Magister equitum ، به انگلیسی استاد اسب یا استاد سواره نظام ، یک قاضی رومی بود که به عنوان ستوان برای یک دیکتاتور منصوب می شد . وظیفه اسمی او این بود که به عنوان فرمانده سواره نظام رومی در زمان جنگ خدمت کند، اما همانطور که یک دیکتاتور می‌توانست برای پاسخ به بحران‌های دیگر نامزد شود، بنابراین equitum magister می‌توانست مستقل از سواره نظام عمل کند. مانند دیکتاتور، انتصاب یک دادگستری هم برای اهداف نظامی و هم اهداف سیاسی خدمت می کرد. [1]
در زمان پادشاهی روم ، خود پادشاه سواره نظام را به نبرد هدایت می کرد ، یا این اختیار را به مشاور ارشد خود، تریبون سلرس ، واحد سواره نظام که به عنوان محافظ شخصی پادشاه نیز عمل می کرد، محول می کرد. [2] [3] آخرین فردی که این مقام را داشت ، لوسیوس جونیوس بروتوس ، برادرزاده لوسیوس تارکینیوس سوپرباس ، هفتمین و آخرین پادشاه روم بود. پس از تجاوز به لوکرتیا ، این بروتوس بود که به عنوان تریبون سلرس، کمیتیا را تشکیل داد و امپراتوری پادشاه را لغو کرد . پس از اخراج تارکین، بروتوس، که کمیتیا او را یکی از اولین کنسول ها انتخاب کرد ، [i] در نبرد سیلوا آرسیا ، فرماندهی سواره نظام را برعهده داشت ، جایی که او سقوط کرد، 509 قبل از میلاد [4] [5]
در سالهای اولیه جمهوری ، هیچ تلاشی برای تشکیل مجدد دفتر تریبون سلرس انجام نشد. بالاترین مقام نظامی به کنسول ها واگذار شده بود. با رعایت این اصل که هیچ کس نباید قدرت کامل دولت روم را در اختیار داشته باشد، می توان از تصمیمات یک کنسول به دیگری اعتراض کرد. اما در سال نهم جمهوری، جنگ با اتحادیه لاتین ، به رهبری داماد پادشاه تبعیدی، اکتاویوس مامیلیوس ، و سابین ها، که رومی ها در 505 و 503 قبل از میلاد با آنها جنگیده بودند، قریب الوقوع ظاهر شد. در همان زمان، این ظن وجود داشت که کنسول ها همدردی های سلطنت طلبانه را در دل دارند. در مواجهه با این وحشت، رومیان تصمیم گرفتند یک پراتور ماکسیموس یا دیکتاتوری را به عنوان این دفتر تعیین کنند که در طول مدت شرایط اضطراری حق درخواست تجدید نظر وجود نداشته باشد. [6] [1] [7] [8]
چه به‌رغم یا به‌دلیل شایعات منتشر شده در مورد کنسول‌ها، کنسول تیتوس لارتیوس فلاووس به عنوان اولین دیکتاتور، و اسپوریوس کاسیوس وسلینوس به‌عنوان اولین حکم دادگاه انتخاب شد . [ii] سابین ها که از این تحول نگران شده بودند، نمایندگانی را برای مذاکره صلح به رم فرستادند، در حالی که لاتین ها هنوز آماده جنگ نبودند، و به این ترتیب دیکتاتور و equitum magister می توانستند بدون حضور در میدان، دفتر خود را واگذار کنند. [9]
بنابراین، قدرت تریبون باستانی سلرس از نهاد دیکتاتوری تقسیم و محدود شد. اگرچه دیکتاتور فرماندهی کل ارتش را برعهده داشت، عنوان فنی او Magister Populi یا "استاد پیاده نظام" بود، در حالی که سواره نظام به ستوان او سپرده شد. [7] برخلاف رابطه بین کنسول‌ها که دارای اختیارات برابر بودند، equitum magister همیشه تابع دیکتاتور بود. اگرچه تاریخ ثبت نمی کند که آیا اولین equitum توسط دیکتاتور انتخاب شده است یا خیر، در عمل بعدی تقریباً همیشه توسط دیکتاتوری که تحت آن خدمت می کرد، یک equitum magister انتخاب می شد. دیکتاتور این اختیار را برای برکناری دادگستری و تعیین یک جایگزین حفظ کرد. هنگامی که وضعیت اضطراری که دیکتاتور برای آن نامزد شده بود، یا انقضای شش ماه به پایان رسید، دیکتاتور مجبور شد که منصب خود را واگذار کند، و هنگامی که او این کار را انجام داد، اقتدار عادلانه‌ای نیز منقضی شد. [1] [10]
