در زبانشناسی اجتماعی ، پرستیژ سطح توجهی است که معمولاً به یک زبان یا گویش خاص در یک جامعه گفتاری نسبت به سایر زبان‌ها یا گویش‌ها توجه می‌شود. گونه‌های پرستیژ خانواده‌های زبانی یا گویش‌هایی هستند که عموماً توسط یک جامعه «درست‌ترین» یا برتر از آنها در نظر گرفته می‌شوند. در بسیاری از موارد، آنها فرم استاندارد زبان هستند، اگرچه استثناهایی وجود دارد، به ویژه در موقعیت‌های پرستیژ پنهان (جایی که یک گویش غیر استاندارد بسیار ارزشمند است). علاوه بر گویش‌ها و زبان‌ها، اعتبار به ویژگی‌های زبانی کوچک‌تر نیز اعمال می‌شود، مانند تلفظ یا استفاده از کلمات یا ساختارهای دستوری ، که ممکن است به اندازه کافی متمایز نباشد که گویش جداگانه را تشکیل دهد. [1] مفهوم پرستیژ یک توضیح برای پدیده تنوع در فرم در میان گویشوران یک زبان یا زبان ها ارائه می دهد. [2]
وجود لهجه‌های پرستیژ نتیجه رابطه بین اعتبار گروهی از مردم و زبانی است که آنها استفاده می‌کنند. به طور کلی، زبان یا تنوعی که در آن جامعه معتبرتر است، زبانی است که توسط گروه معتبرتر استفاده می شود. سطح اعتباری که یک گروه دارد همچنین می تواند بر اینکه زبانی که آنها صحبت می کنند به عنوان زبان خود یا یک گویش در نظر گرفته شود تأثیر بگذارد (به این معنی که اعتبار کافی برای در نظر گرفتن زبان خود را ندارد).
طبقه اجتماعی با زبانی که معتبرتر تلقی می شود همبستگی دارد و مطالعات در جوامع مختلف نشان داده است که گاهی اوقات اعضای یک طبقه اجتماعی پایین تر سعی می کنند از زبان افراد در طبقات اجتماعی بالاتر تقلید کنند تا از نحوه ساخت زبان متمایز آنها جلوگیری کنند. هویت رابطه بین زبان و ساخت هویت در نتیجه پرستیژ بر زبان مورد استفاده افراد مختلف تأثیر می گذارد، بسته به اینکه به کدام گروه تعلق دارند یا می خواهند به آن تعلق داشته باشند.
اعتبار اجتماعی-زبانی به ویژه در شرایطی که دو یا چند زبان متمایز استفاده می‌شود، و در مناطق شهری متنوع و طبقه‌بندی‌شده اجتماعی ، که در آن احتمالاً گویشوران زبان‌ها و/یا گویش‌های مختلف اغلب در تعامل هستند، قابل مشاهده است. نتیجه تماس زبانی به رابطه قدرت بین زبان گروه هایی که در تماس هستند بستگی دارد.
دیدگاه غالب در میان زبان شناسان معاصر این است که، صرف نظر از تصوراتی که یک گویش یا زبان «بهتر» یا «بدتر» از همتایان خود است، وقتی گویش ها و زبان ها «بر اساس مبانی صرفاً زبانی» ارزیابی می شوند، همه زبان ها – و همه لهجه ها – دارای یکسان هستند. شایستگی". [3] [4] [5]
به‌علاوه، اینکه کدام گونه‌ها، ثبت‌ها یا ویژگی‌ها معتبرتر در نظر گرفته می‌شوند به مخاطب و زمینه بستگی دارد. [6] [7] بنابراین مفاهیم پرستیژ آشکار و پنهان وجود دارد . پرستیژ آشکار به ویژگی های زبان استاندارد و «رسمی» مربوط می شود و قدرت و مقام را بیان می کند. پرستیژ پنهان بیشتر به زبان عامیانه و اغلب پاتویی مربوط می شود و بیش از اقتدار بیانگر همبستگی، هویت اجتماعی و گروهی است. [8]
انواع پرستیژ آنهایی هستند که در یک جامعه بیشتر مورد توجه قرار می گیرند. به این ترتیب، زبان استاندارد، شکلی که توسط مقامات – معمولاً دولتی یا از طرف صاحبان قدرت – ترویج می‌شود و «صحیح» یا برتر تلقی می‌شود، اغلب انواع پرستیژ است. با این حال، استثنائات زیادی برای این قاعده وجود دارد، مانند عربی ، که در آن عربی مصری به طور گسترده در رسانه های جمعی با هدف مخاطبان بین المللی استفاده می شود ، در حالی که عربی ادبی (همچنین به عنوان عربی استاندارد شناخته می شود) یک فرم معتبرتر است. [9] [10] [11] انواع پرستیژ، از نظر دستوری، ویژگی‌هایی را نشان نمی‌دهند که از نظر منطق، کارایی یا زیبایی‌شناسی برتری آنها را ثابت کند. [12] به استثنای معین، آنها انواع زبانی طبقات اجتماعی معتبر هستند. [8] بنابراین، تنوع پرستیژ یک جامعه زبانی یا دولت-ملت دارای اهمیت نمادین است و ممکن است به عنوان ابزار قدرت سیاسی عمل کند.
