stringtranslate.com

ولی

ولی ( به عربی : وَلِیّ ، به زبان رومی : ولی  ؛ جمع أَوْلِیَاء ، اولیاء ) معمولاً توسط مسلمانان برای نشان دادن یک قدیس استفاده می‌شود، در غیر این صورت با اصطلاح تحت اللفظی «دوست خدا » به آن اشاره می‌شود. [1] [2] [3]

هنگامی که قید عربی ال ( ال ) اضافه می‌شود، به یکی از نام‌های خداوند در اسلام یعنی الله الولی ( الْولیّ ) اشاره می‌کند که به معنای یاور و دوست است.

در درک سنتی اسلامی، یک قدیس به عنوان کسی که «مشخص از لطف [ویژه] الهی ... [و] قدوسیت است»، و به طور خاص «از سوی خدا برگزیده و دارای مواهب استثنایی، مانند توانایی معجزه‌سازی» به تصویر کشیده می‌شود . ". [4] آموزه اولیا توسط دانشمندان مسلمان در اوایل تاریخ اسلام بیان شد [5] [6] [4] [7] و آیات خاصی از قرآن و برخی از احادیث توسط متفکران اولیه مسلمان به عنوان «شواهد مستند» تفسیر شد. « [4] از وجود اولیا. قبور مقدسین در سراسر جهان اسلام به مراکز زیارتی - به ویژه پس از سال 1200 میلادی - برای توده های مسلمانانی که برکت (برکت) خود را طلب می کردند، تبدیل شد. [8]

مینیاتور ایرانی 1552 مقدس احمد غزالی (متوفی 1123، برادر غزالی ) در حال گفتگو با یک مرید.

از آنجایی که اولین تشریفات مذهبی مسلمانان در دوره ای نوشته شد که جریان عرفانی اسلامی تصوف گسترش سریع خود را آغاز کرد، بسیاری از شخصیت هایی که بعدها به عنوان مقدسین اصلی در اسلام ارتدکس سنی تلقی شدند، عرفای صوفی اولیه بودند، مانند حسن بصره . (متوفی 728)، فرقاد صباخی (متوفی 729)، داوود تائی (متوفی 777–781)، رابعه بصره (متوفی 801)، معروف کرخی (متوفی 815) و جنید بغدادی (متوفی 910) . [1] از قرن دوازدهم تا چهاردهم، "تجلیل عمومی از اولیاء، اعم از مردم و حاکمان، با سازماندهی تصوف ... به دستورات یا برادری به شکل قطعی خود رسید". [9] در عبارات رایج تقوای اسلامی در این دوره، قدیس را «متفکری می دانستند که حالت کمال روحی او ... در تعالیم وصیت شده به شاگردانش بیان دائمی [پیدا کرد]». [9] در بسیاری از عقاید برجسته اهل سنت آن زمان، مانند عقیده معروف طهاوی ( حدود  900 ) و عقیده نسفی ( حدود  1000 ) اعتقاد به وجود و معجزات اولیای الهی به عنوان «الزام» مطرح شده است. "به دلیل اینکه یک مسلمان ارتدوکس معتقد هستم. [10] [11]

جدای از صوفیان، اولیای برجسته در تقوای سنتی اسلامی، صحابه پیامبر و جانشینان ایشان و جانشینان او هستند . [12] علاوه بر این، انبیا و رسولان در اسلام نیز طبق تعریف اولیای الهی هستند، اگرچه به ندرت از آنها به عنوان چنین نام برده می شود تا از خلط بین آنها و اولیای عادی جلوگیری شود. از آنجایی که مسلمانان از پیامبران به عنوان بزرگ‌ترین انسان‌ها تجلیل می‌شوند، این یک اصل کلی از عقیده اهل سنت است که یک پیامبر بزرگتر از همه اولیای الهی است. [13] به طور خلاصه، اعتقاد بر این است که «هر پیامبری قدیس است، ولی هر اولیایی نبی نیست». [14]

در دنیای مدرن ، اندیشه‌های سنتی سنی‌ها و شیعیان مقدسین توسط جریان‌های بنیادگرا و احیاگر اسلامی مانند جریان سلفی ، وهابیت و تجدد اسلامی به چالش کشیده شده است که هر سه، کم و بیش، «جبهه‌ای تشکیل داده‌اند». در برابر تکریم و نظریه اولیای الهی». [1] همانطور که توسط محققان اشاره شده است، توسعه این جنبش ها به طور غیرمستقیم منجر به گرایشی در میان برخی از جریان های اصلی مسلمانان شده است که در برابر «اعتراف به وجود اولیای مسلمانان یا ... [در نظر گرفتن] حضور و تکریم آنها به عنوان انحرافات غیرقابل قبول مقاومت کنند. ". [15] با این حال، علیرغم وجود این جریان های فکری متضاد، آموزه کلاسیک تکریم قدیس در بسیاری از نقاط جهان اسلام امروز به رشد خود ادامه می دهد و نقشی حیاتی در ابراز تقوای روزانه در میان بخش های وسیعی از جمعیت مسلمان در مسلمانان ایفا می کند. کشورهایی مانند پاکستان، بنگلادش، مصر، ترکیه، سنگال ، عراق، ایران، الجزایر، تونس، اندونزی، مالزی، و مراکش، [1] و همچنین در کشورهای دارای جمعیت اسلامی قابل توجه مانند هند، چین، روسیه و بالکان . [1]

نام ها

مینیاتور ایرانی که جلال الدین رومی را در حال نشان دادن عشق به شاگردش حسام الدین چلبی (حدود 1594) به تصویر می کشد .

در مورد ترجمه ولی عربی توسط «قدیس» انگلیسی، دانشمندان برجسته ای مانند جبرئیل حداد این را ترجمه مناسبی دانسته اند و حداد بیزاری برخی از مسلمانان از استفاده از «قدیس» برای ولی را «ایراد واهی» توصیف کرده است. ... زیرا [این است] – مانند «دین» ( دین )، «مؤمن» ( مؤمن )، «نماز» ( صلوات ) و غیره – [یک] اصطلاح عام برای تقدس و افراد مقدس در حالی که وجود ندارد. سردرگمی مسلمانان در مورد ارجاعات خاص آنها در اسلام، یعنی: حقیقت ایمان با خداپرستی و صاحبان آن صفات». [16] [ منبع بهتری لازم است ] در فارسی که پس از زبان عربی به دومین زبان تأثیرگذار و پرمخاطب در جهان اسلام تبدیل شد [1] لقب کلی قدیس یا استاد روحانی پیر ( فارسی : پیر ، به معنای واقعی کلمه) شد. پیر [شخص]، "بزرگ" [17] ). [1] اگرچه پیامدهای این عبارت شامل معانی کلی "قدیس" است، [1] اغلب برای اشاره به یک راهنمای معنوی از نوع خاصی استفاده می شود. [1]

در میان مسلمانان هند ، عنوان پیر بابا (पीर बाबा) معمولاً در هندی برای اشاره به استادان صوفی یا مقدسین مورد احترام مشابه استفاده می شود. [1] به‌علاوه، گاهی در زبان فارسی یا اردو با « حضرت » به مقدسین نیز گفته می‌شود. [1] در عرفان اسلامی ، نقش پیر هدایت و راهنمایی شاگردان خود در راه عرفانی است. [1] از این رو، تفاوت اصلی بین استفاده از ولی و پیر در این است که اولی به معنای قدیس نیست که در عین حال استاد روحانی با شاگردان باشد، در حالی که دومی مستقیماً این کار را از طریق معانی «پیر» انجام می دهد. [1] بعلاوه، سایر واژه‌های عربی و فارسی که اغلب دارای همان معانی پیر هستند ، و از این رو گاهی به انگلیسی به «قدیس» ترجمه می‌شوند، عبارتند از مرشد ( عربی : مرشد ، به معنای «راهنما» یا «معلم»). شیخ و سرکار (فارسی به معنای استاد). [1]

