Architecture et du Patrimoine (in French)
  40. ^ Green, Christopher (2000). "Chapter 8, Modern Spaces; Modern Objects; Modern People". Art in France, 1900–1940. Yale University Press. p. 161. ISBN 978-0-300-09908-9.
  41. ^ André Mare, Salon Bourgeois, Salon d'Automne, The Literary Digest, Doom of the Antique, 30 November 1912, p. 1012
  42. ^ The Sun (New York, N.Y.) Archived 17 February 2015 at the Wayback Machine, 10 November 1912. Chronicling America: Historic American Newspapers. Lib. of Congress
  43. ^ Ben Davis, '"Cubism" at the Met: Modern Art That Looks Tragically Antique' Archived 27 September 2016 at the Wayback Machine, Exhibition: "Cubism: The Leonard A. Lauder Collection", Metropolitan Museum of Art, ArtNet News, 6 November 2014
  44. ^ "La Maison Cubiste, 1912". kubisme.info (in Dutch). Archived from the original on 13 March 2013.{{cite web}}: CS1 maint: unfit URL (link)
  45. ^ Arwas 1992, p. 52.
  46. ^ a b Arwas 1992, p. 54.
  47. ^ "Kubistische werken op de Armory Show".
  48. ^ Detail of Duchamp-Villon's Façade architecturale, catalog number 609, unidentified photographer, 1913. Walt Kuhn, Kuhn family papers, and Armory Show records, 1859–1984, bulk 1900–1949 Archived 14 March 2013 at the Wayback Machine. Archives of American Art, Smithsonian Institution
  49. ^ "Catalogue of international exhibition of modern art: at the Armory of the Sixty-ninth Infantry, 1913, Duchamp-Villon, Raymond, Facade Architectural
  50. ^ Richard Harrison Martin, Cubism and Fashion, Metropolitan Museum of Art (New York, N.Y.), 1998, p. 99 Archived 6 December 2022 at the Wayback Machine, ISBN 0870998889
  51. ^ a b "26, avenue Montaigne". pss-archi.eu. Retrieved 27 September 2023.
  52. ^ Grasset, Eugène (1905). "Méthode de composition ornementale, Éléments rectilignes" (in French). Librarie Centrale des Beaux-Arts, Paris. Retrieved 18 December 2012 – via Gallica.
  53. ^ Grasset, Eugène (1905). "Méthode de composition ornementale" (in French) (published 10 March 2001). Retrieved 18 December 2012.
  54. ^ * Jones, Denna, ed. (2014). Architecture The Whole Story. Thames & Hudson. ISBN 978-0-500-29148-1.
  55. ^ Weston, Richard (2011). 100 Ideas That Changed Architecture. Laurence King. p. 21. ISBN 978-1-78627-567-7.
  56. ^ 10,000 YEARS OF ART. Phaidon. 2009. p. 174. ISBN 978-0-7148-4969-0.
  57. ^ a b c d "Art Deco Style". Museum of London. Archived from the original on 7 February 2008. Retrieved 6 November 2008.
  58. ^ Wood, Ghislaine (2003). Essential Art Deco. London: VA&A Publications. ISBN 0-8212-2833-1.
  59. ^ a b Hauffe, Thomas (1998). Design: A Concise History (1 ed.). London: Laurence King.
  60. ^ "Art Deco Study Guide". Victoria and Albert Museum. Archived from the original on 25 October 2008. Retrieved 1 November 2008.
  61. ^ Juster, Randy. "Introduction to Art Deco". decopix.com. Archived from the original on 29 October 2008. Retrieved 7 November 2008.
  62. ^ "How Art Deco came to be". University Times. 36 (4). University of Pittsburgh. 9 October 2003.
  63. ^ "Rietveld Schröder huis (rijksmonument #18329)". Monumentenregister (in Dutch). Rijksdienst voor het Cultureel Erfgoed. Retrieved 9 February 2012.
  64. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 69. ISBN 978-973-1872-03-2.