مفهوم زبان استاندارد در یک جامعه گفتاری به اعتبار زبان های رایج در جامعه مربوط می شود. به طور کلی، "قدرت بیشتر به مفهوم استاندارد وابسته است، زیرا می تواند در حوزه های بالاتر عمل کند و شکل نوشتاری دارد." [13] در حالی که نمونه‌های متقابلی مانند عربی وجود دارد، «انواع معتبر و استاندارد تا حدی منطبق هستند که این دو اصطلاح می‌توانند به جای یکدیگر استفاده شوند». [9]
در کشورهایی مانند ایالات متحده ، که شهروندان آن به زبانهای مختلف صحبت می‌کنند و از گروه‌های ملی و قومی گوناگونی می‌آیند ، این باور « زبان‌شناختی عامیانه » وجود دارد که معتبرترین گویش، لهجه استاندارد واحد انگلیسی است که همه مردم باید به آن صحبت کنند. [14] روزینا لیپی-گرین ، زبان شناس، معتقد است که این باور به یک زبان استاندارد، از حفظ نظم اجتماعی دفاع می کند و آن را منطقی می کند ، زیرا زبان «غیر استاندارد» یا «غیر استاندارد» را با «انسان های غیر استاندارد یا غیر استاندارد» یکی می داند. [3] زبان شناسان بر این باورند که هیچ تنوع زبانی ذاتاً بهتر از هر زبان دیگری نیست، زیرا هر زبانی در خدمت هدف خود است که به کاربرانش اجازه می دهد تا ارتباط برقرار کنند. [15] این به این دلیل است که هر نوع زبانی سیستماتیک است و قانون حاکم است. این قوانین دارای سلسله مراتبی نیستند، بنابراین انواع خاصی - از نظر زبانی - بالاتر از دیگری قرار نمی گیرند.
شرایط و ضوابط اعتبار اختصاص داده شده به انواع زبان بسته به گوینده، موقعیت و زمینه در معرض تغییر است. گویش یا گونه‌ای که در یک زمینه معتبر تلقی می‌شود ، در زمینه دیگر همان وضعیت را نخواهد داشت. [6] وضعیت نسبی زبان بسته به مخاطب، موقعیت و سایر عناصر زمینه‌ای مانند موقعیت جغرافیایی متفاوت است. پرستیژ پنهان به ارزش نسبتاً بالایی اشاره دارد که برای یک فرم غیر استاندارد از زبان قائل می شود. [7]
زبان‌ها و گویش‌های مختلف بر اساس عواملی از جمله «میراث غنی ادبی، درجه بالای مدرن‌سازی زبان، جایگاه قابل‌توجه بین‌المللی یا اعتبار سخنوران آن» اعتبار و اعتبار می‌یابند. [16] اینها و سایر صفات و عوامل به این امر کمک می کنند که چگونه زبان به عنوان زبان دارای اعتبار بالا تلقی می شود، [17] باعث می شود که زبان یا گویش با تعداد کمی یا هیچ یک از این ویژگی ها به عنوان دارای اعتبار پایین در نظر گرفته شود.
«زبان با فرهنگ در هم آمیخته است»، بنابراین اغلب یک همبستگی قوی بین اعتبار گروهی از مردم و اعتباری که به زبانی که آنها صحبت می کنند وجود دارد، [18] همانطور که توصیف زبان شناس لوری بائر از اعتبار لاتین این پدیده را نشان می دهد:
اعتباری که به کلیساها، وکلا و دانشمندانی که از لاتین استفاده می کردند، به خود زبان منتقل شد. لاتین نجیب و زیبا بود، نه فقط افکار بیان شده در آن یا افرادی که از آن استفاده می کردند. آنچه در یک زبان «زیبایی» نامیده می‌شود، به‌طور دقیق‌تر به‌عنوان بازتابی از اعتبار سخنوران آن در نظر گرفته می‌شود. [19]
این پدیده به جمعیت انگلیسی زبان محدود نمی شود. در اروپای غربی ، زبانهای متعددی در برخی زمان‌ها از اعتبار بالایی برخوردار بودند، از جمله « ایتالیایی به‌عنوان زبان مدیترانه‌ای و به‌عنوان زبان رنسانس ؛ و فرانسوی‌های فرهنگ درباری قرن هفدهم تا هجدهم ». [20]
به همین ترتیب، زمانی که فیلسوف انگلیسی ویلیام جونز منتشر کرد:
زبان سانسکریت، هر چه قدمت آن باشد، ساختار شگفت انگیزی دارد. کامل‌تر از یونانی، فراوان‌تر از لاتین، و بسیار ظریف‌تر از هر دو، با این حال با هر دوی آنها قرابت قوی‌تر، هم در ریشه افعال و هم در شکل‌های دستور زبان، نسبت به آنچه که ممکن است تصادفی باشد، دارد. ; در واقع آنقدر قوی است که هیچ فیلسوفی نمی تواند هر سه آنها را بررسی کند، بدون اینکه باور کند آنها از منبع مشترکی سرچشمه گرفته اند، که شاید دیگر وجود نداشته باشد: دلیلی مشابه، هرچند نه چندان قاطع، برای این فرض وجود دارد که هر دو گوتیک و سلتیک، اگرچه با اصطلاحی بسیار متفاوت آمیخته شده بود، منشأ مشابهی با سانسکریت داشت.