در سرزمین‌های اسلامی ترک، قدیسان با اصطلاحات متعددی از جمله ولی عربی ، سح و پیر ، و جایگزین‌های ترکی مانند بابا در آناتولی، آتا در آسیای مرکزی (هر دو به معنای «پدر») و ارن یا ارمیس‌ه اطلاق شده‌اند. (< ermek "رسیدن، رسیدن") یا yati̊r ("کسی که ساکن می شود") در آناتولی . [1] در این میان، مقبره‌های آنان «با واژه‌های منشأ عربی یا فارسی که اشاره به زیارت ( مزار ، زیارتگاه )، مقبره ( حبر ، محبر ) یا مقبره گنبدی ( گنبد ، حُبّه ) دارد، مشخص می‌شود. با عباراتی که معمولاً برای حوزه های دراویش یا بخش خاصی از آن استفاده می شود ( تکه در بالکان ، لنگر ، «غذاخانه» و ریباط در آسیای مرکزی )، یا با کیفیت قدیس ( پیر ، «محترم، محترم،» مشخص می شود. در آذربایجان ). [1]

تاریخچه

یک مینیاتور مغول متعلق به اوایل دهه 1620 که جهانگیر امپراتور مغول (متوفی 1627) را به تصویر می کشد که یک قدیس صوفی را به همعصر خود، پادشاه انگلستان جیمز اول (متوفی 1625) ترجیح می دهد. روی عکس نوشته شده است: "اگرچه پادشاهان ظاهراً در برابر او ایستاده اند، او نگاه خود را به مقدسین خیره می کند."

بر اساس تفاسیر مختلف سنتی صوفیانه از قرآن ، مفهوم قداست به وضوح بیان شده است. [18] با این حال، برخی از محققان مدرن ادعا می کنند که قرآن به صراحت آموزه یا نظریه اولیاء را بیان نمی کند. [1] در قرآن، صفت ولی به خداوند اطلاق شده است ، به این معنا که او «دوست» همه مؤمنان است (س 2:257 ). با این حال، آیات خاصی از قرآن توسط دانشمندان اولیه اسلامی به گروهی خاص و عالی از مقدسات تفسیر شده است. [4] اینها عبارتند از : 10:62 : [4] "مسلماً دوستان خدا ( اولیاء اللهی ) : نه ترسی بر آنهاست و نه غمگین می شوند . کسانی که او را دوست دارند [4] علاوه بر این، برخی از علما [1] تفسیر 4:69 ، "هر کس از خدا و رسول اطاعت کند، با کسانی هستند که خداوند بر آنها لطف کرده است: انبیا و صدیقین و شهدا و صالحان. بهترین همنشینان. آیا آنها هستند» تا اشاره ای به مقدساتی باشد که پیامبر نبودند و در رتبه های پایین تر از دومی قرار داشتند. [1] کلمه صدیقینه در این آیه به معنای واقعی کلمه «صادقین» یا «عادلان» را بیان می‌کند و متفکران اولیه اسلامی اغلب آن را به معنای «قدیس‌ها» تفسیر می‌کردند و مترجم معروف قرآن، مرمادوک پیکتهال آن را این‌گونه بیان می‌کند. «اولیاء» در تفاسیر خود از کتاب مقدس. [1] علاوه بر این، قرآن به معجزات افراد مقدسی که پیامبری مانند خضر ( 18:65-82 ) و اهل کهف ( 18:7-26 ) نبودند، اشاره کرده است، که همچنین بسیاری از محققان اولیه را به این نتیجه رساند که گروهی از بزرگواران باید وجود داشته باشند که در مرتبه ای پایین تر از انبیا باشند، اما خداوند متعال آنها را برتری دهد. [1] ارجاعات موجود در مجموعه ادبیات حدیثی به قدیسان با حسن نیت مانند جرایج جاهلی، [19] [20] [21] [22] تنها به این درک اولیه از قدیسان اعتبار بیشتری بخشید. [1]

داستانهای گردآوری شده درباره «زندگی یا سیره اولیا» توسط بسیاری از دانشمندان مسلمان معمولی، از جمله ابن ابی‌الدنیا (متوفی 894)، [1] شروع به جمع‌آوری و « نقل در مراحل اولیه» کرد. اثری با عنوان کتاب الاولیاء ( زندگانی اولیاء ) در قرن نهم نوشت که «قدیمی‌ترین [کامل] تألیف با موضوع دوستان خدا» را تشکیل می‌دهد. [1] پیش از آثار ابن ابی‌الدنیا، داستان‌های اولیای الهی از طریق سنت شفاهی نقل می‌شد . اما پس از تألیف آثار او، بسیاری از علمای اسلامی شروع به نوشتن گزارش‌های پرتیراژ کردند [1] و دانشمندان بعدی مانند ابو نعیم اصفهانی (متوفی 948) از آثار ابن ابی‌الدنیا در خلیفه خود استفاده فراوان کردند. الاولیاء ( زیور اولیاء ). [1] علاوه بر این، از کتاب الکسف و البیان عارف صوفی اولیه بغدادی، ابوسعید الخراز (متوفی 899) مشهود است که درک منسجمی از مقدسین مسلمان از قبل وجود داشته است. با اختصاص فضای وسیع الخراز به تمایز بین فضایل و کرامات انبیا و اولیا . [1] ژانر هیگیوگرافی ( مناحب ) تنها با گذشت زمان محبوبیت بیشتری پیدا کرد، زیرا بسیاری از متفکران برجسته اسلامی در دوره قرون وسطی آثار بزرگی را به جمع آوری داستان های مقدسین مختلف یا تمرکز بر "جنبه های شگفت انگیز زندگی" اختصاص دادند. معجزات یا دست‌کم اعجوبه‌های یک صوفی یا یک قدیس که گمان می‌رود دارای قدرت‌های معجزه‌آسا بوده است.» [23]

در اواخر قرن نهم، متفکران مهم در اسلام سنی رسماً آموزه شفاهی قبلی سلسله مراتبی از قدیسان را بیان کردند، با اولین گزارش مکتوب این سلسله مراتب از قلم الحکیم ترمذی (متوفی 907- 907) 912). [1] با اجماع عمومی علمای اسلامی آن دوره که پذیرفتند که علما مسئول حفظ بخش «بیرونی» ارتدکس اسلامی، از جمله رشته های حقوق و فقه بودند ، در حالی که صوفیان مسئول بیان عمیق ترین حقایق درونی دین بودند. [1] عرفای برجسته بعدی مانند ابن عربی (متوفی 1240) فقط این ایده سلسله مراتب مقدس را بیشتر تقویت کردند و مفهوم «اقسام» اولیاء به پایه اصلی تفکر عرفانی اهل سنت تبدیل شد، با انواعی از جمله صدیقون ( » صدیقین) و ابدال («بدل اولیاء») از جمله. [1] بسیاری از این مفاهیم در مکتوب بسیار قبل از ترمذی و ابن عربی آمده است. به عنوان مثال، ایده ابدال در اوایل مسند ابن حنبل (متوفی 855) ظاهر می شود، جایی که این کلمه به گروهی از مقدسین بزرگ اشاره می کند که "تعداد آنها ثابت می ماند و همیشه در هنگام مرگ یکی با دیگری جایگزین می شود. " [24] در واقع نقل شده است که ابن حنبل صریحاً معاصر خود، معروف کرخی (متوفی 20-815) را یکی از ابدال می داند و می گوید: «او از اولیای بدل و اوست. دعا مستجاب شد.» [25]

مینیاتور مغولی از گفتار بین حکیمان مسلمان (حدود 1630) که گمان می رود توسط نقاش درباری گواردان اجرا شده باشد .

