stringtranslate.com

فرانک ها

اقلام دفن اشرافی فرانک از سلسله مرووینگ

فرانک ها ( لاتین : Franci یا gens Francorum ؛ آلمانی : Franken ؛ فرانسوی : Francs ) از مردم اروپای غربی در دوران امپراتوری روم و قرون وسطی بودند . آنها به عنوان یک قوم ژرمنی شروع کردند که در نزدیکی راین پایین ، در مرز قاره شمالی امپراتوری زندگی می کردند. آنها متعاقباً قدرت و نفوذ خود را در قرون وسطی گسترش دادند ، تا اینکه بیشتر جمعیت اروپای غربی، به ویژه در فرانسه و نزدیک آن ، معمولاً به عنوان فرانک توصیف شدند، برای مثال در چارچوب تلاش‌های مشترک آنها در طول جنگ‌های صلیبی که در قرن یازدهم شروع شد. . [1] یک نقطه عطف کلیدی در این تکامل زمانی بود که سلسله مرووینگ فرانک مستقر در امپراتوری روم غربی در حال فروپاشی ابتدا فرمانروای کل منطقه بین رودخانه‌های لوآر و راین شدند و سپس قدرت را بر بسیاری از پادشاهی‌های پس از روم تحمیل کردند. چه در داخل و چه در خارج از امپراتوری قدیمی.

اگرچه نام فرانکی تا قرن سوم به چشم نمی خورد، حداقل برخی از قبایل اصلی فرانک مدت ها برای رومیان با نام های خود شناخته می شدند، هم به عنوان متحدانی که سربازان را فراهم می کردند و هم به عنوان دشمن. این اصطلاح ابتدا برای توصیف قبایلی استفاده می شود که با یکدیگر برای حمله به قلمرو روم همکاری می کنند. مردمان فرانک که متعاقباً در داخل مرز رم در رودخانه راین زندگی می‌کنند، اغلب توسط مورخان به دو گروه تقسیم می‌شوند - فرانک‌های سالین در غرب، که از طریق دلتای راین به جنوب آمده‌اند . و فرانکهای ریپورین یا راینلند در شرق که در نهایت شهر مرزی روم کلن را فتح کردند و کرانه چپ رود راین سفلی را در آن منطقه به دست گرفتند.

چیلدریک اول ، پادشاه سالیان فرانکی، یکی از چندین رهبر نظامی بود که فرماندهی نیروهای رومی با وابستگی‌های قومی مختلف را در بخش شمالی فرانسه کنونی برعهده داشت. او و پسرش کلوویس اول سلسله مرووینگ را پایه گذاری کردند که در قرن ششم پس از فروپاشی امپراتوری روم غربی، توانستند بخش اعظم گال را تحت فرمانروایی خود متحد کنند و همچنین رهبری تمام پادشاهی های فرانک را در مرز راین یا نزدیکی آن برقرار کنند. این سلسله متعاقباً کنترل بخش قابل توجهی از آلمان غربی و جنوبی را به دست آورد. با ساختن بر اساس این امپراتوری مرووینگ بود که سلسله بعدی، کارولینگی ها ، سرانجام به عنوان امپراتورهای جدید اروپای غربی در سال 800، زمانی که شارلمانی توسط پاپ تاجگذاری کرد، دیده شد .

در سال 870 ، قلمرو فرانکها برای همیشه بین پادشاهی های غربی و شرقی تقسیم شد که به ترتیب پیشینیان پادشاهی بعدی فرانسه و امپراتوری مقدس روم بودند . این پادشاهی غربی است که ساکنان آن در نهایت به " فرانسه " معروف شدند ( فرانسوی : Les Français ، آلمانی : Die Franzosen ، هلندی : De Fransen ، و غیره) و این پادشاهی پیشرو دولت ملی فرانسه است. با این حال، در زمینه‌های تاریخی مختلف، از جمله در طول جنگ‌های صلیبی قرون وسطی، نه تنها فرانسوی‌ها، بلکه از مردم مناطق همسایه در اروپای غربی نیز به طور جمعی به عنوان فرانک نامیده می‌شوند. به ویژه صلیبی ها تأثیر ماندگاری بر استفاده از نام های مربوط به فرانک برای اروپاییان غربی در بسیاری از زبان های غیر اروپایی داشتند. [2] [3] [4]

ریشه شناسی

تصویر قرن 19 از فرانک های مختلف (400-600 پس از میلاد)

نام فرانسی یک نام قبیله ای نبود، اما در عرض چند قرن نام مردمان اصلی را که جمعیت فرانک را تشکیل می دادند، تحت الشعاع قرار داد. به دنبال پیشینه ادوارد گیبون و ژاکوب گریم ، [5] نام فرانک ها با صفت انگلیسی frank ، در اصل به معنای "آزاد" پیوند خورده است. [6] همچنین پیشنهاداتی مبنی بر اینکه فرانک از کلمه آلمانی برای " نیزه " آمده است (مانند در انگلیسی باستان franca یا اسکاندیناوی قدیمی frakka ) آمده است . [7] واژه‌هایی در سایر زبان‌های آلمانی به معنای «خشن»، «جسورانه» یا «وحشیانه» (به آلمانی frech ، هلندی میانه vrac ، انگلیسی باستانی frǣc و نروژی باستانی frakkr ) نیز ممکن است مهم باشند. [8]

یومنیوس در مورد اعدام زندانیان فرانک در سیرک در تریر توسط کنستانتین اول در سال 306 و برخی اقدامات دیگر به فرانک ها خطاب کرد: Ubi nunc est illa ferocia? Ubi semper infida mobilitas؟ ("اکنون آن وحشیگری شما کجاست؟ آن بی ثباتی غیرقابل اعتماد کجاست؟"). [9] [10] feroces لاتین اغلب برای توصیف فرانک ها استفاده می شد. [11] تعاریف معاصر قومیت فرانک هم بر اساس دوره و هم از دیدگاه متفاوت است. فرمول نامه مارکولف که در حدود سال 700 پس از میلاد نوشته شده است، ادامه هویت های ملی را در یک جمعیت مختلط توصیف می کند که در آن آمده است: «تمامی مردمانی که (در استان رسمی) زندگی می کنند، فرانک ها، رومی ها، بورگوندی ها و ملت های دیگر، زندگی می کنند... مطابق شریعت و عرفشان.» [12] پروفسور کریستوفر ویکهام در سال 2009 نوشت که "کلمه "فرانکی" به سرعت معنای قومی انحصاری خود را از دست داد . (به جز برتون ها ) پس از آن اساساً ساکنان آکیتن بودند . [13]

ریشه های اساطیری

جدای از تاریخ فرانک ها اثر گرگوری تورز ، دو منبع اولیه به منشا اساطیری فرانک ها اشاره می کنند: اثری متعلق به قرن هفتم که به عنوان کرونیکل فردگار شناخته می شود و کتاب ناشناس Liber Historiae Francorum که یک قرن بعد نوشته شده است.

بسیاری می گویند که فرانک ها در اصل از پانونیا آمده اند و ابتدا در کرانه های رود راین ساکن شده اند. سپس از رودخانه گذشتند، از طریق تورینگن راهپیمایی کردند و در هر ناحیه [ pagus ] و هر شهر [ civitas ] پادشاهان مو بلندی را برگزیدند که از پیشروترین و اصیل ترین خانواده خود انتخاب می شدند.

-  گرگوری تور، تاریخ فرانک ها (قرن ششم میلادی) [14]

نویسنده کتاب کرونیکل فردگار مدعی شد که فرانک ها در اصل از تروا آمده اند و آثار ویرژیل و هیرونیموس را نقل کرده است :

ژروم مبارک در مورد پادشاهان باستانی فرانکها نوشته است که داستان آنها را اولین بار شاعر ویرژیل بیان کرد: اولین پادشاه آنها پریام بود و پس از اینکه تروا با حیله دستگیر شد آنها را ترک کردند. پس از آن فریگا را پادشاه کردند، سپس به دو قسمت تقسیم شدند، اولی به مقدونیه رفت، گروه دوم که با فریگا آسیا را ترک کردند فریگی نامیده شدند و در کرانه های دانوب و دریای اقیانوس مستقر شدند. دوباره به دو گروه تقسیم شدند و نیمی از آنها با پادشاه خود فرانسیو وارد اروپا شدند. پس از عبور از اروپا با همسران و فرزندان خود، سواحل راین را اشغال کردند و نه چندان دور از راین شروع به ساختن شهر "تروی" (Colonia Traiana-Xanten) کردند.

