جنگ ائتلاف چهارم ( به فرانسوی : Guerre de la Quatrième Coalition ) جنگی بود که بین 1806 تا 1807 دربرگرفت که شاهد نبرد یک ائتلاف چند ملیتی علیه امپراتوری فرانسه ناپلئون بود که متعاقباً شکست خورد. شرکای اصلی ائتلاف پروس و روسیه با زاکسن ، سوئد و بریتانیای کبیر نیز مشارکت داشتند. به استثنای پروس، برخی از اعضای ائتلاف قبلاً به عنوان بخشی از ائتلاف سوم با فرانسه می جنگیدند و هیچ دوره میانجی صلح عمومی وجود نداشت. در 9 اکتبر 1806، پروس به دلیل ترس از افزایش قدرت فرانسه پس از شکست اتریش و تأسیس کنفدراسیون راین تحت حمایت فرانسه ، علاوه بر اطلاع از برنامه های فرانسه برای واگذاری پروس، به فرانسه اعلام جنگ کرد و به ائتلافی تازه پیوست. در ازای صلح، هانوفر را به بریتانیا خواست . پروس و روسیه برای لشکرکشی تازه با فرانسه بسیج شدند و نیروها را در ساکسونی جمع کردند. [4]
ناپلئون قاطعانه پروس‌ها را در یک لشکرکشی سریع شکست داد که در نبرد ینا - اورستت در 14 اکتبر 1806 به اوج رسید . آنها سپس تا پروس شرقی ، لهستان و مرز روسیه پیشروی کردند، جایی که در نبرد ایلائو در 7 تا 8 فوریه 1807 ، در نبردی بی نتیجه با روس ها جنگیدند. پیشروی ناپلئون در مرز روسیه به طور خلاصه در طول بهار بررسی شد. او ارتش خود را با تدارکات تازه احیا کرد. نیروهای روسی سرانجام توسط فرانسوی ها در نبرد فریدلند در 14 ژوئن 1807 سرکوب شدند و سه روز بعد روسیه درخواست آتش بس کرد. [6]
از طریق معاهدات تیلسیت در ژوئیه 1807، فرانسه با روسیه صلح کرد، روسیه با پیوستن به سیستم قاره موافقت کرد . با این حال، این معاهده به ویژه در مورد پروس سخت بود، زیرا ناپلئون خواستار بخش اعظمی از قلمرو پروس در امتداد راین تحتانی در غرب البه و در بخشی از مشترک المنافع سابق لهستان-لیتوانی بود . به ترتیب، این تصاحب در پادشاهی جدید وستفالیا ، به رهبری برادرش ژروم بناپارت و در دوک نشین جدید ورشو ، یک ایالت مشتری لهستان ، که توسط متحد جدیدش، پادشاه ساکسونی اداره می شد ، ادغام شد . در پایان جنگ، صلح در قاره اروپا با ناپلئون به عنوان ارباب تقریباً تمام اروپای غربی و مرکزی قاره به جز اسپانیا ، پرتغال ، اتریش و چندین کشور کوچکتر دیگر برقرار شد.
با وجود پایان یافتن ائتلاف چهارم، بریتانیا همچنان در حال جنگ با فرانسه بود. بعداً در سال 1807، زمانی که ناپلئون تصمیم گرفت به پرتغال حمله کند تا پرتغال را مجبور کند به سیستم قاره ای بپیوندد، جنگ به اروپای قاره ای بازگشت . یک نیروی مشترک فرانسوی-اسپانیایی به پرتغال متحد بریتانیا حمله کرد و جنگ شبه جزیره را آغاز کرد که در آن ناپلئون نیز به اسپانیا حمله کرد. زمانی که اتریش مجدداً در سال 1809 به جنگ ملحق شد، ائتلاف پنجم دیگری تشکیل خواهد شد.
