آفریقا یک استان رومی در ساحل شمالی قاره آفریقا بود . در سال 146 قبل از میلاد، پس از فتح کارتاژ توسط جمهوری روم در جنگ سوم پونیک تأسیس شد . این کشور تقریباً شامل قلمرو تونس امروزی ، شمال شرقی الجزایر و سواحل غرب لیبی در امتداد خلیج سدره بود . این قلمرو در ابتدا توسط بربرها ، که در لاتین به عنوان Mauri شناخته می‌شوند، ساکن بوده و در تمام شمال آفریقا در غرب مصر زندگی می‌کنند. در قرن نهم قبل از میلاد ، فنیقی‌های سامی زبان از غرب آسیا برای تسهیل کشتی‌رانی، در امتداد سواحل دریای مدیترانه شهرک‌هایی ساختند. کارتاژ، که در قرن هشتم قبل از میلاد به شهرت رسید، غالب اینها شد.
آفریقا یکی از ثروتمندترین استانها در قسمت غربی امپراتوری روم بود و بعد از ایتالیا در رتبه دوم قرار داشت . علاوه بر کارتاژ ، سکونتگاه‌های بزرگ دیگری در این استان عبارتند از هادرومتوم ( سوسه امروزی ، تونس)، پایتخت بیزاسنا ، و کرگدن ( عنابای امروزی ، الجزایر ).
اولین استان روم در شمال آفریقا توسط جمهوری روم در سال 146 قبل از میلاد و پس از فتح کارتاژ توسط Scipio Aemilianus [1] در جنگ سوم پونیک تأسیس شد .
اوتیکا ، که در کنار رومیان در جنگ جنگیده بود، [1] به عنوان پایتخت اداری تشکیل شد. قلمرو باقی مانده در قلمرو پادشاه مشتری نومیدی بربر ماسینیسا باقی مانده بود . در این زمان، سیاست روم در آفریقا صرفاً جلوگیری از ظهور یک قدرت بزرگ دیگر در شمال غربی آفریقا بود .
در سال 118 قبل از میلاد، شاهزاده نومیدی جوگورتا تلاش کرد تا پادشاهی های کوچکتر را دوباره متحد کند. با این حال، پس از مرگ او، بسیاری از قلمرو جوگورتا در کنترل بوکوس ، پادشاه مشتری بربر موریتانی قرار گرفت . و در آن زمان، رومی‌سازی آفریقا ریشه‌ای محکم داشت.
در طول جنگ داخلی سزار ، سزار یک استان آفریقایی جدید از قلمروی که از نومیدیان گرفته شده بود، ایجاد کرد. استان اصلی آفریقا ویتوس با پسوند استان جدیدتر نوا نامیده می شد . اما در طول دوره سه گانه دوم ، این دو استان احتمالاً در سال 35 قبل از میلاد در نتیجه درگیری های مرزی متحد شدند: فرمانداران استان بین سال های 34 تا 28 قبل از میلاد سه پیروزی به دست آوردند. گسترش بیشتر استان در زمان امپراتور آگوستوس ادامه یافت و درگیری ها تا سال 6 پس از میلاد ثبت شد . [5] زیرا به جای یک وکیل امپراتور، توسط یک معاون اداره می شد.