  65. ^ Raizman, David (2012). History of Modern Design - 3rd Edition. Laurence King. p. 164. ISBN 978-1-78627-682-7.
  66. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 74. ISBN 978-973-1872-03-2.
  67. ^ a b Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 67. ISBN 978-973-1872-03-2.
  68. ^ a b Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 88. ISBN 978-973-1872-03-2.
  69. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 51. ISBN 978-973-1872-03-2.
  70. ^ Jirousek, Charlotte (1995). "Art, Design and Visual Thinking". Archived from the original on 2 December 2008. Retrieved 7 November 2008.
  71. ^ Duncan 1988, p. 8-10.
  72. ^ Duncan 1988, pp. 7–8.
  73. ^ Charles 2013, pp. 35–104.
  74. ^ Le Corbusier, Vers une architecture, Flammarion, republished in 1995, page xix
  75. ^ Larousse Encyclopedia on-line edition (in French)[full citation needed]
  76. ^ Duncan 1988, p. 8.
  77. ^ a b Fell, Charlotte; Fell, Peter (2006). Design Handbook: Concepts, Materials and Styles (1 ed.). Taschen.
  78. ^ a b Heindorf, Anne (24 July 2006). "Art Deco (1920s to 1930s)". Archived from the original on 7 February 2008. Retrieved 6 November 2008.
  79. ^ Gaunt, Pamela (August 2005). "The Decorative in Twentieth Century Art: A Story of Decline and Resurgence" (PDF). Archived from the original (PDF) on 17 December 2008.
  80. ^ Louis René Vian, Les Arts décoratifs à bord des paquebots français, Éditions Fonmare, 1992
  81. ^ Blondel, Alain (1999). Tamara de Lempicka: a Catalogue Raisonné 1921–1980. Lausanne: Editions Acatos.
  82. ^ Balfour, Alan (1978). Rockefeller Center: Architecture as Theater. McGraw-Hill, Inc., p. 311, ISBN 978-0-070-03480-8
  83. ^ "Archibald MacLeish Criticism". Enotes.com. Retrieved 8 December 2011.
  84. ^ "City College of San Francisco: Rivera Mural – San Francisco CA". The Living New Deal. Department of Geography, University of California, Berkeley. Retrieved 15 June 2015.
  85. ^ Atkins, Robert (1993). ArtSpoke: A Guide to Modern Ideas, Movements, and Buzzwords, 1848–1944. Abbeville Press. ISBN 978-1-55859-388-6.
  86. ^ "Works Progress Administration (WPA) Art Recovery Project". Office of the Inspector General, General Services Administration. Archived from the original on 19 September 2015. Retrieved 13 June 2015.
  87. ^ Arwas 1992, pp. 165–66.
  88. ^ Weber, Eva (1985). Art deco in America. Exeter Books. p. 32. ISBN 0671808044.
  89. ^ Duncan 1988, pp. 121–141.
  90. ^ Duncan 1988, p. 140.
  91. ^ Arwas 1992, pp. 141–163.
  92. ^ Brian Catley, Deco and other Bronzes, pp. 203–209, ISBN 978-1851493821
  93. ^ Kjellberg, Pierre (1994). Bronzes of the 19th Century (First ed.). Atglen, Pennsylvania: Schiffer Publishing, Ltd. p. 551. ISBN 0-88740-629-7.
  94. ^ Edith Balas, 1998, Joseph Csaky: A Pioneer of Modern Sculpture, Philadelphia: American Philosophical Society
  95. ^ "Paul Iribe, Les robes de Paul Poiret, 1908". 1908.
  96. ^ a b Duncan 1988, pp. 148–150.
  97. ^ Poisson 2009, pp. 299, 318.
  98. ^ Plum 2014, p. 134.
  99. ^ Ardman 1985, pp. 86–87.
  100. ^ a b c "Art Deco Society of Los Angeles". Art Deco Society of Los Angeles. Retrieved 10 January 2024.
  101. ^ a b c "Types of Art Deco Architecture". Inviting Home. 30 August 2019. Retrieved 10 January 2024.