این دوره زمانی آغاز شد که در آن سانسکریت قدیمی‌ترین زبان جهان در نظر گرفته شد و پس از آن زبانهای دیگر با ادعای نزدیک بودن به زبان فرضی پروتو-هند و اروپایی یا پیوند با سایر اساطیر پروتو-هندواروپایی اعتبار خود را افزایش دادند. ، چه در اروپا و چه در جنوب آسیا. [21]
والت ولفرام ، استاد زبانشناسی در دانشگاه ایالتی کارولینای شمالی ، خاطرنشان می‌کند که «نمی‌تواند به موقعیت‌هایی در ایالات متحده فکر کند که در آن گروه‌های با اعتبار پایین سیستم‌های زبانی با اعتبار بالایی دارند». [3] ولفرام در مستند PBS خود با عنوان «آیا آمریکایی صحبت می‌کنید؟» بر این موضوع تأکید می‌کند و توضیح می‌دهد که چگونه یک سلسله مراتب واضح وجود دارد که در آن «انگلیسی مدرن آمریکایی» در راس قرار دارد و انگلیسی بومی آفریقایی آمریکایی (AAVE) در بالاترین رتبه قرار دارد. پایین، زیرا AAVE به ندرت در محیط های دانشگاهی انگلیسی "استاندارد" در نظر گرفته می شود. [22]
نظام آموزشی یکی از عوامل اولیه در تأکید بر شیوه گفتار «استاندارد» است. برای مثال، مستند Wolfram همچنین نشان می‌دهد که چگونه سخنرانان AAVE اغلب توسط معلمان تصحیح می‌شوند، زیرا دارای ویژگی‌های زبانی متفاوت با آنچه «استاندارد» تلقی می‌شود، است. انتقاد معلمان از AAVE در مدارس نه تنها به دانش‌آموزانی که به زبان AAVE صحبت می‌کنند توهین می‌کند، بلکه این توهین‌ها همچنین افرادی را که به این دانش‌آموزان نحوه صحبت کردن را آموزش داده‌اند، مانند اعضای خانواده‌شان، در موقعیتی فرعی قرار می‌دهد. [22] به نوبه خود، این قشربندی گروه های اجتماعی را در زمینه زبانی و اجتماعی بیشتر تقویت می کند. در مدارسی در سراسر جهان که انگلیسی را آموزش می‌دهند، صحبت کردن به زبان انگلیسی «مناسب» مورد تأکید قرار می‌گیرد، حتی اگر انواع دیگر به همان اندازه معتبر باشند و بتوانند ایده‌های مشابهی را منتقل کنند. در مدرسه ای در بمبئی، هند، تاکید زیادی بر صحبت کردن به "انگلیسی خوب" وجود دارد. بنابراین، مهارت با توانایی در انتقال ایده ها تعیین نمی شود، بلکه تبعیت گرامری گوینده از قوانین استفاده شده در انواع "استاندارد" انگلیسی و صحبت کردن به این طریق انگلیسی است. [23] این نه تنها ایده یک روش "صحیح" صحبت کردن در کلاس را تداوم می بخشد، بلکه این تبعیت به خوبی در خارج از کلاس گسترش می یابد.
بسیاری از فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی (به‌ویژه برنامه‌های تلویزیونی کودکان) از زبانهای مختلفی برای شخصیت‌های مختلف استفاده می‌کنند که هویت آنها را به روش‌های خاصی می‌سازد. برای مثال، قهرمانان فیلم های انیمیشن دیزنی تمایل دارند به انگلیسی استاندارد آمریکایی صحبت کنند ، در حالی که شخصیت های فرعی یا آنتاگونیست ها بیشتر با لهجه های دیگر صحبت می کنند. [24] این درست است حتی زمانی که شخصیت‌ها به طور منطقی انگلیسی صحبت نمی‌کنند، مانند فیلم علاءالدین ، که در آن شخصیت عنوان علاءالدین ، علاقه عشق او یاسمین ، و پدر یاسمین لهجه آمریکایی دارند، اما چندین شخصیت دیگر اینطور نیستند. مرتبط کردن لهجه آمریکایی با شخصیت‌های دلسوز یا معتبر در برنامه‌های تلویزیونی/فیلم‌های کودکان می‌تواند پیامدهای منفی داشته باشد و به شکل‌گیری کلیشه‌ها و سوگیری‌ها کمک کند. [24]
یکی از نمونه‌های اصلی بحث پرستیژ در رسانه‌ها، بحث آبنوس اوکلند در سال 1996 است. هیئت مدرسه اوکلند، کالیفرنیا، با نشان دادن فراگیر شدن دیدگاه‌های عمومی در مورد مسائل اجتماعی-آموزشی در رابطه با تنوع زبان، به قطعنامه‌ای رسید که آبنوس را به رسمیت می‌شناسد. در آموزش عمومی این پیشنهاد Ebonics را به عنوان یک سیستم زبان در تلاش برای دریافت بودجه عمومی برای موقعیت‌های دوزبانه به رسمیت شناخت. بحث های سنگینی در میان اعضای کنگره، گویندگان اخبار و دیگر مفسرانی که دانش زبانشناسی نسبتا کمی داشتند، به وجود آمد.