پس از اصلاحات اداری دیوکلتیان ، در شمال به آفریقا زئوگیتانا (که نام آفریقای پروکنسولاریس را حفظ کرد ) در شمال، آفریقا بیزاسنا (مرتبط با شرق تونس ) در جنوب آن و آفریقا طرابلس (مطابق با آن) تقسیم شد. به جنوب تونس و شمال غربی لیبی ) در جنوب و جنوب شرقی آفریقا بیزاسینا که همگی بخشی از Dioecesis Africae بودند . آفریقای قدیم ( Africa Vetus )، که عموماً شامل مناطق ذکر شده است، توسط رومیان (پلینی) به آفریقا پروپریا نیز شناخته می شد ، [6] [7] که پایتخت آن کارتاژ بود. [8]
این منطقه تا زمان مهاجرت آلمانی ها در قرن پنجم بخشی از امپراتوری روم باقی ماند. وندال ها در سال 429 از اسپانیا به شمال غربی آفریقا رفتند و تا سال 439 بر این منطقه تسلط یافتند و پادشاهی خود را از جمله سیسیل ، کورس ، ساردینیا و بالئاریک را تأسیس کردند . وندال ها کشور را به عنوان یک نخبه جنگجو کنترل می کردند، اما با مقاومت شدید بربرهای بومی مواجه شدند. وندال ها همچنین آفریقایی ها و بربرهای رومی کلسدونی را مورد آزار و اذیت قرار دادند ، زیرا وندال ها از طرفداران آریانیسم (آموزه های نیمه تثلیثی آریوس ، کشیش مصر) بودند. در اواخر قرن پنجم، دولت وندال رو به زوال رفت و بیشتر قلمروهای داخلی را به مائوری و دیگر قبایل بربر منطقه واگذار کرد.
در سال 533 پس از میلاد، امپراتور ژوستینیان ، با بهانه‌گیری اختلاف میان خاندان وندال، ارتشی را به فرماندهی ژنرال بلیزاریوس برای بازپس‌گیری آفریقا فرستاد. در یک لشکرکشی کوتاه ، بلیزاریوس وندال ها را شکست داد، با پیروزی وارد کارتاژ شد و حکومت روم را دوباره بر استان برقرار کرد. دولت بازسازی شده رومی در دفع حملات قبایل بیابانی آمازیغ موفق بود و با استفاده از یک شبکه استحکامات گسترده موفق شد یک بار دیگر حکومت خود را به داخل کشور گسترش دهد.
استان های شمال غربی آفریقا ، همراه با متصرفات رومی ها در اسپانیا ، در استان پراتوری آفریقا ، این بار جدا از استان پراتوری ایتالیا ، گروه بندی شدند و توسط امپراتور موریس به اگزارش آفریقا منتقل شدند . اگزارشی رونق گرفت و نتیجه آن سرنگونی امپراتور فوکاس توسط هراکلیوس در سال 610 بود. هراکلیوس به طور خلاصه به فکر انتقال پایتخت امپراتوری از قسطنطنیه به کارتاژ بود.
پس از سال 640، اگزارشگاه موفق شد از فتح مسلمانان جلوگیری کند، اما در سال 698، ارتش اموی مسلمان از مصر کارتاژ را غارت کرد و اگزارستان را فتح کرد و به حکومت رومیان و مسیحیان در شمال غربی آفریقا پایان داد.
حضور نظامی روم در شمال غربی آفریقا نسبتاً کم بود و از حدود 28000 سرباز و نیروهای کمکی در نومیدیا و دو استان مورتانیا تشکیل شده بود. از قرن دوم پس از میلاد، این پادگان ها عمدتاً توسط ساکنان محلی اداره می شدند. جمعیت قابل توجهی به زبان لاتین توسعه یافت که در پس زمینه چند ملیتی بود و منطقه شمال غرب آفریقا را با کسانی که به زبان های پونیکی و بربر صحبت می کردند، تقسیم می کردند . [9] نیروهای امنیتی امپراتوری شروع به جذب از جمعیت محلی، از جمله بربرها کردند.
ابونصر در تاریخ مغرب خود می گوید: «آنچه بربرها را با سهولت بیشتری به پذیرفتن شیوه زندگی رومی واداشت، این بود که رومی ها، اگرچه مردمی استعمارگر بودند که سرزمین هایشان را به زور بازوهایشان تسخیر کردند. هیچ گونه انحصاری نژادی را نشان نمی دادند و به طرز قابل توجهی نسبت به فرقه های مذهبی بربر ، چه بومی و چه قرض گرفته شده از کارتاژی ها بودند، فرهنگ رومی غیررومی در سراسر دوره رومی به وجود آمد حتی در مناطق روستایی مناطق عمیقاً رومی شده تونس و نومیدیا."
