یوگسلاوی یک مفهوم دولتی در میان روشنفکران اسلاوی جنوبی و بعدها توده های مردمی از قرن 19 تا اوایل قرن 20 بود که پس از فروپاشی اتریش-مجارستان در سال 1918 در پایان جنگ جهانی اول و تشکیل پادشاهی صرب ها به اوج خود رسید. کروات ها و اسلوونیایی ها با این حال، این پادشاهی در زبان عامیانه با نام یوگسلاوی (یا انواع مشابه) شناخته می شد. در سال 1929 به طور رسمی به " پادشاهی یوگسلاوی " تغییر نام داد .
اولین ایده یک دولت برای همه اسلاوهای جنوبی در اواخر قرن هفدهم پدیدار شد، محصول تفکر رویایی نویسندگان و فیلسوفان کرواسی که معتقد بودند تنها راه برای اسلاوهای جنوبی برای بازیابی آزادی از دست رفته پس از قرن ها اشغال تحت امپراتوری های مختلف این خواهد بود. متحد شوند و خود را از استبداد و دیکتاتوری رهایی بخشند. [ نیازمند منبع ]
در سال 1848، طرحی برای ایجاد فدراسیون اسلاوی جنوبی ایجاد شد . طرحی که توسط دولت صربستان آغاز شد از اعضای حلقه مخفی بلگراد تشکیل شده بود که در میان آنها افراد نزدیک به محافل حاکم نیز حضور داشتند.
صربها و کروات‌ها به‌عنوان آگاه‌ترین یوگسلاوی‌ها ، پایه‌های آینده سیاسی خود را می‌گذارند و با پذیرش آنها قول می‌دهند که تا جایی که محیط بیرونی این امر را اجازه دهد، برای تحقق آن در جهت واحد تلاش خواهند کرد . هر شاخه (یوگسلاوی): [1] [ منبع بهتر مورد نیاز است ]
در قرن نوزدهم، جنبش ایلیاتی ، همانطور که نامش برمی‌گردد، بسیاری از روشنفکران و سیاستمداران برجسته کرواسی را به خود جذب کرد. این جنبش تنها در پایان قرن نوزدهم، عمدتاً به دلیل انقلاب‌های 1848 و سیاست‌های علیه جنبش‌های آزادی‌بخش اسلاوهای جنوبی، شروع به رشد کرد. با این حال، ایده‌های یک دولت واحد از حالت مفهومی به حالت عملی برنامه‌ریزی نرسیدند، و تعداد کمی از کسانی که چنین نهادی را ترویج می‌کردند، توجه جدی به شکلی که دولت جدید باید داشته باشد، داشته‌اند. [ نیازمند منبع ]
با ضعیف‌تر شدن امپراتوری عثمانی و قوی‌تر شدن صربستان ، بلغارستان و یونان پس از کنگره برلین ، امید تازه‌ای برای حاکمیت مردم اسلاو جنوبی در اتریش-مجارستان ایجاد شد و ایده اتحاد بین آنها شتاب بیشتری گرفت. محقق Aurel Popovici اصلاحاتی را به نام " ایالات متحده اتریش بزرگ " در سال 1906 پیشنهاد کرد. اگرچه پیشنهاد او توسط امپراتور هابسبورگ مورد توجه قرار نگرفت، اما الهام بخش کنفرانس های صلح در پایان جنگ جهانی اول بود. [ نیاز به نقل از ]
تومیسلاو باکورین در اوایل قرن نوزدهم یکی از ایده پردازان یوگسلاوی بود. ایده یوگسلاوی توسط مهاجران لهستانی و دیگر اسلاوهای غربی در غرب شکل گرفت که می دیدند باید به هر قیمتی از تقسیم امپراتوری عثمانی توسط روسیه و اتریش جلوگیری شود و دولت مشترک همه اسلاوهای جنوبی ایجاد شود. او فرانتیسک زاک (یکی از علاقه مندان موراویایی به رفتار متقابل اسلاوها) را به خدمت گرفت و او را با پیش نویس طرح " Načertanije " به بلگراد در آن مأموریت فرستاد. [ نیازمند منبع ]
