پادشاهی آلبانیایی ( آلبانیایی توسکی : Mbretëria Shqiptare ) نام رسمی آلبانی بین سالهای 1928 و 1939 بود. آلبانی توسط مجلس مؤسسان به عنوان پادشاهی اعلام شد و رئیس جمهور احمد بج زوگو به عنوان پادشاه زوگ اول اعلام شد . این پادشاهی توسط رژیم فاشیست ایتالیا حمایت می شد و دو کشور تا زمان تهاجم ناگهانی ایتالیا به کشور در سال 1939 روابط نزدیک خود را حفظ کردند. زوگ به تبعید گریخت و دیگر کشورش را ندید. حزب کمونیست کار آلبانی در پایان جنگ جهانی دوم کنترل کشور را به دست آورد ، یک دولت کمونیستی تأسیس کرد و زوگ را رسماً خلع کرد.
در سال 1928، رئیس جمهور زوگو رضایت پارلمان را برای انحلال خود جلب کرد. [ چطور؟ ] مجلس مؤسسان جدید قانون اساسی را اصلاح کرد و آلبانی را پادشاهی کرد و زوگو را به زوگ اول، " پادشاه آلبانیایی ها " تبدیل کرد. شناسایی بین المللی فورا رسید. قانون اساسی جدید مجلس سنای آلبانی را لغو کرد و مجلسی تک مجلسی ایجاد کرد . اگرچه اسماً یک پادشاه مشروطه بود، اما در عمل، شاه زوگ قدرت های دیکتاتوری را که به عنوان رئیس جمهور زوگو در اختیار داشت، حفظ کرد. آزادی های مدنی کم و بیش وجود نداشت و مخالفان سیاسی اغلب زندانی و کشته می شدند. بنابراین، برای همه مقاصد و مقاصد، آلبانی یک دیکتاتوری نظامی باقی ماند . [3]
به زودی پس از سوگند رسمی خود به عنوان پادشاه، پادشاه زوگ نامزدی خود را با دختر شفقت ورلاچی قطع کرد و ورلاچی حمایت خود را از پادشاه کنار کشید و شروع به توطئه علیه او کرد. زوگ در طول سالها تعداد زیادی دشمن جمع کرده بود و سنت آلبانیایی انتقام خون آنها را ملزم می کرد که سعی کنند او را بکشند. زوگ خود را با نگهبانان محاصره کرد و به ندرت در انظار عمومی ظاهر شد. وفاداران پادشاه تمام قبایل آلبانی را به جز قبایل ماتی و متحدان آنها، دیبرا ، خلع سلاح کردند . با این وجود، در بازدید از وین در سال 1931، زوگ و محافظانش با قاتلان احتمالی روی پله‌های خانه اپرا با اسلحه جنگیدند ( زوگ اول آلبانی § تلاش‌ها برای ترور ).
زوگ نسبت به افزایش مداوم ناامیدی نسبت به تسلط پادشاهی ایتالیا بر آلبانی حساس بود . ارتش سلطنتی آلبانی ، اگرچه همیشه 15600 نیرو داشت، اما منابع مالی کشور را تضعیف کرد و انحصار ایتالیایی ها در آموزش نیروهای مسلح افکار عمومی را متزلزل کرد. به عنوان یک وزنه تعادل، زوگ افسران انگلیسی را علیرغم فشار شدید ایتالیا برای برکناری آنها در ژاندارمری سلطنتی آلبانی نگه داشت . در سال 1931، شاه زوگ آشکارا در مقابل ایتالیایی‌ها ایستاد و از تمدید اولین معاهده تیرانا در سال 1926 خودداری کرد .