از قرن دوازدهم تا چهاردهم، «تجلیل عمومی اولیاء، اعم از مردم و حاکمان، با سازماندهی تصوف - عرفان اسلام - به دستورات یا برادری به شکل قطعی خود رسید. [9] در تقوای کلی اسلامی آن دوره، قدیس به عنوان «متفکری شناخته می‌شد که حالت کمال معنوی او... در تعالیمی که به شاگردانش واگذار شده بود، بیان دائمی [پیدا کرد]». [9] به واسطه حکمت روحانی او بود که قدیس در اسلام قرون وسطی مورد احترام قرار گرفت، «و این همان چیزی است که ... بر «قانون‌شدن» او، و نه برخی از نهادهای کلیسایی» مانند مسیحیت . [9] در واقع، نکته اخیر نشان‌دهنده یکی از تفاوت‌های اساسی بین تکریم مقدسین اسلامی و مسیحی است، زیرا قدیسان با اجماع یا تحسین عمومی در اسلام مورد احترام قرار می‌گیرند، به شیوه‌ای شبیه به همه مقدسین مسیحی که شروع به تجلیل کردند. مورد احترام قبل از نهاد قدیس . [9] در واقع، اعتقاد به وجود قدیسان چنان بخش مهمی از اسلام قرون وسطی شد [10] [11] که بسیاری از مهم ترین عقایدی که در این دوره بیان شده بودند، مانند عقیده معروف طهاوی ، به صراحت آن را اعلام کردند. لازمه مسلمان بودن "ارتدوکس" برای اعتقاد به وجود و تکریم مقدسین و روایت های سنتی زندگی و معجزات آنها. [13] [10] [11] [2] از این رو، در می یابیم که حتی منتقدان قرون وسطایی از روش گسترده ی تکریم قبور مقدسین ، مانند ابن تیمیه (متوفی 1328)، هرگز وجود مقدسین را انکار نکرده اند. فقیه حنبلی می‌فرماید : «معجزات اولیای الهی با پذیرش همه علمای مسلمان، کاملاً صحیح و صحیح است و قرآن در جاهای مختلف به آن اشاره کرده و سخنان پیامبر آن را ذکر کرده است، و هر که انکار کند. قدرت معجزه‌آمیز قدیسان فقط افرادی هستند که مبتکر و پیروان آنها هستند.» [26] به قول یکی از دانشگاهیان معاصر، عملاً همه مسلمانان آن عصر معتقد بودند که «زندگی مقدسین و معجزات آنها غیرقابل انکار است». [27]

در دنیای مدرن ، اندیشه سنتی مقدسین در اسلام، توسط جنبش‌های پیوریتن و احیاگر اسلامی سلفی گری و وهابیت ، که نفوذ آن‌ها «جبهه‌ای در برابر تکریم و تئوری قدیسان تشکیل داده است» به چالش کشیده شده است. [1] به عنوان مثال، برای پیروان ایدئولوژی وهابی، عمل به مقدسات به عنوان یک «مکروه» جلوه می کند، زیرا آنها در این امر نوعی بت پرستی می بینند . [1] به همین دلیل است که پادشاهی عربستان سعودی که به عقیده وهابی پایبند است، در طول گسترش خود در شبه جزیره عربستان از قرن هجدهم به بعد ، «مقبره مقدسین را هر جا که توانست... ویران کرد» [1]. . [1] [یادداشت 1] همانطور که توسط محققان ذکر شده است، توسعه این جنبش ها به طور غیرمستقیم منجر به گرایشی در میان برخی از جریان های اصلی مسلمانان شده است که در برابر "اعتراف به وجود مقدسین مسلمان به طور کلی یا ... [برای مشاهده] حضور آنها مقاومت کنند. و تکریم به عنوان انحرافات غیر قابل قبول است». [15] در عین حال، جنبش مدرنیسم اسلامی نیز با تکریم سنتی مقدسین مخالفت کرده است، زیرا بسیاری از طرفداران این ایدئولوژی این عمل را "هم غیراسلامی و هم عقب مانده... به جای بخشی جدایی ناپذیر از اسلام" می دانند. که آنها برای بیش از یک هزار سال بودند." [28] با وجود وجود این جریان‌های فکری متضاد، دکترین کلاسیک تکریم قدیس همچنان در بسیاری از نقاط جهان اسلام رشد می‌کند و نقشی حیاتی در تقوای روزانه بخش‌های وسیعی از کشورهای اسلامی ایفا می‌کند. پاکستان، بنگلادش، مصر، ترکیه ، سنگال ، عراق، ایران، الجزایر، تونس، اندونزی، مالزی، و مراکش، [1] و همچنین در کشورهای دارای جمعیت اسلامی اساسی مانند هند، چین، روسیه و بالکان . [1]

تعاریف

جزئیات یک مینیاتور هندی که شاهزاده مغول دارا شیکوه (متوفی 1659) را به دنبال مشاوره از یک قدیس محلی به نام میان میر (متوفی 1635) نشان می‌دهد ، بدون تاریخ اما احتمالاً مربوط به اواخر قرن هفدهم.

تعریف کلی قدیس مسلمان در متون کلاسیک این است که او نمایانگر «[دوست خدا] است که با لطف [ویژه] الهی ... [و] تقدس مشخص شده است»، که به طور خاص «خداوند برگزیده و دارای مواهب استثنایی است، مانند به عنوان توانایی معجزه کردن .» [4] علاوه بر این، قدیس در هیجوگرافی های سنتی نیز به عنوان کسی معرفی می شود که «به نحوی... ویژگی های خوب دوست، یعنی خدا را کسب می کند، و بنابراین دارای اختیارات، نیروها، ظرفیت ها و توانایی های خاصی است». [1] در میان علمای کلاسیک، قشیری (متوفی 1073) قدیس را کسی تعریف می‌کند که «اطاعت او بدون دخالت گناه به ماندگاری می‌رسد، و خداوند او را به شکل دائمی از شکست‌های گناه به وسیله قدرت اعمال اطاعت حفظ می‌کند و حفظ می‌کند. " [29] در جای دیگر، همین نویسنده برای رساندن برداشت خود از مقصود اولیاء، روایت قدیمی تری را نقل کرده است که می گوید: «اولیای خدا کسانی هستند که چون دیده شوند، یاد خدا می شود». [30]

