stringtranslate.com

آنتیوخوس چهارم اپیفانس

Antiochus IV Epiphanes [یادداشت 1] ( حدود 215 قبل از میلاد - نوامبر / دسامبر 164 قبل از میلاد) [1] یک پادشاه یونانی یونانی بود که از 175 قبل از میلاد تا زمان مرگش در سال 164 قبل از میلاد بر امپراتوری سلوکی حکومت کرد. او پسر پادشاه آنتیوخوس سوم بزرگ بود . او که در اصل میتراداتس (از شکل جایگزین میتریداتس ) نام داشت، پس از به تخت نشستن، نام آنتیوخوس را به خود گرفت. [2] وقایع قابل توجه در دوران سلطنت آنتیوخوس شامل فتح نزدیک بطلمیوسی مصر ، آزار و اذیت یهودیان یهودیه و سامره ، و شورش مکابیان یهودی است .

رسیدن آنتیوخوس به تاج و تخت بحث برانگیز بود و برخی او را غاصب می دانستند. پس از مرگ برادرش سلوکوس چهارم فیلوپاتور در سال 175 قبل از میلاد، وارث "واقعی" باید پسر سلوکوس، دمتریوس اول باشد . با این حال، دمتریوس اول در آن زمان بسیار جوان و گروگان در روم بود، و آنتیوخوس از فرصت استفاده کرد و به جای آن خود را پادشاه اعلام کرد و با موفقیت کافی از طبقه حاکم یونان در انطاکیه برای حمایت از ادعای خود گرد آورد. این به ایجاد یک روند بی‌ثبات‌کننده در امپراتوری سلوکی در نسل‌های بعدی کمک کرد، زیرا تعداد فزاینده‌ای از مدعیان تلاش کردند تا تاج و تخت را غصب کنند. پس از مرگ خود او، جنگ قدرت بین خطوط رقیب سلسله حاکم به شدت به فروپاشی امپراتوری کمک کرد.

رفتار اغلب عجیب و غریب آنتیوخوس و اعمال دمدمی مزاج او در طول تعاملش با مردم عادی، مانند حضور در حمام های عمومی و درخواست برای دفاتر شهرداری، باعث شد برخی از معاصرانش او را اپیمانس (Ἐπιμανής, Epimanḗs ، "دیوانه") بخوانند. عنوان او Epiphanes.

بیوگرافی

به قدرت برسند

آنتیوخوس، متولد حدود 215 قبل از میلاد، پسر پادشاه سلوکی آنتیوخوس سوم بزرگ بود . [3] [4] به عنوان یک جانشین بالقوه برای تاج و تخت، او به عنوان یک گروگان سیاسی جمهوری روم تحت شرایط معاهده آپامیا ، که در سال 188 قبل از میلاد منعقد شد، تبدیل شد. پس از اینکه برادر بزرگترش سلوکوس چهارم فیلوپاتور در سال 187 قبل از میلاد به جای پدرشان بر تخت سلطنت نشست، آنتیوخوس با برادرزاده خود دیمیتریوس ، پسر و وارث سلوکوس مبادله شد. پس از این آنتیوخوس در آتن زندگی کرد و در آنجا بود که برادرش در سال 175 قبل از میلاد توسط وزیر دولت هلیودوروس ترور شد .

هلیودوروس پس از آن خود را نایب السلطنه اعلام کرد و اساساً کنترل دولت را به خود داد. این هماهنگی زیاد دوام نیاورد. آنتیوخوس چهارم با کمک اومنس دوم پادشاه پرگاموم از آتن از طریق آسیای صغیر سفر کرد و تا نوامبر 175 قبل از میلاد به سوریه رسید. وارث مشروع سلوکوس، دیمیتریوس، هنوز در روم گروگان بود، بنابراین آنتیوخوس تاج و تخت را برای خود قبضه کرد و خود را با پسر دیگر سلوکوس، کودکی به نام آنتیوخوس، نایب السلطنه اعلام کرد . (آنتیوخوس پسر سلوکوس چهارم بعداً در سال 170 قبل از میلاد درگذشت و احتمالاً توسط آنتیوخوس چهارم کشته شد). [5] [6]