—  فردگار، تواریخ فردگار (قرن هفتم میلادی) [14]

به گفته مورخ پاتریک جی. گیری ، این دو داستان "در خیانت به این واقعیت که فرانک ها اطلاعات کمی در مورد پیشینه خود داشتند و اینکه ممکن است در مقایسه با سایر مردمان دوران باستان که دارای نامی باستانی و سنت باشکوهی بودند، احساس حقارت داشته باشند، مشابه هستند. هر دو افسانه البته به همان اندازه افسانه‌ای هستند، حتی بیشتر از بسیاری از مردمان وحشی، فرانک‌ها هیچ تاریخ، اجداد یا سنت قهرمانانه‌ای در دوران مهاجرت نداشتند قرن یک آفرینش نسبتاً جدید، ائتلافی از گروه‌های قبیله‌ای رانی که مدت‌ها هویت و نهادهای جداگانه‌ای را حفظ کردند.» [15]

اثر دیگر، Liber Historiae Francorum ، که قبلاً به عنوان Gesta regum Francorum شناخته می شد ، قبل از انتشار مجدد آن در سال 1888 توسط برونو کروش، [16] شرح داد که چگونه 12000 تروجان به رهبری پریام و آنتنور ، از تروا به رودخانه دان در روسیه و در روسیه رفتند. پانونیا که بر روی رودخانه دانوب قرار دارد و در نزدیکی دریای آزوف مستقر است . در آنجا شهری به نام سیکامبریا تأسیس کردند. ( سیکامبری ها شناخته شده ترین قبیله در سرزمین فرانک ها در زمان امپراتوری روم اولیه بودند که هنوز هم به یاد می آیند اگرچه شکست خورده و مدت ها قبل از ظهور نام فرانک ها پراکنده شده بودند.) تروجان ها برای انجام وظیفه رانندگی خود به ارتش روم پیوستند. دشمنان به باتلاق های Mæotis، که برای آنها نام فرانک (به معنی "درنده") دریافت کردند. یک دهه بعد، رومیان پریام را کشتند و مارکومر و سونو ، پسران پریام و آنتنور و سایر فرانک ها را بیرون کردند. [17] [18]

تاریخچه


تاریخ اولیه

مهم ترین منابع معاصر که از فرانک های اولیه یاد می کنند عبارتند از Panegyrici Latini , Ammianus Marcellinus , Claudian , Zosimus , Sidonius Apollinaris و Gregory of Tours . فرانک ها برای اولین بار در تاریخ آگوستا ، مجموعه ای از زندگی نامه امپراتوران روم ، ذکر شده اند . هیچ یک از این منابع فهرست مفصلی از این که کدام قبایل یا بخش هایی از قبایل فرانک شدند، یا در مورد سیاست و تاریخ ارائه نمی کند، اما به نقل از جیمز (1988، ص 35):

یک آهنگ راهپیمایی رومی که با شادی در منبعی از قرن چهارم ثبت شده است، مربوط به دهه 260 است. اما اولین حضور فرانک ها در یک منبع معاصر در سال 289 بود. [...] از چماوی ها در سال 289 به عنوان قوم فرانک، بروکتری ها از 307، چاتواری ها از 306 تا 315، سالی ها یا سالیان ها از سال 357 نام برده شدند. ، و Amsivarii و Tubantes از ج. 364 تا 375.

فرانک ها در متون رومی هم به عنوان متحد ( laeti ) و هم دشمن ( dediticii ) توصیف می شدند. در حدود سال 260 یک گروه از فرانک ها تا تاراگونا در اسپانیا امروزی نفوذ کردند، جایی که آنها برای حدود یک دهه منطقه را تحت سلطه و بیرون راندن رومیان قرار دادند. در سال 287 یا 288، سزار رومی ماکسیمیان، یک رهبر فرانکی جنوباد و مردمش را مجبور به تسلیم بدون جنگ کرد.

در سال 288 امپراطور ماکسیمیان فرانک های سالیان ، چاماوی ، فریسی و دیگر مردم ژرمن ساکن در کنار رود راین را شکست داد و آنها را به آلمانی پایین تر برای تأمین نیروی انسانی و جلوگیری از اسکان سایر قبایل ژرمنی منتقل کرد. [19] [20] در سال 292، کنستانتیوس ، پدر کنستانتین اول [21] فرانک هایی را که در دهانه راین مستقر شده بودند، شکست داد. اینها به منطقه نزدیک توکساندریا منتقل شدند . [22] یومنیوس از کنستانتیوس به عنوان «کشته، اخراج، اسیر [و] ربودن» فرانک‌هایی که در آنجا ساکن شده بودند و دیگرانی را که از راین عبور کرده بودند، یاد می‌کند، و برای اولین بار از اصطلاح کشور‌های Franciae استفاده کرد. به نظر می رسد که اصطلاح فرانک در این دوره اول معنای وسیع تری داشته است، گاهی اوقات فریسی ساحلی را نیز در بر می گیرد . [23]

زندگی اورلیان ، که احتمالاً توسط Vopiscus نوشته شده است، اشاره می کند که در سال 328، مهاجمان فرانک توسط لژیون 6 مستقر در ماینتس دستگیر شدند . در نتیجه این حادثه 700 فرانک کشته و 300 نفر به بردگی فروخته شدند. [24] [25] تاخت و تاز فرانک ها بر رود راین به قدری مکرر شد که رومی ها برای کنترل آنها شروع به اسکان فرانک ها در مرزهای خود کردند.

جزئیات Tabula Peutingeriana که فرانسیا را در بالا نشان می دهد

به نظر می رسد که از فرانک ها در Tabula Peutingeriana ، اطلس جاده های رومی نام برده شده است . (این یک کپی قرن سیزدهم از یک سند قرن چهارم یا پنجم است که اطلاعات مربوط به قرن سوم را منعکس می کند.) چندین نام قبیله ای در دهانه رود راین نوشته شده است. یکی از اینها می گوید حموی; Quietpranci ، که عموماً اعتقاد بر این است که به معنای "چماوی هایی که فرانک هستند" است (با وجود حرف p). بالاتر از رودخانه، کلمه "Francia" به وضوح مشخص شده است، که نشان دهنده نام کشوری در ساحل روبروی Nijmegen و Xanten است .

سالیان

قبایل آلمانی در قرن پنجم

سالیان ها برای اولین بار توسط آمیانوس مارسلینوس نام برده شد ، که شکست جولیان از "اولین فرانک ها، کسانی که عرف آنها را سالیان نامیده است" در سال 358 توصیف کرد . fœderati در داخل امپراتوری، که از دلتای راین ماس به آنجا نقل مکان کرد. [28] [29] قرن پنجم Notitia Dignitatum گروهی از سربازان را به عنوان Salii فهرست می کند .

چند دهه بعد، فرانک‌ها در همان منطقه، احتمالاً سالیان‌ها، رودخانه شلدت را کنترل می‌کردند و ارتباط حمل‌ونقل به بریتانیا را در کانال انگلیسی مختل می‌کردند . اگرچه نیروهای رومی توانستند آنها را آرام کنند، اما نتوانستند فرانک ها را که همچنان به عنوان دزدان دریایی از آنها می ترسیدند بیرون راندند.

سالیان‌ها عموماً به‌عنوان پیشینیان فرانک‌ها در نظر گرفته می‌شوند که به سمت جنوب غربی به سمت فرانسه امروزی پیشروی کردند، که در نهایت توسط مرووینگ‌ها اداره شدند (به زیر مراجعه کنید). این به این دلیل است که وقتی سلسله مرووینگ قانون سالیان ( Lex Salica ) را منتشر کرد، در منطقه نوستری از رودخانه Liger ( Loire ) تا Silva Carbonaria ، پادشاهی غربی که توسط آنها در خارج از منطقه اصلی سکونتگاه فرانک ها تأسیس شد، اعمال شد. در قرن پنجم، فرانک‌ها تحت فرمان کلودیو به سرزمین‌های رومی در داخل و فراتر از « سیلوا کاربوناریا » یا «جنگل زغال‌سنگ» که از ناحیه والونیای غربی مدرن می‌گذرد، هل دادند . این جنگل مرز قلمروهای اولیه سالیان در شمال و منطقه رومی‌تر در جنوب در استان رومی بلژیکا سکوندا بود که اکنون در شمال فرانسه قرار دارد. کلودیو Tournai ، Artois ، Cambrai و تا رودخانه Somme را فتح کرد . کلودیو اغلب به عنوان اجداد سلسله مرووینگی در آینده دیده می شود. چیلدریک اول ، که به گفته گریگوری تورز از نوادگان مشهور کلودیو بود، بعدها به عنوان حاکم اداری بر بلژیکا سکوندای رومی و احتمالاً مناطق دیگر دیده شد. [30]

سوابق Childeric نشان می دهد که او همراه با نیروهای رومی در منطقه Loire، بسیار دور در جنوب، فعال بوده است. نوادگان او تا آنجا به گول رومی فرمانروایی کردند، و این پادشاهی فرانک نوستریا شد ، که اساس فرانسه قرون وسطایی خواهد بود. پسر چیلدریک کلوویس اول نیز کنترل پادشاهی های مستقل فرانک در شرق سیلوا کاربوناریا و بلژیکای دوم را به دست گرفت. این بعدها به پادشاهی فرانک استرالیا تبدیل شد ، جایی که قانون اولیه قانونی به عنوان "ریپواری" نامیده می شد.

ریپوری ها

محل تقریبی قبایل اصلی فرانک در قرن سوم

فرانک‌های راینلند که در نزدیکی امتداد رود راین از تقریباً ماینز تا دویسبورگ ، منطقه شهر کلن زندگی می‌کردند ، اغلب جدا از سالیان‌ها در نظر گرفته می‌شوند و گاهی اوقات در متون مدرن به عنوان فرانک‌های ریپورایی از آن یاد می‌شود. کیهان‌نگاری راونا نشان می‌دهد که فرانسیا رنسیس شامل سیویتاس‌های قدیمی Ubii ، در Germania II ( Germania Inferior )، اما همچنین بخش شمالی Germania I (Germania Superior)، از جمله Mainz بود . آنها مانند سالیان ها در سوابق رومی هم به عنوان مهاجمان و هم به عنوان مشارکت کنندگان در واحدهای نظامی ظاهر می شوند. برخلاف سالی‌ها، هیچ سابقه‌ای مبنی بر اینکه امپراتوری چه زمانی اقامت آنها را در داخل مرزهای خود به طور رسمی پذیرفت، وجود ندارد. آنها در نهایت موفق شدند شهر کلن را در دست بگیرند و به نظر می رسد در مقطعی نام Ripuarians را به خود اختصاص داده اند که ممکن است به معنای "مردم رودخانه" باشد. در هر صورت یک کد حقوقی مرووینگ Lex Ribuaria نامیده می شد ، اما احتمالاً در تمام سرزمین های قدیمی فرانک، از جمله مناطق اصلی سالیان، اعمال می شد.