در همین حال، الحکیم ترمذی (متوفی 869)، برجسته‌ترین تبیین‌کننده این آموزه در قرن نهم، شش ویژگی مشترک قدیسان واقعی را مطرح کرد (به گفته نویسنده لزوماً برای همه قابل اعمال نیست، اما با این وجود نشان‌دهنده یک ویژگی مهم است. بخشی از آنها) که عبارتند از: (1) وقتی مردم او را می بینند، خود به خود به یاد خدا می افتند. (2) هر کس از راه خصمانه به سوی او پیشروی کند نابود می شود. (3) او دارای موهبت روشن بینی ( فراسا ) است. (4) او الهام الهی ( الهام ) را دریافت می کند تا کاملاً از وحی خاص ( وحی ) متمایز شود ، [1] [31] [32] که این مورد تنها چیزی است که پیامبران دریافت می کنند. (5) او می تواند به اذن خداوند معجزاتی ( کرامت ) انجام دهد که ممکن است از قدیس به قدیس متفاوت باشد، اما ممکن است شامل شگفتی هایی مانند راه رفتن روی آب ( المسحی علاء الماء ) و کوتاه کردن مکان و زمان باشد ( طعی) . الارض )؛ و (6) با خضر همنشین می شود . [33] [1] ترمذی همچنین بیان می‌کند که اگرچه قدیس مانند پیامبران بی گناه نیست، اما به لطف خداوند می‌تواند «از گناه حفظ شود» ( محفوظ ). [1] محقق معاصر تصوف، مارتین لینگز، قدیسان اسلامی را به عنوان "تجسم بزرگ آرمان اسلامی... غول های معنوی که تقریباً هر نسلی با آنها برکت داشت" توصیف کرد. [34]

شهادت های کلاسیک

به نظر می رسد که آموزه قدیسان و معجزات آنها توسط بسیاری از نویسندگان عمده عصر طلایی اسلامی (حدود 700-1400)، [1] و همچنین بسیاری از دانشمندان برجسته اواخر قرون وسطی، مسلم انگاشته شده است . [1] پدیده‌های اسلام سنتی را می‌توان دست‌کم تا حدی به نوشته‌های بسیاری از برجسته‌ترین متکلمان و پزشکان اهل سنت در دوره‌های کلاسیک و قرون وسطی نسبت داد، [1] که بسیاری از آنها اعتقاد به مقدسین را «ارتدوکس» می‌دانستند. دکترین [1] نمونه هایی از شهادت های کلاسیک عبارتند از:

طلب برکت

دلیل تکریم اولیای متوفی توسط زائران در توسل به تبرک ( برکه ) هر چند اولیاء خدا تا روز قیامت ( یوم الدین ) از مردگان برنمی خیزند ، ممکن است از حدیثی باشد که می گوید: «انبیا زنده اند. در قبرهایشان نماز می خوانند». [ نیاز به نقل از] (بر اساس مفهوم اسلامی مجازات قبر - که در احادیث ثابت شده است - مردگان هنوز هوشیار و فعال هستند و بدکاران در قبرهایشان رنج می برند و پرهیزکاران در آسودگی هستند.) مورخ جاناتان ای سی براون، «تصور می‌شود که قدیسان هیچ تفاوتی با پیامبران ندارند، «در زمان مرگ نیز قادر به پاسخگویی به درخواست‌های کمک هستند» مانند زمانی که زنده بودند. [8]

انواع و سلسله مراتب

طرحی از دو شاعر قدیس حافظ و سعدی شیرازی (حدود قرن هفدهم) که گمان می رود توسط محمد قاسم اجرا شده باشد.

در سنت کلاسیک اسلامی قدیسان از «انواع» متفاوت پیش بینی شده بود. [1] قدیسان گذشته از تفاوت‌های زمینی از نظر وظیفه زمانی (یعنی فقیه ، حدیث‌شناس ، قاضی ، محدث ، مورخ ، زاهد ، شاعر)، از نظر عملکرد یا جایگاه آسمانی نیز از نظر کیهانی متمایز بودند . [1] اما در اسلام، قدیسان در متون سنتی به‌عنوان وظایف آسمانی جداگانه، به شیوه‌ای شبیه به فرشتگان ، معرفی شده‌اند ، و این ارتباط نزدیکی با ایده سلسله مراتب آسمانی دارد که در آن انواع مختلف قدیسان متفاوت بازی می‌کنند. نقش ها [1] تمایز اساسی در قرن نهم توسط ترمذی در سیرت الاولیاء ( زندگانی اولیاء ) شرح داده شد، که بین دو نوع اصلی از اولیای الهی تمایز قائل شد: ولی هذا الله از یک سو و ولی الله. از سوی دیگر [1] به گفته نویسنده، «عروج [معنوی] ولی هذا الله باید در پایان عالم خلقت متوقف شود ... او می تواند به قرب الهی دست یابد، اما نه خود خدا؛ او فقط به قرب الهی پذیرفته می شود. این ولی الله است که به آن سوی عرش خدا می‌رسد، یعنی عبور آگاهانه از قلمروهای نورانی اسماء الهی . خدا را تا آنجا که ممکن است به طور کامل بشناسد، سپس در ذات خدا خاموش می شود، نفس او از بین می رود و ... هنگامی که او عمل می کند، این خداست که به وسیله او عمل می کند در عین حال بالاترین درجه فعالیت در این دنیا." [1]

اگرچه آموزه سلسله مراتب قدیسان در منابع مکتوب در اوایل قرن هشتم [1] یافت می شود، [1] این ترمذی بود که اولین بیان سیستماتیک آن را ارائه کرد. [ 1] به گفته نویسنده، چهل تن از مقدسین بزرگ که وی از آنها با نام های مختلف صدیّین ، ابدال ، عماناء و نصح یاد می کند ، پس از رحلت محمد منصوب شده اند تا علم اسرار الهی را به ضمانت ها تداوم بخشند. آنها توسط پیامبر [1] ترمذی بیان کرد که این چهل قدیس در هر نسل پس از مرگ زمینی جایگزین خواهند شد. و به گفته وی «وجود آنها تضمینی برای ادامه حیات جهان است». [1] از میان این چهل نفر، ترمذی تصریح کرده است که هفت تن از آنها دارای برکت ویژه بودند. [1] ترمذی علیرغم فطرت متعالی آنها تأکید کرد که این اربعین در مرتبه ای پایین تر از پیامبران بودند. [1] بعدها آثار مهمی که به تفصیل سلسله مراتب اولیای الهی را بیان می کرد، توسط عارف عمار البیدلی (متوفی بین 1194 تا 1207)، معلم روحانی نجم الدین کبری (متوفی 1220)، و روزبیهان بقلی (متوفی 1209) سروده شد. ) که ظاهراً از "سلسله مراتب بسیار توسعه یافته دوستان خدا" خبر داشت. [1] تفاوت در اصطلاح بین سلسله مراتب مختلف آسمانی ارائه شده توسط این نویسندگان توسط محققان بعدی از طریق اعتقاد آنها که عرفای اولیه بخش‌های خاص و جنبه‌های مختلف سلسله مراتب واحد و منسجم قدیسان را برجسته کرده‌اند، آشتی داد. [1]

تصوف

هدف راه صوفیانه دستیابی به وحدت نفس با خدا ( فناء ) است. این مفهوم اغلب در تمثیل های صوفیانه به عنوان خود منعکس کننده نور خدا توصیف می شود. بر این اساس، روح آلوده و نیازمند تزکیه است. در حالت پاکیزه ی قدیس صوفی، ذهن بی لک صوفی متوجه می شود که فی نفسه وجود واقعی ندارد; وجود او فقط نور خداست و او فقط آینه است. [37]

در برخی از آموزه‌های باطنی اسلام، سلسله مراتب معنوی کیهانی وجود دارد [38] [39] [40] که درجات آن شامل ولی (اولیاء، دوستان خدا)، ابدال (تغییر شدگان) است که توسط غوث (معاون) در رأس آنها قرار دارد. یا قطب (قطب، محور). جزئیات با توجه به منبع متفاوت است.