سبک حکمرانی

آنتیوخوس چهارم به عنوان یک حاکم اسراف و سخاوتمند شهرت داشت. او به مردم عادی در خیابان های انطاکیه پول پراکنده کرد. هدایای غیرمنتظره به افرادی که نمیشناختند داد. به معبد زئوس در آتن و محراب در دلوس کمک مالی کرد . تمام نیروهای نظامی غربی خود را در یک رژه عظیم در دافنه ، حومه انطاکیه قرار داد. و ضیافت های مجلل با اشراف را با استفاده از بهترین ادویه ها، پوشاک و غذا برگزار می کرد. [7] او همچنین سپاه سلوکی را با مزدوران تکمیل کرد. همه اینها برای خزانه داری سلوکیان هزینه داشت، اما ظاهراً امپراتوری توانست مالیات کافی برای پرداخت آن جمع آوری کند. رفتار عجیب و غریب و تعاملات غیرمنتظره او با مردم عادی مانند حضور در حمام های عمومی و درخواست برای دفاتر شهرداری باعث شد مخالفان او را Epimanes (Ἐπιμανής، Epimanḗs ، "دیوانه") بخوانند، بازی با عنوان او Epiphanes ("خدا") . آشکار"). [8] [7]

جنگ علیه مصر و روابط با روم

ضرب سکه صیدون آنتیوخوس چهارم که یک گالی پیروز را به تصویر می کشد.

پس از صعود خود، آنتیوخوس به حفظ روابط حسنه با جمهوری روم توجه کرد و در سال 173 قبل از میلاد سفارتی را با بخشی از غرامت پرداخت نشده که هنوز از معاهده آپامه 188 قبل از میلاد بدهکار بود به رم فرستاد . در حالی که سفارت در آنجا یک معاهده دوستی و اتحاد مجدد با رم را تضمین کرد، که به کمک این حقیقت که آنتیوخوس با کمک یومنس دوم ، متحد اصلی روم در منطقه به قدرت رسیده بود، بسیار کمک کرد.

نگهبانان پادشاه بطلمیوس ششم فیلومتور در سال 170 قبل از میلاد خواستار بازگشت کوله-سوریه شدند و با این فرض که پادشاهی پس از قتل برادرزاده اش توسط آنتیوخوس تقسیم شد، به سلوکیان اعلان جنگ دادند. با این حال، آنتیوخوس در مورد حمله هشدار داده بود و کاملاً آماده شده بود. او قبلاً نیروهای خود را ساخته بود و آنها را در موقعیتی قرار داده بود. نیروهای مصری به محض خروج از پلوسیوم مورد حمله آنتیوخوس چهارم و ارتش سلوکی او قرار گرفتند و شکست خوردند. سپس سلوکیان پلوسیم را تصرف کردند و به آنها آذوقه و دسترسی به تمام مصر دادند. او به سمت مصر پیشروی کرد و همه جز اسکندریه را فتح کرد و پادشاه بطلمیوس را اسیر کرد. این امر تا حدی محقق شد زیرا روم (متحد سنتی مصر بطلمیوسی) درگیر جنگ سوم مقدونی بود و مایل به درگیر شدن در جاهای دیگر نبود. [9]

آنتیوخوس برای جلوگیری از نگران کردن رم، به بطلمیوس ششم اجازه داد تا به عنوان یک پادشاه دست نشانده از ممفیس به حکومت خود ادامه دهد. پس از عقب نشینی آنتیوخوس، شهر اسکندریه پادشاه جدیدی را انتخاب کرد که یکی از برادران بطلمیوس نیز نامیده می شد (VIII Euergetes) . برادران بطلمیوس آشتی کردند و موافقت کردند که به جای جنگ داخلی، به طور مشترک بر مصر حکومت کنند. [10]

در سال 168 قبل از میلاد، آنتیوخوس دومین حمله به مصر را رهبری کرد و همچنین ناوگانی را برای تصرف قبرس فرستاد . قبل از رسیدن به اسکندریه، راه او توسط یک سفیر سالخورده رومی به نام گایوس پوپیلیوس لائناس مسدود شد که پیامی از سنای روم ارائه کرد و به آنتیوخوس دستور داد تا ارتش خود را از مصر و قبرس خارج کند یا خود را در وضعیت جنگ با جمهوری روم بداند. آنتیوخوس گفت که این موضوع را با شورای خود در میان خواهد گذاشت، پس از آن فرستاده روم در اطراف آنتیوخوس خطی کشید و گفت: "پیش از اینکه از این دایره خارج شوید، پاسخی به من بدهید که می توانم به سنای روم برگردم." این به طور ضمنی نشان می‌دهد که رم اعلام جنگ می‌کند اگر پادشاه از دایره خارج شود بدون اینکه متعهد به ترک فوری مصر شود. آنتیوخوس با بررسی گزینه های خود تصمیم به عقب نشینی گرفت. تنها پس از آن پوپیلیوس موافقت کرد که با او دست بدهد. [11] منابع باستانی و تاریخ نگاری سنتی این «روز الئوسیس» را تحقیر بزرگی برای آنتیوخوس چهارم توصیف می کنند که او را برای مدتی از دست داد. برخی از مورخان جدیدتر حدس می‌زنند که آنتیوخوس ممکن است بیشتر از آنچه منابع باستانی نشان می‌دهند با این موضوع سازگار بوده باشد، زیرا مداخله روم به این معنی بود که آنتیوخوس بهانه‌ای داده شده بود که محاصره طولانی و پرهزینه اسکندریه را انجام ندهد. او در عوض می‌توانست با گنج و غنائم بازگردد و دولت مصر را با خطر و هزینه کمی در مقایسه با تهاجم در مقیاس بزرگ‌تر تضعیف کند. [10] [12]