جردنس در Getica خود از گروهی به نام «ریپاری» به عنوان کمک‌کنندگان فلاویوس آتیوس در نبرد شالونز در سال 451 و متمایز از «فرانسی» یاد می‌کند: «Hi enim affuerunt auxiliares: Franci، Sarmatae، Armoriciani، Liticiani، Burgundiones، ساکسون‌ها، ریپاری‌ها، اولیبریون‌ها  ...» [31] اما این ریپاری‌ها («رودخانه‌نشینان») امروزه به‌عنوان فرانک‌های ریپواری در نظر گرفته نمی‌شوند، بلکه یک واحد نظامی شناخته‌شده بر اساس رود رون هستند . [32]

بنابراین قلمرو Ripuarian در هر دو طرف راین به بخش مرکزی مرووینگ اتریش تبدیل شد . این دامنه شامل ژرمنیا زیرین رومی (بعدها Germania Secunda ) می‌شود که شامل سرزمین‌های اصلی سالیان و ریپوریایی می‌شود و تقریباً معادل لوتارینگیا زیرین قرون وسطی است. همچنین شامل Gallia Belgica Prima (تقریباً قرون وسطایی لوتارینگیا بالا) و زمین‌های دیگر در ساحل شرقی رود راین بود.

پادشاهی مرووینگ (481–751)

گردنبند قرن ششم تا هفتم از مهره های شیشه ای و سرامیکی با مهره آمیتیست مرکزی. گردنبندهای مشابهی در قبر زنان فرانک در راینلند یافت شده است.
نازک نی کمانی قرن ششمی که در شمال شرقی فرانسه و راینلند یافت شد. آنها توسط زنان نجیب فرانکی به صورت جفت در شانه یا به عنوان زیور کمربند می پوشیدند.

گرگوری تور (کتاب دوم) گزارش داد که پادشاهی‌های کوچک فرانک در قرن پنجم در اطراف کلن ، تورنای ، کامبری و جاهای دیگر وجود داشتند. پادشاهی مرووینگ ها در نهایت به دلیل ارتباطش با ساختارهای قدرت رومی در شمال گال، که ظاهراً نیروهای نظامی فرانک تا حدودی در آن ادغام شده بودند، بر سایرین تسلط یافت. در دهه‌های 450 و 460، چیلدریک اول ، فرانک سالیان، یکی از چندین رهبر نظامی بود که فرماندهی نیروهای رومی با وابستگی‌های قومی مختلف را در گول رومی (فرانسه تقریباً مدرن) برعهده داشت. چیلدریک و پسرش کلوویس اول به عنوان رقیب برای «پادشاهی» فرانک‌های مرتبط با نیروهای لوار روم، با رقابتی از سوی آگیدیوس رومی روبرو شدند (طبق گفته گریگوری تورز ، ایگیدیوس سلطنت فرانک‌ها را به مدت 8 سال در حالی که چیلدریک در تبعید بود بر عهده داشت. ). این نوع جدید پادشاهی، احتمالاً از آلاریک اول الهام گرفته شده است ، [33] نشان‌دهنده آغاز سلسله مرووینگی است که در قرن ششم موفق به فتح بیشتر گال شد و همچنین رهبری خود را بر تمام پادشاهی‌های فرانک در مرز راین برقرار کرد. ایگیدیوس در سال 464 یا 465 درگذشت. [34] چیلدریک و پسرش کلوویس اول هر دو به عنوان حاکمان استان روم بلژیکا سکوندا توسط رهبر معنوی آن در زمان کلوویس، سنت رمیگیوس ، توصیف شدند .

کلوویس بعداً در سال 486 یا 487 پسر آگیدیوس، سیاگریوس را شکست داد و سپس پادشاه فرانک، چاراریک را به زندان انداخت و اعدام کرد. چند سال بعد، او راگناچار ، پادشاه فرانک کامبری و برادرانش را کشت. پس از فتح پادشاهی Soissons و اخراج ویزیگوت ها از جنوب گال در نبرد Vouillé ، او هژمونی فرانک را بر بیشتر گال، به استثنای بورگوندی ، پروونس و بریتانی ، که در نهایت توسط جانشینان او جذب شد، برقرار کرد. در دهه 490، او تمام پادشاهی‌های فرانک را در غرب رودخانه ماس به جز فرانک‌های ریپورین فتح کرد و در موقعیتی قرار گرفت که شهر پاریس را پایتخت خود قرار دهد. او در سال 509 پس از فتح کلن، اولین پادشاه همه فرانک ها شد.

کلوویس اول قلمرو خود را بین چهار پسرش تقسیم کرد که برای شکست دادن بورگوندی در سال 534 متحد شدند. نزاع های داخلی در دوران سلطنت برادران سیگبرت اول و چیلپریک اول رخ داد که عمدتاً توسط رقابت ملکه های آنها، برونهیلدا و فردگوندا ، تقویت شد . در دوران سلطنت پسران و نوه هایشان ادامه یافت. سه پادشاهی فرعی متمایز پدید آمدند: استرالیا ، نوستریا و بورگوندی، که هر یک به طور مستقل توسعه یافتند و به دنبال اعمال نفوذ بر دیگران بودند. نفوذ قبیله آرنولفینگ استرالیا تضمین کرد که مرکز ثقل سیاسی در پادشاهی به تدریج به سمت شرق به راینلند منتقل شود.

قلمرو فرانک در سال 613 توسط کلوتر دوم ، پسر چیلپریک، که به اشرافش فرمان پاریس را در تلاش برای کاهش فساد و احیای مجدد اقتدار خود، اعطا کرد، دوباره متحد شد. به دنبال موفقیت‌های نظامی پسر و جانشینش داگوبرت اول ، قدرت سلطنتی در دوران سلسله‌ای از پادشاهان، که به طور سنتی به عنوان les rois fainéants شناخته می‌شدند، به سرعت کاهش یافت . پس از نبرد ترتری در سال 687، هر شهردار کاخ ، که قبلاً کارمند اصلی خاندان پادشاه بود، عملاً قدرت را در دست داشت تا اینکه در سال 751، با تأیید پاپ و اشراف، پپین کوتاه قد آخرین پادشاه مرووینگ، چیلدریک را خلع کرد. III و خود را تاج گذاری کرده بود. این امر سلسله جدیدی به نام کارولینگی ها را افتتاح کرد .

پادشاهی کارولینگ (751–987)

جنگجوی کارولینگی سوار بر اسب جنگی (قرن 8 - 10) با نیزه ، سپر گرد ، زنجیر و spangenhelm در تالار تاجگذاری تالار شهر آخن در ژوئن 2014 به مناسبت نمایشگاه "شارلمانی - قدرت، هنر، گنج"

اتحاد به دست آمده توسط مرووینگی ها تداوم آنچه را که به عنوان رنسانس کارولینژ شناخته می شود تضمین کرد . امپراتوری کارولینژ درگیر جنگ داخلی بود، اما ترکیب حکومت فرانک و مسیحیت رومی تضمین کرد که اساساً متحد شود. دولت و فرهنگ فرانک بسیار به هر حاکم و اهداف او بستگی داشت و بنابراین هر منطقه از امپراتوری به طور متفاوتی توسعه یافت. اگرچه اهداف یک فرمانروا به اتحاد سیاسی خانواده‌اش بستگی داشت، خانواده‌های پیشرو فرانسیا همان عقاید و ایده‌های اساسی حکومت را داشتند که هم ریشه رومی و هم ژرمنی داشت. [ نیازمند منبع ]

دولت فرانک تسلط خود را بر اکثریت اروپای غربی در پایان قرن هشتم مستحکم کرد و به امپراتوری کارولینژ تبدیل شد. با تاجگذاری فرمانروای آنها شارلمانی به عنوان امپراتور روم مقدس توسط پاپ لئو سوم در سال 800 پس از میلاد، او و جانشینانش به عنوان جانشینان قانونی امپراتوران روم غربی شناخته شدند . به این ترتیب، امپراتوری کارولینگ به تدریج در غرب به عنوان ادامه امپراتوری روم باستان دیده شد. این امپراتوری چندین کشور جانشین، از جمله فرانسه، امپراتوری مقدس روم و بورگوندی را به وجود آورد ، اگرچه هویت فرانک بیشتر از همه با فرانسه یکی بود.

پس از مرگ شارلمانی ، تنها پسر بالغ او که بازمانده بود، امپراتور و پادشاه لویی پارسا شد . با این حال، پس از مرگ لویی پارسا، طبق فرهنگ و قانون فرانک که تساوی میان همه وارثان مرد بالغ زنده را می طلبید، امپراتوری فرانک اکنون بین سه پسر لویی تقسیم شد.