یکی از منابع فارسی قرن دوازدهم علی هجویری است . در بارگاه الهی او سیصد اخیار ، چهل ابدال ، هفت ابرار ، چهار اوتاد ، سه نقابه وجود دارد . و یک قطب

همه این مقدسین یکدیگر را می شناسند و نمی توانند بدون رضایت متقابل عمل کنند. وظيفه اوتاد اين است كه هر شب تمام دنيا را بگردند و اگر جايي باشد كه چشمشان به آن نيفتد، فرداي آن روز عيبي در آن جا ظاهر مي شود و بايد به ترتيب به قطب اطلاع دهند. تا توجه خود را به نقطه ضعف معطوف کند و به برکت او عیب را برطرف کند. [41]

دیگری از ابن عربی است که در اسپانیای موری زندگی می کرد. ساختار انحصاری تری دارد. هشت نُجَباء ، دوازده نقابه ، هفت ابدال ، چهار اوتاد ، دو ائمه و قطب هستند . [42]

به گفته عنایت خان صوفی قرن بیستم ، در سلسله مراتب هفت درجه وجود دارد. به ترتیب صعودی عبارتند از پیر ، بزرگ، ولی، غوث ، قطب، نبی و رسول . پیرها و بزرگ ها به پیشرفت معنوی کسانی که به آنها نزدیک می شوند کمک می کند. ولی ممکن است مسئولیت حفاظت از یک جامعه را بر عهده بگیرد و عموماً مخفیانه کار کند. قطب ها به طور مشابه مسئول مناطق بزرگ هستند. نابی ها وظیفه رساندن پیام اصلاحی به ملت ها یا مذاهب را دارند و از این رو نقشی عمومی دارند. رسولان نیز مأموریت دگرگونی جهان را به طور کلی دارند. [43]

تکریم منطقه ای

میزان احترامی که یک قدیس خاص دریافت می کرد از منطقه ای به منطقه دیگر در تمدن اسلامی متفاوت بود، اغلب بر اساس تاریخ خود قدیس در آن منطقه. [1] در حالی که تکریم مقدسین نقش مهمی در تقوای روزانه مسلمانان سنی در سراسر جهان اسلام برای بیش از هزار سال (حدود 800 تا 1800) ایفا کرد، دقیقاً کدام قدیسان در هر فضای فرهنگی خاص مورد احترام قرار گرفتند . بستگی به سنت های هیوگرافیک آن منطقه خاص داشت. [1] بنابراین، در حالی که معین الدین چشتی (متوفی 1236)، به عنوان مثال، در سراسر جهان اهل سنت در دوره قرون وسطی مورد احترام بود، فرقه او به ویژه در شبه قاره هند برجسته بود ، زیرا اعتقاد بر این بود که او در آنجا موعظه کرده است، اکثر معجزات او، و در نهایت در پایان زندگی او حل و فصل شد. [1]

شمال آفریقا

تکریم قدیسان "نقش اساسی در زندگی مذهبی و اجتماعی مغرب زمین برای یک هزاره کم و بیش" ایفا کرده است. [1] به عبارت دیگر، از زمانی که اسلام برای اولین بار در قرن هشتم به سرزمین های شمال آفریقا رسید. [1] اولین ارجاعات مکتوب به قدیسان مسلمان زاهد در آفریقا، «تحسین شده و با پیروان» [1] در هیج نگاری های قرن دهم آمده است. [1] [44] با این حال، همانطور که توسط محققان ذکر شده است، «این پدیده ممکن است قدیمی‌تر باشد»، [1] زیرا بسیاری از داستان‌های قدیسان اسلامی قبل از اینکه سرانجام به نگارش درآیند، به صورت شفاهی منتقل شدند. [1] یکی از مقدس ترین مقدسین در اوایل تاریخ اسلام شمال آفریقا، ابو یعزا (یا یعزا، متوفی 1177)، معجزه گر سنی مالکی بی سواد بود که شهرت تقدسش حتی در زندگی خود نیز مورد تحسین قرار گرفت. [1] [45] [46] یکی دیگر از قدیس های بسیار محبوب در آن دوره، ابن حرزحیم (متوفی 1163) بود که همچنین به دلیل عبادت شخصی و توانایی خود در انجام معجزه شهرت یافت. [1] اما این ابو مدیان (متوفی 1197) بود که در نهایت یکی از اولیاء الله کل مغرب شد . یکی از «شاگردهای معنوی این دو قدیس پیشین»، [1] ابو مدیان، عالم برجسته اهل سنت مالکی، اولین شخصیتی در تصوف مغربی بود که «در فراتر از منطقه خود نفوذی اعمال کرد». [1] ابو مدیان به مشرق سفر کرد و گفته می شود که در آنجا با عرفای برجسته ای مانند فقیه مشهور حنبلی عبدالقادر گیلانی (متوفی 1166) ملاقات کرده است. [1] پس از بازگشت به مغرب، ابو مدیان در بجایاء توقف کرد و "حلقه ای از شاگردان تشکیل داد." [1] ابو مدیان سرانجام در تلمسان در حالی که به دربار المحد مراکش می رفت درگذشت . او بعدها به عنوان اولیاء الله تلمسان مورد احترام قرار گرفت. [1] [47] [48]

یکی از برجسته‌ترین شاگردان ابومدیان، عبدالسلام بن مسحصح (متوفی 1127)، [1] «قدیس... [که] شهرت پس از مرگش به واسطه‌ی شناخته شدن به عنوان استاد و «قطبی» به دست آورد. ابوالحسن السحضحیلی (متوفی 1258). [1] این آخرین شخصیت بود که به دلیل بنیانگذار یکی از مشهورترین فرقه های صوفی اهل سنت شمال آفریقا: طریقت شاذیلیه، قدیس برجسته در تقوای مغربی شد . [1] با پایبندی به مدّهب مالکی در فقه خود ، فرقه شاذیلی در سال‌های پس از آن تعداد زیادی از مقدسین سنی را به وجود آورد، از جمله فاسی احمد الزروق (متوفی 1494)، [1] که در مصر تحصیل کرد اما در لیبی تدریس کرد . و مراکش ، و ابوعبدالله محمد الجزولی (متوفی 1465)، "که پس از یک سفر طولانی به شرق به مراکش بازگشت و سپس زندگی زاهدانه ای را آغاز کرد" [1] و به دلیل معجزات شهرت گسترده ای یافت. گفته می شود که او به اذن خدا عمل کرده است. [1] در نهایت، دومی در مراکش به خاک سپرده شد، جایی که در نهایت به عنوان یکی از معروف‌ترین هفت اولیای الله شهر برای سنی‌های آن منطقه درآمد. [1] برخی از مشهورترین و تأثیرگذارترین اولیا و عارفان مغربی در قرون بعدی، محمد بن. ناصر (متوفی 1674)، احمد التیجانی (متوفی 1815)، ابوحامد العربی الدرقاوی (متوفی 1823)، و احمد بن. علوى (متوفى 1934)، [49] با سه اخير كه منشأ سلايق صوفيانه خود بودند. [1] مشهورترین پیروان فرقه شادلی در میان دانشمندان اسلامی مدرن عبارتند از: عبدالله بن بیه (متولد 1935)، محمد علوی المالکی (متوفی 2004)، حمزه یوسف (متولد 1958)، و محمد الیعقوبی (متولد. 1963). [1]

تکریم اولیاء در اسلام اهل سنت مغربی با توجه به «انواع» قدیسان مورد احترام اهل سنت در آن نواحی مورد بررسی محققان قرار گرفته است. [1] این موارد عبارتند از:

در مورد تکریم مقدسین در میان مسلمانان سنی در مغرب در روزگار کنونی، محققان به حضور بسیاری از «هزاران قدیس کوچک محلی» اشاره کرده اند که مقبره آنها در روستاها یا محله های شهرها قابل مشاهده است. [1] اگرچه بسیاری از این مقدسین فاقد تاریخ نگاری یا هیج نگاری دقیق هستند، اما «حضور و کارآمدی اجتماعی آنها ... [بیشتر] است» [1] در شکل دادن به زندگی معنوی مسلمانان در منطقه. برای اکثریت قریب به اتفاق مسلمانان در مغرب حتی امروز، مقدسین "بسیار زنده در مقبره خود باقی می مانند، تا جایی که نام شخص اغلب برای نشان دادن مکان مورد استفاده قرار می گیرد." [1] در حالی که این نوع کلاسیک از تکریم سنی، گسترده ترین موضع را در منطقه نشان می دهد، نفوذ مدرن سلفی گری و وهابیت، رویه سنتی را در برخی مناطق به چالش کشیده است. [1]

ترکیه، بالکان، قفقاز و آذربایجان

محققان به «نقش بسیار مهم» [1] اشاره کرده‌اند که تکریم مقدسین در طول تاریخ در زندگی اسلامی در تمام این مناطق، به ویژه در میان اهل سنت که برای برکت در انجام عمل زیارت ، به هزاران مقبره پراکنده در سراسر منطقه رفت و آمد می‌کنند . [1] به گفته محققان، «میان ترک‌های بالکان و آناتولی، و آن‌هایی که در آسیای مرکزی هستند، علی‌رغم فاصله‌ای که آنها را از هم جدا می‌کند، مفهوم قدیس و سازمان زیارت‌ها هیچ تفاوت اساسی را نشان نمی‌دهد». [1] تکریم مقدسین واقعاً از قرن دهم تا چهاردهم در سرزمین های ترکیه گسترش یافت، [1] و نقش مهمی در تقوای سنی ترک قرون وسطی نه تنها در شهرهای جهان وطن، بلکه در مناطق روستایی و در میان عشایر تمام جهان ترکیه." [1] یکی از دلایلی که توسط محققان برای محبوبیت قدیسان در ترکیه پیشامدرن پیشنهاد شده است، این است که اسلام عمدتاً توسط صوفیان سنی اولیه در سرزمین‌های ترکیه منتشر شده است، نه توسط معلمان کاملاً خارجی. [1] اکثر مقدسین مورد احترام در ترکیه متعلق به مکتب فقهی حنفی اهل سنت بودند. [1]

همانطور که محققان اشاره کرده اند، مقدسین مورد احترام در اسلام سنی سنتی ترکیه را می توان به سه دسته اصلی طبقه بندی کرد: [1]

حرمت اولیاء الله

احترام به اولیا الله بخش مهمی از سنت اسلامی شیعه و سنی بوده است که به ویژه قدیسان کلاسیک مهم به عنوان مدافعان آسمانی امپراتوری‌ها، ملت‌ها، شهرها، شهرک‌ها و روستاهای خاص مسلمان خدمت کرده‌اند. [51] با توجه به فراگیر بودن این عقیده، مرحوم مارتین لینگز می‌نویسد: «به ندرت منطقه‌ای در امپراتوری اسلام وجود دارد که صوفی برای قدیس حامی خود نداشته باشد». [52] از آنجایی که تکریم مقدسین غالباً در اقلیم‌های اسلامی کاملاً ارگانیک می‌شود، اولیاء الله اغلب از طریق تحسین عمومی به‌جای اعلام رسمی شناخته می‌شوند. [51] از قدیم چنین برداشت شده است که ولی الله یک مکان خاص برای رفاه آن مکان و برای سلامتی و سعادت همه ساکنان آن مکان دعا می کند. [51] در اینجا فهرست جزئی از مسلمانان اولیا الله آمده است :

زیارتگاه نیما الدین اولیاء (متوفی 1325) در دهلی هندوستان که در آنجا به عنوان اولیاء الله شهر مفتخر است . این زیارتگاه محبوب ترین مکان زیارتی مسلمانان در شبه قاره هند است
زیارتگاه احمد یسوی (متوفی 1166) در ترکستان، قزاقستان ، جایی که او به عنوان اولیاء الله کشور مفتخر است. این حرم در سال 1389 توسط تیمور به بهره برداری رسید

همچنین ببینید

مراجع

یادداشت ها

  1. برای اطلاعات بیشتر به مقالات محمد بن عبدالوهاب ، تخریب بقیع ، تخریب مکان‌های میراث اسلامی اولیه در عربستان سعودی ، و آزار صوفیان مراجعه کنید .