آزار و اذیت یهودیان و شورش مکابیان

سکه نقره پادشاه آنتیوخوس چهارم. عکس عقب، زئوس را نشان می دهد که نایک و عصا را در دست دارد . در کتیبه یونانی آمده است: ΒΑΣΙΛΕΩΣ ΑΝΤΙΟΧΟΥ ΝΙΚΗΦΟΡΟΥ ΘΕΟΥ ΕΠΙΦΑΝΟΥΣ , Basileōs Antiochou Nikēphorou Theou Epiphanous، "خدای پیروز، پادشاه آشکار آنتیوخوس."

سلوکیان، مانند بطلمیوسیان قبل از خود، بر یهودیه فرمانروایی داشتند : آنها به فرهنگ یهودی احترام می گذاشتند و از نهادهای یهودی محافظت می کردند. این سیاست توسط آنتیوخوس چهارم به شدت معکوس شد، ظاهراً پس از اختلافی که بر سر رهبری معبد در اورشلیم و مقام کاهن اعظم وجود داشت ، یا احتمالاً شورشی بود که ماهیت آن پس از درهم شکستن در زمان از دست رفت.

مینا آنتیوخوس چهارم اپیفانس.

شورش های محلی علیه امپراتوری سلوکی غیرعادی نبود، اما اکثر آنها موفقیت آمیز نبودند. با این حال، شورشی که آنتیوخوس چهارم در نهایت در یهودیه به راه انداخت، به طور غیرعادی به خوبی شرح داده شد و حفظ شد. بر اساس کتاب 2 مکابیان ، بحران در سالهای منتهی به جنگ ششم سوریه آغاز شد . در سال 171 قبل از میلاد، آنتیوخوس کاهن اعظم یاسون را خلع کرد و منلائوس را جایگزین او کرد ، کسی که به آنتیوخوس رشوه بزرگی برای تأمین این مقام پیشنهاد داده بود. در سال 168 قبل از میلاد، زمانی که آنتیوخوس در مصر لشکرکشی می کرد، شایعه ای در یهودیه پخش شد که او کشته شده است. جیسون نیرویی متشکل از 1000 سرباز را جمع آوری کرد و به شهر اورشلیم حمله کرد . منلائوس در جریان شورش های بعدی مجبور به فرار از اورشلیم شد. [13] ممکن است قصد جیسون این بوده است که به زور مقام سابق خود را بازپس گیرد و تصرف مجدد قدرت خود را به عنوان یک واقعیت انجام شده به نایب السلطنه ای که پس از مرگ پادشاه قدرت را در دست می گیرد، معرفی کند، با این فرض که آنها به او اجازه می دهند تا در قدرت بماند. نه دعوت به درگیری بیشتر در یک لحظه حساس سیاسی. [14] اما آنتیوخوس هنوز زنده بود، و از مصر بازگشت که به خاطر معکوس‌هایی که به دست رومیان متحمل شده بود و به دلیل رد نامزد منتخب او برای کاهن اعظم توسط یهودیان، خشمگین بود. او به اورشلیم حمله کرد و منلائوس را بازگرداند، سپس بسیاری از یهودیان را اعدام کرد. [15]

هنگامی که این اتفاقات به پادشاه گزارش شد، او فکر کرد که یهودیه در حال شورش است. او که مانند حیوانی وحشی خشمگین بود، از مصر به راه افتاد و اورشلیم را با طوفان گرفت. او به سربازان خود دستور داد که کسانی را که ملاقات می کنند، بی رحمانه بکشند و کسانی را که به خانه هایشان پناه آورده اند، بکشند. قتل عام کوچک و بزرگ، کشتار زنان و کودکان، سلاخی باکره ها و نوزادان صورت گرفت. در عرض سه روز، هشتاد هزار نفر از بین رفتند، چهل هزار نفر با مرگ خشونت آمیز مواجه شدند و همین تعداد به بردگی فروخته شدند.