این بحث به شدت بحث برانگیز بود، با عقایدی که از همان باورهای حاکم بر اخلاق، دین و اخلاق سرچشمه می‌گرفت. مشابه باورهای حاکم بر این مناطق، بحث در مورد آبنوس غیر قابل انعطاف بود. این بحث "باورهای اساسی در مورد زبان و تنوع زبانی را آشکار کرد و مجموعه‌ای از باورهای جایگزین و غیراصولی را در مورد زبان و تنوع زبان آشکار کرد." [25]
پرستیژ بر اینکه یک تنوع زبان به عنوان زبان یا یک گویش در نظر گرفته شود تأثیر می گذارد. در بحث در مورد تعاریف زبان، دل هایمز نوشت که "گاهی اوقات گفته می شود که دو جامعه دارای زبانهای یکسان یا متفاوت هستند، به دلیل درک متقابل یا عدم وجود آن"، اما این تعریف به تنهایی اغلب ناکافی است. [26]
انواع زبان های مختلف در یک منطقه در امتداد یک پیوستار گویش وجود دارد ، و حرکت از نظر جغرافیایی اغلب به معنای تغییر در تنوع محلی است.
این پیوستگی به این معنی است که علیرغم این واقعیت که آلمانی استاندارد و هلندی استاندارد متقابل قابل درک نیستند، گفتار افرادی که در نزدیکی مرز بین آلمان و هلند زندگی می کنند بیشتر شبیه زبان همسایگان آنها در آن سوی مرز است تا زبان های استاندارد خانه مربوطه خود. کشورها با این حال، گویشوران نزدیک مرز خود را به گونه‌ای توصیف می‌کنند که به انواع زبانهای استاندارد مربوطه خود صحبت می‌کنند، و تکامل این لهجه‌ها منعکس کننده زبانهای استاندارد نیز است. [27] [28]
طبقه بندی آنها به این صورت نشان دهنده این واقعیت است که "تفاوت های زبانی نه تنها نشانه های عضویت در گروه های متفاوت، بلکه محرک های قدرتمند نگرش های گروهی هستند". [29] چنین ابهامی منجر به قصیده " زبان گویش است با ارتش و نیروی دریایی " شده است. به این معنا که گویشوران با تنوع زبانی با قدرت سیاسی و اجتماعی به عنوان دارای یک زبان متمایز در نظر گرفته می شوند، در حالی که «گویش» [...] اصطلاحی است که بیانگر گفتار طبقه پایین یا روستایی است. [30]
یک مثال متعارف از این موضوع ، زبانهای اسکاندیناوی از جمله دانمارکی ، سوئدی و نروژی است، که در آنها تفاوت‌های زبانی "موانعی برای برقراری ارتباط ایجاد می‌کند، اما به طور کامل ارتباط را مسدود نمی‌کند"، اما به دلیل اینکه در کشورهای مختلف به آنها صحبت می‌شود، زبانهای متمایز محسوب می‌شوند . [31]
در حالی که برخی از تفاوت‌ها بین گویش‌ها ماهیتی منطقه‌ای دارند، دلایل اجتماعی نیز برای تفاوت‌ها در گویش‌ها وجود دارد. اغلب اوقات، "گویش اعتبار عمومی نخبگان در یک جامعه طبقه بندی شده با گویش (های) اقشار غیر نخبگان ( طبقه کارگر و غیره) متفاوت است". [32] در واقع، ریون مک‌دیوید در مقاله‌ای که بخشی از آن تلاش می‌کرد انگیزه مطالعه زبانشناسی اجتماعی باشد ، نوشت که «اهمیت زبان به‌عنوان آینه‌ای از فرهنگ را می‌توان با تفاوت‌های گویش در انگلیسی آمریکایی نشان داد». [33] بنابراین رابطه بین نحوه استفاده گویندگان از یک زبان و موقعیت اجتماعی آنها ابزاری شناخته شده از دیرباز در زبان شناسی اجتماعی است.