نقل قول ها

  1. ^ abcdefghijklmnopqrstu vwxyz aa ab ac ad ae af ag ah ai aj ak al am an ao ap aq ar as at au av aw ax ay az ba bb bc bd be bf bg bh bi bj bk bl bm bn bo bp bq br bs bt bu. bv bw bx توسط bz ca cb cc cd ce cf cg ch ci cj ck cl cm cn co cp cq cr cs ct cu cv cw cx cy cz da db dc dd de df رادکه، بی. لوری، پی. Zarcone، Th. دی ویز، دی. گابوریو، م. دنی، اف ام؛ اوبین، اف. هانویک، جو. Mchugh, N. (2012) [1993]. "ولی". در Bearman، PJ ; بیانکوئیس، تی. ; Bosworth، CE ; ون دونزل، ای جی ; هاینریش، WP (ویرایشگران). دایره المعارف اسلام (چاپ دوم). لیدن : ناشران بریل . doi :10.1163/1573-3912_islam_COM_1335. شابک 978-90-04-16121-4.
  2. ^ ab John Renard، دوستان خدا: تصاویر اسلامی از تقوا، تعهد و خدمتگزاری (برکلی: انتشارات دانشگاه کالیفرنیا، 2008). جان رنارد، داستان‌های دوستان خدا: حجی‌شناسی اسلامی در ترجمه (برکلی: انتشارات دانشگاه کالیفرنیا، 2009)، پاس.
  3. ^ کرامر، رابرت اس. لوبان، ریچارد ای. فلوهر-لوبان، کارولین (2013). فرهنگ لغت تاریخی سودان. فرهنگ لغت های تاریخی آفریقا (ویرایش 4). Lanham، مریلند، ایالات متحده آمریکا: Scarecrow Press، اثری از Rowman & Littlefield. ص 361. شابک 978-0-8108-6180-0. بازبینی شده در 2 مه 2015 . QUBBA. نام عربی قبر یک مرد مقدس ... قبا معمولاً بر سر قبر مرد مقدسی نصب می شود که به گونه های مختلف به عنوان ولی (قدیس)، فکی یا شیخ شناخته می شود، زیرا طبق اسلام عامیانه، برکه او در اینجا است. برکات] اعتقاد بر این است که قوی ترین ...
  4. ↑ abcdefgh Radtke، B.، "Saint"، در: دایره المعارف قرآن ، ویراستار عمومی: جین دامن مک آلیف، دانشگاه جورج تاون، واشنگتن، دی سی
  5. ↑ J. van Ess, Theologie und Gesellschaft im 2. und 3. Jahrhundert Hidschra. Eine Geschichte des religiösen Denkens im frühen Islam , II (Berlin-New York, 1992), pp. 89-90
  6. ↑ B. Radtke and J. O'Kane، مفهوم قداست در عرفان اسلامی اولیه (لندن، 1996)، ص 109-110
  7. ↑ B. Radtke, Drei Schriften des Theosophen von Tirmid̲ , ii (بیروت-اشتوتگارت، 1996)، ص 68-69
  8. ↑ اب براون، جاناتان ای سی (2014). نقل نادرست از محمد: چالش و انتخاب های تفسیر میراث پیامبر. انتشارات وان ورلد . ص 59. شابک 978-1-78074-420-9. بازبینی شده در 4 ژوئن 2018 .
  9. ↑ abcdef Titus Burckhardt، هنر اسلام: زبان و معنا (Bloomington: World Wisdom، 2009)، ص. 99
  10. ↑ abc Jonathan AC Brown، «مخالفان مؤمن: شکاکیت اهل سنت در مورد معجزات اولیاء»، مجله مطالعات تصوف 1 (2012)، ص. 123
  11. ^ abc کریستوفر تیلور، در مجاورت درستکاران (لیدن: بریل، 1999)، صفحات 5-6
  12. ↑ مارتین لینگز، تصوف چیست؟ (لاهور: آکادمی سهیل، 2005؛ اولین imp. 1983، دوم imp. 1999)، صص 36-37، 45، 102، و غیره.
  13. ↑ اب الطحاوی، العقیده اطحاویه XVIII–IX
  14. ↑ رضا شاه کاظمی، «متافیزیک گفتگوی ادیان»، در راه‌هایی به قلب: تصوف و شرق مسیحی ، چاپ. جیمز کاتسینگر (Bloomington: World Wisdom، 2002)، ص. 167
  15. ^ ab کریستوفر تیلور، در مجاورت درستکاران (لیدن: بریل، 1999)، صفحات 5-6
  16. ↑ «شیخ جبرئیل فواد حداد در فیسبوک». فیس بوک . بایگانی شده از نسخه اصلی در 2022-04-30.[ منبع تولید شده توسط کاربر ]
  17. ↑ نیوبی، گوردون (2002). دایره المعارف مختصر اسلام (چاپ اول). آکسفورد: یک جهان. ص 173. شابک 978-1-85168-295-9.
  18. ↑ محمد هشام کبانی (2003)، اسلام کلاسیک و سنت صوفیانه نقشبندی، شورای عالی اسلامی آمریکا، شابک 978-1-930409-10-1
  19. ↑ بوکحاری. صحيح الاعمال في الصلات ، باب 7، معالم ، باب 35.
  20. ↑ مسلم (قاهره 1283)، ج 277
  21. ↑ مهدیسی، البدیع و التعریقح ، چاپ. هوارت، آر. متن 135
  22. ↑ سامرحندی، تنبیه ، چاپ. قاهره 1309، 221
  23. ↑ پلات، چ، «مناحب»، در: دایره المعارف اسلام، چاپ دوم ، تصحیح: پی بیرمن، ث. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  24. ↑ کریستوفر ملچرت، حنابیلا و صوفیان اولیه، عربیکا، T. 48، Fasc. 3 (بریل، 2001)، ص. 356
  25. ↑ جبرئیل اف. حداد، چهار امام و مدارس آنها (لندن: اعتماد آکادمیک مسلمین، 2007)، ص. 387
  26. ↑ ابن تیمیه، المختصر الفتوا المصریه ، 1980، ص. 603
  27. ↑ جوزف دبلیو مری، فرقه قدیسان در میان مسلمانان و یهودیان در سوریه قرون وسطی (آکسفورد: انتشارات دانشگاه آکسفورد، 2002)، ص. 68
  28. ↑ خوان ادواردو کامپو، دایره المعارف اسلام (نیویورک: انتشارات پایگاه اطلاعاتی، 2009)، ص. 600
  29. ↑ ابن عابدین، رسائل ، ۲: ۲۷۷
  30. ↑ ابوالقاسم القشیری، لطائف الاشارات بی تفسیر القرآن ، tr. زهرا سندز (Louisville: Fons Vitae؛ امان: مؤسسه سلطنتی آل البیت برای اندیشه اسلامی، 2015)، ص. 79
  31. ↑ مارتین لینگز، بازگشت به روح (لاهور: آکادمی سهیل، 2005)، ص. 20
  32. ↑ مارتین لینگز، مکه: از پیش از پیدایش تا کنون (لندن: کهن الگو، 2004)، ص. 1
  33. ↑ B. Radtke and J. O'Kane، مفهوم قداست در عرفان اسلامی اولیه (لندن، 1996)، ص 124-125.
  34. ↑ مارتین لینگز، «براهین اسلام»، مجله علم ، دوره 10، شماره 1، دسامبر 1985، صص 3-8.
  35. ↑ ارل ادگار الدر (ویرایش و ترجمه)، تفسیری بر عقیده اسلام (نیویورک: انتشارات دانشگاه کلمبیا، 1950)، ص. 136
  36. ↑ ابن تیمیه، مختصار الفتوا المصریه (نشر المدنی، 1980م)، ص. 603
  37. ^ برند، باربارا. "هنر تصویری در اسلام قرون وسطی و معمای بهزاد هرات (1465-1535). نوشته مایکل بری. ص 227. پاریس، فلاماریون، 2004." مجله انجمن سلطنتی آسیایی 17.1 (2007): 227.
  38. ↑ رنارد، ج: فرهنگ تاریخی تصوف ، ص ۲۶۲
  39. ↑ مارکویت، زاخاری (14 ژوئیه 2011). «امام و قطب: محور مندی در تشیع و تصوف». مجذوبان نور . پایگاه خبری نظم صوفی نعمت اللهی گنابادی. بایگانی شده از نسخه اصلی در 10 مه 2018 . بازبینی شده در 10 مه 2018 .
  40. ^ کارکنان «اولیای اسلام». sunnirazvi.net . بازیابی شده در 2012-09-25 .
  41. ^ کارکنان «اولیای اسلام». sunnirazvi.net . بازیابی شده در 2012-09-25 .به نقل از عارفان اسلام نوشته رینولد ا. نیکلسون
  42. ↑ جونز، لیندسی (2005). دایره المعارف دین (چاپ دوم). فارمینگتون هیلز، MI: تامسون گیل. ص 8821. شابک 0-02-865733-0.
  43. ↑ سلسله مراتب معنوی از پیام معنوی حضرت عنایت خان
  44. ↑ HR ادریس (ویرایش)، مناقب دأبو اسحاق الجبنیانی و د محرز ب. خلف ، پاریس 1959
  45. ↑ Y. Lobignac، "Un Saint berbère, Moulay Ben Azza"، در Hésperis ، xxxi [1944]
  46. ↑ E. Dermenghem, Le culte des saints dans l'Islam maghrébin , پاریس 1954, 1982 [چاپ دوم])