—  2 مکابیان 5:11-14 [16]

پس از بازگرداندن منلائوس، آنتیوخوس چهارم احکامی صادر کرد که هدف آن کمک به مشتاقانه ترین جناح یهودیان طرفدار یونان (که معمولاً «هلنیزان» نامیده می شد) علیه سنت گرایان بود. او آیین‌ها و سنت‌های مذهبی یهودیان را غیرقانونی اعلام کرد و معبد اورشلیم به فرقه یونانی-یهودی ترکیبی که شامل پرستش زئوس بود تغییر یافت . دیودوروس مورخ یونانی می نویسد که آنتیوخوس "خوک بزرگی را در تصویر موسی و در قربانگاه خدا که در صحن بیرونی ایستاده بود قربانی کرد و آنها را با خون قربانی پاشید. او به همین ترتیب دستور داد که کتابها به وسیله آنها به آنها آموزش داده شد که از همه اقوام دیگر متنفر باشند، باید با آبگوشت ساخته شده از خوک پاشیده شوند و چراغی را خاموش کرد (که آنها را جاودانه می نامیدند) و سرانجام کاهن اعظم و سایر یهودیان را مجبور کرد برای خوردن گوشت خوک." [17]

این احکام انحراف از رویه معمولی سلوکیان بود که تلاشی برای سرکوب مذاهب محلی در امپراتوری خود نداشتند، [18] اگرچه ممکن است مشابه موارد دیگر در دوران هلنیستی باشد که در آن سیاست‌های محلی به دلیل شورش علیه حاکمان امپراتوری خود مجازات می‌شدند. خودمختاری و قوانین محلی آنها لغو شد و زیارتگاه های محلی از کنترل آنها خارج شد. [14] شهر اورشلیم برای بار دوم در بی نظمی غارت شد. آنتیوخوس یک ارگ نظامی یونانی به نام آکرا در اورشلیم تأسیس کرد تا به عنوان دژی برای یهودیان هلنیزه شده و یک پادگان نظامی یونانی باشد. این از 168-167 قبل از میلاد اتفاق افتاد. [19]

چنین اقداماتی باعث شورش علیه حکومت او شد که به شورش مکابیان معروف شد . [20] بنابراین دانشمندان یهودیت معبد دوم، گاهی از سلطنت آنتیوخوس به عنوان «بحران آنتیوخن» برای یهودیان یاد می کنند. [21] به طور سنتی، همانطور که در کتاب اول و دوم مکابیان بیان شده است، شورش مکابیان به عنوان یک مقاومت ملی در برابر ظلم سیاسی و فرهنگی خارجی ترسیم شده است. با این حال، در دوران مدرن، محققان استدلال کرده اند که آنتیوخوس چهارم بیشتر در جنگ داخلی بین یهودیان سنت گرا در کشور و یهودیان هلنیزه شده در اورشلیم مداخله می کرد. [22] [23]

محققان بر این باورند که شورش همچنین به نوشتن کتاب دانیال منجر شد ، جایی که یک شرور به نام "پادشاه شمال" به طور کلی اشاره ای به آنتیوخوس چهارم در نظر گرفته می شود. [یادداشت 2] تصویر آنتیوخوس که در آنجا به شهر مقدس اورشلیم حمله می‌کند، اما در نهایت به پایان خود می‌رسد، بر تصویرهای بعدی مسیحی از دجال تأثیر می‌گذارد . [25]

سالهای پایانی

سقوط آنتیوخوس از ارابه خود، نقاشی نوئل هاله ، حدود. 1738

شاه میتریدات اول پارت از مشکلات غربی آنتیوخوس استفاده کرد و از شرق حمله کرد و شهر هرات را در سال 167 قبل از میلاد تصرف کرد و مسیر تجارت مستقیم به هند را مختل کرد و عملاً جهان یونان را به دو نیم کرد. [ نیازمند منبع ]

آنتیوخوس خطر بالقوه در شرق را تشخیص داد، اما تمایلی به کنار گذاشتن کنترل یهودیه نداشت. او فرماندهی به نام لیسیاس را برای مقابله با مکابیان فرستاد ، در حالی که خود آنتیوخوس ارتش اصلی سلوکیان را علیه اشکانیان رهبری می کرد. آنتیوخوس در لشکرکشی به شرق خود به موفقیت اولیه دست یافت، شاه آرتاکسیاس [26] را دستگیر کرد و پادشاهی ارمنستان را دوباره تسخیر کرد . [27] مبارزات او از طریق اکباتانا انجام شد و او و نیروهایش به پرسپولیس حمله کردند اما توسط مردم رانده شدند. [28] در بازگشت به وطن، در سال 164 قبل از میلاد در اصفهان درگذشت . [29]