نظامی

شرکت در ارتش روم

مردم ژرمن، از جمله آن قبایل در دلتای راین که بعداً به فرانک تبدیل شدند، از زمان ژولیوس سزار در ارتش روم خدمت می کردند . پس از فروپاشی حکومت روم در گول در دهه 260، ارتش تحت فرمان باتاویان ژرمنی Postumus شورش کردند و او را امپراتور اعلام کردند و سپس نظم را برقرار کردند. از آن زمان به بعد، سربازان ژرمنی در ارتش روم، به ویژه فرانک ها، از درجات ارتقا یافتند. چند دهه بعد، مناپیان کاروسیوس یک ایالت باتاوی-بریتانیایی را در خاک روم ایجاد کردند که توسط سربازان و مهاجمان فرانک حمایت می شد. سربازان فرانک مانند Magnentius ، Silvanus ، Ricomer و Bauto در اواسط قرن چهارم در ارتش روم سمت فرماندهی داشتند. از روایت آمیانوس مارسلینوس مشهود است که هر دو ارتش قبیله ای فرانک و آلامانی در امتداد خطوط رومی سازماندهی شده بودند.

پس از تهاجم کلودیو ، ارتش رومی در مرز راین به یک "فرانچایز" فرانک تبدیل شد و فرانک ها به نیروهای رومی مانند که توسط صنایع زرهی و تسلیحاتی شبیه رومی پشتیبانی می شدند، معروف بودند. این حداقل تا زمان پروکوپیوس محقق (حدود 500 - حدود 565)، بیش از یک قرن پس از انقراض امپراتوری روم غربی، که در توصیف Arborychoi سابق ، با ادغام با فرانک ها، و حفظ لژیونر خود نوشت، ادامه داشت. سازماندهی به سبک نیاکان خود در زمان رومیان. [35] فرانک ها تحت فرمان مرووینگ ها رسوم ژرمنی را با سازمان رومی و چندین نوآوری مهم تاکتیکی ادغام کردند. قبل از فتح گول، فرانک ها عمدتاً به عنوان یک قبیله می جنگیدند، مگر اینکه آنها بخشی از یک واحد نظامی رومی بودند که همراه با سایر واحدهای امپراتوری می جنگیدند.

شیوه های نظامی فرانک های اولیه

سنگ سوار هورنهاوزن نقش برجسته‌ای متعلق به قرن هفتم است که جنگجوی فرانکی سوار بر اسب را با سپر، شمشیر بلند و نیزه نشان می‌دهد.

منابع اولیه برای آداب و رسوم و تسلیحات نظامی فرانک ها آمیانوس مارسلینوس ، آگاتیاس و پروکوپیوس هستند که دو مورخ روم شرقی اخیر در مورد مداخله فرانک ها در جنگ گوتیک نوشته اند .

پروکوپیوس در سال 539 می گوید:

در این زمان فرانک ها با شنیدن اینکه گوت ها و رومیان هر دو از جنگ به شدت آسیب دیده اند ... سوگندها و معاهده های خود را برای لحظه فراموش کردند ... (زیرا این ملت در امور امانت خیانتکارترین در جهان است) آنها فوراً به تعداد صد هزار نفر به رهبری تئودبرت اول جمع شدند و به ایتالیا لشکر کشیدند: آنها سواره نظام کوچکی در اطراف رهبر خود داشتند و اینها تنها کسانی بودند که به نیزه مسلح بودند، در حالی که بقیه پیاده نظام بودند. نه کمان و نه نیزه، بلکه هر یک شمشیر و سپر و یک تبر به همراه داشتند. اکنون سر آهنی این سلاح از دو طرف ضخیم و بسیار تیز بود، در حالی که دسته چوبی آن بسیار کوتاه بود. و عادت دارند همیشه در اولین حمله این تبرها را به نشانه پرتاب کنند و بدین ترتیب سپر دشمن را بشکنند و مردان را بکشند. [36]

معاصر او، آگاتیاس، که نوشته های خود را بر اساس استعاره هایی که توسط پروکوپیوس گذاشته شده است، می گوید:

تجهیزات نظامی این قوم [فرانک ها] بسیار ساده است... آنها استفاده از کت و چوب را نمی دانند و اکثریت سر را بدون پوشش رها می کنند، فقط عده کمی کلاه ایمنی به سر می گذارند. سینه های خود را برهنه و پشت را تا کمر برهنه دارند، ران های خود را با چرم یا کتان می پوشانند. آنها جز در موارد بسیار نادری سوار بر اسب خدمت نمی کنند. پياده جنگيدن هم عادت و هم رسم ملي است و در اين امر تبحر دارند. در قسمت باسن شمشیر می بندند و در سمت چپ سپر آنها متصل است. آنها نه کمان دارند و نه تسمه، هیچ سلاح موشکی به جز تبر دو لبه و آنگون که اغلب استفاده می کنند، ندارند. آنگون ها نیزه هایی هستند که نه خیلی کوتاه هستند و نه خیلی بلند. در صورت لزوم می توان از آنها برای پرتاب مانند نیزه و همچنین در نبرد تن به تن استفاده کرد . [37]

در استراتژیکون ، که ظاهراً توسط امپراتور موریس نوشته شده است ، یا در زمان او، فرانک‌ها با لومباردها تحت عنوان مردمان «موی روشن» جمع می‌شوند.

اگر در عملیات سواره نظام به سختی تحت فشار قرار گیرند، با یک علامت از پیش تعیین شده پیاده می شوند و با پای پیاده صف می کشند. اگر چه تعداد کمی در برابر بسیاری از سوارکاران، آنها از مبارزه کوتاه نمی آیند. آنها مسلح به سپرها، نیزه ها و شمشیرهای کوتاهی هستند که از شانه هایشان آویزان شده است. آنها جنگیدن با پای پیاده و حمله سریع را ترجیح می دهند. [...] چه سواره و چه پیاده، تندخو و بی انضباط در کارند، گویی تنها مردم دنیا هستند که ترسو نیستند. [38]

در حالی که نقل قول های بالا به عنوان بیانیه ای از اقدامات نظامی ملت فرانک در قرن ششم استفاده شده است و حتی به کل دوره قبل از اصلاحات چارلز مارتل (اوایل قرن هشتم) پس از جنگ جهانی دوم تعمیم داده شده است. تاریخ نگاری بر ویژگی های موروثی رومی ارتش فرانک از تاریخ آغاز فتح گول تأکید کرده است. نویسندگان بیزانسی تناقضات و مشکلات متعددی ارائه می دهند. پروکوپیوس استفاده فرانک ها از نیزه را انکار می کند در حالی که آگاتیاس آن را یکی از سلاح های اصلی آنها می داند. آنها موافقند که فرانک ها عمدتاً پیاده نظام بودند، تبر می انداختند و شمشیر و سپر حمل می کردند. هر دو نویسنده همچنین با اقتدار نویسندگان گالی در یک دوره زمانی عمومی ( Sidonius Apollinaris و Gregory of Tours ) و شواهد باستان‌شناسی تناقض دارند. Lex Ribuaria ، کد حقوقی اوایل قرن هفتم راینلند یا فرانک‌های ریپوریایی، ارزش کالاهای مختلف را هنگام پرداخت یک نوع ورجیلد مشخص می‌کند. در حالی که یک نیزه و سپر فقط دو جامد ارزش داشت ، یک شمشیر و غلاف هفت، یک کلاه ایمنی شش و یک "تنه فلزی" دوازده ارزش داشت. [39] خراش ها و نوک پیکان ها در گورهای فرانک بسیار زیاد است، حتی اگر مورخان بیزانسی آنها را به فرانک ها اختصاص نداده باشند.

پیشانی کتاب Historia Francorum گریگوری

شواهد گرگوری و لکس سالیکا نشان می دهد که فرانک های اولیه قومی سواره نظام بوده اند. در واقع، برخی از مورخان مدرن این فرضیه را مطرح کرده‌اند که فرانک‌ها دارای تعداد زیادی اسب بودند که می‌توانستند از آن‌ها برای شخم زدن مزارع استفاده کنند و بنابراین از نظر فناوری کشاورزی نسبت به همسایگان خود پیشرفت کردند. Lex Ribuaria تصریح می کند که ارزش یک مادیان به اندازه یک گاو یا سپر و نیزه، دو جامد و یک اسب نر هفت یا همان شمشیر و غلاف بود، [39] که نشان می دهد اسب ها نسبتاً رایج بودند. شاید نویسندگان بیزانس اسب فرانک را نسبت به سواره نظام یونانی ناچیز می دانستند که احتمالاً درست است. [40]

ارتش مرووینگ

ترکیب و توسعه

تشکیلات نظامی فرانک بسیاری از مؤسسات رومی از قبل موجود در گول را در خود جای داد، به ویژه در طول و پس از فتوحات کلوویس اول در اواخر قرن پنجم و اوایل قرن ششم. استراتژی نظامی فرانک ها حول حفظ و تصرف مراکز مستحکم ( کاسترا ) می چرخید و به طور کلی این مراکز توسط پادگان های نظامی و لائتی که از فرزندان سربازان رومی با منشأ ژرمنی بودند، تحت قوانین فرانک وضعیتی شبه ملی اعطا می کردند. این نظامیان همچنان توسط تریبون ها فرماندهی می شدند. [41] در سراسر گول، نوادگان سربازان رومی به پوشیدن یونیفورم خود و انجام وظایف تشریفاتی خود ادامه دادند.

بلافاصله زیر پادشاه فرانک در سلسله مراتب نظامی ، لئودها ، پیروان قسم خورده او قرار داشتند، که عموماً «سربازان قدیمی» در خدمت دور از دربار بودند. [42] پادشاه یک محافظ زبده داشت به نام تراست . اعضای تراست اغلب در سنتانا ، شهرک‌های پادگانی که برای اهداف نظامی و پلیسی تأسیس شده بودند، خدمت می‌کردند. محافظ روزانه پادشاه از antrustiones (سربازان ارشدی که در خدمت سربازی اشراف بودند) و pueri (سربازان جوان و نه اشراف) تشکیل می شد. [43] همه مردان عالی رتبه دارای پوری بودند .