ائتلاف چهارم (1806-1807) از بریتانیای کبیر، پروس، روسیه، زاکسن و سوئد در عرض چند ماه پس از فروپاشی ائتلاف قبلی علیه فرانسه تشکیل شد. ناپلئون پس از پیروزی در نبرد آسترلیتز و متعاقب آن سقوط ائتلاف سوم ، مشتاقانه منتظر دستیابی به یک صلح عمومی در اروپا بود، به ویژه با دو مخالف اصلی باقی مانده خود، بریتانیا و روسیه. در همین حال، او با پیشنهاد یک اتحاد آزمایشی، تلاش کرد تا پروس را از نفوذ این دو قدرت منزوی کند و در عین حال تلاش کرد نفوذ سیاسی و نظامی پروس را در میان ایالات آلمان مهار کند. [ نیازمند منبع ]
با وجود مرگ ویلیام پیت در ژانویه 1806، بریتانیا و دولت جدید ویگ همچنان متعهد به کنترل قدرت رو به رشد فرانسه بودند. مذاکرات صلح بین دو کشور در اوایل سال جدید به دلیل مسائل حل نشده هنوز که منجر به فروپاشی صلح آمیان شده بود، بی نتیجه ماند . یکی از موارد اختلاف، سرنوشت هانوفر بود ، یک ایالت آلمان در اتحاد شخصی با سلطنت بریتانیا که از سال 1803 توسط فرانسه اشغال شده بود. اختلاف بر سر این ایالت در نهایت تبدیل به یک پرونده برای بریتانیا و پروس علیه فرانسه شد. این موضوع همچنین سوئد را به جنگ کشاند که نیروهایش به عنوان بخشی از تلاش برای آزادسازی هانوفر در طول جنگ ائتلاف قبلی در آنجا مستقر شده بودند. پس از خروج نیروهای فرانسوی از نیروهای سوئدی در آوریل 1806، مسیر جنگ اجتناب ناپذیر به نظر می رسید. [ نیاز به نقل از ]
جدا از برخی درگیری های دریایی و نبرد پیرامونی مایدا در جنوب ایتالیا در ژوئیه 1806 (اگرچه این اقدامات بخشی از پایان جنگ ائتلاف سوم در نظر گرفته می شود)، درگیری های اصلی بین بریتانیا و فرانسه در طول ائتلاف چهارم شامل می شود. عدم برخورد مستقیم نظامی عمومی بلکه تشدید جنگ اقتصادی مداوم بین دو قدرت بود. در حالی که بریتانیا همچنان تسلط خود بر دریاها را حفظ کرده بود، ناپلئون با صدور فرمان برلین و آغاز سیستم قاره‌ای خود به دنبال شکستن این سلطه (پس از شکست بر پروس) بود . بریتانیا چندین ماه بعد با دستورات خود در شورا تلافی کرد . [7]
در این میان، روسیه بیشتر سال 1806 را صرف بهبودی از شکست های مبارزات انتخاباتی سال قبل کرد. ناپلئون امیدوار بود با روسیه صلح برقرار کند و یک معاهده صلح آزمایشی در ژوئیه 1806 امضا شد، اما تزار الکساندر اول آن را وتو کرد و دو قدرت در جنگ باقی ماندند. اگرچه روسیه به طور اسمی متحد در ائتلاف بود، اما روسیه برای بیشتر سال یک نهاد غیرفعال باقی ماند (عملاً هیچ کمک نظامی به پروس در نبردهای اصلی ماه اکتبر ارائه نکرد، زیرا ارتش های روسیه هنوز در حال بسیج بودند). نیروهای روسی تا اواخر سال 1806 که ناپلئون وارد لهستان شد، به طور کامل وارد جنگ نشدند. [ نیازمند منبع ]
در نهایت، پروس در سال قبل با فرانسه در صلح باقی مانده بود، اگرچه به پیوستن به متفقین در ائتلاف سوم نزدیک شده بود. یک سپاه فرانسوی به رهبری مارشال برنادوت در راهپیمایی خود برای رویارویی با اتریش ها و روس ها بی طرفی آنسباخ در قلمرو پروس را به طور غیرقانونی نقض کرده بود. خشم پروس از این تجاوز به سرعت با نتایج آسترلیتز کاهش یافت و دو هفته پس از آن نبرد در شونبرون ، کنوانسیون صلح مستمر با فرانسه امضا شد . این کنوانسیون دو ماه بعد در یک معاهده رسمی اصلاح شد، با یک بند در واقع وعده دادن هانوفر به پروس در ازای