الهیات تاریخی مطالعه تاریخ آموزه های مسیحی است. آلیستر مک گراث الهیات تاریخی را اینگونه تعریف می کند: «شاخه ای از تحقیقات الهیاتی که هدف آن کشف توسعه تاریخی آموزه های مسیحی، و شناسایی عواملی است که در صورت بندی و پذیرش تأثیرگذار بودند». [1] گرنز ، گورتزکی و نوردلینگ آن را اینگونه توصیف می کنند: "تقسیم رشته الهیاتی که به دنبال درک و ترسیم چگونگی تفسیر کلیسا کتاب مقدس و توسعه آموزه در طول تاریخ خود، از زمان رسولان تا امروز است. کارکرد الهیات تاریخی نشان دادن منشأ و توسعه باورهایی است که در عصر حاضر وجود دارد و به متکلمان معاصر کمک می کند تا خطاهای الهیات گذشته را شناسایی کنند که در زمان حال باید از آنها اجتناب شود. [2]
به عقیده فردریش شلایرماخر ، الهیات تاریخی یک رشته تاریخی است، رشته‌ای که با استفاده از روش‌هایی که در مطالعه سایر پدیده‌های تاریخی به کار می‌رود، به حوزه‌های الهیات نزدیک می‌شود. [3] این مبتنی بر این تصور است که الهیات یک نقطه شروع تاریخی به جای نظری دارد. [4] برای مثال، انجیل و نوشته‌های مجالس جهانی به‌عنوان منابع تاریخی در نظر گرفته می‌شوند و محتوای آنها به‌عنوان گزارش شاهد تلقی می‌شوند. [5] بخش عمده ای از آنچه شلایرماخر آن را بدنه واقعی الهیات می نامد را پوشش می دهد و می تواند شامل الهیات تفسیری ، جزم شناسی و تاریخ کلیسا باشد . [3]
به عنوان شاخه ای از الهیات، مکانیسم های اجتماعی-تاریخی و فرهنگی را بررسی می کند که باعث پیدایش ایده ها، بیانیه ها و نظام های الهیاتی می شود. این رشته بر رابطه بین الهیات و زمینه های آن، و همچنین بر تأثیرات کلامی یا فلسفی عمده بر چهره ها و موضوعات مورد مطالعه تمرکز دارد. مبانی و اهداف روش شناختی آن مشابه مواردی است که مورخان روشنفکری که در زمینه معرفت شناسی تاریخی تحقیق می کنند، به ویژه آنهایی مانند متیو دانیل ادی، که به بررسی پیوندهای فرهنگی بین الهیات و سایر رشته های موجود در گذشته می پردازد. [6] [ محدوده صفحه خیلی وسیع است ]
یک موضع انجیلی معتقد است که الهیات تاریخی باید با کلام خدا همسو باشد یا اینکه همیشه باید به کتاب مقدس اشاره کند. [7]
{{cite book}}: CS1 maint: multiple names: authors list (link)