به گفته مامسن در استانهای امپراتوری روم، در پایان امپراتوری روم غربی، تقریباً تمام مغرب به طور کامل رومی شد . آفریقایی های رومی از سطح بالایی از رفاه برخوردار بودند. این شکوفایی (و رومی‌سازی) تا حدی حتی جمعیت‌هایی را که در خارج از لیم‌های رومی زندگی می‌کردند (عمدتاً گارامانت‌ها و گتولی‌ها ) که با لشکرکشی‌های رومی به آفریقای جنوب صحرا به آنها رسیدند، لمس کرد .
پذیرش مشتاقانه شهروندی رومی توسط اعضای طبقه حاکم در شهرهای آفریقا، آفریقایی‌های رومی مانند ترنس شاعر طنز، سخنور فرانتو از سیرتا، حقوقدان سالویوس جولیانوس از هادرومتوم، رمان‌نویس آپولیوس از مادوروس، امپراتور سپتیمیوس سوروس از لپتیس را به وجود آورد. مگنا، مسیحیان ترتولیان و سیپریان کارتاژی، و آرنوبیوس از سیکا و شاگردش لاکتانتیوس؛ دکتر فرشته‌ای آگوستین تاگاست، لوکسوریوس نویسندۀ وندال کارتاژی، و شاید زندگی‌نامه‌نویس سوتونیوس، و دراکونتیوس شاعر.
- پل مک‌کندریک ، سنگ‌های آفریقای شمالی صحبت می‌کنند (1969) ، انتشارات UNC، 2000، ص326
رونق بیشتر شهرها در گرو کشاورزی بود. بر اساس یک برآورد، شمال غربی آفریقا که "غله غلات امپراتوری" نامیده می شود، سالانه یک میلیون تن غلات تولید می کرد [ نیاز به منبع ] که یک چهارم آن صادر می شد. محصولات اضافی شامل لوبیا، انجیر، انگور و سایر میوه ها بود. در قرن دوم، روغن زیتون با غلات به عنوان یک کالای صادراتی رقابت کرد [ نیاز به منبع ] . علاوه بر کشت برده، و گرفتن و حمل حیوانات وحشی عجیب و غریب، تولید و صادرات اصلی شامل منسوجات، مرمر، شراب، الوار، دام، سفال مانند لغزش قرمز آفریقایی و پشم بود.
الحاق شهرهای استعماری به امپراتوری روم درجه بی نظیری از شهرنشینی را در مناطق وسیعی از قلمرو، به ویژه در شمال غربی آفریقا به ارمغان آورد. این سطح شهرنشینی سریع تأثیری ساختاری بر اقتصاد شهر داشت و تولیدات صنعتگران در شهرهای رومی به شدت با حوزه‌های تولید کشاورزی پیوند خورد. با افزایش جمعیت رم، تقاضای او برای محصولات شمال غربی آفریقا نیز افزایش یافت. این تجارت پر رونق به استان های شمال غربی آفریقا اجازه داد تا تولیدات صنایع دستی را در شهرهایی که به سرعت در حال توسعه هستند افزایش دهند و آنها را به مراکز شهری بسیار سازمان یافته تبدیل کند. بسیاری از شهرهای رومی هم جنبه‌های شهری مدل مصرف‌کننده و هم تولیدکننده را داشتند، زیرا فعالیت‌های صنعتگری مستقیماً با نقش اقتصادی شهرها در شبکه‌های تجاری از راه دور مرتبط بود. [10]
جمعیت شهری به طور فزاینده‌ای در بخش‌های صنایع دستی و خدماتی و کمتر به مشاغل کشاورزی مشغول شدند، تا اینکه بخش قابل توجهی از سرزندگی شهر از فروش یا تجارت محصولات از طریق واسطه‌ها به بازارها در مناطق روستایی و خارج از کشور حاصل شد. تغییراتی که در زیرساخت‌های فرآوری کشاورزی مانند تولید روغن زیتون و شراب رخ داد، زیرا تجارت به توسعه شهرها و بازرگانی ادامه داد و به طور مستقیم بر حجم تولیدات صنعتگران تأثیر گذاشت. مقیاس، کیفیت و تقاضا برای این محصولات به اوج خود در روم شمال غربی آفریقا رسیده است. [10]