اعطای آنسباخ به متحد فرانسه باواریا . علاوه بر این، در 15 مارس 1806 ناپلئون برادر همسرش مارشال یواخیم مورات را به فرمانروایی دوک نشین بزرگ برگ و دوک نشین کلوز (که از بایرن در ازای دریافت آنسباخ از باواریا به دست آورد) ارتقا داد. مورات با بیرون راندن بدون تدبیر یک پادگان پروس که در قلمرو تازه به دست آمده او مستقر شده بود، دشمنی پروس را تشدید کرد و باعث سرزنش شدید ناپلئون شد. روابط بین فرانسه و پروس به سرعت تیره شد، زمانی که پروس در نهایت متوجه شد که ناپلئون مخفیانه وعده داده است که حاکمیت هانوفر را در جریان مذاکرات صلح نافرجام خود با بریتانیایی ها به بریتانیا بازگرداند. این دوگانگی فرانسوی ها یکی از دلایل اصلی اعلان جنگ پروس در پاییز آن سال خواهد بود. [8]
علت دیگر تشکیل کنفدراسیون راین توسط ناپلئون در ژوئیه 1806 از ایالت های مختلف آلمان بود که راینلند و سایر بخش های آلمان غربی را تشکیل می دادند. کنفدراسیون، ماهواره مجازی امپراتوری فرانسه با ناپلئون به عنوان "محافظ" آن، قرار بود به عنوان یک کشور حائل در برابر هرگونه تجاوزات آتی از سوی اتریش، روسیه یا پروس علیه فرانسه عمل کند (سیاستی که وارث دکترین انقلابی فرانسه بود. حفظ "مرزهای طبیعی" فرانسه). تشکیل کنفدراسیون آخرین میخ بر تابوت امپراتوری روم مقدس در حال مرگ بود و متعاقباً آخرین امپراتور هابسبورگ آن، فرانسیس دوم ، رسماً این امپراتوری را لغو کرد. ناپلئون ایالت‌های کوچکتر مختلف امپراتوری مقدس روم سابق را که با فرانسه متحد شده بودند، در انتخابات، دوک‌نشین‌ها و پادشاهی‌های بزرگ‌تر تحکیم کرد تا حکومت آلمان غیرپروس و اتریشی را کارآمدتر کند. او همچنین انتخاب کنندگان دو ایالت بزرگ کنفدراسیون، متحدانش وورتمبرگ و باواریا را به مقام پادشاهی رساند. [ نیازمند منبع ]
کنفدراسیون بیش از هر چیز یک اتحاد نظامی بود: در ازای حمایت مستمر فرانسه، کشورهای عضو مجبور شدند تعداد زیادی از پرسنل نظامی خود را (عمدتاً به عنوان نیروهای کمکی در Grande Armée ) به فرانسه تدارک ببینند، و همچنین در بخش عمده ای از ارتش مشارکت کنند. منابع مورد نیاز برای حمایت از ارتش فرانسه که هنوز غرب و جنوب آلمان را اشغال کرده اند. پروس از این مداخله فزاینده فرانسه در امور آلمان (بدون دخالت یا حتی مشورت آن) خشمگین بود و آن را یک تهدید می دانست. ناپلئون قبلاً سعی کرده بود با اطمینان دادن به پروس که از هدایت آن به یک کنفدراسیون آلمان شمالی مخالفت نمی‌کند، نگرانی‌های پروس را بهبود بخشد ، اما دوگانگی او در مورد هانوفر این امر را خنثی کرد. آخرین جرقه منجر به جنگ، دستگیری و اعدام ناسیونالیست آلمانی یوهان فیلیپ پالم در اوت 1806 به دلیل انتشار جزوه ای بود که به شدت به ناپلئون و رفتار ارتش او در اشغال آلمان حمله می کرد. پس از دادن اولتیماتوم به ناپلئون در 1 اکتبر 1806، پروس (با حمایت ساکسونی) سرانجام تصمیم گرفت تا با امپراتور فرانسه به مبارزه نظامی بپردازد. [9]