در 31 مه 1917 در وین، آنتون کوروشک بیانیه ماه مه را خواند که در آن مردم اسلوونی درخواست کردند که امپراتوری اتریش- مجارستان از سلطنت دوگانه به سلطنت سه گانه تغییر کند: اتریش-مجارستان دیگر نباید فقط به اتریش و مجارستان تقسیم شود، بلکه به سه بخش: اتریش، مجارستان و یوگسلاوی. یوگسلاوی متشکل از واحدهای جداگانه اسلوونی ، کروات و صرب از درون امپراتوری بود . اعلامیه رد شد. [ نیازمند منبع ]
در طول دوره اولیه جنگ جهانی اول (که در سال 1914 آغاز شد)، تعدادی از شخصیت‌های برجسته سیاسی، از جمله آنته ترومبیچ ، ایوان مشتروویچ ، نیکولا استجادینوویچ و دیگران از سرزمین‌های اسلاوی جنوبی تحت امپراتوری هابسبورگ به لندن گریختند ، و در آنجا شروع به کار کردند. تشکیل کمیته ای برای نمایندگی اسلاوهای جنوبی اتریش-مجارستان و انتخاب لندن به عنوان مقر آنها. [ نیازمند منبع ]
کمیته یوگسلاوی در 30 آوریل 1915 در لندن تشکیل شد و شروع به جمع آوری سرمایه کرد، به ویژه در میان اسلاوهای جنوبی ساکن در قاره آمریکا. این یوگسلاوی‌ها صربها ، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها بودند که خود را با جنبش به سوی یک کشور یوگسلاوی یا اسلاوی جنوبی شناسایی می‌کردند. یوگسلاوی های تبعیدی ساکن آمریکای شمالی و بریتانیا حامیان اصلی کمیته یوگسلاوی بودند. اعضای کمیته یوگسلاوی به دلیل قد و قامت خود توانستند دیدگاه های خود را به دولت های متفقین بشناسانند که با نامشخص شدن سرنوشت اتریش-مجارستان شروع به جدی تر گرفتن آنها کردند. [ نیازمند منبع ]
در حالی که هدف اصلی کمیته اتحاد سرزمین‌های اسلاوهای جنوبی هابسبورگ با پادشاهی صربستان (که در آن زمان مستقل بود) بود، نگرانی فوری‌تر آن، جلوگیری از ادعای ایتالیا بر سرزمین‌های هابسبورگ در ایستریا و دالماسی بود . در سال 1915، متفقین ایتالیایی ها را با وعده دستیابی به دستاوردهای ارضی قابل توجه در ازای آن، به جنگ کشاندند. طبق معاهده محرمانه لندن ، این مناطق شامل ایستریا و بخش‌های وسیعی از دالماسی می‌شد که دارای جمعیت ترکیبی ایتالیایی و اسلاو بود.
در سال 1916 پارلمان صربستان در تبعید در جلسه ای در داخل تئاتر شهرداری کورفو به نفع ایجاد پادشاهی یوگسلاوی تصمیم گرفت . [2] در ماه ژوئن و ژوئیه 1917، کمیته یوگسلاوی با دولت صربستان در کورفو ملاقات کرد و در 20 ژوئیه، اعلامیه ای صادر شد که پایه و اساس دولت پس از جنگ را بنیان نهاد. در مقدمه آمده بود که صربها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها «از نظر خون، زبان، احساسات وحدتشان، تداوم و یکپارچگی سرزمینی که به‌طور غیرقابل تقسیم در آن زندگی می‌کنند، و از نظر منافع حیاتی مشترک برای بقای ملی‌شان یکسان هستند. و توسعه چند جانبه زندگی اخلاقی و مادی آنها.» دولت آینده قرار بود پادشاهی صربها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها نامیده شود و یک پادشاهی مشروطه تحت سلسله Karađorđević باشد . [3]