اگرچه وظیفه اصلی دیکتاتور رهبری ارتش روم در زمان جنگ بود، اما گاهی اوقات یک دیکتاتور به منظور برگزاری انتخابات، برقراری نظم یا انجام وظایف حیاتی مذهبی نامزد می شد، در حالی که برای کنسول ها یا سایر قضات غیرممکن بود. انجام دهید. در این موارد، هنوز مرسوم بود که دیکتاتور یک مقام قضائی را برای خدمت به عنوان ستوان خود تعیین می کرد. [1] حتی زمانی که ارتش روم در میدان حضور داشت، دیکتاتور ممکن بود تصمیم بگیرد که فرماندهی خود را تقسیم کند، در حالی که به عنوان معاون خود در رم تکیه می‌کرد ، یا با فرستادن مقام قضایی به میدان، به دیکتاتور اجازه داد تا در رم بماند [iii] [10]
مانند دیگر قاضی ها، equitum magister equitum حق پوشیدن toga praetexta ، نشستن در sella curulis را داشت و توسط شش لیکتور ، یک بادیگارد تشریفاتی که به قضات دارای امپراتوری اعطا می شد و برخی افراد دیگر همراهی می شد. این نصف تعداد لیسانس‌هایی بود که کنسول‌ها حق داشتن آن را داشتند و همین تعداد پس از تأسیس آن دادگستری در سال 366 قبل از میلاد به پراتورها داده شد. مانند سایر قضات، انتظار می رفت که lictors magister equitum هنگام ورود به Pomerium ، منطقه ای از شهر رم که مقدس تلقی می شد، تبرها را از روی صورت خود جدا کنند. فقط لیکتورهای دیکتاتور که مستحق یک اسکورت از بیست و چهار لیکتور بود که نماینده اقتدار کامل دولت روم بود، تبرهای خود را در Pomerium حفظ کردند، که نماد این بود که دیکتاتور قدرت زندگی و مرگ را حتی در داخل روم حفظ کرد. حوزه مقدس [11] [1] [8] [12]
قبل از تأسیس پراتوری، معمول بود که equitum Magister Equitum کسی باشد که قبلاً به عنوان کنسول یا تریبون کنسولی خدمت کرده است . به این ترتیب، مقام قضائی توسط شخصی برگزار می شد که سابقه فرماندهی نظامی را داشت. برای کسانی که هنوز نتوانسته بودند به بالاترین مناصب دولت روم دست یابند، این انتصاب پله ای ارزشمند به سوی آن مناصب بود. [7] در جمهوری بعدی، معمول بود که equitum magister equitum از بین مردان درجه پراتور انتخاب می شد. یعنی از کسانی که مقام پراتوری را داشتند، اما هنوز به عنوان کنسول انتخاب نشده بودند. [1]
در طول قرن چهارم قبل از میلاد، که نهاد پراتوری و پذیرش پلبی ها در مناصب عالی دولتی بود، نیاز به توسل به قضات فوق العاده مانند دیکتاتور و قاضی عدالت برای موارد اضطراری نظامی کاهش یافت و آنها به طور فزاینده ای برای اهداف تشریفاتی به کار گرفته شدند. تا سال 300، حتی قدرت دیکتاتور در معرض تحریک ، حق تجدید نظر توسط یک شهروند رومی بود . تعداد کمی از دیکتاتورهای منصوب شده در قرن سوم به میدان فرستاده شدند، و بنابراین منصب equitum به طور فزاینده ای بیهوده بود. آخرین دیکتاتوری که به میدان رفت مارکوس یونیوس پرا در سال 216 قبل از میلاد، در خلال جنگ دوم پونیک ، با تیبریوس سمپرونیوس گراکوس به عنوان ارباب اسب او بود. [7]