توضیحات مذهبی مختلفی برای مرگ آنتیوخوس چهارم وجود دارد. ظاهراً او کمی قبل از مرگش به معبد خدای بین النهرینی نانایا در ایران حمله کرد و احتمالاً مرگ او را به بی تقوایی و مجازات نانایا نسبت داده اند. [30] منابع یهودی اعتبار مرگ آنتیوخوس را به بی تقوای قبلی او در معبد اورشلیم می دانند. بر اساس 2 مکابیان، او در اثر بیماری الهی درگذشت:

اما خداوند بینا، خدای اسرائیل، ضربه ای غیر قابل درمان و نامرئی به او زد. به محض اینکه حرفش را متوقف کرد، دردی در روده هایش گرفت که هیچ تسکینی برایش نبود، و شکنجه های تند درونی - و این بسیار عادلانه بود، زیرا او روده های دیگران را با آسیب های فراوان و عجیب شکنجه کرده بود. با این حال او به هیچ وجه جلوی گستاخی خود را نگرفت، بلکه بیش از پیش مملو از تکبر بود و در خشم خود علیه یهودیان آتش می دمید و دستور می داد که با سرعت بیشتری رانندگی کنند. و چنین شد که او از ارابه خود در حالی که با عجله در حال حرکت بود به بیرون افتاد و سقوط آنقدر سخت بود که تمام اعضای بدنش را شکنجه کرد. از این رو، کسی که اندکی پیش از آن با تکبر فوق بشری خود فکر می کرد که می تواند بر امواج دریا فرمان دهد و تصور می کرد که می تواند کوه های بلند را با ترازوی وزن کند، به زمین فرود آمد و در زباله ای حمل شد. قدرت خدا بر همه آشکار است و به این ترتیب بدن آن مرد بی خدا از کرم ها غوطه ور شد و در حالی که هنوز در اندوه و درد به سر می برد، گوشتش پوسیده شد و به دلیل بوی تعفن، کل ارتش از زوال او احساس انزجار کردند.

—  2 مکابیان 9:5-9 (NRSV) [31]

طبق آثار خاخامهای بعدی، طومار آنتیوخوس ( Megillat Antiochus )، هنگامی که آنتیوخوس شنید که ارتش او در یهودیه شکست خورده است، سوار کشتی شد و به شهرهای ساحلی گریخت. هر جا که می‌آمد مردم عصیان می‌کردند و او را «فراری» خطاب می‌کردند و او خود را در دریا غرق می‌کرد. [32] این داستان مربوط به قرن دوم است، با این حال، بسیار دورتر از پولیبیوس یا مکابیان دوم است. به طور کلی ثانویه در نظر گرفته می شود و بعید است که دقیق باشد. [33]

میراث

سنت یهودی

حکاکی روی چوب که آنتیوخوس را به تصویر می کشد اثر گئورگ پنچ

آنتیوخوس چهارم در سنت‌های یهودی مرتبط با حنوکا ، از جمله کتاب‌های مکابیان و « طومار آنتیوخوس » به‌عنوان یک شرور و آزاردهنده بزرگ به یاد می‌آید. [34] منابع ربانی از او به عنوان הרשע harasha ("شرور") یاد می کنند. دایره المعارف یهودی به این نتیجه رسید که «از آنجایی که منابع یهودی و بتها در توصیف شخصیت خود از او توافق دارند، تصویر آنها ظاهراً صحیح است» و خلاصه این تصویر را به عنوان یکی از حاکمان ظالم و خودخواه که سعی در زورگویی به تمام مردمان قلمرو خود داشت. یک فرهنگ یونانی ، "به سختی می توان گفت که او جوهر واقعی آن را قدردانی کرده است". [35] این که آیا سیاست آنتیوخوس معطوف به نابودی یهودیت به عنوان یک فرهنگ و یک دین بود یا نه، به این دلیل که آزار و شکنجه او محدود به یهودیه و سامره بود (یهودیان در دیاسپورا معاف بودند)، و آنتیوخوس به سختی مورد بحث قرار گرفت. یک هلنیزه کننده با انگیزه ایدئولوژیک. اریش اس. گرون پیشنهاد می‌کند که در عوض، او بیشتر تحت تأثیر عمل‌گرایی مانند نیاز به جمع‌آوری درآمد از یهودیه بود. [36]