با انحلال امپراتوری هابسبورگ، یک شورای ملی طرفدار آنتانت متشکل از اسلوونی ها، کروات ها و صرب ها در 6 اکتبر 1918 قدرت را در زاگرب به دست گرفتند. در 29 اکتبر، یک سابور (پارلمان) کرواسی یوگسلاوی استقلال خود را اعلام کرد و حاکمیت خود را به دولت جدید اسلوونی ها سپرد. کروات ها و صرب ها، و دو روز بعد تمایل خود را برای ورود به حالت اتحاد با صربستان و مونته نگرو اعلام کرد. کمی بعد در 5 نوامبر شورای ملی در زاگرب از ارتش صرب برای کنترل هرج و مرج در کرواسی کمک خواست . چون کمک قبل از پایان نوامبر نرسید، شورای ملی دوباره از ارتش صربستان کمک خواست زیرا: "مردم در شورش هستند. ما هرج و مرج کامل داریم و فقط ارتش صربستان می تواند نظم را برقرار کند". [4]
کمیته یوگسلاوی وظیفه نمایندگی دولت جدید در خارج از کشور را به عهده داشت. با این حال، بلافاصله در مورد شرایط اتحادیه پیشنهادی با صربستان نزاع شروع شد. سوتوزار پریبیچویچ ، صرب کرواسی، رهبر ائتلاف کرواسی- صربستان و معاون رئیس جمهور، خواستار یک اتحادیه فوری و بدون قید و شرط بود. دیگران (غیر صرب ها) که طرفدار یوگسلاوی فدرال بودند، مرددتر بودند. رهبر مخالفان استیپان رادیچ بود که خواستار ایجاد یک کنفدراسیون اسلاوهای جنوبی بود که در آن سه رئیس دولت وجود داشتند: پادشاه صربستان، ممنوعیت کرواسی و رئیس شورای ملی اسلوونی. در تفکر او، کنفدراسیون تنها وزیران امور خارجه، دفاع و توزیع غذا بود. این پیشنهاد توسط شورای ملی اسلوونیایی ها، کروات ها و صرب ها به عنوان نمونه ای از جدایی طلبی رد شد. [4] شورای ملی، که اختیاراتش در واقع محدود بود، می ترسید که صربستان به سادگی سرزمین های هابسبورگ سابق را ضمیمه کند. از سوی دیگر، ایتالیایی ها برای تصاحب قلمروی بیش از آنچه در پیمان لندن تعیین شده بود، حرکت می کردند . [ نیازمند منبع ]
نظرات سیاسی تقسیم شد و وزرای صربستان گفتند که اگر کروات ها بر جمهوری خود یا نوعی استقلال پافشاری کنند، صربستان به سادگی مناطق ساکن صرب ها و قبلاً تحت کنترل ارتش صربستان را در اختیار خواهد گرفت. پس از بحث‌های فراوان و پس از اعلام جدایی سیرمیا که تحت کنترل ارتش صربستان بود، شورای ملی با اتحاد با صربستان موافقت کرد، اگرچه اعلامیه آن تصریح کرد که سازماندهی نهایی دولت باید به مجلس مؤسسان آینده سپرده شود. تصمیمات نهایی را فقط با دو سوم اکثریت می گیرند. [ نیازمند منبع ]
با موافقت شورای ملی، پادشاهی صربها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها در 1 دسامبر 1918 در بلگراد اعلام شد. [5]
در مبارزات صربستان در سال 1915 ، ارتش صربستان شکست کاملی از نیروهای مرکزی متحمل شد و صربستان تحت سلطه قرار گرفت. با این وجود، پس از بهبودی در کورفو، صربها در سال 1917 به همراه سایر نیروهای آنتانت به نبرد در جبهه مقدونیه بازگشتند . نیروهای صرب و فرانسه در سپتامبر 1918 شروع به شکست نیروهای اتریش-مجارستان و بلغار در دره واردار کردند و در 30 سپتامبر 1918 بلغارستان تسلیم شد. یک ماه بعد در نبرد ویتوریو ونتو ، آخرین ارتش اتریش-مجارستان شکست خورد و امپراتوری منحل شد. [ نیازمند منبع ]
نیروهای نظامی صربستان به سرعت بر قلمرو پادشاهی صربستان (از جمله مقدونیه شمالی امروزی ) و همچنین قلمرو پادشاهی مونته نگرو ، بنات، باچکا و بارانیا و سیرمیا تسخیر کردند ، اما در مرزهای سایر مناطق هابسبورگ متوقف شدند. دولت کوتاه مدت اسلوونیایی ها، کروات ها و صرب ها را تشکیل می دهد و پیش بینی می کند که اتحادیه رسمی بین آنها و صربستان ایجاد شود. [ نیازمند منبع ]