در طول باقیمانده جنگ، دیکتاتورها به طور منظم برای برگزاری انتخابات برای قضات سالانه منصوب می شدند. اگرچه هر یک از آنها یک مقام ارشد را نامزد کردند ، هیچ یک از آنها فرماندهی مستقلی نداشتند یا ارتش را در میدان رهبری می کردند. پس از سال 202 قبل از میلاد هیچ دیکتاتوری به شیوه سنتی منصوب نشد و با آن منصب magister equitum خاموش شد. [1] [7]
در سال 82 قبل از میلاد، ژنرال پیروز سولا پس از شکست دادن نیروهای ماریان وارد رم شد و به اصرار او اینترکس ، لوسیوس والریوس فلاکوس کمیته را متقاعد کرد تا سولا را به منظور بازگرداندن نظم، دیکتاتور منصوب کند. به این ترتیب، سولا منصب دیکتاتوری و به همراه آن، منصب equitum را احیا کرده بود . سولا برای قدردانی، فلاکوس را به عنوان استاد اسب منصوب کرد، اگرچه به نظر می رسد که او هیچ فعالیت نظامی انجام نداده است. سولا و فلاکوس تا زمانی که قدرت خود را در سال 79 واگذار کردند به سمت خود ادامه دادند. [13] [14]
در آغاز جنگ بین سزار و پمپیوس در سال 49 قبل از میلاد، سزار به منظور برگزاری انتخابات دیکتاتور منصوب شد. هیچ معادله ای برای داوری نامزد نشد. دیکتاتور برای دومین بار در سال 47، سزار مارکوس آنتونیوس را نامزد استاد اسب خود کرد. در طول همان سال، سزار مارکوس آمیلیوس لپیدوس را به آن افتخار منصوب کرد. در سومین دیکتاتوری او، سال 45 پیش از میلاد، قاضی سزار، مارکوس آمیلیوس لپیدوس بود. سال بعد، سزار یک بار دیگر با دیکتاتوری، با لپیدوس، ارباب اسب خود، سرمایه گذاری کرد. [15]
لپیدوس آخرین مقامی بود که فرماندهی نظامی را بر عهده داشت، اگرچه او نه آخرین نامزد شده بود و نه آخرین نفری که آغاز شد. سزار با قصد آغاز یک لشکرکشی جدید در پاییز 43، برادرزاده خود، گایوس اکتاویوس را پیشاپیش به عنوان مدیر equitum نامزد کرد ، و امپراتور آینده را به آخرین ارباب اسبی تبدیل کرد که به قدرت رسید، اگرچه هرگز فرمان او را دریافت نکرد. در همین حال، سزار Gnaeus Domitius Calvinus magister equitum را برای 43 سال نامزد کرده بود، اما قتل دیکتاتور در ماه مارس ، 44 قبل از میلاد، قبل از شروع دومیتیوس اتفاق افتاد. [16]
با تثبیت قدرت ابتدا تحت حکومت سه گانه اکتاویان، آنتونیوس و لپیدوس، و سپس به تنهایی در شخص اکتاویان، دیکتاتورهای دیگری منصوب نشدند. پس از مرگ سزار، آنتونیوس قانونی را برای لغو این مقام اعلام کرد. [8] اکتاویان مراقب بود تا قدرت خود را در قالب قانون اساسی بپوشاند، و اگرچه قدرت او به عنوان آگوستوس از بسیاری جهات از قدرت یک دیکتاتور رومی فراتر رفت، او هرگز آن عنوان یا نمادهای منصب را به خود نگرفت. [17] [18] جانشینان او از او الگو گرفتند. حتی زمانی که آنها قدرت یک دیکتاتور را به دست گرفتند، هرگز این عنوان را بر عهده نگرفتند یا یک ارباب اسب تعیین نکردند. بنابراین، عنوان باستانی magister equitum نیز بار دیگر از بین رفت. [7]
در قرن چهارم پس از میلاد، امپراتور کنستانتین این عنوان را به عنوان یکی از درجات نظامی ارشد خود در تلاش برای کاهش قدرت بخشداران پراتوری احیا کرد ، [ نیاز به نقل از ] ایجاد دفتر نظامی magister peditum، "استاد پا" یا «استاد پیاده نظام». این مواضع در نهایت تحت عنوان magister militum یا "استاد سربازان" ادغام شدند. [19] هر دو نقش همچنان به عنوان مدیران نظامی استان‌های پراتوری بیزانس مورد استفاده قرار می‌گرفتند . [ نیازمند منبع ]