در طول بحران 1929-1933، زوگ در سال 1931 از ایتالیایی ها درخواست وام 100 میلیون فرانک طلا کرد و این درخواست توسط دولت سلطنتی ایتالیا تأیید شد. [ نیازمند منبع ] در سالهای 1932 و 1933، آلبانی نمی‌توانست سود وام‌های خود را از انجمن توسعه اقتصادی آلبانی بپردازد. [ نیازمند منبع ] در پاسخ، رم فشارها را افزایش داد و از تیرانا خواست که ایتالیایی ها را برای هدایت ژاندارمری، ملحق شدن به ایتالیا در اتحادیه گمرکی، اعطای کنترل انحصارات شکر، تلگراف و برق کشور به ایتالیا، آموزش زبان ایتالیایی به طور کلی. مدارس آلبانیایی و پذیرش مستعمرات ایتالیایی. [ نیاز به نقل از ] زوگ نپذیرفت. در عوض، دستور داد بودجه ملی 30 درصد کاهش یابد، مستشاران نظامی ایتالیایی را برکنار کرد و مدارس کاتولیک ایتالیایی در بخش شمالی کشور را ملی کرد. [ نیازمند منبع ]
تا ژوئن 1934، پادشاهی آلبانی قراردادهای تجاری با پادشاهی یوگسلاوی و یونان امضا کرده بود و بنیتو موسولینی همه پرداخت‌ها به تیرانا را به حالت تعلیق درآورد. [ نیاز به منبع ] تلاش ایتالیایی برای ارعاب آلبانیایی ها با فرستادن ناوگانی از کشتی های جنگی رجیا مارینا به آلبانی شکست خورد زیرا آلبانیایی ها فقط به نیروها اجازه فرود بدون سلاح دادند. [ نیاز به نقل از ] موسولینی سپس تلاش کرد آلبانیایی ها را بخرد. [ نیازمند منبع ] در سال 1935 سه میلیون فرانک طلا به دولت آلبانی هدیه داد. [ نیازمند منبع ]
موفقیت زوگ در شکست دادن دو شورش محلی، موسولینی را متقاعد کرد که ایتالیایی ها باید با پادشاه آلبانی به توافق جدیدی برسند. روابط با ایتالیا در سال 1936 بهبود یافت. دولت متشکل از مردان جوان به رهبری مهدی فراشری ، مدیر روشنفکر بکتاشی ، از ایتالیا تعهدی برای عمل به وعده های مالی موسولینی به آلبانی و اعطای وام های جدید برای بهبود بندر دورس و اعطای وام های جدید به دست آورد. پروژه های دیگری که دولت سلطنتی آلبانی را سرپا نگه داشت. به زودی ایتالیایی ها در خدمات مدنی آلبانی مشغول به کار شدند و به مهاجران ایتالیایی اجازه ورود به این کشور داده شد.
تحصیلات در پادشاهی آلبانی به دو سطح آموزش ابتدایی و متوسطه تقسیم می شد. طبق قانون ارگانیک آموزش (ژوئن 1928)، هدف از آموزش اولیه تربیت اخلاقی کودکان، رشد قوای روحی و جسمی آنها و تجهیز آنها به دانش و مهارت های لازم برای زندگی خصوصی و اجتماعی آنها بود.
آموزش اولیه اجباری و رایگان بود. مدارس ابتدایی در یک دوره پنج ساله انجام شد و دروس تدریس شده عبارت بودند از:
تحصیلات ابتدایی برای پسران و دختران از سن 6 تا 13 سالگی اجباری بود.
دولت فقط مخارج کادر آموزشی مدارس ابتدایی را بر عهده گرفت و هزینه های نگهداری ساختمان ها، اثاثیه و ادوات و همچنین نگهداری آنها بر عهده شهرداری بود که برای این منظور موظف شد حداقل در بودجه خود تخصیص دهد. 5 درصد درآمدش. از بین مدارس ابتدایی افراد زیر به عنوان معلم منصوب می شوند:
آموزش متوسطه "به مناسب ترین شکل برای تقویت اراده و انضباط در کار جوانان آلبانیایی و بیدار کردن احساس وظیفه نسبت به خود و میهن و تجهیز آن به فرهنگ عمومی و ملی" سازماندهی شد. [4]
انواع مدارس متوسطه عبارت بودند از: زورخانه و لیسیوم که در آن همه دروس به زبان فرانسه تدریس می شد. موسسات تجاری عادی، مدارس شهر و موسسات فنی. در مدارس متوسطه، دروس طولانی شد: هشت سال در ورزشگاه کامل، نه سال در دبیرستان، که یکی از آنها آمادگی است. به طور معمول چهار سال؛ در موسسه بازرگانی چهار سال; 4 سال در شهرستان و 4 سال در موسسه فنی. مدرسه عادی مؤسسه بازرگانی به عنوان مدرسه عالی، مدرسه شهرستان سطح پایین و مؤسسه فنی سطح عالی در نظر گرفته شد.