پس از فروپاشی اتریش-مجارستان، سیرمیا بخشی از دولت تازه تأسیس اسلوونیایی‌ها، کروات‌ها و صربها شد . در 29 اکتبر 1918 پارلمان پادشاهی کرواسی-اسلاونیا (پادشاهی خودمختار در امپراتوری اتریش-مجارستان) روابط خود را با وین و بوداپست قطع کرد. در 5 نوامبر 1918 شهر زمون از ارتش سلطنتی صربستان دعوت کرد تا از شهر در برابر نیروهای عقب نشینی نیروهای مرکزی محافظت کند. در 24 نوامبر 1918 بر اساس تصمیم تعیین سرنوشت ، نمایندگان پارلمان محلی از بخش های صرب نشین سیرمیا که از نظر تاریخی با حکومت صربستان مطابقت داشتند، شورای ملی را در روما تشکیل دادند . اعضای بخش غربی شهرستان که عمدتاً ساکنان آن کروات‌ها هستند ( منطقه شوکادیجا ) در این مجلس نمایندگانی نداشتند. شورای ملی از ترس عدم تحقق اتحاد و نگرانی از اینکه رهبری در زاگرب با مشکلات متعددی روبه‌رو است و کند عمل می‌کند، تصمیم گرفت به ایجاد یک کشور مشترک صربها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها بپیوندد. شورا علاوه بر این تصمیم گرفت که در صورت عدم تحقق چنین پروژه اتحاد، به عنوان بخشی از سرزمین مردم صربستان به دولت ملحق شود. [ نیازمند منبع ]
با شکست قدرت های مرکزی و فروپاشی قریب الوقوع سلطنت دوگانه اتریش-مجارستان، سلطنت فروپاشید و مناطق مختلف در آغاز تابستان 1918 توسط شوراهای ملی خودخوانده محلی تصرف شدند. نمایندگان صرب ها و دیگر نمایندگان اسلاو " کمیته ملی صرب ها» در نووی ساد ، که به زودی شعبه هایی را در سراسر Banat، Bačka و Baranja به منظور ایجاد یک اداره موقت تشکیل داد. هدف آن به ویژه شامل سایر اسلاوها، به ویژه بونجفچی بود . کمیته یک شبه نظامی شبه نظامی موسوم به "گارد ملی صرب" را برای تامین منافع خود تهیه کرد. در 5 اکتبر 1918، اداره محلی پانچوو از ترس اینکه نیروها برای مقابله با قدرت های مرکزی بسیار ضعیف باشند، درخواستی برای حفاظت از ارتش سلطنتی صربستان به بلگراد فرستاد. [ نیازمند منبع ]
در تمشوار در 1 نوامبر 1918، حزب سوسیال دموکرات محلی با هدف حفظ بنات به عنوان یک منطقه چند قومی در برابر ادعاهای صرب ها و رومانی ها، جمهوری بنات را اعلام کرد . جمهوری قادر به کنترل بیشتر قلمرو مورد ادعای خود نبود، و از آنجا که توافقنامه بلگراد در 15 نوامبر 1918 و دستورات قبلی متفقین به صربستان، تصرف آن را الزامی کرده بود، ارتش صربستان وارد بخش‌های غربی و مرکزی بنات شد. (از جمله تمشوار) و جمهوری را لغو کرد. ارتش رومانی وارد بخش شرقی منطقه شد. Bačka و Baranja همچنین به اداره موقت محلی صربستان که از نووی ساد اداره می شد تحویل داده شدند: کمیته ملی صرب پس از استقبال از ارتش صربستان، به پایان رساندن اداره از مقامات مجارستانی ادامه داد. این کمیته قبلاً قوانینی را برای انتخاب یک شورای ملی تشکیل داده بود که طبق توافق با دولت موقت مجارستان (که روابط خود را با این کشور قطع کرده بود، در مورد تعیین سرنوشت اکثریت مردم منطقه، صرب ها (اسلاوها) تصمیم گیری می کرد. اتریش حدود یک ماه قبل). همه اسلاوهای قومی بالای 20 سال حق رای داشتند. این انتخابات که روحیه دموکراتیک داشت، حق رای زنان را معرفی کرد .