استانهای شمال غربی آفریقا در سراسر مناطق غنی از مزارع زیتون و منابع سفالی سفال‌ها قرار داشتند، که منجر به توسعه اولیه سفال‌های خوب روم باستان ، به ویژه ظروف غذاخوری و تولید چراغ‌های روغنی سفالی آفریقایی شد . لامپ ها رایج ترین شکل روشنایی را در روم ارائه می کردند. آنها برای روشنایی عمومی و خصوصی، به عنوان نذری در معابد، نورپردازی در جشنواره ها و به عنوان کالای قبر استفاده می شدند. با توسعه و افزایش کیفیت و ساخت صنایع دستی، خلاقیت های شمال غربی آفریقا شروع به رقابت با مدل های ایتالیایی و یونانی خود کردند و در نهایت از نظر شایستگی و تقاضا از آنها پیشی گرفتند. [11] : 82-83، 129-130
استفاده نوآورانه از قالب ها در حدود قرن اول قبل از میلاد امکان تنوع بسیار بیشتری از اشکال و سبک تزئینی را فراهم کرد و مهارت لامپ ساز با کیفیت تزئیناتی که معمولاً در بالای تخت لامپ یا دیسک یافت می شد نشان داده شد. و لبه بیرونی یا شانه. فرآیند تولید چندین مرحله را طی کرد. نقوش تزیینی با استفاده از قالب های فردی کوچک ایجاد شد و سپس به عنوان کاربردی به یک کهن الگوی ساده از لامپ اضافه شد. سپس از چراغ تزیین شده برای ساخت دو نیم قالب گچی، یک نیمه پایین و یک نیمه بالا استفاده شد و سپس چندین نسخه به تولید انبوه رسید. نقوش تزئینی با توجه به عملکرد لامپ و سلیقه مردمی متفاوت بود. [11]
نقوش تزئینی مربع ها و دایره ها بعداً با قلم به شانه اضافه شد، همچنین درختان نخل، ماهی های کوچک، حیوانات و نقش های گل. دیسک برای صحنه های مرسوم خدایان، الهه ها، موضوعات اساطیری، صحنه هایی از زندگی روزمره، صحنه های وابسته به عشق شهوانی و تصاویر طبیعی در نظر گرفته شده بود. هویت شدیداً مسیحی جامعه پس از روم در شمال غربی آفریقا در نمونه‌های بعدی لامپ‌های شمال غربی آفریقا که صحنه‌هایی از تصاویر مسیحی مانند قدیسان، صلیب‌ها و شخصیت‌های کتاب مقدس به موضوعاتی رایج تبدیل شدند، نمونه‌ای است. نمادهای اساطیری سنتی نیز از محبوبیت پایداری برخوردار بودند، که می توان آن را به میراث پونیک شمال غربی آفریقا ردیابی کرد. بسیاری از لامپ‌های اولیه شمال غربی آفریقا که حفاری شده‌اند، به‌ویژه لامپ‌های با کیفیت بالا، نام سازنده را بر روی پایه حک کرده‌اند، که شواهدی از یک بازار محلی بسیار رقابتی و پر رونق را نشان می‌دهد که در اوایل توسعه یافت و همچنان به تأثیرگذاری و تقویت آن ادامه داد. اقتصاد. [11]
پس از یک دوره انحطاط صنعتی، سیاسی و اجتماعی در قرن سوم پس از میلاد، چراغ‌سازی احیا و شتاب گرفت. معرفی خاکهای ریز سرخ شده محلی در اواخر قرن چهارم باعث این تجدید حیات شد. ظروف قرمز آفریقایی (ARS)، یا آفریقایی Terra Sigillata، انقلابی در صنعت سفالگری و چراغ‌سازی ایجاد کرد. [11] : 129-130