در اوت 1806، پادشاه پروس فردریک ویلیام سوم تصمیم گرفت که مستقل از هر قدرت بزرگ دیگری، به جز روسیه دور، تحت تأثیر همسرش ملکه لوئیز و حزب جنگ در برلین ، به جنگ برود . [ نیاز به نقل از ] راه دیگر اقدام ممکن است شامل اعلام آشکار جنگ در سال گذشته و پیوستن به اتریش و روسیه در ائتلاف سوم باشد. در واقع، تزار در همان پاییز از پادشاه و ملکه پروس در مقبره فردریک کبیر در پوتسدام دیدار کرده بود ، و پادشاهان مخفیانه سوگند یاد کردند که علیه ناپلئون به هدف مشترک برسند. اگر نیروهای پروس در سال 1805 علیه فرانسوی ها درگیر شده بودند، ممکن بود ناپلئون را مهار کند و از فاجعه نهایی متفقین در آسترلیتز جلوگیری کند . در هر صورت، پروس در برابر تهاجم سریع فرانسه به اتریش متزلزل شد و پس از درهم شکستن ائتلاف سوم ، با عجله اظهار بی طرفی کرد. هنگامی که پروس در سال 1806 علیه فرانسه اعلان جنگ کرد، متحد اصلی آن روس ها هنوز دور از دسترس باقی مانده بود و دوباره بسیج می شد. رای دهندگان ساکسونی تنها متحد آلمانی پروس خواهند بود. ناپلئون به سختی می‌توانست باور کند که پروس آنقدر احمقانه باشد که او را در یک نبرد مستقیم با تقریباً هیچ متحدی در دست بگیرد، به‌ویژه که بیشتر ارتش بزرگ او هنوز در قلب آلمان نزدیک مرز پروس بود. او با اعلام این که اقدامات جنگ طلبانه پروس عقب نشینی تدریجی آنها را به فرانسه برای لذت بردن از ستایش از پیروزی های سال قبل به تأخیر انداخته است، از سربازان خود حمایت کرد. [ نیازمند منبع ]
مانورهای نظامی اولیه در سپتامبر 1806 آغاز شد. ناپلئون در نامه ای به مارشال سولت ، ویژگی های اساسی جنگ ناپلئونی را شرح داد و عبارت le bataillon-carré ("گردان مربع") را معرفی کرد. [10] در سیستم batallon-carré ، سپاه‌های مختلف ارتش Grande Armée به طور یکنواخت با هم در فواصل پشتیبانی نزدیک راهپیمایی می‌کردند. [10] اگر هر یک از سپاهیان مورد حمله قرار می گرفت، بقیه می توانستند به سرعت وارد عمل شوند و برای کمک بیایند. [11] ناپلئون تمام نیروهای فرانسوی را در شرق راین آزاد کرد و سپاه گراند آرمی را در امتداد مرز جنوب ساکسونی مستقر کرد. در یک حمله پیشگیرانه برای غافل کردن پروس ها، امپراتور از گراند آرمه به عنوان یک باتایلن کاره (میدان گردان) عظیم در سه ستون موازی در جنگل فرانکوین در جنوب تورینگن راهپیمایی کرد . هر لشکر در فاصله پشتیبانی متقابل از یکدیگر قرار می‌گیرد، هم در داخل ستون و هم در کنار ستون‌های دیگر (یک بار از گذرگاه دشوار جنگل)، بنابراین به ارتش بزرگ اجازه می‌دهد تا در هر شرایط احتمالی با دشمن روبرو شود. این استراتژی به دلیل عدم آگاهی ناپلئون در مورد محل اختفای ارتش اصلی پروس و عدم اطمینان در مورد مانورهای گیج کننده دشمنش در راهپیمایی آنها برای رویارویی با او اتخاذ شد. دلیل این امر عمدتاً ناشی از بی اعتمادی متقابل در فرماندهی عالی پروس بود که منجر به تفرقه بین فرماندهان پروس در مورد برنامه عملیاتی جنگ شده بود. علیرغم کاستی در تعیین موقعیت دقیق ارتش اصلی پروس، ناپلئون به درستی تمرکز احتمالی آنها را در مجاورت ارفورت - وایمار حدس زد و یک طرح کلی برای رانش به پایین دره سال به سمت گرا و لایپزیگ تدوین کرد و سپس به سمت غرب چرخید تا منطقه را در بر بگیرد. سمت چپ جایی که او معتقد بود پروس ها در آن قرار دارند و بنابراین ارتباطات و خط عقب نشینی آنها به برلین قطع شد. [ نیازمند منبع ]
در 8 اکتبر 1806، پس از یک درگیری سواره نظام در زالبورگ ، یک لشکر پروس در نبرد شلیز در 9 اکتبر کنار گذاشته شد . روز بعد، مارشال لنس ، از گذرگاه جنگل خارج شد، یک لشکر پروس را در نبرد زالفلد ، جایی که شاهزاده محبوب لوئیس فردیناند کشته شد، درهم شکست.