القاب الهی

آنتیوخوس اولین پادشاه سلوکی بود که از القاب الهی بر روی سکه ها استفاده کرد، شاید با الهام از پادشاهان هلنیستی باختری که قبلاً این کار را انجام داده بودند، یا بر اساس آیین فرمانروایی که پدرش آنتیوخوس بزرگ در امپراتوری سلوکی تدوین کرده بود. این القاب شامل Θεὸς Ἐπιφανής «خدای آشکار» و پس از شکست مصر، Νικηφόρος «آورنده پیروزی» بود. [37]

تاریخ نگاری

مهمترین منبع باستانی غیریهودی در مورد آنتیوخوس چهارم، مورخ یونانی پولیبیوس است که عموماً یکی از منابع با کیفیت در آن دوره زمانی محسوب می شود. پولیبیوس تصویری منفی از او ترسیم می‌کند و سایر روایت‌های باقی‌مانده نیز چنین تصویری دارند. روایت های منفی یهودیان در کتب مکابیان نیز تأثیرگذار است. بر این اساس، آنتیوخوس چهارم عموماً بد قضاوت شده است. [38] [39]

مورخانی هستند که فکر می کنند این تصاویر خصمانه سزاوار شک و تردید هستند. همه گزارش های باستانی خصمانه نیستند. در مقابل، آپیان مورخ چیز بدی در مورد آنتیوخوس چهارم نمی گوید. به نظر نمی رسد پولیبیوس در این موضوع بی طرف باشد، زیرا او با برادرزاده آنتیوخوس چهارم و رقیب دمتریوس اول دوست خوبی بود . هر دو سال‌ها را در تبعید در رم گذراندند. اتحادیه آخایی که پولیبیوس از آن برخاسته بود نیز به طور سنتی با امپراتوری سلوکی دشمنی داشت. پولیبیوس، مانند بسیاری از طبقه بالای تحصیلکرده، چیزی شبیه یک نخبه بود. بنابراین داستان‌های مربوط به پولیبیوس، مانند داستان‌های آنتیوخوس چهارم که با مردم عادی در میخانه‌ها خوش‌گذرانی می‌کند، ممکن است شهرت او را در دوران باستان تضعیف کرده باشد، حتی اگر ارزش‌های مدرن این نوع رفتار را غیرقابل اعتراض می‌دانند. مورخ دوو گرا در دفاع از آنتیوخوس چهارم می نویسد که او "سیاستمداری با استعداد و کارآمد" بود و "پرتره منفی او که توسط پولیبیوس ترسیم شد تحت تأثیر ملاحظات سیاسی دوستانش بود... و نباید به آن اعتماد کرد." [38] همچنین شواهدی در این مورد وجود دارد: نیک سکوندا مورخ اشاره می کند که الکساندر بالاس با موفقیت چندین دهه بعد در سال 152 قبل از میلاد پادشاه دمتریوس را برای رهبری امپراتوری سلوکی به چالش کشید در حالی که ادعا می کرد پسر ناشناس آنتیوخوس چهارم است. به نظر می رسد که این ادعا برای او مفید بوده است، و نشان می دهد که حداقل برخی از آنتیوخوس چهارم به نیکی یاد می کردند. حتی اول مکابیان، یک منبع بسیار خصمانه، آنتیوخوس چهارم را در بستر مرگ متحیر کرده است که چرا در زمانی که او «در روز قدرت من محبوب بود»، مصیبت به او رسیده است. [40] [39]

همچنین ببینید

یادداشت ها

  1. ^ / æ n ˈ t aɪ . ə k ə s ɛ ˈ p ɪ f ən iː z , ˌ æ n t i ˈ ɒ k ə s / ; یونانی باستان : Ἀντίοχος ὁ Ἐπιφανής ، رومی شده : Antiochos ho Epiphanes ، مظهر خدا
  2. ^ برای جزئیات بیشتر به کتاب دانیال مراجعه کنید . به طور کلی، محققان به دو دسته تقسیم می‌شوند: برخی استدلال می‌کنند که شکلی از فصول 2 تا 6 دانیال در قرن‌های 6، 5 یا 4 قبل از میلاد، اندکی پس از وقایع کتاب، منتشر شد و تنها شش فصل اول و پایانی آن منتشر شد. نوشته شده در دوره مکابیان (مانند لستر L. Grabbe و John J. Collins ). محققان دیگر استدلال می کنند که کل این اثر در دوره مکابیان خلق شده است، اگرچه احتمالاً تحت تأثیر افسانه های قدیمی تر دوره بابلی قرار گرفته است. [24] برخی از محققان سنت‌گرا دفاع می‌کنند که کل این اثر در طول زندگی حضرت دانیال یا اندکی پس از آن نوشته شده است. از سنت‌گرایان، برخی می‌گویند که پیش‌گویی‌های موجود در آن هنوز محقق نشده است، که آن را با آنتیوخوس چهارم اپیفانس بی‌ربط می‌کند، در حالی که برخی دیگر از سنت‌گرایان، این اثر را به‌طور آزادانه پیش‌گویی آنتیوخوس چهارم می‌دانند.