در سال 1958، یکی از اولین مطالعات مربوط به رابطه بین تفاوت‌های اجتماعی و تفاوت‌های لهجه‌ای توسط جان گامپرز منتشر شد که الگوهای گفتار را در خلاپور ، روستایی کوچک و بسیار طبقه‌بندی شده در هند مطالعه کرد . در مجموع، این دهکده دارای 31 کاست است که از برهمن ها و راجپوت ها در بالا، تا چمارها و بانگی ها در پایین را شامل می شود، و 90٪ از جمعیت کلی هندو و 10٪ باقی مانده مسلمان بودند . [34]
گامپرز مشاهده کرد که طبقات مختلف هم از نظر واج شناختی و هم از نظر لغوی متمایز می شوند و هر کاست دارای واژگانی خاص برای خرده فرهنگ خود است . [35] شایان توجه است که تفاوت‌های گفتاری بین هندوها و مسلمانان «به همان ترتیبی است که بین گروه‌های قابل لمس فردی وجود دارد و قطعاً بسیار کمتر از تفاوت بین افراد قابل لمس و غیر قابل لمس است». [36]
گامپرز همچنین مشاهده کرد که گروه‌های پرستیژ پایین‌تر به دنبال تقلید از الگوهای گفتاری با اعتبار بالاتر بودند و در طول زمان، این امر باعث شده بود که پرستیژ از استاندارد منطقه‌ای دور شود، زیرا گروه‌های دارای اعتبار بالاتر به دنبال متمایز کردن خود از گروه‌های دارای اعتبار پایین‌تر بودند. [36] او نتیجه گرفت که در تعیین الگوهای گفتاری در این جامعه ، "به نظر می رسد عامل تعیین کننده، تماس های دوستانه غیررسمی" باشد تا تماس های کاری. [37]
نمونه‌ای از این نیز در مطالعه‌ای در مادرید، اسپانیا مشاهده شد، جایی که اسپانیایی‌زبانان آمریکای لاتین متوجه شدند که برخی از ویژگی‌های اسپانیایی آنها توسط سخنرانان محلی منفی ارزیابی می‌شود. گونه های اسپانیایی که در کشورهای آمریکای لاتین صحبت می شود، تفاوت های زبانی با نحوه صحبت بسیاری از مردم محلی مادرید دارند. استفاده آنها از اسپانیایی آمریکای لاتین با "سرمایه نمادین و پولی (مانند طبقه اجتماعی و قومیت)" مرتبط است. این مطالعه اظهار داشت که "بنابراین، برای پذیرفته شدن، سخنرانان باید این "اشتباهات" را "اصلاح" کنند و با انواع محلی اسپانیایی که مدلی برای پیروی در نظر گرفته می شود، "تطبیق" کنند. به عبارت دیگر، باید به عنوان کامل شناخته شوند. شرکت کنندگان در جوامع مربوطه خود، این شرکت کنندگان باید شبیه مردم محلی به نظر برسند." بنابراین، طبقه اجتماعی نقشی در تعیین پرستیژ ایفا می‌کند و بر روشی که اسپانیایی آمریکای لاتین به رسمیت شناخته می‌شود، تأثیر می‌گذارد. [38]
یکی از نمونه های قابل توجه رابطه بین گویش و قشربندی اجتماعی در انگلیسی مطالعه ویلیام لابوف در سال 1966 در مورد تلفظ متغیر r در شهر نیویورک است . لابوف به سه فروشگاه بزرگ شهر نیویورک رفت که به سه گروه اجتماعی-اقتصادی مشخص - Saks (بالا)، میسی (متوسط) و S. Klein (پایین)- مراجعه کرد و بررسی کرد که چگونه کارمندان آنها عبارت "طبقه چهارم" را تلفظ می کنند. نتایج او نشان داد که کارمندان Saks اغلب r را تلفظ می‌کنند، کارمندان Macy کمتر r را تلفظ می‌کنند، و در S. Klein، هفتاد و نه درصد از پاسخ‌دهندگان به هیچ وجه r را نمی‌گویند . روند دیگری که لابوف متوجه شد این بود که در هر سه فروشگاه، اما مخصوصاً میسی، زمانی که برای بار دوم از آنها خواسته شد که "طبقه چهارم" را بگویند، کارمندان به احتمال زیاد r را تلفظ می کنند . [39]