در نبرد دوگانه Jena-Auerstedt در 14 اکتبر، ناپلئون یک ارتش پروس به رهبری فردریک لوئیس، شاهزاده هوهنلوه-اینگلفینگن و ارنست فون روشل را در ینا درهم شکست ، در حالی که مارشال لوئیس- نیکلاس داووت او چارلز ویلیام فردیناند، دوک برانسویک را شکست داد . ارتش اصلی در Auerstedt . در ینا، ناپلئون تنها با گروهی از ارتش پروس جنگید. در Auerstedt یک سپاه فرانسوی با وجود تعداد زیادی از ارتش پروس، بخش عمده ای از ارتش پروس را شکست داد. پیروزی در Auerstedt کاملاً تضمین شد زمانی که دوک برانزویک (و همچنین فرمانده دیگر فردریش ویلهلم کارل فون اشمتائو) به طور مرگبار زخمی شدند و فرماندهی پروس به پادشاه ناتوان فردریک ویلیام واگذار شد که معتقد بود با خود ناپلئون روبرو است. اوضاع زمانی بدتر شد که بقایای مغلوب ارتش پروس از ینا به درگیری در Auerstedt برخورد کردند و روحیه پروس ها را بیشتر فرو برد و باعث عقب نشینی شدید آنها شد. برای این پیروزی آشکار، مارشال داووت بعداً توسط ناپلئون به عنوان دوک آئرشتد خلق شد .
در طول نبرد Jena-Auerstedt ، مارشال Jean-Baptiste Bernadotte از Naumburg به Dornburg لشکر کشید و در اواخر روز به دلیل وضعیت بد جاده ها به آپولدا رسید. آپولدا در ارتفاعات مهم استراتژیک بین Auerstedt در شمال و Jena در جنوب قرار دارد و ناپلئون به برنادوت دستور داده بود به دورنبورگ حرکت کند و آپولدا را تصرف کند . برنادوت پس از استقرار توپخانه خود در ارتفاعات، پروس ها را مجبور به عقب نشینی از ینا و اورستد کرد. [ نیاز به نقل از ] ناپلئون، که معتقد بود برنادوت به دلیل غیبت در هر دو نبرد، ترسو است، تقریباً او را به دادگاه نظامی کشاند . در 17 اکتبر، برنادوت یوجین فردریک هنری، دوک ذخیره وورتمبرگ را در نبرد هاله به هلاکت رساند و آن را از رودخانه البه تعقیب کرد و این خود را در چشمان ناپلئون رستگار کرد.