مراجع

  1. ↑ «Antiochus IV Epiphanes». Livius.org​
  2. ↑ Hojte، Jakob Munk (22 ژوئن 2009). میتریدات ششم و پادشاهی پونتیک. ISD LLC. شابک 978-87-7934-655-0.
  3. ↑ نلسون، توماس (2014). NIV، کتاب مقدس مطالعه زمانی، کتاب الکترونیکی . توماس نلسون ثبت شد. ص 1078. شابک 9781401680138. آنتیوخوس چهارم - اپیفانس یا اپیمانس؟ (د 11:21-31) سیزده پادشاه از سلسله سلوکی یونانی از سوریه نام آنتیوخوس را داشتند. آنتیوخوس سوم (223–187 قبل از میلاد)، فاتح بزرگ…
  4. ↑ ساموئلز، روث (1967). مسیرهای تاریخ یهود میخانه کتاو. خانه ص 98. OCLC  899113. آنتیوخوس چهارم از هیچ زحمتی برای دفاع از امپراتوری خود در برابر قدرت رو به رشد روم دریغ نکرد. او که به اصل و نسب یونانی خود افتخار می کرد و مصمم بود که تمام مردمان جهان باستان را تحت فرمان خود متحد کند، سعی کرده بود رعایای خود را مجبور کند تا از شیوه زندگی یونانی پیروی کنند و دیگران را کنار بگذارند.
  5. ↑ M. Zambelli، "L'ascesa al trono di Antioco IV Epifane di Siria"، Rivista di Filologia e di Istruzione Classica 38 (1960)، صفحات 363-389
  6. ↑ گرینگر، جان دی (2010). جنگ های سوریه بریل صص 292-293. شابک 9789004180505. این ادعا که آنتیوخوس توسط عمویش آنتیوخوس چهارم به قتل رسیده است، از خاطرات نجومی بابلی است ، اگرچه باید با شک و تردید انگاشته شود.
  7. ↑ اب بار کوچوا، بزالل (1989). یهودا مکابائوس: مبارزه یهودیان با سلوکیان . انتشارات دانشگاه کمبریج ص 230-231. شابک 0521323525.
  8. ^ پولیبیوس 26.1a. همچنین پولیبیوس 30 را ببینید.
  9. ↑ گرینگر، «سقوط امپراتوری سلوکیان»، ص 20-23.
  10. ^ ab Grainger، John D. (2010). جنگ های سوریه بریل صص 297-308. شابک 9789004180505.
  11. ↑ Polybius 29.27.4، Livy 45.12.4ff.
  12. ↑ پورتیه یانگ، آناتیا (2011). آخرالزمان علیه امپراتوری: الهیات مقاومت در یهودیت اولیه . گراند راپیدز، میشیگان: شرکت انتشاراتی ویلیام بی. صص 130-134. شابک 9780802870834.
  13. ^ 2 مکابیان 5:5
  14. ^ ab Ma, John (9 ژوئیه 2013). "بررسی مجدد حنوکا". مارجینالیا .
  15. ↑ یوسفوس ، جنگ یهود 1:1:1-2
  16. ^ 2 مکابیان 5:11-14
  17. ↑ دیودور 34:1(4)
  18. ↑ چریکاور، ویکتور. تمدن هلنیستی و یهودیان .
  19. ↑ نیوزوم، کارول ان؛ Breed, Brennan W. (1 ژانویه 2014). دانیال: یک تفسیر. Presbyterian Publishing Corp. p. 26. شابک 978-0-664-22080-8.
  20. ↑ هنگل، مارتین (1974) [1973]. یهودیت و هلنیسم: مطالعاتی در مواجهه آنها در فلسطین در طول دوره هلنیستی اولیه (اولین ویرایش انگلیسی). لندن: SCM Press. شابک 0334007887.
  21. ↑ استاکنبروک، لورن تی. گورتنر، دانیل ام. (2019). T&T Clark Encyclopedia of Second Temple Judaism جلد اول. انتشارات بلومزبری شابک 9780567658135. بازبینی شده در 5 ژانویه 2021 .
  22. ↑ تلوشکین، جوزف (1991). سواد یهودی: مهمترین چیزهایی که در مورد دین یهود، مردم و تاریخ آن باید بدانید. دبلیو مورو. ص 114. شابک 0-688-08506-7.