ارتش فرانک فقط از فرانک ها و گالو رومی ها تشکیل نمی شد، بلکه شامل ساکسون ها ، آلان ها ، طائف ها و آلمانی ها نیز بود . پس از فتح بورگوندی (534)، نهادهای نظامی سازمان یافته آن پادشاهی در قلمرو فرانک ها ادغام شدند. فرماندهی در میان آنها ارتش دائمی به فرماندهی پاتریسیان بورگوندی بود .

در اواخر قرن ششم، در خلال جنگ‌هایی که فردگوند و برونهیلدا برانگیختند ، پادشاهان مرووینگ عنصر جدیدی را وارد ارتش خود کردند: مالیات محلی . مالیات شامل همه مردان توانمند یک ناحیه بود که باید در هنگام فراخوان برای خدمت سربازی گزارش می دادند، مشابه خدمت اجباری . مالیات محلی فقط برای یک شهر و اطراف آن اعمال می شود. در ابتدا تنها در شهرهای خاصی در غرب گال، در نوستریا و آکیتن، پادشاهان حق یا قدرتی داشتند که مالیات را فراخوانی کنند. فرماندهان لشکرهای محلی همیشه با فرماندهان پادگان های شهری متفاوت بودند. غالباً اولی ها توسط شمارش نواحی فرماندهی می شدند. اتفاق بسیار نادرتر، مالیات عمومی بود که بر کل پادشاهی اعمال می‌شد و دهقانان ( فقیر و فرومایه ) را شامل می‌شد. همچنین می‌توان به دستور یک پادشاه در داخل دوک‌نشین‌های ساقه رانی که هنوز بت‌پرستان هستند، عوارض عمومی وضع کرد. ساکسون‌ها ، آلمانی‌ها و تورینگی‌ها همگی دارای نهاد مالیات بودند و پادشاهان فرانک می‌توانستند تا اواسط قرن هفتم، زمانی که دوک‌های پایه شروع به قطع روابط خود با سلطنت کردند، به مالیات‌های خود وابسته باشند . رادلف تورینگن در سال 640 مالیات را برای جنگ علیه سیگبرت سوم فراخواند .

به زودی مالیات محلی به استرالیا و مناطق کمتر رومی شده گال سرایت کرد. در سطح متوسط، پادشاهان شروع به فراخوانی مالیات های سرزمینی از مناطق استرالیا (که شهرهای اصلی منشا رومی نداشتند) کردند. تمام اشکال مالیات به تدریج ناپدید شد، اما در طول قرن هفتم پس از سلطنت داگوبرت اول . تحت به اصطلاح rois fainéants ، عوارض تا اواسط قرن در استرالیا و بعداً در بورگوندی و نوستریا ناپدید شد. تنها در آکیتن، که به سرعت از سلطنت مرکزی فرانک مستقل می‌شد، نهادهای نظامی پیچیده تا قرن هشتم ادامه یافت. در نیمه پایانی قرن هفتم و نیمه اول قرن هشتم در گول مرووینگ، بازیگران اصلی نظامی با گروه‌های پیروان مسلح خود به نام نگهبانان، به افراد غیر روحانی و بزرگان کلیسایی تبدیل شدند. جنبه‌های دیگر ارتش مرووینگ، که عمدتاً ریشه رومی داشتند یا ابداعات پادشاهان قدرتمند، تا قرن هشتم از صحنه محو شدند.

استراتژی، تاکتیک ها و تجهیزات

ارتش های مرووینگ از پوشش های پستی ، کلاه ایمنی، سپر ، نیزه ، شمشیر ، تیر و کمان و اسب های جنگی استفاده می کردند . تسلیحات ارتش های خصوصی شبیه تسلیحات نیروهای گالو-رومی در اواخر امپراتوری بود. یک عنصر قوی از سواره نظام آلانیک مستقر در آرموریکا بر سبک جنگی برتون ها تا قرن دوازدهم تأثیر گذاشت. عوارض شهری محلی می‌توانست به خوبی مسلح و حتی نصب شود، اما عوارض عمومی‌تر از فقرا و افراد فرودست تشکیل می‌شد که عمدتاً کشاورزان تجارت بودند و سلاح‌های ناکارآمد مانند ادوات کشاورزی حمل می‌کردند. مردم شرق راین –  فرانک ها، ساکسون ها و حتی وندها  – که گاهی برای خدمت فرا خوانده می شدند، زره های ابتدایی می پوشیدند و سلاح هایی مانند نیزه و تبر حمل می کردند . تعداد کمی از این مردان سوار شده بودند. [ نیازمند منبع ]

جامعه مرووینگ ماهیتی نظامی داشت. فرانک ها هر سال مارسفلد (اول مارس) جلسات سالیانه برگزار می کردند، زمانی که پادشاه و اشرافش در زمین های باز بزرگ جمع می شدند و اهداف خود را برای فصل مبارزات بعدی مشخص می کردند. این جلسات نمایش قدرت از جانب پادشاه و راهی برای حفظ وفاداری او در میان سربازانش بود. [44] پادشاهان مرووینگ در جنگ‌های داخلی خود بر نگهداری مکان‌های مستحکم و استفاده از موتورهای محاصره تمرکز کردند . در جنگ هایی که علیه دشمنان خارجی به راه انداخته می شد، هدف معمولاً به دست آوردن غنیمت یا اجرای خراج بود. تنها در سرزمین‌های ماورای رود راین، مرووینگی‌ها به دنبال گسترش کنترل سیاسی بر همسایگان خود بودند.

از نظر تاکتیکی، مرووینگ‌ها از رومی‌ها وام‌های زیادی گرفتند، به‌ویژه در مورد جنگ محاصره. تاکتیک های نبرد آنها بسیار انعطاف پذیر بود و برای پاسخگویی به شرایط خاص یک نبرد طراحی شده بود. تاکتیک دزدی بی پایان به کار گرفته شد. سواره نظام بخش بزرگی از ارتش را تشکیل داد [ نیازمند منبع ] ، اما نیروها به آسانی پیاده شدند تا با پای پیاده بجنگند. مرووینگی ها قادر به افزایش نیروهای دریایی بودند: لشکرکشی دریایی که توسط تئودریک اول علیه دانمارکی ها در سال 515 انجام شد شامل کشتی های ارزشمند اقیانوس و کشتی های رودخانه ای در لوار ، رون و راین بود .

فرهنگ

زبان

در یک بافت زبانی مدرن ، زبان فرانک های اولیه را به گونه های مختلف "فرانکی قدیم" یا "فرانکونی قدیم" می نامند و این اصطلاحات به زبان فرانک ها قبل از ظهور جابجایی همخوان آلمانی عالی اشاره دارد که بین سال 600 اتفاق افتاد. و 700 بعد از میلاد پس از این تغییر صامت، گویش فرانک از هم جدا می‌شود، به طوری که گویش‌هایی که به هلندی مدرن تبدیل می‌شوند ، تغییر صامت نمی‌یابند، در حالی که بقیه به درجات مختلف این کار را انجام می‌دهند . [45] در نتیجه، تمایز بین هلندی قدیم و فرانکی قدیم تا حد زیادی ناچیز است، با هلندی کهن (همچنین فرانکونی پایین قدیمی نیز نامیده می‌شود ) اصطلاحی است که برای تمایز بین انواع آسیب‌دیده و غیر متاثر پس از تغییر صامت دوم آلمانی فوق الذکر استفاده می‌شود. . [46]

به غیر از تعداد بسیار کمی از کتیبه‌های رونی که در قلمرو معاصر فرانک‌ها مانند کتیبه برگاکر یافت شده‌اند ، زبان فرانک مستقیماً تأیید نشده است . با این وجود، مقدار قابل توجهی از واژگان فرانک با بررسی وام واژه‌های ژرمنی اولیه موجود در فرانسوی باستان و همچنین از طریق بازسازی مقایسه‌ای از طریق هلندی بازسازی شده است . [47] [48] تأثیر فرانکی قدیم بر واژگان و واج‌شناسی گالو-رومی معاصر ، مدت‌هاست که بحث‌های علمی مطرح بوده است. [49] تصور می‌شود که تأثیر فرانک شامل نام‌گذاری‌های چهار جهت اصلی می‌شود: Nord "شمال"، sud "جنوب"، est "شرق" و ouest "غرب" و حداقل 1000 کلمه اصلی دیگر. [48]

اگرچه فرانک ها در نهایت تمام گال را فتح کردند ، ظاهراً گویشوران فرانکی به تعداد کافی فقط در شمال گال گسترش یافتند تا تأثیر زبانی داشته باشند. برای چندین قرن، شمال گال یک قلمرو دو زبانه ( لاتین مبتذل و فرانک) بود. زبان مورد استفاده در نوشتار، دولت و کلیسا لاتین بود. اوربان تی هولمز پیشنهاد کرده است که یک زبان ژرمنی به عنوان زبان دوم توسط مقامات دولتی در غرب استرالیا و شمال نوستریا تا اواخر دهه 850 ادامه یافت و این زبان به عنوان یک زبان گفتاری در طول قرن 10 از مناطقی که فقط امروزه فرانسوی صحبت می شود. [50]

قبایل ژرمنی که در عهد باستان متاخر فرانک نامیده می شدند با گروه بندی فرهنگی-زبانی ژرمنی وزر-راین / ایستوایونی مرتبط هستند . [51] [52] [53]

هنر و معماری

جامی از گنج گوردون
اوج معماری کارولینژ: کلیسای پالاتین در آخن ، آلمان.