شاخه هایی که یک مدرسه شهری می توانست داشته باشد که تقسیم بندی آن از سال سوم شروع می شود عبارت بودند از: تجارت، نجاری، آهن کاری، دامداری، کشاورزی و اقتصاد خانگی.
نمرات مورد استفاده در مدارس متوسطه عبارت بودند از: 1 (خیلی خوب). 2 (خوب)؛ 3 (نسبتا خوب): 4 (قابل قبول)؛ 5 (بد)؛ 6 (خیلی بد). در لیسه کرچ نظام نمرات متفاوت بود: 10 بهترین نمره، 5 نمره قبولی و 0 بدترین نمره.
دروس زیر در دبیرستان ها و دبیرستان ها تدریس می شد:
در سال 1928، اساسنامه اساسی، همراه با قانون مدنی تصویب شد و اصلاحات ارضی وضع شد و ferexhese حذف شد. [ توضیحات لازم ] قانون مدنی سوئیس با الگوی مصطفی کمال آتاتورک در ترکیه جایگزین قوانین اسلامی شد . شاه زوگ از معرفی معماری مدرن حمایت کرد و به دنبال بهبود رفاه، تعادل تجارت و آموزش جوانان آلبانیایی بود.
در سال 1929، جهان گرفتار یک بحران بزرگ ناشی از تولید بیش از حد بود . [ مشکوک – بحث ] اثرات آن برای آلبانی بسیار زیانبار بود. در این سال، زوگ اولین نشانه‌های بحران، عمدتاً در سیستم مالی و پولی را مشاهده کرد . آنها در سال 1930 حساس تر شدند. اوج بحران بین سال های 1934 و 1935 بود. بیشتر صنایع فلج یا ورشکسته شدند. این بحران عمیقاً همه سیستم های اعتباری را تحت تأثیر قرار داد. در این زمان به دلیل تداوم کسری بودجه و مشکلات مالی مشهود در بسیاری از مناطق و بخش‌های کشور، وام‌هایی از کشورهای غربی گرفته شد، اما اکثریت آن از ایتالیا بود.
در سال 1931، کشاورزی آلبانی تحت تاثیر یک خشکسالی بزرگ قرار گرفت که عواقب جدی در تامین غذای ملی ایجاد کرد. در سال 1932، در نتیجه این وضعیت، 33 درصد بیشتر گندم و ذرت وارد شد.
بحران 1930-1934 از بسیاری جهات متفاوت است: درصد جمعیتی که با مشاغل غیرکشاورزی زندگی می کردند از 15.9 درصد در سال 1930 به 15.4 درصد در سال 1938 کاهش یافت. صادرات آلبانی از 2 میلیون فرانک طلا به 12 میلیون بین سال های 1923 و 1931 افزایش یافت. ، اما طی دو سال آینده به سطح سال 1923 سقوط کرد. وضعیت دشواری بین سالهای 1935 و 1936 رخ داد، زمانی که دولت مجبور شد کمک‌های غذایی اضطراری را در مناطق فقیر توزیع کند. مکان هایی که کالاهای آلبانیایی را می فروختند بر واردات پنیر و کره تعرفه وضع کردند. این بحران صنعت دامداری را تحت تأثیر قرار داد که 70 درصد از کل صادرات ملی را تشکیل می داد. یکی دیگر از تأثیرات قابل توجه، ایجاد به اصطلاح «جلپیت مالیات» بود که برای سر/چارپایان اعمال می شد. در سال 1933، دولت مالیات ها را 50 درصد کاهش داد.