حدود 160000 سرباز فرانسوی بر ضد پروس جنگیدند که تعداد آنها با ادامه لشکرکشی افزایش یافت، و نیروهای کمکی به سراسر سر پل وزل از تئاتر پیرامونی در اطراف پادشاهی اخیراً تشکیل شده هلند رسیدند و با چنان سرعتی پیشروی کردند که ناپلئون توانست به عنوان یک نیروی نظامی مؤثر نابود کند. کل یک چهارم ارتش میلیونی پروس. پروس ها 65000 تلفات از جمله مرگ دو تن از اعضای خانواده سلطنتی متحمل شدند که 150000 زندانی دیگر، بیش از 4000 قبضه توپ و بیش از 100000 تفنگ ذخیره شده در برلین را از دست دادند. فرانسوی‌ها در کل عملیات متحمل حدود 15000 تلفات شدند. ناپلئون در 27 اکتبر 1806 وارد برلین شد و از مقبره فردریک کبیر بازدید کرد و به مارشال های خود گفت که احترام خود را نشان دهند و گفت: "اگر او زنده بود ما امروز اینجا نبودیم". [12]
در مجموع، ناپلئون و ارتش بزرگ تنها 19 روز از آغاز تهاجم به پروس تا زمانی که اساساً آن را از جنگ با تصرف برلین و نابودی ارتش های اصلی آن در ینا و اورستد بیرون انداختند، طول کشید. بیشتر بقایای متلاشی شده ارتش پروس و خانواده سلطنتی آواره به پروس شرقی در نزدیکی کونیگزبرگ پناهنده شدند تا در نهایت با روس‌های نزدیک شده پیوند برقرار کنند و به نبرد ادامه دهند. در همین حال، در 11 دسامبر 1806، معاهده پوزن، زاکسن را پس از اتحاد با فرانسه و پیوستن به کنفدراسیون راین ، به یک پادشاهی ارتقا داد و در نتیجه ائتلاف متفقین را ترک کرد. [ نیازمند منبع ]
در 21 نوامبر 1806، ناپلئون فرمان برلین را برای به اجرا درآوردن سیستم قاره ای صادر کرد . هدف این سیاست کنترل تجارت همه کشورهای اروپایی بدون مشورت با دولت‌هایشان بود. هدف ظاهری تضعیف اقتصاد بریتانیا با بستن قلمرو تحت کنترل فرانسه به روی تجارت آن بود، اما بازرگانان بریتانیایی بسیاری از کالاها را قاچاق می‌کردند و سیستم قاره‌ای سلاح قدرتمندی برای جنگ اقتصادی نبود. [13]
.jpg/1280px-Napoleon_on_the_Battlefield_of_Eylau_(Antoine-Jean_Gros).jpg)
در اواخر سال 1806، فرانسوی ها وارد لهستان شدند و ناپلئون دوک نشین جدید ورشو را ایجاد کرد که توسط متحد جدیدش فردریک آگوستوس اول ساکسونی اداره می شد . منطقه دوک نشین قبلاً توسط یک قیام مردمی که از شورش های ضد اجباری تشدید شده بود، آزاد شده بود. ناپلئون سپس به سمت شمال چرخید تا با ارتش‌های روسی که در حال نزدیک شدن بودند مقابله کند [14] و تلاش کرد پایتخت موقت پروس در کونیگزبرگ را تصرف کند . در تعقیب این هدف، دو بار تلاش او برای به دام انداختن و شکست ارتش اول روسیه بنیگسن در پولتوسک و در مجاورت هایلسبرگ در اواخر سال خنثی شد. یک تساوی تاکتیکی و خونین در ایلاو (7-8 فوریه) روس ها را مجبور به عقب نشینی بیشتر در شمال کرد. ناپلئون پس از گذراندن بخش زیادی از بهار برای بازیابی نیروهای خود، سرانجام ارتش روسیه را در فریدلند (14 ژوئن) شکست داد. پس از این شکست، اسکندر برای صلح با ناپلئون در تیلسیت (7 ژوئیه 1807) شکایت کرد. [ نیازمند منبع ]