هنر و معماری اولیه فرانک متعلق به مرحله ای است که به هنر دوره مهاجرت معروف است و آثار بسیار کمی از آن باقی مانده است. دوره متأخر هنر کارولینژی یا، به ویژه در معماری، پیش رومانسک نامیده می شود . معماری مرووینگی بسیار کمی حفظ شده است. به نظر می رسد قدیمی ترین کلیساها با چوب ساخته شده اند و نمونه های بزرگتر از نوع بازیلیکا هستند . کامل‌ترین نمونه باقی‌مانده، تعمیدگاهی در پواتیه ، ساختمانی با سه اپیس به سبک گالو-رومی است. تعدادی غسل تعمید کوچک در جنوب فرانسه دیده می شود : از آنجایی که این غسل تعمیدها از مد افتادند، به روز نشدند و متعاقباً به همان صورت باقی مانده اند.

جواهرات (مانند سنجاق سینه)، سلاح (از جمله شمشیر با دسته های تزئینی) و لباس (مانند شنل و صندل) در تعدادی از قبرها یافت شده است. گور ملکه آرگوند که در سال 1959 کشف شد و گنج گوردون که اندکی پس از سال 524 به انباشت سپرده شد، نمونه های قابل توجهی هستند. معدود نسخه‌های خطی تذهیب‌شده مرووینگی که باقی مانده‌اند، مانند کتاب مقدس گلاسیان ، حاوی تعداد زیادی نمایش‌های زئومورفیک هستند . این گونه اشیاء فرانکی نشان از استفاده بیشتر از سبک و نقوش اواخر باستان و مهارت و مهارت کمتری در طراحی و ساخت نسبت به آثار مشابه جزایر بریتانیا دارد . با این حال، آنقدر کمی باقی مانده است که ممکن است بهترین کیفیت کار از این دوره ارائه نشود. [54]

اشیاء تولید شده توسط مراکز اصلی رنسانس کارولینژی، که نشان دهنده دگرگونی نسبت به دوره قبل است، به مقدار بسیار بیشتری باقی مانده اند. این هنرها توسط شارلمانی با استفاده از هنرمندان وارداتی در مواقع ضروری مورد حمایت مالی و تشویق قرار گرفت و تحولات کارولینژی برای سیر آینده هنر غرب تعیین کننده بود . نسخ خطی تذهیب شده کارولینژی و پلاک های عاج، که به تعداد معقول باقی مانده اند، از نظر کیفیت به نسخه های قسطنطنیه نزدیک می شوند . بنای اصلی بازمانده از معماری کارولینژی ، کلیسای کوچک پالاتین در آخن است که اقتباسی چشمگیر و مطمئن از سن ویتاله، راونا است - جایی که برخی از ستون ها از آنجا آورده شده اند. بسیاری از ساختمان های مهم دیگر مانند صومعه های سنتولا یا سنت گال یا کلیسای جامع قدیمی کلن از زمان بازسازی وجود داشته اند. این سازه‌ها و مجموعه‌های بزرگ اغلب از برج‌ها استفاده می‌کردند. [55]

دین

بخش قابل توجهی از اشراف فرانک به سرعت از کلوویس در گرویدن به مسیحیت (کلیسای فرانک مرووینگ ها) پیروی کردند. تبدیل همه افراد تحت حکومت فرانک ها مستلزم زمان و تلاش قابل توجهی بود.

بت پرستی

نقاشی زنبورها یا مگس های طلایی که در مقبره چیلدریک اول کشف شد

پژواک بت پرستی فرانک را می توان در منابع اولیه یافت، اما معنای آنها همیشه روشن نیست. تفاسیر محققان مدرن بسیار متفاوت است، اما این احتمال وجود دارد که بت پرستی فرانک در بیشتر ویژگی های دیگر انواع بت پرستی ژرمنی مشترک باشد . اساطیر فرانک ها احتمالاً نوعی شرک ژرمنی بوده است . به شدت تشریفاتی بود. بسیاری از فعالیت‌های روزانه حول محور خدایان متعدد، که مهمترین آنها ممکن است Quinotaur باشد ، خدای آب بوده است که مرووینگی‌ها شهرت دارند که اجداد خود را از او گرفته‌اند. [56] بیشتر خدایان آنها با مراکز مذهبی محلی مرتبط بودند و شخصیت و قدرت مقدس آنها با مناطق خاصی مرتبط بود، که در خارج از آنها نه پرستش می شد و نه از آنها می ترسیدند. بیشتر خدایان بر خلاف خدای مسیحیت، «دنیوی» بودند، دارای شکل بودند و با اشیاء خاصی ارتباط داشتند. [57]

بت پرستی فرانک در محل دفن چیلدریک اول مشاهده شده است، جایی که جسد پادشاه پوشیده از پارچه ای که با زنبورهای متعدد تزئین شده بود پیدا شد. احتمالاً ارتباطی با زنبورها به سلاح سنتی فرانک، انگون (به معنی نیش زدن) از سر نیزه متمایز آن وجود دارد. این امکان وجود دارد که fleur-de-lis از آنگون گرفته شده باشد.

مسیحیت

برخی از فرانک ها، مانند سیلوانوس غاصب قرن چهارم ، در اوایل به مسیحیت گرویدند. در سال 496، کلوویس اول، که در سال 493 با یک کاتولیک بورگوندی به نام کلوتیلدا ازدواج کرده بود، پس از پیروزی قاطع بر آلمانیان در نبرد تولبیاک ، توسط سنت رمی غسل تعمید یافت . به گفته گریگوری تورز، بیش از سه هزار سرباز او با او غسل تعمید گرفتند. [58] تغییر مذهب کلوویس تأثیر عمیقی بر روند تاریخ اروپا داشت، زیرا در آن زمان فرانک ها تنها قبیله اصلی ژرمنی مسیحی شده بودند که اشراف عمدتاً آریایی نداشتند و این منجر به یک رابطه طبیعی دوستانه بین کلیسای کاتولیک و کلیسای کاتولیک شد. فرانک های قدرتمند

اگرچه بسیاری از اشراف فرانک به سرعت از کلوویس در گرویدن به مسیحیت پیروی کردند، اما تغییر دین همه رعایای او تنها پس از تلاش قابل توجه و در برخی مناطق، طی مدت بیش از دو قرن انجام شد. [59] کرونیکل سنت دنیس نقل می کند که پس از تغییر دین کلوویس، تعدادی از مشرکان که از این چرخش وقایع ناراضی بودند، در اطراف راگناچار که نقش مهمی در به قدرت رسیدن اولیه کلوویس ایفا کرده بود، تجمع کردند. اگرچه متن در مورد بهانه دقیق نامشخص است، کلوویس راگناچار را اعدام کرد. [60] بخش‌به‌منطقه بر بخش‌های مقاومت غلبه شد، عمدتاً به دلیل کار شبکه‌ای از صومعه‌ها در حال گسترش. [61]

مراسم مقدس گلاسیان , ج. 750

کلیسای مرووینگ توسط نیروهای داخلی و خارجی شکل گرفت. باید با یک سلسله مراتب تثبیت شده گالو-رومی که در برابر تغییرات فرهنگ خود مقاومت می کرد، احساسات بت پرستی را مسیحی می کرد و بیان آنها را سرکوب می کرد، پایه الهیات جدیدی را برای اشکال سلطنت مرووینگی که عمیقاً در سنت آلمانی بت پرستی ریشه داشت و با ایرلندی ها و انگلیسی ها سازگار بود، فراهم می کرد. فعالیت های میسیونری ساکسون و الزامات پاپ. [62] اصلاحات کارولینژی در رهبانیت و روابط کلیسا و دولت نقطه اوج کلیسای فرانک بود.

نخبگان مرووینگ که به طور فزاینده ثروتمند می شدند، صومعه های زیادی از جمله میسیونر ایرلندی کلمبانوس را وقف کردند . قرن‌های پنجم، ششم و هفتم شاهد دو موج بزرگ هرمیتیسم در جهان فرانک بود که منجر به قانون‌گذاری شد که همه راهبان و گوشه‌نشینان از قانون سنت بندیکت پیروی می‌کردند . [63] کلیسا گاهی با پادشاهان مرووینگی که ادعای حکومتشان به عرفان تبار سلطنتی بستگی داشت و تمایل به بازگشت به تعدد زوجات اجداد بت پرست خود داشتند، روابط ناخوشایندی داشت. روم فرانک ها را تشویق کرد که آهسته آهسته آیین گالیکان را با آیین رومی جایگزین کنند .

قوانین

مانند سایر مردم ژرمن، قوانین فرانک ها توسط "راچیمبورگ ها" که مشابه قوانین گویندگان اسکاندیناوی بودند ، حفظ شدند . [64] در قرن ششم، زمانی که این قوانین برای اولین بار به صورت مکتوب ظاهر شدند، دو بخش حقوقی اساسی وجود داشت: فرانک‌های سالین تابع قانون سالیک و فرانک‌های ریپورایی به قانون ریپورین بودند . گالو رومی ها در جنوب رودخانه لوار و روحانیون تابع قوانین سنتی روم باقی ماندند . [65] قانون آلمان به طور عمده به حمایت از افراد و کمتر به حفاظت از منافع دولت توجه داشت. به گفته میشل روش، "قضات فرانسوی به همان اندازه که قضات رومی به پرونده هایی که مسئولیت مالی Curiales یا اعضای شورای شهر را شامل می شود، به پرونده ای که مربوط به دزدی سگ می شود توجه می کردند ." [66]

صلیبیون و دیگر اروپاییان غربی به عنوان "فرانک"

امپراتوری کارولینگ (سبز) در سال 814

اصطلاح فرانک توسط بسیاری از همسایگان ارتدوکس شرقی و مسلمان مسیحیت لاتین قرون وسطی (و فراتر از آن، مانند آسیا) به عنوان مترادف کلی برای اروپایی از غرب و مرکز اروپا استفاده شده است ، مناطقی که از آیین های لاتین مسیحیت پیروی می کردند. اقتدار پاپ در رم . [67] اصطلاح دیگری با کاربرد مشابه، لاتین ها بود .

