ملیله بایو احتمالاً توسط برادر ناتنی ویلیام فاتح، اسقف اودو ، احتمالاً همزمان با ساخت کلیسای جامع بایو در دهه 1070 سفارش داده شد و تا سال 1077 برای نمایش در وقف کلیسای جامع تکمیل شد. [1] با نخ پشمی روی زمین کتانی بافته شده با استفاده از طرح کلی یا دوخت ساقه برای جزئیات و حروف دوزی می شود . [2] [3]
یک پشم آبی تیره، تقریباً سیاه، برای بیشتر حروف ملیله استفاده می‌شود، اما در انتهای آن از رنگ‌های دیگری استفاده می‌شود، گاهی برای هر کلمه و بار دیگر برای هر حرف.
محتوای حلق آویز عمدتاً تصویری است، اما در بسیاری از صحنه‌های عمل، عناوین برای اشاره به نام افراد و مکان‌ها یا توضیح مختصر رویدادی که به تصویر کشیده می‌شود، گنجانده شده است. [4] متن به زبان لاتین است (که در بیشتر موارد از نظر دستوری صحیح است)، و بسیار مستقیم است، با هر عبارتی که نزدیک به صحنه های تصویر شده در یک بخش مشخص شده است. [5] [6] متن اغلب مخفف می‌شود، همانطور که با tildes قرار داده شده روی کلمات در محل حذف یک حرف نشان داده می‌شود. خود کلمات اغلب با دو نقطه مشخص می شوند (که لوسین ماست آنها را به دو نقطه تشبیه می کند). گاهی اوقات، بخش های مهم تر با سه نقطه مشخص می شوند. بسیاری از نام‌های شخصی، عمدتاً به زبان انگلیسی، لاتینی نشده‌اند و همین امر برای نام مکان‌ها در انگلستان و برای Beaurain "Belrem" در فرانسه صدق می‌کند. در جاهایی املا تأثیر انگلیسی را نشان می‌دهد، مانند عبارت «at Hestenga ceastra» که در لاتین مناسب «ad Hastingae castra» است). [5] برخی از نام های فرانسوی یا باستانی ("Rednes") یا انگلیسی ("Bagias") هستند. [7] گاهی اوقات "فرانسی" برای توصیف نورمن هایی استفاده می شود که در آن زمان قطعاً خود را فرانسوی نمی دانستند. [8]
پایان ملیله از زمان های بسیار قدیم گم شده است و عنوان پایانی "Et fuga verterunt Angli" توسط لوسین ماست گفته می شود که "کاملاً جعلی" است که اندکی قبل از سال 1814 در زمان احساسات ضدانگلیسی اضافه شده است. [9] اولین کلمه روی ملیله «ادوارد» نیز ترمیم است. [10]
متن لاتین با ترجمه انگلیسی
ترجمه انگلیسی ارائه شده در اینجا ماهیت تحت اللفظی دارد تا سادگی خود زیرنویس ها را منعکس کند. طرح شماره گذاری از اعداد صحنه روی پارچه پشتی ملیله استفاده می کند که در حدود سال 1800 اضافه شده است. [4]
یادداشت ها
^ حروف داخل پرانتز بر روی ملیله به صورت مخفف یا در جایی که با دیاکریتیک ماکرون در حرف قبلی دلالت دارند، حذف می شوند.
↑ لوسین ماست، محقق ملیله بایو، استدلال می‌کند که «ادوارد» نابهنگام است (زیرا نام او در جای دیگری روی ملیله به‌عنوان «ادواردوس» نوشته شده است) و با توجه به اینکه این نام در نسخه‌های قرن هجدهم وجود ندارد، تقریباً مطمئناً توسط مرمت‌کنندگان اضافه شده است. [10]
↑ این نماد، شبیه 7 قائم الزاویه، مخفف نت تیرونی برای et ("و") است. [5]
↑ احتمالاً یکی از اعضای دوک ویلیام یا اسقف اودو است. [14]
^ ab اهمیت صلیب توسط نورتون مورد بحث قرار گرفته است. [15]
^ یک فعل از دست رفته است، که این تصویر را به بزرگترین رمز و راز در ملیله تبدیل می کند. مورخ دی سی داگلاس چنین اظهار نظر می کند: "شباهت نگرش بین منشی و چهره نیمه زشت در حاشیه پایین از توجه دور نخواهد ماند و همچنین عدم وجود فعل در افسانه. شاید کبوترخانه و کبوترها در مرز بالایی اهمیتی اروتیک دارد، و کل قسمت ممکن است به رسوایی اشاره داشته باشد، که در آن زمان بدنام بود، اما اکنون به طرز سودمندی فراموش شده است. [16] نظریات در مورد زن و رابطه او با روحانی فراوان است، از گلدوزی بودن گرفته تا دریافت خشم، فحشا یا محبت از سوی روحانی. [17]
^ این کلمه غلط املایی ضمیر اثباتی hic است . [18] [19]
نورتون، کریستوفر (23 اکتبر 2019). "مشاهده ملیله بایو، حالا و بعد". مجله انجمن باستان شناسی بریتانیا . 172 (1): 52-89. doi :10.1080/00681288.2019.1642012.
اولسون، جی.ام. Pasachoff، M. (1987). "اطلاعات جدید در مورد دنباله دار P/Halley همانطور که توسط Giotto di Bondone و دیگر هنرمندان غربی به تصویر کشیده شده است". نجوم و اخترفیزیک . 187 (187): 1-11. Bibcode :1987A&A...187....1O. شابک 9783642829710.
والز، سیدنی (1962). ملیله بایو: منابع و تأثیر آن. Scripta Humanistica Kentuckiensia . 6 . بازیابی شده در 20 اکتبر 2017 - از طریق کتابخانه های دانشگاه فلوریدا .