  102. ^ a b "Styles of Art Deco". 508 Park. Retrieved 10 January 2024.
  103. ^ Duncan 1988, p. 197.
  104. ^ John Burchard and Albert Bush Brown, The Architecture of America (1966), Atlantic, Little and Brown, page 277
  105. ^ Benton, Benton & Wood 2003, pp. 249–258.
  106. ^ Morel 2012, pp. 125–30.
  107. ^ a b Duncan 1988, pp. 198–200.
  108. ^ Duncan 1988, pp. 197–199.
  109. ^ "PSS / 41, avenue Montaigne". pss-archi.eu. Retrieved 17 September 2023.
  110. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 189. ISBN 978-973-1872-03-2.
  111. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 192. ISBN 978-973-1872-03-2.
  112. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 196. ISBN 978-973-1872-03-2.
  113. ^ "Art Déco". monument.heritage.brussels. Retrieved 24 May 2024.
  114. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 44. ISBN 978-973-1872-03-2.
  115. ^ Hardwood, Elain (2019). Art Deco Britain - Buildings of the Interwar Years. Batsford. p. 113. ISBN 9781849945271.
  116. ^ a b Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 185. ISBN 978-973-1872-03-2.
  117. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 206. ISBN 978-973-1872-03-2.
  118. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 79. ISBN 978-973-1872-03-2.
  119. ^ Explanatory text on Art Deco in the Museum of Decorative Arts, Paris.[full citation needed]
  120. ^ Duncan 1988, p. 250.
  121. ^ McCready, Karen (1997). Art Deco and Modernist ceramics. Thames & Hudson. ISBN 978-0500278253.
  122. ^ Benton, Benton & Wood 2003, pp. 91–93.
  123. ^ Arwas 1992, p. 51.
  124. ^ Duncan 1988, p. 15.
  125. ^ Arwas 1992, p. 56.
  126. ^ Duncan 1988, pp. 18–19.
  127. ^ Griffith Winton, Alexandra (October 2008). "Design, 1925–50". Heilbrunn Timeline of Art History. Metropolitan Museum of Art.
  128. ^ Duncan 1988, p. 36.
  129. ^ Cooper, Dan (November 2011). "Furniture of the Jazz Age". Old-House Interiors. 7 (6). William J. O'Donnell: 42.
  130. ^ Gartman, David (1994). Auto Opium. Routledge. pp. 122–124. ISBN 978-0-415-10572-9.
  131. ^ "Curves of Steel: Streamlined Automobile Design". Phoenix Art Museum. 2007. Archived from the original on 24 June 2009. Retrieved 1 September 2010.
  132. ^ Armi, C. Edson (1989). The Art of American Car Design. Pennsylvania State University Press. p. 66. ISBN 978-0-271-00479-2.
  133. ^ Hinckley, James (2005). The Big Book of Car Culture: The Armchair Guide to Automotive Americana. MotorBooks/MBI Publishing. p. 239. ISBN 978-0-7603-1965-9.
  134. ^ De Morant, Henry, Histoire des arts décoratifs (1970), pg. 448-453
  135. ^ a b Beltra, Rubio, Exploring Art Deco in Textile and Fashion Design, 20 December 2016, Site of Metropolitan Museum
  136. ^ a b c d "The Metropolitan Museum of Art – Special Exhibitions: Poiret: King of Fashion".
  137. ^ Horton, Ros; Simmons, Sally (2007). Women Who Changed the World. Quercus. p. 103. ISBN 978-1847240262. Retrieved 8 March 2011.
  138. ^ Blackman, Cally (2012). 100 Years of Fashion. Laurence King. p. 12. ISBN 978-1-78627-682-7.
  139. ^ "Art Deco-era rings: how to buy and what to look for". Antique Ring Boutique. Retrieved 22 August 2023.
  140. ^ "The Journal of Antiques and Collectibles | The Social Platform for Antiquers, Collectors, and Enthusiasts". 15 April 2022. Retrieved 14 April 2024.