در 25 نوامبر 1918 "مجمع بزرگ خلق صرب ها، بونجفچی و سایر اسلاوها از Banat، Bačka و Baranja" با 757 نماینده انتخاب شده در 211 شهرداری تشکیل شد. 578 نماینده صرب، 84 بونجوچی، 62 اسلواک، 21 روسین، 6 آلمان، 3 شوکچی ، 2 کروات و 1 نماینده مجاری بودند . دو جریان در مجلس مخالف بودند، گزینه دموکرات و رادیکال. طرف ضعیف‌تر دموکرات خواهان روابط نزدیک با دولت اسلوونیایی‌ها، کروات‌ها و صربها بود و به عنوان بخشی فشرده از منطقه اسلاوی جنوبی سابق اتریش-مجارستان، می‌خواست با پادشاهی صربستان وارد مذاکره شود. آنها بر اتحاد مردم یوگسلاوی تأکید کردند و اختلافات درونی بین گروه های ملی را رد کردند. از سوی دیگر، رادیکال‌ها تحت رهبری یاشا تومیچ، استدلال کردند که این سه قوم دارای پیشینه‌های فرهنگی، مذهبی و تاریخی متفاوتی هستند و اگر چه تشکیل دولت یوگسلاوی اجتناب‌ناپذیر است، اما نمی‌توان با این مردمان به‌عنوان یک گروه قومی برخورد کرد. اتحاد بی قید و شرط فوری با پادشاهی صربستان ابتدا برای مشخص کردن قلمرو قومی صربستان مورد نیاز بود. در نهایت گزینه رادیکال به دلیل ترس از این که اگر اتحاد با صربستان فورا محقق نشود، وویودینا ممکن است خود را خارج از صربستان بیابد، پیروز شد. پارلمان همچنین تصمیم گرفت که سرزمین‌های ایجاد شده تحت آتش‌بس دائمی بوده و آنها در پادشاهی صربستان ادغام شوند. این نهاد خود را به عنوان نهاد قانونگذاری موقت برای مناطق معرفی کرد و یک نهاد اجرایی موقت به نام اداره مردمی برای Banat، Bačka و Baranja را به ریاست دکتر Jovan Lalošević انتخاب کرد. اگرچه دولت بلگراد تصمیم اتحاد این منطقه با صربستان را پذیرفت، اما هرگز به طور رسمی اداره استانی تازه تشکیل شده را به رسمیت نشناخت. [ نیازمند منبع ]
پس از اعلام پادشاهی صربها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها، شورای ملی سهم خود را از اعضای نمایندگی موقت ملی صربها، کروات‌ها و اسلوونیایی‌ها انتخاب کرد. بارانیا مخفیگاهی برای کمونیست ها و دیگر پناهندگان از ترور سفید میکلوش هورتی شد . معاهده تریانون بیشتر منطقه بارانیا را به مجارستان اختصاص داده بود، که منجر به اعتراض گسترده شد و گروهی از مردم تحت رهبری نقاش پتار دوبروویچ برای اعلام جمهوری صرب-مجارستان بارانیا-باجا انجامید . این جمهوری تنها چند روز دوام آورد و در 25 اوت 1921 مطابق با مرزهای مجارستان که توسط معاهده تریانون تعریف شده بود، مورد تهاجم مجارستان قرار گرفت و ضمیمه آن شد. معاهده تریانون برخی از شمالی ترین مناطق تحت کنترل صربستان را به مجارستان اختصاص داد که در آن اقلیتی از اسلاوهای جنوبی باقی مانده بودند. از سوی دیگر، اقلیت های آلمانی و مجاری قابل توجهی در داخل مرزهای پادشاهی باقی ماندند. بانات مرکزی به رومانی اعطا شد، زیرا منطقه