  47. ↑ A. Bel, "Sidi Bou Medyan et son maître Ed-Daqqâq à Fès" در Mélanges René Basset , Paris 1923, i, 30-68
  48. ↑ سی. آداس، «ابومدین و ابن عربی»، در محی الدین بن عربی: جلد یادگاری ، شفتسبری، 1993م.
  49. ↑ ام. لینگز، قدیس مسلمان قرن بیستم، شیخ احمد العلوی ، لندن 1961، فر. tr. Un saint musulman du 20 e siècle, le cheikh Ahmad alawī , Paris 1984
  50. ↑ AL de Premare، سیدی عبدالرحمن المجدوب ، پاریس-رباط 1985
  51. ^ abc Martin Lings، تصوف چیست؟ (لاهور: آکادمی سهیل، 2005؛ اولین imp. 1983، دوم imp. 1999)، صفحات 119-120 و غیره.
  52. ↑ مارتین لینگز، تصوف چیست؟ (لاهور: آکادمی سهیل، 2005؛ اولین بار، 1983، دوم، 1999)، ص. 119
  53. ↑ بل، ا.، «ابو مدیان»، در دایره المعارف اسلام ، چاپ اول. (1913-1936)، ویرایش شده توسط M. Th. هوتسما، تی دبلیو آرنولد ، آر. باست، آر. هارتمن.
  54. ↑ Tourneau, R. le, "al-D̲j̲azāʾir", in Encyclopaedia of Islam , 2nd ed., Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  55. ↑ Hillelson, S., "Abābda", in Encyclopaedia of Islam , 2nd ed., Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  56. ↑ اب گریل، دنیس، «عبد الرحیم القینایی»، در دایره المعارف اسلام ، ویرایش سوم، ویرایش شده توسط: کیت فلیت، گودرون کرامر، دنیس ماترینگ، جان نواس، اورت روسون.
  57. ↑ دسپلات، پاتریک، «حارار»، در دایره المعارف اسلام ، ویرایش سوم، ویرایش شده توسط: کیت فلیت، گودرون کرامر، دنیس ماترینج، جان نواس، اورت روسون.
  58. ↑ هاردی، پی.، «امیر کحوسرو»، در دایره المعارف اسلام ، چاپ دوم، ویرایش: پی. بیرمن، ث. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  59. ↑ روزنامه منطقه تنجور ، ص. 243; به نقل از Arnold, TW, Labbai, in Encyclopaedia of Islam , 1st ed. (1913-1936)، ویرایش شده توسط M. Th. هوتسما، تی دبلیو آرنولد ، آر. باست، آر. هارتمن.
  60. ↑ حسن، محبل، «بابا نورالدین ریسحی»، در دایره المعارف اسلام ، چاپ دوم، تصحیح: پ. بیرمن، ث. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  61. ↑ ابوالفضل ، العین اکبری ، ii، tr. بلوچمن، کلکته 1927
  62. ↑ محب الحسن، کسمیر تحت سلاطین ، کلکته 1959
  63. ↑ لویزارد، پیر ژان، «بارزینجی»، در دایره المعارف اسلام ، ویرایش سوم، ویرایش شده توسط: کیت فلیت، گودرون کرامر، دنیس ماترینگ، جان نواس، اورت روسون.
  64. ↑ بارتولد، دبلیو، «ترکستان»، در دایره المعارف اسلام ، چاپ اول. (1913-1936)، ویرایش شده توسط M. Th. هوتسما، تی دبلیو آرنولد ، آر. باست، آر. هارتمن.
  65. ↑ Lévi-Provençal, E., "Abū Ya'azzā", in Encyclopaedia of Islam , 2nd ed., Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  66. ↑ Faure, A., "Hmād U-mūsā"، در دایره المعارف اسلام، ویرایش دوم ، ویرایش: پی. بیرمن، تی. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  67. ↑ ایور، جی، «دارالبضاء»، در دایره المعارف اسلام ، چاپ اول. (1913-1936)، ویرایش شده توسط M. Th. هوتسما، تی دبلیو آرنولد ، آر. باست، آر. هارتمن.
  68. ↑ Faure, A., "Ibn ʿĀs̲h'ir", in Encyclopaedia of Islam , 2nd ed., Edit by: P. Bearman, Th. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs; رجوع کنید به Lévi-Provençal, Chorfa , 313–14. ابن حُنْفُدْحُ، اونس الفضیر و عز الحضیر ، چاپ. M. El Fasi and A. Faure, Rabat, 1965, 9-10.
  69. ↑ Deverdun, G., Glāwā, in Encyclopaedia of Islam , 2nd ed., Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  70. ↑ ابونصر، جمیل م.، «التجانی»، در دایره المعارف اسلام، چاپ دوم ، تصحیح: پی بیرمن، ث. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  71. ↑ Despois, J., "Figuig", in Encyclopaedia of Islam , 2nd ed., Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  72. ↑ Funck-Brentano، C.، "Meknes"، در دایره المعارف اسلام ، چاپ اول. (1913-1936)، ویرایش شده توسط M. Th. هوتسما، تی دبلیو آرنولد ، آر. باست، آر. هارتمن.
  73. ↑ حسن، عارف (۲۷ آوریل ۲۰۱۴). "تراکم کراچی". سحر . بازبینی شده در 6 دسامبر 2016 . محل دیگر مقبره 1200 ساله قاضی عبدالله شاه از نوادگان امام حسن است. او یک ولی کراچی شده است و ارس او یک رویداد مهم برای شهر و ساکنان آن است.
  74. ↑ Hosain, Hidayet and Massé, H., "Hud̲j̲wīrī", in Encyclopaedia of Islam , 2nd ed., Edited by: P. Bearman, Th. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  75. ↑ جفروی، اریک، «ارسلان الدمشقی، شیخ»، در دایره المعارف اسلام ، ویرایش سوم، ویرایش شده توسط: کیت فلیت، گودرون کرامر، دنیس ماترینج، جان نواس، اورت روسون.
  76. ↑ پلات، چ، «محرز بن کحعلاف»، در دایره المعارف اسلام ، چاپ دوم، ویرایش: پی. بیرمن، ث. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  77. ↑ مارکایس، ژرژ، «موناستیر»، در دایره المعارف اسلام ، چاپ اول. (1913-1936)، ویرایش شده توسط M. Th. هوتسما، تی دبلیو آرنولد ، آر. باست، آر. هارتمن.
  78. ↑ Talbi, M., K̲h̲umayr, in Encyclopaedia of Islam , 2nd ed., Edit by: P. Bearman, Th. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  79. ↑ Ménage، VL، «Ḥād̲jd̲j̲ī Bayram Walī»، در دایره المعارف اسلام ، ویرایش دوم، ویرایش شده توسط: P. Bearman, Th. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  80. ↑ Morttmann, JH, "Emir Sultan, in Encyclopaedia of Islam , 1st ed. (1913-1936)، ویرایش شده توسط M. Th. هوتسما، تی دبلیو آرنولد ، آر. باست، آر. هارتمن.
  81. ↑ Gradeva، Rossitsa، "Adakale"، در دایره المعارف اسلام ، ویرایش سوم، ویرایش شده توسط: کیت فلیت، گودرون کرامر، دنیس ماترینج، جان نواس، اورت روسون.
  82. ↑ پل، یورگن، «ابو یعقوب یوسف الحمدانی»، در دایره المعارف اسلام ، ویرایش سوم، ویرایش: کیت فلیت، گودرون کرامر، دنیس ماترینگ، جان نواس، اورت روسون.
  83. ↑ زارکون، ث.، «زنگی آتا»، در دایره المعارف اسلام ، چاپ دوم، ویرایش: پی. بیرمن، ث. Bianquis، CE Bosworth، E. van Donzel، WP Heinrichs.
  84. ↑ آلاتاس، اسماعیل فجری، «علویه (در حَحرموت)»، در دایره المعارف اسلام ، ویرایش سوم، ویرایش: کیت فلیت، گودرون کرامر، دنیس ماترینگ، جان نواس، اورت روسون.
  85. ↑ کنیش، الکساندر دی.، «با مخرمه عمر»، در دایره المعارف اسلام ، ویرایش سوم، ویرایش شده توسط: کیت فلیت، گودرون کرامر، دنیس ماترینگ، جان نواس، اورت روسون.

در ادامه مطلب

اولیه

ثانویه

لینک های خارجی

والی  یا سانتون را در ویکی‌واژه، فرهنگ لغت رایگان، جستجو کنید .