کشاورزان دهقانی اکثریت قریب به اتفاق جمعیت آلبانیایی را تشکیل می دادند. آلبانی عملاً هیچ صنعتی نداشت و پتانسیل این کشور برای برق آبی عملاً استفاده نشده بود. نفت اصلی ترین منبع قابل استخراج کشور بود. ایتالیایی ها در سال 1939 با ایجاد شرکت "Sveja" امتیاز حفاری نفت سایر شرکت های خارجی را در اختیار گرفتند. یک خط لوله بین میدان نفتی کوچوو و بندر ولوله، حمل و نقل نفت خام به پالایشگاه های ایتالیا را تسریع کرد. این شرکت با منابع طبیعی آلبانی سروکار داشت. آلبانی همچنین دارای: قیر، لیگنیت، آهن، کرومیت، مس، بوکسیت، منگنز و مقداری طلا بود. شکدر کارخانه سیمان داشت. Korçë، یک آبجوسازی; و دورس و شودر، کارخانه‌های سیگارسازی که از تنباکوی محلی استفاده می‌کردند.
در سال 1934 قیمت غلات به پایین ترین سطح یعنی حدود 7.5 فرانک طلا رسید. کاهش شدید قیمت ها، عمدتاً در صنعت کشاورزی و دامپروری، سیاست های پولی و اعتباری بانک ملی تجارت را تحت تأثیر قرار داد. در طول سال های بحران، بانک مقدار ارز در گردش را کاهش داد که باعث تشدید تورم شد. افزایش مصنوعی ارزش فرانک قیمت محصولات را کاهش داد. در اواسط سال 1935، آلبانی وارد مرحله بهبودی شد. صنعت بهبود یافت و زوگو مشوق های مالیاتی به ویژه برای کارخانه های سیمان ایجاد کرد که به مدت سه سال از مالیات معاف شدند.
بین سالهای 1933 و 1935، توسعه اقتصادی در کشاورزی، دامداری و صنایع سرمایه صنعتی پدیدار شد. ساخت راه ها و پل ها به همراه پنجاه و سه لینک پست تلگراف آغاز شد.
در بیشتر دوره های بین جنگ، ایتالیایی ها بیشتر مشاغل فنی را در اقتصاد آلبانی داشتند. آلبانی دارای چهار بندر بود: دورس، شنجین، اولولو و سارانده. عمده صادرات آلبانی نفت، پوست حیوانات، پنیر، دام و تخم مرغ بود. واردات اولیه غلات و سایر مواد غذایی، محصولات فلزی و ماشین آلات بود. در سال 1939 ارزش واردات آلبانی چهار برابر صادرات آن بود. حدود هفتاد درصد صادرات آلبانی به ایتالیا می رفت. کارخانه های ایتالیایی حدود چهل درصد واردات آلبانی را تامین می کردند و دولت ایتالیا مابقی را پرداخت می کرد.
در سال 1938 به طور کلی سرمایه ملی در صنعت فعال شد. در این دوره تعداد شرکت ها به 244 شرکت رسید، در حالی که تعداد کارکنان اداره دولتی به 7435 نفر رسید. تولید صنعتی افزایش یافت، در حالی که کشاورزی کاهش یافت. در سال 1938، مساحت کل زمین های کشاورزی 1163 هکتار (2874 هکتار) تخمین زده شد که حدود 39.5٪ از املاک دولتی و خصوصی اشغال شده بود، در حالی که مالکان خرد 60٪ مالکیت داشتند.
تولید غلات در آلبانی پاسخگوی نیاز آن نبود. تولید گندم 38000 تن و تولید ذرت 143000 تن برآورد شد. پس از بحران، تولید محصولات صنعتی افزایش یافت. تنباکو حدود 1100 هکتار (2600 هکتار) را تشکیل می داد. محصولات غلات نیز کشت شد. فریمرزها حدود 1.2 میلیون ریشه برای محصولات غلات، 100000 ریشه مرکبات، 41.5 میلیون ریشه تاکستان و 1.6 میلیون ریشه درخت زیتون کاشتند.