مسیحیان پیرو آداب لاتین در مدیترانه شرقی در این دوره، بدون توجه به کشور اصلی آنها، فرانک یا لاتین نامیده می شدند ، در حالی که کلمات Rhomaios و Rumi ("رومی") برای مسیحیان ارتدوکس استفاده می شد. در تعدادی از جزایر یونان، کاتولیک‌ها هنوز به عنوان Φράγκοι ( فرانگوی ) یا «فرانک‌ها» شناخته می‌شوند، به عنوان مثال در سیروس ، جایی که آنها را Φραγκοσυριανοί ( Frangosyrianoi ) می‌نامند. دوره حکومت صلیبی ها در سرزمین های یونان تا به امروز به نام فرانککراتیا ("حکومت فرانک ها") شناخته می شود.

زبان مدیترانه‌ای لینگوا فرانکا (یا «زبان فرانسوی») زبانی بود که برای اولین بار توسط مسیحیان و مسلمانان اروپایی قرن یازدهم در بنادر مدیترانه صحبت می‌شد و تا قرن نوزدهم مورد استفاده قرار می‌گرفت.

اصطلاح فرانگستان ("سرزمین فرانک ها") توسط مسلمانان برای اشاره به اروپای مسیحی استفاده می شد و معمولاً طی چندین قرن در ایبریا ، شمال آفریقا و خاورمیانه استفاده می شد . سلسله‌های ترک ایرانی با گسترش این زبان این واژه را در سراسر ایران و هند به کار بردند و رواج دادند. در طول امپراتوری مغول در قرن‌های 13 تا 14، مغول‌ها از اصطلاح «فرانک» برای نام‌گذاری اروپایی‌ها استفاده می‌کردند، [68] و این کاربرد تا زمان مغول‌ها در هند به شکل کلمه firangi ادامه یافت . [69]

چینی ها در دهه 1520 در نبرد تونمن و نبرد شیکاوان ، پرتغالی ها را فولانجی佛郎機 ("فرانک ها") نامیدند . برخی دیگر از گونه های چینی ماندارین این کاراکترها را به صورت فاه لان کی تلفظ می کردند.

در زمان سلطنت چینگتی ( ژنگده ) (1506)، خارجی‌هایی از غرب به نام فه‌لان‌کی (یا فرانک‌ها) که می‌گفتند خراج می‌گیرند ، ناگهان وارد بوگ شدند و با اسلحه‌های بسیار بلند خود محل را دور و نزدیک به لرزه درآوردند. . این در دادگاه گزارش شد و دستوری صادر شد که بلافاصله آنها را دور کرده و تجارت را متوقف کنند.

-  ساموئل ولز ویلیامز، پادشاهی میانه: بررسی جغرافیا، دولت، آموزش، زندگی اجتماعی، هنر، مذهب، و غیره. از امپراتوری چین و ساکنان آن، 2 جلد. (وایلی و پاتنام، 1848).

نمونه هایی از کلمات مشتق شده عبارتند از:

در کاربرد تایلندی، این کلمه می تواند به هر فرد اروپایی اشاره کند. هنگامی که حضور سربازان آمریکایی در طول جنگ ویتنام باعث شد مردم تایلند با آمریکایی های آفریقایی تبار در تماس باشند، آنها (و به طور کلی مردم آفریقایی تبار) سد فرنگ ("فرنگ سیاه"، ฝรั่งดำ ) نامیده شدند . چنین کلماتی گاهی اوقات به چیزها، گیاهان یا موجودات معرفی شده توسط اروپایی ها/فرانک ها نیز اشاره می کنند. به عنوان مثال، در خمر، môn barang ، به معنای واقعی کلمه "مرغ فرانسوی" به بوقلمون اشاره دارد و در تایلندی، Farang هم برای اروپایی ها و هم برای میوه گواوا است که توسط بازرگانان پرتغالی بیش از 400 سال پیش معرفی شده است. در اسرائیل معاصر، کلمه ییدیش [ نیاز به نقل از ] פרענק ( فرنک ) با یک توسعه ریشه‌شناختی کنجکاو، به یهودیان میزراهی در عبری مدرن اشاره می‌کند و بار معنایی تحقیرآمیز قوی دارد. [76]

برخی از زبان شناسان (از جمله دکتر یان تنت و پل گراگیتی) پیشنهاد کرده اند که اصطلاح ساموایی و عمومی پلینزی برای اروپاییان، Palagi (تلفظ Puh-LANG-ee) یا Papalagi ، نیز ممکن است هم خانواده باشد، احتمالاً یک اصطلاح قرضی که با تماس اولیه جمع آوری شده است. بین جزیره نشینان اقیانوس آرام و مالایی ها. [77]