لابوف یافته های خود را به اعتبار درک شده هر گویش نسبت داد. او خاطرنشان کرد که "ر" حذف شده شهر نیویورک ریشه در سخنرانی شیک بریتانیا دارد، اما پس از جنگ جهانی دوم ، "با از دست دادن موقعیت امپراتوری بریتانیا، "سخنرانی بریتانیایی بدون r" دیگر به عنوان "سخنرانی پرستیژ" در نظر گرفته نشد. ". [40] در سال 1966، زمانی که لابوف مطالعه خود را انجام داد، تلفظ کلماتی مانند ماشین و نگهبان با r به عنوان عنصری از سخنرانی پرستیژ در نظر گرفته شد. [41] این منجر به این شد که کارمندان طبقه متوسط ، زمانی که متوجه شدند باید "طبقه چهارم" را تلفظ کنند، تلفظ خود را به منظور مطابقت با گویش با اعتبار بالا تغییر دادند. اعتباری که به r داده می شود در تصحیح بیش از حد مشاهده شده در گفتار طبقه پایین نیز مشهود بود. با علم به اینکه تلفظ r یک ویژگی معتبر است، بسیاری از سخنرانان طبقه پایین در مطالعه دیگری در لابوف - که در آن از سخنرانان خواسته شد از فهرست کلمات بخوانند - -r را به کلماتی که اصلاً r ندارند اضافه کردند. تفاوت بین این مطالعه و مطالعه "طبقه چهارم" در این واقعیت بود که سخنرانان به دقت گفتار خود را زیر نظر داشتند، نه خود به خود صحبت می کردند، و بنابراین مراقب بودند که r را در تلاش برای تقلید از یک طبقه اجتماعی بالاتر اضافه کنند. [42]
یکی دیگر از نمونه های بارز اعتبار پنهان در فرهنگ عامه است. فراگیر شدن موسیقی هیپ هاپ و استفاده آن از AAVE اصطلاحات پرکاربرد بسیاری را ابداع کرده است. استفاده از AAVE سرمایه اجتماعی یا نفوذ خاصی را در زمینه های اجتماعی خاص ایجاد کرده است. در مقابل، در محیط های آموزشی یا سلسله مراتبی، استفاده از این تنوع می تواند منجر به مفاهیم منفی شود. به همین دلیل، اغلب تصور می‌شود که تمرین‌کنندگان دارای حداقل مهارت تحصیلی یا تحصیلات پایین هستند. آنها همچنین می توانند با فقر یا امکانات اقتصادی پایین مرتبط باشند. این انگ ها و سوگیری های ذاتی مانع از موفقیت سخنران AAVE در تحصیل، اجتماعی و اقتصادی می شود. [ نیازمند منبع ]
لهجه‌های غیراستاندارد معمولاً با اعتبار پایین در نظر گرفته می‌شوند، اما در برخی موقعیت‌ها لهجه‌هایی که توسط سیستم آموزشی مورد انگ قرار می‌گیرند همچنان از اعتبار پنهانی در میان مردان طبقه کارگر برخوردارند، به این دلیل که نادرست تلقی می‌شوند. [43] این موقعیت‌ها زمانی اتفاق می‌افتد که گوینده می‌خواهد با یک گروه خاص – و غیر معتبر – از مردم به رسمیت شناخته شود، مقبولیت یا همبستگی پیدا کند، یا به دیگر سخنرانان همسانی خود را با آن گروه نشان دهد. [44] ایده پرستیژ پنهان اولین بار توسط ویلیام لابوف مطرح شد، که متوجه شد حتی گویندگانی که از لهجه‌های غیر استاندارد استفاده می‌کردند اغلب بر این باور بودند که لهجه خودشان «بد» یا «فرق‌تر» است. لابوف متوجه شد که باید دلیلی اساسی برای استفاده آنها از این گویش وجود داشته باشد که او آن را نشانه ای از هویت گروهی تشخیص داد. [8] یکی از نمونه‌ها مطالعه‌ای در سال 1998 در مورد استفاده از واژه‌ی نهایی -ing در مقابل -in در میان مردان انجمن برادری دانشگاه در ایالات متحده است. مردان انجمن برادری از «-in» به جای «-ing» استفاده کردند، که نویسنده از این نتیجه نتیجه گرفت که مردان از -in برای نشان دادن ویژگی‌های رفتاری طبقه کارگر، مانند «سخت‌کوش» و «سرور» استفاده می‌کردند. بنابراین هویت خاصی برای خود ایجاد می کنند. [45]