  141. ^ a b Arwas 1992, pp. 121–123.
  142. ^ a b c Arwas 1992, pp. 125.
  143. ^ Hardwood, Elain (2019). Art Deco Britain - Buildings of the Interwar Years. Batsford. p. 60. ISBN 9781849945271.
  144. ^ a b c d Arwas 1992, pp. 245–250.
  145. ^ Plagnieux 2003, p. 82.
  146. ^ Duncan 1988, pp. 71–81.
  147. ^ "Art Deco in Animation Presentation". Cartoon Brew. 4 March 2008.
  148. ^ Denison, Edward (2007). Bradt Travel Guide: Eritrea. Bradt. p. 112. ISBN 978-1-84162-171-5.
  149. ^ a b c Prakash, Gyan (2010). Mumbai Fables. Princeton University Press. p. 99. ISBN 9780691142845.
  150. ^ Sharada., Dwivedi (1995). Bombay : the cities within. Mehrotra, Rahul., Mulla-Feroze, Umaima. Mumbai: India Book House. ISBN 818502880X. OCLC 33153751.
  151. ^ Sharada., Dwivedi (2008). Bombay Deco. Mehrotra, Rahul., Gobhai, Noshir. Mumbai: Eminence Designs. ISBN 978-8190382151. OCLC 300923025.
  152. ^ "Inventory | Art Deco". www.artdecomumbai.com. 10 March 2017. Retrieved 10 January 2018.
  153. ^ "Napier Earthquake". Artdeconapier.com. 3 February 1931. Archived from the original on 6 July 2010. Retrieved 8 July 2010.
  154. ^ "Home – Art Deco Trust". Artdeconapier.com. Archived from the original on 30 June 2010. Retrieved 8 July 2010.
  155. ^ "Art Deco heritage trail" (PDF). wellington.gov.nz. Retrieved 22 February 2016.
  156. ^ "Ventilatiegebouwen Maastunnel, Rotterdam". Amsterdamse School Platform (in Dutch). 24 November 2017. Retrieved 4 April 2023.
  157. ^ James, Kathleen (1997). Erich Mendelsohn and the Architecture of German Modernism. Cambridge University Press. ISBN 9780521571685.
  158. ^ "Basilica of the Sacred Heart, Koekelberg". Basilicakoekelberg.be. 8 March 2011. Retrieved 7 December 2012.
  159. ^ "Art Deco Buildings". london-footprints.co.uk. 2007. Archived from the original on 11 December 2008. Retrieved 6 November 2008.
  160. ^ "Art Deco in Frinton on sea". Art Deco Classics. 2006. Archived from the original on 1 December 2008. Retrieved 6 November 2008.
  161. ^ "Four Programmes – Art Deco Icons". BBC. 14 November 2009. Retrieved 8 July 2010.
  162. ^ "Bucharest: Modernism Art Deco". artdecobucharest.ro. Archived from the original on 22 October 2019. Retrieved 26 July 2021.
  163. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 255. ISBN 978-973-1872-03-2.
  164. ^ Criticos, Mihaela (2009). Art Deco sau Modernismul Bine Temperat - Art Deco or Well-Tempered Modernism (in Romanian and English). SIMETRIA. p. 257. ISBN 978-973-1872-03-2.
  165. ^ a b Barbara B. Capitman (1994). Rediscovering Art Deco U.S.A. Viking Studio Books. p. 52. ISBN 0525934421.
  166. ^ "The Smith Center for the Performing Arts". David M. Schwarz Architects, Inc. Retrieved 24 August 2021.
  167. ^ "Overview". The Smith Center for the Performing Arts. Archived from the original on 24 March 2010.
  168. ^ "Frequenty Asked Questions (FAQ)". The Smith Center for the Performing Arts. Archived from the original on 2 May 2015. Retrieved 23 March 2013.

Bibliography

Further reading

External links

Wikimedia Commons has media related to Art Deco.
Wikivoyage has a travel guide for Art Deco architecture.
Look up art deco in Wiktionary, the free dictionary.