همچنین ببینید

مراجع

  1. ↑ «فرانک | افراد، تعریف و نقشه‌ها». بریتانیکا ​بازیابی شده در 2023-08-12 .
  2. ↑ آنجلیکی لایو ؛ هنری پی مگوایر (1992). بیزانس: تمدن جهانی دامبارتون اوکس. ص 62. شابک 978-0-88402-200-8.
  3. ↑ ریچارد دبلیو. بولیت؛ و همکاران (2011). زمین و مردمان آن. Cengage Learning. ص 333. شابک 978-0-495-91310-8.
  4. ↑ جانت ال نلسون (2003). دنیای فرانکیست. Continuum International. ص xiii. شابک 978-1-85285-105-7.
  5. ^ پری 1857، ص. 42.
  6. ^ مثال‌ها: "فرانک". فرهنگ لغت میراث آمریکایی "صادق". سومین دیکشنری بین المللی جدید وبستر .و غیره.
  7. ↑ رابرت کی بارنهارت، ویرایش. واژه نامه ریشه شناسی بارنهارت (برونکس، نیویورک: HW Wilson، 1988)، 406.
  8. ↑ موری، الکساندر کالاندر (2000). از گول رومی تا مرووینگ: یک خواننده . Broadview Press. ص 1. ریشه‌شناسی «فرانسی» نامشخص است («خشن‌ها» توضیح مورد علاقه است)، اما نام بدون شک منشأ ژرمنی دارد.
  9. ^ Panegyric on Constantine, xi.
  10. ^ هوورث 1884، ص. 217.
  11. ^ پری 1857، ص. 43.
  12. ^ جیمز 1988، ص. 187.
  13. ↑ ویکهام، کریس (2010) [2009]. میراث روم: روشن کردن قرون تاریک 400-1000 . پنگوئن تاریخ اروپا، 2. کتاب پنگوئن. ص 123. شابک 978-0-670-02098-0.
  14. ^ ab Geary 1988, p. 77.
  15. ↑ Geary 1988، صفحات 77-78.
  16. ↑ کروش، برونو (ویرایشگر) Liber Historicae Francorum . دوشنبه جوانه. تاریخچه، اسکریپت. Rr. مروینگ. II, 215-238, Hanover, 1888. همچنین رجوع کنید به fr:Liber Historiae Francorum
  17. ↑ Dörler 2013، صفحات 25-32.
  18. ↑ Liber Historiae Francorum.
  19. ↑ ویلیامز، 50–51.
  20. ↑ بارنز، کنستانتین و اوزبیوس ، ۷.
  21. ↑ مک گیلیورای نیکول، دونالد؛ متیوز، جی اف "کنستانتین اول". دایره المعارف بریتانیکا . بازبینی شده در 10 نوامبر 2017 .
  22. ^ هوورث 1884، صفحات 215-216
  23. ^ لنتینگ؛ ون در پلیخت (2010). "De 14C-chronologie van de Nederlandse Pre-en Protohistorie VI: Romeinse tijd en Merovingische periode, deel A: historische bronnen en chronologische schema's". Palaeohistoria . 51/52: 67. شابک 9789077922736.
  24. ^ از آنجایی که گالیکانا ششم تنها از این اثر شناخته شده است، وجود آن در کنار اصالت اثر گاهی مورد تردید قرار می گیرد. با این حال، این سوال بی پاسخ می ماند: وام دهنده، جونا. "Legio VI Gallicana". Livius.org. بایگانی شده از نسخه اصلی در 2012-10-14 . بازیابی شده در 2020-03-26 .
  25. ^ هوورث 1884، ص. 213.
  26. ↑ Res Gestae ، XVII.8.
  27. ↑ لاتین، petit primos omnium Francos، eos videlicet quos consuetudo Salios appellavit کمی مبهم است، و در نتیجه تعبیری به وجود می‌آید که «اول از همه علیه فرانک‌ها اقدام کرد...» با «اول» به‌طور نادرست به‌عنوان صفت به‌جای قید ارائه شده است. همانطور که مطرح است، سالیان ها اولین فرانک ها هستند. اگر قید در نظر گرفته شده باشد، فرانک ها سالیان هستند.
  28. ^ Previté-Orton . The Shorter Cambridge Medieval History، جلد. من ​ص 51-52.
  29. ^ Pfister 1911, p. 296.
  30. ↑ گرگوری تورز ظاهراً نسبت به ارتباط چیلدریک با کلودیو شک داشت و فقط می گوید که برخی می گویند چنین ارتباطی وجود داشته است. اسقف رمیگیوس، رهبر کلیسای همان استان، در مورد بلژیکا سکوندا ، که کلودیو ابتدا آن را برای فرانک ها فتح کرده بود، در نامه ای به پسر چیلدریک، کلوویس، اظهار داشت که «خبر بزرگی به ما رسیده است که شما اداره بلژیکا را به دست گرفته اید. جای تعجب نیست که شما مانند والدین خود باشید. (Epistolae Austriacae، ترجمه AC Murray، و به نقل از موری "از رومی تا مرووینگ گال" ص 260). این معمولاً به این معنا تفسیر می شود که چیلدریک نیز این مدیریت را داشته است. (به عنوان مثال به وود "پادشاهی مرووینگ" ص 41 مراجعه کنید.) هم متن گرگوری و هم نامه رمیگیوس به اشرافیت مادر کلوویس هنگام بحث در مورد ارتباط او با این منطقه اشاره می کنند.
  31. ↑ بند 191.
  32. ↑ غیر «دی فرانکن»، ص. 85: "Heute dürfte feststehen, dass es sich dabei um römische Einheiten handelt; die in der Gallia riparensis , einem Militärbezirk im Rhônegebiet, stationiert waren, der in der Notitia dignitatum bezeugt ist."
  33. ^ هالسال (2007، ص 267)
  34. ^ جیمز (1988، ص 70)
  35. ↑ هلموت ریمیتز (2015). تاریخ، هویت فرانک و چارچوب قومیت غربی، 550-850 . انتشارات دانشگاه کمبریج صص 79-80. شابک 9781107032330.
  36. ↑ Procopius HW ، VI، xxv، 1ff، به نقل از Bachrach (1970)، 436.
  37. ↑ Agathias, Hist ., II, 5, به نقل از Bachrach (1970), 436-437.
  38. ^ استراتژی موریس. کتاب راهبرد نظامی بیزانس. ترجمه دنیس، جورج تی. 119.
  39. ^ اب جیمز، ادوارد، فرانک ها . آکسفورد؛ بلک ول 1988، ص. 211
  40. ↑ Bachrach (1970)، 440.
  41. ↑ Bernard S. Bachrach (1972). سازمان نظامی مرووینگ، 481-751 . انتشارات دانشگاه مینه سوتا. صص 79-80. شابک 9780816657001.
  42. ^ هالسال، گای. جنگ و جامعه در غرب بربر، 450-900 (لندن: راتلج، 2003)، ص. 48
  43. ^ هالسال، ص 48-49
  44. ^ هالسال، ص. 43
  45. ↑ Rheinischer Fächer – Karte des Landschaftsverband Rheinland "LVR Alltagskultur im Rheinland". بایگانی شده از نسخه اصلی در 15 فوریه 2009 . بازبینی شده در 23 اکتبر 2017 .
  46. ↑ B. Mees، "کتیبه Bergakker و آغاز زبان هلندی"، در: Amsterdamer beiträge zur älteren Germanistik: Band 56-2002 ، ویرایش شده توسط Erika Langbroek، Annelies Roeleveld، Paula Vermeyden، Arend Quak، منتشر شده توسط Rodopi22، ISB0 9789042015791 
  47. ↑ ون در هورست، جوپ (2000). Korte geschiedenis van de Nederlandse taal (Kort en goed) (به هلندی). دن هاگ: Sdu. ص 42. شابک 90-5797-071-6.
  48. ^ ab "زبان های عاشقانه | توضیحات، منشأ، ویژگی ها، نقشه، و حقایق". دایره المعارف بریتانیکا . 21 ژوئیه 2023.
  49. ↑ Noske 2007, p. 1.
  50. ↑ UT Holmes ، AH Schutz (1938)، تاریخچه زبان فرانسه ، ص. 29, Biblo & Tannen Publishers, ISBN 0-8196-0191-8 
  51. ^ RL Stockman: Low German, University of Michigan, 1998, p. 46.
  52. ↑ K. Reynolds Brown: Guide to Provincial Roman and Barbarian Metalwork and Jewelry in the Metropolitan Museum of Art, Metropolitan Museum of Art, 1981, p. 10.
  53. ↑ H. Schutz: ابزار، سلاح و زیور آلات: فرهنگ مادی آلمانی در اروپای مرکزی پیش از کارولینژی، 400-750. بریل، 2001، ص. 42.
  54. ↑ اتو پخت، روشنایی کتاب در قرون وسطی (ترنس fr آلمانی)، 1986، انتشارات هاروی میلر، لندن، ISBN 0-19-921060-8 
  55. ↑ ادوارد سندیکوس؛ هنر مسیحیت اولیه ؛ صص 164–174; برنز و اوتس، لندن، 1962
  56. ^ شوتز، 152.
  57. ↑ گرگوری تور ، در تاریخ فرانک ها می گوید: «حالا به نظر می رسد این قوم همیشه به پرستش بت پرستی معتاد بوده اند، و خدا را نمی شناسند، اما خود را از جنگل ها و آب ها، از پرندگان و جانوران به تصویر می کشند. و از دیگر عناصر نیز عادت داشتند که اینها را به عنوان خدا بپرستند و برای آنها قربانی کنند. (Gregory of Tours, History of the Franks , Book I.10 بایگانی شده 14-08-2014 در Wayback Machine )
  58. ^ گریگوری تور . "کتاب دوم، 31". تاریخ فرانک ها . بایگانی شده از نسخه اصلی در 2014-08-14 . بازیابی شده در 2007-07-20 .
  59. ↑ Sönke Lorenz (2001)، Missionierung، Krisen und Reformen: Die Christianisierung von der Spätantike bis in Karolingische Zeit in Die Alemannen ، اشتوتگارت: Theiss; شابک 3-8062-1535-9 ; صص 441-446 
  60. ↑ The Chronicle of St. Denis , I.18–19, 23 بایگانی شده 25-11-2009 در ماشین راه برگشت
  61. ↑ لورنز (2001:442)
  62. ↑ JM Wallace-Hadrill این مناطق را در کلیسای فرانک (تاریخ کلیسای مسیحی آکسفورد؛ آکسفورد: انتشارات کلارندون) 1983 پوشش می دهد.
  63. ↑ میشل روش، ۴۳۵–۴۳۶.
  64. ↑ میشل روش، ۴۲۱.
  65. ↑ میشل روش، ۴۲۱–۴۲۲.
  66. ↑ میشل روش، ۴۲۲–۴۲۳
  67. ↑ کونیگ، دانیل جی، دیدگاه های عربی-اسلامی غرب لاتین. ردیابی ظهور اروپای غربی قرون وسطی، آکسفورد: OUP، 2015، فصل. 6، ص. 289-230. [ صفحه مورد نیاز ]
  68. ↑ ایگور د راچویلتس – ترکان در چین تحت فرمان مغول ها، در: چین در میان برابران: پادشاهی میانه و همسایگانش، قرن های 10 تا 14، ص. 281
  69. ↑ Nandini Das – Courting India، ص. 107
  70. ↑ «FİRƏNG». Azərbaycan dilinin izahlı lüğəti [ فرهنگ توضیحی زبان آذربایجانی ] (به آذربایجانی). بایگانی شده از نسخه اصلی در 15 اوت 2020 . بازبینی شده در 15 اوت 2020 – از طریق اوباستان. Danışıq dilində "fransız" mənasında işlədilir.
  71. ↑ رشید الدین فضل الله، به نقل از Karl Jahn (ed.) Histoire Universelle de Rasid-Din Fadl Allah Abul=Khair: I. Histoire des Francs (Texte Persan avec traduction et annotations), Leiden, EJ Brill, 1951. (منبع: م. آشتیانی)
  72. ↑ کامولودین عبدالله اف؛ شهرام اکبرزهه (1389). فرهنگ لغت تاریخی تاجیکستان. مترسک پرس. ص 129–. شابک 978-0-8108-6061-2.
  73. ↑ فرهنگ لغت میانمار-انگلیسی. کمیسیون زبان میانمار 1996. شابک 1-881265-47-1.
  74. ↑ اندیمیون پورتر ویلکینسون (2000). تاریخچه چینی: یک راهنما. مرکز آسیا دانشگاه هاروارد ص 730–. شابک 978-0-674-00249-4.
  75. ↑ پارک، هیونهی (2012). نقشه برداری از جهان چین و اسلام: تبادل بین فرهنگی در آسیای پیشامدرن. انتشارات دانشگاه کمبریج ص 95–. شابک 978-1-107-01868-6.
  76. ↑ Batya Shimony (2011) On “Holocaust Envy” in Mizrahi Literature, Dapim: Studies on the Holocaust, 25:1, 239–271, doi :10.1080/23256249.2011.10744411. ص 241: " فرنک [اصطلاح عامیانه تحقیرآمیز برای میزراحی]"
  77. ↑ Tent, J., and Geraghty, P., (2001) "Esploding sky or exploded myth? The origin of Papalagi", Journal of the Polynesian Society , 110, 2: pp. 171-214.

منابع

منابع اولیه

منابع ثانویه

در ادامه مطلب

لینک های خارجی

در ویکی‌انبار رسانه‌هایی مربوط به مردم فرانک وجود دارد .
ویکی‌نبشته دارای متن مقاله ۱۹۱۱ دایره‌المعارف بریتانیکا « فرانکس » است.