در طول دوره بین 1936 و 1938 اقتصاد بهبود یافت. مبادلات تجاری با رشد 65 درصدی به 32.7 میلیون فرانک طلا رسید. صادرات 61.5 درصد و واردات 67.3 درصد رشد داشته است. صادرات در سال 1938 66.3 درصد از سطح 1928 را تشکیل می داد. در طول دوره 1936-1938 بودجه دولتی افزایش یافته بود. دوره پادشاهی آلبانی با تعداد فزاینده ای از کارهای کاربردی مشخص می شد. در سال 1939 سی و شش شرکت در صنعت ساختمان وجود داشت.
در طول این دوره یازده ساله تلاش های جدی برای ایجاد شبکه راه های ملی با سرمایه گذاری شصت میلیون فرانک طلای قرض گرفته شده از پادشاهی ایتالیا صورت گرفت. در طول دوره ده ساله بین 1929 و 1939، 850 کیلومتر راه اصلی، 456 کیلومتر راه فرعی، 4062 پل کوچک به طول 10250 مایل و هفتاد و شش پل بزرگ به طول 2050 مایل ساخته شد. این دوره همچنین ساخت شبکه فاضلاب را معرفی کرد و برای اولین بار برای ساخت بخش هایی از جاده ها در شمال آلبانی سرمایه گذاری شد. مهمترین جاده ها عبارتند از: Shkodër-Puka، Mat-Bishop Bridge، Krujë-Mat، Tirana-Elbasan، Lushnjë-Mbrostar، Korçë-Burrel، Burrel-Diber، Tirana-Shijak-Durrës، Tirana-Ndroq-Durrës، و Tirana- کرابه-الباسان. مهندسانی از اروپا برای تکمیل این پروژه ها به کار گرفته شدند. در سال 1938 ارزش سرمایه گذاری ها به 150 میلیون لک آلبانی (قیمت ارز 1961) رسید. آلبانی در آستانه حمله فاشیست ها 300 کامیون، 20 اتوبوس و 200 خودرو و وانت داشت.
در طول سال 1938، 95000 تن بار معادل 1 میلیون تن در هر کیلومتر جابجا شد. در همین مدت، کل گردش کالاها در خرده فروشی بالغ بر 3900 میلیون به قیمت سال 1947 بوده است. در 28 نوامبر 1938، رادیو تیرانا، ایستگاه رادیویی ملی شروع به پخش کرد. ساخت بندر دورس آغاز شد. با آغاز جنگ جهانی دوم (1939-1945) ساخت مهاربندی ها، کانال های آبیاری و غیره متوقف شد.
ارتش سلطنتی آلبانی ارتش پادشاهی آلبانی و پادشاه زوگو از سال 1928 تا 1939 بود. فرمانده کل آن پادشاه زوگ بود. فرمانده آن ژنرال خمال آرانیتاسی بود . رئیس ستاد آن ژنرال گوستاو فون میرداکز بود . بودجه ارتش عمدتاً توسط ایتالیا در طول دوره بین سالهای 1936 و 1939 تامین می‌شد. [6] ارتش دارای 15600 پرسنل مستقر و 29860 پرسنل ذخیره بود.
آلبانی فقیر و دور افتاده، چندین دهه از دیگر کشورهای بالکان در توسعه آموزشی و اجتماعی عقب بود. تنها حدود 13 درصد از جمعیت در شهرها زندگی می کردند. بی سوادی تقریباً کل جمعیت را گرفتار کرده است. حدود 90 درصد از دهقانان کشور کشاورزی معیشتی را با استفاده از روش‌ها و ابزار قدیمی مانند گاوآهن چوبی انجام می‌دادند . بسیاری از غنی‌ترین زمین‌های کشاورزی کشور زیر آب در باتلاق‌های ساحلی آلوده به مالاریا قرار دارند . آلبانی فاقد سیستم بانکی، راه آهن، بندر مدرن، ارتش کارآمد، دانشگاه یا چاپخانه مدرن بود. آلبانیایی ها بالاترین نرخ زاد و ولد و مرگ و میر نوزادان را در اروپا داشتند و امید به زندگی برای مردان حدود سی و هشت سال بود.