در مطالعه ای توسط الین چون، اشاره شد که حتی اگر استفاده از زبان انگلیسی بومی آفریقایی-آمریکایی (AAVE) به عنوان استاندارد در بسیاری از مدارس آمریکایی تلقی نمی شود، و بنابراین اغلب توسط معلمان اصلاح می شود، مواردی وجود دارد که غیر از آمریکایی های آفریقایی تبار از AAVE برای ساختن هویت خود به شیوه ای خاص استفاده می کنند و از اعتبار پنهانی در جامعه گفتار آفریقایی آمریکایی برخوردار می شوند. این مطالعه اشاره کرد که «استفاده‌های اصلی از «عامیانه» AAVE به‌ویژه در محافل اجتماعی که مایل به ایجاد و طرح یک مردانگی دگرجنس‌گرا هستند رایج است، و نمونه‌هایی از یک دانشجوی کره‌ای-آمریکایی را شامل می‌شود که از AAVE برای به رسمیت شناختن/پذیرش در آمریکایی آفریقایی‌تبار استفاده می‌کند. جامعه گفتار این نشان می دهد که وضعیت نسبی زبان بسته به مخاطبان متفاوت است. [46]
به همین ترتیب ، پیتر ترودگیل در مطالعات الگوهای گفتار در انگلیسی بریتانیایی مشاهده کرد که زنان طبقه کارگر بیشتر از مردان به گویش استاندارد صحبت می کنند. [47] فریده ابوحیدر مطالعه مشابهی را در بغداد در مورد اعتبار به زبان عربی انجام داد، پس از آن به این نتیجه رسید که در عربی بغدادی، زنان بیشتر از مردان نسبت به اعتبار آگاه هستند. [48] مناطق دیگری که در آن مشاهده شده است شامل نیوزیلند و گوانگدونگ در چین است . [49] [50] به عنوان توضیح، ترودگیل پیشنهاد می کند که برای مردان، پرستیژ پنهانی در ارتباط با صحبت کردن به گویش طبقه کارگر وجود دارد. [6] در واقع، او مردانی را مشاهده کرد که ادعا می‌کردند به لهجه‌ای کمتر معتبر نسبت به گویش واقعی صحبت می‌کنند. بر اساس این تفسیر، «استفاده زنان از ویژگی‌های پرستیژ صرفاً با نظم اجتماعی زبانی معمولی مطابقت دارد، در حالی که مردان از آنچه انتظار می‌رود منحرف می‌شوند». [51] الیزابت گوردون، در مطالعه خود در نیوزلند، به جای آن پیشنهاد کرد که زنان به دلیل ارتباط بداخلاقی جنسی با زنان طبقه پایین تر ، از اشکال پرستیژ بالاتر استفاده می کنند . [52] علت هر چه که باشد، زنان در بسیاری از فرهنگ‌ها بیشتر از مردان به نظر می‌رسند که گفتار خود را به سمت گویش پرستیژ تغییر دهند.
اگرچه زنان بیشتر از مردان از لهجه‌های پرستیژ استفاده می‌کنند، به نظر نمی‌رسد ترجیح جنسیتی مشابه برای زبانهای پرستیژ وجود داشته باشد. مطالعه جوامع دیگلاسیک توسط جان آنگل و شارلین هسه-بیبر نشان داد که مردان فقیرتر بیشتر از زنان فقیرتر به زبان پرستیژ صحبت می کنند، حتی اگر زنان به طور خاص "به زبان ثروتمندان جذب شوند". [53] یکی از توضیحاتی که برای این موضوع ارائه می شود این است که مردان فقیرتر به دلیل برخورداری از "مشاهده بیشتر" و "انگیزه اقتصادی بیشتر" احتمال بیشتری نسبت به زنان فقیرتر برای کسب زبان دوم دارند. [53]
هنگامی که انواع زبان های مختلف با هم تماس پیدا می کنند، انواع روابط می تواند بین این دو شکل بگیرد که همه معمولاً تحت تأثیر اعتبار هستند. هنگامی که آنها قدرت یا اعتبار یکسانی داشته باشند، adstratum را تشکیل می دهند ، همانطور که در انگلیسی قدیم و نورس نشان داده شده است ، که عناصر را کم و بیش به طور مساوی با یکدیگر به اشتراک می گذارند.
به مراتب رایج‌تر این است که دو زبان دارای یک رابطه قدرت نابرابر باشند، همانطور که در بسیاری از موقعیت‌های تماس زبان استعماری وجود دارد. زبان هایی که در رابطه با گروه خاصی از جایگاه بالاتری برخوردارند، اغلب خود را در وام گرفتن از کلمات نشان می دهند . یکی از نمونه ها در زبان انگلیسی است که به دلیل اعتبار تاریخی زبان فرانسه، بسیاری از کلمات فرانسوی را در خود جای داده است. یکی دیگر از نتایج بالقوه چنین روابط تماسی شامل ایجاد یک پیجین یا در نهایت کریول از طریق بومی سازی است . در مورد پیجین‌ها و کریول‌ها، معمولاً اشاره می‌شود که زبان کم اعتبار واج‌شناسی را ارائه می‌کند در حالی که زبان با اعتبار بالا واژگان و ساختار دستوری را فراهم می‌کند .