در همین حال، دخالت سوئد در درجه اول مربوط به حفاظت از پومرانیا سوئدی بود . سوئدی ها علیرغم شکست در لوبک ، با موفقیت از قلعه Stralsund دفاع کردند و نیروهای فرانسوی را از Pomerania سوئد در اوایل آوریل 1807 بیرون راندند. در 18 آوریل، فرانسه و سوئد با آتش بس موافقت کردند. با این حال، امتناع سوئد از پیوستن به سیستم قاره ای منجر به حمله دوم به پومرانیا سوئد به رهبری مارشال برون شد . Stralsund در 24 اوت پس از محاصره سقوط کرد و ارتش سوئد Rügen را رها کرد ، بنابراین فرانسه کنترل Pomerania سوئدی را در اختیار گرفت . آتش بس حاصل که توسط مارشال برونه و ژنرال سوئدی یوهان کریستوفر تول موافقت شد ، به ارتش سوئد اجازه داد تا با تمام مهمات جنگی خود عقب نشینی کند. [ نیازمند منبع ]
پس از معاهده تیلسیت ، بریتانیا و سوئد تنها دو عضو اصلی ائتلاف باقی ماندند که هنوز با فرانسه در جنگ بودند. روسیه به زودی علیه بریتانیا اعلام جنگ کرد و پس از حمله بریتانیا به کپنهاگ ، دانمارک-نروژ در کنار ناپلئون به جنگ پیوست ( جنگ قایق‌های توپچی ) و جبهه دوم را علیه سوئد باز کرد. یک لشکرکشی کوتاه بریتانیایی به رهبری سر جان مور به سوئد (مه 1808) فرستاده شد تا در برابر هرگونه تهاجم احتمالی فرانسوی-دانمارکی محافظت کند. [ نیازمند منبع ]
در کنگره ارفورت (سپتامبر تا اکتبر 1808) ناپلئون و اسکندر توافق کردند که روسیه باید سوئد را مجبور به پیوستن به سیستم قاره‌ای کند که منجر به جنگ فنلاند 1808-1809 شد (به این معنی که سوئد هیچ نقشی در ائتلاف بعدی علیه ناپلئون ایفا نکرد ). به تقسیم سوئد به دو بخش که توسط خلیج بوتنیا از هم جدا شده است . بخش شرقی به دوک نشین بزرگ روسیه فنلاند تبدیل شد . با توجه به سیستم قاره ای، بریتانیا دوباره همچنان در حال جنگ با ناپلئون بود و معاهده صلح تحت تأثیر قرار نگرفت. [ نیازمند منبع ]
مارشال برنادوت در مذاکرات با سوئدی‌های اسیر پس از نبرد لوبک ، ابتدا مورد توجه مقامات سوئدی قرار گرفت. این امر زنجیره ای از وقایع را به راه انداخت که در نهایت منجر به انتخاب او به عنوان وارث تاج و تخت سوئد و بعداً چارلز چهاردهم، پادشاه سوئد شد . [ نیازمند منبع ]
در مورد فرانسوی ها، پس از معاهده تیلسیت ، امپراتوری ظاهراً در اوج خود بود. ناپلئون که در پی پیروزی بود و فرانسه را فارغ از هرگونه تعهد فوری در اروپای مرکزی و شرقی می دانست، تصمیم گرفت بنادر ایبری، متحد دیرینه بریتانیا، پرتغال را تصرف کند. هدف اصلی او بستن نوار دیگری از سواحل اروپا و منبع اصلی تجارت بریتانیا بود. [ نیازمند منبع ]
در 27 اکتبر 1807، نخست وزیر اسپانیا، مانوئل دو گودوی، معاهده فونتنبلو را با فرانسه امضا کرد که به موجب آن در ازای اتحاد و عبور ارتش فرانسه از قلمرو خود، اسپانیا قلمرو پرتغال را دریافت می کرد. در نوامبر 1807، پس از امتناع شاهزاده جانشین جان پرتغال از پیوستن به سیستم قاره ای، ناپلئون ارتشی را به فرماندهی ژنرال ژان آندوش جونو به اسپانیا فرستاد تا با هدف حمله به پرتغال (و همچنین وظیفه مخفی بودن پیشاهنگی برای ارتش). اشغال نهایی اسپانیا توسط فرانسه). ناپلئون به زودی خود و فرانسه را درگیر جنگ قدرت داخلی اسپانیا در خانواده سلطنتی آن کرد که در نهایت منجر به روی آوردن مردم اسپانیا به اشغالگران فرانسوی و آغاز جنگ شبه جزیره شد . [ نیازمند منبع ]