صلیب سرخ آمریکا مدارس و بیمارستان‌هایی را در دورس و تیرانا افتتاح کرد و یکی از کارگران صلیب سرخ یک بخش آلبانیایی از پیشاهنگان پسر را تأسیس کرد که متعاقباً همه پسران بین دوازده تا هجده سال باید طبق قانون به آن بپیوندند. اگرچه صدها مدرسه در سراسر کشور افتتاح شد، در سال 1938 تنها 36 درصد از کودکان آلبانیایی در سن مدرسه از هر نوع تحصیلی برخوردار بودند.
در زمان سلطنت زوگ آموزش ابتدایی ضروری شد. با وجود فرصت های اندک آموزشی، ادبیات در بین دو جنگ جهانی در آلبانی رونق گرفت. پیشرفت قابل توجهی در ادبیات و عملیات انتشارات هنری حاصل شده بود. نویسندگان برجسته عبارتند از: فن استیلیان نولی ، الکساندر درنووا ، اساد مکولی ، ندره مژدا ، هاکی استرمیلی ، لاسگوش پورادچی ، فایک کونیکا ، استرو اسپاسه ، ندوک نیکاج ، فوکیون پستولی ، میگنی و دیگران. یک کشیش و شاعر فرانسیسکن، جرج فیشتا ، با اشعار خود درباره استقامت آلبانیایی ها در طول تلاش برای آزادی، بر صحنه ادبی تسلط داشت. در این دوره 600 مدرسه شبانه در تلاش برای ریشه کن کردن بی سوادی افتتاح شد، اما در سال 1939 80 درصد از جمعیت بزرگسال هنوز بی سواد بودند.
در سال 1939 آلبانی دارای 643 مدرسه ابتدایی و 18 دبیرستان بود. مهمترین دبیرستان‌ها عبارت بودند از: مدرسه آموزشی الباسان ، لیسه کورچه ، ورزشگاه شودر، و مدرسه بازرگانی ویلورا با ثبت نام 5700 دانش‌آموز. کسانی که می خواستند ادامه تحصیل دهند اغلب به کشورهای ایتالیا، اتریش، فرانسه و غیره می رفتند... در سال 1939 حدود 420 آلبانیایی در خارج از کشور تحصیل می کردند. از میان جمعیت باسواد، 446 نفر دارای مدرک دانشگاهی و 1773 نفر دارای تحصیلات متوسطه بودند.
روزنامه های روزانه شروع به انتشار کردند، از جمله: Demokracia ، Liria Kombëtare ، Besa ، Hylli i Drites و Leka همراه با تعداد زیادی نشریه آموزشی و علمی. سازمان هایی مانند Gruaja Shqiptare تلاش کردند تا جامعه آلبانیایی را مدرن کنند و در سال 1938 اولین ایستگاه رادیویی ملی روی آنتن رفت. اینها اولین گامها به سوی مدرنیزه کردن کشور بود، اما آلبانی از بسیاری جهات توسعه نیافته ترین کشور اروپا باقی ماند.
عدم توسعه اقتصادی باعث چندین اعتصاب شد. در سال 1936، کارگران آلبانیایی که برای شرکت های خارجی در میدان نفتی کوچوو کار می کردند ، اعتصابی برگزار کردند که توسط پونا سازماندهی شده بود. دیگری در شهر ویلو برگزار شد و در فوریه 1936 اعتصابی توسط کارگران و صنعتگران در کورچه برگزار شد که به تظاهراتی تبدیل شد که به "اعتصاب غذا" معروف شد. آثار میگنی شرح فقر و وضعیت اجتماعی آن دوره است. در سال 1929 یک جامعه کمونیستی تأسیس شد اما به دلیل ایدئولوژی الحادی آن توسط ارتدوکس، کاتولیک یا اسلامی حمایت نشد.