بر اساس دلایل قومی تقسیم شده بود، به طوری که اکثریت جمعیت را در خود جای داده بود و اقلیتی از یوگسلاوی ها در رومانی و اقلیتی از رومانیایی ها در پادشاهی SCS باقی ماندند. منطقه BBB یک موجودیت تاریخی در قلمرو متحد باقی ماند تا اینکه در سال 1922 یک اداره جدید مطابق با سیستم واحد اتخاذ شد. این منطقه بین مناطق اداری Bačka (با مرکز در نووی ساد)، بلگراد و Podunavlje (با مرکز در Smederevo) تقسیم شد. هنگامی که پادشاهی یوگسلاوی در سال 1929 اعلام شد، بیشتر این منطقه در نهایت بخشی از دانوبین بانات شد و بخش کوچکی از آن به شهر بلگراد رفت. [ نیازمند منبع ]
مونته نگرو در اصل با میل ملی-عاشقانه برای آزادی سرزمین هایی که به ایالت زتا تعلق داشت ، بعداً با اتحاد سرزمین های اسلاوی جنوبی ایجاد شد و در مقایسه با سایر بخش های یوگسلاوی آینده در ایدئولوژی خود محافظه کار باقی ماند. در سال 1848 شاهزاده-اسقف پتار دوم پتروویچ-نجگوش پیشنهاد دولت صربستان را که الهام گرفته شده از زاگرب بود برای ایجاد یک کشور مشترک بین همه اسلاوهای جنوبی به نام "یوگسلاوی" پذیرفت و در این مورد همکاری کرد، اما ابتدا درخواست اتحاد صرب ها را کرد. بعداً با بلغارها و کروات ها. در سال 1907 پارلمانتاریسم در مونته نگرو متولد شد و اولین حزب سیاسی، حزب مردم ، نیاز به همکاری و پیوند با دیگر مردمان اسلاو، همراه با اتحاد و آزادی ملی صربستان را ابراز کرد. نیکلاس اول مونته نگرو که به تدریج وارد دوره‌هایی از روابط سرد با صربستان شد و از اینکه او و کشورش نخست‌وزیر را در انقلاب صربستان از دست داده بودند، ناامید شده بود، اتحاد با صربستان را پذیرفت و در سال 1914 این روند را آغاز کرد، اما با جنگ جهانی اول قطع شد. او همچنین ایده قلمرو یوگسلاوی را پذیرفت. [ نیازمند منبع ]
اندکی پس از ورود به جنگ در سمت صربستان برای حمایت از فرار ارتش صربستان به سمت یونان ، پادشاهی مونته نگرو در اوایل سال 1916 توسط نیروهای نظامی اتریش-مجارستان اشغال شد. در طول تبعید، صربستان و سایر قدرت های متفقین، دولت پادشاه را به رسمیت شناختند. تبعید به عنوان دولت مونته نگرو. در بهار 1916 پادشاه آندریا رادوویچ را به عنوان نخست وزیر معرفی کرد، اما چند ماه پس از رد پیشنهاد او برای اتحاد با صربستان استعفا داد. او در سال 1917 کمیته ملی اتحاد با صربستان را ایجاد کرد که از حمایت دولت صربستان نیکولا پاشیچ برخوردار شد. در سال 1918 متفقین کنترل مونته نگرو را به دست گرفتند و مأموریت مشترکی را برای اشغال آن تعیین کردند. در 15 اکتبر 1918، دولت صربستان یک "کمیته اجرایی مرکزی برای اتحاد صربستان و مونته نگرو" نامگذاری کرد که فرآیند اتحاد را سازماندهی می کرد. ده روز بعد، کمیته تصمیم گرفت تا یک انتخابات سراسری را با قوانین جدید انتخابات تعیین کند.