ظروف ARS از ثلث آخر قرن اول پس از میلاد به بعد تولید شد و در دوره های رومی اواسط تا اواخر از اهمیت زیادی برخوردار بود. در دوران باستان به عنوان ظروف غذاخوری "خوب" یا با کیفیت بالا معروف بود، هم به صورت منطقه ای و هم در سرتاسر حوزه مدیترانه در امتداد مسیرهای تجاری تثبیت شده و به شدت قاچاق توزیع می شد. اقتصاد شمال غربی آفریقا با پراکندگی محصولات و تقاضا برای محصولات آن به طور چشمگیری افزایش یافت. [12]
در ابتدا، طرح‌های لامپ ARS از طراحی ساده لامپ‌های دوره‌های آموزشی قرن سوم تا چهارم تقلید می‌کردند، اغلب با گلبول‌های روی شانه یا با دیواره‌های فلوت. طرح‌های آراسته‌تر قبل از اوایل قرن پنجم ظاهر شدند، زیرا تقاضا برای فرآیند خلاقیت افزایش یافت. توسعه و توزیع گسترده ظروف ARS متمایزترین مرحله سفال سازی شمال غربی آفریقا را نشان می دهد. [11] : 129
این چراغ‌های سفالی مشخص در مقادیر زیاد توسط مراکز تولیدی سازمان‌یافته با توانایی‌های تولیدی در مقیاس بزرگ تولید می‌شوند. آنها را می توان از طریق تجزیه و تحلیل شیمیایی به مراکز خاص سفال سازی در شمال و مرکز تونس نسبت داد که به باستان شناسان این امکان را می دهد تا الگوهای توزیع را از منبع آنها در مناطق و در سراسر دریای مدیترانه ردیابی کنند. [12] برخی از مراکز مهم ARS در مرکز تونس عبارتند از سیدی مرزوق تونسی، هنچیر الگوئلال (جیلما)، و هنچر السریرا، که همگی دارای مصنوعات لامپ ARS هستند که با ترکیب شیمیایی میکروسکوپی پارچه گلی نیز به آنها نسبت داده شده است. به عنوان سبک ماکروسکوپی رایج در آن منطقه.
بازارهای محلی سفال به اقتصاد نه تنها شهرها، بلکه کل منطقه دامن زد و از بازارهای خارج از کشور حمایت کرد. برخی از اشکال ظروف، پارچه‌ها و تکنیک‌های تزئینی مانند رولت‌زنی، لوازم جانبی و تزئینات مهری، مخصوص یک منطقه خاص و حتی برای یک مرکز سفالگری خاص هستند. اگر نه شکل و نه تزئین مواد قابل شناسایی نباشد، می توان با استفاده از تجزیه و تحلیل شیمیایی، یک مورد را نه فقط در یک منطقه خاص، بلکه حتی به محل تولید آن با مقایسه آرایش آن با ماتریسی از سفال های مهم شمال شرقی و مرکزی تونس ردیابی کرد.
جنگل‌های کاج، با لایه‌ای از علف‌ها، گسترده و از نظر اقتصادی مهم بودند، به‌ویژه در منطقه مرطوب، شمال شرقی تونس مدرن ( مناطق معروف به تل و بخش‌هایی از کوه‌های دورسال ). بسیاری از مناطق به عنوان سالتوس ، زمین مورد استفاده برای بهره برداری غیر کشاورزی توصیف می شوند. الوار، زمین (برای پوشش آمفوراها و کشتی‌های ضدآب استفاده می‌شود)، هیزم، آجیل کاج و زغال چوب تولید می‌شدند. چرا در زمین های جنگلی نیز انجام می شد. مزارع زیتون نیز گسترده بودند، معمولاً در زمین هایی که قبلاً جنگلی بودند، و باقیمانده تفاله پس از استخراج روغن نیز به صورت محلی به عنوان سوخت مهم بود. معبد مرکوری سیلویوس ، خدای تجارت مرتبط با جنگل‌ها، در دوگا ، و بسیاری از بناهای تاریخی کمتر در جاهای دیگر، گواه اهمیت جنگل‌ها برای تجارت محلی است. [13]
Carthago, inis, Romans.