در ابتدا، تحت سلطنت، نهادهای مذهبی تحت کنترل دولت قرار گرفتند. در سال 1923، کنگره مسلمانان آلبانیایی در تیرانا تشکیل شد و تصمیم گرفت که از خلافت جدا شود و شکل جدیدی از نماز (ایستادن، به جای مراسم سنتی نماز) را ایجاد کند، تعدد زوجات را کنار بگذارد و استفاده اجباری از حجاب (حجاب) را از بین ببرد. زنان در ملاء عام که در زمان اشغال توسط عثمانی ها به زور بر جمعیت شهری تحمیل شده بودند. [7]
در سال 1929 کلیسای ارتدوکس آلبانی به عنوان خودمختار (خود سرپرست) اعلام شد . [8]
یک سال بعد، در سال 1930، اولین سرشماری رسمی مذهبی انجام شد. با تکرار داده‌های مرسوم عثمانی از یک قرن قبل که قبلاً دو برابر قلمرو و جمعیت دولت جدید را پوشش می‌داد، 50 درصد از جمعیت را مسلمانان سنی، 20 درصد مسیحیان ارتدوکس، 20 درصد را مسلمانان بکتاشی تشکیل می‌دادند . و 10 درصد به عنوان مسیحی کاتولیک.
سلطنت مصمم شد که دین دیگر نباید یک ارباب خارجی محور باشد که آلبانیایی ها را از هم جدا می کند، بلکه باید خدمتگزار ملی شده باشد که آنها را متحد می کند. در این زمان بود که سرمقاله‌های روزنامه‌ها شروع به تحقیر پذیرش تقریباً جهانی نام‌های مسلمان و مسیحی کردند و در عوض پیشنهاد کردند که نام‌های آلبانیایی خنثی به کودکان داده شود.
شعارهای رسمی در همه جا ظاهر شد. "دین جدا می شود، میهن پرستی متحد می شود." ما دیگر مسلمان، ارتدوکس، کاتولیک نیستیم، ما همه آلبانیایی هستیم. دین ما آلبانیزم است. سرود ملی نه محمد و نه عیسی مسیح، بلکه پادشاه زوگو را به عنوان "Shpëtimtari i Atdheut" (نجات دهنده میهن) توصیف می کرد. سرود پرچم سربازی را که برای کشورش می میرد به عنوان "قدیس" گرامی داشت. انتظار می رفت که مسجد و کلیسا به طور فزاینده ای به عنوان خادمان دولت عمل کنند، روحانیون میهن پرست از همه ادیان که انجیل آلبانیسم را موعظه می کنند.
حکومت سلطنتی تصریح کرد که دولت باید بی طرف باشد و مذهب رسمی نداشته باشد و اعمال آزادانه دین باید به همه ادیان تعمیم یابد. نه در دولت و نه در سیستم مدرسه نباید به هیچ یک از ایمان ها نسبت به دیگری توجه شود. آلبانیسم جایگزین دین شد و مقامات و معلمان مدارس «حواریون» و «مسیونر» نامیده شدند. نمادهای مقدس آلبانی دیگر صلیب و هلال نبودند، بلکه پرچم و پادشاه بودند. سرودهای ایده آل ملت، اسکندربیگ، قهرمانان جنگ، شاه و پرچم در کلاس های موسیقی مدارس عمومی به استثنای هر موضوع دیگری غالب بود.
اولین درس خواندن در مدارس ابتدایی یک تعلیم وطن پرستانه را معرفی کرد که با این جمله شروع می شود: "من یک آلبانیایی هستم. کشور من آلبانی است." سپس در قالب شاعرانه آمده است: «اما خود انسان، چه چیزی را در زندگی دوست دارد؟» او کشورش را دوست دارد.» کجا با امید زندگی می کند کجا می خواهد بمیرد؟ "در کشورش." کجا می تواند خوشحال باشد و با افتخار زندگی کند؟ "در آلبانی." [ نیازمند منبع ]
هنگامی که آلمان اتریش را ضمیمه کرد و علیه چکسلواکی حرکت کرد ، ایتالیا خود را به عضو درجه دوم محور تبدیل کرد. تولد قریب الوقوع یک فرزند سلطنتی آلبانیایی در عین حال تهدیدی برای ایجاد یک سلسله ماندگار برای زوگ بود. پس از حمله هیتلر به چکسلواکی (15 مارس 1939) بدون اطلاع قبلی به موسولینی، دیکتاتور ایتالیا تصمیم گرفت به الحاق آلبانی توسط خود ادامه دهد. ویکتور امانوئل سوم پادشاه ایتالیا از طرح در نظر گرفتن آلبانی به عنوان یک خطر غیر ضروری انتقاد کرد.