  23. ^ شولتز، جوزف پی (1981). یهودیت و ادیان غیریهودی: مطالعات تطبیقی ​​در دین . انتشارات دانشگاه فیرلی دیکینسون ص 155. شابک 0-8386-1707-7.
  24. ↑ گراب، لستر ال. (2008). تاریخچه یهودیان و یهودیت در دوره دوم معبد: آمدن یونانیان: دوره هلنیستی اولیه (335-175 پ.م.) . کتابخانه مطالعات معبد دوم. جلد 68. تی اند تی کلارک. صص 103-107. شابک 978-0-567-03396-3.
  25. ↑ هنگل، مارتین (1974) [1973]. یهودیت و هلنیسم: مطالعاتی در مواجهه آنها در فلسطین در طول دوره هلنیستی اولیه (اولین ویرایش انگلیسی). لندن: SCM Press. ص 306. شابک 0334007887.
  26. ↑ Debevoise, Neilson C. (1938). تاریخ سیاسی پارت . انتشارات دانشگاه شیکاگو ص 20.
  27. ↑ کاسمین، پل جی. (2014). سرزمین فیل شاهان: فضا، قلمرو و ایدئولوژی در امپراتوری سلوکی . انتشارات دانشگاه هاروارد. ص 21.
  28. ↑ Debevoise, Neilson C. (1938). تاریخ سیاسی پارت . انتشارات دانشگاه شیکاگو ص 20-21.
  29. ↑ Debevoise, Neilson C. (1938). تاریخ سیاسی پارت . انتشارات دانشگاه شیکاگو ص 21.
  30. ↑ کاسمین، پل (2016). "شورش های بومی در 2 مکابی: نسخه فارسی". فیلولوژی کلاسیک . 111 (1): 32-53. doi :10.1086/684818. S2CID  162983934.
  31. ^ 2 مکابیان 9:5-9
  32. ↑ «مگیلای آنتیوخوس - طومار هاسمونیان (به ترجمه فیلیپ برنباوم، 1974 با برخی اصلاحات)». Chabad.org . بازبینی شده در 4 دسامبر 2022 .
  33. ↑ صفرای، زئیف (2006). «ضمیمه: طومار آنتیوخوس و طومار روزه ها». ادبیات حکیمان: بخش دوم: آیین میدراش و تارگوم، شعر، قراردادهای عرفان، کتیبه‌ها، علم باستان و زبان‌های ادبیات خاخام . CRIaNT. رویال ون گورکوم، مطبوعات قلعه. صص 238-241. شابک 90-232-4222-X.
  34. ↑ «ودیبارتا بام – و تو از آنها سخن خواهی گفت: مگیلات آنتیوخوس طومار هاسمونیان». بایگانی شده از نسخه اصلی در 1 فوریه 2008 . بازبینی شده در 4 دسامبر 2022 .
  35. ↑ «Antiochus IV., Epiphanes». دایره المعارف یهود . جلد I: Aach–ادبیات آخرالزمانی. فانک و واگنالز 1925. صفحات 634-635.
  36. ↑ گرون، اریش اس. (1993). "هلنیسم و ​​آزار و اذیت: آنتیوخوس چهارم و یهودیان". در سبز، پیتر (ویرایش). تاریخ و فرهنگ هلنیستی . انتشارات دانشگاه کالیفرنیا. ص 250-252.
  37. ↑ C. Habicht، «سلوکیان و رقبای آنها»، در AE Astin، و همکاران. رم و مدیترانه تا 133 ق.م. تاریخ باستان کمبریج جلد 8 ص. 341
  38. ^ آب گرا، دوو (1998). یهودیه و سیاست مدیترانه 219 تا 161 ق.م. لیدن: بریل. ص 320. شابک 90-04-09441-5.
  39. ^ ab Sekunda، نیکلاس ویکتور (2001). "پولیبیوس در مورد آنتیوخوس چهارم". اصلاحات پیاده نظام هلنیستی در دهه 160 قبل از میلاد . مطالعات تاریخ هنر جنگ باستان و قرون وسطی 5. Oficyna Naukowa MS. صص 159-171. شابک 83-85874-04-6.
  40. ^ 1 مکابیان 6:11

لینک های خارجی

رسانه‌های مربوط به آنتیوخوس چهارم در ویکی‌انبار