علاوه بر تشکیل یک زبان جدید، که به عنوان کریول شناخته می شود، تماس زبانی می تواند منجر به تغییراتی مانند همگرایی زبان ، تغییر زبان یا مرگ زبان شود . همگرایی زبان زمانی است که دو زبان برای مدت طولانی در معرض دید قرار گرفته اند و شروع به داشتن ویژگی های مشترک بیشتری می کنند. تغییر زبان زمانی است که یک گوینده از صحبت کردن با یک گویش با اعتبار پایین تر به یک لهجه با اعتبار بالاتر تغییر می کند. مرگ زبانی می تواند به طرق مختلف اتفاق بیفتد، یکی از آنها زمانی است که گویندگان یک زبان از بین می روند و نسل جدیدی وجود ندارد که به این زبان صحبت کنند. شدت تماس بین دو زبان و سطوح اعتبار نسبی آنها بر درجه ای که یک زبان واژگانی واژگانی را تجربه می کند و تغییرات در ریخت شناسی ، واج شناسی، نحو و ساختار کلی زبان را تحت تأثیر قرار می دهد. [54]
هنگامی که دو زبان با یک رابطه قدرت نامتقارن، مانند استعمار یا در موقعیت پناهندگی ، با هم تماس پیدا می‌کنند ، کرئولی که حاصل می‌شود معمولاً عمدتاً بر اساس زبان پرستیژ است. همانطور که در بالا ذکر شد، زبان شناسان مشاهده کرده اند که زبان کم اعتبار معمولاً واج شناسی را ارائه می دهد در حالی که زبان با اعتبار بالا واژگان و ساختار دستوری را ارائه می دهد. با گذشت زمان، تماس مداوم بین کریول و زبان پرستیژ ممکن است منجر به دکلره‌زدایی شود که در آن زبان کریول بیشتر شبیه زبان پرستیژ می‌شود. بنابراین، decreolization یک زنجیره کریول ایجاد می کند ، از acrolect (نسخه ای از کریول که بسیار شبیه به زبان پرستیژ است)، mesolects (نسخه های رو به کاهش مشابه)، تا basilect (محافظه کارانه ترین کریول). نمونه‌ای از decreolization توصیف شده توسط Hock و Joseph، انگلیسی بومی آفریقایی آمریکایی (AAVE) است که در آن نسخه‌های قدیمی‌تر و محافظه‌کارانه‌تر ویژگی‌هایی مانند نشانگر کامل انجام شده را حفظ می‌کنند در حالی که نسخه‌های جدیدتر و کمتر محافظه‌کار این کار را انجام نمی‌دهند. [55]
برخی از موارد تماس بین زبان‌هایی با سطوح مختلف اعتبار منجر به دیگلوسیا شده است، پدیده‌ای که در آن جامعه از زبان یا لهجه‌ای با اعتبار بالا در موقعیت‌های خاص استفاده می‌کند، معمولاً برای روزنامه‌ها ، در ادبیات ، در محوطه دانشگاه ، برای مراسم مذهبی و تلویزیون. و رادیو ، اما از زبان یا لهجه کم اعتبار برای موقعیت‌های دیگر، اغلب در مکالمه در خانه یا در نامه‌ها ، کمیک استریپ و در فرهنگ عامه استفاده می‌کند . چارلز فرگوسن ، زبان شناس ، مقاله «دیگلوسیا» در سال 1959، نمونه های زیر را از جوامع دیگلاسیک فهرست کرده است: در خاورمیانه و شمال آفریقا، عربی استاندارد و عربی محلی . در یونان، Katharevousa و Dhimotiki . در سوئیس، آلمانی استاندارد سوئیس و آلمانی سوئیس ؛ و در هائیتی، فرانسوی استاندارد و کریول هائیتی . [56] در اکثر کشورهای آفریقایی، یک زبان اروپایی به عنوان زبان رسمی و معتبر (فرانسوی استاندارد، انگلیسی، پرتغالی )، در حالی که زبان های محلی ( ولوف ، بامبارا ، یوروبا ) یا کریول ها (فرانسوی عاج، انگلیسی نیجریه ) به عنوان زبان های روزمره عمل می کنند. از ارتباطات
در جوامع دیگلاسیک، زبان معتبر به طور محافظه کارانه در برابر تغییرات در طول زمان مقاومت می کند، در حالی که زبان کم اعتبار، زبان محلی محلی، دستخوش تغییر زبان عادی می شود. به عنوان مثال، زبان لاتین، زبان پرستیژ اروپا برای قرن‌ها، دستخوش تغییرات حداقلی شد در حالی که زبانهای گفتاری کم اعتبار روزمره به طور قابل توجهی تکامل یافتند. با این حال، اگر به این دو زبان آزادانه صحبت شود، زبان پرستیژ ممکن است دچار بومی‌سازی شود و ویژگی‌های بومی را در خود بگنجاند. یک مثال سانسکریت ، یک زبان معتبر باستانی است که تلفظ‌های عامیانه [ tʃ ] و [b] را برای واژه‌های اولیه y- و v- ترکیب کرده است . [57]
زبان پرستیژ نیز ممکن است تحت تأثیر گویش های منطقه ای خاص در فرآیندی به نام منطقه سازی تغییر کند . به عنوان مثال، در قرون وسطی، لاتین کلیسایی اشکال مختلفی را در کشورهایی مانند ایتالیا، فرانسه، پرتغال، اسپانیا، کاتالونیا، و همچنین سایر ملل کاتولیک رومی، به ویژه در تلفظ ایجاد کرد - به تلفظ منطقه ای لاتین مراجعه کنید . برخی از این تفاوت‌ها جزئی بودند، مانند c قبل از i و e که در ایتالیا [tʃ] تلفظ می‌شد ، اما [s] در فرانسه، اما پس از اینکه انگلیسی بین سال‌های 1200 و 1600 دچار تغییر واکه بزرگ شد ، سیستم واکه در انگلستان تقریباً غیرقابل تشخیص شد. همتایان کلیسایی اروپایی آن. [58]
تعریف فرهنگ لغت پرستیژ در ویکیواژه