با این حال، رم در 25 مارس 1939 اولتیماتوم به تیرانا داد و خواستار پیوستن این کشور به اشغال آلبانی توسط ایتالیا شد. زوگ از پذیرش پول در ازای تصرف کامل ایتالیا و استعمار آلبانی امتناع کرد و در 7 آوریل 1939، نیروهای موسولینی به آلبانی حمله کردند . علیرغم برخی مقاومت‌های سرسختانه، به‌ویژه در دورس ، ایتالیایی‌ها کار کوتاهی از آلبانیایی‌ها انجام دادند.
پادشاه زوگ، همسرش، ملکه جرالدین آپونی ، و پسر نوزادشان لکا که مایل به تبدیل شدن به یک عروسک خیمه شب بازی ایتالیایی نبودند، به یونان و در نهایت به لندن گریختند. در 12 آوریل، پارلمان آلبانی به اتحاد این کشور با ایتالیا رای داد. ویکتور امانوئل سوم تاج آلبانی را به دست گرفت و ایتالیایی ها یک دولت فاشیستی به رهبری شفکت ورلاچی تشکیل دادند و به زودی خدمات نظامی و دیپلماتیک آلبانی را در ایتالیا جذب کردند.
پس از اینکه ارتش آلمان لهستان ، دانمارک و فرانسه را شکست داد ، موسولینی همچنان حسود تصمیم گرفت از آلبانی به عنوان سکوی پرشی برای حمله به یونان استفاده کند. ایتالیایی ها حمله خود را در 28 اکتبر 1940 آغاز کردند و در نشست دو دیکتاتور فاشیست در فلورانس ، موسولینی با اعلام حمله ایتالیایی ها، هیتلر را مات و مبهوت کرد. موسولینی روی یک پیروزی سریع حساب می کرد، اما مبارزان مقاومت یونانی ارتش ایتالیا را در مسیر خود متوقف کردند و به زودی به سمت آلبانی پیشروی کردند. یونانی ها کورچه و جیروکاستر را گرفتند و تهدید کردند که ایتالیایی ها را از شهر بندری ولوله بیرون خواهند کرد . حضور نیروهای یونانی که در آلبانی می جنگیدند شور و شوق آلبانیایی ها را برای نبرد با ایتالیایی ها و یونانی ها کاهش داد و نیروهای موسولینی به زودی جبهه ای باثبات در آلبانی مرکزی ایجاد کردند. در آوریل 1941، آلمان و متحدانش یونان و یوگسلاوی را در هم شکستند و یک ماه بعد، محور کنترل کوزوو را به آلبانی واگذار کرد . بنابراین ناسیونالیست‌های آلبانیایی از قضا شاهد تحقق رویاهای خود برای اتحاد بیشتر سرزمین‌های آلبانی‌نشین در جریان اشغال محور کشورشان بودند.
زوگ، پادشاه آلبانیایی ها هنوز هم پادشاه مشروع کشور بود، اما تاج و تخت را پس نمی گرفت. پارتیزان های کمونیست در طول جنگ و پس از آن، با حمایت یوگسلاوی و اتحاد جماهیر شوروی ، جنبش های ملی گرای آلبانیایی را سرکوب کردند و یک رژیم استالینیستی را برپا کردند که حدود 46 سال دوام آورد. شاه زوگ توسط کمونیست ها از ورود به آلبانی منع شد و تا پایان عمر در تبعید زندگی کرد.
این مقاله حاوی متنی از این منبع است که در مالکیت عمومی است . چارلز سودتیک (آوریل 1992). آلبانی بین جنگ، 1918-1941. در زیکل، ریموند؛ Iwaskiw, Walter R. (ویرایشات). آلبانی : مطالعه کشوری بخش تحقیقات فدرال ، کتابخانه کنگره . LCCN 93042885.41°N 20°E / 41°N 20°E / 41; 20