با این تصمیم علیه قانون اساسی مونته نگرو، کمیته ایجاد شده توسط صربستان پارلمان مونته نگرو را لغو کرد و دستور پادشاه را برای جلسه پارلمان در اولین روز پس از امضای آتش بس لغو کرد. [6] دلیل رسمی این تصمیم خارج بودن 2/5 نمایندگان مجلس در خارج از کشور بود که انتخاب افراد جدید را ضروری کرد. [6] یک انتخابات بدون فهرستی از واجدین شرایط رای دادن برگزار شد، [7] و طبق گزارش ها، رای توسط مقامات صربستان کنترل می شد. [6] مجلس پودگوریتسا (به طور رسمی مجمع ملی بزرگ مردم صرب در مونته نگرو) که به این ترتیب انتخاب شد و توسط گروه‌های ارتش صرب محاصره شد [8] در 26 نوامبر 1918 تصمیم گرفت پادشاه و خانه پتروویچ-نجگوس را از سلطنت خلع کند. به نفع خانه کارادجورجیویچ و اتحاد با صربستان، در انتظار ایجاد یک کشور مشترک صرب ها، کروات ها و اسلوونی ها. [ نیازمند منبع ]
مجمع پودگوریتسا یک نهاد اجرایی موقت به نام "کمیته مونته نگرو برای اتحاد با صربستان" به رهبری مارکو داکوویچ را انتخاب کرد که بر ادغام مونته نگرو نظارت می کرد، تا زمانی که دولت SCS در 23 آوریل 1919 قدرت را به دست گرفت. مجمع همچنین سهم خود از نمایندگان خود را در مجمع ملی موقت انتخاب کرد. نمایندگی پادشاهی صرب ها، کروات ها و اسلوونی ها. [ نیازمند منبع ]
واکنش به این رویدادها در اوایل سال 1919 به قیام کریسمس توسط مخالفان الحاق افزایش یافت. رهبران بین المللی با قیام مخالفت کردند و نیروهای صرب با خشونت شورش را سرکوب کردند. [9]
بلغارستان در طول جنگ جهانی اول در کنار قدرت های مرکزی جنگید که در جنگ شکست خورد. در ابتدا، متفقین با واگذاری صربستان بخش‌های زیادی از مقدونیه به بلغارستان در ازای به دست آوردن بوسنی و هرزگوین و خروجی به دریا در معاهده لندن در سال 1915، تلاش کردند کشور را برای پیوستن به متفقین متقاعد کنند. دولت صربستان مایل نبود. برای تایید رسمی این پیشنهاد و بلغارستان در نهایت به نیروهای مرکزی پیوست. با این حال، در پایان جنگ، بسیاری از سیاستمداران بلغاری به پیوستن به دولت تازه تأسیس یوگسلاوی در کنار حامیان بلغاری موجود از یک کشور واحد اسلاوی جنوبی مانند الکساندر استامبولیسکی علاقه مند شدند . دلایل آنها شامل اجتناب از پرداخت غرامت جنگی به دلیل جنگیدن با متفقین و اتحاد با برادران قومی خود در مقدونیه بود. یکی از برنامه های اولیه که توسط رهبری صرب در نظر گرفته شد، پذیرش معاهده لندن 1915 بود که در آن صربستان بوسنی و هرزگوین، اسلاونیا و دالماسی جنوبی را به دست آورد و مقدونیه را به بلغارستان واگذار کرد و سپس یک کشور یوگسلاوی بین صربستان و بلغارستان تشکیل داد. بر اساس این پیشنهاد، مناطق عمدتاً کروات و اسلوونی بخشی از سلطنت اتریش-مجارستان باقی خواهند ماند و در آینده آزاد خواهند شد. این طرح هرگز محقق نشد، تا حدی به این دلیل که متفقین تصمیم به لغو معاهده لندن به نفع خودمختاری گرفتند و تا حدودی به این دلیل که خود سلطنت اتریش-مجارستان فروپاشید و تمام مناطق اسلاو جنوبی را برای پیوستن به یک کشور یوگسلاوی آزاد گذاشت.
یک همه پرسی نیز در استان کارینتیا برگزار شد که ترجیح داد در اتریش بماند . شهر بندری دالماسی زارا ( زادار ) و تعدادی از جزایر دالماسی به ایتالیا داده شد . شهر فیومه ( ریجکا ) به عنوان ایالت آزاد فیومه اعلام شد، اما به زودی توسط شاعر و انقلابی ایتالیایی گابریله دآنونزیو برای چندین ماه اشغال شد . فیومه که به یک "دولت آزاد" تبدیل شد، از طریق توافق دوجانبه بین رم و بلگراد در سال 1924 به ایتالیا ضمیمه شد. با این حال، تنش ها بر سر مرز با ایتالیا ادامه یافت. ایتالیا مدعی بخش‌های دیگری از سواحل دالماسی شد (که اکثریت جمعیت ایتالیایی-ونیزی در سال‌های 1919-1922 از آنجا گریختند)، در حالی که یوگسلاوی مدعی استریا بود ، بخشی از ساحل سابق اتریش که به عنوان بخشی از ونیزی سابق با ایتالیا متحد شده بود. جمهوری ، و شهرهای اصلی آن ساکنان ایتالیایی-ونیزیایی بودند، اما جمعیت روستایی آن را اسلاوهای جنوبی (کرواسی ها و اسلوونیایی ها) تشکیل می دادند. [ نیازمند منبع ]